เพราะรักเธอ
ทุกสิ่งเกิดเพราะว่ารัก และจบลงเพราะความรัก รักที่ผิด กับ รักที่ถูกก่อให้เกิดเรื่องราวต่างๆได้มากมาย และเมื่อใช่ความรักในการมอง เราก็จะมีคนรักมากมายในโลกใบนี้
Tags: วันเวลา หัวใจ
ตอน: ตอนที่9 -------->>> โต๊ะอาหารสืบคดี
ตอนนี้มีการสืบคดีบนโต๊ะอาหารด้วย แล้วจะกินข้าวอร่อยไหมเนี่ย
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดี Talk
บ้านพี่ข้าวปั้นไม่เปลี่ยนไปเลยนะยังสวยเหมือนเดิมไม่สิต้องบอกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไปนิดหน่อย สวนหน้าบ้านที่มีดอกไม้หลากสีเหมือนบ้านฉันสมัยเด็กๆเลย
“บ้านพี่โมจิสวยจังเลยนะครับ”
ในที่สุดนายปุนก็ตามมาจนได้และตลอดทางก็พูดไม่หยุดเลย นั้นยิ่งทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้นว่านายปุนคือข้าวปุ้น
“บ้านก็สวยเหมือนเจ้าของนั้นล่ะจ๊ะ”
“สวยเหมือนคุณแม่นะเหรอพี่โมจิ”
“=_= ไอ้ซูชิ”
“ขอโทษครับ”
“เราเข้าบ้านกันเถอะนะทุกคนรออยู่”
เข้าบ้านมาแล้วเดินมาสักพักก็เจอห้องรับแขกดูใหญ่โตจริงๆส่วนในห้องรับแขกนั้นก็มีคุณน้า คุณลุงแล้วก็พี่ข้าวปั้นนั่งอยู่ ทุกคนยิ้มต้อนรับพวกเรา แต่แล้วพี่ข้าวปั้นก็หุบยิ้มเมื่อหันมาเห็นนายปุนทำท่าแยกเคี่ยวใส่กันอีกแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณลุงคุณน้า”
“เจอกันอีกแล้วนะหลาน”
“ค่ะคุณลุง”
“มาให้น้ากอดทีสิคิดถึงจริงๆ”
แล้วฉันก็เดินเข้าไปหาคุณน้าถึงว่าตอนแรกที่เจอกันความรู้สึกอบอุ่นนั้นช่างคุ้นเคย
“แล้วพาใครมาด้วยล่ะลูก”
“เพื่อนเนวนะค่ะคุณพ่อ” พี่โมจิตอบ
สายตาทุกคนจับจ้องไปยังนายปุน พี่โมจิคะมันไม่ใช่เพื่อนหนู สายตานายปุนดูมีความรู้สึกที่ละคนกันไปหมด ทั้งแค้น รัก คิกถึง หวาดกลัว นายเป็นอะไรกันแน่นะ
“สวัสดีครับท่านผู้อำนวยการท่านรองผู้อำนวยการ”
“เรียกพวกเราว่าคุณลุงกันคุณน้าก็ได้นะ”
“ครับคุณน้า”
“ใครเอามันมาว่ะซูชิ” เสียงพี่ข้าวปั้นกระซิบกับซูชิแต่มันก็มีความดังอยู่พอควรไม่กระซิบจะดูดีกว่ามั่ง
“เสียมารยาทนะข้าวปั้น”
“ขอโทษครับแม่”
“แม่ว่าเราไปทานข้าวกันดีกว่า ไปลูก”
“แม่ครับ”
“ไปทานข้าวกันดีกว่าจ๊ะทุกคน”
“แม่ครับ”
พี่ข้าวปั้นกลายเป็นแกะเรียนแม่ๆๆไปซะแล้ว ทำไมดูใครๆจะชอบนายปุนกันหมดนะเป็นเพราะความหล่อของหมอนี่
“พ่อหนุ่มชื่ออะไรล่ะ” เริ่มทานข้าวกันมาสักพักคุณลุงก็เปิดคำถามใส่นายปุน
“ปุนครับ”
“ชื่อจริงล่ะจ๊ะ”
“ปรเมทครับคุณน้า”
แค่นายปุนบอกชื่อจริงก็ทำเอาคุณลุง พี่โมจิ พี่ข้าวปั้น ซูชิ และฉันเงยหน้ามองก็ชื่อจริงของนายปุนนะมัน
“ชื่อเหมือนพี่ข้าวปั้นเลยครับคุณแม่”
ซูชิพูดตรงประเด็นสุดๆ ทำไมนายปุนถึงเหล่มองคุณลุงด้วยนะ หน้าคุณลุงงดูซีดไปถนัดตาเลย ฉันกับซูชิหันมามองหน้ากันเชื่อได้เลยว่าเราคิดเหมือนกัน
“บังเอิญจังเลยนะครับ”
“มันอาจจะเป็นความบังเอิญบนความตั้งใจของใครบางคนก็ได้นะ” ซูชินายจะพูดตรงไปไหนล่ะ
“O_o” <- นายปุน
“=_=คำพูดของนายมันมีความหมายรึเปล่า”
“ไม่มีหรอกครับพี่ข้าวปั้น แล้วคุณพี่ปุนสงสัยสิ่งที่ผมพูดรึเปล่า”
“ผมจะไปสงสัยอะไรล่ะครับ”
“ไม่สงสัยก็ดีครับไม่อย่างนั้นเรื่องจะยาวเอาได้”
“เลิกไร้สาระได้แล้วซูชิ”
นั้นไงโดนคุณลุงดุเลยเล่นเอาบรรยากาศเสีย คุณลุงรีบตัดบทแบบนี้คงจะรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย คุณน้ามองหน้าคุณลุงเหมือนต้องการจับผิดครอบครัวนี้จะฉลาดกันไปไหนนะ
“คุณพ่อคุณแม่ทำงานอะไรเหรอลูก” คุณน้าตั้งคำถามต่อ
“คุณพ่อทำธุรกิจครับ คุณแม่อยู่บ้านเฉยๆครับ”
ฉันหันไปมองทางคุณลุงท่านดูโล่งใจยังไงบอกไม่ถูก ฉันเลยหันไปมองหน้ากับซูชิเขาเองก็สังเกตคุณลุงกับนายปุนอยู่เหมือน
“อาหารบ้านนี้อร่อยจังเลยนะครับผมจะกลับมาทานบ่อยๆจะได้ไหมครับ” นายปุนนี่ลูกอ้อนเยอะจริงๆ ขนาดจะกลับแล้วนะ
หลังจากทานข้าวทานขนมเสร็จ ฉันกันายปุนก็ขอตัวกลับบ้านคนที่เดินมาส่งฉันกับนายปุนก็คือคุณน้า พี่ข้าวปั้น และซูชิที่อาสาไปส่งฉันกับนายปุน
“ได้สิจ๊ะ” คุณน้าก็ท่าทางจะเอนดูนายปุนไม่เบานะเนี่ย
“กลับๆไปได้แล้ว”
“เสียมารยาทอีกแล้วนะลูก”
พี่ข้าวปั้นเอ๋ยปากไล่นายปุนแล้วก็โนคุณน้าดุอีกตามเคย ฟังๆดูเหมือไล่ฉันด้วยนะทำเอาฉันต้องหันไปมองหน้าพี่ข้าวปั้นo_O ก็เลยได้เห็นพี่ข้าวปั้นขยับปากฉันอ่านมันได้ว่า ‘คืนนี้พี่จะโทรไปหา’-///-
“ขับรถดีๆนะซูชิ ถ้าพี่ไม่ติดว่าเกลียดขี้หน้าใครบางคนพี่จะไปส่งเนวเอง”
“โธ่พี่ข้าวปั้นผมนะขับรถดีอยู่แล้ว”
“ผมกลับแล้วนะครับคุณน้า” นายปุนบอกลาคุณน้าพร้อมยกมือไหว้และคุณน้าก็รับไหว้
“เนวกลับก่อนนะคะคุณน้า”
ฉันลาคุณน้ากลับ คุณน้าอ้าแขนทำนองว่ามาให้น้ากอด ฉันเดินเข้าไปในอ้อมแขนของคุณน้าแล้วคุณน้าก็กระซิบว่า ‘โทรหาคุณแม่บ้างนะแม่เขาเป็นห่วงหนูมาก’ ฉันพยักหน้ารับ
นั้นสินะเกือบเดือนแล้วที่ฉันไม่ได้ติดต่อคุณแม่เลย ท่านจะเป็นห่วงฉันมากแค่ไหนก็ไม่รู้ แม่คะหนูคิดถึงแม่อยากกอดแม่จังเลย
“ขึ้นรถได้แล้วยัยเตี้ย”
“ไปก่อนนะคะคุณน้า พี่ข้าวปั้น”
เราสามคนขึ้นไปบนรถโดยมีซูชิเป็นคนขับแล้วฉันก็นั่งข้างๆเขา ส่วนนายปุนนั่งข้างหลัง
“พี่ปุนจะให้ผมไปส่งที่ไหน”
“แถวๆเอกมัยก็ได้”
“ทำไมไม่ให้ซูชิไปส่งที่บ้านล่ะปุน”
“หรือว่าพี่ปุนจะมีความลับที่ไม่อยากให้ใครรู้”
ซูชินายกล้าได้กล้าเสียไปไหมเนี่ย ฉันหันไปสังเกตอาการนายปุนหน้าซีดอีกแล้ว
“ไม่หรอกฉันแค่ไม่อยากรบกวน”
“ผมก็แค่ล้อเล่นนะครับ แต่แค่ไปส่งผมไม่ถือเป็นการรบกวนหรอกครับแต่ถ้าเรียกว่าการชดเชยก็ได้” รู้สึกว่าดาม่าจังเลยนายซูชิ
“ชดเชย ฉันไม่ต้องการ”
“ทำไมล่ะปุน”
นายปุนไม่ตอบเอาแต่เงียบ ฉันเห็นนายปุนแอบเช็ดน้ำตาด้วย
“ฉันลงตรงนี้ล่ะ”
“จะรีบลงไปไหนล่ะปุน”
“ซูชิจอดรถให้ฉันลงหน่อย”
“ยังไม่ถึงที่เลยนะครับพี่ปุน”
“ให้ฉันลงเถอะ”
ฉันกับซูชิหันมามองหน้ากันฉันพยักหน้านายซูชิเบี่ยงรถเข้าข้างทาง นายปุนเปิดประตูลงไปแล้วก็โบกรถแท็กซี่ทันที
“นายจะตามเขาไปไหมซูชิ”
“ไม่หรอก ยัยเตี้ย ฉันคิดว่าอีกไม่นานเขาจะต้องทำอะไรที่แสดงตัวเขา”
“เขารู้ใช่ไหมว่าเรารู้ว่าเขาคือใคร”
“น่าจะรู้นะและฉันก็คิดว่าเขารู้ว่าเธอคือนาจิ”
“เรื่องที่ฉันเจอเขาโดนทำร้ายเขาจัดฉากด้วยอย่างนั้นสิ” นายซูชิพยักหน้า
นายปุนต้องการอะไรกันแน่นะ เขาเข้ามาตีสนิทกับฉันเพื่ออะไร แล้วเขาจะทำอะไรต่อไปมันจะเป็นเรื่องใหญ่รึเปล่า
“ปวดหัวจัง”
“กำลังคิดว่าพี่ปุนต้องการอะไรอยู่เหรอ”
“ใช่ เดี๋ยวนะนายเรียกนายปุนว่าพี่”
“ยังไงเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นพี่ฉัน”
“นายแน่ใจมากเลยนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
“นายว่าเขาหน้าตาเหมือนนายไหม”
“เหมือนมากเลยล่ะ”
“ซูชินายว่าคุณน้าจะคิดยังไงกับนายปุนถ้าผลมันออกมาว่าเขาเป็นลูกคุณลุง”
“ฉันว่าคุณแม่อาจจะรู้ก่อนพวกเราก็ได้ บางทีอาจจะรวมถึงคุณพ่อด้วย”
“พวกท่านดูฉลาดทุกอย่างเลยเนอะ”
“แต่ที่ฉันยังไม่รู้อีกอย่างก็คือพี่ปุนต้องการอะไร”
“อืม ฉันว่าเรามีภาระกิจเร่งด่วนแล้ว”
“เราต้องสืบ/เราต้องสืบ”
ใจตรงกันอีกแล้ว ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆว่าจะหางานให้วุ้นวายทำไมนะแต่ว่าฉันต้องรู้ต้นสายปลายเหตุที่นายปุนมาวุ่นวายกับบ้านพี่ข้าวปั้น
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
นายปุนจะเป็นลูกของท่านผู้อำนวยการจริงเหรอ ว้าว น่าสนใจ
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดี Talk
บ้านพี่ข้าวปั้นไม่เปลี่ยนไปเลยนะยังสวยเหมือนเดิมไม่สิต้องบอกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไปนิดหน่อย สวนหน้าบ้านที่มีดอกไม้หลากสีเหมือนบ้านฉันสมัยเด็กๆเลย
“บ้านพี่โมจิสวยจังเลยนะครับ”
ในที่สุดนายปุนก็ตามมาจนได้และตลอดทางก็พูดไม่หยุดเลย นั้นยิ่งทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้นว่านายปุนคือข้าวปุ้น
“บ้านก็สวยเหมือนเจ้าของนั้นล่ะจ๊ะ”
“สวยเหมือนคุณแม่นะเหรอพี่โมจิ”
“=_= ไอ้ซูชิ”
“ขอโทษครับ”
“เราเข้าบ้านกันเถอะนะทุกคนรออยู่”
เข้าบ้านมาแล้วเดินมาสักพักก็เจอห้องรับแขกดูใหญ่โตจริงๆส่วนในห้องรับแขกนั้นก็มีคุณน้า คุณลุงแล้วก็พี่ข้าวปั้นนั่งอยู่ ทุกคนยิ้มต้อนรับพวกเรา แต่แล้วพี่ข้าวปั้นก็หุบยิ้มเมื่อหันมาเห็นนายปุนทำท่าแยกเคี่ยวใส่กันอีกแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณลุงคุณน้า”
“เจอกันอีกแล้วนะหลาน”
“ค่ะคุณลุง”
“มาให้น้ากอดทีสิคิดถึงจริงๆ”
แล้วฉันก็เดินเข้าไปหาคุณน้าถึงว่าตอนแรกที่เจอกันความรู้สึกอบอุ่นนั้นช่างคุ้นเคย
“แล้วพาใครมาด้วยล่ะลูก”
“เพื่อนเนวนะค่ะคุณพ่อ” พี่โมจิตอบ
สายตาทุกคนจับจ้องไปยังนายปุน พี่โมจิคะมันไม่ใช่เพื่อนหนู สายตานายปุนดูมีความรู้สึกที่ละคนกันไปหมด ทั้งแค้น รัก คิกถึง หวาดกลัว นายเป็นอะไรกันแน่นะ
“สวัสดีครับท่านผู้อำนวยการท่านรองผู้อำนวยการ”
“เรียกพวกเราว่าคุณลุงกันคุณน้าก็ได้นะ”
“ครับคุณน้า”
“ใครเอามันมาว่ะซูชิ” เสียงพี่ข้าวปั้นกระซิบกับซูชิแต่มันก็มีความดังอยู่พอควรไม่กระซิบจะดูดีกว่ามั่ง
“เสียมารยาทนะข้าวปั้น”
“ขอโทษครับแม่”
“แม่ว่าเราไปทานข้าวกันดีกว่า ไปลูก”
“แม่ครับ”
“ไปทานข้าวกันดีกว่าจ๊ะทุกคน”
“แม่ครับ”
พี่ข้าวปั้นกลายเป็นแกะเรียนแม่ๆๆไปซะแล้ว ทำไมดูใครๆจะชอบนายปุนกันหมดนะเป็นเพราะความหล่อของหมอนี่
“พ่อหนุ่มชื่ออะไรล่ะ” เริ่มทานข้าวกันมาสักพักคุณลุงก็เปิดคำถามใส่นายปุน
“ปุนครับ”
“ชื่อจริงล่ะจ๊ะ”
“ปรเมทครับคุณน้า”
แค่นายปุนบอกชื่อจริงก็ทำเอาคุณลุง พี่โมจิ พี่ข้าวปั้น ซูชิ และฉันเงยหน้ามองก็ชื่อจริงของนายปุนนะมัน
“ชื่อเหมือนพี่ข้าวปั้นเลยครับคุณแม่”
ซูชิพูดตรงประเด็นสุดๆ ทำไมนายปุนถึงเหล่มองคุณลุงด้วยนะ หน้าคุณลุงงดูซีดไปถนัดตาเลย ฉันกับซูชิหันมามองหน้ากันเชื่อได้เลยว่าเราคิดเหมือนกัน
“บังเอิญจังเลยนะครับ”
“มันอาจจะเป็นความบังเอิญบนความตั้งใจของใครบางคนก็ได้นะ” ซูชินายจะพูดตรงไปไหนล่ะ
“O_o” <- นายปุน
“=_=คำพูดของนายมันมีความหมายรึเปล่า”
“ไม่มีหรอกครับพี่ข้าวปั้น แล้วคุณพี่ปุนสงสัยสิ่งที่ผมพูดรึเปล่า”
“ผมจะไปสงสัยอะไรล่ะครับ”
“ไม่สงสัยก็ดีครับไม่อย่างนั้นเรื่องจะยาวเอาได้”
“เลิกไร้สาระได้แล้วซูชิ”
นั้นไงโดนคุณลุงดุเลยเล่นเอาบรรยากาศเสีย คุณลุงรีบตัดบทแบบนี้คงจะรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย คุณน้ามองหน้าคุณลุงเหมือนต้องการจับผิดครอบครัวนี้จะฉลาดกันไปไหนนะ
“คุณพ่อคุณแม่ทำงานอะไรเหรอลูก” คุณน้าตั้งคำถามต่อ
“คุณพ่อทำธุรกิจครับ คุณแม่อยู่บ้านเฉยๆครับ”
ฉันหันไปมองทางคุณลุงท่านดูโล่งใจยังไงบอกไม่ถูก ฉันเลยหันไปมองหน้ากับซูชิเขาเองก็สังเกตคุณลุงกับนายปุนอยู่เหมือน
“อาหารบ้านนี้อร่อยจังเลยนะครับผมจะกลับมาทานบ่อยๆจะได้ไหมครับ” นายปุนนี่ลูกอ้อนเยอะจริงๆ ขนาดจะกลับแล้วนะ
หลังจากทานข้าวทานขนมเสร็จ ฉันกันายปุนก็ขอตัวกลับบ้านคนที่เดินมาส่งฉันกับนายปุนก็คือคุณน้า พี่ข้าวปั้น และซูชิที่อาสาไปส่งฉันกับนายปุน
“ได้สิจ๊ะ” คุณน้าก็ท่าทางจะเอนดูนายปุนไม่เบานะเนี่ย
“กลับๆไปได้แล้ว”
“เสียมารยาทอีกแล้วนะลูก”
พี่ข้าวปั้นเอ๋ยปากไล่นายปุนแล้วก็โนคุณน้าดุอีกตามเคย ฟังๆดูเหมือไล่ฉันด้วยนะทำเอาฉันต้องหันไปมองหน้าพี่ข้าวปั้นo_O ก็เลยได้เห็นพี่ข้าวปั้นขยับปากฉันอ่านมันได้ว่า ‘คืนนี้พี่จะโทรไปหา’-///-
“ขับรถดีๆนะซูชิ ถ้าพี่ไม่ติดว่าเกลียดขี้หน้าใครบางคนพี่จะไปส่งเนวเอง”
“โธ่พี่ข้าวปั้นผมนะขับรถดีอยู่แล้ว”
“ผมกลับแล้วนะครับคุณน้า” นายปุนบอกลาคุณน้าพร้อมยกมือไหว้และคุณน้าก็รับไหว้
“เนวกลับก่อนนะคะคุณน้า”
ฉันลาคุณน้ากลับ คุณน้าอ้าแขนทำนองว่ามาให้น้ากอด ฉันเดินเข้าไปในอ้อมแขนของคุณน้าแล้วคุณน้าก็กระซิบว่า ‘โทรหาคุณแม่บ้างนะแม่เขาเป็นห่วงหนูมาก’ ฉันพยักหน้ารับ
นั้นสินะเกือบเดือนแล้วที่ฉันไม่ได้ติดต่อคุณแม่เลย ท่านจะเป็นห่วงฉันมากแค่ไหนก็ไม่รู้ แม่คะหนูคิดถึงแม่อยากกอดแม่จังเลย
“ขึ้นรถได้แล้วยัยเตี้ย”
“ไปก่อนนะคะคุณน้า พี่ข้าวปั้น”
เราสามคนขึ้นไปบนรถโดยมีซูชิเป็นคนขับแล้วฉันก็นั่งข้างๆเขา ส่วนนายปุนนั่งข้างหลัง
“พี่ปุนจะให้ผมไปส่งที่ไหน”
“แถวๆเอกมัยก็ได้”
“ทำไมไม่ให้ซูชิไปส่งที่บ้านล่ะปุน”
“หรือว่าพี่ปุนจะมีความลับที่ไม่อยากให้ใครรู้”
ซูชินายกล้าได้กล้าเสียไปไหมเนี่ย ฉันหันไปสังเกตอาการนายปุนหน้าซีดอีกแล้ว
“ไม่หรอกฉันแค่ไม่อยากรบกวน”
“ผมก็แค่ล้อเล่นนะครับ แต่แค่ไปส่งผมไม่ถือเป็นการรบกวนหรอกครับแต่ถ้าเรียกว่าการชดเชยก็ได้” รู้สึกว่าดาม่าจังเลยนายซูชิ
“ชดเชย ฉันไม่ต้องการ”
“ทำไมล่ะปุน”
นายปุนไม่ตอบเอาแต่เงียบ ฉันเห็นนายปุนแอบเช็ดน้ำตาด้วย
“ฉันลงตรงนี้ล่ะ”
“จะรีบลงไปไหนล่ะปุน”
“ซูชิจอดรถให้ฉันลงหน่อย”
“ยังไม่ถึงที่เลยนะครับพี่ปุน”
“ให้ฉันลงเถอะ”
ฉันกับซูชิหันมามองหน้ากันฉันพยักหน้านายซูชิเบี่ยงรถเข้าข้างทาง นายปุนเปิดประตูลงไปแล้วก็โบกรถแท็กซี่ทันที
“นายจะตามเขาไปไหมซูชิ”
“ไม่หรอก ยัยเตี้ย ฉันคิดว่าอีกไม่นานเขาจะต้องทำอะไรที่แสดงตัวเขา”
“เขารู้ใช่ไหมว่าเรารู้ว่าเขาคือใคร”
“น่าจะรู้นะและฉันก็คิดว่าเขารู้ว่าเธอคือนาจิ”
“เรื่องที่ฉันเจอเขาโดนทำร้ายเขาจัดฉากด้วยอย่างนั้นสิ” นายซูชิพยักหน้า
นายปุนต้องการอะไรกันแน่นะ เขาเข้ามาตีสนิทกับฉันเพื่ออะไร แล้วเขาจะทำอะไรต่อไปมันจะเป็นเรื่องใหญ่รึเปล่า
“ปวดหัวจัง”
“กำลังคิดว่าพี่ปุนต้องการอะไรอยู่เหรอ”
“ใช่ เดี๋ยวนะนายเรียกนายปุนว่าพี่”
“ยังไงเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นพี่ฉัน”
“นายแน่ใจมากเลยนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
“นายว่าเขาหน้าตาเหมือนนายไหม”
“เหมือนมากเลยล่ะ”
“ซูชินายว่าคุณน้าจะคิดยังไงกับนายปุนถ้าผลมันออกมาว่าเขาเป็นลูกคุณลุง”
“ฉันว่าคุณแม่อาจจะรู้ก่อนพวกเราก็ได้ บางทีอาจจะรวมถึงคุณพ่อด้วย”
“พวกท่านดูฉลาดทุกอย่างเลยเนอะ”
“แต่ที่ฉันยังไม่รู้อีกอย่างก็คือพี่ปุนต้องการอะไร”
“อืม ฉันว่าเรามีภาระกิจเร่งด่วนแล้ว”
“เราต้องสืบ/เราต้องสืบ”
ใจตรงกันอีกแล้ว ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆว่าจะหางานให้วุ้นวายทำไมนะแต่ว่าฉันต้องรู้ต้นสายปลายเหตุที่นายปุนมาวุ่นวายกับบ้านพี่ข้าวปั้น
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
นายปุนจะเป็นลูกของท่านผู้อำนวยการจริงเหรอ ว้าว น่าสนใจ
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ธ.ค. 2555, 21:04:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ธ.ค. 2555, 21:04:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 946
| << ตอนที่8---------> เย่ ได้ไปกินข้าวบ้านพี่ข้าวปั้น กับ คดีเล็กๆของนายปุน | ตอนที่10 ------->>>>>> คุณพ่อไม่ผิด และ เราเป็นแฟนกัน >> |
