เจ้าสาวพันธุ์สืบ
ปลื้ม---สาวเจ้าตัวดีที่มีนิสัย ซื่อ ทื่อ และโกง
ปลาย--น้องชาย ซึ่งกลายเป็นน้องสาวเธอช่างเป็นคนแสนดี

สองพี่น้องเป็นนางสาวสัปเหร่ออันเลื่อชื่อ ที่บรรดาผีผีรุมขอความเป็นธรรมกันเป็นแถวทีเดียว

คิมหันต์---บุรุษหนุ่มมาดเนี้ยบเจ้าของธุรกิจพันล้าน ผุ้มีเบื้องหลัง ต้องมาเป็นเจ้าบ่าวของนางสาวสัปเหร่ออย่างปลื้ม

วสันต์---หนุ่มหล่อซึ่งเป้นผีที่กลัวผีที่สุด และช่างน่าสงสารที่เขาหลงรักนางสาวทื่อ บื้อ อย่างปลื้มได้ลงคอ

เหมันต์---หนุ่มน้องคนสุดท้องที่ไม่ไว้ใจคนในครอบครัว และไม่ไว้ใจพี่สะใภ้ แต่เขากลับมาแอบรัก นาย...สาว ปลาย ซึ่งทุ่มหัวใจไปรักผีน่าสงสารเสียดาย

เรื่องราววุ่นวาย และสุดรักสุดหวงของ นางแก้ว ได้นำมาลงให้อ่านกันแล้วจ้ะ


Tags: คน ช่วย ผี

ตอน: คนกับผี

บรรดาผีผี ที่อยู่บ้านนี้มาก่อนได้แต่มองตาม ผีตัวใหม่เดินเบาขึ้นบ้าน เสียงนินทาแม้ว่าจะเบาแสนเบา แต่ก็ลอดเข้าหูของผู้ใจบุญจนได้
“ขยันอยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนตายจริงๆ”
“แล้วขยันของเขาก็จะทำให้ผีอย่างเราลดความมีคุณค่าในตัวเองไปเรื่อยๆ”
“โดยเฉพาะก้านยาว”ยายผีเรือนนินทาเป็นตัวสุดท้าย และให้ตายสิน่า ตัวอื่นนินทาปลื้มไม่ค่อยได้ใส่ใจ แต่กับยายศรีด้วยแล้วปลื้มไม่เคยปล่อยเลยสักครั้งดังนั้นเธอจึงเอ่ยลอยลม
“หมดวาระการครองเรือนเมื่อไหร่จะเชิญตัวใหม่มาทันทีเลย ให้ยายเก็บผ้าออกจากเรือนไม่ทันเลยเชียว”
“ฮึ จะมาจงเกลียดจงชังอะไรกันนักหนา ไม่เคยทอดสะพานให้คุณปรัชสักครั้ง ถ้าจะเอาเรื่องก็น่าจะไปที่ตัวรอเสียบอยากมีผัวเป็นคนนั่นสิปลื้ม”ยายศรีผีเรือน โยนความเดือดร้อนไปให้กับผีที่ยายไม่ชอบท่าทีและขี้หน้า ตั้งแต่ฝากปอยผมมาให้พ่อปรัชญาแล้ว
“ช่างน้าเขาเถอะ ให้อยากจนตัวสั่นแทบสิงพ่อ ปลื้มก็ไม่มีทางให้หรอก ยังไงปลื้มจะหาแม่ม่าย สวยๆ ใจดี พร้อมที่จะมีลูกเลี้ยงน่ารักอย่างปลื้มมาให้พ่ออยู่ดี”
ครานี้ผีโดนเชือดปรากฏร่างขาวโพลน หน้าเขียวซีด เลือดไหลจากคอปริ่มๆ ยืนถลึงตาเข้าใส่ปลื้มอย่างอาฆาต ความน่าสยดสยองที่เธอมายืนแสดงให้ปลื้มเห็น ไม่ได้ทำให้หญิงสาวหวั่นไหว แต่ตัวที่เผ่นไปซุกข้างหลังปลื้มคือผีตัวใหม่ ซึ่งร้องจ๊ากเลยที่เดียว
“ผี ผี”
“ใช่ผีตายโหง เขาเคยสวยมาก แต่พอมาปรากฏตัวที่ไรหาความสวยไม่ได้เลย แกขี้อาฆาตน่ะ เลยไม่สวย นี่ถ้าละความอาฆาตลงได้จะสวยมาก”ปลื้มเล่าผ่านๆ แต่ก็ทำให้ผีโดนเชือดได้คิด ค่อยสวยขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ก็โดนดักคออีกว่า “แต่ให้สวยแค่ไหนปลื้มก็ไม่ใจอ่อนยกพ่อให้หรอก”เท่านั้นความสวยของผีขี้อาฆาตหายวับ เหลือแต่การจ้อง จ้องเป้นจ้องตายที่ปลื้มอย่างไม่ละสายตา
“ทำไมบ้านคุณมีผีเยอะจริงๆ”
“บ้านคนใจดีก็อย่างนี้ละ ว่าแต่ชื่ออะไรล่ะเราน่ะ”ปลื้มนั่งลงบนพื้นกระดานหน้าห้องนอนของตนเองไม่ได้เข้าห้องไปให้น้องสุดรักได้สอบถามว่าคุยกับใครอีก
ผีลดตัวลงนั่ง ถอดกระเป๋า แค่คิดว่าถอด กระเป๋าก็อันตรธานหายไปกับตา เขาตกใจ
“กระเป๋าหาย”
“พ่อสอนว่า ถ้าหมดห่วงก็จะไม่มีอะไรยึดติด นายคงคิดว่ากระเป๋าหนักอยากทิ้งละสิ”
“รู้ได้ไง อ่านความคิดได้ด้วยหรือ คุณนี่สุดยอด”
“ถามว่าชื่ออะไร มาจากที่ไหน แล้วทำไมมาหลงอยู่แถวนี้”ปลื้มเน้นเสียงจริงจัง “ตั้งสติก่อนตอบก็ได้ ใหม่ๆจำอะไรไม่ค่อยได้หรอก”
“นั่นสิ คุณนี่สุดยอดจริงๆ รู้เรื่องผมมากรู้กระทั่งตอนนี้ผมจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ผมจำชื่อได้นะ ผมชื่อวสันต์ ชื่อเล่นว่าว้า เออใช่”วสันต์ดีใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเขาเริ่มจำได้ลางๆต่อไปอีก “ผมเพิ่งกลับมาจากแผ่นดินใหญ่ได้สามวัน เตี่ยผมสั่งเด็ดขาดว่าให้มีคนเป็นคนไทย”เอ่ยถึงตรงนี้ วสันต์เหลือบสายตามองปลื้มอย่างไม่ตั้งใจ แต่รู้สึกว่าอีกฝ่ายใช่เลย ดังนั้นจึงเอ่ยต่อโดยมองอีกฝ่ายไม่เต็มตานัก เพราะเริ่มเก้อเขิน
“ผมเพิ่งเข้าใจความต้องการของเตี่ยนะครับ ผมว่าผู้หญิงไทยน่ารัก ใจดี”
“ใช่ๆ ผู้หญิงไทยดีที่สุดในโลก”ปลื้มรับคำส่งๆ
“ผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลยครับ”
“ปลื้ม อีกคนที่หน้าเหมือนกันเป็นน้องสาวชื่อปลาย แล้วไงต่อ เริ่มหนุกแล้ว”นั่นล่ะปลื้ม และผีอื่นๆที่เงียบฟังกันสนิท หากแต่ปลายรู้สึกว่าได้ยินเสียงพี่สาวพูดคุยกับอะไรบางอย่าง ซึ่งโดยปกติทั้งปลายและพ่อจะเคยชินกับปลื้มในเรื่องนี้ แต่ยามนี้รู้สึกว่าปลื้มคุยเป็นงานเป็นการมากกว่าจะหยอกยั่วผีผีอย่างเคย
“ผมเรียนจบปริญญาโทในประเทศคู่ค้าคนสำคัญแล้ว ผมเดินทางกลับ เพราะใกล้เปิดพินัยกรรมของเตี่ย เตี่ยผมหายตัวไปตั้งแต่ผมไปเรียนเมืองนอกได้ปีแรก ห้าปีเข้านี่แล้วยังหาเตี่ยไม่เจอเลย ให้ซินแสทั่วโลกดูแล้ว ไม่มีใครพบร่องรอยเลยครับ”
“พรุ่งนี้ก็ออกข่าวหน้าหนึ่งแล้วล่ะ วันนี้ปลื้มเพิ่งไปขุดเจอที่ป่าช้าเก่า”
“คุณหมายความว่า…”วสันต์อ้าปากค้าง ตกใจ เมื่อคาดเดาไปได้ว่า ผู้ให้กำเนิดของตนเองตายเสียแล้วเขาอยากร้องไห้ แต่น้ำตาไม่รินไหล แม้จะยกมือปาดเช็ดหลายครั้ง จากนั้นความทรงจำเก่าๆได้คืนกลับมาอีก
“ผมนั่งรถแท็กซี่ เขาตื้อให้ผมนั่งด้วยราคาถูกๆ ผมรีบรับเลยครับ แล้วก็เขาชะงักนิ่ง ภาพความทรงจำคืนกลับมาทั้งหมดในเวลานั้น
แท็กซี่พาเขาไปในเส้นทางเปลี่ยว จากนั้นคนขับจอดลงพร้อมกับมีคนสวมผ้าคลุมหน้า ปกปิดร่องรอยกรูกันเข้ามาที่รถ เปิดประตูออกคว้าตัวของเขาลากลงไป เขาอ้าปากร้องแต่โนผ้าสีขาวพร้อมกลิ่นฉุนแปลกส่งเข้าจมูกเต็มที่ จากนั้น เขาก็เดินมาที่นี่
“ผมตายแล้วหรือครับ”
“คงตายแล้วล่ะแล้วศพอยู่ที่ไหนล่ะ บอกปลื้มก็ได้เดี๋ยวไปขุดมาเผาให้ไปเกิดเร็วๆ”
“ผมไม่รู้ครับ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่ตอนนี้ผมไม่อยากไปไหนเลยครับ ไม่อยากเกิดให้โดนฆ่าอีก”
“ไม่รู้ว่าใครทำกับคุณเหรอ”
“ไม่รู้”เสียงวสันต์ขาดหาย รู้สึกเศร้ายิ่งนัก และเมื่อเกิดความเสร้า ความหม่นหมองจับวิญญาณทำให้เกิดสีเทาแทนที่สีสว่างอย่างในตอนแรก ปลื้มถอนใจยาว
“ไม่มีที่ไปก็อยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้ บ้านเราชอบทำบุญ กรวดน้ำเก่ง นายไม่หิวหรอกรับรองได้เลย”
“คุณใจดีจังเลยนะครับ”ขาดคำของวสันต์ปลื้มมีรอยยิ้มที่แปลกมาก ทำให้ผีใหม่เริ่มคิดว่า เขาอาจจะเข้าใจผิดไปเล็กน้อยเรื่องความใจดี เพราะจากรอยยิ้มแฝงความเจ้าเล่ห์ไม่น้อย “เอ่อคุณคงไม่ได้ทำธุรกิจบ้านผีสิงใช่มั้ยครับ”
“เฮ่ย เราอยู่กับผี แต่ไม่หากินกับพวกเขาหรอก แต่ก็มีบ้างที่จะขอความช่วยเหลือเล้กกน้อย อย่างให้ไปสอดส่องเรื่องที่เราเข้าไม่ถึง อย่างเราจบนิติศาสตร์ สุโขทัย เราอยากเป็นปลัด แต่สอบยากเราอยากรู้ข้อสอบ”
“อย่าขอให้ผมทำเรื่องทุจริตนะครับ เพราะผิดหลักคำสอนของเตี่ย”
“ดีมากเลยตายไม่รู้ตัว”ปลื้มต่อว่า “ไปอาบน้ำล่ะ อย่าเพ่นพล่านไปไหนล่ะจะนั่งจะนอนตรงไหนก็ตามสะดวก หรือจะเข้าห้องพระไปก็ได้”
“ดีครับผมชอบสวดมนต์ทุกวันอาทิตย์ ตอนนี้ผมนอนห้องพระก็ได้ครับ”ว่าแล้วเขาทำท่าจะปห้องพระ แต่แสงสว่างเจิดจ้าส่องกระทบมาที่ร่างของเขาทำให้หันหลังกลับมานั่งที่เดิม
“ผมเข้าไปไม่ได้”เขาบอกอย่างซื่อๆ ปลื้มจึงทำเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า
“อ้อเราลืมไป ถ้าพ่อไม่มีสิ่งแทนตัวนาย นายก็เข้าไม่ได้หรอก ต้องรอพ่ออนุญาต”
“คุณรู้อยู่แล้ว แต่แกล้งหรอกผมใช่มั้ย” ผีทำท่าหัวเสีย ปลื้มจึงว่า
“ตอนแรกสุภาพดีตอนนี้มีอาการเอาแต่ใจ ที่แท้เป็นลูกคนมีตังค์ เราไปละ อ้อแล้วถ้าใครกวนก็บอกปลื้มโดยเฉพาะผีแก่ๆบ้านนี้”
ยายศรีรู้สึกตลอดเวลานับแต่ไปหลอกปลื้มครั้งแรก จนบัดนี้ ยายไม่เคยได้รับเกียรติจากหญิงสาวอีกเลย นอกจากหาเรื่อง และหาเรื่องมาตลอด
“ผมกลับบ้านดีกว่าครับ”
“ตามใจ”ปลื้มตอบกลับไร้เยื่อใย ทำให้วสันต์น้อยใจอย่างแปลกๆ แล้วเกิดทิฐิมานะจะล่องลอยออกไปตามประสาผี แต่ไม่กะพริบตา เขาต้องกลับมานั่งที่เดิม ปลื้มจึงถามทั้งที่รู้
“ทำไมไม่ไปล่ะ”
“ผม…กลัวผีอันธพาลแถวถนน”
ปลื้มไม่ตอบว่าอะไรนอกจากมีรอยยิ้มสวยๆบนใบหน้า ส่งมาให้ก่อนลงไปอาบน้ำ ซึ่งกะเวลาการอาบน้ำของพ่อได้อย่างพอดิบพอดี พ่อขึ้นมาแทนลูกสาว เขาเห็นวสันต์แล้ว แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะสัมผัสได้ว่าไม่มีความเลวร้ายอะไรในวิญญาณดวงนี้สักนิดเดียว
…ถ้าไม่ตายได้ไว้เป็นเขยเขาคงหมดห่วงลูกสาวจอมดื้ออย่างแน่นอน เสียดายที่คนดีมักหมดอายุเร็วเสมอ!!



นางแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 พ.ย. 2555, 11:17:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 พ.ย. 2555, 11:17:15 น.

จำนวนการเข้าชม : 1528





<< ผีกลัวผี   ร่างใคร >>
mottanoy 30 พ.ย. 2555, 13:17:28 น.
เมื่อไหร่จะนึกออกน้าว่าตัวเองถูกใครทำร้าย


จิงโกะ 30 พ.ย. 2555, 19:47:30 น.
ผีอันธพาลแถวถนน คงน่ากลัวน้อยกว่าปลื้มนะผีนะ


dee_jung 30 พ.ย. 2555, 20:54:55 น.
มาติดตามด้วยคนคะ น้อยไปนิดนะคะ


องุ่น 1 ธ.ค. 2555, 01:14:22 น.
ให้วสันโคม่าเฉยไม่ได้หรอ แง


นางแก้ว 1 ธ.ค. 2555, 15:18:55 น.
ไม่ได้จ้าองุ่น เพราะปลื้มเขาจะพบรักแรก แล้วสาวเจ้าก็จะได้รับการสนับสนุนจากผีเจ้าสัว ฮี่ วสันต์อ่อนไป ต้องเฮียคิมถึงจะเหมาะกับเจ้าสาวพันธู์เพี้ยน


Zephyr 7 ธ.ค. 2555, 15:41:56 น.
น่าน เมื่อไรเธอจะเจอคนปราบนะ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account