เพราะรักเธอ
ทุกสิ่งเกิดเพราะว่ารัก และจบลงเพราะความรัก รักที่ผิด กับ รักที่ถูกก่อให้เกิดเรื่องราวต่างๆได้มากมาย และเมื่อใช่ความรักในการมอง เราก็จะมีคนรักมากมายในโลกใบนี้
Tags: วันเวลา หัวใจ
ตอน: ตอนที่10 ------->>>>>> คุณพ่อไม่ผิด และ เราเป็นแฟนกัน
ตอนนี้ยัยเนวจะสมหวังดังตั้งใจสักที แต่รู้สึกว่าเธอจะดูเศร้านะ เพราะอะไรไปอ่านกัน
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดีTalk
“ฮะโหล คุณแม่ใช่ไหมคะ”
หลังจากกลับมาถึงบ้านฉันตัดสินใจที่จะโทรหาคุณแม่ ฉันคิดว่าแม่คงเป็นห่วงฉันมากฉันรู้สึกไม่ดีเลย
‘เนวเหรอลูก’
“แม่คะเนวคิดถึงแม่จังเลย”
‘อย่ามาพูดเลย ถ้าเนวคิดถึงแม่จริงๆจะหนีแม่ไปเหรอ’
“แม่คะเนวขอโทษ”
‘ดีนะที่เวพได้ยินเรื่องที่ลูกคุยกันวันนั้นไม่อย่างนั้นแม่คงจะขาดใจตาย’ แม่ร้องไห้เหรอเสียงสั่นๆของแม่นั้น
“แม่อย่าร้องไห้สิคะ”
‘ช่างเถอะลูกว่าแต่ลูกกับข้าวปั้นเป็นยังไงบ้าง’
“เนวไม่ได้บอกเขาหรอกคะว่าเนวคือใคร”
‘ทำไมล่ะลูก’
“มักก็อธิบายไม่ถูกนะคะ”
‘แม่จะปล่อยให้เป็นเรื่องของลูกแล้วกัน’
“ขอบคุณค่ะแม่”
'เนวลูกต้องระวังตัวให้ดีนะ’ ระวังตัวอีกแล้ว
“แม่คะแม่ช่วยเล่าทุกอย่างให้เนวฟังได้เหรอคะ”
‘มันคงถึงเวลาแล้วสินะ เอาล่ะแม่จะเล่าให้ฟัง …’
ฮือT~T หลังจากที่แม่วางโทรศัพท์ไปฉันก็ได้แต่ร้องไห้จะอยากรู้สิ่งที่น่าเจ็บปวดแบบนี้ไปทำไมนะ
‘เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่พ่อของลูกต้องไปแต่งงงานกับรัญญ่าเพราะเหตุผมทางธุรกิจ’
‘พ่อเลือกเงินมากกว่าแม่มากกว่าเนวเหรอคะแม่’
‘พ่อต้องทำเพื่อคุณปู่คุณย่าและแม่เองก็เป็นแค่เด็กกำพร้ายากจน ไม่สามารถช่วยพวกท่านได้ พ่อของลูกต้องไปแต่งงานโดยที่ไม่รู้ว่าแม่เองกำลังตั้งท้องลูก’
‘แล้วทำไมพ่อถึงมาอยู่กับเราตอนที่เนวเด็กๆล่ะคะ’
‘ก็พอพ่อเขารู้เขาก็อยากที่จะรับผิดชอบแต่ก็ติดที่ฝ่ายรัญญ่าก็กำลังตั้งท้องเหมือนกัน เขาก็ทำได้แค่มาอยู่กับเราบ้างน่ะ’
‘คุณแม่บอกว่าคุณแม่เป็นเด็กกำพร้าแล้วก็ยากจนแต่ทำไมหนูมีคุณยาย แล้วเราก็มีบ้านต้องหลายหลัง’
‘ตอนนั้นแม่ลำบากมากโชคดีที่เจอคุณยายใจดีท่านรับแม่เป็นลูกบุญธรรมท่านไม่มีลูกไม่มีหลานท่านมีสมบัติมากพอที่จะให้พวกเราอยู่ได้สบายมาก’
‘แล้วพ่อล่ะคะ’
‘พ่อของลูกก็ส่งค่าเลี้ยงดูให้ลูกมาดูแลลูกด้วย ทำให้รัญญ่าไม่พอใจเธอสืบหาว่าแม่กับลูกเป็นใครพ่อของลูกเลยต้องห่างจากพวกเราไปแต่รัญญ่าก็ไม่เลิกรายังคงสืบหาจนรู้ว่าพวกเราเป็นใคร’
‘ที่ตอนนั้นบ้านเราโดนไฟไหม้’
‘ใช่ น้าออนรู้เข้าเลยมาบอกแม่ว่ารัญญ่าจะเผาพวกเราทั้งเป็นแม่เลยพาลูกออกจากบ้านนั้นก่อนที่รัญญ่าจะส่งคนมาเผาบ้านเราไม่ถึงครึ่งชั่งโมงช่วงแรกรัญญ่าคิดว่าพวกเราตายไปแล้ว’
‘แล้วตอนนี้ล่ะคะ’
‘แต่เมื่อไม่นานมานี้เธอได้รู้ความจริงว่าเรายังมีชีวิตอยู่และรัญญ่าก็ยังส่งคนตามหาพวกเราที่ไทเปแม่เลยคิดว่าถ้าลูกอยู่ที่เมืองไทยรัญญ่าอาจจะยังคาดไม่ถึง’
นี่ฉันเขาใจผิดพ่อมาตลอดเลยใช่ไหมพ่อไม่ได้ไม่รักฉันแต่ท่านต้องทำเพื่อคุณปู่คุณย่า คนที่ใจร้ายคือคุณปู่คุณย่าสินะท่านไม่เคยเห็นค่าของความรัก ถ้าไม่ได้คุณยายฉันคงไม่ได้เกิดมามีพร้อมทุกอย่างแบบนี้
“เนว”
“แควนี่เองจะตะโกนทำไมตกใจหมดเลย”
“ฉันเรียกเธอนานแล้วเธอไม่ได้ยินหรือไง”
“เหรอ”
“ก็ใช่นะสิ เนวแล้วเธอไม่รับโทรศัพท์เหรอฉันเห็นดังมานานแล้วนะ”
~ได้ชิดเพียงลมหายใจได้ใช้เวลาร่วมกันแค่เพียง~
“พี่ข้าวปั้น”
“ไปแอบสนิทชิดเชื้อกันตอนไหนนะ”
“คงจะตอนเดียวกับที่เธอไปเป็นแฟนกับพี่ภูนั้นล่ะ”
“โห เล่นแบบนี้เลยนะไปดีกว่าไม่อย่าอยู่ฟันคนรักเขาคุยกัน”
ยัยแควนี่มันน่าตีจริงๆชอบแซวกันอยู่เลื่อย
ข้าวปั้น Talk
ใจผมจะขาดอยู่แล้วทำไมเนวถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมก็บอกไว้แล้วว่าให้คอยรับโทรศัพท์โทรไปตอนแรกก็ติดรอสาย
หรือว่าเนวจะคุยอยู่กับมัน เนวคุยอยู่กับไอ้ปุน โอ๊ยคิดแค่นี่ก็รู้สึกร้อนเป็นไฟแล้วเมื่อตอนเย็นก็พามันมาทานข้าวด้วย ผมอุส่าดีใจที่จะได้ทานข้าวกับเธอ หรือว่าเนวคบอยู่กับมันไม่นะผมจะต้องขาดใจแน่ๆถ้าเป็นแบบนั้น รับแล้วเธอรับโทรศัพท์ผมแล้ว
“ทำอะไรอยู่พี่โทรไปตั้งนานไม่เห็นรับโทรศัพท์พี่เลย”
‘ก็รับแล้วนี่ไงคะ แล้วพี่ข้าวปั้นโทรมามีอะไรเหรอคะ’
ทำไมเธอพูดตัดเยื่อใยแบบนั้นผมอยากจะร้องไห้หรือว่าเธอไม่ได้รอโทรศัพท์ผม
“พี่อยากคุยด้วยนะสิ พี่ไม่ได้มีเวลาคุยกับเนวเลย”
‘มีอะไรจะคุยก็คุยมาสิคะ’ เจ็บจี๊ดเข้าหัวใจ เอาล่ะถามสิ่งที่อยากรู้เลยดีกว่า
“เนวกับไอ้ปุนเป็นอะไรกันเหรอ”
‘ทำไมต้องเรียกเขาไอ้ด้วยล่ะ’ เนวปกป้องมันเธอปกป้องมัน
“เนวปกป้องมันเหรอ”
‘เปล่าเสียหน่อย’
“ก็ที่เนวทำอยู่ไม่ได้เรียกว่าปกป้องเหรอ”
‘ถ้าจะหาเรื่องกันเนวจะวางสายแล้วนะ’ อ้าวทำไมเป็นแบบนี้เธอน่าจะง้อผมสิ แต่นี่เธอไม่แคร์ผมเลยผมง้อเธอเองก็ได้
“อยากเพิ่งวางสิครับพี่ขอโทษนะ พี่แค่อยากรู้ว่าเนวกับปุนเป็นอะไรกันเหรอครับ”
'ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้นคะ’
“จริงเหรอ”
‘ตะโกนทำไมคะ’ ก็ดีใจนะสิ ไม่เอาดีกว่าถ้าบอกไปเดี๋ยวเธอจะได้ใจ
“เปล่า”
‘เนวนึกว่าพี่ดีใจซะอีก’
“เบื่อจังเลยนะคนรู้ทันน่ะ”
‘เนวเป็นอะไรหน้าแดง เบาๆสิยัยแควไปไกลๆเลย ฉันไปก็ได้’
ผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหมเธอหน้าแดงแสดงว่าเธอก็ชอบผมเหมือนกันใช่ไหม ถ้าผมจะบอกรักเธอผมจะผิดต่อนาจิไหม นาจิพี่ขอโทษที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้แล้ว
“เนวครับ”
‘อะไรคะ’
“ถ้าผมจะบอกว่าผมชอบเนวจะได้ไหม”
‘หะ อะไรนะ’
“พี่ชอบเนวครับ”
‘แล้วพี่เอานาจิไปไว้ไหน’
“เนวรู้จักนาจิด้วยเหรอ”
‘เออ...’
เนวรู้จักนาจิได้ยังไง ทำไมน้ำเสียงเธอดูเป็นเดือดเป็นร้อนแบบนี้หรือเธอจะรู้ว่านาจิอยู่ที่ไหน
“เนวรู้ใช่ไหมว่านาจิอยู่ที่ไหนบอกพี่มาเถอะนะพี่อยากเจอกับนาจิอีกสักครั้ง”
‘ถ้าเนวรู้แล้วพี่จะอยากเจอนาจิเพื่ออะไรคะ’
เธอรู้จริงๆด้วยว่านาจิอยู่ที่ไหน แต่ความรู้สึกที่ผมให้นาจิมันเปลี่ยนไปแล้วแต่ยังไงผมก็อยากเจอนาจิ
“เมื่อก่อนพี่อยากจะดูแลเธอ แต่...”
‘แต่อะไรคะ’
“แต่ตอนนี้พี่อยากเจอกับนาจิอีกครั้งเพื่อที่จะขอโทษ ขอโทษที่ความรักที่พี่ให้เธอไม่เหมือนเดิม ขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ และความรู้สึกทั้งหมดของพี่เปลี่ยนไปตั้งแต่ที่พี่ได้เจอกับเนว พี่คิดมาตลอดว่าพี่รักใครไม่ได้นอกจากนาจิพี่เลยเฝ้าตามหาเธอมาโดยตลอดทั้งที่รู้ว่านาจิไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว แต่เมื่อได้พบเนวแล้วพี่กับรู้สึกว่าเนวต่างหากที่พี่ตามหามาโดยตลอดแต่พี่ก็ต้องบอกว่าพี่คงลืมนาจิไม่ได้แต่คนที่เป็นปัจจุบันของพี่คือเนวนะ”
แล้วผมก็บอกความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วที่ผมที่ให้กับเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอจะตอบผมว่าอะไร
‘ถ้าวันหนึ่งนาจิกลับมาทวงสัญญาพี่จะทิ้งเนวกลับไปหานาจิไหม’
“เนวรู้เรื่องสัญญาของพี่ด้วยเหรอ”
‘ตอบมาก่อน’ เอายังไงดีล่ะ ผมรู้สึกตกใจในหลายๆอย่างที่ผมเองไม่คิดว่าจะมีใครรู้แต่ทำไม เนวถึงรู้ แต่ถ้าผมไม่บอกเนวผมก็จะไม่มีทางรู้ว่านาจิอยู่ที่ไหน และเป็นยังไงบ้าง
“พี่คงกลับไปรักนาจิแบบเดิมไม่ได้แต่พี่คงจะต้องดูแลเธอในฐานะของพี่ชาย แล้วเนวรู้ใช่ไหมว่านาจิอยู่ไหนบอกพี่หน่อยนะ”
‘เมื่อก่อนนาจิมีชีวิตอยู่ในใจพี่ข้าวปั้นแต่ตอนนี้เธอตายไปจากทุกคนแล้วเธอจะไม่มีวันกลับมาแล้ว ’
“นาจิตายแล้วเหรอ” นาจิตายแล้วจริงๆนะเหรอ เธอตายจากพี่ไปแล้ว ทำไมผมรู้สึกว่าหายใจไม่ออกแบบนี้นะ
‘ค่ะ เรื่องสุดท้ายถ้าพี่ข้าวปั้นคิดจะจริงจังกับเนว เนวก็ยินดีที่จะคบกับพี่ข้าวปั้น’
“เนวตกลงจะคบกับพี่แล้ว” ผมต้องดีใจสิที่ได้ยินแบบนี้ทำไมผมพูดได้แค่นี้ล่ะ
‘ค่ะ พี่ข้าวปั้นคะ’
“ครับ”
‘หลับฝันดีนะคะ ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด’
เนววางสายไปแล้วผมไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี เนวรู้จักนาจิ ผมนึกว่าจะได้เจอกับนาจิอีกแต่คำตอบที่ได้ นาจิตายจากทุกคนไปแล้ว พี่จะไม่ได้เจอกับหัวใจพี่อีกแล้วเหรอ น้ำอะไรเปียกหน้าผมเนี่ยผมร้องไห้เหรอ ทำไมน้ำตาถึงไหลไม่หยุดเลย ฮือๆๆๆ
“พี่ข้าวปั้นเป็นอะไรไปครับ”
“ซูชิ”
“ซูชิตกลงบ้านน้องปุนอยู่ไหนบอกพี่มาเดี๋ยวนี้ ข้าวปั้น เป็นอะไร” พอผมเห็นพี่โมจิความเป็นลูกผู้ชายของผมได้หายไปหมดผมกอดพี่โมจิไว้แน่
“พี่โมจิครับ ฮือ นาจิจะไม่กลับมาหาผมแล้ว ฮือๆ” พี่โมจิกับเจ้าซูชิมองหน้ากันเหมือนจะมีอะไรสักอยาก
“เออ...ใจเย็นนะข้าวปั้นพี่อยู่ตรงนี้ร้องไห้มาให้หมดพี่จะเป็นคนเช็ดน้ำตาเธอเอง เธอยังมีพี่มีซูชิ มีคุณพ่อคุณแม่นะ อีกอย่างพี่มองออกนะว่าข้าวปั้นชอบเนวข้าวปั้นจังมีเนวด้วยใช่ไหมล่ะ นาจิเข้าก็ยังอยู่ในใจเธอนั้นแหละเขายังอยู่ในนั้น”
“ครับ”
ซูชิเข้ามากอดผมอีกคนวันนี้ผมขอเป็นเด็กอีกสักวัน คนที่มีพี่น้องนี่ดีจริงๆ พี่โมจิจะเป็นที่พึ่งให้ผมได้เสมอเวลาที่ผมทุกข์ ส่วนซูชิจะคอยเป็นเพื่อนเวลาที่ผมเศร้า
เนวดีTalk
ฉันร้องไห้หนักเข้าไปอีกเมื่อรู้ความรู้สึกของพี่ข้าวปั้นที่มีต่อฉัน ฉันที่ไม่ใช่ฉันเขาเปลี่ยนไปมาก เขาไม่ได้คิดจะมั่นคงต่อคำสัญญามีแต่ฉันที่เพล้อไปคนเดียว เพียงแค่เวลาไม่นานที่เราได้รู้จักกันเขากับบอกชอบฉันได้เต็มปากเต็มคำ
“เนวเธอร้องไห้มานานแล้วนะ”
“แควพี่ข้าวปั้นเขาไม่รักฉันแล้ว”
“เขาบอกเธอแบบเหรอ”
“เขาบอกชอบเนวเขาไม่ได้รักนาจิแบบเดิมแต่เขารักเนว”
“เธอฟังฉันนะไม่ว่าจะเป็นนาจิหรือเนวดีก็คนเดียวกันนะ”
“มันก็จริงนะ”
“เลิกร้องได้แล้วดูสิตาบวมหมดเลย ไหนพี่ข้าวปั้นคุยอะไรกับเธอบ้าง”
“เขาบอกชอบฉันเราเป็นแฟนกันแล้ว”
“ก็ดีดิ” น้ำเสียงของยัยแควร่าเริงสุดๆ
“ดีแล้วเหรอ”
“ใช่นะสิ”
ดีแล้วจริงๆนะเหรอ ต่อไปนี้จะไม่มีนาจิอีกต่อไปแล้วนะเหรอ แล้วฉันควรจะดีใจไหมที่ตอนนี้ฉันได้เป็นแฟนกับคนที่ฉันรอมาตลอด เรื่องที่ได้รับรู้วันนี้มันมากเกินไปแล้วขอนอนพักเอาแรงก่อนดีกว่าเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
พักความรักเอาไว้ตรงนี้แล้วพรุ่งนี้ค่อยลุยกันใหม่
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
บนโลกนี้มีคนแช่งตัวเองให้ตายด้วยเหรอ น่าสงสารนายข้าวปั้นจริงๆ
ส่วนยัยเนว เมื่อไหร่จะบอกความจริงนะ ลุ้นนะเนี้ย
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดีTalk
“ฮะโหล คุณแม่ใช่ไหมคะ”
หลังจากกลับมาถึงบ้านฉันตัดสินใจที่จะโทรหาคุณแม่ ฉันคิดว่าแม่คงเป็นห่วงฉันมากฉันรู้สึกไม่ดีเลย
‘เนวเหรอลูก’
“แม่คะเนวคิดถึงแม่จังเลย”
‘อย่ามาพูดเลย ถ้าเนวคิดถึงแม่จริงๆจะหนีแม่ไปเหรอ’
“แม่คะเนวขอโทษ”
‘ดีนะที่เวพได้ยินเรื่องที่ลูกคุยกันวันนั้นไม่อย่างนั้นแม่คงจะขาดใจตาย’ แม่ร้องไห้เหรอเสียงสั่นๆของแม่นั้น
“แม่อย่าร้องไห้สิคะ”
‘ช่างเถอะลูกว่าแต่ลูกกับข้าวปั้นเป็นยังไงบ้าง’
“เนวไม่ได้บอกเขาหรอกคะว่าเนวคือใคร”
‘ทำไมล่ะลูก’
“มักก็อธิบายไม่ถูกนะคะ”
‘แม่จะปล่อยให้เป็นเรื่องของลูกแล้วกัน’
“ขอบคุณค่ะแม่”
'เนวลูกต้องระวังตัวให้ดีนะ’ ระวังตัวอีกแล้ว
“แม่คะแม่ช่วยเล่าทุกอย่างให้เนวฟังได้เหรอคะ”
‘มันคงถึงเวลาแล้วสินะ เอาล่ะแม่จะเล่าให้ฟัง …’
ฮือT~T หลังจากที่แม่วางโทรศัพท์ไปฉันก็ได้แต่ร้องไห้จะอยากรู้สิ่งที่น่าเจ็บปวดแบบนี้ไปทำไมนะ
‘เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่พ่อของลูกต้องไปแต่งงงานกับรัญญ่าเพราะเหตุผมทางธุรกิจ’
‘พ่อเลือกเงินมากกว่าแม่มากกว่าเนวเหรอคะแม่’
‘พ่อต้องทำเพื่อคุณปู่คุณย่าและแม่เองก็เป็นแค่เด็กกำพร้ายากจน ไม่สามารถช่วยพวกท่านได้ พ่อของลูกต้องไปแต่งงานโดยที่ไม่รู้ว่าแม่เองกำลังตั้งท้องลูก’
‘แล้วทำไมพ่อถึงมาอยู่กับเราตอนที่เนวเด็กๆล่ะคะ’
‘ก็พอพ่อเขารู้เขาก็อยากที่จะรับผิดชอบแต่ก็ติดที่ฝ่ายรัญญ่าก็กำลังตั้งท้องเหมือนกัน เขาก็ทำได้แค่มาอยู่กับเราบ้างน่ะ’
‘คุณแม่บอกว่าคุณแม่เป็นเด็กกำพร้าแล้วก็ยากจนแต่ทำไมหนูมีคุณยาย แล้วเราก็มีบ้านต้องหลายหลัง’
‘ตอนนั้นแม่ลำบากมากโชคดีที่เจอคุณยายใจดีท่านรับแม่เป็นลูกบุญธรรมท่านไม่มีลูกไม่มีหลานท่านมีสมบัติมากพอที่จะให้พวกเราอยู่ได้สบายมาก’
‘แล้วพ่อล่ะคะ’
‘พ่อของลูกก็ส่งค่าเลี้ยงดูให้ลูกมาดูแลลูกด้วย ทำให้รัญญ่าไม่พอใจเธอสืบหาว่าแม่กับลูกเป็นใครพ่อของลูกเลยต้องห่างจากพวกเราไปแต่รัญญ่าก็ไม่เลิกรายังคงสืบหาจนรู้ว่าพวกเราเป็นใคร’
‘ที่ตอนนั้นบ้านเราโดนไฟไหม้’
‘ใช่ น้าออนรู้เข้าเลยมาบอกแม่ว่ารัญญ่าจะเผาพวกเราทั้งเป็นแม่เลยพาลูกออกจากบ้านนั้นก่อนที่รัญญ่าจะส่งคนมาเผาบ้านเราไม่ถึงครึ่งชั่งโมงช่วงแรกรัญญ่าคิดว่าพวกเราตายไปแล้ว’
‘แล้วตอนนี้ล่ะคะ’
‘แต่เมื่อไม่นานมานี้เธอได้รู้ความจริงว่าเรายังมีชีวิตอยู่และรัญญ่าก็ยังส่งคนตามหาพวกเราที่ไทเปแม่เลยคิดว่าถ้าลูกอยู่ที่เมืองไทยรัญญ่าอาจจะยังคาดไม่ถึง’
นี่ฉันเขาใจผิดพ่อมาตลอดเลยใช่ไหมพ่อไม่ได้ไม่รักฉันแต่ท่านต้องทำเพื่อคุณปู่คุณย่า คนที่ใจร้ายคือคุณปู่คุณย่าสินะท่านไม่เคยเห็นค่าของความรัก ถ้าไม่ได้คุณยายฉันคงไม่ได้เกิดมามีพร้อมทุกอย่างแบบนี้
“เนว”
“แควนี่เองจะตะโกนทำไมตกใจหมดเลย”
“ฉันเรียกเธอนานแล้วเธอไม่ได้ยินหรือไง”
“เหรอ”
“ก็ใช่นะสิ เนวแล้วเธอไม่รับโทรศัพท์เหรอฉันเห็นดังมานานแล้วนะ”
~ได้ชิดเพียงลมหายใจได้ใช้เวลาร่วมกันแค่เพียง~
“พี่ข้าวปั้น”
“ไปแอบสนิทชิดเชื้อกันตอนไหนนะ”
“คงจะตอนเดียวกับที่เธอไปเป็นแฟนกับพี่ภูนั้นล่ะ”
“โห เล่นแบบนี้เลยนะไปดีกว่าไม่อย่าอยู่ฟันคนรักเขาคุยกัน”
ยัยแควนี่มันน่าตีจริงๆชอบแซวกันอยู่เลื่อย
ข้าวปั้น Talk
ใจผมจะขาดอยู่แล้วทำไมเนวถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมก็บอกไว้แล้วว่าให้คอยรับโทรศัพท์โทรไปตอนแรกก็ติดรอสาย
หรือว่าเนวจะคุยอยู่กับมัน เนวคุยอยู่กับไอ้ปุน โอ๊ยคิดแค่นี่ก็รู้สึกร้อนเป็นไฟแล้วเมื่อตอนเย็นก็พามันมาทานข้าวด้วย ผมอุส่าดีใจที่จะได้ทานข้าวกับเธอ หรือว่าเนวคบอยู่กับมันไม่นะผมจะต้องขาดใจแน่ๆถ้าเป็นแบบนั้น รับแล้วเธอรับโทรศัพท์ผมแล้ว
“ทำอะไรอยู่พี่โทรไปตั้งนานไม่เห็นรับโทรศัพท์พี่เลย”
‘ก็รับแล้วนี่ไงคะ แล้วพี่ข้าวปั้นโทรมามีอะไรเหรอคะ’
ทำไมเธอพูดตัดเยื่อใยแบบนั้นผมอยากจะร้องไห้หรือว่าเธอไม่ได้รอโทรศัพท์ผม
“พี่อยากคุยด้วยนะสิ พี่ไม่ได้มีเวลาคุยกับเนวเลย”
‘มีอะไรจะคุยก็คุยมาสิคะ’ เจ็บจี๊ดเข้าหัวใจ เอาล่ะถามสิ่งที่อยากรู้เลยดีกว่า
“เนวกับไอ้ปุนเป็นอะไรกันเหรอ”
‘ทำไมต้องเรียกเขาไอ้ด้วยล่ะ’ เนวปกป้องมันเธอปกป้องมัน
“เนวปกป้องมันเหรอ”
‘เปล่าเสียหน่อย’
“ก็ที่เนวทำอยู่ไม่ได้เรียกว่าปกป้องเหรอ”
‘ถ้าจะหาเรื่องกันเนวจะวางสายแล้วนะ’ อ้าวทำไมเป็นแบบนี้เธอน่าจะง้อผมสิ แต่นี่เธอไม่แคร์ผมเลยผมง้อเธอเองก็ได้
“อยากเพิ่งวางสิครับพี่ขอโทษนะ พี่แค่อยากรู้ว่าเนวกับปุนเป็นอะไรกันเหรอครับ”
'ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้นคะ’
“จริงเหรอ”
‘ตะโกนทำไมคะ’ ก็ดีใจนะสิ ไม่เอาดีกว่าถ้าบอกไปเดี๋ยวเธอจะได้ใจ
“เปล่า”
‘เนวนึกว่าพี่ดีใจซะอีก’
“เบื่อจังเลยนะคนรู้ทันน่ะ”
‘เนวเป็นอะไรหน้าแดง เบาๆสิยัยแควไปไกลๆเลย ฉันไปก็ได้’
ผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหมเธอหน้าแดงแสดงว่าเธอก็ชอบผมเหมือนกันใช่ไหม ถ้าผมจะบอกรักเธอผมจะผิดต่อนาจิไหม นาจิพี่ขอโทษที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้แล้ว
“เนวครับ”
‘อะไรคะ’
“ถ้าผมจะบอกว่าผมชอบเนวจะได้ไหม”
‘หะ อะไรนะ’
“พี่ชอบเนวครับ”
‘แล้วพี่เอานาจิไปไว้ไหน’
“เนวรู้จักนาจิด้วยเหรอ”
‘เออ...’
เนวรู้จักนาจิได้ยังไง ทำไมน้ำเสียงเธอดูเป็นเดือดเป็นร้อนแบบนี้หรือเธอจะรู้ว่านาจิอยู่ที่ไหน
“เนวรู้ใช่ไหมว่านาจิอยู่ที่ไหนบอกพี่มาเถอะนะพี่อยากเจอกับนาจิอีกสักครั้ง”
‘ถ้าเนวรู้แล้วพี่จะอยากเจอนาจิเพื่ออะไรคะ’
เธอรู้จริงๆด้วยว่านาจิอยู่ที่ไหน แต่ความรู้สึกที่ผมให้นาจิมันเปลี่ยนไปแล้วแต่ยังไงผมก็อยากเจอนาจิ
“เมื่อก่อนพี่อยากจะดูแลเธอ แต่...”
‘แต่อะไรคะ’
“แต่ตอนนี้พี่อยากเจอกับนาจิอีกครั้งเพื่อที่จะขอโทษ ขอโทษที่ความรักที่พี่ให้เธอไม่เหมือนเดิม ขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ และความรู้สึกทั้งหมดของพี่เปลี่ยนไปตั้งแต่ที่พี่ได้เจอกับเนว พี่คิดมาตลอดว่าพี่รักใครไม่ได้นอกจากนาจิพี่เลยเฝ้าตามหาเธอมาโดยตลอดทั้งที่รู้ว่านาจิไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว แต่เมื่อได้พบเนวแล้วพี่กับรู้สึกว่าเนวต่างหากที่พี่ตามหามาโดยตลอดแต่พี่ก็ต้องบอกว่าพี่คงลืมนาจิไม่ได้แต่คนที่เป็นปัจจุบันของพี่คือเนวนะ”
แล้วผมก็บอกความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วที่ผมที่ให้กับเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอจะตอบผมว่าอะไร
‘ถ้าวันหนึ่งนาจิกลับมาทวงสัญญาพี่จะทิ้งเนวกลับไปหานาจิไหม’
“เนวรู้เรื่องสัญญาของพี่ด้วยเหรอ”
‘ตอบมาก่อน’ เอายังไงดีล่ะ ผมรู้สึกตกใจในหลายๆอย่างที่ผมเองไม่คิดว่าจะมีใครรู้แต่ทำไม เนวถึงรู้ แต่ถ้าผมไม่บอกเนวผมก็จะไม่มีทางรู้ว่านาจิอยู่ที่ไหน และเป็นยังไงบ้าง
“พี่คงกลับไปรักนาจิแบบเดิมไม่ได้แต่พี่คงจะต้องดูแลเธอในฐานะของพี่ชาย แล้วเนวรู้ใช่ไหมว่านาจิอยู่ไหนบอกพี่หน่อยนะ”
‘เมื่อก่อนนาจิมีชีวิตอยู่ในใจพี่ข้าวปั้นแต่ตอนนี้เธอตายไปจากทุกคนแล้วเธอจะไม่มีวันกลับมาแล้ว ’
“นาจิตายแล้วเหรอ” นาจิตายแล้วจริงๆนะเหรอ เธอตายจากพี่ไปแล้ว ทำไมผมรู้สึกว่าหายใจไม่ออกแบบนี้นะ
‘ค่ะ เรื่องสุดท้ายถ้าพี่ข้าวปั้นคิดจะจริงจังกับเนว เนวก็ยินดีที่จะคบกับพี่ข้าวปั้น’
“เนวตกลงจะคบกับพี่แล้ว” ผมต้องดีใจสิที่ได้ยินแบบนี้ทำไมผมพูดได้แค่นี้ล่ะ
‘ค่ะ พี่ข้าวปั้นคะ’
“ครับ”
‘หลับฝันดีนะคะ ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด’
เนววางสายไปแล้วผมไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี เนวรู้จักนาจิ ผมนึกว่าจะได้เจอกับนาจิอีกแต่คำตอบที่ได้ นาจิตายจากทุกคนไปแล้ว พี่จะไม่ได้เจอกับหัวใจพี่อีกแล้วเหรอ น้ำอะไรเปียกหน้าผมเนี่ยผมร้องไห้เหรอ ทำไมน้ำตาถึงไหลไม่หยุดเลย ฮือๆๆๆ
“พี่ข้าวปั้นเป็นอะไรไปครับ”
“ซูชิ”
“ซูชิตกลงบ้านน้องปุนอยู่ไหนบอกพี่มาเดี๋ยวนี้ ข้าวปั้น เป็นอะไร” พอผมเห็นพี่โมจิความเป็นลูกผู้ชายของผมได้หายไปหมดผมกอดพี่โมจิไว้แน่
“พี่โมจิครับ ฮือ นาจิจะไม่กลับมาหาผมแล้ว ฮือๆ” พี่โมจิกับเจ้าซูชิมองหน้ากันเหมือนจะมีอะไรสักอยาก
“เออ...ใจเย็นนะข้าวปั้นพี่อยู่ตรงนี้ร้องไห้มาให้หมดพี่จะเป็นคนเช็ดน้ำตาเธอเอง เธอยังมีพี่มีซูชิ มีคุณพ่อคุณแม่นะ อีกอย่างพี่มองออกนะว่าข้าวปั้นชอบเนวข้าวปั้นจังมีเนวด้วยใช่ไหมล่ะ นาจิเข้าก็ยังอยู่ในใจเธอนั้นแหละเขายังอยู่ในนั้น”
“ครับ”
ซูชิเข้ามากอดผมอีกคนวันนี้ผมขอเป็นเด็กอีกสักวัน คนที่มีพี่น้องนี่ดีจริงๆ พี่โมจิจะเป็นที่พึ่งให้ผมได้เสมอเวลาที่ผมทุกข์ ส่วนซูชิจะคอยเป็นเพื่อนเวลาที่ผมเศร้า
เนวดีTalk
ฉันร้องไห้หนักเข้าไปอีกเมื่อรู้ความรู้สึกของพี่ข้าวปั้นที่มีต่อฉัน ฉันที่ไม่ใช่ฉันเขาเปลี่ยนไปมาก เขาไม่ได้คิดจะมั่นคงต่อคำสัญญามีแต่ฉันที่เพล้อไปคนเดียว เพียงแค่เวลาไม่นานที่เราได้รู้จักกันเขากับบอกชอบฉันได้เต็มปากเต็มคำ
“เนวเธอร้องไห้มานานแล้วนะ”
“แควพี่ข้าวปั้นเขาไม่รักฉันแล้ว”
“เขาบอกเธอแบบเหรอ”
“เขาบอกชอบเนวเขาไม่ได้รักนาจิแบบเดิมแต่เขารักเนว”
“เธอฟังฉันนะไม่ว่าจะเป็นนาจิหรือเนวดีก็คนเดียวกันนะ”
“มันก็จริงนะ”
“เลิกร้องได้แล้วดูสิตาบวมหมดเลย ไหนพี่ข้าวปั้นคุยอะไรกับเธอบ้าง”
“เขาบอกชอบฉันเราเป็นแฟนกันแล้ว”
“ก็ดีดิ” น้ำเสียงของยัยแควร่าเริงสุดๆ
“ดีแล้วเหรอ”
“ใช่นะสิ”
ดีแล้วจริงๆนะเหรอ ต่อไปนี้จะไม่มีนาจิอีกต่อไปแล้วนะเหรอ แล้วฉันควรจะดีใจไหมที่ตอนนี้ฉันได้เป็นแฟนกับคนที่ฉันรอมาตลอด เรื่องที่ได้รับรู้วันนี้มันมากเกินไปแล้วขอนอนพักเอาแรงก่อนดีกว่าเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
พักความรักเอาไว้ตรงนี้แล้วพรุ่งนี้ค่อยลุยกันใหม่
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
บนโลกนี้มีคนแช่งตัวเองให้ตายด้วยเหรอ น่าสงสารนายข้าวปั้นจริงๆ
ส่วนยัยเนว เมื่อไหร่จะบอกความจริงนะ ลุ้นนะเนี้ย
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ธ.ค. 2555, 21:20:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ธ.ค. 2555, 21:20:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 910
| << ตอนที่9 -------->>> โต๊ะอาหารสืบคดี | ตอนที่11 -->> แฟนกันวันแรก และ เรื่องอันตรายที่ไม่มีฉันคนเดียวที่รู้ >> |
