เพราะรักเธอ
ทุกสิ่งเกิดเพราะว่ารัก และจบลงเพราะความรัก รักที่ผิด กับ รักที่ถูกก่อให้เกิดเรื่องราวต่างๆได้มากมาย และเมื่อใช่ความรักในการมอง เราก็จะมีคนรักมากมายในโลกใบนี้
Tags: วันเวลา หัวใจ
ตอน: 3 ----> เป้าหมายเมืองไทยบ้านเกิด
มาถึงบทที่สามกันแล้ว มาดูกันว่า ยัยเนวจะเป็นยังไงกันนะ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดี Talk
กรุงเทพ ประเทศไทย
“เลี้ยว ซ้ายซอยสองเหรอคะ”
ฉันคุยกับป้าเจ้าของบ้านถึงทางไปบ้านที่ฉันติดต่อไว้ หลังการสอบสุดโหดผ่านไป ตอนนี้ฉันกับแคว เพื่อนรักของฉัน กำลังอยู่ที่ผืนแผ่นดินไทยที่ฉันจากไปนาน มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ตลอดระยะเวลาการเดินทางฉันตื่นเต้นมากที่จะได้กลับมาที่นี่ และกลับมาหาเขาอีกครั้ง
“เนว ถามแกหน่อย ทำไม่ไม่ขึ้นแท็กซี่จะต้องมาเดินกันทำไมหะ”
ตอนท้ายยัยแควตะโกนใส่ฉัน ทำเอาคนบริเวรนั้นหันมองกันเป็นตาเดียว
“โห แควเราต้องประหยัดหน่อยสิ ฉันเอาเงินไม่กี่บาทเอง เอามามากเดี๋ยวแม่จะรู้”
“เอาของฉันก็ได้นิ แล้วทำไมไม่บอกเธอแม่ล่ะ”
“ฉันบอกแม่ก็ห้ามฉันนะสิ เธอก็รู้ว่าแม่ต้องไม่ให้ฉันมาแน่ๆ”
ฉันเคยขอท่านกลับมาเรียนต่อที่เมืองไทยหลายครั้งแต่ท่านคัดค้านอย่างเดียว และท่านก็ไม่บอกเหตุผลอะไรนอกจากคำว่า ‘มันไม่ปลอดภัย’ และก็เป็นสาเหตุนี้อีกที่ทำให้ฉันต้องย้ายที่อยู่ โดยยังไม่ได้บอกลาแฟนของฉัน
คงจะงงกันนะสิว่าแฟนของฉันเป็นใครก็ พี่ข้าวปั้นนะค่ะ
“บ้านเล็กจัง”
เสียงยัยแควบนอุบกับบ้านหลังน้อย แต่ฉันว่ามันก็ดูอบอุ่นไม่เบานะ
“บ้านหลังใหญ่ก็มีนะ แต่ตังพวกเธอนะมีไหม”
คุณป้าเจ้าของบ้านพูดเสียงเขียว พร้อมกับสายตาดูถูก ทำเอาคนที่ยืนข้างๆฉันถึงกับของขึ้นเลย
“มีสิป้า แล้วบ้านนะอยู่แถวไหน”
“ไกลจากนี้อีกร้อยกว่ากิโล”
ไกลจากที่นี่ค่าใช่จ่ายก็ต้องเพิ่ม เงินที่เตรียมมาคงไม่พอแน่เลย อย่างนั้นคงต้องเบิกเงินเพิ่มไม่ได้ถ้าอย่างนั้นแม่ต้องเช็คที่อยู่ได้แน่นอน
“บ้านนี้ก็ไม่เล็กหรอกค่ะคุณป้า นี่ค่ะเงินค่าเช่าล่วงหน้าสามเดือน”
ฉันรีบจ่ายเงินป้า ที่กำลังจะกลายเป็นเจ้โหด ตอนนี้ป้ากำลังนับเงินอย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
“เนว เราไปหาบ้านที่มันดีกว่านี้เหอะนะ”
แควพูดหลังจากที่คุณป้าเจ้าของบ้านเดินค้อยหลังออกไป ถ้าทางเธอจะไม่ค่อยชอบป้าเจ้าของบ้านเท่าไร
“ไม่ได้หลอก เพราะเงินที่เตรียมมาจะไม่พอเอา แล้วก็ยิ่งบ้านใหญ่เท่าไรเราจะกลายเป็นจุดสนใจ ฉันไม่รู้ว่าคนที่แม่พูดถึงยังจะตามพวกเราอีกไหม”
“โธ่ชีวิตลูกเจ้าของห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในโลกแบบฉันต้องมาอยู่บ้านรังหนูเหรอเนี้ย”
มหาวิยาลัยเมืองหลวง บางกอก ซิดตี้ ไทยแลนด์
“แคว แน่ใจเหรอว่าที่เธอสืบมาใช่ที่นี่”
ฉันมองมหาวิทยาลัยตรงหน้าแล้วถึงกับอึ่ง ที่มันใหญ่และไฮโซ มีรถหรูเข้าออกไม่หยุดเลย
“เป็นไงละ ใหญ่ ไฮโซ กรี๊ด ถูกใจ”
“แล้วเราจะมีเงินจ่ายเหรอ”
ท่าทางแควจะมีความสุขมากเพราะการใช้เงินคืองานของเธอ แต่คงไม่ใช่ในเวลาที่เราหนีมาแบบนี้นะ
“มีสิยะ อย่าลืมสิว่าป๊าฉันเป็นใคร ป๊าฉันจัดการให้แล้ว”
“แคว เธอบอกคุณลุงจ้าวแบบนี้แล้วคุณแม่จะไม่รู้เหรอ”
ถ้าเป็นแบบนี้คุณแม่จะต้องมาตามฉันกลับแน่ๆ ฉันยังไม่เจอคนที่ฉันอยากเจอเลยนะ
“เธออย่าเพิ่งกังวน ป๊าสัญญาว่าจะไม่บอกแม่ อีกถ้าฉันไม่ทำแบบนี้เราสองคนไม่มีทางที่จะเรียนที่นี่แน่”
เฮ้อ ค่อยโล่งใจหน่อยถ้าลุงจ้าวสัญญาแล้วท่านก็ไม่มีวันทำผิดสัญญาเพราะท่านจริงจังกับเรื่องนี้มาก ฉันว่าแควคงจะบอกว่าฉันจะมาทำตามสัญญาท่านเลยสนับสนุน แต่ที่แควบอกว่าไม่มีทางเข้าที่นี่ได้หมายความว่ายังไงนะ
“แควที่บอกว่าไม่มีทางที่จะเรียนที่นี่ได้ง่ายๆคืออะไร”
“ก็ที่เธอให้ฉันสืบ ฉันเลยรู้ว่าพี่ข้าวปั้นเรียนที่นี่ใช่ปะ”
“ใช่”
“แล้วเขาก็เป็นประทานนักศึกษาที่นี่ด้วย”
“อืม”
“แล้วฉันยังรู้มาอีกว่าที่นี่รับเฉพาะไฮโซ ที่รวยระดับต้นๆของเอเชีย ที่นี่เลยมีนักศึกษาหลายประเทศ ทุกคนเป็นลูกคนรวยมีรถหรูขับมามหา’ลัยทุกคน และส่วนมากจะเป็นลูกของเพื่อนผู้บริหาร ทำให้ที่นี่มีนักศึกษาไม่มากเท่าที่อื่นๆแต่วิชาแน่นมากเลยนะ และที่สำคัญทุกคนที่นี่แกร่งแย่งชิงดีชิงเด่นเพราะทุกคนคิดว่าเขารวยไม่ต้องก้มหัวให้ใคร และไม่ยอมให้ใครดีกว่าตัวเอง ที่นี่ก็เหมือนสนามรบของไฮโซ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วเธอรู้ไหมว่าพี่ข้าวปั้นคนไหน”
“ไม่รู้ ก็นักสืบบอกว่าเขาไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทยตอนนั้น-^-”
โถสืบรู้ซะทุกอย่างยกเว้นหน้าของคนที่ตามหา แบบนี้จะรู้ได้ไงว่าพี่ข้าวปั้นคนไหน แต่ก็ยังดีที่รู้ว่าเป็นประทานนักศึกษา
เราสองคนเดินมาถึงตึกคิง ตึกนี้มีแต่พวกอาจารย์เดินเต็มไปหมดเลย แต่งตัวกันดีๆ เวอร์จัง ดูอย่างอาจารย์คนนั้นใส่สร้อยเพชรเลย คนนั้นนาฬิกาล้อมเพชร กว้างจริงแค่ชั้นแรกก็กว้างมากแล้ว เดินไปดูแผนที่หน่อยดีกว่า ชั้น1 โรงอาหารประจำตึก ชั้น2 ฝ่ายทะเบียน
“เราไปชั้น2 ใช่ไหมแคว”
“ไม่เราจะต้องไปหาผู้อำนวยการเพราะพวกเราเป็นเด็กเส้นใหญ่พิเศษ”
เวอร์อีกแล้วเพื่อนฉัน ชั้น3 ห้องหัวหน้าฝ่ายวิชาต่างๆ ชั้น4 คณะผู้บริหาร และห้องท่านผู้อำนวยการ
“ชั้น4 สินะแควไปเหอะ”
เราสองคนเดินไปกดลิฟต์ ประตูลิฟต์เปิดออกมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ สวยจังเหมือนอายุไม่มากเท่าไร เธอยิ้มมาให้ฉันด้วยรอยยิ้มเหมือนกับผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเด็กหรือลูกหลาน
“ไม่ได้เจอนานโตเป็นสาวเลย เดี๋ยวค่อยคุยกันนะลูกน้ามีธุระ ขอกอดสักทีสิ”
“…” แล้วผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าน้าก็เข้ามากอดฉัน
“น้าไปนะ^^”
อึ่งคะ เออ...หนูรู้จักคุณน้าด้วยเหรอคะ หรือว่าจะเป็น...ไม่มั่งโลกมันคงไม่กลมแบบนั้นหรอก
“รู้จักเขาเหรอ”
“ไม่แน่ใจ แต่เขาคงไม่ใช่คนที่ฉันคิดหรอก”
พวกเราเดินมาจนหน้าห้องท่านผู้อำนวยการแล้วแต่เราต้องชะงักเพราะได้ยินเสียงท่านคุยกับใครคนหนึ่ง
“พวกเขาจะมาวันนี้แหละ ใช่ออนบอกพี่แล้ว อืม...ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ ว่าแต่สบายดีนะหายไปต้องสิบสามปี ยังสวยเหมือนเดิมสิ ฮาๆๆๆเคยกลัวที่ไหน”
“เราเคาะประตูดีกว่าเนว”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใคร”
“แคโรรีนค่ะ”
“คงมากันแล้วละ พี่จะดูแลให้อย่างดีหลานทั้งคนนี่เห็นมาตั้งแต่เด็กโตแล้วคงจะสวยเหมือนแม่ ได้สิ สวัสดีครับ เข้ามาสิหลาน”
เราสองคนเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องมีรูปและโล่รางวัลเต็มห้องเลย ท่านผู้อำนวยการค่อนข้างมีอายุแล้วมีหนวดเหมือนพวกพ่อที่หวงลูกสาวเลย
“สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะ”
“ลุงยินดีต้อนรับหลานทั้งสองคนเข้าสู่สนามรบ”
“ค่ะ แต่เมื่อกี่ท่านผู้อำนวยการว่ายังไงนะคะสนามรบ”
ฉันต้องหูฝาดไปแน่ๆที่ได้ยินท่านผู้อำนวยการพูดถึงสนามรบ อึ้ยแค่ได้ยินก็ขนลุกแล้ว
“ลุงล้อเล่น ที่นี่ก็เหมือนกับมหาวิทยาลัยทั่วไป แต่คนที่ไม่รู้ก็จะไปพูดในแง่ไม่ดี ลุงเชื่อว่าหนูสองคนจะต้องมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่”
“หนูก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ”
“อาหมวยคนนี้คงจะเป็นลูกคุณมิสเตอร์จาง”
“แหม! หนูก็ไม่ได้หมวยขนาดนั้นหลอกค่ะ”
“ลุงจะพยามมองแล้วกัน ส่วนหลานสาวคนนี้โตขึ้นแล้วสวยเหมือนแม่นะ”
“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่ท่านผู้อำนวยการรู้จักแม่หนูด้วยเหรอคะ”
งง แต่ว่าท่านผู้อำนวยการหน้าคุ้นๆเหมือนกันนะอยากจะกระตุกหนวดทิ้งจังจะได้มองหน้าชัดๆหน่อย
“ฮาฮาฮา หลานทั้งสองกลับกันไปก่อนนะลุงมีธุระ อ๋อ! ใช่พรุ่งนี้หลานต้องมาเรียนแล้วนะ แต่หลานจะต้องไปหาคนๆหนึ่งที่ตึกA ห้องA61ก่อนนะอย่าลืมล่ะ”
“ค่ะ/ค่ะ”
เราสองคนเดินออกมาจากห้องท่านผู้อำนวยการได้สักพัก ฉันว่าจะลองเดินดูที่นี่ให้รอบๆสักหน่อย ตึงเยอะจังจะมี A-Z เลยรึเปล่านะ ตึกสีเขียวรูปตัวS ตึกสีม่วงรูปตัวD ตึงสีแดงรูปตัวK ตึกสีรุ้งก็มีรูปตัวW ตึกนั้นมีลายผลไม้รูปตัวE ตึกนั้นลายคอมพิวเตอร์รูปตัวT ตึกนั้นลายโดเรม่อนรูปตัวG
“โอ๊ย เจ็บๆๆ”
“เนวเป็นไงบ้างลุกเร็วอายเขา”
“ไอ้บ้าที่ไหนมันมาทิ้งเปลือกกล้วยไว้บนทางเดินเนี่ย เจ็บอ่ะ”
ฉันได้แต่มองไปรอบๆทุกคนมองด้วยสายตาหยามเหยียด กับแค่คนรื่นล้มยังมองกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ แล้วสายตาฉันก็ได้ไปสะดุดเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่แสนคุ้นตาคนที่เจอที่ไทเปและยิ่งคุ้นมากเข้าไปใหญ่เมื่อในมือของเขากำลังถือกล้วยและที่ปากกำลังเคี้ยวมันอยู่
“เนวแกจะเดินไปไหน”
ข้าวปั้น Talk
“โอ๊ย เจ็บๆๆ”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังเข้ามาในหูผม เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างทำให้ผมต้องหันไปมอง เธอคนนั้นแสนคุ้นตาผมเหลือเกินคนที่ผมเจอที่นู้น เธอคงลื้นล้มเพราะเปลือกกล้วยของผม
“เนวเป็นไงบ้างลุกเร็วอายเขา”
เนวเหรอชื่อแปลกดี ตัวเล็กน่ารักสวยไม่เหมือใคร ไม่สิต้องบอกว่าเธอเหมือนใครสักคนที่ผมเคยรู้จัก
“ไอ้บ้าที่ไหนมันมาทิ้งเปลือกกล้วยไว้บนทางเดินเนี่ย เจ็บอ่ะ”
ชะอุ้ยต้องเก็บหลักฐาน แต่ว่าไม่ทันแล้วละ เธอหันมามองผมแล้ว เธอจ้องผมไม่วางตา เธอลุกขึ้นเดินมาทางผม เธอต้องชอบผมแน่ๆ คงจะจำผมได้ เธอคงจะเดินมาขอเบอร์ผมสินะ
“ข้าวปั้นหยุดทำไมคะ มากี้หิวข้าวแล้วไปกันเถอะค่ะ เอ๊ะคุณมองแม่นั่นอยู่เหรอคะ”
เธอเดินเข้ามาจะถึงผมแล้ว แต่มากี้มาขวางเสียก่อนท่าว่าเธอจะโดนมากี้เล่นงานแน่ ผมต้องออกโรงปกป้องเธอแล้ว
“มากี้อย่าทำอะไรนะ”
“เธอเป็นใครกันยะ ว้าย!”
เธอผลักมากี้กระเด็น มากี้ล้มก้นจ้ำเบ้าเลย เธอเดินมาเข้าไกลผม เฮ้ยเธอเยื้องมือออกมาแล้ว อย่าบอกนะว่า
ผลั๊ก
“โอ๊ย นี่เธอมาต่อยฉันทำไมฮะ”
เจ็บชะมัดตัวแค่นี่หมัดหนักไม่ใช่เล่น จะช้ำไหมเนี่ยถ้าฉันหมดหล่อจะทำยังไง
“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ คุณมาทิ้งเปลือกกล้วยไว้เกลื่อนกาจ ทำให้ฉันต้องเจ็บตัว คุณคิดว่าตัวเองใหญ่มากมายเหรอ ที่บ้านไม่เคยสอนรึไงว่าไม่ควรทิ้งเปลือกกล้วยไว้บนทางเดิน รู้จักไหมถังขยะเคยเห็นรึเปล่า”
เนว เธอเป็นคนที่สองที่กล้าเอาเรื่องเมื่อผมทำผิดแถมยังเป็นเหตุการณ์คล้ายๆกัน คนแรกก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็เธอคนนั้นเด็กผู้หญิงตัวน้องที่จากผมไปแสนนานอย่างไม่มีวันกลับ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง
‘โอ๊ย’
เสียเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังมาเข้าหูผม ผมหันไปมองเห็นเธอกำลังนอนหน้าจูบพื้นอยู่ เหตุอันเนื่องมาจากเปลือกกล้วยที่ผมเพิ่งทิ้งไป
‘ฮา ฮา ฮา’
ผมขำเธอครับ เธอเงยหน้ามามองผมพร้อมกับหน้าตาบอกบุญไม่รับ แต่ก็น่ารักนะ
‘ตัวคิดว่าตัวเป็นใคร ที่บ้านตัวไม่เคยสอนว่าอย่าทิ้งเปลือกกล้วยบนทางเดินเหรอ รู้ไหมว่าบนโลกนี้มีถังขยะนะ แถมยังมาหัวเราะเขาอีก’
‘นี่ยัยเปี๊ยกกล้ายังไงมาว่าเขา เธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเอง’
ผลั๊ก
‘โอ๊ย ยัยเปี๊ยก’
หมัดน้อยๆของเธอลอยมาโดนหน้าผม ทำเอาผมล้มก้นจ้ำเป้าเลย
‘เดี๋ยวจะจับตีให้ก้นลาย’
ผมเดินเข้าไปว่าจะตีเธอให้หายโมโหเสียหน่อย บังอาจมาทำร้านร่างกายผม
‘ข้าวปั้นหยุด!’
แม่ผมนั้นเอง แม่เข้ามาขวางผมไม่ให้ไปทำร้ายร่างกายยัยเปี๊ยกนั้น แม่นะแม่เห็นคนอื่นดีกว่าผมได้ไง
‘หนูเป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม’
‘ผมก็เจ็บนะแม่’
‘ไม่ต้องมาพูดเลยลูก เรานะเป็นผู้ชายนะไปทำร้ายผู้หญิงได้ไง แล้วแม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ทิ้งเปลือกกล้วยลงถังขยะ’
ขึ้นครับไม่ใช่เพราะคำพูดของแม่นะแต่เป็นเพราะยัยเปี๊ยกตังหาก ก็ตอนนี้เธอแลบลิ้นปริ้นตาใส่ผม
‘แม่ดูยัยเปี๊ยกนี่สิมันแลบลิ้นใส่ผม’
แม่ผมหันไปมองเธอแล้วแต่ยัยนั้นดันทำหน้าใสซื่อส่งมา แถมยังบีบน้ำตาอีก
‘ไหนข้าวปั้นทำไมลูกต้องโกหกด้วยดูสิน้องร้องเลย’
‘ผมเปล่า’
แม่ไม่ฟังผมอีกแล้วแต่กับไปโอ๋เด็กนั้น ดูสิดูยัยนั้นแลบลิ้นใส่ผมอีกแล้ว
‘อย่าร้องนะลูก พ่อแม่หนูอยู่ไหนหึ’
‘พ่อหนูอยู่กับเมียน้อยค่ะ ’
‘เหรอจ๊ะ^^;; แล้วแม่หนูล่ะ ’
‘นาจิมาอยู่ตรงนี้เองแม่ตามหาต้องนาน อ้าว!’
‘อ้าว!!!’
ยังไม่ทันที่ยัยหนูนี่จะตอบก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมากอดเธอแล้วดูเหมือนว่าแม่ผมกับผู้หญิงคนนั้นจะรู้จักกันด้วยด้วย
‘ลูกชิตาเองเหรอ’
‘ขอบใจออนมากนะที่ดูแลลูกเราให้ เด็กคนนั้นลูกเธอเหรอคนไหนละ’
นั้นไงผมว่าแล้วไง แต่เพื่อนแม่คนนี้หน้าเด็กจังมีลูกตั้งแต่อายุยังน้อยสินะ แต่แม่ผมก็ไม่ได้แก่นะถึงจะลูกสามแล้วก็ตาม
‘คนที่สองนะชื่อข้าวปั้น ข้าวปันไว้น้าชิตาสิลูก’
ตอนท้ายแม่หันมาพูดกับผม ผมยกมือไหว้คุณน้าคนนั้นเธอยิ้มให้ผมอย่างใจดี ไม่เห็นเหมือนลูกเลย ลูกนิสัยไม่ได้เรื่อง
‘นี่ลูกเราชื่อนาจิ นาจิไหว้คุณน้าสิลูกไหว้พี่เขาด้วยนะ’
ยัยหนูนั้นไหว้แม่ผม แล้วพอหันมาทางผมเธอกลับเธอกลับแลบลิ้นใส่
‘นาจิทำอย่างนั้นไม่ได้นะลูกไม่น่ารักเลย’
‘ยังไงก็ไม่น่ารักอยู่แล้วละครับ’
แต่จริงๆเธอก็น่ารักดีนะแต่ผมอยากกวนเธอมากกว่า ก็เธอนะน่าแกล้งนี่หนา แต่แล้วผมก็โดนประทานมะเง็กจากหม่อมแม่จนได้
‘ออนเราต้องไปก่อนนะนี่เบอร์โทรเราไว้โทรมานะ’
แล้วน้าคนนั้นก็พายัยเด็กนั้นเดินจากไป นี่คือการพบกันครั้งแรกของผมกับแฟน แฟนเหรอ ใช่เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ผมจะให้ยืนอยู่ในหัวใจในฐานะแฟน
(เวลาปกติ)
“เธอเป็นใครกันยะบังอาจมากนะที่มาต่อยข้าวปั้นประทานมหาวิทยาลัยของที่นี่”
มากี้ลุกขึ้นมาต่อว่าเนวที่มาทำร้ายร่างกายผม
“ข้าวปั้น”
ดูเธอจะอึ้งมากเมื่อรู้ว่าผมเป็นใคร ที่ดวงตาของเธอตอนนี้มีน้ำน้อยๆไหลออกมา เป็นเวลาเดียวกับที่เพื่อนของเธอเดินมาสมทบ
“เนวเป็นอะไรร้องไห้ทำไม”
เพื่อนเธอตกใจที่เห็นเนวร้องไห้ นั่นสินะเธอจะร้องไห้ทำไมกัน แล้วทำไมผมถึงเจ็บแปลบๆที่ใจยังไงก็ไม่รู้
“นี่เธอจะไปไหนมาคุยกันก่อน”
อ้าว! เธอวิ่งออกไปแล้วยังไม่ทันจะได้ทำความรู้จักเลย เจอกันสองครั้งผมทำเธอเจ็บตัวทั้งสองครั้งเลย
“เออ แควต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ นายคนที่เจอที่...”
“เดี๋ยวเรื่องนี้ยังไม่จบเพื่อนเธอทำร้ายร่างกายผมนะ ผมจะแจ้งตำรวจ”
ผมว่าใช่วิธีนี้ผมต้องได้รู้จักเธอแน่ๆ ท่าทางยัยเพื่อนคนนี้จะหลอกง่ายไม่เบาพูดภาษาไทยก็ ยังไม่ชัดเลย
“อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยนะคะ” เธอเริ่มหน้าเสีย ได้ผล
“ได้” เธอยิ้มออก “แต่…” เธอกลับมาหน้าเสียอีกครั้ง
“แต่อะไรเหรอคะ” เข้าทางผมล่ะ
“เรื่องนี่ไม่เกี่ยวกับเธอ เอาเบอร์เพื่อนเธอมาแล้วฉันจะคุยกับเขาเอง” ฮึๆ
“แต่ว่า...”
“ไม่มีคำว่าแต่ไม่อย่างนั้นเพื่อนเธอติดคุกแน่”
แค่นี่ผมก็จะได้รู้จักเธอแล้ว เนวผมจะไม่ปล่อยให้คุณหลุดมือผมแน่ ผมจะต้องได้เธอมาครอบครอง
เนวดีTalk
“เนว ทำไมเธอกลับบ้านไม่รอฉันละ แล้วเธอร้องไห้ทำไม เออ...เนวผู้ชายคนนั้นเขาขอเบอร์เธอด้วยตอนแรกฉันก็จะไม่ให้แต่เขาขู่ว่าจะแจ้งตำรวจ เธออย่าโกรธฉันนะ ฉันแค่กลัวเธอติดคุก”
พอยัยแควกลับมาถึงบ้านก็ใส่มาเป็นชุดๆ ทำเอาน้ำตาที่อาบแก้มมาเป็นชั่วโมงหยุดไปอย่างง่ายดาย โดยเฉพาะที่ยัยแควบอกว่าผู้ชายคนนั้นขอเบอร์ฉันด้วย
“แควเธอรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”
“ไม่รู้ฉันยังไม่ได้ถาม”
“เขาเป็นประทานมหาวิทยาลัยของที่นั้น”
เมื่อฉันพูดไปแค่นั้นน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงหน้าของคนที่ฉันคอยจะพบมาตลอด
“แกกำลังจะบอกว่าเขาคือคนที่พวกเรามาตามหากัน”
“อืม”
“ถ้าใช่แล้วก็ดีนะสิ แล้วแกไม่ดีใจเหรอ อ๋อรึว่าดีใจจนร้องไห้”
“ฉันดีใจสิที่ได้เจอเขา แต่ที่ฉันร้องไห้เพราะว่าเขาไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน” T-T
“แล้วแกจะทำไงต่อล่ะ”
ฉันจะทำอะไรต่อไปนะเหรอ ฉันว่าฉันมีความคิดดีๆแล้วล่ะ ฮึ! พี่จะต้องเสียใจที่ผิดสัญญากับคนอย่างฉัน
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เจอกันบทที่สี่นะ
ช่วยแนะนำกันหน่อยนะ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดี Talk
กรุงเทพ ประเทศไทย
“เลี้ยว ซ้ายซอยสองเหรอคะ”
ฉันคุยกับป้าเจ้าของบ้านถึงทางไปบ้านที่ฉันติดต่อไว้ หลังการสอบสุดโหดผ่านไป ตอนนี้ฉันกับแคว เพื่อนรักของฉัน กำลังอยู่ที่ผืนแผ่นดินไทยที่ฉันจากไปนาน มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ตลอดระยะเวลาการเดินทางฉันตื่นเต้นมากที่จะได้กลับมาที่นี่ และกลับมาหาเขาอีกครั้ง
“เนว ถามแกหน่อย ทำไม่ไม่ขึ้นแท็กซี่จะต้องมาเดินกันทำไมหะ”
ตอนท้ายยัยแควตะโกนใส่ฉัน ทำเอาคนบริเวรนั้นหันมองกันเป็นตาเดียว
“โห แควเราต้องประหยัดหน่อยสิ ฉันเอาเงินไม่กี่บาทเอง เอามามากเดี๋ยวแม่จะรู้”
“เอาของฉันก็ได้นิ แล้วทำไมไม่บอกเธอแม่ล่ะ”
“ฉันบอกแม่ก็ห้ามฉันนะสิ เธอก็รู้ว่าแม่ต้องไม่ให้ฉันมาแน่ๆ”
ฉันเคยขอท่านกลับมาเรียนต่อที่เมืองไทยหลายครั้งแต่ท่านคัดค้านอย่างเดียว และท่านก็ไม่บอกเหตุผลอะไรนอกจากคำว่า ‘มันไม่ปลอดภัย’ และก็เป็นสาเหตุนี้อีกที่ทำให้ฉันต้องย้ายที่อยู่ โดยยังไม่ได้บอกลาแฟนของฉัน
คงจะงงกันนะสิว่าแฟนของฉันเป็นใครก็ พี่ข้าวปั้นนะค่ะ
“บ้านเล็กจัง”
เสียงยัยแควบนอุบกับบ้านหลังน้อย แต่ฉันว่ามันก็ดูอบอุ่นไม่เบานะ
“บ้านหลังใหญ่ก็มีนะ แต่ตังพวกเธอนะมีไหม”
คุณป้าเจ้าของบ้านพูดเสียงเขียว พร้อมกับสายตาดูถูก ทำเอาคนที่ยืนข้างๆฉันถึงกับของขึ้นเลย
“มีสิป้า แล้วบ้านนะอยู่แถวไหน”
“ไกลจากนี้อีกร้อยกว่ากิโล”
ไกลจากที่นี่ค่าใช่จ่ายก็ต้องเพิ่ม เงินที่เตรียมมาคงไม่พอแน่เลย อย่างนั้นคงต้องเบิกเงินเพิ่มไม่ได้ถ้าอย่างนั้นแม่ต้องเช็คที่อยู่ได้แน่นอน
“บ้านนี้ก็ไม่เล็กหรอกค่ะคุณป้า นี่ค่ะเงินค่าเช่าล่วงหน้าสามเดือน”
ฉันรีบจ่ายเงินป้า ที่กำลังจะกลายเป็นเจ้โหด ตอนนี้ป้ากำลังนับเงินอย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
“เนว เราไปหาบ้านที่มันดีกว่านี้เหอะนะ”
แควพูดหลังจากที่คุณป้าเจ้าของบ้านเดินค้อยหลังออกไป ถ้าทางเธอจะไม่ค่อยชอบป้าเจ้าของบ้านเท่าไร
“ไม่ได้หลอก เพราะเงินที่เตรียมมาจะไม่พอเอา แล้วก็ยิ่งบ้านใหญ่เท่าไรเราจะกลายเป็นจุดสนใจ ฉันไม่รู้ว่าคนที่แม่พูดถึงยังจะตามพวกเราอีกไหม”
“โธ่ชีวิตลูกเจ้าของห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในโลกแบบฉันต้องมาอยู่บ้านรังหนูเหรอเนี้ย”
มหาวิยาลัยเมืองหลวง บางกอก ซิดตี้ ไทยแลนด์
“แคว แน่ใจเหรอว่าที่เธอสืบมาใช่ที่นี่”
ฉันมองมหาวิทยาลัยตรงหน้าแล้วถึงกับอึ่ง ที่มันใหญ่และไฮโซ มีรถหรูเข้าออกไม่หยุดเลย
“เป็นไงละ ใหญ่ ไฮโซ กรี๊ด ถูกใจ”
“แล้วเราจะมีเงินจ่ายเหรอ”
ท่าทางแควจะมีความสุขมากเพราะการใช้เงินคืองานของเธอ แต่คงไม่ใช่ในเวลาที่เราหนีมาแบบนี้นะ
“มีสิยะ อย่าลืมสิว่าป๊าฉันเป็นใคร ป๊าฉันจัดการให้แล้ว”
“แคว เธอบอกคุณลุงจ้าวแบบนี้แล้วคุณแม่จะไม่รู้เหรอ”
ถ้าเป็นแบบนี้คุณแม่จะต้องมาตามฉันกลับแน่ๆ ฉันยังไม่เจอคนที่ฉันอยากเจอเลยนะ
“เธออย่าเพิ่งกังวน ป๊าสัญญาว่าจะไม่บอกแม่ อีกถ้าฉันไม่ทำแบบนี้เราสองคนไม่มีทางที่จะเรียนที่นี่แน่”
เฮ้อ ค่อยโล่งใจหน่อยถ้าลุงจ้าวสัญญาแล้วท่านก็ไม่มีวันทำผิดสัญญาเพราะท่านจริงจังกับเรื่องนี้มาก ฉันว่าแควคงจะบอกว่าฉันจะมาทำตามสัญญาท่านเลยสนับสนุน แต่ที่แควบอกว่าไม่มีทางเข้าที่นี่ได้หมายความว่ายังไงนะ
“แควที่บอกว่าไม่มีทางที่จะเรียนที่นี่ได้ง่ายๆคืออะไร”
“ก็ที่เธอให้ฉันสืบ ฉันเลยรู้ว่าพี่ข้าวปั้นเรียนที่นี่ใช่ปะ”
“ใช่”
“แล้วเขาก็เป็นประทานนักศึกษาที่นี่ด้วย”
“อืม”
“แล้วฉันยังรู้มาอีกว่าที่นี่รับเฉพาะไฮโซ ที่รวยระดับต้นๆของเอเชีย ที่นี่เลยมีนักศึกษาหลายประเทศ ทุกคนเป็นลูกคนรวยมีรถหรูขับมามหา’ลัยทุกคน และส่วนมากจะเป็นลูกของเพื่อนผู้บริหาร ทำให้ที่นี่มีนักศึกษาไม่มากเท่าที่อื่นๆแต่วิชาแน่นมากเลยนะ และที่สำคัญทุกคนที่นี่แกร่งแย่งชิงดีชิงเด่นเพราะทุกคนคิดว่าเขารวยไม่ต้องก้มหัวให้ใคร และไม่ยอมให้ใครดีกว่าตัวเอง ที่นี่ก็เหมือนสนามรบของไฮโซ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วเธอรู้ไหมว่าพี่ข้าวปั้นคนไหน”
“ไม่รู้ ก็นักสืบบอกว่าเขาไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทยตอนนั้น-^-”
โถสืบรู้ซะทุกอย่างยกเว้นหน้าของคนที่ตามหา แบบนี้จะรู้ได้ไงว่าพี่ข้าวปั้นคนไหน แต่ก็ยังดีที่รู้ว่าเป็นประทานนักศึกษา
เราสองคนเดินมาถึงตึกคิง ตึกนี้มีแต่พวกอาจารย์เดินเต็มไปหมดเลย แต่งตัวกันดีๆ เวอร์จัง ดูอย่างอาจารย์คนนั้นใส่สร้อยเพชรเลย คนนั้นนาฬิกาล้อมเพชร กว้างจริงแค่ชั้นแรกก็กว้างมากแล้ว เดินไปดูแผนที่หน่อยดีกว่า ชั้น1 โรงอาหารประจำตึก ชั้น2 ฝ่ายทะเบียน
“เราไปชั้น2 ใช่ไหมแคว”
“ไม่เราจะต้องไปหาผู้อำนวยการเพราะพวกเราเป็นเด็กเส้นใหญ่พิเศษ”
เวอร์อีกแล้วเพื่อนฉัน ชั้น3 ห้องหัวหน้าฝ่ายวิชาต่างๆ ชั้น4 คณะผู้บริหาร และห้องท่านผู้อำนวยการ
“ชั้น4 สินะแควไปเหอะ”
เราสองคนเดินไปกดลิฟต์ ประตูลิฟต์เปิดออกมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ สวยจังเหมือนอายุไม่มากเท่าไร เธอยิ้มมาให้ฉันด้วยรอยยิ้มเหมือนกับผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเด็กหรือลูกหลาน
“ไม่ได้เจอนานโตเป็นสาวเลย เดี๋ยวค่อยคุยกันนะลูกน้ามีธุระ ขอกอดสักทีสิ”
“…” แล้วผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าน้าก็เข้ามากอดฉัน
“น้าไปนะ^^”
อึ่งคะ เออ...หนูรู้จักคุณน้าด้วยเหรอคะ หรือว่าจะเป็น...ไม่มั่งโลกมันคงไม่กลมแบบนั้นหรอก
“รู้จักเขาเหรอ”
“ไม่แน่ใจ แต่เขาคงไม่ใช่คนที่ฉันคิดหรอก”
พวกเราเดินมาจนหน้าห้องท่านผู้อำนวยการแล้วแต่เราต้องชะงักเพราะได้ยินเสียงท่านคุยกับใครคนหนึ่ง
“พวกเขาจะมาวันนี้แหละ ใช่ออนบอกพี่แล้ว อืม...ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ ว่าแต่สบายดีนะหายไปต้องสิบสามปี ยังสวยเหมือนเดิมสิ ฮาๆๆๆเคยกลัวที่ไหน”
“เราเคาะประตูดีกว่าเนว”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใคร”
“แคโรรีนค่ะ”
“คงมากันแล้วละ พี่จะดูแลให้อย่างดีหลานทั้งคนนี่เห็นมาตั้งแต่เด็กโตแล้วคงจะสวยเหมือนแม่ ได้สิ สวัสดีครับ เข้ามาสิหลาน”
เราสองคนเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องมีรูปและโล่รางวัลเต็มห้องเลย ท่านผู้อำนวยการค่อนข้างมีอายุแล้วมีหนวดเหมือนพวกพ่อที่หวงลูกสาวเลย
“สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะ”
“ลุงยินดีต้อนรับหลานทั้งสองคนเข้าสู่สนามรบ”
“ค่ะ แต่เมื่อกี่ท่านผู้อำนวยการว่ายังไงนะคะสนามรบ”
ฉันต้องหูฝาดไปแน่ๆที่ได้ยินท่านผู้อำนวยการพูดถึงสนามรบ อึ้ยแค่ได้ยินก็ขนลุกแล้ว
“ลุงล้อเล่น ที่นี่ก็เหมือนกับมหาวิทยาลัยทั่วไป แต่คนที่ไม่รู้ก็จะไปพูดในแง่ไม่ดี ลุงเชื่อว่าหนูสองคนจะต้องมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่”
“หนูก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ”
“อาหมวยคนนี้คงจะเป็นลูกคุณมิสเตอร์จาง”
“แหม! หนูก็ไม่ได้หมวยขนาดนั้นหลอกค่ะ”
“ลุงจะพยามมองแล้วกัน ส่วนหลานสาวคนนี้โตขึ้นแล้วสวยเหมือนแม่นะ”
“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่ท่านผู้อำนวยการรู้จักแม่หนูด้วยเหรอคะ”
งง แต่ว่าท่านผู้อำนวยการหน้าคุ้นๆเหมือนกันนะอยากจะกระตุกหนวดทิ้งจังจะได้มองหน้าชัดๆหน่อย
“ฮาฮาฮา หลานทั้งสองกลับกันไปก่อนนะลุงมีธุระ อ๋อ! ใช่พรุ่งนี้หลานต้องมาเรียนแล้วนะ แต่หลานจะต้องไปหาคนๆหนึ่งที่ตึกA ห้องA61ก่อนนะอย่าลืมล่ะ”
“ค่ะ/ค่ะ”
เราสองคนเดินออกมาจากห้องท่านผู้อำนวยการได้สักพัก ฉันว่าจะลองเดินดูที่นี่ให้รอบๆสักหน่อย ตึงเยอะจังจะมี A-Z เลยรึเปล่านะ ตึกสีเขียวรูปตัวS ตึกสีม่วงรูปตัวD ตึงสีแดงรูปตัวK ตึกสีรุ้งก็มีรูปตัวW ตึกนั้นมีลายผลไม้รูปตัวE ตึกนั้นลายคอมพิวเตอร์รูปตัวT ตึกนั้นลายโดเรม่อนรูปตัวG
“โอ๊ย เจ็บๆๆ”
“เนวเป็นไงบ้างลุกเร็วอายเขา”
“ไอ้บ้าที่ไหนมันมาทิ้งเปลือกกล้วยไว้บนทางเดินเนี่ย เจ็บอ่ะ”
ฉันได้แต่มองไปรอบๆทุกคนมองด้วยสายตาหยามเหยียด กับแค่คนรื่นล้มยังมองกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ แล้วสายตาฉันก็ได้ไปสะดุดเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่แสนคุ้นตาคนที่เจอที่ไทเปและยิ่งคุ้นมากเข้าไปใหญ่เมื่อในมือของเขากำลังถือกล้วยและที่ปากกำลังเคี้ยวมันอยู่
“เนวแกจะเดินไปไหน”
ข้าวปั้น Talk
“โอ๊ย เจ็บๆๆ”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังเข้ามาในหูผม เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างทำให้ผมต้องหันไปมอง เธอคนนั้นแสนคุ้นตาผมเหลือเกินคนที่ผมเจอที่นู้น เธอคงลื้นล้มเพราะเปลือกกล้วยของผม
“เนวเป็นไงบ้างลุกเร็วอายเขา”
เนวเหรอชื่อแปลกดี ตัวเล็กน่ารักสวยไม่เหมือใคร ไม่สิต้องบอกว่าเธอเหมือนใครสักคนที่ผมเคยรู้จัก
“ไอ้บ้าที่ไหนมันมาทิ้งเปลือกกล้วยไว้บนทางเดินเนี่ย เจ็บอ่ะ”
ชะอุ้ยต้องเก็บหลักฐาน แต่ว่าไม่ทันแล้วละ เธอหันมามองผมแล้ว เธอจ้องผมไม่วางตา เธอลุกขึ้นเดินมาทางผม เธอต้องชอบผมแน่ๆ คงจะจำผมได้ เธอคงจะเดินมาขอเบอร์ผมสินะ
“ข้าวปั้นหยุดทำไมคะ มากี้หิวข้าวแล้วไปกันเถอะค่ะ เอ๊ะคุณมองแม่นั่นอยู่เหรอคะ”
เธอเดินเข้ามาจะถึงผมแล้ว แต่มากี้มาขวางเสียก่อนท่าว่าเธอจะโดนมากี้เล่นงานแน่ ผมต้องออกโรงปกป้องเธอแล้ว
“มากี้อย่าทำอะไรนะ”
“เธอเป็นใครกันยะ ว้าย!”
เธอผลักมากี้กระเด็น มากี้ล้มก้นจ้ำเบ้าเลย เธอเดินมาเข้าไกลผม เฮ้ยเธอเยื้องมือออกมาแล้ว อย่าบอกนะว่า
ผลั๊ก
“โอ๊ย นี่เธอมาต่อยฉันทำไมฮะ”
เจ็บชะมัดตัวแค่นี่หมัดหนักไม่ใช่เล่น จะช้ำไหมเนี่ยถ้าฉันหมดหล่อจะทำยังไง
“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ คุณมาทิ้งเปลือกกล้วยไว้เกลื่อนกาจ ทำให้ฉันต้องเจ็บตัว คุณคิดว่าตัวเองใหญ่มากมายเหรอ ที่บ้านไม่เคยสอนรึไงว่าไม่ควรทิ้งเปลือกกล้วยไว้บนทางเดิน รู้จักไหมถังขยะเคยเห็นรึเปล่า”
เนว เธอเป็นคนที่สองที่กล้าเอาเรื่องเมื่อผมทำผิดแถมยังเป็นเหตุการณ์คล้ายๆกัน คนแรกก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็เธอคนนั้นเด็กผู้หญิงตัวน้องที่จากผมไปแสนนานอย่างไม่มีวันกลับ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง
‘โอ๊ย’
เสียเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังมาเข้าหูผม ผมหันไปมองเห็นเธอกำลังนอนหน้าจูบพื้นอยู่ เหตุอันเนื่องมาจากเปลือกกล้วยที่ผมเพิ่งทิ้งไป
‘ฮา ฮา ฮา’
ผมขำเธอครับ เธอเงยหน้ามามองผมพร้อมกับหน้าตาบอกบุญไม่รับ แต่ก็น่ารักนะ
‘ตัวคิดว่าตัวเป็นใคร ที่บ้านตัวไม่เคยสอนว่าอย่าทิ้งเปลือกกล้วยบนทางเดินเหรอ รู้ไหมว่าบนโลกนี้มีถังขยะนะ แถมยังมาหัวเราะเขาอีก’
‘นี่ยัยเปี๊ยกกล้ายังไงมาว่าเขา เธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเอง’
ผลั๊ก
‘โอ๊ย ยัยเปี๊ยก’
หมัดน้อยๆของเธอลอยมาโดนหน้าผม ทำเอาผมล้มก้นจ้ำเป้าเลย
‘เดี๋ยวจะจับตีให้ก้นลาย’
ผมเดินเข้าไปว่าจะตีเธอให้หายโมโหเสียหน่อย บังอาจมาทำร้านร่างกายผม
‘ข้าวปั้นหยุด!’
แม่ผมนั้นเอง แม่เข้ามาขวางผมไม่ให้ไปทำร้ายร่างกายยัยเปี๊ยกนั้น แม่นะแม่เห็นคนอื่นดีกว่าผมได้ไง
‘หนูเป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม’
‘ผมก็เจ็บนะแม่’
‘ไม่ต้องมาพูดเลยลูก เรานะเป็นผู้ชายนะไปทำร้ายผู้หญิงได้ไง แล้วแม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ทิ้งเปลือกกล้วยลงถังขยะ’
ขึ้นครับไม่ใช่เพราะคำพูดของแม่นะแต่เป็นเพราะยัยเปี๊ยกตังหาก ก็ตอนนี้เธอแลบลิ้นปริ้นตาใส่ผม
‘แม่ดูยัยเปี๊ยกนี่สิมันแลบลิ้นใส่ผม’
แม่ผมหันไปมองเธอแล้วแต่ยัยนั้นดันทำหน้าใสซื่อส่งมา แถมยังบีบน้ำตาอีก
‘ไหนข้าวปั้นทำไมลูกต้องโกหกด้วยดูสิน้องร้องเลย’
‘ผมเปล่า’
แม่ไม่ฟังผมอีกแล้วแต่กับไปโอ๋เด็กนั้น ดูสิดูยัยนั้นแลบลิ้นใส่ผมอีกแล้ว
‘อย่าร้องนะลูก พ่อแม่หนูอยู่ไหนหึ’
‘พ่อหนูอยู่กับเมียน้อยค่ะ ’
‘เหรอจ๊ะ^^;; แล้วแม่หนูล่ะ ’
‘นาจิมาอยู่ตรงนี้เองแม่ตามหาต้องนาน อ้าว!’
‘อ้าว!!!’
ยังไม่ทันที่ยัยหนูนี่จะตอบก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมากอดเธอแล้วดูเหมือนว่าแม่ผมกับผู้หญิงคนนั้นจะรู้จักกันด้วยด้วย
‘ลูกชิตาเองเหรอ’
‘ขอบใจออนมากนะที่ดูแลลูกเราให้ เด็กคนนั้นลูกเธอเหรอคนไหนละ’
นั้นไงผมว่าแล้วไง แต่เพื่อนแม่คนนี้หน้าเด็กจังมีลูกตั้งแต่อายุยังน้อยสินะ แต่แม่ผมก็ไม่ได้แก่นะถึงจะลูกสามแล้วก็ตาม
‘คนที่สองนะชื่อข้าวปั้น ข้าวปันไว้น้าชิตาสิลูก’
ตอนท้ายแม่หันมาพูดกับผม ผมยกมือไหว้คุณน้าคนนั้นเธอยิ้มให้ผมอย่างใจดี ไม่เห็นเหมือนลูกเลย ลูกนิสัยไม่ได้เรื่อง
‘นี่ลูกเราชื่อนาจิ นาจิไหว้คุณน้าสิลูกไหว้พี่เขาด้วยนะ’
ยัยหนูนั้นไหว้แม่ผม แล้วพอหันมาทางผมเธอกลับเธอกลับแลบลิ้นใส่
‘นาจิทำอย่างนั้นไม่ได้นะลูกไม่น่ารักเลย’
‘ยังไงก็ไม่น่ารักอยู่แล้วละครับ’
แต่จริงๆเธอก็น่ารักดีนะแต่ผมอยากกวนเธอมากกว่า ก็เธอนะน่าแกล้งนี่หนา แต่แล้วผมก็โดนประทานมะเง็กจากหม่อมแม่จนได้
‘ออนเราต้องไปก่อนนะนี่เบอร์โทรเราไว้โทรมานะ’
แล้วน้าคนนั้นก็พายัยเด็กนั้นเดินจากไป นี่คือการพบกันครั้งแรกของผมกับแฟน แฟนเหรอ ใช่เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ผมจะให้ยืนอยู่ในหัวใจในฐานะแฟน
(เวลาปกติ)
“เธอเป็นใครกันยะบังอาจมากนะที่มาต่อยข้าวปั้นประทานมหาวิทยาลัยของที่นี่”
มากี้ลุกขึ้นมาต่อว่าเนวที่มาทำร้ายร่างกายผม
“ข้าวปั้น”
ดูเธอจะอึ้งมากเมื่อรู้ว่าผมเป็นใคร ที่ดวงตาของเธอตอนนี้มีน้ำน้อยๆไหลออกมา เป็นเวลาเดียวกับที่เพื่อนของเธอเดินมาสมทบ
“เนวเป็นอะไรร้องไห้ทำไม”
เพื่อนเธอตกใจที่เห็นเนวร้องไห้ นั่นสินะเธอจะร้องไห้ทำไมกัน แล้วทำไมผมถึงเจ็บแปลบๆที่ใจยังไงก็ไม่รู้
“นี่เธอจะไปไหนมาคุยกันก่อน”
อ้าว! เธอวิ่งออกไปแล้วยังไม่ทันจะได้ทำความรู้จักเลย เจอกันสองครั้งผมทำเธอเจ็บตัวทั้งสองครั้งเลย
“เออ แควต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ นายคนที่เจอที่...”
“เดี๋ยวเรื่องนี้ยังไม่จบเพื่อนเธอทำร้ายร่างกายผมนะ ผมจะแจ้งตำรวจ”
ผมว่าใช่วิธีนี้ผมต้องได้รู้จักเธอแน่ๆ ท่าทางยัยเพื่อนคนนี้จะหลอกง่ายไม่เบาพูดภาษาไทยก็ ยังไม่ชัดเลย
“อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยนะคะ” เธอเริ่มหน้าเสีย ได้ผล
“ได้” เธอยิ้มออก “แต่…” เธอกลับมาหน้าเสียอีกครั้ง
“แต่อะไรเหรอคะ” เข้าทางผมล่ะ
“เรื่องนี่ไม่เกี่ยวกับเธอ เอาเบอร์เพื่อนเธอมาแล้วฉันจะคุยกับเขาเอง” ฮึๆ
“แต่ว่า...”
“ไม่มีคำว่าแต่ไม่อย่างนั้นเพื่อนเธอติดคุกแน่”
แค่นี่ผมก็จะได้รู้จักเธอแล้ว เนวผมจะไม่ปล่อยให้คุณหลุดมือผมแน่ ผมจะต้องได้เธอมาครอบครอง
เนวดีTalk
“เนว ทำไมเธอกลับบ้านไม่รอฉันละ แล้วเธอร้องไห้ทำไม เออ...เนวผู้ชายคนนั้นเขาขอเบอร์เธอด้วยตอนแรกฉันก็จะไม่ให้แต่เขาขู่ว่าจะแจ้งตำรวจ เธออย่าโกรธฉันนะ ฉันแค่กลัวเธอติดคุก”
พอยัยแควกลับมาถึงบ้านก็ใส่มาเป็นชุดๆ ทำเอาน้ำตาที่อาบแก้มมาเป็นชั่วโมงหยุดไปอย่างง่ายดาย โดยเฉพาะที่ยัยแควบอกว่าผู้ชายคนนั้นขอเบอร์ฉันด้วย
“แควเธอรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”
“ไม่รู้ฉันยังไม่ได้ถาม”
“เขาเป็นประทานมหาวิทยาลัยของที่นั้น”
เมื่อฉันพูดไปแค่นั้นน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงหน้าของคนที่ฉันคอยจะพบมาตลอด
“แกกำลังจะบอกว่าเขาคือคนที่พวกเรามาตามหากัน”
“อืม”
“ถ้าใช่แล้วก็ดีนะสิ แล้วแกไม่ดีใจเหรอ อ๋อรึว่าดีใจจนร้องไห้”
“ฉันดีใจสิที่ได้เจอเขา แต่ที่ฉันร้องไห้เพราะว่าเขาไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน” T-T
“แล้วแกจะทำไงต่อล่ะ”
ฉันจะทำอะไรต่อไปนะเหรอ ฉันว่าฉันมีความคิดดีๆแล้วล่ะ ฮึ! พี่จะต้องเสียใจที่ผิดสัญญากับคนอย่างฉัน
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เจอกันบทที่สี่นะ
ช่วยแนะนำกันหน่อยนะ
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ธ.ค. 2555, 17:06:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ธ.ค. 2555, 17:06:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 936
| << ที่สอง ---___>>>>เจอกันอีกครั้ง | 4 ------->>>ประจันหน้า + เพื่อนเก่าและเพื่อนใหม่ >> |
