เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา
ตอน: พลิกสถานการณ์
พุดกรองอยากกู่ร้องให้ดังก้องกับชัยชนะในครั้งนี้ นางถือว่าเป็นชัยชนะครั้งใหญ่ของชีวิตที่เดียว สมบัติกึ่งหนึ่งเป้นของลูกสาวของเธอ ลูกสาวที่กลัวเธอจนหงอ เธอจะปั้นสร้อยสนให้เป็นอะไรก็ได้ตามใจเธอ
ไม่มีทางถึงสร้อยสนไม่มาตามคำขาดของราม แต่รามนั้นเองจะต้องทำตามพินัยกรรมอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง
ข่าวน่ายินดีสำหรับพุดกรองกระจายทั่วบ้าน สร้อยสนแต่งกายสวยสดไปบอกข่าวน้องสาวด้วยตัวเองที่เรือนริมคลอง กระถินนั่งเครียดอยู่บนเก้าอี้ไม้ใต้ร่มไม้หน้าเรือน
“คุณรามเขาจะแต่งงานกับพี่อีกสามวันแล้วจ้ะ”
“จริงหรือพี่สร้อย โถกระถินดีใจด้วยนะคะ”สองสาวเสแสร้งได้อย่างแนบเนียน
“แต่น่าเสียใจอยู่นิด ที่คุณรามให้จดทะเบียนสมรสเลยไม่ยอมแต่งแบบมีพิธีการ”
“ยังไงก็ถือว่าแต่งค่ะพี่สร้อย”
พี่ในสายเลือดจับน้องบีบเบา ๆสานสบนัยน์ตาอย่างเข้าใจกันเป็นอันดี สร้อยสนยังทวงคำสัญญาของน้องสาวอยู่
“อย่าแกล้งพี่นะกระถิน”
“อยากแกล้งเสียแล้ว ทำท่ามีความสุขเหลือกินนี่คะพี่สร้อย”
“เรื่องอะไรมาพูดกลับไปกลับมาอย่างนี้นะจะให้พี่หนีหรือไง”
กระถินฝืนยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่สร้อยสนหนาวเยียบขึ้นมาทันที รอยยิ้มของน้องสาวไม่ต่างจากมารดาเลยสักนิดเดียว ปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอ
“พี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวคุณแม่จะสงสัย ท่านยิ่งไม่อยากให้พี่มายุ่งกับกระถินอยู่”
“ค่ะพี่สร้อย ทนหน่อยนะคะ”
“จ้ะน้องพี่”
สร้อยสนกลับขึ้นตึก พุดกรองรีบถามอีกฝ่ายทันที
“ไปไหนมาแม่สร้อย”
“ไปอวดคนค่ะว่าสร้อยจะเป็นคุณผู้หญิงของวังนารายณ์แล้วค่ะ”
“เช่นนั้นก็แล้วไปเถอะ อย่าไปพบนังกระถินเด็ดขาด มันทำน้ำนิ่งอย่างนี้แม่ชักไม่ค่อยไว้ใจมันเสียแล้ว หรือว่าจะจับมันไปขังก่อนดี”
“คุณแม่ขา คิดมากอะไรอย่างนี้กันคะ กระถินเอาแต่เศร้าเรื่องคุณลุงตาย นั่งร้องไห้อยู่กับแม่นิ่มไม่ยอมไปไหนเลยค่ะทั้งสองคน”
“เช่นนั้นก็ช่างมัน ปล่อยให้มันคร่ำครวญถึงกระดูกกระเดี้ยวไร้ตัวตนไป เออแม่สร้อยไปเชิญแขกกับแม่ดีกว่า”
“เชิญมาทำไมคะคุณแม่”
“ถึงนายรามจะไม่ให้มีพิธีการ แต่แม่อยากให้พวกเศรษฐีได้เป็นสักขีพยานกันสักหน่อย”
สร้อยสนนิ่งงันไปทันที เพราะเธออดคิดไม่ได้ว่า มากคนยิ่งมากความ เธอไม่อยากโดนชิงชังมากไปกว่านี้เลย เธอแค่ขออยู่อย่างสงบไปตามประสาของเธอไม่ได้เชียวหรือ
“ไปแม่สร้อย แต่งตัวอย่างนี้ก็งามดีอยู่แล้ว เชิญแขกกัน”
“คุณแม่ไปเถอะค่ะ สร้อยจะได้จัดบ้านให้ดูดีกว่านี้ แขกเหรื่อของคุณแม่จะได้ไม่มองเหมือนมางานศพไงคะ”
“เอ๊ะปากไม่มีมงคลเลยแม่สร้อย”
“ถึงอย่างไรก็โดนนินทาอยู่ดีล่ะค่ะคุณแม่ เพราะคุณลุงเพิ่งตายไม่ครบปี ก็มีงานแต่งเสียแล้ว คุณแม่จะไปประกาศเองนี่คะ”
“พูดจาไม่เข้าเรื่อง แม่ไปคนเดียวก็ได้ ใครอยากนินทาช่างหัวมัน แม่ไม่สนใจ ขอให้พวกเขามาเป้นพยานก็พอว่าแม่สร้อยเป็นเมียนายรามอย่างถูกต้องตามกฎหมาย”
“ค่ะคุณแม่”
สร้อยสนรับคำไปแกนๆ
จากนั้นจึงแยกกับมารดา กลับขึ้นไปบนตึก หน้ากากของรอยยิ้มเปลี่ยนไปเป็นซึมเศร้า เมื่อหวนคิดถึงภาพบาดใจ
นิธิแต่งกายเช่นนิสิตแพทย์ ตามระยะเวลาเขาน่าจะเรียนจบแล้ว และเขาลืมเธอได้อย่างสนิทใจ
“ทำไมไม่มารับสร้อยดังคำสัญญาล่ะคะนิธิ ทำไมคุณมีคนอื่นเสียแล้ว”
ขณะนั้นรามเดินออกจากห้องสมุด เขาเดินผ่านหญิงสาวไปอย่างแสดงความรังเกียจชัดเจน สร้อยสนเหลียวหน้าไปมองอีกฝ่าย ก่อนเอ่ยคำขอโทษแทนมารดาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
รามไปเรือนริมน้ำ เขาไปหาแม่นิ่ม เวลานั้นแม่นิ่มยังไม่กลับจากวัด ซึ่งท่านไปทำบุญของท่านทุกวันนับแต่คุณพระจากไปท่านพาจันทร์ไปด้วย รามมาถึงเรือนริมน้ำค่อนข้างเงียบ เขาทำท่าจะขึ้นเรือน แต่สายตามองลอดใต้ถุนเรือน มองผ่านไปที่ท่าน้ำเห็นกระถินนั่งเล่นริมท่าน้ำซึ่งเป็นคลอง มีเรือพายผ่านไปมา ชายหนุ่มตรงไปหาอีกฝ่ายทันที
กระถินรู้สึกตัวว่ามีคนมา เธอจึงพับขานั่งพับเพียบเรียบร้อยกว่าเดิม เธอเบือนหน้าไปจากราม แล้วครู่เดียวเธอจึงหันกลับมาทัก
“ว่างแล้วหรือคะพี่ราม”
“พี่มีเรื่องคาใจเกี่ยวกับพินัยกรรม อยากถามเธอตามตรงว่ารู้เห็นกับพินัยกรรมนี้มั้ยกระถิน”
“ค่ะทราบค่ะ คูณลุงท่านเขียนด้วยความน้อยใจที่พี่รามไม่ยอมติดต่อกลับมาบ้านเป็นหลายเดือน” กระถินจับโยงเข้ามาหากันได้เป็นเรื่องเดียว
“ฉันน่ะหรือไม่ติดต่อกลับมา ฉันเขียนจดหมายมาทุกอาทิตย์ทีเดียวนับแต่ทางนี้เงียบไป เธอทำไมถึงไม่เขียน จดหมาย เอ่อรายงานทางนี้ให้พี่ทราบ พี่ไม่รู้แม้แต่อาการป่วยของคุณพ่อ”
เป็นไปอย่างที่ฉันคิดทีเดียวนะปาริชาติ...เธอมันร้ายจริง เธอคงเก็บจดหมายทั้งของฉันทั้งของพี่รามล่ะสิ!
“กระถินเขียนทุกอาทิตย์เช่นกัน พี่รามไม่ถามแม่บ้านหรือผู้ดูแลพี่รามหรือคะว่าเขาเอาไปซ่อน ไปซุก หรือเอาไปทำลายหรือเปล่า”
“เขาจะทำเพื่ออะไร”
“พี่รามส่งเองที่ไปรษณีย์หรือเปล่าคะ ส่วนกระถินส่งเองทุกฉบับที่ไปรษณีย์”
รามใจหายวาบกับความไม่รอบคอบ กับการไว้ใจคน ถ้ากระถินพูดจริง...กระถินไม่เคยโกหก เด็กสาวเป็นคนกล้าคิดกล้าพูด และกล้าทำ แม้จะเจ้าเล่ห์ แต่กระถินเป็นคนจริง
ปาริชาติคู่รักของเขาเล่า เธอเป็นคนบอกจัดแจงเรื่องส่วนตัวของเขาทั้งหมดนับแต่อยู่ร่วมกันมา
กระถินเฝ้ารอคำจากปากชายหนุ่มที่นิ่งงันไปครู่ใหญ่ สุดท้ายเด็กสาวจึงเอ่ยว่า
“เรื่องผ่านมาจนถึงขนาดนี้แล้ว พี่รามควรทำใจกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นดีกว่านะคะ”
“เธอหมายถึงเรื่องการแต่งงานของพี่ด้วยสินะ”
“ค่ะ เขาลือกันทั้งบ้านว่าจะแต่งงานในสามวันนี้ พี่สร้อยก็สวยน่ารักดี พี่รามถนอมเธอหน่อยนะคะ”
“กระถิน เธอมีหัวใจหรือเปล่า พูดออกมาได้เต็มปากเชียวนะ ที่แท้เธอเป้นพวกของแม่เธอจริงๆ”
“แหม เลือดแม่แรงออกค่ะพี่ราม”
“บ้าที่สุด พี่คิดว่าเธอจะเป็นเพื่อนพี่เสียอีกกระถิน ที่แท้เธอก็เป็นเช่นเดียวกันทั้งครอบครัวของเธอ”
รามต่อว่าอีกฝ่ายอย่างโกรธจัด ก่อนหมุนกายกลับจากท่าน้ำไป กระถินเบือนสายตามองสายน้ำที่มีระลอกคลื่นตามสายลมพัดผ่าน
เรือแจวเรือพายพากันสัญจรเป็นระยะ หากดวงใจของสาวน้อยลอยล่องไปไกลกว่าสายน้ำในลำคลองแห่งนี้หลายเท่านัก
สามวันต่อมา
ทนายทดติดต่อเชิญนายอำเภอมาได้ ขณะที่รามเชิญหลวงแพทย์มาเป็นพยาน พุดกรองวุ่นดูแลจัดการต้อนรับแขกพิเศษของนาง ซึ่งเชิญมาเต็มที่ห้องโถงจึงดูเล็กไปถนัด
เที่ยงเศษ นายอำเภอพลิกนาฬิกาดูแล้วเอ่ย
“ยังไงกันครับตกลงว่าทางฝ่ายเจ้าสาวไม่ยอมมาตามเวลาหรือครับ หรือว่าเจ้าสาวทำผิดสัญญา”
“เดี๋ยวสิเดี๋ยวคุณหลวงณรงค์คอยอีกสักครู่”พุดกรองรีบทักท้วง อย่างร้อนใจไม่น้อย
คุณนายหลายคนซุบซิบกันจอแจ พุดกรองกระวนกระวายใจ จนไม่อาจนั่งทนได้อีก นางผุดลุกไปดูลูกสาวคนโต แต่เมื่อเดินผ่านห้องโถงจะไปหาสร้อยสน เธอกลับสวนทางกับ สตรีสวมเสื้อเข้ารูปแขนระบายลายลูกไม้สีขาว ผ้าซิ่นไหมสีชมพูชุดเข้ามาในห้องทำพิธี พุดกรองถึงกับตะลึงงันตะกุกตะกักถามออกไปทันที
“นัง กระ กระถิน แก แกเสนอหน้าเข้ามาทำไม”
“ดิฉันเป็นลูกสาวของคุณพุดกรอง ตามสิทธ์พินัยกรรมที่ระบุว่าคุณรามต้องแต่งงานด้วย คูณแม่ลืมแล้วหรือคะ”
“แก แกรู้เรื่องพินัยกรรมได้ยังไง แล้วสร้อยไปไหน สร้อยต่างหาที่ต้องแต่งงานไม่ใช่แก แกไม่ใช่ลูกฉัน”
“คุณแม่ขา ถึงคุณแม่ไม่รับกระถินเป็นลุก แต่กระถินก็มีเลือดคุณแม่อยู่ต้งครึ่งนะคะ เลือดของคุณแม่กำลังไหลพล่านเชียวค่ะ เลือดแห่งความอยากได้ไงคะคุณแม่ คุณแม่จะยอมให้กระถินแต่งงาน หรือจะให้กระถินพูดเรื่องยาคะ”
รามตะลึงงันเมื่อฟังคำคล้ายข่มขู่ ซึ่งทั้งทนายทด และพุดกรองต่างเงียบเหมือนไม่มีตัวตนอีกต่อไปกระถินเดินเข้าไปนั่งข้างกายชายหนุ่ม เอ่ยกับนายอำเภออย่างไม่มีเค้าความประหม่าอาย
“คุณหลวงจัดการได้เลยนะคะ ดิฉันอายุสิบแปด และคุณพุดกรองเป็นผู้ให้กำเนิดกับพ่อกาจ ดิฉันได้สิทธิ์สมรสตามพินัยกรรมใช่มั้ยค่ะ”
“เอ่อ ครับคูณมีสิทธิ์นั้น เซ็นตรงนี้ครับ”
“ไม่” พุดกรองกรีดร้องลุกพรวด กระถินยิ้มเย็นเอ่ยเรียบ ๆ ไร้น้ำใจต่อมารดาในครั้งนี้ว่า
“ถ้าคุณแม่ปฏิเสธ”
“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่นะนังตัวร้าย อย่ามาขู่ฉันนะ ไม่เช่นนั้นฉันจะฟ้องข้อหาอกตัญญูกับแก”
“ไว้ฟ้องวันหลังก็ได้ค่ะคุณ...พุดกรอง แต่วันนี้ ถ้าคุณปฏิเสธการแต่งงานเสียเอง จะถือว่าคุณพุดกรองไม่ทำตามพินัยกรรม คุณเองจะไม่ได้สมบัติ แฃะพี่รามมีสิทธิ์ครอบครองทรัพย์สินทุกประการโดยไม่ต้องสมรสนะคะ”
“สร้อยสนอยู่ที่ไหน”ผู้ให้กำเนิดตวาดหาลั่นห้อง คุณนายหลายคนเหลียวหน้าลอกแลก
“พินัยไม่ได้ระบุว่าเป็นลูกคนโตหรือคนเล็กใช่มั้ยทนายทด”
กระถินยอกย้อน ทนายทดหลบตารู้ทันคู่นั้นของกระถิน เขาลืมไปสนิทเพราะพุดกรองไม่เคยยอมรับว่ากระถินเป็นลูกจึงมิได้แม้แต่จะเฉลียวใจและที่สำคัญเขาไม่อาจระบุชื่อสร้อยสนลงไปให้เป็นที่เคลือบแคลงจนรามอาจมีการฟ้องร้องพินัยกรรมฉบับนี้ว่าเป็นพิรุธ ข้อนี้เองที่กระถินฉกฉวยโอกาสเข้าข้างรามทันที
“แกเอาสร้อยไปไหน” พุดกรองคว้าเสื้อกระถินกระชากถาม กระถินกระชากกลับสวนถ้อยวาจาออกมาว่า
“อย่าใส่ร้ายดิฉันสิคุณพุดกรอง คุณพี่สร้อยคงไม่อยากแต่งงานถึงไม่มา”
“ไม่จริง”
“ถ้าอย่างนั้นอยู่ที่ไหนล่ะคะ”
ไม่มีใครรู้ พุดกรองผละออกไปอย่างเดือดดาล ทนายทดร้อนใจแต่เพื่อไม่ให้เป็นพิรุธจึงต้องอยู่เป็นพยาน รามเซ็นชื่อเป็นสามี กระถินเซ็นชื่อเป็นภรรยาและต่อท้ายว่า
“ขอให้ทนายทดนำเอกสารทรัพย์สินทั้งหมดมาด้วย ดิฉันเป็นภรรยาและเป็นผู้เยาว์อายุไม่ถึงยี่สิบปี ดิฉันจะมอบส่วนของดิฉันทุกประการให้คุณรามดูแลทั้งหมด จนกว่าจะมีทายาทคุณรามจะได้สิทธิ์ตามพินัยกรรมโดยชอบ”
เอกสารให้รามทุกอย่าง แขกของคุณนายพุดกรองอวยพรให้หนุ่มสาวและกลับไปพร้อมเรื่องนินทา หลวงแพทย์และหลวงณรงค์อวยชัยให้พรบ่าวสาว ซึ่งไหว้นอบน้อมกระถินส่งผู้ใหญ่แล้วขอตัว เช่นทนายทดที่สวมหมวกดึงปีกให้หลุบลงยอมถอยจากไป
“เดี๋ยวกระถินเธออยู่ก่อนฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”
ปล.ก่อนหน้านี้ได้มีการรีไรท์ใหม่เพื่อสมสนุกของเรื่อง กระถินร้ายลึกไม่ได้โง่นะคะ แต่ไม่ได้ลง อิอิ
ไม่มีทางถึงสร้อยสนไม่มาตามคำขาดของราม แต่รามนั้นเองจะต้องทำตามพินัยกรรมอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง
ข่าวน่ายินดีสำหรับพุดกรองกระจายทั่วบ้าน สร้อยสนแต่งกายสวยสดไปบอกข่าวน้องสาวด้วยตัวเองที่เรือนริมคลอง กระถินนั่งเครียดอยู่บนเก้าอี้ไม้ใต้ร่มไม้หน้าเรือน
“คุณรามเขาจะแต่งงานกับพี่อีกสามวันแล้วจ้ะ”
“จริงหรือพี่สร้อย โถกระถินดีใจด้วยนะคะ”สองสาวเสแสร้งได้อย่างแนบเนียน
“แต่น่าเสียใจอยู่นิด ที่คุณรามให้จดทะเบียนสมรสเลยไม่ยอมแต่งแบบมีพิธีการ”
“ยังไงก็ถือว่าแต่งค่ะพี่สร้อย”
พี่ในสายเลือดจับน้องบีบเบา ๆสานสบนัยน์ตาอย่างเข้าใจกันเป็นอันดี สร้อยสนยังทวงคำสัญญาของน้องสาวอยู่
“อย่าแกล้งพี่นะกระถิน”
“อยากแกล้งเสียแล้ว ทำท่ามีความสุขเหลือกินนี่คะพี่สร้อย”
“เรื่องอะไรมาพูดกลับไปกลับมาอย่างนี้นะจะให้พี่หนีหรือไง”
กระถินฝืนยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่สร้อยสนหนาวเยียบขึ้นมาทันที รอยยิ้มของน้องสาวไม่ต่างจากมารดาเลยสักนิดเดียว ปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอ
“พี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวคุณแม่จะสงสัย ท่านยิ่งไม่อยากให้พี่มายุ่งกับกระถินอยู่”
“ค่ะพี่สร้อย ทนหน่อยนะคะ”
“จ้ะน้องพี่”
สร้อยสนกลับขึ้นตึก พุดกรองรีบถามอีกฝ่ายทันที
“ไปไหนมาแม่สร้อย”
“ไปอวดคนค่ะว่าสร้อยจะเป็นคุณผู้หญิงของวังนารายณ์แล้วค่ะ”
“เช่นนั้นก็แล้วไปเถอะ อย่าไปพบนังกระถินเด็ดขาด มันทำน้ำนิ่งอย่างนี้แม่ชักไม่ค่อยไว้ใจมันเสียแล้ว หรือว่าจะจับมันไปขังก่อนดี”
“คุณแม่ขา คิดมากอะไรอย่างนี้กันคะ กระถินเอาแต่เศร้าเรื่องคุณลุงตาย นั่งร้องไห้อยู่กับแม่นิ่มไม่ยอมไปไหนเลยค่ะทั้งสองคน”
“เช่นนั้นก็ช่างมัน ปล่อยให้มันคร่ำครวญถึงกระดูกกระเดี้ยวไร้ตัวตนไป เออแม่สร้อยไปเชิญแขกกับแม่ดีกว่า”
“เชิญมาทำไมคะคุณแม่”
“ถึงนายรามจะไม่ให้มีพิธีการ แต่แม่อยากให้พวกเศรษฐีได้เป็นสักขีพยานกันสักหน่อย”
สร้อยสนนิ่งงันไปทันที เพราะเธออดคิดไม่ได้ว่า มากคนยิ่งมากความ เธอไม่อยากโดนชิงชังมากไปกว่านี้เลย เธอแค่ขออยู่อย่างสงบไปตามประสาของเธอไม่ได้เชียวหรือ
“ไปแม่สร้อย แต่งตัวอย่างนี้ก็งามดีอยู่แล้ว เชิญแขกกัน”
“คุณแม่ไปเถอะค่ะ สร้อยจะได้จัดบ้านให้ดูดีกว่านี้ แขกเหรื่อของคุณแม่จะได้ไม่มองเหมือนมางานศพไงคะ”
“เอ๊ะปากไม่มีมงคลเลยแม่สร้อย”
“ถึงอย่างไรก็โดนนินทาอยู่ดีล่ะค่ะคุณแม่ เพราะคุณลุงเพิ่งตายไม่ครบปี ก็มีงานแต่งเสียแล้ว คุณแม่จะไปประกาศเองนี่คะ”
“พูดจาไม่เข้าเรื่อง แม่ไปคนเดียวก็ได้ ใครอยากนินทาช่างหัวมัน แม่ไม่สนใจ ขอให้พวกเขามาเป้นพยานก็พอว่าแม่สร้อยเป็นเมียนายรามอย่างถูกต้องตามกฎหมาย”
“ค่ะคุณแม่”
สร้อยสนรับคำไปแกนๆ
จากนั้นจึงแยกกับมารดา กลับขึ้นไปบนตึก หน้ากากของรอยยิ้มเปลี่ยนไปเป็นซึมเศร้า เมื่อหวนคิดถึงภาพบาดใจ
นิธิแต่งกายเช่นนิสิตแพทย์ ตามระยะเวลาเขาน่าจะเรียนจบแล้ว และเขาลืมเธอได้อย่างสนิทใจ
“ทำไมไม่มารับสร้อยดังคำสัญญาล่ะคะนิธิ ทำไมคุณมีคนอื่นเสียแล้ว”
ขณะนั้นรามเดินออกจากห้องสมุด เขาเดินผ่านหญิงสาวไปอย่างแสดงความรังเกียจชัดเจน สร้อยสนเหลียวหน้าไปมองอีกฝ่าย ก่อนเอ่ยคำขอโทษแทนมารดาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
รามไปเรือนริมน้ำ เขาไปหาแม่นิ่ม เวลานั้นแม่นิ่มยังไม่กลับจากวัด ซึ่งท่านไปทำบุญของท่านทุกวันนับแต่คุณพระจากไปท่านพาจันทร์ไปด้วย รามมาถึงเรือนริมน้ำค่อนข้างเงียบ เขาทำท่าจะขึ้นเรือน แต่สายตามองลอดใต้ถุนเรือน มองผ่านไปที่ท่าน้ำเห็นกระถินนั่งเล่นริมท่าน้ำซึ่งเป็นคลอง มีเรือพายผ่านไปมา ชายหนุ่มตรงไปหาอีกฝ่ายทันที
กระถินรู้สึกตัวว่ามีคนมา เธอจึงพับขานั่งพับเพียบเรียบร้อยกว่าเดิม เธอเบือนหน้าไปจากราม แล้วครู่เดียวเธอจึงหันกลับมาทัก
“ว่างแล้วหรือคะพี่ราม”
“พี่มีเรื่องคาใจเกี่ยวกับพินัยกรรม อยากถามเธอตามตรงว่ารู้เห็นกับพินัยกรรมนี้มั้ยกระถิน”
“ค่ะทราบค่ะ คูณลุงท่านเขียนด้วยความน้อยใจที่พี่รามไม่ยอมติดต่อกลับมาบ้านเป็นหลายเดือน” กระถินจับโยงเข้ามาหากันได้เป็นเรื่องเดียว
“ฉันน่ะหรือไม่ติดต่อกลับมา ฉันเขียนจดหมายมาทุกอาทิตย์ทีเดียวนับแต่ทางนี้เงียบไป เธอทำไมถึงไม่เขียน จดหมาย เอ่อรายงานทางนี้ให้พี่ทราบ พี่ไม่รู้แม้แต่อาการป่วยของคุณพ่อ”
เป็นไปอย่างที่ฉันคิดทีเดียวนะปาริชาติ...เธอมันร้ายจริง เธอคงเก็บจดหมายทั้งของฉันทั้งของพี่รามล่ะสิ!
“กระถินเขียนทุกอาทิตย์เช่นกัน พี่รามไม่ถามแม่บ้านหรือผู้ดูแลพี่รามหรือคะว่าเขาเอาไปซ่อน ไปซุก หรือเอาไปทำลายหรือเปล่า”
“เขาจะทำเพื่ออะไร”
“พี่รามส่งเองที่ไปรษณีย์หรือเปล่าคะ ส่วนกระถินส่งเองทุกฉบับที่ไปรษณีย์”
รามใจหายวาบกับความไม่รอบคอบ กับการไว้ใจคน ถ้ากระถินพูดจริง...กระถินไม่เคยโกหก เด็กสาวเป็นคนกล้าคิดกล้าพูด และกล้าทำ แม้จะเจ้าเล่ห์ แต่กระถินเป็นคนจริง
ปาริชาติคู่รักของเขาเล่า เธอเป็นคนบอกจัดแจงเรื่องส่วนตัวของเขาทั้งหมดนับแต่อยู่ร่วมกันมา
กระถินเฝ้ารอคำจากปากชายหนุ่มที่นิ่งงันไปครู่ใหญ่ สุดท้ายเด็กสาวจึงเอ่ยว่า
“เรื่องผ่านมาจนถึงขนาดนี้แล้ว พี่รามควรทำใจกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นดีกว่านะคะ”
“เธอหมายถึงเรื่องการแต่งงานของพี่ด้วยสินะ”
“ค่ะ เขาลือกันทั้งบ้านว่าจะแต่งงานในสามวันนี้ พี่สร้อยก็สวยน่ารักดี พี่รามถนอมเธอหน่อยนะคะ”
“กระถิน เธอมีหัวใจหรือเปล่า พูดออกมาได้เต็มปากเชียวนะ ที่แท้เธอเป้นพวกของแม่เธอจริงๆ”
“แหม เลือดแม่แรงออกค่ะพี่ราม”
“บ้าที่สุด พี่คิดว่าเธอจะเป็นเพื่อนพี่เสียอีกกระถิน ที่แท้เธอก็เป็นเช่นเดียวกันทั้งครอบครัวของเธอ”
รามต่อว่าอีกฝ่ายอย่างโกรธจัด ก่อนหมุนกายกลับจากท่าน้ำไป กระถินเบือนสายตามองสายน้ำที่มีระลอกคลื่นตามสายลมพัดผ่าน
เรือแจวเรือพายพากันสัญจรเป็นระยะ หากดวงใจของสาวน้อยลอยล่องไปไกลกว่าสายน้ำในลำคลองแห่งนี้หลายเท่านัก
สามวันต่อมา
ทนายทดติดต่อเชิญนายอำเภอมาได้ ขณะที่รามเชิญหลวงแพทย์มาเป็นพยาน พุดกรองวุ่นดูแลจัดการต้อนรับแขกพิเศษของนาง ซึ่งเชิญมาเต็มที่ห้องโถงจึงดูเล็กไปถนัด
เที่ยงเศษ นายอำเภอพลิกนาฬิกาดูแล้วเอ่ย
“ยังไงกันครับตกลงว่าทางฝ่ายเจ้าสาวไม่ยอมมาตามเวลาหรือครับ หรือว่าเจ้าสาวทำผิดสัญญา”
“เดี๋ยวสิเดี๋ยวคุณหลวงณรงค์คอยอีกสักครู่”พุดกรองรีบทักท้วง อย่างร้อนใจไม่น้อย
คุณนายหลายคนซุบซิบกันจอแจ พุดกรองกระวนกระวายใจ จนไม่อาจนั่งทนได้อีก นางผุดลุกไปดูลูกสาวคนโต แต่เมื่อเดินผ่านห้องโถงจะไปหาสร้อยสน เธอกลับสวนทางกับ สตรีสวมเสื้อเข้ารูปแขนระบายลายลูกไม้สีขาว ผ้าซิ่นไหมสีชมพูชุดเข้ามาในห้องทำพิธี พุดกรองถึงกับตะลึงงันตะกุกตะกักถามออกไปทันที
“นัง กระ กระถิน แก แกเสนอหน้าเข้ามาทำไม”
“ดิฉันเป็นลูกสาวของคุณพุดกรอง ตามสิทธ์พินัยกรรมที่ระบุว่าคุณรามต้องแต่งงานด้วย คูณแม่ลืมแล้วหรือคะ”
“แก แกรู้เรื่องพินัยกรรมได้ยังไง แล้วสร้อยไปไหน สร้อยต่างหาที่ต้องแต่งงานไม่ใช่แก แกไม่ใช่ลูกฉัน”
“คุณแม่ขา ถึงคุณแม่ไม่รับกระถินเป็นลุก แต่กระถินก็มีเลือดคุณแม่อยู่ต้งครึ่งนะคะ เลือดของคุณแม่กำลังไหลพล่านเชียวค่ะ เลือดแห่งความอยากได้ไงคะคุณแม่ คุณแม่จะยอมให้กระถินแต่งงาน หรือจะให้กระถินพูดเรื่องยาคะ”
รามตะลึงงันเมื่อฟังคำคล้ายข่มขู่ ซึ่งทั้งทนายทด และพุดกรองต่างเงียบเหมือนไม่มีตัวตนอีกต่อไปกระถินเดินเข้าไปนั่งข้างกายชายหนุ่ม เอ่ยกับนายอำเภออย่างไม่มีเค้าความประหม่าอาย
“คุณหลวงจัดการได้เลยนะคะ ดิฉันอายุสิบแปด และคุณพุดกรองเป็นผู้ให้กำเนิดกับพ่อกาจ ดิฉันได้สิทธิ์สมรสตามพินัยกรรมใช่มั้ยค่ะ”
“เอ่อ ครับคูณมีสิทธิ์นั้น เซ็นตรงนี้ครับ”
“ไม่” พุดกรองกรีดร้องลุกพรวด กระถินยิ้มเย็นเอ่ยเรียบ ๆ ไร้น้ำใจต่อมารดาในครั้งนี้ว่า
“ถ้าคุณแม่ปฏิเสธ”
“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่นะนังตัวร้าย อย่ามาขู่ฉันนะ ไม่เช่นนั้นฉันจะฟ้องข้อหาอกตัญญูกับแก”
“ไว้ฟ้องวันหลังก็ได้ค่ะคุณ...พุดกรอง แต่วันนี้ ถ้าคุณปฏิเสธการแต่งงานเสียเอง จะถือว่าคุณพุดกรองไม่ทำตามพินัยกรรม คุณเองจะไม่ได้สมบัติ แฃะพี่รามมีสิทธิ์ครอบครองทรัพย์สินทุกประการโดยไม่ต้องสมรสนะคะ”
“สร้อยสนอยู่ที่ไหน”ผู้ให้กำเนิดตวาดหาลั่นห้อง คุณนายหลายคนเหลียวหน้าลอกแลก
“พินัยไม่ได้ระบุว่าเป็นลูกคนโตหรือคนเล็กใช่มั้ยทนายทด”
กระถินยอกย้อน ทนายทดหลบตารู้ทันคู่นั้นของกระถิน เขาลืมไปสนิทเพราะพุดกรองไม่เคยยอมรับว่ากระถินเป็นลูกจึงมิได้แม้แต่จะเฉลียวใจและที่สำคัญเขาไม่อาจระบุชื่อสร้อยสนลงไปให้เป็นที่เคลือบแคลงจนรามอาจมีการฟ้องร้องพินัยกรรมฉบับนี้ว่าเป็นพิรุธ ข้อนี้เองที่กระถินฉกฉวยโอกาสเข้าข้างรามทันที
“แกเอาสร้อยไปไหน” พุดกรองคว้าเสื้อกระถินกระชากถาม กระถินกระชากกลับสวนถ้อยวาจาออกมาว่า
“อย่าใส่ร้ายดิฉันสิคุณพุดกรอง คุณพี่สร้อยคงไม่อยากแต่งงานถึงไม่มา”
“ไม่จริง”
“ถ้าอย่างนั้นอยู่ที่ไหนล่ะคะ”
ไม่มีใครรู้ พุดกรองผละออกไปอย่างเดือดดาล ทนายทดร้อนใจแต่เพื่อไม่ให้เป็นพิรุธจึงต้องอยู่เป็นพยาน รามเซ็นชื่อเป็นสามี กระถินเซ็นชื่อเป็นภรรยาและต่อท้ายว่า
“ขอให้ทนายทดนำเอกสารทรัพย์สินทั้งหมดมาด้วย ดิฉันเป็นภรรยาและเป็นผู้เยาว์อายุไม่ถึงยี่สิบปี ดิฉันจะมอบส่วนของดิฉันทุกประการให้คุณรามดูแลทั้งหมด จนกว่าจะมีทายาทคุณรามจะได้สิทธิ์ตามพินัยกรรมโดยชอบ”
เอกสารให้รามทุกอย่าง แขกของคุณนายพุดกรองอวยพรให้หนุ่มสาวและกลับไปพร้อมเรื่องนินทา หลวงแพทย์และหลวงณรงค์อวยชัยให้พรบ่าวสาว ซึ่งไหว้นอบน้อมกระถินส่งผู้ใหญ่แล้วขอตัว เช่นทนายทดที่สวมหมวกดึงปีกให้หลุบลงยอมถอยจากไป
“เดี๋ยวกระถินเธออยู่ก่อนฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”
ปล.ก่อนหน้านี้ได้มีการรีไรท์ใหม่เพื่อสมสนุกของเรื่อง กระถินร้ายลึกไม่ได้โง่นะคะ แต่ไม่ได้ลง อิอิ
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 พ.ค. 2554, 10:46:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 พ.ค. 2554, 10:47:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 4943
| << ทีใครทีมัน | วิวาห์ซ่อนเงื่อนงำ >> |
saralun 21 พ.ค. 2554, 11:17:30 น.
ขอกรี๊ดให้กระถินสักที...สะใจ ฮ่า ๆ ๆ
ขอกรี๊ดให้กระถินสักที...สะใจ ฮ่า ๆ ๆ
แพม 21 พ.ค. 2554, 12:14:55 น.
ต้องรอดูต่อไป ว่าจะฉลาดได้ตลอดหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ น่ะ รามน่ะ ใช่เลย
ต้องรอดูต่อไป ว่าจะฉลาดได้ตลอดหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ น่ะ รามน่ะ ใช่เลย
dino 21 พ.ค. 2554, 12:34:49 น.
ฉลาด แก้เกมทัน
ฉลาด แก้เกมทัน
kaeka 21 พ.ค. 2554, 12:59:57 น.
กรี๊ดดดดดด เจ้าซนไม่เคยทำให้ผิดหวังคร้า ซ้อนแผนได้ใจขริงๆ
กรี๊ดดดดดด เจ้าซนไม่เคยทำให้ผิดหวังคร้า ซ้อนแผนได้ใจขริงๆ
mommy 21 พ.ค. 2554, 14:04:03 น.
รอต่อกำลังมัน
รอต่อกำลังมัน
nutcha 21 พ.ค. 2554, 19:45:28 น.
ร้ายได้ใจจังกระถินและขอให้ร้ายอย่างนี้ต่อไปนะอย่ายอมแพ้คนเลว กระถินสู้ ๆ คุณรามยังโง่ไม่หาย
ร้ายได้ใจจังกระถินและขอให้ร้ายอย่างนี้ต่อไปนะอย่ายอมแพ้คนเลว กระถินสู้ ๆ คุณรามยังโง่ไม่หาย
ก้อนอิฐ 22 พ.ค. 2554, 01:20:33 น.
ความร้ายกาจไม่ปราณีคุณ พุดกรองจริงๆ คิคิ
ความร้ายกาจไม่ปราณีคุณ พุดกรองจริงๆ คิคิ