เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา
ตอน: ทีใครทีมัน
เด็กสาวรู้ แม่นิ่มจะไม่หลับถ้ากระถินไม่กลับบ้าน จนเดี๋ยวนี้ยังนอนห้องเดียวกันไม่ยอมแยกแม่นิ่มดึงผ้าคลุมให้เด็กสาวที่ตนรัก
“แม่นมขา”เธอขานเรียก อีกฝ่าย พร้อมยันกายขึ้นนั่งพับเพียบ แม่นิ่มเกรงใจด้วยคิดว่ารบกวน
“นมกวนคุณกระถินหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ”
“มีอะไรไม่สบายใจจ้ะ”
“กระถินสอบเจอเรื่อทนายทดโกงบริษัทค่ะแม่นม”
“ตายจริง ทำไมนะ ทำไมทำกันได้ขนาดนี้”
“กระถินบาปเหลือเกินค่ะแม่นมขา บาปเหลือเกิน”
“คุณของนม มีอะไรหรือค่ะ มีอะไรมากกว่านี้”
กระถินปิดปากเงียบ ให้อย่างไรเธอไม่อาจปริปากบอกใครได้ เรื่องพุดกรองเป็นชู้กับทนายทด
“คุณกระถิน บอกคุณท่านหรือยัง บอกท่านให้ไล่คนคดนั้นออกจากบริษัทเสียเลยสิเจ้าคะ”
“กระถินบอกแล้วค่ะ กระถินทำได้แค่นั้นจริงๆ กระถินละอายใจเหลือเกินค่ะแม่นมขา”
หญิงสาวล้มตัวลงนอน บังคับตาให้หลับ น้ำตาไหลทางหางตา นมนิ่มอดคิดถึงพุดกรองขึ้นเสียไม่ได้สิ่งที่กระถินอ่อนไหวที่สุดคือแม่ผู้ให้กำเนิดอาจทำเรื่องร้ายร่วมกันกับทนายทด
เรื่องอะไรอีกหรือที่ทำร่วมกัน หญิงกลางคนคิด
กระถินหันกลับไปซุกกอดท่านด้วยหัวใจที่เหน็บหนาวเต็มที ทนายทดโกงเงินไปเพื่อพุดกรอง กระถินรู้ แต่จะเปิดปากบอกใครออกไปได้ นั่นคือแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ ที่เธอไม่อาจจัดการให้เด็ดขาดไปได้จริงๆ!!
“พี่รามหายไปเลย ช่างไม่ห่วงคุณท่านเลย หากกระถินไปเมืองนอกได้ กระถินจะไปลากแขนพี่รามกลับมาจัดการทุกอย่างเลยนะคะแม่นม”
“นั่นสิคะ ทำไมถึงหายไปอย่างนี้นะ”
กระถินเงียบงันไปอย่างถนัดใจ รามหายเงียบไปสองเดือนแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับประมุขคนต่อไปของวังนารายณ์!!
ทนายทดรู้ชะตาว่าโดนจับผิด แต่ยังไม่มีการปูดเอาเรื่อง เขานัดพบกับพุดกรองที่โรงแรม ซึ่งเรียกว่าโรงน้ำชา
ทนายทดเอ่ยว่า
“คุณพระไม่ได้ทำพินัยกรรมแน่ เพราะก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำกับผม”
“แต่เขาต้องเขียนอะไรสำคัญไว้แน่ นังกระถินตัวดีต้องรู้ แต่ฉันแน่ใจว่านายรามไม่รู้แน่”
“ต้องหาให้พบโดยเร็วคุณพุดกรองเราจะได้นำมาทำเสียให้ทัน ว่าท่านเขียนอะไรไว้บ้าง เราจะได้แปลงกันเสียให้ทัน ไม่นานแล้วนายรามจะกลับมา”
“ฉันว่าต้องมีอะไรแปลกเกี่ยวกับนายรามเสียแล้ว”
“มีอะไรหรือครับ”ทดเอ่ยถามแล้วอดใจไม่ได้ จึงเข้ามาสวมกอดอีกฝ่าย พุดกรองสะบัดตัว
“ฉันร้อนอยู่ทด เราต้องเร่งกันคนละมือ ฉันจะไปหาหนังสือสำคัญฉบับนั้นถ้ามันมี แต่ถ้าไม่มีก็แล้วไป เราจะได้แน่ใจและเขียนขึ้นกันมาได้เลย ตอนนี้สนมองคุณพระคงจะแย่แล้ว ยาพิษสั่งสมมาก คงจะใกล้สิ้นเต็มที”
“ผมอยากให้ทุกอย่างเป็นของคุณโดยเร็วคุณพุดกรอง”
“ทดรู้มั้ยว่าเธอเป็นชายคนแรกที่ไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากตัวฉันเท่านั้น”
“ไม่ใช่หรอกครับคุณพุดกรอง ผมอยากให้คุณรักผมอย่างที่สุด”
พุดกรองเอี้ยงคอหันกลับไปมองชู้รักด้วยความเสน่หาเปี่ยมล้น ทดอยู่ใต้อำนาจของนางอย่างทาสผ็ซื่อสัตย์ทำให้พุดกรองพอใจชายคนนี้ไม่น้อย หากว่า สิ่งที่ผ่านมาในชีวิตสอนพุดกรองให้รักแต่ตัวเองเท่านั้น ทุกคนที่อยู่รอบข้างจึงเป็นเพียงเครื่องมือที่จะส่งเสริมให้เธอเติมเต็มในสิ่งที่ต้องการ!!
พุดกรองอาศัยช่วงที่คนปลอดแอบเข้าไปรื้อค้นหาพินัยกรรมจนทั่ว ในที่ ที่คิดว่ามี แต่นางไม่เห็นพินัยกรรม หรือเอกสารสำคัญที่จะชี้อนาคตของนาง
ยาที่วางคูณพระเข้าไปสั่งสมในร่างกายมากขึ้นทุกวัน สุขภาพจึงเริ่มพิการลงไปทีละส่วนเพราะยาที่ใช้เป็นสารหนู ได้เพิ่มในปริมาณที่ร่างกายเกินรับจะเริ่มชา และหมดความรู้สึก กระทั่งอวัยวะไม่ทำงานเพราะเสื่อม
คุณพระนอนหอบ พุดกรองเข้าไปดูแล แสร้งหายาลม ยาดมมาดูแล สักครู่ คุณพระคลายจะหยุดหายใจ พุดกรองเขย่าเรียกอีกฝ่ายหลายคำ ท่านครางเสียงในลำคอ รู้สึกแน่นหน้าอก พุดกรองนำยาให้ดื่ม พักหนึ่งท่านหายใจได้ และหลับลงไป พุดกรองสังเกตแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ตื่นขึ้นมาจึงได้แอบออกจากห้อง
สร้อยสนเดินออกจากห้องทางมุมหนึ่ง เธอเห็นมารดาเดินสาวเท้าเร็วรี่ เข้าไปห้องสมุด สร้อยสนทำท่าจะตามจึงได้เห็น ทนายทดแต่งกายค่อนข้างเรียบร้อยตามเคย เดินขึ้นมาถึงข้างบน และเข้าห้องสมุด ต่อมาจึงเห็นละมุดมายืนเฝ้าราวกับดูต้นทาง
สร้อยสนจึงต้องแอบมองอยู่ที่เดิมออกมายุ่มย่ามกับมารดาไม่ได้ เพราะละมุดเฝ้าอยู่
พุดกรองหยิบกระดาษขาวออกมาปึกหนึ่งให้ทนายทดดู พร้อมกับบอกว่า
“ฉันค้นเอกสารที่เรากลัวได้เจอจริงๆ ฉันเจอเมื่อตอนกลางวัน ตอนนังกระถินมันลงไปเรือริมน้ำ โชคดีที่ฉันไปสงสัยหนังสือที่มันชอบอ่านให้คุณพระฟังจึงเห็นเข้า”
“เป็นร่างพินัยกรรมหรือครับคุณพุดกรอง”
“ใช่ คุณพระยกสมบัติให้นายราม แล้วส่วนของฉันให้นังกระถินดูแล ดูมันทำสิน่าแค้นใจมั้ย นังเลือดโจรนั่นมันสาระแนอะไรจะมากุมอำนาจในสิทธ์ที่ควรเป็นของฉัน ฉันจะฉีกมันทิ้งเสียเดี๋ยวนี้เลย”
“อย่าเลยครับคุณพุดกรอง เอามาให้ผมดูก่อน ผมจะได้เขียนพินัยกรรมปลอมได้สะดวก”
คนทั้งสองไม่รู้เลยว่า มุมเงียบ ซึ่งเป็นมุมทึบข้างตู้ใหญ่ทึบ มีร่างของกระถินซ่อนอยู่ เด็กสาวยังไม่ลงไปข้างล่าง เธอปิดไฟไปแล้ว แต่ยังไม่ทันออก พุดกรองและทนายทดเข้ามา หญิงสาวจึงรีบเข้าหลบซ่อนมุม แอบฟังคนทั้งสองปรึกษาเรื่องพินัยกรรมปลอม
“ผมจะรีบทำพินัยกรรมขึ้นให้เรียบร้อย ผมปลอมลายเซ็นท่านได้เหมือน คุณล่ะว่าจะจัดการกับคุณพระขั้นเด็ดขาด”
“ไม่สบโอกาสเลย นังกระถินมันเฝ้าแจทีเดียว นั่งนี่มันมารหัวขนโดยแท้”
กระถินบึ้งตึงกับถ้อยวาจาสิ้นเยื่อใยไม่เห็นแก่สายเลือดของผู้ให้กำเนิด เถอะเธอจะเป็นมารให้จริงอย่างปากมารดาปรามาส พร้อมจะขวางทุกรูปแบบเลยเชียว
“เรารีบไปกันเถอะ แล้วพินัยกรรมฉบับใหม่คุณพุดกรองเก็บไว้ให้ดีเชียวนะครับ”
“ฉันรู้แล้ว ฉันจะเก็บไว้ที่ห้องของฉัน รับรองนังกระถินไม่มีทางเข้าไปแน่ มันไม่กล้า”
กระถินรับรู้ถ้อยคำทั้งหมด ในสมองอึงอน เธอไม่ห่วงเรื่องสมบัติแต่ห่วงเรื่องที่คนทั้งสองบอกจะจัดการคุณพระต่างหาก พวกเขาจะจัดการอย่างไร กระถินห่วงคุณพระอย่างเหลือเกินกระถินคิดตามด้วยเป็นคนฉลาด พินัยกรรมจะสร้างขึ้นใหม่ หมายความคุณพระอาจจะเป็นอันตราย เพราะหากท่ายังอยู่พินัยกรรมจะไม่อาจมีได้
โอ้นี่ท่านเป็นอันตรายไปแล้วหรือ หรือยัง ท่านโดนทำอะไร!
กว่ากระถินจะออกจากห้องนั้นได้ ต้องรอเวลาให้ทุกคนออกไปจนหมด ซึ่งเธอยังต้องรอเวลานานมากกว่าจะให้พ้นสายตาของละมุด บ่าวสอพลอตัวร้าย
แม่นิ่มนั่งรอท่ากระถินซึ่งกลับจากตึกค่อยข้างดึกมากในคืนนี้
กระถินนั่งมองแม่นิ่มอย่างเหม่อคิดถึงเรื่องของพุดกรองแม่นิ่มยังคงเป็นแม่นิ่มที่รักกระถินมากจนทุกวันนี้ท่านห่วงใยแต่เด็กสาวเท่านั้น
“คุณกระถินแต่มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมากหรือมีอะไรปิดหรือเปล่าคะคุณกระถิน”
“ปละเปล่าค่ะไม่มีอะไร”เด็กสาวรีบปฏิเสธ เธอยังไม่สามารถเปิดเผยในสิ่งที่ได้ยินมาเต็มสองหูได้ แต่เธอคิดหาทางระวัง เธอจะไปนอนเฝ้าคุณพระ ทำเช่นนั้นคงไม่ได้ เพราะพุดกรองต้องโวยวาย สุดท้ายเกิดเรื่องอะไรขึ้นเธออาจจะเป็นแพะรับบาป
รับบาปในสิ่งที่มารดาผู้ให้กำเนิดก่อจะเป็นไรไป ทำไมเธอไม่ขึ้นไปเฝ้าเสียคืนนี้เลยเล่า
“แม่นมขา กระถินจะไปนอนเฝ้าคุณลุงที่ห้องนะคะ”
“อ้าวทำไมล่ะคะ อาการท่านไม่ดีหรือ หมู่นี้ไม่ค่อยได้ยินเสียงทะเลาะกับคุณกระถินเสียเลย เพราะคุณไปทำงานที่บริษัทตอนกลางวัน”
ตอนกลางวันมีอะไรเกิดขึ้นหรือ เด็กสาวพยายามคิดหาทางป้องกันอันตรายให้คนที่เธอเคารพรักดุจบิดาผู้ให้กำเนิด เธอไม่รู้จักเสือกาจและไม่รู้ว่ารักเสือกาจมั้ย แต่กระถินตอบได้ว่าคุณพระคือผู้ให้ชีวิตแก่เธอคุณพระคือพ่อ...
“แม่นมขา ตอนกลางวันที่กระถินไปทำงานแม่นมขึ้นตึกไปดูแลคุณลุงนะคะ กลัวท่านเหงาค่ะ”
“นมคงจะทำความรำคาญให้ท่านเสียมากกว่า ยิ่งคุณพุดกรองด้วยแล้วคงจะ...”แม่นมขยาดต่อพุดกรองจนไม่อยากใกล้อีกฝ่าย กระถินนึกถึงเรื่องเมื่อครั้งแม่นิ่มโดนพุดกรองทำร้ายขึ้นมาได้ เธอจึงถอนใจอย่างหนักอกก่อน จะเอ่ยว่า
“คงต้องเขียนจดหมายถึงพี่รามเสียแล้วค่ะ”
“ไม่ได้รับการติดต่อกลับเลยหรือคะคุณกระถิน”
“ไม่เลยค่ะ ท่าทางลืมเมืองไทยไปแล้วล่ะค่ะแม่นม”หางเสียงบอกชัดว่าน้อยใจและห่างเหินต่อการกระทำของชายหนุ่ม “ครึ่งปีแล้วอะไรคงเปลี่ยนไปจนสิ้นค่ะแม่นม”กระถินรวมไปถึงคำที่เคยสร้างความอบอุ่นในใจ...น้องสาวคนนี้ที่พี่ราม...รัก
ความรักไม่เคยจีรังยั่งยืน ไม่ว่าเกิดขึ้นกับใครกระนั้นหรือ แล้วทำไมเล่า ใจของกระถินจึงนึกถึงแต่รามอยู่เสมอ นึกอย่างปวดร้าวนักหนา
ที่อพาทต์เมนต์ที่พักของราม กล่องรับจดหมายถูกมือเรียวขาว นิ้มสวยดั่งลำเทียนล่วงหยิบออกไปจากนั้นจึงเลือกบางฉบับออกไป และเหลือบางฉบับที่เจ้าของมือเรียวนั้นไม่ต้องการใส่ไว้ดังเดิม
เวลาต่อมาซองที่บรรจุกระดาษเขียนรายงานความเป็นไปของวังนารายณ์ ถูกฉีกทิ้งลงในโถชักโครก จากนั้น เสียงเลื่อนเก้าอี้และการหย่อนกายลงนั่งหน้าโต๊ะ
ปาริชาติรื้อลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง ในนั้นมีซองเปล่าวางซ้อนกันอยู่ เธอมีรอยยิ้มหยามหยันสมดังดังใจ จดหมายของราม ถูกระงับไม่มีการส่งเพราะเธอบอกแม่บ้านว่าจะจัดการเอง ส่วนจดหมายตอบรับ หรือจดหมายทวงคำตอบจากเมืองไทย ปาริชาติฉีกทิ้งไม่ไยดี เวลานี้ถึงเวลาที่ “นังเด็กอวดดี”คนนั้นจะได้รู้ว่าคนที่จะเป็นนายหญิงของบ้านคือใคร ควรมาถึงแล้ว
ปาริชาติค่อยสอดรูปถ่ายของเธอและรามลงในซอง พร้อมปิดผนึกอย่างดี ก่อนที่จะออกไปจัดการส่งที่ไปรษณีย์ด้วยตนเอง
ก่อนหน้านั้นนั้นห้าเดือน
ปาริชาติไม่คลายพิษสงเรื่องอาฆาตในการเอาชนะกระถิน เธอเข้ามาหารามจากทางการเรียน งานเลี้ยง และในงานเลี้ยงนี้เองที่รามโดนมอมเหล้า ตื่นมาอีกครั้งเขานอนร่วมเตียงกับปาริชาติเสียแล้ว
“ปูเป้ เกิดอะไรขึ้น”รามตกใจเมื่อนอนคุมผ้าเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงเดียวกับหญิงสาว ปารชาติแสร้งตกใจตื่น แล้วจึงบีบน้ำตาร้องไห้ฟูมฟาย
“ราม ปูเป้คิดไม่ถึงเลยนะคะ ว่าคูณจะฉวยโอกาสตอนที่ปูเป้เมา ทำกับปูเป้เช่นนี้ได้ ปูเป้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนคะ ที่นี่โมเต็ลที่ไหนปูเป้ไม่ทราบเลย”
“ผมเมา”รามครางแทบไม่ลอดออกจากริมฝีปาก ชายหนุ่มละอายใจต่อเหตจุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาสนิทกับปาริชาติ แต่ไม่ได้รักขนาดคิดที่จะ...กระถิน
กระถินจะเป็นยังไงเล่า!
“จะทำยังไงคะราม ปูเป้เสียไปให้กับคุณแล้ว คุณจะทิ้งปูเป้หรือคะ”
“ขอเวลาผมหน่อยได้มั้ยปูเป้ ผมงงไปหมดแล้ว”รามเป็นอย่างที่พูดจริงๆ เขามึนงง สลัดศีรษะหลายครั้ง ลูบหน้าปิดตา แล้วเปิดออกหวังว่า ภาพที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียงมายา หรือฝันไป
หากว่า ปาริชาติโถมร่างเปลือยเข้ามากอดเขา เป็นร่างที่อบอุ่น บอกเขาได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากให้เป็น นั่นคือ ความจริงที่เขาทรยศต่อหัวใจตัวเอง เมื่อเขามีคนอื่น เขากลับได้คิดว่า หัวใจของเขาซุกซ่อนผู้หญิงอีกคนเอาไว้นานแล้ว...มินตรา
เขาไม่มีสิทธิ์คิดถึงลูกสาวคนดีของแม่นมอีกแล้ว ไม่มีโอกาสตั้งต้นใหม่กับชีวิตอีกแล้ว!
จากนั้นปาริชาติได้ย้ายมาอยู่กับราม ซึ่งตกกะไดพลอยโจนตามหน้าที่ของสุภาพบุรุษ แม้จะติดต่อมาที่บ้านตามปกติ แต่จดหมายทุกฉบับโดนปาริชาติเก็บทิ้งจนสิ้น
ที่วังนารายณ์
พระศานต์รู้สึกเพลีย เจ็บในช่องท้องมากขึ้นทุกที แต่ท่านทนไม่อยากไปหาหมอซึ่งท่านเห็นว่าการรักษาไม่ดีขึ้น ท่านจึงแสร้งทำเป็นไม่เจ็บ แต่เรียกหากระถินมาอยู่ใกล้บ่อยมากขึ้น วันนี้ท่านให้เด็กสาวขับเสภาเรื่องขุนช้างขุนแผน ตอนเณรแก้วเข้าหาพิมพิลาไลยท่านหลับตาขณะฟัง การขับเสภาเสียงหวาน ๆ ของกระถินอย่างเพลิดเพลินลืมอาการปวดไปได้ชั่วขณะ ฟังจนจบตอนจึงชวนเด็กสาวคุย
“ถ้าเจ้าออกเรือนไปเจอคนอย่างพลายแก้ว เจ้าจะแก้ไขปัญหาอย่างไร” เด็กสาวนิ่งคิดนานจนท่านกระเซ้า
“ข้าถาม ไม่ใช่กล่อมเอ็งให้นอนเจ้ากระถิน ถึงได้เงียบเป็นลิงหลับอย่างนี้”
“กระถินกำลังคิดค่ะว่าพลายแก้วจะออกมาจากหนังสือโดยวิธีไหน”
“พิเรนทร์แล้วไงถามอย่างตอบอย่าง”
ท่านเสียงดังเล่นมากกว่าเอ็ดจริง ขณะนั้นแม่นิ่มเดินขึ้นตึกมาหา จันทร์ประคองถาดขนมขึ้นมาด้วย
สองหญิงต่างวัยมาทันได้ยินเสียงดัง ๆจึงรีบพากันเข้าไปที่ห้องมุขชั้นบน กระถินเหลือบเห็นแม่นิ่มเข้ามาพร้อมจันทร์ เด็กสาวเดินเข้าไปเกาะแขนแม่นิ่ม จูงเข้าไปนั่งบนเก้าอี้นุ่ม จากนั้นเธอหย่อนกายลงนั่ง จันทร์เสิร์ฟขนมหวาน วันนี้เป็นฟักทองเชื่อมสีสวย ราดหัวกระทิเข้มข้น กระถินรับไว้ทั้งถาด ซึ่งมีสามถ้วย จากนั้นวางลงบนโต๊ะ
จันทร์นั่งบนพื้นรอรับใช้ เด็กสาวกล่าวกับแม่นิ่มถึงเรื่องที่ยังคุยกับคุณพระค้างไว้ว่า
“แม่นมช่วยกระถินคิดสักนิดนะคะ เพราะคุณลุงท่านถามกระถินค่ะ”
คุณพระทำหน้ายุ่งยาก เหมือนรำคาญกระถิน แต่แท้จริงท่านเอ็นดูในความเจ้าคิดหาคนมาเข้าพวกของอีกฝ่ายมากกว่า
“มีอะไรคะคุณกระถิน”แม่นิ่มถาม
“คุณลุงถามว่าถ้ากระถินออกเรือนกับพลายแก้วจะทำยังไง”
“ข้าว่าคนอย่างพลายแก้ว”คุณพระแย้ง “ไม่ใช่เจ้าพลายแก้ว เจ้านี่มันเว้นช่องให้เถียงไม่เลยเชียว หัวหมออย่างนี้ทำไมไม่เรียนกฎหมายไปเล่า เอ้าว่าไงแม่นมของเจ้าซน เจ้าตัวดีผลักหน้าที่ให้ตอบแล้วนี่ ว่าไงล่ะแม่หัวเรือใหญ่”
“ถ้าคนเจ้าชู้ มาวุ่นวายกับคุณกระถินเห็นทีอิฉันไม่ยกให้ดอกเจ้าค่ะ”
กระถินเชิดหน้านิดยิ้มหน่อย ทำหูตาพราวใส่คุณพระอย่างช่างเล่น
“เห็นมั้ยเจ้าคะคุณลุง แม่นมของกระถินช่วยคิดให้เรียบร้อย กระถินจะอยู่กับแม่นมไม่ออกเรือนเจ้าค่ะ”
“แม่นมของเจ้าก็เหมือนไม้ใกล้ฝั่งไม่ต่างจากข้าดอก ยังไงเจ้าก็ต้องหาที่พึ่ง”
“กระถินจะพึ่งตัวเองให้ได้เจ้าค่ะ จะเรียนให้จบจะหางานทำให้ได้”
“เจ้าคนหัวแข็ง” คุณพระกล่าวเสียงกลั้วหัวเราะแล้วร้องหาขนมที่จันทร์ตั้งรอไว้
กระถินรีบนำมาป้อนท่านด้วยมือของเธอเอง
ฝ่ายพุดกรองดึงเอกสารฉบับใหม่ที่ได้มาจากทนายทด ออกอ่านข้อความด้วยความสมใจนึก จากนั้นนางจึงเก็บไว้ในซองสีน้ำตาล ซุกเก็บไว้ในตู้ผ้าอันมิดชิดของนางซึ่งนางไม่เคยให้ใครได้เข้ามายุ่งเกี่ยว หลังจากมั่นใจเรื่องที่ซ่อนแล้วจึงออกจากห้องไปหาคุณพระ ซึ่งคะเนว่าคงได้เวลาพักผ่อน
“แกจะได้พักยาวนานไม่เกินสามวันนี้แน่ไอ้แก่”นางสบถคำท้ายออกมาอย่างชิงชัง
หลังจากพุดกรองออกจากห้องไปลับแล้ว สร้อยสนเข้าไปในห้องแต่งตัวของมารดา เธอรื้อค้นหาพินัยกรรมปลอมอย่างละเอียด และมีท่าทีระมัดระวัง!
ส่วนจดหมายเจ้ากรรมที่ปาริชาติส่งมาถึงกระถินนั้นได้อยู่ในมือของเด็กสาวเรียบร้อย เด็กสาวเกิดความยินดีจนหัวใจเต้นแรง รีบเปิดออกอ่านกลางทาง หากในซองนั้นมีเพียงภาพคู่ของชายร่างสูงแต่งกายสากล โอบกอดหญิงสาวแต่งกายทันสมัย
รามและปาริชาติ
กระถินสะอึกอึ้กในลำคอ ความอุธัจอัดแน่นจนหายใจลำบาก หัวใจที่เต้นแรงพานหมดกำลัง เด็กสาวผู้เคยเข้มแข็งและเป็นที่พึ่งของคนใกล้ชิดได้ รู้สึกอ่อนแรงจนต้องหาที่นั่งพัก ในมือยังถือภาพถ่ายไว้แน่น มือเธอสั่นไปเล็กน้อยเมื่อคิดได้ว่าควรจะเก็บภาพนี้ไว้ให้ดี ไม่ให้ฉีกตามอารมณ์ที่ต้องการ แม้อยากทิ้งให้สาแก่ใจ แต่เธอไม่ใช่เด็กกระถินที่ชอบกระทืบเท้า กรีดร้องใส่เมื่อไม่ได้ดังใจคนนั้นอีกแล้ว เธอเป็นมินตราของคุณพระที่บอกเธอเสมอว่า เธอจะต้องเป็นที่พึ่งของคนในวังนารายณ์
ใช่สินะ ในขณะที่เธอแจ้งอาการเจ็บป่วยของคุณพระไปให้รามได้ทราบเกือบทุกอาทิตย์แต่ไม่มีการตอบรับกลับมา และเมื่อมี กลับเป็นรูปถ่ายแสนมีความสุขของเขากับคู่รัก...ผู้ชายเช่นนี้จะเป็นที่พึ่งของใครได้เล่า!
กระถินผนึกกำลังยืนหยัดให้มั่นคง จากนี้เธอจะต้องเข้มแข้งมากขึ้นเป็นสองเท่า เพื่อให้สมกับที่คุณพระไว้วางใจ ให้สมกับข้าวแดงแกงร้อนที่ท่านเมตตาชุบเลี้ยงมา
พินัยกรรมปลอมมันจะต้องถูกเปิดโปงทันทีที่มันได้เปิดออก แม้จะยังตามเอกสารลายมือคุณพระกลับมาไม่ได้ก็ตามที เธอจะหาวิธีสร้างมันขึ้นมาด้วยสองมือนี้เอง
แค่คิด ความทระนงในตัวเองเกิดกระแสแรงของสายเลือดแล่นพล่านทั่วตัวกระถินบอกตัวเองอย่างแข็งกร้าว เลือดโจรนั้นมันไม่ปราณีใคร อีกทั้งเลือดคนใจร้ายอย่างแม่ยังเติมเต็ม ทำไมเธอจะต้องละเว้นด้วยเล่า!!
ที่ห้องครัว สาวใช้ และคนงานหลายคน ต่างหมั่นไส้นางละมุด ซึ่ง สวยสร้อยทองเส้นโต และดึงออกมาแกว่งเล่นราวกับกลัวใครจะไม่เห็น
“ป้า เล่นเลขได้ตรงอย่างฉันมั้ย ดูสิฉันเล่นตรงเผงเลยได้ทองมาสองบาท”
“เอ็งไปเล่นแต่เมื่อใดกันวะเลข กข นี่ ข้าไม่เห็นสลากหางเลขสักใบ”
“ฉันเล่นก็แล้วกันน่า”คนโกหกจนโดนจับได้ชักโมโหที่โดนดักคอ แต่เมื่อเห็นจันทร์ ละมุดแกล้งผ่านสาวใช้คู่อาฆาต โอ้อวดเป็นสองเท่า
“ขี้ข้าข้างผิด ทองไม่มีติดตัวเลยโว้ย”
จันทร์โดนเสียดสีเต็มที่ จึงกระแทกไปที่แม่ครัวเพื่อกระทบกลับมาที่คนชอบอวด
“เมื่อเช้าเห็นกิ้งก่าข้างทาง มันผงกหัวหงึกๆ ป้าเคยได้ยินมั้ยเรื่องกิ้งก่าได้ทองน่ะ ถ้าไม่ได้ยินฉันจะเล่าให้ฟัง”
ละมุดเดินหนีไปทันทีเพราะไม่อยากได้ยินนิทานสอดใส่เนื้อหาแปลกเรื่องเข้าไป เมื่อจันทร์เล่นงานละมุดได้ พวกในครัวพากันหัวเราะชอบใจกันอย่างครึกครื้น
เรื่องสร้อยเส้นโตของละมุด เป็นที่คาใจของจันทร์มาก ดังนั้นจันทร์นำมาปรารภให้กระถินและนมนิ่มฟังในช่วงกลางคืนก่อนเข้านอน
“นังละมุดมันว่าถูกหวยรวยโชคอิฉันไม่ใคร่อยากเชื่อค่ะคุณกระถิน”
“มันอาจจะมั่งมีของมันจากโชคก็ได้นี่จ้ะพี่จันทร์”
บ่าวคนนี้กระถินก็ไว้ใจเพราะอาบน้ำปะแป้งให้กันมาแต่เล็ก เธออาละวาดเสียมากเมื่อครั้งนั้น ทั้งเตะถีบ หยิกข่วนจนได้จันทร์แผลทุกที ถึงกระนั้นจันทร์ยังอุตสาห์กลัว ๆ กล้า ๆ ช่วยแม่นิ่มดูแลกันมาจนโตเป็นบ่าวคนสนิทประจำตัวไป
“แต่มันไม่เคยเล่นหวย กข.นี่เจ้าค่ะคุณ”
“เหรอ” กระถินพูดแค่นั้น ดวงตาคู่คมฉลาดกรอกไปนิด ก่อนว่า
“พี่จันทร์ลองแอบตามดูละมุดซิว่ามันไปทำอะไรมารวย ถ้ามันคบกับคนนอนกบ้าน พี่จันทร์รีบบอกกระถินนะจ๊ะ”
“เจ้าค่ะ”
จันทร์มัวตามไปข้างนอกไม่ตามดูในครัว ดังนั้นจึงได้พลาดอย่างน่าใจหาย
นางละมุดลับ ๆ ล่อ ๆ ขณะกระทำการอาจหาญวางยาคราแรกใจใส่มือสั่นจนหกเลอะเทอะ หากหลายวันเข้าก็เริ่มย่ามใจกระทำการหมดจดไร้ร่องรอยของกำนัลจึงมาจากพุดกรองรวมถึงสร้อยเส้นนี้ วันนี้ยาที่นำมาใส่หมดซองแล้ว
อาหารมื้อนั้นละมุดยกมาวางไว้ให้ที่โต๊ะ กระถินเลื่อนถาดอาหารเข้ามาใกล้ พระศานต์โบกมือเป็นเชิงห้ามทำท่าเบื่อเต็มที
น้ำเสียงของท่านอ่อนแรง ดูร่วงโรย ใบหน้าออกสีเขียวระเรื่อ กระถินใจไม่ดีคิดว่าท่านหมดแรงจึงแข็งขืนจะป้อนอาหาให้ได้
“ทานสักหน่อยค่ะคุณท่าน ไม่ทานอะไรเลยอย่างนี้ไม่ดีเลยนะคะ”
กระถินมิได้กล่าวเกินจริงสักนิด ท่านดูซูบเซียวริมฝีปากซีดและคล้ำจนดูเขียว
“รามจะกลับเมื่อไหร่กระถิน”
“ส่งรูปมาเท่านั้นเจ้าค่ะ แต่ก่อนจะดูรูป คุณลุงต้องทานข้าวสักนิดก่อนนะเจ้าคะ”
ผู้ชราส่ายหน้าดูท่านร่วงโรยเกินจริง
“เจ้าอย่าทำหลอกเด็กเชียวเจ้าซน ลุงเป็นลุงไม่ใช่เด็กอย่างเจ้านี่นะ จะได้เอาขนมมาล่อจึงจะยอมอาบน้ำ”
กระถินยิ้มจาง เมื่อประมุขวังนารายณ์จำเรื่องวันวานของเจ้าจอมซนและร้ายกาจคนนี้ได้
“เจ้ามันซน หัวดื้อ แต่นมนิ่มก็ดูแลเจ้าขัดเกลาเจ้ามาได้ดีนะเจ้าซน”
“ไปหาหมอนะคะ หรือจะตามคุณหลวงแพทย์มาเจ้าคะ”
“ไม่ต้องหรอกเจ้าซน ฉันอยากพบรามเหลือเกิน อยากเห็นเขาให้เต็มตาจริงๆ”
กระถินผุดลุกไปหยิบซองจดหมายพร้อมรูปถ่าย ครั้งนี้เขาส่งภาพคู่ระหว่างเขาและคู่รัก ปาริชาติสาวที่กระถินเคยมีเรื่องด้วย
ชายหนุ่มสวมชุดสากลดูเก๋ไก๋และหญิงสาวสวยสวมชุดสุ่มสไตล์ยุโรปผมดัดเป็นลอนตามสมัยนิยม คุณพระเพ่งพิศภาพด้วยดวงตาพร่ามัวชอบกล
“ฉันอยากให้คนที่ยินคู่กับรามเป็นเจ้า”
“คุณท่าน ไม่เอานะ”
“เจ้าเท่านั้นที่ลุงหวังให้เป็นคุณผู้หญิง”เสียงของท่านขาดหายเป็นห้วง ภาพคู่รักทำร้ายใจท่านจนหายใจติดขัด ฤทธิ์ยาพิษที่สั่งสมมาเป็นแรมเดือนกำเริบซ้ำ ใบหน้าท่านถอดสีรวดเร็วอย่างที่กระถินตั้งตัวไม่ติด
กระถินกรากเข้าไปจับขาท่านแน่น น้ำตาพราวกลบตา
“ไม่เอาแล้วไม่ยอมคุณลุงแล้ว กระถินจะพาคุณลุงไปหาหมอค่ะไปเดี๋ยวนี้”
คุณพระสูดลมหายใจเข้าปอด พยายามฝืนใจแห่งความเป็นสุภาพบุรุษของท่าน เพื่อไม่ให้เด็กสาวคนนี้ต้องเสียน้ำใจ
ท่านกลั้นความเจ็บปวดที่แล่นเข้าโจมตีภายในร่างกายของท่านทุกส่วน แต่ท่านยังอยากฝืน แม้จะตาย ขอตายอย่างไม่ให้คนหลังต้องเป็นกังวล
“ลุงไม่ได้เป็นอะไร อย่าทำกระต่ายตื่นตูมไปหน่อยเลยน่าไป พาลุงไปนอนเถอะมินตราของลุง”
“ท่านยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะเจ้าคะ”
“เจ้านี่มันช่างดื้อรั้นแล้วกำลัง เอ้า เอามาลุงจะกิน”
โอ้กระถิน เพราะความห่วงใยและภักดีแท้ทีเดียวเธอมิได้รู้ป้อนยาพิษให้ท่านกินทุกวันโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์!!
แม่นิ่มเพ่งตามองลอดแว่นตาขณะหยิบเสื้อลูกไม้ กระถินเดินไปนั่งพื้นใกล้เก้าอี้ที่แม่นิ่มนั่ง จันทร์ถือแก้วน้ำมะนาวอุ่นมาให้กระถินแม่นิ่มเห็นท่าทางซึมเซื่องของผู้ที่ตนเลี้ยงดูก็อดถามด้วยความห่วงเสียมิได้
“มีอะไรคะคุณกระถินทำหน้าไม่สวยเลย”
“คุณท่านมีอาการแปลกค่ะแม่นม อ่อนเพลียร่วงโรยมากให้หาหมอก็ไม่ไปกระถิน กระถินห่วงท่านเหลือเกิน”กล่าวพลางใจดวงน้อยของกระถินแทบขาด น้ำตาคลอหน่วยทั้งที่เป็นคนใจแข็งมากคนหนึ่ง
“ไม่ไปก็ต้องอุ้ม”แม่นมยุ
“จริงสิ จริงด้วย” กระถินป้ายน้ำตาผุดลุกพรวด จันทร์รีบถาม
“ไปไหนคะคุณกระถิน”
“ไปตามน้ามาก”
“จันทร์ไปตามให้ค่ะ”
“ไม่ต้องพี่จันทร์ช้าอืดอาด”
คนที่รู้ตัวว่าไวรีบไปพรวด ๆ วิ่งผ่านสวนเพื่อไปเรือนพักคนงาน ยามเย็น ๆ พักผ่อนกันหมด ผ่านซุ้มกระดังงาได้ยินเสียงผู้หญิงคุยกัน ซุ้มแห่งนี้เป็นที่พักผ่อนของพุดกรองไม่ค่อยมีใครผ่าน แต่กระถินเห็นว่าเป็นทางลัดจึงรีบมา และได้แอบรู้เห็นทนายทด พุดกรอง นังละมุดเอ่ยถ้อยคำที่กระถินตะลึงไปทั้งกาย
“แกวางยาปะสาอะไร ไม่รู้จักตายเสียที”
“ละมุดก็วางตามจำนวนที่คุณหญิงให้มานั่นแหละเจ้าค่ะ”
“กินทุกมื้อมั้ย” ทนายทดเข้มเสียงถาม
“คุณกระถินให้กินทุกทีเจ้าค่ะวันนี้ละมุดใส่หมดห่อก็แอบเห็นคุณกระถินบังคับท่านรับประทานจนหมด
คุณพระช่วย เธอเองที่ป้อนยาและบังคับท่านให้ทาน โอ้ กระถินแกเองที่ทำร้ายท่านสติสัมปชัญญะจะทำให้พ้น หากบุ่มบ่ามพวกมันรู้พระศานต์จักเป็นอันตรายหญิงสาวค่อย ๆ ถอยกายออกจากที่นั่น พ้นผ่านแล้ววิ่งสุดชีวิต อาการท่านน่าวิตกมากนัก
มากกำลังอาบน้ำหลังเรือนพักคนงานซึ่งปลูกแยกเด็ดขาดจากตึกหน้า เรือนครัวก็อยู่ทางนี้ เหมาะมากที่นังละมุดจะแอบใส่ยาให้พระศานต์โดยที่ใคร ๆ ไม่รู้ คอยดูเถอะ คอยดู หญิงสาวอาฆาตแค้นทุกคนไม่เว้นแม้แต่ผู้ให้กำเนิด
“น้ามาก”
“ตายตาเถรตกป๋อม” นายมากรีบทรุดนั่งเข้านุ่งกางเกงในสีแดงแจ๊ดอาบน้ำโดยไม่นุ่งผ้าขาวม้าอุทานอย่างตกใจเมื่อกระถินพรวดเข้าไปยืนตรงข้าม
“คุณกระถิน” เขาทำเสียงสูง
“มาทำไมที่นี่โธ่” มันเกือบหลุดคำว่าพิเรนทร์แล้วเชียว
“เร็วเข้าไปพาคุณท่านส่งโรงพยาบาล น้าพันด้วยเร็ว ๆ”
กระถินสั่งรัวเร็ว แค่นั้นแล้วย้อนขึ้นตึก ข่าวกระจายทั่วโดยเร็ว บริวารรีบเร่งไปที่ตึกเป็นพรวน ทนายทดเห็นผิดปรกติ พุดกรองและนังละมุดรีบถามเด็กหญิงรับใช้คนหนึ่ง
“จะไปไหนกันนั่น”
“คุณท่านเป็นอะไรไม่ทราบเจ้าค่ะคุณกระถินให้พี่มากไปส่งโรงพยาบาล”
“นังสาระแน”พุดกรองหลุดปากด่าแล้วแสร้งทำตกใจ
“คุณพระเป็นอะไรรึ เป็นมากมั้ย”ไม่มีใครให้คำตอบ
กระถินรับรู้แล้วว่าคุณพระฯถูกยาพิษ เธอถลาไปคุกเข่าข้างเตียงจับกุมมือท่านยื่นหน้าไปเรียกหาท่านห่วงใยเหมือนใจแทบขาด
“คุณท่าน คุณท่านเจ้าขาอย่าเป็นอะไรนะเจ้าคะ คุณท่าน คุณท่าน”
“กระถิน กระ” ท่านเรียกหาตาเบิกโพลง วิตกห่วงใย
“ราม มาแล้วรึ รามฝากรามกระถินเจ้า เจ้าต้องช่วย ช่วยราม”
“คุณลุง อย่าตาย อย่าตายนะ อย่า”
เสียงกรีดร้องของกระถินทำให้นายมากพันเผ่นพรวดขึ้นบันไดไม่นับก้าวคราวนี้พุดกรองจุดยิ้มมุมปากสบตากับทนายทดนิดหนึ่ง นังละมุดทรุดนั่งกองกับขั้นบันไดมิอาจก้าวต่อไปได้ เธอเองที่ฆ่าท่าน
นายมากขยับจะเข้าไปอุ้มทนายทดห้ามไว้
“เดี๋ยว” เขาก้าวไปใกล้ คุณพระตาเหลือกโพลงเขาเอามือรอที่จมูกแล้วเอามือปิดตา หากไม่ยอมปิดยังเบิกค้าง
“คุณพระสิ้นแล้ว” ทนายทดประกาศ
“ไม่จริง” พุดกรองกรีดร้องแล้วถลาเข้าไปกอดเท้าของคุณพระกระถินร้องไห้โฮ หลบไปทางหนึ่งเมื่อพุดกรองผลักไสไม่ให้กระถินเข้าใกล้บ่าวไพร่ร้องไห้กันทุกคน แม่นิ่มและจันทร์มาถึงก็เข้าไปปลอบโยนกระถินซึ่งดูเหมือนเสียใจกว่าใคร
สร้อยสนเข้าไปหาน้องสาว สองพี่น้องกอดกันแน่น
“กระถินทำใจดีๆไว้น้อง”
“พี่สร้อยขา ทำไม ทำไมคุณแม่ใจร้ายอย่างนี้”กระถินโพล่งออกมาอย่างลืมตัว สร้อยสนดึงน้องพากันเดินห่างไปจากคนอื่น
“กระถินความชั่วของแม่ ต้องแก้ด้วยลูกอย่างพวกเรา”
“พี่สร้อย พี่สร้อยรู้เรื่องยาพิษหรือคะ”
“อะไรนะกระถิน”สร้อยสนตกใจกับข่าที่เธอเพิ่งรู้ กระถินย้อนคิดฉับพลันว่าพี่สาวไม่รู้เท่าเธอ ดังนั้นกระถินจึงไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก เธอร้องไห้โฮ
สร้อยสนพลอยร้องไห้ และผวาเข้าสวมกอดกันด้วยความเสียใจที่ต่างมีแม่อย่างพุดกรอง
“คุณลุงแสนดีอย่างนี้ทำไมถึงต้องฆ่าท่าน ทำไมทำท่านได้ลงคอ คุณแม่ยังต้องการอะไรอีกจะเอาไปทำไมสมบัติพัสถานของท่าน”
“ช่วยกันนะกระถิน เราสองคนช่วยกัน”
“กระถินถูกขโมยเอกสารจริงของคุณลุงไป พินัยกรรมปลอมที่คุณพุดกรองทำอยู่ที่ไหนกระถินไม่ทราบค่ะพี่สร้อย”
“พินัยกรรมปลอมอยู่ที่พี่แล้ว”
กระถินนิ่งงันไป ความเงียบตลอดเวลาของสร้อยสน เป้นความเงียบที่คุกคามพุดกรองโดยที่พุดกรองเองไม่ทันได้นึก หรือนึกไม่ทัน
พินัยกรรมปลอมถึงมือของกระถินแล้ว ในช่วงที่ทุกคนกำลังวุ่นวายกับการจัดงานศพ
พุดกรองออกคำสั่งให้จัดที่วัด ทั้งที่ควรจัดที่บ้าน แต่ไม่มีใครกล้าขัด เพราะตอนนี้อำนาจเป้นของพุดกรอง โดยที่ทุกคนรอรามกลับมา
ในพินัยกรรมนั้นระบุข้อความที่เป็นประโยชน์แก่พุดกรองทุกประการ
กระถินส่งพินัยกรรมปลอมนั้นคืนให้กับสร้อยสน พี่สาวแปลกใจต่อการกระทำด้วยท่าทีเยือกเย็นของน้องสาวจนอดถามออกมาไม่ได้
“เธอจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้นะกระถิน”
“ทำตามใจคุณพุดกรองเถอะพี่สร้อย ส่วนเรื่องของพี่สร้อยกระถินจะจัดการเองค่ะ”
“หมายความว่าอย่างไรกระถิน”
“วันเปิดพินัยกรรมทุกคนจะรู้ พี่สร้อยเอาไปเก็บที่เดิมนะคะ”
“ไม่นะกระถิน พี่ไม่ยอมคุณแม่หรอก”
“เชื่อสิคะพี่สร้อย เชื่อน้องสาวพี่สร้อยคนนี้”
“อย่า...อย่าแกล้วพี่นะกระถิน”สร้อยสนเว้าวอนน้องสาว “พี่เชื่อว่าเธอไม่คิดร้ายต่อพี่แน่ แต่เธอชอบคิดแผลง”
“กระถินจะทำเพื่อคุณพระค่ะพี่สร้อย”กระถินยืนยันหนักแน่น น้ำตาเหือดหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ ความเข้มแข้งของเธอเหมือนได้รับกำลังใจจากพระศานต์
เธอจะต้องสู้ ต้องทำเพื่อคนที่สั่งเสียไว้กับเธอ เธอจะต้องเป็นคุณผู้หญิงของวังนารายณ์!!
ชายหนุ่มเรือนร่างสูงสง่าผิวขาวใบหน้าคมคายหล่อเหลาสวมชุดสากลแตะแก้มนวลของคู่รักขณะที่ส่งเธอกลับหอพักเก่าของเธอเพราะว่าเขามีกำหนดกลับเมืองไทย
“พบกันพรุ่งนี้ครับปูเป้”
“ค่ะดาริ่ง” เธอแตะแก้มสากไรเคราของเขาเป็นการลาจาก ยืนโบกมือให้จนเขาลับไป เพื่อนต่างชาติของปาริชาติเอ่ยว่า
“พระเอกกลับแล้วหรือปาริชาติ”
“ฮือ”
“เขาเรียนจบแล้วกำลังจะกลับเมืองไทยแต่เธอยังระวังนะเขาจะมีแฟนใหม่”
“จ้างให้ฉันก็ไม่เชื่อ รามเป็นคนดีและน่ารักมาก”
“เรื่องท้องของเธอล่ะปูเป้ ถ้าเธอไม่พร้อมเธอควรจัดการซะ ฉันมีที่ดีดีจัดการให้”
ปาริชาติมีสีหน้าสลดลงไปวูบหนึ่ง เธอยังต้องเรียนให้จบอีกหลายเดือน การตั้งครรภ์ยังไม่อาจให้มีขึ้น ไม่อาจทำให้พ่อนายพลของเธอขายหน้าได้ เธอไม่อาจให้เด็กอยู่!!!
รามก้าวขึ้นอพาตเม้นต์ แม่บ้านเป็นอเมริกันนิโกรทักทายชายหนุ่มผู้ที่นางดูแลมา 6 ปี
“Hi รัม มีโทรแกรมถึงคุณ”
“โทรเลข โธ่จะโทรมาทำไมผมกำลังจะกลับอยู่แล้ว”
เขาผละจากไปหน้าห้องทำที่รับจดหมายซึ่งจะมีจากบ้านมาเกือบทุกสามเดือน เจ้าตัวซนน่ะสิ โทรเลขสั้น ๆ แต่รามถึงกับหน้าเผือดซีดทรุดฮวบกับพื้น
“เฮ้ รัมเป็นอะไร รัม” แม่บ้านรีบถาม
“มีโทรแกรมมาว่าอะไร”
“พ่อตายแล้วไม่จริงไม่จริงไม่ ทำไมเร็วอย่างนี้ ไม่อยากเชื่อเลย ผมไม่อยากเชื่อเลย”
เขาคร่ำครวญมองข้อความสั้น ๆ คุณท่านสิ้นแล้ว รามถึงกับกำโทรเลขนั้นเอาไว้แน่น ใจของเขาหล่นหายลงไปกองอยู่ที่ใดเขาไม่รู้ รู้แต่ว่าหัวใจของเขาเหมือนไม่ได้อยู่ในร่างกายอีกต่อไปแล้ว รักเดียวที่เหลือคือรักที่มีต่อพ่อของเขา ท่านไม่ตอบรับจดหมาย เพราะกระถินไม่ยอมเขียนมาถึงเขา ติดต่อมาอีกที กลับเป็นข่าวร้าย ทำไมกระถินใจร้ายต่อเขาอย่างนี้!
งานศพเต็มไปด้วยบรรยากาศเศร้าสลด คนในบ้านแต่งชุดดำ ศพตั้งที่วัดตามคำสั่งของพุดกรอง ไม่มีใครกล้าคัดค้านแม่นิ่มแย้งไปเพื่อให้ศพจัดที่บ้านหากพุดกรองตวาดอย่างวางอำนาจและไม่เห็นแก่ใคร นางคิดว่าบัดนี้สิ่งที่หวังได้เป็นจริงแล้วอย่างสมบูรณ์
“แกเป็นแค่บ่าวอย่าบังอาจขัดฉันแม่นิ่ม”
เริ่มแล้วหรือคุณแม่ของฉัน!! กระถินคิด
รามตรงปราดไปที่ที่ตั้งศพของบิดา มือเรียวยาวของเขาแตะฟาโลงร้องไห้โดยเงียบงัน ครู่ใหญ่จึงเดินกลับไปจุดธูปขมาศพ หญิงสาวผู้ทำหน้าที่จุดธูปให้แขก มีรอยยิ้มพิมพ์ใจเธอไหว้เขาอย่างอ่อนช้อย
“คุณรามสวัสดีค่ะ”
“สร้อยสน”
เขารับธูปไปจุดขอขมาดวงตาแดงช้ำ แล้วไปทักทายแขกเหรื่อชั้นผู้ใหญ่ ซึ่งมาอย่างมากหน้าหลายตา พุดกรองสวมชุดดำรับแขกเธอทำเศร้าซึมมีผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาตลอด หากใครอยู่ใกล้จะได้เห็นทำท่าเช็ดไปอย่างนั้นไม่มีน้ำตาซักหยด
แม่นิ่มช่วยดูแลรับแขกข้างกายคือเด็กสาวใบหน้าคมสวยจัด ผมรวบรัดเป็นพวงหยัก รามเข้าไปไหว้แม่นิ่มและสวมกอดผู้มากวัย กระถินยกมือไหว้อีกฝ่าย เขาคลายกอดแม่นิ่มมารับไหว้ผู้ที่เขาขาดการติดต่อกับเธอไปเพราะมีมาจากเรื่องของปาริชาติ
“กระถินเธออยู่กับคุณพ่อไม่ใช่หรือทำไมท่านป่วยเธอไม่รู้ไม่พาไปหาหมอ”
เด็กสาวสะอื้นฮักน้ำตาร่วงพรู เธอฆ่าท่านเอง เธอมีโทษผิดมหันต์รามเห็นเด็กสาวโศกเศร้าเสียใจโดยไม่มีคำโต้แย้งนอกจากสะอื้นไห้จนตัวโยนเหมือนเด็ก ๆ เขาอ่อนลงทันที
“พี่ไม่โทษเธอดอกนะเรื่องคุณพ่อ”
“กระถินผิดค่ะคุณรามกระถินไม่ดูแลท่านให้ดีกระถินควรที่จะ”
“เอาล่ะ ๆ พอได้แล้วล่ะ แล้วนี่ทำไมจัดงานที่วัดเล่า”
ครานี้จันทร์สอดปากคำ
“คุณพุดกรองเจ้าค่ะ สั่งให้จัดคุณนมค้านแล้วยังโดนด่ากลับ”
พุดกรองมาได้ยินคำฟ้องร้องพอดีแม้แค้นจนอยากจิกหัวตบแต่จำซ่อนเก็บไว้
“น้าเห็นว่าที่นี่สะดวกกว่าค่ะคุณราม”
รามยังคงรู้สึกชังแม่เลี้ยงไม่เปลี่ยน เขาไม่พูดด้วยโยไม่จำเป็น พุดกรองรู้ตัวดีหากรู้สึกลำพองใจอีกฝ่ายจะเป็นลูกเขยในไม่ช้ามันกล้าก็ช่างบ้านนี้พร้อมสมบัติจะเป็นของเธอ
มนุษย์ทุกผู้ให้รวยล้นหรือยากจนแสนมิพ้นเกิดแก่เจ็บตาย กินดี กินอดอยากหากเมื่อเข้าสู่เชิงตะกอนก็เหลือเพียงเถ้ากระดูกรามโอบกอดกระดูกของผู้ให้กำเนิดไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกห่วงหานั้นได้
ทำบุญร้อยวันผ่านไป ทนายทดได้ขอพบรามเขาเอ่ยถึงพินัยกรรม
“ท่านได้ทำไว้อย่างถูกต้อง”
“ทำไมต้องพูดในเวลานี้อย่างไรเสียฉันก็เป็นทายาทเพียงคนเดียว”
“เกรงว่าคุณรามจะต้องอ่านใหม่ครับ”
รามคาดไม่ถึงว่าอะไรเป็นตัวแปร จนเมื่อเขาอ่านรายละเอียดครบ
“ไม่ เป็นไปไม่ได้”
“คุณรามจะปฏิเสธลายเซ็นนั้นหรือครับ”
“ฉันไม่มีวันยอมแต่งงานตามพินัยกรรมบ้า ๆ นั่น”
“กระผมมีหน้าที่จัดการตามพินัยกรรม ตามหน้าที่ที่ได้มอบขอรับ”
ทนายเจ้าเล่ห์กระชับหมวกที่ถอดออกจากศีรษะมาแนบอก นัยน์ตาพราวพรายรามโทสะยิ่งนักจนในที่สุดมิอาจยั้งอารมณ์ เขาปัดหนังสือบนโต๊ะเกลื่อนกระจาย ก่อนจะจับขอบโต๊ะแน่นกายสั่นเทาด้วยความโกรธ
พวกมันโกงเขา พวกมันต้องรวมหัวกันทำพินัยกรรมปลอม คืนนั้นเขามิอาจนอนหลับ ขณะที่ฝ่ายตรงข้ามแอบฉลองชัยชนะ กระถินนั่งกอดเข่าพิงขอบเตียง แม่นิ่มเปิดประตูเข้ามาเห็นก็แทรกตัวเข้าไปนั่งใกล้ กระถินกอดผู้มากวัย
“เป็นอะไรคะคุณกระถิน”
“กระถินสงสารคุณรามค่ะ”
“โธ่คุณกระถินเธอเป็นหนุ่มขนาดนั้นแท้ ๆ เธอเข้มแข็งและต้องเป็นผู้นำได้”
“นมขา” ในที่สุดกระถินเล่าเรื่องพินัยกรรมที่แอบเปิดอ่านมาแล้ว
พินัยกรรมปลอมฉบับนั้น ที่เธอได้อ่านอย่างละเอียด นายรามไม่เข้าพิธีแต่งงานและจดทะเบียนสมรสให้ถูกต้องกับบุตรสาวของพุดกรองภรรยาคนปัจจุบันของข้าพเจ้า ทรัพย์สินจะถูกแบ่งปันเป็นสองส่วนทันทีโดยเป็นของรามกึ่งหนึ่งของพุดกรองภรรยาของข้าพเจ้ากึ่งหนึ่ง ข้อแม้ที่2 นายรามจะมีสิทธิ์ในทรัพย์สินทุกประการเมื่อให้กำเนิดทายาทระหว่างการสมรสกับคนที่ข้าพเจ้าระบุไว้
พินัยกรรมกำมะลอมีเพื่อฮุบสมบัติของรามโดยแท้ได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง สร้อยสนหัวอ่อนพดกรองชักใยได้ตามใจอยู่แล้วฆ่าคนได้เพราะความชั่วเธอเองก็มีส่วนร่วมยารู้เท่าไม่ถึงการณ์แท้เทียวข้อแม้ที่3. ให้พินัยกรรมนี้ผลในการใช้เมื่อข้าพเจ้าสิ้นชีวิตแล้วให้ประกาศทันที
“มันเป็นพินัยกรรมปลอมค่ะ”
“โธ่คุณราม”แม่นิ่มคราง “แล้วคุณคิดอย่างไรค่ะคิดแก้อย่างไร”
กระถินกัดริมฝีปากขืนข่มความเจ็บอายที่จะได้รับเธอกับพี่สาวได้ดำเนินการอย่างแยบยล...ผิดนั้นกระถินคนนี้จะรับเพียงคนเดียว
“คุณขา..”
“แม่ขา รู้ไว้นะคะแม่ กระถินทำตามคำของคุณลุง กระถินไม่ได้ทำเพื่อตัวกระถินนะคะแม่”
“นมเชื่อค่ะ เชื่อคุณทุกอย่างรีบเถอะนะคะคุณของนม”
นมนิ่มยกผ้าขึ้นซับน้ำตา กระถินกัดริมฝีปากแน่น เธอต้องเข้มแข็ง ต้องกล้าเผชิญเพื่อพลิกสถานการณ์ให้กลับมา แม้เธอจะกลายเป็นคนที่เลวในสายตาของใครก็ตาม แต่เธอไม่เกรงใครเท่ากับเกรงคุณพระที่ได้ไว้เนื้อเชื่อใจเธอ ฝากลูกซึ่งมีคู่รักแล้วมาให้เธอได้ช่วยเหลือ
คุณลุงเจ้าขา เป็นแรงใจให้กระถินด้วยนะเจ้าคะคุณลุง!
สร้อยสนแต่งกายงดงาม เดินผ่านชายหนุ่มซึ่งผละหนีไปในทันทีเมื่อถึงห้องโถงทนายทดและพุดกรองนั่งอยู่พร้อมเอกสารต่าง ๆ
“คุณรามเชิญครับ ผมเตรียมเอกสารไว้พร้อมแล้ว”
“เอกสารอะไรนายทด”เขากล่าวห้วนพอใจ
“ถ้าคุณรามปฏิเสธตามข้อแม้ในพินัยกรรมคุณรามก็ต้องเซ็นยินยอม”
“ถ้าไม่”
“คุณจะต้องไปจากที่นี่ครับ”
รามกัดกรามกรอด เขม้นมองทุกคนด้วยสายตาชิงชัง ก่อนที่เขาจะระงับอารมณ์ ด้วยการเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงใบหน้าสง่างามขรึมเครียด ก่อนลั่นวาจาออกไปว่า
“ตกลงอีกสามวันนายทดเรียกนายอำเภอมาฉันจะจดทะเบียนกับลูกสาวพุดกรองพ้นจากนั้นฉันจะถือว่าพุดกรองผิดสัญญาเช่นกัน”
“แม่นมขา”เธอขานเรียก อีกฝ่าย พร้อมยันกายขึ้นนั่งพับเพียบ แม่นิ่มเกรงใจด้วยคิดว่ารบกวน
“นมกวนคุณกระถินหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ”
“มีอะไรไม่สบายใจจ้ะ”
“กระถินสอบเจอเรื่อทนายทดโกงบริษัทค่ะแม่นม”
“ตายจริง ทำไมนะ ทำไมทำกันได้ขนาดนี้”
“กระถินบาปเหลือเกินค่ะแม่นมขา บาปเหลือเกิน”
“คุณของนม มีอะไรหรือค่ะ มีอะไรมากกว่านี้”
กระถินปิดปากเงียบ ให้อย่างไรเธอไม่อาจปริปากบอกใครได้ เรื่องพุดกรองเป็นชู้กับทนายทด
“คุณกระถิน บอกคุณท่านหรือยัง บอกท่านให้ไล่คนคดนั้นออกจากบริษัทเสียเลยสิเจ้าคะ”
“กระถินบอกแล้วค่ะ กระถินทำได้แค่นั้นจริงๆ กระถินละอายใจเหลือเกินค่ะแม่นมขา”
หญิงสาวล้มตัวลงนอน บังคับตาให้หลับ น้ำตาไหลทางหางตา นมนิ่มอดคิดถึงพุดกรองขึ้นเสียไม่ได้สิ่งที่กระถินอ่อนไหวที่สุดคือแม่ผู้ให้กำเนิดอาจทำเรื่องร้ายร่วมกันกับทนายทด
เรื่องอะไรอีกหรือที่ทำร่วมกัน หญิงกลางคนคิด
กระถินหันกลับไปซุกกอดท่านด้วยหัวใจที่เหน็บหนาวเต็มที ทนายทดโกงเงินไปเพื่อพุดกรอง กระถินรู้ แต่จะเปิดปากบอกใครออกไปได้ นั่นคือแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ ที่เธอไม่อาจจัดการให้เด็ดขาดไปได้จริงๆ!!
“พี่รามหายไปเลย ช่างไม่ห่วงคุณท่านเลย หากกระถินไปเมืองนอกได้ กระถินจะไปลากแขนพี่รามกลับมาจัดการทุกอย่างเลยนะคะแม่นม”
“นั่นสิคะ ทำไมถึงหายไปอย่างนี้นะ”
กระถินเงียบงันไปอย่างถนัดใจ รามหายเงียบไปสองเดือนแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับประมุขคนต่อไปของวังนารายณ์!!
ทนายทดรู้ชะตาว่าโดนจับผิด แต่ยังไม่มีการปูดเอาเรื่อง เขานัดพบกับพุดกรองที่โรงแรม ซึ่งเรียกว่าโรงน้ำชา
ทนายทดเอ่ยว่า
“คุณพระไม่ได้ทำพินัยกรรมแน่ เพราะก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำกับผม”
“แต่เขาต้องเขียนอะไรสำคัญไว้แน่ นังกระถินตัวดีต้องรู้ แต่ฉันแน่ใจว่านายรามไม่รู้แน่”
“ต้องหาให้พบโดยเร็วคุณพุดกรองเราจะได้นำมาทำเสียให้ทัน ว่าท่านเขียนอะไรไว้บ้าง เราจะได้แปลงกันเสียให้ทัน ไม่นานแล้วนายรามจะกลับมา”
“ฉันว่าต้องมีอะไรแปลกเกี่ยวกับนายรามเสียแล้ว”
“มีอะไรหรือครับ”ทดเอ่ยถามแล้วอดใจไม่ได้ จึงเข้ามาสวมกอดอีกฝ่าย พุดกรองสะบัดตัว
“ฉันร้อนอยู่ทด เราต้องเร่งกันคนละมือ ฉันจะไปหาหนังสือสำคัญฉบับนั้นถ้ามันมี แต่ถ้าไม่มีก็แล้วไป เราจะได้แน่ใจและเขียนขึ้นกันมาได้เลย ตอนนี้สนมองคุณพระคงจะแย่แล้ว ยาพิษสั่งสมมาก คงจะใกล้สิ้นเต็มที”
“ผมอยากให้ทุกอย่างเป็นของคุณโดยเร็วคุณพุดกรอง”
“ทดรู้มั้ยว่าเธอเป็นชายคนแรกที่ไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากตัวฉันเท่านั้น”
“ไม่ใช่หรอกครับคุณพุดกรอง ผมอยากให้คุณรักผมอย่างที่สุด”
พุดกรองเอี้ยงคอหันกลับไปมองชู้รักด้วยความเสน่หาเปี่ยมล้น ทดอยู่ใต้อำนาจของนางอย่างทาสผ็ซื่อสัตย์ทำให้พุดกรองพอใจชายคนนี้ไม่น้อย หากว่า สิ่งที่ผ่านมาในชีวิตสอนพุดกรองให้รักแต่ตัวเองเท่านั้น ทุกคนที่อยู่รอบข้างจึงเป็นเพียงเครื่องมือที่จะส่งเสริมให้เธอเติมเต็มในสิ่งที่ต้องการ!!
พุดกรองอาศัยช่วงที่คนปลอดแอบเข้าไปรื้อค้นหาพินัยกรรมจนทั่ว ในที่ ที่คิดว่ามี แต่นางไม่เห็นพินัยกรรม หรือเอกสารสำคัญที่จะชี้อนาคตของนาง
ยาที่วางคูณพระเข้าไปสั่งสมในร่างกายมากขึ้นทุกวัน สุขภาพจึงเริ่มพิการลงไปทีละส่วนเพราะยาที่ใช้เป็นสารหนู ได้เพิ่มในปริมาณที่ร่างกายเกินรับจะเริ่มชา และหมดความรู้สึก กระทั่งอวัยวะไม่ทำงานเพราะเสื่อม
คุณพระนอนหอบ พุดกรองเข้าไปดูแล แสร้งหายาลม ยาดมมาดูแล สักครู่ คุณพระคลายจะหยุดหายใจ พุดกรองเขย่าเรียกอีกฝ่ายหลายคำ ท่านครางเสียงในลำคอ รู้สึกแน่นหน้าอก พุดกรองนำยาให้ดื่ม พักหนึ่งท่านหายใจได้ และหลับลงไป พุดกรองสังเกตแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ตื่นขึ้นมาจึงได้แอบออกจากห้อง
สร้อยสนเดินออกจากห้องทางมุมหนึ่ง เธอเห็นมารดาเดินสาวเท้าเร็วรี่ เข้าไปห้องสมุด สร้อยสนทำท่าจะตามจึงได้เห็น ทนายทดแต่งกายค่อนข้างเรียบร้อยตามเคย เดินขึ้นมาถึงข้างบน และเข้าห้องสมุด ต่อมาจึงเห็นละมุดมายืนเฝ้าราวกับดูต้นทาง
สร้อยสนจึงต้องแอบมองอยู่ที่เดิมออกมายุ่มย่ามกับมารดาไม่ได้ เพราะละมุดเฝ้าอยู่
พุดกรองหยิบกระดาษขาวออกมาปึกหนึ่งให้ทนายทดดู พร้อมกับบอกว่า
“ฉันค้นเอกสารที่เรากลัวได้เจอจริงๆ ฉันเจอเมื่อตอนกลางวัน ตอนนังกระถินมันลงไปเรือริมน้ำ โชคดีที่ฉันไปสงสัยหนังสือที่มันชอบอ่านให้คุณพระฟังจึงเห็นเข้า”
“เป็นร่างพินัยกรรมหรือครับคุณพุดกรอง”
“ใช่ คุณพระยกสมบัติให้นายราม แล้วส่วนของฉันให้นังกระถินดูแล ดูมันทำสิน่าแค้นใจมั้ย นังเลือดโจรนั่นมันสาระแนอะไรจะมากุมอำนาจในสิทธ์ที่ควรเป็นของฉัน ฉันจะฉีกมันทิ้งเสียเดี๋ยวนี้เลย”
“อย่าเลยครับคุณพุดกรอง เอามาให้ผมดูก่อน ผมจะได้เขียนพินัยกรรมปลอมได้สะดวก”
คนทั้งสองไม่รู้เลยว่า มุมเงียบ ซึ่งเป็นมุมทึบข้างตู้ใหญ่ทึบ มีร่างของกระถินซ่อนอยู่ เด็กสาวยังไม่ลงไปข้างล่าง เธอปิดไฟไปแล้ว แต่ยังไม่ทันออก พุดกรองและทนายทดเข้ามา หญิงสาวจึงรีบเข้าหลบซ่อนมุม แอบฟังคนทั้งสองปรึกษาเรื่องพินัยกรรมปลอม
“ผมจะรีบทำพินัยกรรมขึ้นให้เรียบร้อย ผมปลอมลายเซ็นท่านได้เหมือน คุณล่ะว่าจะจัดการกับคุณพระขั้นเด็ดขาด”
“ไม่สบโอกาสเลย นังกระถินมันเฝ้าแจทีเดียว นั่งนี่มันมารหัวขนโดยแท้”
กระถินบึ้งตึงกับถ้อยวาจาสิ้นเยื่อใยไม่เห็นแก่สายเลือดของผู้ให้กำเนิด เถอะเธอจะเป็นมารให้จริงอย่างปากมารดาปรามาส พร้อมจะขวางทุกรูปแบบเลยเชียว
“เรารีบไปกันเถอะ แล้วพินัยกรรมฉบับใหม่คุณพุดกรองเก็บไว้ให้ดีเชียวนะครับ”
“ฉันรู้แล้ว ฉันจะเก็บไว้ที่ห้องของฉัน รับรองนังกระถินไม่มีทางเข้าไปแน่ มันไม่กล้า”
กระถินรับรู้ถ้อยคำทั้งหมด ในสมองอึงอน เธอไม่ห่วงเรื่องสมบัติแต่ห่วงเรื่องที่คนทั้งสองบอกจะจัดการคุณพระต่างหาก พวกเขาจะจัดการอย่างไร กระถินห่วงคุณพระอย่างเหลือเกินกระถินคิดตามด้วยเป็นคนฉลาด พินัยกรรมจะสร้างขึ้นใหม่ หมายความคุณพระอาจจะเป็นอันตราย เพราะหากท่ายังอยู่พินัยกรรมจะไม่อาจมีได้
โอ้นี่ท่านเป็นอันตรายไปแล้วหรือ หรือยัง ท่านโดนทำอะไร!
กว่ากระถินจะออกจากห้องนั้นได้ ต้องรอเวลาให้ทุกคนออกไปจนหมด ซึ่งเธอยังต้องรอเวลานานมากกว่าจะให้พ้นสายตาของละมุด บ่าวสอพลอตัวร้าย
แม่นิ่มนั่งรอท่ากระถินซึ่งกลับจากตึกค่อยข้างดึกมากในคืนนี้
กระถินนั่งมองแม่นิ่มอย่างเหม่อคิดถึงเรื่องของพุดกรองแม่นิ่มยังคงเป็นแม่นิ่มที่รักกระถินมากจนทุกวันนี้ท่านห่วงใยแต่เด็กสาวเท่านั้น
“คุณกระถินแต่มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมากหรือมีอะไรปิดหรือเปล่าคะคุณกระถิน”
“ปละเปล่าค่ะไม่มีอะไร”เด็กสาวรีบปฏิเสธ เธอยังไม่สามารถเปิดเผยในสิ่งที่ได้ยินมาเต็มสองหูได้ แต่เธอคิดหาทางระวัง เธอจะไปนอนเฝ้าคุณพระ ทำเช่นนั้นคงไม่ได้ เพราะพุดกรองต้องโวยวาย สุดท้ายเกิดเรื่องอะไรขึ้นเธออาจจะเป็นแพะรับบาป
รับบาปในสิ่งที่มารดาผู้ให้กำเนิดก่อจะเป็นไรไป ทำไมเธอไม่ขึ้นไปเฝ้าเสียคืนนี้เลยเล่า
“แม่นมขา กระถินจะไปนอนเฝ้าคุณลุงที่ห้องนะคะ”
“อ้าวทำไมล่ะคะ อาการท่านไม่ดีหรือ หมู่นี้ไม่ค่อยได้ยินเสียงทะเลาะกับคุณกระถินเสียเลย เพราะคุณไปทำงานที่บริษัทตอนกลางวัน”
ตอนกลางวันมีอะไรเกิดขึ้นหรือ เด็กสาวพยายามคิดหาทางป้องกันอันตรายให้คนที่เธอเคารพรักดุจบิดาผู้ให้กำเนิด เธอไม่รู้จักเสือกาจและไม่รู้ว่ารักเสือกาจมั้ย แต่กระถินตอบได้ว่าคุณพระคือผู้ให้ชีวิตแก่เธอคุณพระคือพ่อ...
“แม่นมขา ตอนกลางวันที่กระถินไปทำงานแม่นมขึ้นตึกไปดูแลคุณลุงนะคะ กลัวท่านเหงาค่ะ”
“นมคงจะทำความรำคาญให้ท่านเสียมากกว่า ยิ่งคุณพุดกรองด้วยแล้วคงจะ...”แม่นมขยาดต่อพุดกรองจนไม่อยากใกล้อีกฝ่าย กระถินนึกถึงเรื่องเมื่อครั้งแม่นิ่มโดนพุดกรองทำร้ายขึ้นมาได้ เธอจึงถอนใจอย่างหนักอกก่อน จะเอ่ยว่า
“คงต้องเขียนจดหมายถึงพี่รามเสียแล้วค่ะ”
“ไม่ได้รับการติดต่อกลับเลยหรือคะคุณกระถิน”
“ไม่เลยค่ะ ท่าทางลืมเมืองไทยไปแล้วล่ะค่ะแม่นม”หางเสียงบอกชัดว่าน้อยใจและห่างเหินต่อการกระทำของชายหนุ่ม “ครึ่งปีแล้วอะไรคงเปลี่ยนไปจนสิ้นค่ะแม่นม”กระถินรวมไปถึงคำที่เคยสร้างความอบอุ่นในใจ...น้องสาวคนนี้ที่พี่ราม...รัก
ความรักไม่เคยจีรังยั่งยืน ไม่ว่าเกิดขึ้นกับใครกระนั้นหรือ แล้วทำไมเล่า ใจของกระถินจึงนึกถึงแต่รามอยู่เสมอ นึกอย่างปวดร้าวนักหนา
ที่อพาทต์เมนต์ที่พักของราม กล่องรับจดหมายถูกมือเรียวขาว นิ้มสวยดั่งลำเทียนล่วงหยิบออกไปจากนั้นจึงเลือกบางฉบับออกไป และเหลือบางฉบับที่เจ้าของมือเรียวนั้นไม่ต้องการใส่ไว้ดังเดิม
เวลาต่อมาซองที่บรรจุกระดาษเขียนรายงานความเป็นไปของวังนารายณ์ ถูกฉีกทิ้งลงในโถชักโครก จากนั้น เสียงเลื่อนเก้าอี้และการหย่อนกายลงนั่งหน้าโต๊ะ
ปาริชาติรื้อลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง ในนั้นมีซองเปล่าวางซ้อนกันอยู่ เธอมีรอยยิ้มหยามหยันสมดังดังใจ จดหมายของราม ถูกระงับไม่มีการส่งเพราะเธอบอกแม่บ้านว่าจะจัดการเอง ส่วนจดหมายตอบรับ หรือจดหมายทวงคำตอบจากเมืองไทย ปาริชาติฉีกทิ้งไม่ไยดี เวลานี้ถึงเวลาที่ “นังเด็กอวดดี”คนนั้นจะได้รู้ว่าคนที่จะเป็นนายหญิงของบ้านคือใคร ควรมาถึงแล้ว
ปาริชาติค่อยสอดรูปถ่ายของเธอและรามลงในซอง พร้อมปิดผนึกอย่างดี ก่อนที่จะออกไปจัดการส่งที่ไปรษณีย์ด้วยตนเอง
ก่อนหน้านั้นนั้นห้าเดือน
ปาริชาติไม่คลายพิษสงเรื่องอาฆาตในการเอาชนะกระถิน เธอเข้ามาหารามจากทางการเรียน งานเลี้ยง และในงานเลี้ยงนี้เองที่รามโดนมอมเหล้า ตื่นมาอีกครั้งเขานอนร่วมเตียงกับปาริชาติเสียแล้ว
“ปูเป้ เกิดอะไรขึ้น”รามตกใจเมื่อนอนคุมผ้าเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงเดียวกับหญิงสาว ปารชาติแสร้งตกใจตื่น แล้วจึงบีบน้ำตาร้องไห้ฟูมฟาย
“ราม ปูเป้คิดไม่ถึงเลยนะคะ ว่าคูณจะฉวยโอกาสตอนที่ปูเป้เมา ทำกับปูเป้เช่นนี้ได้ ปูเป้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนคะ ที่นี่โมเต็ลที่ไหนปูเป้ไม่ทราบเลย”
“ผมเมา”รามครางแทบไม่ลอดออกจากริมฝีปาก ชายหนุ่มละอายใจต่อเหตจุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาสนิทกับปาริชาติ แต่ไม่ได้รักขนาดคิดที่จะ...กระถิน
กระถินจะเป็นยังไงเล่า!
“จะทำยังไงคะราม ปูเป้เสียไปให้กับคุณแล้ว คุณจะทิ้งปูเป้หรือคะ”
“ขอเวลาผมหน่อยได้มั้ยปูเป้ ผมงงไปหมดแล้ว”รามเป็นอย่างที่พูดจริงๆ เขามึนงง สลัดศีรษะหลายครั้ง ลูบหน้าปิดตา แล้วเปิดออกหวังว่า ภาพที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียงมายา หรือฝันไป
หากว่า ปาริชาติโถมร่างเปลือยเข้ามากอดเขา เป็นร่างที่อบอุ่น บอกเขาได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากให้เป็น นั่นคือ ความจริงที่เขาทรยศต่อหัวใจตัวเอง เมื่อเขามีคนอื่น เขากลับได้คิดว่า หัวใจของเขาซุกซ่อนผู้หญิงอีกคนเอาไว้นานแล้ว...มินตรา
เขาไม่มีสิทธิ์คิดถึงลูกสาวคนดีของแม่นมอีกแล้ว ไม่มีโอกาสตั้งต้นใหม่กับชีวิตอีกแล้ว!
จากนั้นปาริชาติได้ย้ายมาอยู่กับราม ซึ่งตกกะไดพลอยโจนตามหน้าที่ของสุภาพบุรุษ แม้จะติดต่อมาที่บ้านตามปกติ แต่จดหมายทุกฉบับโดนปาริชาติเก็บทิ้งจนสิ้น
ที่วังนารายณ์
พระศานต์รู้สึกเพลีย เจ็บในช่องท้องมากขึ้นทุกที แต่ท่านทนไม่อยากไปหาหมอซึ่งท่านเห็นว่าการรักษาไม่ดีขึ้น ท่านจึงแสร้งทำเป็นไม่เจ็บ แต่เรียกหากระถินมาอยู่ใกล้บ่อยมากขึ้น วันนี้ท่านให้เด็กสาวขับเสภาเรื่องขุนช้างขุนแผน ตอนเณรแก้วเข้าหาพิมพิลาไลยท่านหลับตาขณะฟัง การขับเสภาเสียงหวาน ๆ ของกระถินอย่างเพลิดเพลินลืมอาการปวดไปได้ชั่วขณะ ฟังจนจบตอนจึงชวนเด็กสาวคุย
“ถ้าเจ้าออกเรือนไปเจอคนอย่างพลายแก้ว เจ้าจะแก้ไขปัญหาอย่างไร” เด็กสาวนิ่งคิดนานจนท่านกระเซ้า
“ข้าถาม ไม่ใช่กล่อมเอ็งให้นอนเจ้ากระถิน ถึงได้เงียบเป็นลิงหลับอย่างนี้”
“กระถินกำลังคิดค่ะว่าพลายแก้วจะออกมาจากหนังสือโดยวิธีไหน”
“พิเรนทร์แล้วไงถามอย่างตอบอย่าง”
ท่านเสียงดังเล่นมากกว่าเอ็ดจริง ขณะนั้นแม่นิ่มเดินขึ้นตึกมาหา จันทร์ประคองถาดขนมขึ้นมาด้วย
สองหญิงต่างวัยมาทันได้ยินเสียงดัง ๆจึงรีบพากันเข้าไปที่ห้องมุขชั้นบน กระถินเหลือบเห็นแม่นิ่มเข้ามาพร้อมจันทร์ เด็กสาวเดินเข้าไปเกาะแขนแม่นิ่ม จูงเข้าไปนั่งบนเก้าอี้นุ่ม จากนั้นเธอหย่อนกายลงนั่ง จันทร์เสิร์ฟขนมหวาน วันนี้เป็นฟักทองเชื่อมสีสวย ราดหัวกระทิเข้มข้น กระถินรับไว้ทั้งถาด ซึ่งมีสามถ้วย จากนั้นวางลงบนโต๊ะ
จันทร์นั่งบนพื้นรอรับใช้ เด็กสาวกล่าวกับแม่นิ่มถึงเรื่องที่ยังคุยกับคุณพระค้างไว้ว่า
“แม่นมช่วยกระถินคิดสักนิดนะคะ เพราะคุณลุงท่านถามกระถินค่ะ”
คุณพระทำหน้ายุ่งยาก เหมือนรำคาญกระถิน แต่แท้จริงท่านเอ็นดูในความเจ้าคิดหาคนมาเข้าพวกของอีกฝ่ายมากกว่า
“มีอะไรคะคุณกระถิน”แม่นิ่มถาม
“คุณลุงถามว่าถ้ากระถินออกเรือนกับพลายแก้วจะทำยังไง”
“ข้าว่าคนอย่างพลายแก้ว”คุณพระแย้ง “ไม่ใช่เจ้าพลายแก้ว เจ้านี่มันเว้นช่องให้เถียงไม่เลยเชียว หัวหมออย่างนี้ทำไมไม่เรียนกฎหมายไปเล่า เอ้าว่าไงแม่นมของเจ้าซน เจ้าตัวดีผลักหน้าที่ให้ตอบแล้วนี่ ว่าไงล่ะแม่หัวเรือใหญ่”
“ถ้าคนเจ้าชู้ มาวุ่นวายกับคุณกระถินเห็นทีอิฉันไม่ยกให้ดอกเจ้าค่ะ”
กระถินเชิดหน้านิดยิ้มหน่อย ทำหูตาพราวใส่คุณพระอย่างช่างเล่น
“เห็นมั้ยเจ้าคะคุณลุง แม่นมของกระถินช่วยคิดให้เรียบร้อย กระถินจะอยู่กับแม่นมไม่ออกเรือนเจ้าค่ะ”
“แม่นมของเจ้าก็เหมือนไม้ใกล้ฝั่งไม่ต่างจากข้าดอก ยังไงเจ้าก็ต้องหาที่พึ่ง”
“กระถินจะพึ่งตัวเองให้ได้เจ้าค่ะ จะเรียนให้จบจะหางานทำให้ได้”
“เจ้าคนหัวแข็ง” คุณพระกล่าวเสียงกลั้วหัวเราะแล้วร้องหาขนมที่จันทร์ตั้งรอไว้
กระถินรีบนำมาป้อนท่านด้วยมือของเธอเอง
ฝ่ายพุดกรองดึงเอกสารฉบับใหม่ที่ได้มาจากทนายทด ออกอ่านข้อความด้วยความสมใจนึก จากนั้นนางจึงเก็บไว้ในซองสีน้ำตาล ซุกเก็บไว้ในตู้ผ้าอันมิดชิดของนางซึ่งนางไม่เคยให้ใครได้เข้ามายุ่งเกี่ยว หลังจากมั่นใจเรื่องที่ซ่อนแล้วจึงออกจากห้องไปหาคุณพระ ซึ่งคะเนว่าคงได้เวลาพักผ่อน
“แกจะได้พักยาวนานไม่เกินสามวันนี้แน่ไอ้แก่”นางสบถคำท้ายออกมาอย่างชิงชัง
หลังจากพุดกรองออกจากห้องไปลับแล้ว สร้อยสนเข้าไปในห้องแต่งตัวของมารดา เธอรื้อค้นหาพินัยกรรมปลอมอย่างละเอียด และมีท่าทีระมัดระวัง!
ส่วนจดหมายเจ้ากรรมที่ปาริชาติส่งมาถึงกระถินนั้นได้อยู่ในมือของเด็กสาวเรียบร้อย เด็กสาวเกิดความยินดีจนหัวใจเต้นแรง รีบเปิดออกอ่านกลางทาง หากในซองนั้นมีเพียงภาพคู่ของชายร่างสูงแต่งกายสากล โอบกอดหญิงสาวแต่งกายทันสมัย
รามและปาริชาติ
กระถินสะอึกอึ้กในลำคอ ความอุธัจอัดแน่นจนหายใจลำบาก หัวใจที่เต้นแรงพานหมดกำลัง เด็กสาวผู้เคยเข้มแข็งและเป็นที่พึ่งของคนใกล้ชิดได้ รู้สึกอ่อนแรงจนต้องหาที่นั่งพัก ในมือยังถือภาพถ่ายไว้แน่น มือเธอสั่นไปเล็กน้อยเมื่อคิดได้ว่าควรจะเก็บภาพนี้ไว้ให้ดี ไม่ให้ฉีกตามอารมณ์ที่ต้องการ แม้อยากทิ้งให้สาแก่ใจ แต่เธอไม่ใช่เด็กกระถินที่ชอบกระทืบเท้า กรีดร้องใส่เมื่อไม่ได้ดังใจคนนั้นอีกแล้ว เธอเป็นมินตราของคุณพระที่บอกเธอเสมอว่า เธอจะต้องเป็นที่พึ่งของคนในวังนารายณ์
ใช่สินะ ในขณะที่เธอแจ้งอาการเจ็บป่วยของคุณพระไปให้รามได้ทราบเกือบทุกอาทิตย์แต่ไม่มีการตอบรับกลับมา และเมื่อมี กลับเป็นรูปถ่ายแสนมีความสุขของเขากับคู่รัก...ผู้ชายเช่นนี้จะเป็นที่พึ่งของใครได้เล่า!
กระถินผนึกกำลังยืนหยัดให้มั่นคง จากนี้เธอจะต้องเข้มแข้งมากขึ้นเป็นสองเท่า เพื่อให้สมกับที่คุณพระไว้วางใจ ให้สมกับข้าวแดงแกงร้อนที่ท่านเมตตาชุบเลี้ยงมา
พินัยกรรมปลอมมันจะต้องถูกเปิดโปงทันทีที่มันได้เปิดออก แม้จะยังตามเอกสารลายมือคุณพระกลับมาไม่ได้ก็ตามที เธอจะหาวิธีสร้างมันขึ้นมาด้วยสองมือนี้เอง
แค่คิด ความทระนงในตัวเองเกิดกระแสแรงของสายเลือดแล่นพล่านทั่วตัวกระถินบอกตัวเองอย่างแข็งกร้าว เลือดโจรนั้นมันไม่ปราณีใคร อีกทั้งเลือดคนใจร้ายอย่างแม่ยังเติมเต็ม ทำไมเธอจะต้องละเว้นด้วยเล่า!!
ที่ห้องครัว สาวใช้ และคนงานหลายคน ต่างหมั่นไส้นางละมุด ซึ่ง สวยสร้อยทองเส้นโต และดึงออกมาแกว่งเล่นราวกับกลัวใครจะไม่เห็น
“ป้า เล่นเลขได้ตรงอย่างฉันมั้ย ดูสิฉันเล่นตรงเผงเลยได้ทองมาสองบาท”
“เอ็งไปเล่นแต่เมื่อใดกันวะเลข กข นี่ ข้าไม่เห็นสลากหางเลขสักใบ”
“ฉันเล่นก็แล้วกันน่า”คนโกหกจนโดนจับได้ชักโมโหที่โดนดักคอ แต่เมื่อเห็นจันทร์ ละมุดแกล้งผ่านสาวใช้คู่อาฆาต โอ้อวดเป็นสองเท่า
“ขี้ข้าข้างผิด ทองไม่มีติดตัวเลยโว้ย”
จันทร์โดนเสียดสีเต็มที่ จึงกระแทกไปที่แม่ครัวเพื่อกระทบกลับมาที่คนชอบอวด
“เมื่อเช้าเห็นกิ้งก่าข้างทาง มันผงกหัวหงึกๆ ป้าเคยได้ยินมั้ยเรื่องกิ้งก่าได้ทองน่ะ ถ้าไม่ได้ยินฉันจะเล่าให้ฟัง”
ละมุดเดินหนีไปทันทีเพราะไม่อยากได้ยินนิทานสอดใส่เนื้อหาแปลกเรื่องเข้าไป เมื่อจันทร์เล่นงานละมุดได้ พวกในครัวพากันหัวเราะชอบใจกันอย่างครึกครื้น
เรื่องสร้อยเส้นโตของละมุด เป็นที่คาใจของจันทร์มาก ดังนั้นจันทร์นำมาปรารภให้กระถินและนมนิ่มฟังในช่วงกลางคืนก่อนเข้านอน
“นังละมุดมันว่าถูกหวยรวยโชคอิฉันไม่ใคร่อยากเชื่อค่ะคุณกระถิน”
“มันอาจจะมั่งมีของมันจากโชคก็ได้นี่จ้ะพี่จันทร์”
บ่าวคนนี้กระถินก็ไว้ใจเพราะอาบน้ำปะแป้งให้กันมาแต่เล็ก เธออาละวาดเสียมากเมื่อครั้งนั้น ทั้งเตะถีบ หยิกข่วนจนได้จันทร์แผลทุกที ถึงกระนั้นจันทร์ยังอุตสาห์กลัว ๆ กล้า ๆ ช่วยแม่นิ่มดูแลกันมาจนโตเป็นบ่าวคนสนิทประจำตัวไป
“แต่มันไม่เคยเล่นหวย กข.นี่เจ้าค่ะคุณ”
“เหรอ” กระถินพูดแค่นั้น ดวงตาคู่คมฉลาดกรอกไปนิด ก่อนว่า
“พี่จันทร์ลองแอบตามดูละมุดซิว่ามันไปทำอะไรมารวย ถ้ามันคบกับคนนอนกบ้าน พี่จันทร์รีบบอกกระถินนะจ๊ะ”
“เจ้าค่ะ”
จันทร์มัวตามไปข้างนอกไม่ตามดูในครัว ดังนั้นจึงได้พลาดอย่างน่าใจหาย
นางละมุดลับ ๆ ล่อ ๆ ขณะกระทำการอาจหาญวางยาคราแรกใจใส่มือสั่นจนหกเลอะเทอะ หากหลายวันเข้าก็เริ่มย่ามใจกระทำการหมดจดไร้ร่องรอยของกำนัลจึงมาจากพุดกรองรวมถึงสร้อยเส้นนี้ วันนี้ยาที่นำมาใส่หมดซองแล้ว
อาหารมื้อนั้นละมุดยกมาวางไว้ให้ที่โต๊ะ กระถินเลื่อนถาดอาหารเข้ามาใกล้ พระศานต์โบกมือเป็นเชิงห้ามทำท่าเบื่อเต็มที
น้ำเสียงของท่านอ่อนแรง ดูร่วงโรย ใบหน้าออกสีเขียวระเรื่อ กระถินใจไม่ดีคิดว่าท่านหมดแรงจึงแข็งขืนจะป้อนอาหาให้ได้
“ทานสักหน่อยค่ะคุณท่าน ไม่ทานอะไรเลยอย่างนี้ไม่ดีเลยนะคะ”
กระถินมิได้กล่าวเกินจริงสักนิด ท่านดูซูบเซียวริมฝีปากซีดและคล้ำจนดูเขียว
“รามจะกลับเมื่อไหร่กระถิน”
“ส่งรูปมาเท่านั้นเจ้าค่ะ แต่ก่อนจะดูรูป คุณลุงต้องทานข้าวสักนิดก่อนนะเจ้าคะ”
ผู้ชราส่ายหน้าดูท่านร่วงโรยเกินจริง
“เจ้าอย่าทำหลอกเด็กเชียวเจ้าซน ลุงเป็นลุงไม่ใช่เด็กอย่างเจ้านี่นะ จะได้เอาขนมมาล่อจึงจะยอมอาบน้ำ”
กระถินยิ้มจาง เมื่อประมุขวังนารายณ์จำเรื่องวันวานของเจ้าจอมซนและร้ายกาจคนนี้ได้
“เจ้ามันซน หัวดื้อ แต่นมนิ่มก็ดูแลเจ้าขัดเกลาเจ้ามาได้ดีนะเจ้าซน”
“ไปหาหมอนะคะ หรือจะตามคุณหลวงแพทย์มาเจ้าคะ”
“ไม่ต้องหรอกเจ้าซน ฉันอยากพบรามเหลือเกิน อยากเห็นเขาให้เต็มตาจริงๆ”
กระถินผุดลุกไปหยิบซองจดหมายพร้อมรูปถ่าย ครั้งนี้เขาส่งภาพคู่ระหว่างเขาและคู่รัก ปาริชาติสาวที่กระถินเคยมีเรื่องด้วย
ชายหนุ่มสวมชุดสากลดูเก๋ไก๋และหญิงสาวสวยสวมชุดสุ่มสไตล์ยุโรปผมดัดเป็นลอนตามสมัยนิยม คุณพระเพ่งพิศภาพด้วยดวงตาพร่ามัวชอบกล
“ฉันอยากให้คนที่ยินคู่กับรามเป็นเจ้า”
“คุณท่าน ไม่เอานะ”
“เจ้าเท่านั้นที่ลุงหวังให้เป็นคุณผู้หญิง”เสียงของท่านขาดหายเป็นห้วง ภาพคู่รักทำร้ายใจท่านจนหายใจติดขัด ฤทธิ์ยาพิษที่สั่งสมมาเป็นแรมเดือนกำเริบซ้ำ ใบหน้าท่านถอดสีรวดเร็วอย่างที่กระถินตั้งตัวไม่ติด
กระถินกรากเข้าไปจับขาท่านแน่น น้ำตาพราวกลบตา
“ไม่เอาแล้วไม่ยอมคุณลุงแล้ว กระถินจะพาคุณลุงไปหาหมอค่ะไปเดี๋ยวนี้”
คุณพระสูดลมหายใจเข้าปอด พยายามฝืนใจแห่งความเป็นสุภาพบุรุษของท่าน เพื่อไม่ให้เด็กสาวคนนี้ต้องเสียน้ำใจ
ท่านกลั้นความเจ็บปวดที่แล่นเข้าโจมตีภายในร่างกายของท่านทุกส่วน แต่ท่านยังอยากฝืน แม้จะตาย ขอตายอย่างไม่ให้คนหลังต้องเป็นกังวล
“ลุงไม่ได้เป็นอะไร อย่าทำกระต่ายตื่นตูมไปหน่อยเลยน่าไป พาลุงไปนอนเถอะมินตราของลุง”
“ท่านยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะเจ้าคะ”
“เจ้านี่มันช่างดื้อรั้นแล้วกำลัง เอ้า เอามาลุงจะกิน”
โอ้กระถิน เพราะความห่วงใยและภักดีแท้ทีเดียวเธอมิได้รู้ป้อนยาพิษให้ท่านกินทุกวันโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์!!
แม่นิ่มเพ่งตามองลอดแว่นตาขณะหยิบเสื้อลูกไม้ กระถินเดินไปนั่งพื้นใกล้เก้าอี้ที่แม่นิ่มนั่ง จันทร์ถือแก้วน้ำมะนาวอุ่นมาให้กระถินแม่นิ่มเห็นท่าทางซึมเซื่องของผู้ที่ตนเลี้ยงดูก็อดถามด้วยความห่วงเสียมิได้
“มีอะไรคะคุณกระถินทำหน้าไม่สวยเลย”
“คุณท่านมีอาการแปลกค่ะแม่นม อ่อนเพลียร่วงโรยมากให้หาหมอก็ไม่ไปกระถิน กระถินห่วงท่านเหลือเกิน”กล่าวพลางใจดวงน้อยของกระถินแทบขาด น้ำตาคลอหน่วยทั้งที่เป็นคนใจแข็งมากคนหนึ่ง
“ไม่ไปก็ต้องอุ้ม”แม่นมยุ
“จริงสิ จริงด้วย” กระถินป้ายน้ำตาผุดลุกพรวด จันทร์รีบถาม
“ไปไหนคะคุณกระถิน”
“ไปตามน้ามาก”
“จันทร์ไปตามให้ค่ะ”
“ไม่ต้องพี่จันทร์ช้าอืดอาด”
คนที่รู้ตัวว่าไวรีบไปพรวด ๆ วิ่งผ่านสวนเพื่อไปเรือนพักคนงาน ยามเย็น ๆ พักผ่อนกันหมด ผ่านซุ้มกระดังงาได้ยินเสียงผู้หญิงคุยกัน ซุ้มแห่งนี้เป็นที่พักผ่อนของพุดกรองไม่ค่อยมีใครผ่าน แต่กระถินเห็นว่าเป็นทางลัดจึงรีบมา และได้แอบรู้เห็นทนายทด พุดกรอง นังละมุดเอ่ยถ้อยคำที่กระถินตะลึงไปทั้งกาย
“แกวางยาปะสาอะไร ไม่รู้จักตายเสียที”
“ละมุดก็วางตามจำนวนที่คุณหญิงให้มานั่นแหละเจ้าค่ะ”
“กินทุกมื้อมั้ย” ทนายทดเข้มเสียงถาม
“คุณกระถินให้กินทุกทีเจ้าค่ะวันนี้ละมุดใส่หมดห่อก็แอบเห็นคุณกระถินบังคับท่านรับประทานจนหมด
คุณพระช่วย เธอเองที่ป้อนยาและบังคับท่านให้ทาน โอ้ กระถินแกเองที่ทำร้ายท่านสติสัมปชัญญะจะทำให้พ้น หากบุ่มบ่ามพวกมันรู้พระศานต์จักเป็นอันตรายหญิงสาวค่อย ๆ ถอยกายออกจากที่นั่น พ้นผ่านแล้ววิ่งสุดชีวิต อาการท่านน่าวิตกมากนัก
มากกำลังอาบน้ำหลังเรือนพักคนงานซึ่งปลูกแยกเด็ดขาดจากตึกหน้า เรือนครัวก็อยู่ทางนี้ เหมาะมากที่นังละมุดจะแอบใส่ยาให้พระศานต์โดยที่ใคร ๆ ไม่รู้ คอยดูเถอะ คอยดู หญิงสาวอาฆาตแค้นทุกคนไม่เว้นแม้แต่ผู้ให้กำเนิด
“น้ามาก”
“ตายตาเถรตกป๋อม” นายมากรีบทรุดนั่งเข้านุ่งกางเกงในสีแดงแจ๊ดอาบน้ำโดยไม่นุ่งผ้าขาวม้าอุทานอย่างตกใจเมื่อกระถินพรวดเข้าไปยืนตรงข้าม
“คุณกระถิน” เขาทำเสียงสูง
“มาทำไมที่นี่โธ่” มันเกือบหลุดคำว่าพิเรนทร์แล้วเชียว
“เร็วเข้าไปพาคุณท่านส่งโรงพยาบาล น้าพันด้วยเร็ว ๆ”
กระถินสั่งรัวเร็ว แค่นั้นแล้วย้อนขึ้นตึก ข่าวกระจายทั่วโดยเร็ว บริวารรีบเร่งไปที่ตึกเป็นพรวน ทนายทดเห็นผิดปรกติ พุดกรองและนังละมุดรีบถามเด็กหญิงรับใช้คนหนึ่ง
“จะไปไหนกันนั่น”
“คุณท่านเป็นอะไรไม่ทราบเจ้าค่ะคุณกระถินให้พี่มากไปส่งโรงพยาบาล”
“นังสาระแน”พุดกรองหลุดปากด่าแล้วแสร้งทำตกใจ
“คุณพระเป็นอะไรรึ เป็นมากมั้ย”ไม่มีใครให้คำตอบ
กระถินรับรู้แล้วว่าคุณพระฯถูกยาพิษ เธอถลาไปคุกเข่าข้างเตียงจับกุมมือท่านยื่นหน้าไปเรียกหาท่านห่วงใยเหมือนใจแทบขาด
“คุณท่าน คุณท่านเจ้าขาอย่าเป็นอะไรนะเจ้าคะ คุณท่าน คุณท่าน”
“กระถิน กระ” ท่านเรียกหาตาเบิกโพลง วิตกห่วงใย
“ราม มาแล้วรึ รามฝากรามกระถินเจ้า เจ้าต้องช่วย ช่วยราม”
“คุณลุง อย่าตาย อย่าตายนะ อย่า”
เสียงกรีดร้องของกระถินทำให้นายมากพันเผ่นพรวดขึ้นบันไดไม่นับก้าวคราวนี้พุดกรองจุดยิ้มมุมปากสบตากับทนายทดนิดหนึ่ง นังละมุดทรุดนั่งกองกับขั้นบันไดมิอาจก้าวต่อไปได้ เธอเองที่ฆ่าท่าน
นายมากขยับจะเข้าไปอุ้มทนายทดห้ามไว้
“เดี๋ยว” เขาก้าวไปใกล้ คุณพระตาเหลือกโพลงเขาเอามือรอที่จมูกแล้วเอามือปิดตา หากไม่ยอมปิดยังเบิกค้าง
“คุณพระสิ้นแล้ว” ทนายทดประกาศ
“ไม่จริง” พุดกรองกรีดร้องแล้วถลาเข้าไปกอดเท้าของคุณพระกระถินร้องไห้โฮ หลบไปทางหนึ่งเมื่อพุดกรองผลักไสไม่ให้กระถินเข้าใกล้บ่าวไพร่ร้องไห้กันทุกคน แม่นิ่มและจันทร์มาถึงก็เข้าไปปลอบโยนกระถินซึ่งดูเหมือนเสียใจกว่าใคร
สร้อยสนเข้าไปหาน้องสาว สองพี่น้องกอดกันแน่น
“กระถินทำใจดีๆไว้น้อง”
“พี่สร้อยขา ทำไม ทำไมคุณแม่ใจร้ายอย่างนี้”กระถินโพล่งออกมาอย่างลืมตัว สร้อยสนดึงน้องพากันเดินห่างไปจากคนอื่น
“กระถินความชั่วของแม่ ต้องแก้ด้วยลูกอย่างพวกเรา”
“พี่สร้อย พี่สร้อยรู้เรื่องยาพิษหรือคะ”
“อะไรนะกระถิน”สร้อยสนตกใจกับข่าที่เธอเพิ่งรู้ กระถินย้อนคิดฉับพลันว่าพี่สาวไม่รู้เท่าเธอ ดังนั้นกระถินจึงไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก เธอร้องไห้โฮ
สร้อยสนพลอยร้องไห้ และผวาเข้าสวมกอดกันด้วยความเสียใจที่ต่างมีแม่อย่างพุดกรอง
“คุณลุงแสนดีอย่างนี้ทำไมถึงต้องฆ่าท่าน ทำไมทำท่านได้ลงคอ คุณแม่ยังต้องการอะไรอีกจะเอาไปทำไมสมบัติพัสถานของท่าน”
“ช่วยกันนะกระถิน เราสองคนช่วยกัน”
“กระถินถูกขโมยเอกสารจริงของคุณลุงไป พินัยกรรมปลอมที่คุณพุดกรองทำอยู่ที่ไหนกระถินไม่ทราบค่ะพี่สร้อย”
“พินัยกรรมปลอมอยู่ที่พี่แล้ว”
กระถินนิ่งงันไป ความเงียบตลอดเวลาของสร้อยสน เป้นความเงียบที่คุกคามพุดกรองโดยที่พุดกรองเองไม่ทันได้นึก หรือนึกไม่ทัน
พินัยกรรมปลอมถึงมือของกระถินแล้ว ในช่วงที่ทุกคนกำลังวุ่นวายกับการจัดงานศพ
พุดกรองออกคำสั่งให้จัดที่วัด ทั้งที่ควรจัดที่บ้าน แต่ไม่มีใครกล้าขัด เพราะตอนนี้อำนาจเป้นของพุดกรอง โดยที่ทุกคนรอรามกลับมา
ในพินัยกรรมนั้นระบุข้อความที่เป็นประโยชน์แก่พุดกรองทุกประการ
กระถินส่งพินัยกรรมปลอมนั้นคืนให้กับสร้อยสน พี่สาวแปลกใจต่อการกระทำด้วยท่าทีเยือกเย็นของน้องสาวจนอดถามออกมาไม่ได้
“เธอจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้นะกระถิน”
“ทำตามใจคุณพุดกรองเถอะพี่สร้อย ส่วนเรื่องของพี่สร้อยกระถินจะจัดการเองค่ะ”
“หมายความว่าอย่างไรกระถิน”
“วันเปิดพินัยกรรมทุกคนจะรู้ พี่สร้อยเอาไปเก็บที่เดิมนะคะ”
“ไม่นะกระถิน พี่ไม่ยอมคุณแม่หรอก”
“เชื่อสิคะพี่สร้อย เชื่อน้องสาวพี่สร้อยคนนี้”
“อย่า...อย่าแกล้วพี่นะกระถิน”สร้อยสนเว้าวอนน้องสาว “พี่เชื่อว่าเธอไม่คิดร้ายต่อพี่แน่ แต่เธอชอบคิดแผลง”
“กระถินจะทำเพื่อคุณพระค่ะพี่สร้อย”กระถินยืนยันหนักแน่น น้ำตาเหือดหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ ความเข้มแข้งของเธอเหมือนได้รับกำลังใจจากพระศานต์
เธอจะต้องสู้ ต้องทำเพื่อคนที่สั่งเสียไว้กับเธอ เธอจะต้องเป็นคุณผู้หญิงของวังนารายณ์!!
ชายหนุ่มเรือนร่างสูงสง่าผิวขาวใบหน้าคมคายหล่อเหลาสวมชุดสากลแตะแก้มนวลของคู่รักขณะที่ส่งเธอกลับหอพักเก่าของเธอเพราะว่าเขามีกำหนดกลับเมืองไทย
“พบกันพรุ่งนี้ครับปูเป้”
“ค่ะดาริ่ง” เธอแตะแก้มสากไรเคราของเขาเป็นการลาจาก ยืนโบกมือให้จนเขาลับไป เพื่อนต่างชาติของปาริชาติเอ่ยว่า
“พระเอกกลับแล้วหรือปาริชาติ”
“ฮือ”
“เขาเรียนจบแล้วกำลังจะกลับเมืองไทยแต่เธอยังระวังนะเขาจะมีแฟนใหม่”
“จ้างให้ฉันก็ไม่เชื่อ รามเป็นคนดีและน่ารักมาก”
“เรื่องท้องของเธอล่ะปูเป้ ถ้าเธอไม่พร้อมเธอควรจัดการซะ ฉันมีที่ดีดีจัดการให้”
ปาริชาติมีสีหน้าสลดลงไปวูบหนึ่ง เธอยังต้องเรียนให้จบอีกหลายเดือน การตั้งครรภ์ยังไม่อาจให้มีขึ้น ไม่อาจทำให้พ่อนายพลของเธอขายหน้าได้ เธอไม่อาจให้เด็กอยู่!!!
รามก้าวขึ้นอพาตเม้นต์ แม่บ้านเป็นอเมริกันนิโกรทักทายชายหนุ่มผู้ที่นางดูแลมา 6 ปี
“Hi รัม มีโทรแกรมถึงคุณ”
“โทรเลข โธ่จะโทรมาทำไมผมกำลังจะกลับอยู่แล้ว”
เขาผละจากไปหน้าห้องทำที่รับจดหมายซึ่งจะมีจากบ้านมาเกือบทุกสามเดือน เจ้าตัวซนน่ะสิ โทรเลขสั้น ๆ แต่รามถึงกับหน้าเผือดซีดทรุดฮวบกับพื้น
“เฮ้ รัมเป็นอะไร รัม” แม่บ้านรีบถาม
“มีโทรแกรมมาว่าอะไร”
“พ่อตายแล้วไม่จริงไม่จริงไม่ ทำไมเร็วอย่างนี้ ไม่อยากเชื่อเลย ผมไม่อยากเชื่อเลย”
เขาคร่ำครวญมองข้อความสั้น ๆ คุณท่านสิ้นแล้ว รามถึงกับกำโทรเลขนั้นเอาไว้แน่น ใจของเขาหล่นหายลงไปกองอยู่ที่ใดเขาไม่รู้ รู้แต่ว่าหัวใจของเขาเหมือนไม่ได้อยู่ในร่างกายอีกต่อไปแล้ว รักเดียวที่เหลือคือรักที่มีต่อพ่อของเขา ท่านไม่ตอบรับจดหมาย เพราะกระถินไม่ยอมเขียนมาถึงเขา ติดต่อมาอีกที กลับเป็นข่าวร้าย ทำไมกระถินใจร้ายต่อเขาอย่างนี้!
งานศพเต็มไปด้วยบรรยากาศเศร้าสลด คนในบ้านแต่งชุดดำ ศพตั้งที่วัดตามคำสั่งของพุดกรอง ไม่มีใครกล้าคัดค้านแม่นิ่มแย้งไปเพื่อให้ศพจัดที่บ้านหากพุดกรองตวาดอย่างวางอำนาจและไม่เห็นแก่ใคร นางคิดว่าบัดนี้สิ่งที่หวังได้เป็นจริงแล้วอย่างสมบูรณ์
“แกเป็นแค่บ่าวอย่าบังอาจขัดฉันแม่นิ่ม”
เริ่มแล้วหรือคุณแม่ของฉัน!! กระถินคิด
รามตรงปราดไปที่ที่ตั้งศพของบิดา มือเรียวยาวของเขาแตะฟาโลงร้องไห้โดยเงียบงัน ครู่ใหญ่จึงเดินกลับไปจุดธูปขมาศพ หญิงสาวผู้ทำหน้าที่จุดธูปให้แขก มีรอยยิ้มพิมพ์ใจเธอไหว้เขาอย่างอ่อนช้อย
“คุณรามสวัสดีค่ะ”
“สร้อยสน”
เขารับธูปไปจุดขอขมาดวงตาแดงช้ำ แล้วไปทักทายแขกเหรื่อชั้นผู้ใหญ่ ซึ่งมาอย่างมากหน้าหลายตา พุดกรองสวมชุดดำรับแขกเธอทำเศร้าซึมมีผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาตลอด หากใครอยู่ใกล้จะได้เห็นทำท่าเช็ดไปอย่างนั้นไม่มีน้ำตาซักหยด
แม่นิ่มช่วยดูแลรับแขกข้างกายคือเด็กสาวใบหน้าคมสวยจัด ผมรวบรัดเป็นพวงหยัก รามเข้าไปไหว้แม่นิ่มและสวมกอดผู้มากวัย กระถินยกมือไหว้อีกฝ่าย เขาคลายกอดแม่นิ่มมารับไหว้ผู้ที่เขาขาดการติดต่อกับเธอไปเพราะมีมาจากเรื่องของปาริชาติ
“กระถินเธออยู่กับคุณพ่อไม่ใช่หรือทำไมท่านป่วยเธอไม่รู้ไม่พาไปหาหมอ”
เด็กสาวสะอื้นฮักน้ำตาร่วงพรู เธอฆ่าท่านเอง เธอมีโทษผิดมหันต์รามเห็นเด็กสาวโศกเศร้าเสียใจโดยไม่มีคำโต้แย้งนอกจากสะอื้นไห้จนตัวโยนเหมือนเด็ก ๆ เขาอ่อนลงทันที
“พี่ไม่โทษเธอดอกนะเรื่องคุณพ่อ”
“กระถินผิดค่ะคุณรามกระถินไม่ดูแลท่านให้ดีกระถินควรที่จะ”
“เอาล่ะ ๆ พอได้แล้วล่ะ แล้วนี่ทำไมจัดงานที่วัดเล่า”
ครานี้จันทร์สอดปากคำ
“คุณพุดกรองเจ้าค่ะ สั่งให้จัดคุณนมค้านแล้วยังโดนด่ากลับ”
พุดกรองมาได้ยินคำฟ้องร้องพอดีแม้แค้นจนอยากจิกหัวตบแต่จำซ่อนเก็บไว้
“น้าเห็นว่าที่นี่สะดวกกว่าค่ะคุณราม”
รามยังคงรู้สึกชังแม่เลี้ยงไม่เปลี่ยน เขาไม่พูดด้วยโยไม่จำเป็น พุดกรองรู้ตัวดีหากรู้สึกลำพองใจอีกฝ่ายจะเป็นลูกเขยในไม่ช้ามันกล้าก็ช่างบ้านนี้พร้อมสมบัติจะเป็นของเธอ
มนุษย์ทุกผู้ให้รวยล้นหรือยากจนแสนมิพ้นเกิดแก่เจ็บตาย กินดี กินอดอยากหากเมื่อเข้าสู่เชิงตะกอนก็เหลือเพียงเถ้ากระดูกรามโอบกอดกระดูกของผู้ให้กำเนิดไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกห่วงหานั้นได้
ทำบุญร้อยวันผ่านไป ทนายทดได้ขอพบรามเขาเอ่ยถึงพินัยกรรม
“ท่านได้ทำไว้อย่างถูกต้อง”
“ทำไมต้องพูดในเวลานี้อย่างไรเสียฉันก็เป็นทายาทเพียงคนเดียว”
“เกรงว่าคุณรามจะต้องอ่านใหม่ครับ”
รามคาดไม่ถึงว่าอะไรเป็นตัวแปร จนเมื่อเขาอ่านรายละเอียดครบ
“ไม่ เป็นไปไม่ได้”
“คุณรามจะปฏิเสธลายเซ็นนั้นหรือครับ”
“ฉันไม่มีวันยอมแต่งงานตามพินัยกรรมบ้า ๆ นั่น”
“กระผมมีหน้าที่จัดการตามพินัยกรรม ตามหน้าที่ที่ได้มอบขอรับ”
ทนายเจ้าเล่ห์กระชับหมวกที่ถอดออกจากศีรษะมาแนบอก นัยน์ตาพราวพรายรามโทสะยิ่งนักจนในที่สุดมิอาจยั้งอารมณ์ เขาปัดหนังสือบนโต๊ะเกลื่อนกระจาย ก่อนจะจับขอบโต๊ะแน่นกายสั่นเทาด้วยความโกรธ
พวกมันโกงเขา พวกมันต้องรวมหัวกันทำพินัยกรรมปลอม คืนนั้นเขามิอาจนอนหลับ ขณะที่ฝ่ายตรงข้ามแอบฉลองชัยชนะ กระถินนั่งกอดเข่าพิงขอบเตียง แม่นิ่มเปิดประตูเข้ามาเห็นก็แทรกตัวเข้าไปนั่งใกล้ กระถินกอดผู้มากวัย
“เป็นอะไรคะคุณกระถิน”
“กระถินสงสารคุณรามค่ะ”
“โธ่คุณกระถินเธอเป็นหนุ่มขนาดนั้นแท้ ๆ เธอเข้มแข็งและต้องเป็นผู้นำได้”
“นมขา” ในที่สุดกระถินเล่าเรื่องพินัยกรรมที่แอบเปิดอ่านมาแล้ว
พินัยกรรมปลอมฉบับนั้น ที่เธอได้อ่านอย่างละเอียด นายรามไม่เข้าพิธีแต่งงานและจดทะเบียนสมรสให้ถูกต้องกับบุตรสาวของพุดกรองภรรยาคนปัจจุบันของข้าพเจ้า ทรัพย์สินจะถูกแบ่งปันเป็นสองส่วนทันทีโดยเป็นของรามกึ่งหนึ่งของพุดกรองภรรยาของข้าพเจ้ากึ่งหนึ่ง ข้อแม้ที่2 นายรามจะมีสิทธิ์ในทรัพย์สินทุกประการเมื่อให้กำเนิดทายาทระหว่างการสมรสกับคนที่ข้าพเจ้าระบุไว้
พินัยกรรมกำมะลอมีเพื่อฮุบสมบัติของรามโดยแท้ได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง สร้อยสนหัวอ่อนพดกรองชักใยได้ตามใจอยู่แล้วฆ่าคนได้เพราะความชั่วเธอเองก็มีส่วนร่วมยารู้เท่าไม่ถึงการณ์แท้เทียวข้อแม้ที่3. ให้พินัยกรรมนี้ผลในการใช้เมื่อข้าพเจ้าสิ้นชีวิตแล้วให้ประกาศทันที
“มันเป็นพินัยกรรมปลอมค่ะ”
“โธ่คุณราม”แม่นิ่มคราง “แล้วคุณคิดอย่างไรค่ะคิดแก้อย่างไร”
กระถินกัดริมฝีปากขืนข่มความเจ็บอายที่จะได้รับเธอกับพี่สาวได้ดำเนินการอย่างแยบยล...ผิดนั้นกระถินคนนี้จะรับเพียงคนเดียว
“คุณขา..”
“แม่ขา รู้ไว้นะคะแม่ กระถินทำตามคำของคุณลุง กระถินไม่ได้ทำเพื่อตัวกระถินนะคะแม่”
“นมเชื่อค่ะ เชื่อคุณทุกอย่างรีบเถอะนะคะคุณของนม”
นมนิ่มยกผ้าขึ้นซับน้ำตา กระถินกัดริมฝีปากแน่น เธอต้องเข้มแข็ง ต้องกล้าเผชิญเพื่อพลิกสถานการณ์ให้กลับมา แม้เธอจะกลายเป็นคนที่เลวในสายตาของใครก็ตาม แต่เธอไม่เกรงใครเท่ากับเกรงคุณพระที่ได้ไว้เนื้อเชื่อใจเธอ ฝากลูกซึ่งมีคู่รักแล้วมาให้เธอได้ช่วยเหลือ
คุณลุงเจ้าขา เป็นแรงใจให้กระถินด้วยนะเจ้าคะคุณลุง!
สร้อยสนแต่งกายงดงาม เดินผ่านชายหนุ่มซึ่งผละหนีไปในทันทีเมื่อถึงห้องโถงทนายทดและพุดกรองนั่งอยู่พร้อมเอกสารต่าง ๆ
“คุณรามเชิญครับ ผมเตรียมเอกสารไว้พร้อมแล้ว”
“เอกสารอะไรนายทด”เขากล่าวห้วนพอใจ
“ถ้าคุณรามปฏิเสธตามข้อแม้ในพินัยกรรมคุณรามก็ต้องเซ็นยินยอม”
“ถ้าไม่”
“คุณจะต้องไปจากที่นี่ครับ”
รามกัดกรามกรอด เขม้นมองทุกคนด้วยสายตาชิงชัง ก่อนที่เขาจะระงับอารมณ์ ด้วยการเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงใบหน้าสง่างามขรึมเครียด ก่อนลั่นวาจาออกไปว่า
“ตกลงอีกสามวันนายทดเรียกนายอำเภอมาฉันจะจดทะเบียนกับลูกสาวพุดกรองพ้นจากนั้นฉันจะถือว่าพุดกรองผิดสัญญาเช่นกัน”
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 พ.ค. 2554, 11:24:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 พ.ค. 2554, 11:24:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 4944
| << หาพินัยกรรม | พลิกสถานการณ์ >> |
saralun 20 พ.ค. 2554, 11:40:52 น.
แล้วมาต่อไว ๆ นะคะ กำลังตื่นเต้นเลย สู้ ๆ ๆ
แล้วมาต่อไว ๆ นะคะ กำลังตื่นเต้นเลย สู้ ๆ ๆ
Noka 20 พ.ค. 2554, 13:44:16 น.
ชอบมากค่ะ ตื่นเต้นดีจัง รอนะคะ
ชอบมากค่ะ ตื่นเต้นดีจัง รอนะคะ
คิมหันตุ์ 20 พ.ค. 2554, 14:10:33 น.
ลุ้นม๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อดใจแทบไม่ไหวกันเลยทีเดียว
ลุ้นม๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อดใจแทบไม่ไหวกันเลยทีเดียว
แพม 20 พ.ค. 2554, 15:14:22 น.
นึกว่าจะฉลาด สุดท้ายก็โง่ กันหมด ทั้งกระถินทั้งราม
นึกว่าจะฉลาด สุดท้ายก็โง่ กันหมด ทั้งกระถินทั้งราม
kaeka 20 พ.ค. 2554, 15:38:21 น.
คุณจ๋า.... ที่นี่ลงยาวกว่าที่นิยายเนอะ
แบบว่าตอนนี้ลุ้นระทึกว่ากระถินจะยอมโง่ทั้งที่รู้รึไงกันนี่
แล้วไหนจะพี่รามอีกยอมเพื่อสมบัติงั้นเหรอ
โอ้ยยยย ตื่นเต้น
คุณจ๋า.... ที่นี่ลงยาวกว่าที่นิยายเนอะ
แบบว่าตอนนี้ลุ้นระทึกว่ากระถินจะยอมโง่ทั้งที่รู้รึไงกันนี่
แล้วไหนจะพี่รามอีกยอมเพื่อสมบัติงั้นเหรอ
โอ้ยยยย ตื่นเต้น
นางแก้ว 20 พ.ค. 2554, 15:56:27 น.
ลงเท่ากันนะคะพี่เก๋ สงสัยที่นิยายจะจำกัดพ้นที่ เหมือนเมื่อครั้งที่ลงเรื่องเจ้าสาวพันชั่ง ถ้านักอ่านไม่บอกว่าเรื่องกระโดดจ๋าก็ไม่ทราบค่ะ นี่ก็ไม่ได้ดูว่าลงไปครหรือเปล่า เดี่ยวตามไปลงให้ครบค่ะ
ขอบคูณคุณคิมหันต์ค่ะที่ชอบ คุณโนกะ น่ารักเชียว คุณสาราลูน อ่านผิดขออภัยค่ะ ขอบคุณค่ะ จ๋าจะสู เพื่อคนโง่สองคนคือ รามและกระถินค่ะ55
เรื่องหน้าจะเขียนเรื่อง เดอะจีเนียส แปลว่าอัจฉริยะหรือเปล่าไม่ทราบค่ะ
ลงเท่ากันนะคะพี่เก๋ สงสัยที่นิยายจะจำกัดพ้นที่ เหมือนเมื่อครั้งที่ลงเรื่องเจ้าสาวพันชั่ง ถ้านักอ่านไม่บอกว่าเรื่องกระโดดจ๋าก็ไม่ทราบค่ะ นี่ก็ไม่ได้ดูว่าลงไปครหรือเปล่า เดี่ยวตามไปลงให้ครบค่ะ
ขอบคูณคุณคิมหันต์ค่ะที่ชอบ คุณโนกะ น่ารักเชียว คุณสาราลูน อ่านผิดขออภัยค่ะ ขอบคุณค่ะ จ๋าจะสู เพื่อคนโง่สองคนคือ รามและกระถินค่ะ55
เรื่องหน้าจะเขียนเรื่อง เดอะจีเนียส แปลว่าอัจฉริยะหรือเปล่าไม่ทราบค่ะ
nutcha 20 พ.ค. 2554, 16:48:18 น.
คุณรามทำไมฉลาดน้อยจังให้ยัยปูเป้หลอกได้ แล้วลูกในท้องยัยปูเป้ของใครเหร อ กระถินจะแต่งกับคุณรามแทนพี่ใช่เปล่า
คุณรามทำไมฉลาดน้อยจังให้ยัยปูเป้หลอกได้ แล้วลูกในท้องยัยปูเป้ของใครเหร อ กระถินจะแต่งกับคุณรามแทนพี่ใช่เปล่า
mommy 20 พ.ค. 2554, 22:49:51 น.
ลุ้นนนน
ลุ้นนนน
sirynth 21 พ.ค. 2554, 09:01:59 น.
Ram's gonna marry Mintra... the evil will flip.
Ram's gonna marry Mintra... the evil will flip.