พายุรักซาตานร้าย
Tags: ซาตาน
ตอน: ตอนที่ 5
ตอนที่ 5
“ทำสีหน้าให้มันดีๆหน่อยริษา แขกกำลังจะกลับเธอกำลังจะหมดหน้าที่พนักงานต้อนรับจำเป็นแล้ว” ไตรเทพยืนหน้านิ่งบอกแก่หญิงสาว ส่วนตัวเขาสวมชุดพนักงานยกกระเป๋าของโรงแรมเตรียมพร้อม
“ก็ฉันกลัวจะแสดงพิรุธให้พวกเขาจับได้น่ะสิ ใครจะเหมือนคุณหน้าตาย อารมณ์ไหนก็หน้าเหมือนกันหมด”
ไตรเทพยังยืนหน้านิ่งไม่โต้ตอบ
“แผนการณ์กำลังจะจบแล้ว เอาน่าเสร็จงานนี้ผมจะให้พวกคุณลางานที่ไร่ไปพักผ่อนได้คนละเจ็ดวันบวกพ็อคเก็ตมันนี่ด้วยตกลงไหม ใจดีสุดๆเลยนะ”
ริษายิ้มแก้มแทบปริ “ถ้าอย่างนั้นริษาสู้ตายค่ะ งานบัญชีที่ไร่ปวดหัวจะแย่ริษายังทำได้ แค่ปลอมตัวเป็นพนักงานต้อนรับสาวสวยต่ออีกนิดคงไม่เป็นไร”สาวสวยวัยใสเชิดหน้าขึ้น
“แต่นายครับแล้วนายมีแผนการยังไงต่อไป นายจะปล่อยคลิป ภาพนิ่งแล้วก็ภาพวีดีโอตัดต่อของเธอออกไปไหมครับ”
“ปล่อย แต่จะปล่อยให้นายรันคนเดียวระวังให้ดีด้วยนะไตรเทพ อย่าให้ภาพพวกนั้นหลุดไปได้ คุณพลอยเธอจะเสียชื่อเสียงเอา เพราะผมเชื่อว่านายรันมันรักแฟนมันมาก สายตาผมมองไม่ผิดแน่ๆ ไม่มีทางที่มันจะทำให้ภาพของเธอหลุดออกไปด้วยตัวของมันเอง แต่ตอนนี้มันกำลังกระวนกระวายควานหาต้นตอว่าพวกเราเป็นใคร”
“แล้วเรื่องโรงแรมนี่ล่ะครับนายจะเอายังไง คุณมีมี่ตายไปแล้วทุกอย่างก็เป็นของนาย นายไม่คิดจะบริหารมันเหรอครับจะให้มันเจ๊งตั้งแต่ยังไม่เริ่มเปิดเลยเหรอครับลงทุนไปตั้งหลายร้อยล้าน”
เฮ้อ! วาโยถอนหายใจเฮือกใหญ่การเป็นเศรษฐีก็ไม่ใช่มีแต่เรื่องดีเสมอไป เขาชอบงานในไร่มากกว่างานบริหารโรงแรมแต่มีมี่พี่สาวเพียงคนเดียวตายไปอย่างกะทันหันมรดกของตระกูลจึงตกอยู่ที่เขาเพียงผู้เดียว
“เรื่องนั้นก็คิดอยู่เหมือนกันคงปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ อีกหน่อยมันคงทรุดโทรมแต่ขอให้เรื่องนายรันจบลงก่อนจากนั้นค่อยมาคิดวิธีการบริหารโรงแรมกันต่อ”
“นายคะ นายไม่กลัวคุณพลอยญาวีคนสวยเธอจะรู้เหรอคะว่านายทำอะไรกับเธอลงไปบ้าง ถึงนายไม่ได้เอาความแค้นไปลงกับเธอโดยตรง แต่เธอก็ต้องได้รับผลกระทบบ้างไม่มากก็น้อย อย่างน้อยนายรันอาจรับไม่ได้เพราะเข้าใจว่าแฟนสาวถูกนาย....ไปแล้ว”
“ไม่ดีเหรอ ถ้านายรันมันทิ้งพลอยญาวีผมว่ามันยิ่งเป็นผลดีกับเธอ ผู้หญิงคนนี้ดีเกินไปที่จะเป็นคนรักของผู้ชายเลวๆอย่างนายรัน”
“นายไม่กลัวว่าสักวันเธอจะรู้ความจริงว่าเป็นฝีมือนายรึไง เธออาจจะตามมาแหวกอกนายเอาก็ได้”
“ต่อให้เธอรู้แล้วยังไงล่ะริษา เขาไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใครยังไงเราก็คงไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้วชาตินี้”
“แล้วนายไม่สงสารเธอเหรอคะ หากเรื่องแดงขึ้นมาคุณพลอยคิดว่าเธอไม่ได้บริสุทธิ์อีกต่อไป เธอถูกข่มขืนและแอบถ่ายวีดีโอเอาไว้ โดยไม่รู้ด้วยว่าใครเป็นคนทำ คุณพลอยอาจเข้าใจผิดคิดว่าเป็นตราบาปของตัวเองไปตลอดชาติ”
ริษาทำสีหน้าสลดราวกับเป็นพลอยญาวีเสียเอง
“ยัยบ้องตื้น อย่าทำหน้าโอเวอร์เห็นแล้วรำคาญตาทีตอนช่วยนายถอดเสื้อผ้าเธอทำไมไม่คิดล่ะ จะมาเป็นคนดีอะไรกันตอนนี้”
“นี่ไตรเทพ ก็ริษาช่วยนายมาขนาดนี้แล้วก็ต้องช่วยจนจบแต่ใจจริงริษาสงสารคุณพลอยมากๆ”
“เอาเถอะน่า เลิกทะเลาะกันเสียทีคู่นี้ อยู่ใกล้กันไม่ได้จริงๆ”
“นายคะ นายไม่สงสารเธอเหรอคะยิ่งถ้าเธอเป็นสาวบริสุทธิ์ยิ่งน่าสงสารเกิดเรื่องแดงมาวันไหนคงเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองถูกพรากพรหมจารีไปแล้วโดยใครก็ไม่รู้” ริษายังไม่วายรำพึงรำพันถามเซ้าซี้คนเป็นนายไม่ยอมจบ
“ยังบริสุทธิ์อยู่อีกเหรอถ้าเป็นแฟนของนายรันไม่น่าจะเหลือมาถึงป่านนี้หรอก ที่ผมไม่คิดเอาความผิดของมันมาลงโทษกับเธอก็นับว่าเห็นใจมากแล้ว อย่างน้อยพลอยญาวีก็มีส่วนผิดอยู่บ้างตรงที่ไม่เคยห้ามปรามแฟนตัวเองให้มันทำบาปกับชีวิตคนอื่น สิ่งที่พี่มีมี่เจอมันเทียบไม่ได้และไม่มีอะไรมาชดเชยได้” นัยน์ตาดำสนิทดูเย็นยะเยือกอย่างประหลาดเมื่อนึกถึงพี่สาวที่ฆ่าตัวตายเพราะรับไม่ได้กับข่าวหน้าหนึ่งที่สร้างความเสื่อมเสียให้กับเธอและครอบครัวทั้งๆที่มีมี่เป็นฝ่ายถูกกระทำ
+++++++++++++++++++++++++++
กริ๊งๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ที่เคาร์เตอร์ดังขึ้น
“รับสิยัยบ้องตื้น” ไตรเทพเตือน
“สวัสดีค่ะมีอะไรให้รับใช้คะ” ริษากรอกเสียงหวานที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
“คือพลอยต้องการจะเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมแล้วค่ะ อีกสักครู่พลอยจะลงไปเคลียร์บิลที่ลอบบี้นะคะ
“จะเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมแล้วเหรอคะ ยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งค่ะ” ริษาพยายามพูดช้าๆหวานๆเหมือนพนักงานต้อนรับโรงแรมเขาทำกัน
“ค่ะ” พลอยญาวีวางโทรศัพท์ลงด้วยความแปลกใจ “พนักงานโรงแรมนี้ดูแปลกกันทุกคน”
“ยัยบ้องตื้นริษา”
“ไตรเทพ มาว่าริษาทำไมคะ” เธอค้อนใส่เขา
“มีพนักงานต้อนรับโรงแรมคนไหนเขาพูดว่ายินดีและเต็มใจอย่างยิ่งที่แขกจะเช็คเอาท์ออกไป มีแต่เขาอยากจะให้แขกอยู่นานๆ หรือพูดอะไรก็ได้ให้แขกอยากกลับมาใช้บริการอีกไม่เนียนเอาซะเลย”
“อ้าว ก็ริษาไม่รู้นี่คะ อาชีพของริษาคือพนักงานบัญชีนะคะ ไม่ใช่พนักงานต้อนรับ”
“พอๆ ทั้งคู่นั่นแหละริษาคุณเกิดปีจอใช่ไหม”
“ใช่ค่ะนาย คุณวาโยนี่จำแม่นจริงๆ”
“ไตรเทพ คุณเกิดปีระกาใช่ไหม ”
“ใช่ครับ”
“ถึงว่าอยู่ใกล้กันทีไรถึงได้จิกได้กัดกันตลอดเวลา”
วาโยปวดหัวกับมือซ้ายและมือขวาของตน เขากุมขมับก่อนจะรีบเดินหลบฉากไปเพราะกลัวพลอยญาวีจะลงมาพบเข้า
“ริษาคิดว่าเหมือนนายเขาจะว่าเรานะไตรเทพ” เธอหันมาสบตากับคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ
“คงไม่เหมือนจะว่าหรอกริษา เพราะนายว่าเต็มๆเลย เขาว่าเรากัดกันยังกับหมาตีกันยังกับไก่ ชัดไหมยัยบ้องตื้น”
ริษาขมวดคิ้วอยากจะว่ากลับไตรเทพ แต่เขาก็ปั้นหน้านิ่งเดินหายเข้าไปด้านหลังโรงแรมอีกคน
“ริษาผิดอะไรเนี่ย”
++++++++++++++++++++
วันสงกรานต์เทศกาลแห่งความรื่นเริง แต่ไม่มีรอยยิ้มสักนิดบนใบหน้าหล่อของรัน เขาโทรศัพท์เป็นครั้งที่สองร้อยยี่สิบเอ็ดและแล้วมันก็ติดจนได้
“สวัสดีค่ะพี่รัน” เสียงหวานใสกรอกผ่านโทรศัพท์มาด้วยน้ำเสียงปกติ
“พลอย ๆ เป็นยังไงบ้าง พลอยอยู่ที่ไหน เป็นอะไรมากไหมพลอยพี่ห่วงพลอยเหลือเกิน” รันละล่ำละลักตั้งคำถามเป็นชุดๆ
“ใจเย็นๆค่ะพี่รัน เป็นอะไรคะทำไมน้ำเสียงเป็นแบบนี้พลอยไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย พลอยก็ยังสบายดีเป็นพลอยคนเดิมของพี่รัน”
“โธ่พลอย! ” น้ำตาของชายหนุ่มไหลออกมาล้นขอบตา เบ้าตาแดงไปหมด เขาคิดว่าแฟนสาวพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดเพราะไม่ต้องการเล่าเรื่องน่าอับอายให้ใครฟัง แต่ใจจริงเธอคงบอบช้ำและเจ็บปวดมาก
“ไม่ว่าพลอยจะเป็นอย่างไรจะเจออะไรมาพี่อยากให้พลอยรู้ว่าพี่ยังรักพลอยไม่เคยเปลี่ยนแปลง พลอยจะเป็นคนรักของพี่คนเดียวตลอดไป”
“พี่รันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมวันนี้พี่รันพูดแปลกๆ” พลอยรู้สึกสงสัยพี่รันของเธอดูผิดปกติเหมือนกับว่าเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นกับตัวเธออย่างนั้น
“เปล่าๆ ไม่มีช่างมันเถอะพลอย” รันพยายามปรับน้ำเสียง เขาไม่ต้องการให้คนรักต้องอับอาย หรือพูดเรื่อเลวร้ายที่สุดในชีวิตให้ฟัง แล้วเขาก็ไม่อยากฟังว่าไอ้สารเลวนั่นมันพาพวกมาร่วมสวิงกิ้งกับเธอกี่คน
“พี่รันอยู่ที่ไหนคะ”
“กาญจนบุรีจ้ะ พี่ตามพลอยมาต่อไปนี้พี่สัญญาจะให้เวลากับพลอยมากๆ พี่จะไปกับพลอยทุกที่จะไม่ทิ้งให้พลอยต้องอยู่คนเดียวพี่สัญญา”
“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยคะ พี่รันพลอยว่าพี่รันไม่สบายรึเปล่าคะทำไมวันนี้พี่พูดอะไรก็ไม่รู้พลอยไม่ค่อยเข้าใจ”
“ช่างมันเถอะ พลอยลืมมันไปเถอะนะ ไหนคนดีบอกพี่มาสิว่าพลอยอยู่ที่ไหนกันพี่จะไปหา”
“โรงแรมนาคียาค่ะ แต่ไม่ต้องตามมานะคะพลอยกับคุณพ่อคุณแม่กำลังจะเช็คเอาท์ออกไปแล้วเอาเป็นว่าเราเจอกันที่ธารน้ำร้อนบ่อคลึงดีกว่าค่ะ พี่รันไปรอพลอยที่นั่นนะคะวันนี้พลอยมีแผนจะพาคุณพ่อคุณแม่ไปแช่น้ำร้อนจากนั้นเราจะไปเที่ยวต่อกันที่สะพานมอญแล้วหาที่พักแถวนั้นค่ะ”
“พลอยเจอมาขนาดนี้ยังมีอารมณ์เที่ยวได้อีกเหรอ พี่ว่ากลับกรุงเทพฯกันดีกว่านะ”
“เจอ เจออะไรคะพี่รัน” พลอยญาวีสงสัย
รันกลัวว่าพลอยจะจับได้ว่าเขารู้ความจริงแล้ว กลัวคนรักจะอายจึงรีบกลบเกลื่อน “เปล่าๆ ไม่มีอะไรไม่อย่างนั้นพี่ไปรอพลอยที่ธารน้ำร้อนบ่อคลึงนะ แล้วเจอกัน”
“ค่ะ พี่รัน” พลอยญาวีกดตัดสาย “อาการแปลกๆเป็นอะไรไป ทำงานมากจนเครียดรึเปล่านะ”
+++++++++++++++++++++++
เมื่อเก็บสัมภาระจนเสร็จครอบครัวของพลอยญาวีก็เดินลงลิฟท์มาที่ลอบบี้
“คุณพ่อคุณแม่คะพี่รันตามเรามาที่กาญจนบุรีด้วย ตอนนี้รออยู่ที่ธารน้ำร้อนบ่อคลึงค่ะ” พลอยบอกให้พ่อกับแม่รู้ตัวว่าคนรักตามมาเที่ยวด้วย
“จะมาทำไมก็ไม่รู้” ดูเหมือนคุณสุเทพจะไม่ค่อยชอบรันนัก
“คุณก็ เดี๋ยวยัยพลอยก็คิดมากลูกจะรักใครชอบใครเราเป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องชอบด้วยรักด้วย”
“ไม่เห็นมีใครถามหนูบ้างเลยว่าชอบพี่รันไหม” กระท้อนส่งเสียงอยากมีส่วนร่วม
“แล้วเราชอบพี่รันรึเปล่าล่ะ”
กระท้อนรีบสั่นศีรษะทันที “แหวะ...กระท้อนไม่ชอบพี่รันไม่เคยซื้อขนมมาฝากกระท้อน แถมยังเคยว่ากระท้อนตัวกลมอ้วนไม่สวยเหมือนพี่พลอยอีก..”
“จริงเหรอพี่รันเคยว่ากระท้อนด้วยเหรอ เดี๋ยวพี่จะจัดการให้มาว่าน้องสาวคนสวยหุ่นผอมเพรียวของพี่พลอยได้ยังไงกัน”
กระท้อนกอดอกแน่น “ยังไงหนูก็ไม่ชอบพี่รัน สู้พี่สุดหล่อคนนั้นก็ไม่ได้”
“ใครกันลูก” คุณยุวดีถามลูกสาวคนเล็ก
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ อย่าไปฟังยัยกระท้อนมากยัยนี่ชอบเรื่อยเปี่อย” พลอยญาวีรู้ว่าน้องสาวหมายถึงใครเธอก็แอบเสียดายลึกๆ ไม่ยักเจอเขาอีก ทีแรกคิดว่ามาพักที่นี่จะมีโอกาสพบกันจะได้เลี้ยงข้าวขอบคุณที่เขาอุตสาห์ช่วยเธอกับน้องเอาไว้ โดยไม่รู้ว่าได้พบกันแล้วเมื่อคืนแบบใกล้ชิดแนบสนิทเสียด้วย
+++++++++++++++++++++++
“สวัสดีค่ะ” พนักงานต้อนรับสาวสวยส่งยิ้มหวานให้กับแขก
“พลอยต้องการเช็คเอาท์ ช่วยเคลียร์บิลให้ด้วยค่ะ” หญิงสาวแจ้งความจำนง
กระท้อนกระตุกมือพี่สาว “อะไรอีกยัยกระท้อน”
“พี่พลอยยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลยนะ กระท้อนหิวไม่มีเบรค...อะไรนะ” กระท้อนจำไม่ได้ว่าภาษาอังกฤษเรียกว่าอะไร แต่เธอจำได้เสมอเวลาครอบครัวไปเที่ยวแล้วพักโรงแรมตื่นมาก็จะต้องลงไปรับประทานอาหารกันที่ห้องอาหารมีอาหารให้เลือกหลายชนิด เป็นสิ่งที่กระท้อนชอบที่สุดเวลาไปนอนโรงแรม
“เบรคฟัด อาหารเช้าแบบฝรั่งนะเหรอ ที่นี่เขาคงไม่มีมั้งไม่เห็นมีคูปองอะไรให้นี่”
กระท้อนจึงหยุดพูดเดินไปนั่งที่โซฟากับพ่อแม่เสียอย่างนั้น เพราะรู้สึกผิดหวังจนพูดไม่ออก
“คุณพลอยคะ ทางโรงแรมจะไม่คิดค่าบริการคุณค่ะ”
“หมายความว่าอย่างไรคะ มาพักแต่ไม่ต้องจ่ายเงิน”หญิงสาวมีสีหน้างุนงง
“คือว่าโรงแรมของเราเพิ่งเปิดให้บริการได้แค่สองวันยังไม่มีความพร้อม เรารู้สึกว่ายังบริการคุณไม่ดีพอดังนั้นเราให้คุณพักฟรีค่ะ”
“อะไรนะ โรงแรมแบบนี้ก็มีด้วยเหรอคะ พลอยไม่ยักจะเคยได้ยินมาก่อน”
“ค่ะ ทางเราไม่คิดค่าบริการกับคุณจริงๆ เชิญคุณพลอยกับครอบครัวกลับไปเถิดค่ะ...เอ่อ.แล้วโอกาสหน้าค่อยมาใช้บริการใหม่มาคราวหน้าเสียค่าบริการแน่ค่ะ”
“แต่ว่า...พลอย”
“ไม่มีแต่ค่ะ...ให้พักฟรีจริงๆค่ะ เชิญค่ะสักครู่นะคะเดี๋ยวให้เด็กมาช่วยยกกระเป๋า” พนักงานต้อนรับสาวสวยรีบกดโทรศัพท์ไปตามเด็กยกกระเป๋าคนเดิมอย่างรีบร้อนไม่นานเขาก็มา
“ช่วยยกกระเป๋าแขกขึ้นรถด้วยนะ”
“ครับ”
พลอยญาวีเดินเกาศีรษะมาหาพ่อกับแม่ที่นั่งรออยู่ตรงลอบบี้ “อะไรของเขา ไม่คิดเงินแถมยังกับอยากจะไล่ให้เราไปกันเร็ว ๆ”
“มีอะไรเหรอพลอย” คุณยุวดีถามเห็นสีหน้ารู้สาวดูงงๆ
“เขาไม่คิดเงินเราสักบาทค่ะคุณพ่อคุณแม่เขาบอกว่าให้เราพักฟรี”
“มีแบบนี้ด้วยเหรอ” คุณยุวดีก็แปลกใจเช่นกัน
“ไม่ดีเหรอคุณไม่เสียเงิน เห็นว่าเปิดใหม่เขาคงไม่มีความพร้อมกลัวลูกค้าไม่ประทับใจเลยให้พักฟรีไปเลยมั้ง” คุณสุเทพมองในแง่ดี
“แต่กระท้อนไม่ประทับใจ อาหารเช้าก็ไม่มีหนูหิวจนแสบท้องแล้วนะพี่พลอย” คนตัวอ้วนในชุดลายสก็อต ที่ดูไปดูมาเหมือนโอ่งใบย่อมลายสก็อตเริ่มโวยวายขึ้น
“ช่างเถอะไม่อยากคิดเงินก็ไม่ต้องคิด” พลอยญาวีชวนครอบครัวขึ้นรถ
“ตกลงคุณก็ไม่รับทริปด้วยใช่ไหมคะ” พลอยญาวีหันกลับมาถามเด็กยกกระเป๋า
“ครับ”
“ดีนะคะอะไรก็ฟรีหมด แปลกดีค่ะ” พลอยญาวียิ้มแหยๆ ก่อนจะปิดประตูรถและขับออกไปจากโรงแรม
+++++++++++++++++++++++++
ณ. สถานท่องเที่ยวชื่อดังในเขตทองผาภูมิรันไม่มีอารมณ์จะชื่นชมธรรมชาติหรือลงไปแช่น้ำร้อนเขานั่งรอคนรักอย่างกระวนกระวายแต่เมื่อเห็นเธอและครอบครัวเดินเข้ามาด้วยสีหน้าสดชื่นก็ยิ่งแปลกใจ
“หรือครอบครัวของพลอยยังไม่รู้เรื่องนี้ พลอยคงปิดทุกคนเก็บความทุกข์ไว้คนเดียว”
รันเห็นยัยโอ่งน้อยลายสก็อต เดินจับมือพี่สาวไว้แน่นแล้วรู้สึกรำคาญตาเพราะทำให้เขาไม่มีเวลาคุยกับพลอย รันหันไปเห็นร้านขายของกินเล่นเขาเดินไปซื้อขนมหยิบมั่วมาสองสามห่อก่อนจะจ่ายเงินให้คนขายอย่างรีบร้อน
พี่รัน!
“พ่อคะ แม่คะนั่นพี่รันค่ะ”
รันโบกมือให้แฟนสาวเขารีบเดินมาหาเธอ
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่” เขายกมือไหว้อย่างนอบน้อมพยายามตีสีหน้าให้เป็นปกติ
พ่อกับแม่ของพลอยรับไหว้และขอตัวไปแช่น้ำร้อนเพราะรู้ว่าหนุ่มสาวทั้งคู่เหมือนจะมีเรื่องคุยกัน
“ไปกระท้อนไปแช่น้ำกับแม่”คุณยุวดีดึงมือลูกสาวคนเล็กให้เดินตามเธอไป
“ไม่เอาหนูจะอยู่กับพี่พลอย” กระท้อนไม่ยอมปล่อยมือพี่สาว
“ช่างเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูดูน้องเอง”
“ก็ดีเหมือนกัน ไปเถอะคุณกระท้อนคงอยากอยู่เป็นเพื่อนยัยพลอย” คุณสุเทพต้องการให้กระท้อนอยู่คั่นกลางระหว่างนายรันกับลูกสาวอยู่แล้ว
“ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่ลงไปแช่น้ำก่อนนะ” ผู้อาวุโสทั้งสองหันหลังไปแล้ว รันจึงมองกระท้อนด้วยสายตาไม่เป็นมิตรแต่พลอยไม่ทันเห็น
“น้องกระท้อนคนสวย พี่รันมีขนมอร่อยๆมาฝากเอาขนมไปนั่งกินตรงศาลานั่นดีไหมครับ” เขาชี้ไปที่ศาลาข้างน้ำตก
“ขนมอะไร” กระท้อนมองขนมในมือรัน “ขนมแบบนี้หนูไม่กินหรอกมันไม่อร่อย”
“ยัยเด็กอ้วนกินๆไปเถอะ อ้วนแล้วยังเรื่องมากอีก” รันคิดในใจแต่ไม่อาจพูดออกมาได้เพราะอยู่ต่อหน้าแฟนสาว
“คือกระท้อนเขาไม่ชอบขนมแบบนี้ค่ะพี่รัน” พลอยญาวีพยายามถนอมน้ำใจรันเห็นว่าอุตสาห์ซื้อขนมมาฝากน้องสาว
และในที่สุดกระท้อนก็ทำหน้าที่ของเธอได้อย่างดีตามที่คุณพ่อแอบกระซิบมาตั้งแต่ตอนอยู่บนรถว่าอย่าให้นายรันมีโอกาสอยู่กับพี่สาวสองต่อสอง รันจึงได้แต่คุยเรื่องสัพเพเหระกับพลอย แต่ก็น่าแปลกเหลือเกินดูท่าทางและเนื้อตัวเธอไม่มีสิ่งไหนบอกว่าหญิงสาวเจอเรื่องร้ายมา แต่ภาพนั้นมันก็ยืนยันได้อย่างชัดเจนประสบการณ์ของนักข่าวทำให้รันรู้ดีว่าภาพที่ส่งมาไม่ใช่ภาพตัดต่อ
++++++++++++++++++++++++++++++++
“ทำสีหน้าให้มันดีๆหน่อยริษา แขกกำลังจะกลับเธอกำลังจะหมดหน้าที่พนักงานต้อนรับจำเป็นแล้ว” ไตรเทพยืนหน้านิ่งบอกแก่หญิงสาว ส่วนตัวเขาสวมชุดพนักงานยกกระเป๋าของโรงแรมเตรียมพร้อม
“ก็ฉันกลัวจะแสดงพิรุธให้พวกเขาจับได้น่ะสิ ใครจะเหมือนคุณหน้าตาย อารมณ์ไหนก็หน้าเหมือนกันหมด”
ไตรเทพยังยืนหน้านิ่งไม่โต้ตอบ
“แผนการณ์กำลังจะจบแล้ว เอาน่าเสร็จงานนี้ผมจะให้พวกคุณลางานที่ไร่ไปพักผ่อนได้คนละเจ็ดวันบวกพ็อคเก็ตมันนี่ด้วยตกลงไหม ใจดีสุดๆเลยนะ”
ริษายิ้มแก้มแทบปริ “ถ้าอย่างนั้นริษาสู้ตายค่ะ งานบัญชีที่ไร่ปวดหัวจะแย่ริษายังทำได้ แค่ปลอมตัวเป็นพนักงานต้อนรับสาวสวยต่ออีกนิดคงไม่เป็นไร”สาวสวยวัยใสเชิดหน้าขึ้น
“แต่นายครับแล้วนายมีแผนการยังไงต่อไป นายจะปล่อยคลิป ภาพนิ่งแล้วก็ภาพวีดีโอตัดต่อของเธอออกไปไหมครับ”
“ปล่อย แต่จะปล่อยให้นายรันคนเดียวระวังให้ดีด้วยนะไตรเทพ อย่าให้ภาพพวกนั้นหลุดไปได้ คุณพลอยเธอจะเสียชื่อเสียงเอา เพราะผมเชื่อว่านายรันมันรักแฟนมันมาก สายตาผมมองไม่ผิดแน่ๆ ไม่มีทางที่มันจะทำให้ภาพของเธอหลุดออกไปด้วยตัวของมันเอง แต่ตอนนี้มันกำลังกระวนกระวายควานหาต้นตอว่าพวกเราเป็นใคร”
“แล้วเรื่องโรงแรมนี่ล่ะครับนายจะเอายังไง คุณมีมี่ตายไปแล้วทุกอย่างก็เป็นของนาย นายไม่คิดจะบริหารมันเหรอครับจะให้มันเจ๊งตั้งแต่ยังไม่เริ่มเปิดเลยเหรอครับลงทุนไปตั้งหลายร้อยล้าน”
เฮ้อ! วาโยถอนหายใจเฮือกใหญ่การเป็นเศรษฐีก็ไม่ใช่มีแต่เรื่องดีเสมอไป เขาชอบงานในไร่มากกว่างานบริหารโรงแรมแต่มีมี่พี่สาวเพียงคนเดียวตายไปอย่างกะทันหันมรดกของตระกูลจึงตกอยู่ที่เขาเพียงผู้เดียว
“เรื่องนั้นก็คิดอยู่เหมือนกันคงปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ อีกหน่อยมันคงทรุดโทรมแต่ขอให้เรื่องนายรันจบลงก่อนจากนั้นค่อยมาคิดวิธีการบริหารโรงแรมกันต่อ”
“นายคะ นายไม่กลัวคุณพลอยญาวีคนสวยเธอจะรู้เหรอคะว่านายทำอะไรกับเธอลงไปบ้าง ถึงนายไม่ได้เอาความแค้นไปลงกับเธอโดยตรง แต่เธอก็ต้องได้รับผลกระทบบ้างไม่มากก็น้อย อย่างน้อยนายรันอาจรับไม่ได้เพราะเข้าใจว่าแฟนสาวถูกนาย....ไปแล้ว”
“ไม่ดีเหรอ ถ้านายรันมันทิ้งพลอยญาวีผมว่ามันยิ่งเป็นผลดีกับเธอ ผู้หญิงคนนี้ดีเกินไปที่จะเป็นคนรักของผู้ชายเลวๆอย่างนายรัน”
“นายไม่กลัวว่าสักวันเธอจะรู้ความจริงว่าเป็นฝีมือนายรึไง เธออาจจะตามมาแหวกอกนายเอาก็ได้”
“ต่อให้เธอรู้แล้วยังไงล่ะริษา เขาไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใครยังไงเราก็คงไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้วชาตินี้”
“แล้วนายไม่สงสารเธอเหรอคะ หากเรื่องแดงขึ้นมาคุณพลอยคิดว่าเธอไม่ได้บริสุทธิ์อีกต่อไป เธอถูกข่มขืนและแอบถ่ายวีดีโอเอาไว้ โดยไม่รู้ด้วยว่าใครเป็นคนทำ คุณพลอยอาจเข้าใจผิดคิดว่าเป็นตราบาปของตัวเองไปตลอดชาติ”
ริษาทำสีหน้าสลดราวกับเป็นพลอยญาวีเสียเอง
“ยัยบ้องตื้น อย่าทำหน้าโอเวอร์เห็นแล้วรำคาญตาทีตอนช่วยนายถอดเสื้อผ้าเธอทำไมไม่คิดล่ะ จะมาเป็นคนดีอะไรกันตอนนี้”
“นี่ไตรเทพ ก็ริษาช่วยนายมาขนาดนี้แล้วก็ต้องช่วยจนจบแต่ใจจริงริษาสงสารคุณพลอยมากๆ”
“เอาเถอะน่า เลิกทะเลาะกันเสียทีคู่นี้ อยู่ใกล้กันไม่ได้จริงๆ”
“นายคะ นายไม่สงสารเธอเหรอคะยิ่งถ้าเธอเป็นสาวบริสุทธิ์ยิ่งน่าสงสารเกิดเรื่องแดงมาวันไหนคงเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองถูกพรากพรหมจารีไปแล้วโดยใครก็ไม่รู้” ริษายังไม่วายรำพึงรำพันถามเซ้าซี้คนเป็นนายไม่ยอมจบ
“ยังบริสุทธิ์อยู่อีกเหรอถ้าเป็นแฟนของนายรันไม่น่าจะเหลือมาถึงป่านนี้หรอก ที่ผมไม่คิดเอาความผิดของมันมาลงโทษกับเธอก็นับว่าเห็นใจมากแล้ว อย่างน้อยพลอยญาวีก็มีส่วนผิดอยู่บ้างตรงที่ไม่เคยห้ามปรามแฟนตัวเองให้มันทำบาปกับชีวิตคนอื่น สิ่งที่พี่มีมี่เจอมันเทียบไม่ได้และไม่มีอะไรมาชดเชยได้” นัยน์ตาดำสนิทดูเย็นยะเยือกอย่างประหลาดเมื่อนึกถึงพี่สาวที่ฆ่าตัวตายเพราะรับไม่ได้กับข่าวหน้าหนึ่งที่สร้างความเสื่อมเสียให้กับเธอและครอบครัวทั้งๆที่มีมี่เป็นฝ่ายถูกกระทำ
+++++++++++++++++++++++++++
กริ๊งๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ที่เคาร์เตอร์ดังขึ้น
“รับสิยัยบ้องตื้น” ไตรเทพเตือน
“สวัสดีค่ะมีอะไรให้รับใช้คะ” ริษากรอกเสียงหวานที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
“คือพลอยต้องการจะเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมแล้วค่ะ อีกสักครู่พลอยจะลงไปเคลียร์บิลที่ลอบบี้นะคะ
“จะเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมแล้วเหรอคะ ยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งค่ะ” ริษาพยายามพูดช้าๆหวานๆเหมือนพนักงานต้อนรับโรงแรมเขาทำกัน
“ค่ะ” พลอยญาวีวางโทรศัพท์ลงด้วยความแปลกใจ “พนักงานโรงแรมนี้ดูแปลกกันทุกคน”
“ยัยบ้องตื้นริษา”
“ไตรเทพ มาว่าริษาทำไมคะ” เธอค้อนใส่เขา
“มีพนักงานต้อนรับโรงแรมคนไหนเขาพูดว่ายินดีและเต็มใจอย่างยิ่งที่แขกจะเช็คเอาท์ออกไป มีแต่เขาอยากจะให้แขกอยู่นานๆ หรือพูดอะไรก็ได้ให้แขกอยากกลับมาใช้บริการอีกไม่เนียนเอาซะเลย”
“อ้าว ก็ริษาไม่รู้นี่คะ อาชีพของริษาคือพนักงานบัญชีนะคะ ไม่ใช่พนักงานต้อนรับ”
“พอๆ ทั้งคู่นั่นแหละริษาคุณเกิดปีจอใช่ไหม”
“ใช่ค่ะนาย คุณวาโยนี่จำแม่นจริงๆ”
“ไตรเทพ คุณเกิดปีระกาใช่ไหม ”
“ใช่ครับ”
“ถึงว่าอยู่ใกล้กันทีไรถึงได้จิกได้กัดกันตลอดเวลา”
วาโยปวดหัวกับมือซ้ายและมือขวาของตน เขากุมขมับก่อนจะรีบเดินหลบฉากไปเพราะกลัวพลอยญาวีจะลงมาพบเข้า
“ริษาคิดว่าเหมือนนายเขาจะว่าเรานะไตรเทพ” เธอหันมาสบตากับคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ
“คงไม่เหมือนจะว่าหรอกริษา เพราะนายว่าเต็มๆเลย เขาว่าเรากัดกันยังกับหมาตีกันยังกับไก่ ชัดไหมยัยบ้องตื้น”
ริษาขมวดคิ้วอยากจะว่ากลับไตรเทพ แต่เขาก็ปั้นหน้านิ่งเดินหายเข้าไปด้านหลังโรงแรมอีกคน
“ริษาผิดอะไรเนี่ย”
++++++++++++++++++++
วันสงกรานต์เทศกาลแห่งความรื่นเริง แต่ไม่มีรอยยิ้มสักนิดบนใบหน้าหล่อของรัน เขาโทรศัพท์เป็นครั้งที่สองร้อยยี่สิบเอ็ดและแล้วมันก็ติดจนได้
“สวัสดีค่ะพี่รัน” เสียงหวานใสกรอกผ่านโทรศัพท์มาด้วยน้ำเสียงปกติ
“พลอย ๆ เป็นยังไงบ้าง พลอยอยู่ที่ไหน เป็นอะไรมากไหมพลอยพี่ห่วงพลอยเหลือเกิน” รันละล่ำละลักตั้งคำถามเป็นชุดๆ
“ใจเย็นๆค่ะพี่รัน เป็นอะไรคะทำไมน้ำเสียงเป็นแบบนี้พลอยไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย พลอยก็ยังสบายดีเป็นพลอยคนเดิมของพี่รัน”
“โธ่พลอย! ” น้ำตาของชายหนุ่มไหลออกมาล้นขอบตา เบ้าตาแดงไปหมด เขาคิดว่าแฟนสาวพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดเพราะไม่ต้องการเล่าเรื่องน่าอับอายให้ใครฟัง แต่ใจจริงเธอคงบอบช้ำและเจ็บปวดมาก
“ไม่ว่าพลอยจะเป็นอย่างไรจะเจออะไรมาพี่อยากให้พลอยรู้ว่าพี่ยังรักพลอยไม่เคยเปลี่ยนแปลง พลอยจะเป็นคนรักของพี่คนเดียวตลอดไป”
“พี่รันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมวันนี้พี่รันพูดแปลกๆ” พลอยรู้สึกสงสัยพี่รันของเธอดูผิดปกติเหมือนกับว่าเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นกับตัวเธออย่างนั้น
“เปล่าๆ ไม่มีช่างมันเถอะพลอย” รันพยายามปรับน้ำเสียง เขาไม่ต้องการให้คนรักต้องอับอาย หรือพูดเรื่อเลวร้ายที่สุดในชีวิตให้ฟัง แล้วเขาก็ไม่อยากฟังว่าไอ้สารเลวนั่นมันพาพวกมาร่วมสวิงกิ้งกับเธอกี่คน
“พี่รันอยู่ที่ไหนคะ”
“กาญจนบุรีจ้ะ พี่ตามพลอยมาต่อไปนี้พี่สัญญาจะให้เวลากับพลอยมากๆ พี่จะไปกับพลอยทุกที่จะไม่ทิ้งให้พลอยต้องอยู่คนเดียวพี่สัญญา”
“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยคะ พี่รันพลอยว่าพี่รันไม่สบายรึเปล่าคะทำไมวันนี้พี่พูดอะไรก็ไม่รู้พลอยไม่ค่อยเข้าใจ”
“ช่างมันเถอะ พลอยลืมมันไปเถอะนะ ไหนคนดีบอกพี่มาสิว่าพลอยอยู่ที่ไหนกันพี่จะไปหา”
“โรงแรมนาคียาค่ะ แต่ไม่ต้องตามมานะคะพลอยกับคุณพ่อคุณแม่กำลังจะเช็คเอาท์ออกไปแล้วเอาเป็นว่าเราเจอกันที่ธารน้ำร้อนบ่อคลึงดีกว่าค่ะ พี่รันไปรอพลอยที่นั่นนะคะวันนี้พลอยมีแผนจะพาคุณพ่อคุณแม่ไปแช่น้ำร้อนจากนั้นเราจะไปเที่ยวต่อกันที่สะพานมอญแล้วหาที่พักแถวนั้นค่ะ”
“พลอยเจอมาขนาดนี้ยังมีอารมณ์เที่ยวได้อีกเหรอ พี่ว่ากลับกรุงเทพฯกันดีกว่านะ”
“เจอ เจออะไรคะพี่รัน” พลอยญาวีสงสัย
รันกลัวว่าพลอยจะจับได้ว่าเขารู้ความจริงแล้ว กลัวคนรักจะอายจึงรีบกลบเกลื่อน “เปล่าๆ ไม่มีอะไรไม่อย่างนั้นพี่ไปรอพลอยที่ธารน้ำร้อนบ่อคลึงนะ แล้วเจอกัน”
“ค่ะ พี่รัน” พลอยญาวีกดตัดสาย “อาการแปลกๆเป็นอะไรไป ทำงานมากจนเครียดรึเปล่านะ”
+++++++++++++++++++++++
เมื่อเก็บสัมภาระจนเสร็จครอบครัวของพลอยญาวีก็เดินลงลิฟท์มาที่ลอบบี้
“คุณพ่อคุณแม่คะพี่รันตามเรามาที่กาญจนบุรีด้วย ตอนนี้รออยู่ที่ธารน้ำร้อนบ่อคลึงค่ะ” พลอยบอกให้พ่อกับแม่รู้ตัวว่าคนรักตามมาเที่ยวด้วย
“จะมาทำไมก็ไม่รู้” ดูเหมือนคุณสุเทพจะไม่ค่อยชอบรันนัก
“คุณก็ เดี๋ยวยัยพลอยก็คิดมากลูกจะรักใครชอบใครเราเป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องชอบด้วยรักด้วย”
“ไม่เห็นมีใครถามหนูบ้างเลยว่าชอบพี่รันไหม” กระท้อนส่งเสียงอยากมีส่วนร่วม
“แล้วเราชอบพี่รันรึเปล่าล่ะ”
กระท้อนรีบสั่นศีรษะทันที “แหวะ...กระท้อนไม่ชอบพี่รันไม่เคยซื้อขนมมาฝากกระท้อน แถมยังเคยว่ากระท้อนตัวกลมอ้วนไม่สวยเหมือนพี่พลอยอีก..”
“จริงเหรอพี่รันเคยว่ากระท้อนด้วยเหรอ เดี๋ยวพี่จะจัดการให้มาว่าน้องสาวคนสวยหุ่นผอมเพรียวของพี่พลอยได้ยังไงกัน”
กระท้อนกอดอกแน่น “ยังไงหนูก็ไม่ชอบพี่รัน สู้พี่สุดหล่อคนนั้นก็ไม่ได้”
“ใครกันลูก” คุณยุวดีถามลูกสาวคนเล็ก
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ อย่าไปฟังยัยกระท้อนมากยัยนี่ชอบเรื่อยเปี่อย” พลอยญาวีรู้ว่าน้องสาวหมายถึงใครเธอก็แอบเสียดายลึกๆ ไม่ยักเจอเขาอีก ทีแรกคิดว่ามาพักที่นี่จะมีโอกาสพบกันจะได้เลี้ยงข้าวขอบคุณที่เขาอุตสาห์ช่วยเธอกับน้องเอาไว้ โดยไม่รู้ว่าได้พบกันแล้วเมื่อคืนแบบใกล้ชิดแนบสนิทเสียด้วย
+++++++++++++++++++++++
“สวัสดีค่ะ” พนักงานต้อนรับสาวสวยส่งยิ้มหวานให้กับแขก
“พลอยต้องการเช็คเอาท์ ช่วยเคลียร์บิลให้ด้วยค่ะ” หญิงสาวแจ้งความจำนง
กระท้อนกระตุกมือพี่สาว “อะไรอีกยัยกระท้อน”
“พี่พลอยยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลยนะ กระท้อนหิวไม่มีเบรค...อะไรนะ” กระท้อนจำไม่ได้ว่าภาษาอังกฤษเรียกว่าอะไร แต่เธอจำได้เสมอเวลาครอบครัวไปเที่ยวแล้วพักโรงแรมตื่นมาก็จะต้องลงไปรับประทานอาหารกันที่ห้องอาหารมีอาหารให้เลือกหลายชนิด เป็นสิ่งที่กระท้อนชอบที่สุดเวลาไปนอนโรงแรม
“เบรคฟัด อาหารเช้าแบบฝรั่งนะเหรอ ที่นี่เขาคงไม่มีมั้งไม่เห็นมีคูปองอะไรให้นี่”
กระท้อนจึงหยุดพูดเดินไปนั่งที่โซฟากับพ่อแม่เสียอย่างนั้น เพราะรู้สึกผิดหวังจนพูดไม่ออก
“คุณพลอยคะ ทางโรงแรมจะไม่คิดค่าบริการคุณค่ะ”
“หมายความว่าอย่างไรคะ มาพักแต่ไม่ต้องจ่ายเงิน”หญิงสาวมีสีหน้างุนงง
“คือว่าโรงแรมของเราเพิ่งเปิดให้บริการได้แค่สองวันยังไม่มีความพร้อม เรารู้สึกว่ายังบริการคุณไม่ดีพอดังนั้นเราให้คุณพักฟรีค่ะ”
“อะไรนะ โรงแรมแบบนี้ก็มีด้วยเหรอคะ พลอยไม่ยักจะเคยได้ยินมาก่อน”
“ค่ะ ทางเราไม่คิดค่าบริการกับคุณจริงๆ เชิญคุณพลอยกับครอบครัวกลับไปเถิดค่ะ...เอ่อ.แล้วโอกาสหน้าค่อยมาใช้บริการใหม่มาคราวหน้าเสียค่าบริการแน่ค่ะ”
“แต่ว่า...พลอย”
“ไม่มีแต่ค่ะ...ให้พักฟรีจริงๆค่ะ เชิญค่ะสักครู่นะคะเดี๋ยวให้เด็กมาช่วยยกกระเป๋า” พนักงานต้อนรับสาวสวยรีบกดโทรศัพท์ไปตามเด็กยกกระเป๋าคนเดิมอย่างรีบร้อนไม่นานเขาก็มา
“ช่วยยกกระเป๋าแขกขึ้นรถด้วยนะ”
“ครับ”
พลอยญาวีเดินเกาศีรษะมาหาพ่อกับแม่ที่นั่งรออยู่ตรงลอบบี้ “อะไรของเขา ไม่คิดเงินแถมยังกับอยากจะไล่ให้เราไปกันเร็ว ๆ”
“มีอะไรเหรอพลอย” คุณยุวดีถามเห็นสีหน้ารู้สาวดูงงๆ
“เขาไม่คิดเงินเราสักบาทค่ะคุณพ่อคุณแม่เขาบอกว่าให้เราพักฟรี”
“มีแบบนี้ด้วยเหรอ” คุณยุวดีก็แปลกใจเช่นกัน
“ไม่ดีเหรอคุณไม่เสียเงิน เห็นว่าเปิดใหม่เขาคงไม่มีความพร้อมกลัวลูกค้าไม่ประทับใจเลยให้พักฟรีไปเลยมั้ง” คุณสุเทพมองในแง่ดี
“แต่กระท้อนไม่ประทับใจ อาหารเช้าก็ไม่มีหนูหิวจนแสบท้องแล้วนะพี่พลอย” คนตัวอ้วนในชุดลายสก็อต ที่ดูไปดูมาเหมือนโอ่งใบย่อมลายสก็อตเริ่มโวยวายขึ้น
“ช่างเถอะไม่อยากคิดเงินก็ไม่ต้องคิด” พลอยญาวีชวนครอบครัวขึ้นรถ
“ตกลงคุณก็ไม่รับทริปด้วยใช่ไหมคะ” พลอยญาวีหันกลับมาถามเด็กยกกระเป๋า
“ครับ”
“ดีนะคะอะไรก็ฟรีหมด แปลกดีค่ะ” พลอยญาวียิ้มแหยๆ ก่อนจะปิดประตูรถและขับออกไปจากโรงแรม
+++++++++++++++++++++++++
ณ. สถานท่องเที่ยวชื่อดังในเขตทองผาภูมิรันไม่มีอารมณ์จะชื่นชมธรรมชาติหรือลงไปแช่น้ำร้อนเขานั่งรอคนรักอย่างกระวนกระวายแต่เมื่อเห็นเธอและครอบครัวเดินเข้ามาด้วยสีหน้าสดชื่นก็ยิ่งแปลกใจ
“หรือครอบครัวของพลอยยังไม่รู้เรื่องนี้ พลอยคงปิดทุกคนเก็บความทุกข์ไว้คนเดียว”
รันเห็นยัยโอ่งน้อยลายสก็อต เดินจับมือพี่สาวไว้แน่นแล้วรู้สึกรำคาญตาเพราะทำให้เขาไม่มีเวลาคุยกับพลอย รันหันไปเห็นร้านขายของกินเล่นเขาเดินไปซื้อขนมหยิบมั่วมาสองสามห่อก่อนจะจ่ายเงินให้คนขายอย่างรีบร้อน
พี่รัน!
“พ่อคะ แม่คะนั่นพี่รันค่ะ”
รันโบกมือให้แฟนสาวเขารีบเดินมาหาเธอ
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่” เขายกมือไหว้อย่างนอบน้อมพยายามตีสีหน้าให้เป็นปกติ
พ่อกับแม่ของพลอยรับไหว้และขอตัวไปแช่น้ำร้อนเพราะรู้ว่าหนุ่มสาวทั้งคู่เหมือนจะมีเรื่องคุยกัน
“ไปกระท้อนไปแช่น้ำกับแม่”คุณยุวดีดึงมือลูกสาวคนเล็กให้เดินตามเธอไป
“ไม่เอาหนูจะอยู่กับพี่พลอย” กระท้อนไม่ยอมปล่อยมือพี่สาว
“ช่างเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูดูน้องเอง”
“ก็ดีเหมือนกัน ไปเถอะคุณกระท้อนคงอยากอยู่เป็นเพื่อนยัยพลอย” คุณสุเทพต้องการให้กระท้อนอยู่คั่นกลางระหว่างนายรันกับลูกสาวอยู่แล้ว
“ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่ลงไปแช่น้ำก่อนนะ” ผู้อาวุโสทั้งสองหันหลังไปแล้ว รันจึงมองกระท้อนด้วยสายตาไม่เป็นมิตรแต่พลอยไม่ทันเห็น
“น้องกระท้อนคนสวย พี่รันมีขนมอร่อยๆมาฝากเอาขนมไปนั่งกินตรงศาลานั่นดีไหมครับ” เขาชี้ไปที่ศาลาข้างน้ำตก
“ขนมอะไร” กระท้อนมองขนมในมือรัน “ขนมแบบนี้หนูไม่กินหรอกมันไม่อร่อย”
“ยัยเด็กอ้วนกินๆไปเถอะ อ้วนแล้วยังเรื่องมากอีก” รันคิดในใจแต่ไม่อาจพูดออกมาได้เพราะอยู่ต่อหน้าแฟนสาว
“คือกระท้อนเขาไม่ชอบขนมแบบนี้ค่ะพี่รัน” พลอยญาวีพยายามถนอมน้ำใจรันเห็นว่าอุตสาห์ซื้อขนมมาฝากน้องสาว
และในที่สุดกระท้อนก็ทำหน้าที่ของเธอได้อย่างดีตามที่คุณพ่อแอบกระซิบมาตั้งแต่ตอนอยู่บนรถว่าอย่าให้นายรันมีโอกาสอยู่กับพี่สาวสองต่อสอง รันจึงได้แต่คุยเรื่องสัพเพเหระกับพลอย แต่ก็น่าแปลกเหลือเกินดูท่าทางและเนื้อตัวเธอไม่มีสิ่งไหนบอกว่าหญิงสาวเจอเรื่องร้ายมา แต่ภาพนั้นมันก็ยืนยันได้อย่างชัดเจนประสบการณ์ของนักข่าวทำให้รันรู้ดีว่าภาพที่ส่งมาไม่ใช่ภาพตัดต่อ
++++++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 พ.ค. 2554, 08:36:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 พ.ค. 2554, 08:36:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 9946
| << ตอนที่ 4 | ตอนที่ 6 >> |
อัปสรา 21 พ.ค. 2554, 09:53:16 น.
วันนี้ฝนตกแต่เช้าเลยเนอะ
วันนี้ฝนตกแต่เช้าเลยเนอะ
ann 21 พ.ค. 2554, 10:14:11 น.
ที่บ้านอากาศดีมากค่ะ แจ่มใส อิอิ ว่าแต่เรื่องนี้จะมีสองคู่ใช่มั้ยคะ คงมีคู่คุณผู้ช่วยพระเอกทั้งสองคนด้วยน้า อยากอ่านคุ่นั้นด้วย ตลกดีอ่ะ
ที่บ้านอากาศดีมากค่ะ แจ่มใส อิอิ ว่าแต่เรื่องนี้จะมีสองคู่ใช่มั้ยคะ คงมีคู่คุณผู้ช่วยพระเอกทั้งสองคนด้วยน้า อยากอ่านคุ่นั้นด้วย ตลกดีอ่ะ
หมู้หมู 21 พ.ค. 2554, 12:12:09 น.
^^ ร้ายจริง กระท้อน ตัวกลมนิ 555
^^ ร้ายจริง กระท้อน ตัวกลมนิ 555
แพม 21 พ.ค. 2554, 12:13:54 น.
หึ ๆ
หึ ๆ
lovemuay 21 พ.ค. 2554, 13:04:38 น.
พี่รันตอนแรกดูเหมือนจะดี ไปๆมาๆ อะไรกันรักแต่นางเอกคนเดียว แม้แต่น้องสาวแฟนยังไม่เอ็นดูเลยหรอ?
พี่รันตอนแรกดูเหมือนจะดี ไปๆมาๆ อะไรกันรักแต่นางเอกคนเดียว แม้แต่น้องสาวแฟนยังไม่เอ็นดูเลยหรอ?
SaiParn 21 พ.ค. 2554, 14:14:52 น.
รออ่านต่อค่ะ
รออ่านต่อค่ะ
ปูสีน้ำเงิน 21 พ.ค. 2554, 21:43:55 น.
บ้านคุณอัปสราฝนตก แต่บ้านปูร้อนจนตับแทบจะแลบออกมาอยู่แล้วนะ
บ้านคุณอัปสราฝนตก แต่บ้านปูร้อนจนตับแทบจะแลบออกมาอยู่แล้วนะ
ศศิริษา 22 พ.ค. 2554, 07:17:25 น.
ตามอ่านจ้า
ตามอ่านจ้า
pattisa 22 พ.ค. 2554, 10:11:38 น.
คือคราวที่แล้วเขียนเป็นภาษาอังกฤษคงงงๆ แต่ตอนนี้มีคีย์บอดล่ะ น่าจะเป็นทิปนะค่ะ ไม่ใช่ทริป ;)
คือคราวที่แล้วเขียนเป็นภาษาอังกฤษคงงงๆ แต่ตอนนี้มีคีย์บอดล่ะ น่าจะเป็นทิปนะค่ะ ไม่ใช่ทริป ;)
kaero 23 พ.ค. 2554, 12:22:04 น.
อัพต่อด่วนนน
อัพต่อด่วนนน