เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา
ตอน: วิวาห์ซ่อนเงื่อนงำ
กระถินผุดลุกจากเก้าอี้ รามเรียกรั้งไว้
“กระถิน พี่มีเรื่องจะพูดกับเธอ”
“เรื่องเชิญแขกรับประทานอาหาร ฉลองมงคลสมรสหรือคะพี่ราม”
รามอึ้งไปอย่างถนัดใจ เขาอาจจะเอาแต่ใจ แต่ในเวลานี้เขาควรทำสิ่งที่เด็กสาวคนนี้บอกตามมารยาท ดังนั้นเขาจึงออกปากเชิญแขกทุกคน ออกไปรับประทานอาหารที่โต๊ะตามที่จัดไว้
แม่นิ่มยิ้มในสีหน้าอย่างมีความสุข ที่ได้เห็นความกล้าหาญของเด็กสาวที่นางรักยิ่งชีวิตได้ค่อยแก้ไขปัญหาให้หลุดไปได้ทีละเปาะสมดังใจ
หลังจากคู่บ่าวสาวส่งแขกไปรับประทานเลี้ยงและรับรองกันอย่างดี
พุดกรองขึ้นไปอาละวาดในห้องของตัวเอง และได้ยินเสียงกุกกักที่ห้องพระศานต์นางเผ่นพรวด โดยยกมือทาบอกค่อนข้างตกใจต่อเสียงกุกกัก
“ฉันไม่เชื่อว่าจะมีผี ผีคุณพระ” นางตั้งสติเปิดประตูออกเพื่อไปที่ต้นเสียง
พุดกรองเปิดประตูห้องคุณพระเข้าไป นางได้รับละอายเย็นอย่างประหลาด หญิงร้ายกลั้นใจสู้รบกับความหนาวเย็นที่คิดว่าอาจเป็นวิญญาณคุณพระ ด้วยการปลุกใจว่า ยามเป็นคนนางยังไม่กลัว เมื่อเป็นเพียงวิญญาณนางจะกลัวไปทำไมเล่า
หญิงงามกวาดตาหาที่มาของต้นเสียงซึ่งยังได้ยินเสียงกุกกักอยู่พุดกรองเดินไปจึงถึงตู้เสื้อผ้าจึงเห็น สร้อยสร้อยถูกมัดมือมัดปากนั่งเงียบ ส่วนเสียงดังมาจากข้างในตู้ผ้า พุดกรองรีบดุลูกสาวก่อนเป็นอันดับแรก
“แม่สร้อย เกิดอะไรขึ้นกันนี่”
“เอ่อกระถินกับจันทร์จับสร้อยไว้ค่ะคุณแม่”
“นังสารเลวนั่นเป็นต้นเหตุจริงๆ อีวายร้าย มันจะจองล้างจองผลาญกันให้ตายไปข้างหรือไง”
เสียงกระแทกประตูดังแรงขึ้น
“อะไรนั่น”
“ละมุดถูกกระถินมัดปาก ขังไว้ข้างในค่ะคุณแม่”
พุดกรองรีบไปช่วยบริวารคนสนิท พอแกผ้าผูกปากละมุดออก สาวใช้ฟ้องร้องว่ากระถินและจันทร์ช่วยกันจับมัดเธอ และมัดสร้อยสน ไม่ให้ลงไปทำพิธีจดทะเบียนสมรส สร้อยสนเล่นละครได้สมจริงจนมารดาไม่ติดใจแม้แต่นิดเดียวว่าลูกคนโตรวมหัวกับลูกแสนชังของนาง
“คุณกระถินเธอใช้ไม้ตีละมุดซะสลบเลยเจ้าค่ะ มาตื่นอีกทีอยู่ในตู้แล้วเจ้าค่ะคุณผู้หญิง”
“มันเลวจริงๆ แล้วแม่สร้อยล่ะ”
สร้อยสนไม่อยากบอกว่าให้น้องสาวมัดมือมัดปากโดยสมยอม แต่เพื่อความสมจริงสร้อยสนจึงต้องแต่งเรื่องให้มารดาเข้าใจกระถินผิดไปมากขึ้น
“สร้อยถูกกระถินจับมัดค่ะ สู้แรงน้องไม่ได้จริงๆ”
“ยังจะไปเรียกมันเป็นน้องได้ลงคอหรือแม่สร้อยมันร้ายกับตัวเองขนาดนี้แล้ว”
“เอ่อค่ะ ไม่เรียกแล้ว กระถินไม่น่าทำร้ายสร้อยเลยนะคะ ไม่เช่นนั้นสร้อยคงได้เป็นเจ้าสาวสมใจคุณแม่”
พุดกรองพาลสบถกระถินอย่างเกลียดชัง ซึ่งเป็นไปตามที่กระถินต้องการให้เป็น
...ผิดของแม่เธอจะแบกรับแต่เพียงคนเดียว หัวใจดวงน้อยอยากวัดค่าความเข้มแข้ง อยากไถ่บาปที่เกิดมาเป็นลูกโจรให้แม่ต้องมีความทุกข์ทุกครั้งที่เจอหน้า
...และอยากทดแทนบุญคุณอันใหญ่หลวงของคุณพระศานต์ผู้จากไปท่านไม่ให้ทอดทิ้งราม
ประการสุดท้ายส่วนหนึ่งในใจแอบแฝงการโต้ตอบ เอาคืนจากปาริชาติ ที่บังอาจมายุ่งกับครอบครัวของเธอ!!
“อีลูกโจร มันร้ายไม่ผิดไอ้กาจพ่อของมันสักนิดเดียว”
“คุณแม่ขาคุณรามละคะ”
“จดทะเบียนกับนังกระถิน กำลังเลี้ยงรับแขกอยู่ข้างล่าง ช่างน่าหมั่นไส้นัก แทนที่จะเป็นวันของสร้อย แต่กลับกลายมาเป็นนังกระถิน นังสารเลวคนนั้น แม่คิดไม่ทันมัน”
พุดกรองย้อนคิดถึงการทำตัวเงียบ ของกระถิน ทำตัวเรียบเรื่อย เศร้าโศกต่อการตายของคุณพระ จนนางไม่หวาดระแวง และคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องทั้งหมด เท่าทัน ทุกเรื่องแม้แต่รายละเอียดของพินัยกรรม แต่ยังหวังว่ากระถินจะไม่รู้เรื่องยาเบื่อ จะว่าไม่รู้ ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะมันหลุดปากขู่ออกมาจนนางและทนายทดต้องพากันปิดปากยอมให้มันทำตามอำเภอใจ อีลูกโจร อีลูกโจร
หญิงวายร้ายกัดริมฝีปากแน่น ทุบอกตัวเองอย่างเจ็บใจ สร้อยสนลอบถอนใจออกมาเบาๆที่เธอและน้องสาวร่วมมือกันจัดการให้เรื่องเรียบร้อยด้วยดี ไม่มีการโกงสมบัติที่ควรเป็นของรามทั้งหมด ส่วนเธอและกระถิน ยอมรับการเป็นผู้อาศัยเท่านั้น ไม่ต้องการขึ้นมาชูคอตามที่มารดาต้องการ
เธอหวังว่าผลกรรมอันดีนี้จะทำให้บาปใหญ่หลวงของมารดาได้ถูกชดใช้ลงไปได้บ้าง
แม่นิ่มและจันทร์ช่วยกันดูแลแขกเหรื่อตามโต๊ะอาหาร ซึ่งจัดเพียงสามโต๊ะใหญ่ แม่นิ่มและจันทร์ซ่อนอารมณ์ยินดีไว้ไม่อยู่จึงยิ้มรับหน้าบาน
“ไปดูขนมหวานมาเติมไปจันทร์”
“เจ้าค่ะคุณนม แต่แหมนังพวกนั้นมันจะรวมตัวก่อเรื่องหรือไงกันถึงไม่ออกมาช่วยดูและแขก”
“ช่างเขาช่างเขา อย่าไปมีเรื่อง นี่เป็นงานของนายเรา ไปทำให้เต็มที่เถอะจันทร์”
“เจ้าค่ะคุณนม”จันทร์รับปากไปแกนๆ แต่ในใจหงุดหงิดพอควรกับเรื่องคนใช้พากันหายเงียบไปอยู่ในครัวหมด
จันทร์เดินไปที่โรงครัวทุกคนที่เป็นบริวารมาชุมนุมกันที่นั่น วิพากษ์วิจารณ์กันเรื่องแต่งงานที่ผิดฝาผิดตัว เมื่อจันทร์เดินไปผู้ช่วยแม่ครัวซึ่งเป็นญาติกับละมุดอายุไล่เลี่ยกับจันทร์ เธอกระแนะกระแหนใส่
“เอ้า ระวังหน่อยต้นห้องคุณผู้หญิงเขามานั่นแล้ว ต้องการรับอะไรเพิ่มมั้ยเจ้าคะ หรือว่าคุณผู้หญิงใหม่สั่งเพิ่มของคาว ของหวานอีก”
จันทร์ได้ยินดังนั้นจึงพานโกรธแทนนายสาว เธอกระแทกไหล่ใส่สาวใช้วัยเดียวกัน เอ่ยข่มออมาว่า
“แหมกูนี่ชักคันปาก อยากจะคาบข่าวไปบอกคุณกระถินของกูเสียนักว่ามีพวกไม่รักดีมาว่าเธอ กูจะได้ดูฤทธิ์นายกูมาตบคนให้กินของคาวของหวานไม่ได้สักเจ็ดวัน”
แม่ครัวและบริวารคนอื่นรีบห้ามปรามไม่ให้มีเรื่อง
“อย่ามีเรื่องกัน ไป ไปดูและอาหารตามโต๊ะ นางเด็กสาวๆนั่นไป ไปกัน”
“ด่ากู กูไม่ว่า แต่ถ้ารนหาที่ด่านายกูล่ะก็ กูจะมาตบล้างน้ำมึงคืนนี้อีมะไฟ”
“เอาสิวะ กูไม่กลัวมึงดอกวะอีจันทร์ กูจะไปฟ้องคุณผู้หญิงว่ามึงทำวางกล้ามโตแทนนายของมึง มึงบังอาจมากดหัวพวกกูถึงในครัว”
“แหมมึงนี่ตอแหลได้ไม่เว้นวรรคเลยเชียว ดีนะวันนี้มันมงคลของนายกู กูจะทำบุญกับเดรัจฉานให้สักวัน”
ด่าทิ้งท้ายแล้วจันทร์จึงตักขนมหวานใส่หม้อเล็กออกไป
มะไฟทำมุบขมิบปากด่าตามหลังอีกฝ่าย ไปอย่างจงเกลียดจงชัง!!
แม่นิ่ม เข้ามาที่บ่าวสาว ซึ่งเดินถามแขกเหรื่อตามโต๊ะ อย่างมีมารยาท
“คุณอาอุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อน ขอบคุณมากครับ”
หลวงแพทย์ยิ้มให้เจ้าบ่าว ก่อนบอก
“อาจะเกษียนตัวเองไปบ้านนอกแล้วนะราม”
“ทำไมล่ะครับคุณอา”
“ชาวบ้าน บ้านนอกต้องการหมอมากกว่าในเมือง คนในเมืองแค่ป่วยเล็กน้อยทำเหมือนจะแย่ แต่คนบ้านนอกเรา หากไม่ป่วยปางตายไม่หาหมอกัน อาอยากเป็นหมอตีนเปล่าไปรักษาให้พวกเขาแต่เนิ่นๆ”
“ขอให้คุณอาสมหวังครับ”
“เธอสองคนก็เช่นกัน รักกันไปนานๆนะ แม้การแต่งงานจะเกิดเพราะจำใจก็ตามที”
สองบ่าวสาวลอบสบตากันอย่างบังเอิญ หากแล้วความที่ห่างเหินกัน จึงทำให้ฝืนยิ้มไม่ออก
หลังงานเลี้ยง ซึ่งเลิกในเวลาบ่าย แขกทุกคนทยอยกลับไปจนหมดแล้ว
รามเรียกกระถินไปคุยตามลำพังที่ใต้ต้นราชพฤกษ์ ต้นไม้เก่าแก่ที่คุณพ่อของเขาชอบมานั่งที่เก้าอี้ชุดนี้เป็นประจำ กระถินนั่งเก้าอี้ตรงข้าม เหลือบสายตามองไม้กวาดอันใหม่ แต่หญิงสาวนึกถึงไม้กวาดอันเก่ามากกว่า นึกถึงภาพของคุณพระ ที่หยอกกระถินเมื่อเห็นทำงานไม่วางมือ เสียงของท่านไม่เคยจางหายไปจากหัวใจของเด็กสาว เธออบอุ่นและเหน็บหนาวไปพร้อมกันเมื่อคิดถึงท่าน
ท่านได้มอบงานยิ่งใหญ่ไว้ให้กับเธอ...ดูแลลูกชายซึ่งท่านมองว่าเอาแต่ใจและลำเอียง คุรพระเกรงว่าพุดกรองกับคนของนางจะถูกรามทอดทิ้ง
เสียงรามปลุกเด็กสาวจากห้วงแห่งความคิด
“เกิดอะไรขึ้นหรือกระถิน เธอรู้เรื่องพินัยกรรม เพราะเป็นพวกพุดกรองหรือ”
“ถ้าเป็นอย่างที่พี่รามพูด กระถินจะมอบทรัพย์สินคืนให้คุณหมดหรือคะ”
“แล้วเธอทำอย่างนั้นทำไม”
“กระถินทำเพราะคุณลุงท่านสั่งก่อนสิ้นให้ช่วยพี่ราม”
กระถินสบตาตรง รามมองอีกฝ่ายอย่างค้นหาเด็กสาวคนน่ารักคนเดิม แต่เขาไม่เห็นแล้ว ในสายตาของรามเวลานี้เห็นเพียงหญิงสาวที่เหมือนกุหลาบที่มีหนามแหลมคมไว้ป้องกันคนที่ไปแตะต้องเธออย่างไม่ระวัง
รามไม่อาจทนนิ่งเฉยต่อความคิดของตน เขาจึงโพล่งถามอย่างตรงไปตรงมา
“พินัยกรรมนั่นปลอมใช่มั้ยกระถิน เธอไม่โกหกพี่รู้ เธอตอบพี่มาตามจริงเดี๋ยวนี้”
“จะจริงหรือปลอม มันก็ไม่มีผลแล้วนี่คะพี่ราม”
รามขบกรามกรอดเมื่อกระถินเลี่ยงตอบไม่ตรงกับใจที่เขาต้องการชายหนุ่มมองอีกฝ่ายเป็นครู่ กระถินเบือนหน้าไปมองไม้กวาดแทนหน้าคมของชายหนุ่ม รามดึงมืออีกฝ่าย กุมไว้แน่น กระถินจึงได้หันมาทางเขา ขมวดคิ้วนิด เหลือบสายตามองมือที่กุมมือเธอ ราวกับจะถามว่า มากุมทำไม
รามอ่านสายตาของกระถินออกจึงเอ่ยออกไปตามตรงว่า
“เธอว่าจบเรื่องหรือ มันไม่มีทางจบหรอก ในเมื่อพินัยกรรมนั้นยังส่งผลเพราะการเซ็นยอมรับโดยมีพยานบุคล”
“พี่รามหมายความว่าอย่างไรคะ”
“ฉันต้องมีลูกกับเธอ” กระถินผุดลุกหนีทันที ทั้งที่การมีทายาทกับราม เป็นส่วนหนึ่งที่คุณพระต้องการให้เธอมีลูกให้เต็มบ้านนี้ จะมีทำไม โกงคุณลุงเสียดีมั้ยกระถินคิด
“เธออาจจะมองว่าพี่เห็นแก่สมบัติ อยากทำตามพินัยกรรมให้ถูกต้อง แต่พี่อยากบอกว่า”
“กระถินมีธุระค่ะ ขอตัวไปทางอื่นก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนกระถิน” เด็กสาวหยุดกึก ตามเสียงเรียกเหลียวมาทางชายผู้ที่นั่งอยู่
“คะ”
“จะไปไหน”
“ดิฉันเอ่อ จับพี่สร้อยไว้ที่ห้องคุณพระ” เธอสารภาพ
หมายความว่ากระถิน ฉวยโอกาส นี่นันอะไรกัน ผุดกรองและกระถินกันโค่นกันเองหรือ!
กล่าวจบ กระถินไม่ปริปากพูดอีก รามรู้ว่าต่อให้เอาเหล็กมาง้างปากกระถินได้ก็ไม่มีทางพูด เขาจึงปล่อยอีกฝ่ายไป ก่อนที่เขาจะนั่งทบทวนถึงความน่าเป็นไปได้ว่ากระถินทำเช่นนี้เพราะอะไร
ถ้าเป็นพินัยกรรมปลอม หมายความว่าการตายของพ่อเขาต้องมีเงื่อนงำ และคนที่กุมความลับไว้ทั้งหมดคือกระถิน
เขาจะเริ่มสืบหาจากที่ใดได้ ในเมื่อง้างปากกระถินให้พูดไม่ได้ หากว่า...ยังไม่ร่วมห้องหอจะรีดความจริงจากปากเจ้าสาวหัวแข็งได้หรือ!!
“กระถิน พี่มีเรื่องจะพูดกับเธอ”
“เรื่องเชิญแขกรับประทานอาหาร ฉลองมงคลสมรสหรือคะพี่ราม”
รามอึ้งไปอย่างถนัดใจ เขาอาจจะเอาแต่ใจ แต่ในเวลานี้เขาควรทำสิ่งที่เด็กสาวคนนี้บอกตามมารยาท ดังนั้นเขาจึงออกปากเชิญแขกทุกคน ออกไปรับประทานอาหารที่โต๊ะตามที่จัดไว้
แม่นิ่มยิ้มในสีหน้าอย่างมีความสุข ที่ได้เห็นความกล้าหาญของเด็กสาวที่นางรักยิ่งชีวิตได้ค่อยแก้ไขปัญหาให้หลุดไปได้ทีละเปาะสมดังใจ
หลังจากคู่บ่าวสาวส่งแขกไปรับประทานเลี้ยงและรับรองกันอย่างดี
พุดกรองขึ้นไปอาละวาดในห้องของตัวเอง และได้ยินเสียงกุกกักที่ห้องพระศานต์นางเผ่นพรวด โดยยกมือทาบอกค่อนข้างตกใจต่อเสียงกุกกัก
“ฉันไม่เชื่อว่าจะมีผี ผีคุณพระ” นางตั้งสติเปิดประตูออกเพื่อไปที่ต้นเสียง
พุดกรองเปิดประตูห้องคุณพระเข้าไป นางได้รับละอายเย็นอย่างประหลาด หญิงร้ายกลั้นใจสู้รบกับความหนาวเย็นที่คิดว่าอาจเป็นวิญญาณคุณพระ ด้วยการปลุกใจว่า ยามเป็นคนนางยังไม่กลัว เมื่อเป็นเพียงวิญญาณนางจะกลัวไปทำไมเล่า
หญิงงามกวาดตาหาที่มาของต้นเสียงซึ่งยังได้ยินเสียงกุกกักอยู่พุดกรองเดินไปจึงถึงตู้เสื้อผ้าจึงเห็น สร้อยสร้อยถูกมัดมือมัดปากนั่งเงียบ ส่วนเสียงดังมาจากข้างในตู้ผ้า พุดกรองรีบดุลูกสาวก่อนเป็นอันดับแรก
“แม่สร้อย เกิดอะไรขึ้นกันนี่”
“เอ่อกระถินกับจันทร์จับสร้อยไว้ค่ะคุณแม่”
“นังสารเลวนั่นเป็นต้นเหตุจริงๆ อีวายร้าย มันจะจองล้างจองผลาญกันให้ตายไปข้างหรือไง”
เสียงกระแทกประตูดังแรงขึ้น
“อะไรนั่น”
“ละมุดถูกกระถินมัดปาก ขังไว้ข้างในค่ะคุณแม่”
พุดกรองรีบไปช่วยบริวารคนสนิท พอแกผ้าผูกปากละมุดออก สาวใช้ฟ้องร้องว่ากระถินและจันทร์ช่วยกันจับมัดเธอ และมัดสร้อยสน ไม่ให้ลงไปทำพิธีจดทะเบียนสมรส สร้อยสนเล่นละครได้สมจริงจนมารดาไม่ติดใจแม้แต่นิดเดียวว่าลูกคนโตรวมหัวกับลูกแสนชังของนาง
“คุณกระถินเธอใช้ไม้ตีละมุดซะสลบเลยเจ้าค่ะ มาตื่นอีกทีอยู่ในตู้แล้วเจ้าค่ะคุณผู้หญิง”
“มันเลวจริงๆ แล้วแม่สร้อยล่ะ”
สร้อยสนไม่อยากบอกว่าให้น้องสาวมัดมือมัดปากโดยสมยอม แต่เพื่อความสมจริงสร้อยสนจึงต้องแต่งเรื่องให้มารดาเข้าใจกระถินผิดไปมากขึ้น
“สร้อยถูกกระถินจับมัดค่ะ สู้แรงน้องไม่ได้จริงๆ”
“ยังจะไปเรียกมันเป็นน้องได้ลงคอหรือแม่สร้อยมันร้ายกับตัวเองขนาดนี้แล้ว”
“เอ่อค่ะ ไม่เรียกแล้ว กระถินไม่น่าทำร้ายสร้อยเลยนะคะ ไม่เช่นนั้นสร้อยคงได้เป็นเจ้าสาวสมใจคุณแม่”
พุดกรองพาลสบถกระถินอย่างเกลียดชัง ซึ่งเป็นไปตามที่กระถินต้องการให้เป็น
...ผิดของแม่เธอจะแบกรับแต่เพียงคนเดียว หัวใจดวงน้อยอยากวัดค่าความเข้มแข้ง อยากไถ่บาปที่เกิดมาเป็นลูกโจรให้แม่ต้องมีความทุกข์ทุกครั้งที่เจอหน้า
...และอยากทดแทนบุญคุณอันใหญ่หลวงของคุณพระศานต์ผู้จากไปท่านไม่ให้ทอดทิ้งราม
ประการสุดท้ายส่วนหนึ่งในใจแอบแฝงการโต้ตอบ เอาคืนจากปาริชาติ ที่บังอาจมายุ่งกับครอบครัวของเธอ!!
“อีลูกโจร มันร้ายไม่ผิดไอ้กาจพ่อของมันสักนิดเดียว”
“คุณแม่ขาคุณรามละคะ”
“จดทะเบียนกับนังกระถิน กำลังเลี้ยงรับแขกอยู่ข้างล่าง ช่างน่าหมั่นไส้นัก แทนที่จะเป็นวันของสร้อย แต่กลับกลายมาเป็นนังกระถิน นังสารเลวคนนั้น แม่คิดไม่ทันมัน”
พุดกรองย้อนคิดถึงการทำตัวเงียบ ของกระถิน ทำตัวเรียบเรื่อย เศร้าโศกต่อการตายของคุณพระ จนนางไม่หวาดระแวง และคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องทั้งหมด เท่าทัน ทุกเรื่องแม้แต่รายละเอียดของพินัยกรรม แต่ยังหวังว่ากระถินจะไม่รู้เรื่องยาเบื่อ จะว่าไม่รู้ ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะมันหลุดปากขู่ออกมาจนนางและทนายทดต้องพากันปิดปากยอมให้มันทำตามอำเภอใจ อีลูกโจร อีลูกโจร
หญิงวายร้ายกัดริมฝีปากแน่น ทุบอกตัวเองอย่างเจ็บใจ สร้อยสนลอบถอนใจออกมาเบาๆที่เธอและน้องสาวร่วมมือกันจัดการให้เรื่องเรียบร้อยด้วยดี ไม่มีการโกงสมบัติที่ควรเป็นของรามทั้งหมด ส่วนเธอและกระถิน ยอมรับการเป็นผู้อาศัยเท่านั้น ไม่ต้องการขึ้นมาชูคอตามที่มารดาต้องการ
เธอหวังว่าผลกรรมอันดีนี้จะทำให้บาปใหญ่หลวงของมารดาได้ถูกชดใช้ลงไปได้บ้าง
แม่นิ่มและจันทร์ช่วยกันดูแลแขกเหรื่อตามโต๊ะอาหาร ซึ่งจัดเพียงสามโต๊ะใหญ่ แม่นิ่มและจันทร์ซ่อนอารมณ์ยินดีไว้ไม่อยู่จึงยิ้มรับหน้าบาน
“ไปดูขนมหวานมาเติมไปจันทร์”
“เจ้าค่ะคุณนม แต่แหมนังพวกนั้นมันจะรวมตัวก่อเรื่องหรือไงกันถึงไม่ออกมาช่วยดูและแขก”
“ช่างเขาช่างเขา อย่าไปมีเรื่อง นี่เป็นงานของนายเรา ไปทำให้เต็มที่เถอะจันทร์”
“เจ้าค่ะคุณนม”จันทร์รับปากไปแกนๆ แต่ในใจหงุดหงิดพอควรกับเรื่องคนใช้พากันหายเงียบไปอยู่ในครัวหมด
จันทร์เดินไปที่โรงครัวทุกคนที่เป็นบริวารมาชุมนุมกันที่นั่น วิพากษ์วิจารณ์กันเรื่องแต่งงานที่ผิดฝาผิดตัว เมื่อจันทร์เดินไปผู้ช่วยแม่ครัวซึ่งเป็นญาติกับละมุดอายุไล่เลี่ยกับจันทร์ เธอกระแนะกระแหนใส่
“เอ้า ระวังหน่อยต้นห้องคุณผู้หญิงเขามานั่นแล้ว ต้องการรับอะไรเพิ่มมั้ยเจ้าคะ หรือว่าคุณผู้หญิงใหม่สั่งเพิ่มของคาว ของหวานอีก”
จันทร์ได้ยินดังนั้นจึงพานโกรธแทนนายสาว เธอกระแทกไหล่ใส่สาวใช้วัยเดียวกัน เอ่ยข่มออมาว่า
“แหมกูนี่ชักคันปาก อยากจะคาบข่าวไปบอกคุณกระถินของกูเสียนักว่ามีพวกไม่รักดีมาว่าเธอ กูจะได้ดูฤทธิ์นายกูมาตบคนให้กินของคาวของหวานไม่ได้สักเจ็ดวัน”
แม่ครัวและบริวารคนอื่นรีบห้ามปรามไม่ให้มีเรื่อง
“อย่ามีเรื่องกัน ไป ไปดูและอาหารตามโต๊ะ นางเด็กสาวๆนั่นไป ไปกัน”
“ด่ากู กูไม่ว่า แต่ถ้ารนหาที่ด่านายกูล่ะก็ กูจะมาตบล้างน้ำมึงคืนนี้อีมะไฟ”
“เอาสิวะ กูไม่กลัวมึงดอกวะอีจันทร์ กูจะไปฟ้องคุณผู้หญิงว่ามึงทำวางกล้ามโตแทนนายของมึง มึงบังอาจมากดหัวพวกกูถึงในครัว”
“แหมมึงนี่ตอแหลได้ไม่เว้นวรรคเลยเชียว ดีนะวันนี้มันมงคลของนายกู กูจะทำบุญกับเดรัจฉานให้สักวัน”
ด่าทิ้งท้ายแล้วจันทร์จึงตักขนมหวานใส่หม้อเล็กออกไป
มะไฟทำมุบขมิบปากด่าตามหลังอีกฝ่าย ไปอย่างจงเกลียดจงชัง!!
แม่นิ่ม เข้ามาที่บ่าวสาว ซึ่งเดินถามแขกเหรื่อตามโต๊ะ อย่างมีมารยาท
“คุณอาอุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อน ขอบคุณมากครับ”
หลวงแพทย์ยิ้มให้เจ้าบ่าว ก่อนบอก
“อาจะเกษียนตัวเองไปบ้านนอกแล้วนะราม”
“ทำไมล่ะครับคุณอา”
“ชาวบ้าน บ้านนอกต้องการหมอมากกว่าในเมือง คนในเมืองแค่ป่วยเล็กน้อยทำเหมือนจะแย่ แต่คนบ้านนอกเรา หากไม่ป่วยปางตายไม่หาหมอกัน อาอยากเป็นหมอตีนเปล่าไปรักษาให้พวกเขาแต่เนิ่นๆ”
“ขอให้คุณอาสมหวังครับ”
“เธอสองคนก็เช่นกัน รักกันไปนานๆนะ แม้การแต่งงานจะเกิดเพราะจำใจก็ตามที”
สองบ่าวสาวลอบสบตากันอย่างบังเอิญ หากแล้วความที่ห่างเหินกัน จึงทำให้ฝืนยิ้มไม่ออก
หลังงานเลี้ยง ซึ่งเลิกในเวลาบ่าย แขกทุกคนทยอยกลับไปจนหมดแล้ว
รามเรียกกระถินไปคุยตามลำพังที่ใต้ต้นราชพฤกษ์ ต้นไม้เก่าแก่ที่คุณพ่อของเขาชอบมานั่งที่เก้าอี้ชุดนี้เป็นประจำ กระถินนั่งเก้าอี้ตรงข้าม เหลือบสายตามองไม้กวาดอันใหม่ แต่หญิงสาวนึกถึงไม้กวาดอันเก่ามากกว่า นึกถึงภาพของคุณพระ ที่หยอกกระถินเมื่อเห็นทำงานไม่วางมือ เสียงของท่านไม่เคยจางหายไปจากหัวใจของเด็กสาว เธออบอุ่นและเหน็บหนาวไปพร้อมกันเมื่อคิดถึงท่าน
ท่านได้มอบงานยิ่งใหญ่ไว้ให้กับเธอ...ดูแลลูกชายซึ่งท่านมองว่าเอาแต่ใจและลำเอียง คุรพระเกรงว่าพุดกรองกับคนของนางจะถูกรามทอดทิ้ง
เสียงรามปลุกเด็กสาวจากห้วงแห่งความคิด
“เกิดอะไรขึ้นหรือกระถิน เธอรู้เรื่องพินัยกรรม เพราะเป็นพวกพุดกรองหรือ”
“ถ้าเป็นอย่างที่พี่รามพูด กระถินจะมอบทรัพย์สินคืนให้คุณหมดหรือคะ”
“แล้วเธอทำอย่างนั้นทำไม”
“กระถินทำเพราะคุณลุงท่านสั่งก่อนสิ้นให้ช่วยพี่ราม”
กระถินสบตาตรง รามมองอีกฝ่ายอย่างค้นหาเด็กสาวคนน่ารักคนเดิม แต่เขาไม่เห็นแล้ว ในสายตาของรามเวลานี้เห็นเพียงหญิงสาวที่เหมือนกุหลาบที่มีหนามแหลมคมไว้ป้องกันคนที่ไปแตะต้องเธออย่างไม่ระวัง
รามไม่อาจทนนิ่งเฉยต่อความคิดของตน เขาจึงโพล่งถามอย่างตรงไปตรงมา
“พินัยกรรมนั่นปลอมใช่มั้ยกระถิน เธอไม่โกหกพี่รู้ เธอตอบพี่มาตามจริงเดี๋ยวนี้”
“จะจริงหรือปลอม มันก็ไม่มีผลแล้วนี่คะพี่ราม”
รามขบกรามกรอดเมื่อกระถินเลี่ยงตอบไม่ตรงกับใจที่เขาต้องการชายหนุ่มมองอีกฝ่ายเป็นครู่ กระถินเบือนหน้าไปมองไม้กวาดแทนหน้าคมของชายหนุ่ม รามดึงมืออีกฝ่าย กุมไว้แน่น กระถินจึงได้หันมาทางเขา ขมวดคิ้วนิด เหลือบสายตามองมือที่กุมมือเธอ ราวกับจะถามว่า มากุมทำไม
รามอ่านสายตาของกระถินออกจึงเอ่ยออกไปตามตรงว่า
“เธอว่าจบเรื่องหรือ มันไม่มีทางจบหรอก ในเมื่อพินัยกรรมนั้นยังส่งผลเพราะการเซ็นยอมรับโดยมีพยานบุคล”
“พี่รามหมายความว่าอย่างไรคะ”
“ฉันต้องมีลูกกับเธอ” กระถินผุดลุกหนีทันที ทั้งที่การมีทายาทกับราม เป็นส่วนหนึ่งที่คุณพระต้องการให้เธอมีลูกให้เต็มบ้านนี้ จะมีทำไม โกงคุณลุงเสียดีมั้ยกระถินคิด
“เธออาจจะมองว่าพี่เห็นแก่สมบัติ อยากทำตามพินัยกรรมให้ถูกต้อง แต่พี่อยากบอกว่า”
“กระถินมีธุระค่ะ ขอตัวไปทางอื่นก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนกระถิน” เด็กสาวหยุดกึก ตามเสียงเรียกเหลียวมาทางชายผู้ที่นั่งอยู่
“คะ”
“จะไปไหน”
“ดิฉันเอ่อ จับพี่สร้อยไว้ที่ห้องคุณพระ” เธอสารภาพ
หมายความว่ากระถิน ฉวยโอกาส นี่นันอะไรกัน ผุดกรองและกระถินกันโค่นกันเองหรือ!
กล่าวจบ กระถินไม่ปริปากพูดอีก รามรู้ว่าต่อให้เอาเหล็กมาง้างปากกระถินได้ก็ไม่มีทางพูด เขาจึงปล่อยอีกฝ่ายไป ก่อนที่เขาจะนั่งทบทวนถึงความน่าเป็นไปได้ว่ากระถินทำเช่นนี้เพราะอะไร
ถ้าเป็นพินัยกรรมปลอม หมายความว่าการตายของพ่อเขาต้องมีเงื่อนงำ และคนที่กุมความลับไว้ทั้งหมดคือกระถิน
เขาจะเริ่มสืบหาจากที่ใดได้ ในเมื่อง้างปากกระถินให้พูดไม่ได้ หากว่า...ยังไม่ร่วมห้องหอจะรีดความจริงจากปากเจ้าสาวหัวแข็งได้หรือ!!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 พ.ค. 2554, 09:31:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 พ.ค. 2554, 09:31:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 5778
| << พลิกสถานการณ์ | คุณผู้หญิงคนใหม่ >> |
saralun 22 พ.ค. 2554, 09:59:18 น.
แล้วต่อไปกระถินจะทำยังไงละนี่!!!
แล้วต่อไปกระถินจะทำยังไงละนี่!!!
honor 22 พ.ค. 2554, 10:01:55 น.
สนุกค่ะ กระถิ่นรับศึกหนักนะเนี่ยทั้งจากทางพี่รามและทางแม่ตัว สู้สุดใจนะกระถิน
สนุกค่ะ กระถิ่นรับศึกหนักนะเนี่ยทั้งจากทางพี่รามและทางแม่ตัว สู้สุดใจนะกระถิน
mottanoy 22 พ.ค. 2554, 12:42:18 น.
่รามยังไม่เชื่อใจอีก
่รามยังไม่เชื่อใจอีก
sirynth 22 พ.ค. 2554, 14:16:05 น.
The truth will set you free, tell P' Ram please.
The truth will set you free, tell P' Ram please.
kaeka 22 พ.ค. 2554, 14:54:09 น.
พี่รามไม่ใช่คนโง่ ค่อนข้างรู้จักกระถินพอควร
ถ้าไม่ใช้แต่อารมณ์พี่รามจะรู้ว่ากระถินจำเป็นต้องทำ และทำเพื่อใครนะจ๊ะ
พี่รามไม่ใช่คนโง่ ค่อนข้างรู้จักกระถินพอควร
ถ้าไม่ใช้แต่อารมณ์พี่รามจะรู้ว่ากระถินจำเป็นต้องทำ และทำเพื่อใครนะจ๊ะ
แพม 22 พ.ค. 2554, 16:20:27 น.
นางเอกมากอ่ะ ระวังจะตกม้านะ
นางเอกมากอ่ะ ระวังจะตกม้านะ
nutcha 22 พ.ค. 2554, 18:15:15 น.
คุณรามรักยัยปูเป้หรือเปล่า...แล้วกับกระถินคุณรามรู้สึกยังไงนะ
คุณรามรักยัยปูเป้หรือเปล่า...แล้วกับกระถินคุณรามรู้สึกยังไงนะ
นางแก้ว 22 พ.ค. 2554, 19:38:04 น.
ไม่รักปูเป้ค่ะเธอตกเป็นเหยื่อย่างโง่ๆ ตามประสาสุภาพบุรุษค่ะ รามรักกระถิน
รักคนอ่าน55
ไม่รักปูเป้ค่ะเธอตกเป็นเหยื่อย่างโง่ๆ ตามประสาสุภาพบุรุษค่ะ รามรักกระถิน
รักคนอ่าน55
mommy 22 พ.ค. 2554, 22:14:10 น.
เข้ามารอต่อ
เข้ามารอต่อ
ก้อนอิฐ 23 พ.ค. 2554, 01:57:37 น.
...............ยัยปูเป๋ ตัวร้าย ชิ
...............ยัยปูเป๋ ตัวร้าย ชิ