เพราะรักเธอ
ทุกสิ่งเกิดเพราะว่ารัก และจบลงเพราะความรัก รักที่ผิด กับ รักที่ถูกก่อให้เกิดเรื่องราวต่างๆได้มากมาย และเมื่อใช่ความรักในการมอง เราก็จะมีคนรักมากมายในโลกใบนี้
Tags: วันเวลา หัวใจ
ตอน: ตอนที่11 -->> แฟนกันวันแรก และ เรื่องอันตรายที่ไม่มีฉันคนเดียวที่รู้
ตอนนี้เนวจะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว ดีใจด้วย
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดี Talk
ไม่ยากตื่นเลยวันนี้แต่ก็ดันถูกยัยแควรากลงมาจากที่นอนจนได้ เมื่อคืนก็ฝันร้ายด้วยฝันว่ามีฉันอีกคนมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วก็ตบหน้าฉันเธอบอกว่า ‘เธอแย่งแฟนฉัน’ บ้าจริงๆ
“เนวเธอรู้ไหมว่าใครมารอเราอยู่ข้างล่าง” พูดไปยิ้มไปแบบนี้คงไม่พ้น
“พี่ภูล่ะสิ”
“ช่าย” รากเสียงยาวเลย
“ฉันก็ว่าแล้ว แล้วเธอจะมารากฉันไปด้วยทำไมที่จริงเธอน่าจะไปมหา’ลัยด้วยกันสองต่อสองนะ”
“ถ้าพี่ภูมาคนเดี๋ยวฉันก็ไม่มาตามเธอหรอก”
“แล้วใครมาด้วยล่ะ”
“พี่ข้าวปั้น” หะ!
“ฉันไม่ไปวันนี้ฉันไม่สบาย” ยัยแควเอามือมาแตะหน้าผากฉัน
“โกหกตัวไม่ได้ร้อนสักหน่อย ลงไปได้แล้ว”
“อาบน้ำก่อนได้ไหม” ฉันทำเสียงอ้อน
“ก็ได้เข้าห้องน้ำไปเลย” ยัยแควดันฉันเข้าไปในห้องน้ำ “วันนี้พี่ข้าวปั้นของเธอนะ”
“เขาไม่ใช่ของฉันสักหน่อย”
เพื่อนที่รักพูดอะไรก็ไม่รู้^///^ ฉันเองก็อายเป็นเหมือนกันนะ บ้า บ้า บ้า
“จริงอ่ะ ก็ได้ไม่ใช่ของเธอก็ได้” แล้วทำไมไม่เล่ามาสักทีว่าพี่ข้าวปั้นเป็นอะไร เล่นตัวอยู่นั้นแหล่ะรู้ทั้งรู้ว่าฉันน่ะอยากรู้
“แล้วตกลงพี่ข้าวปั้นเป็นอะไร”
“อยากรู้เหรอ” ยัยเพื่อนสุดที่รักเล่ามาสักทีสิ
เงียบ
เงียบ
เงียบ
“แควเธออยู่รึเปล่า”
“อยากรู้จริงๆด้วย” ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ
“เล่ามาเถอะนะ” ในที่สุดฉันก็ทนความอยากรู้ไม่ได้
“วันนี้เขาใส่แว่นตาดำไม่ยอมถอดไม่รู้ว่าข้างในแว่นตาจะมีอะไรรึเปล่า”
“อย่างนั้นเหรอ” ก็แค่ใส่แว่นตาดำ แต่ปกติเขาไม่ชอบใส่แว่นใดๆเลยไม่ใช่เหรอ
“ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าภายใต้แว่นตาจะมีอะไร” ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันละน่ะ จะบอกให้ถอดดีๆก็คงไม่ได้ อ๋อ มารยาหญิง
“ถ้าอยากรู้เดี๋ยวเนวดีคนนี้จัดให้”
หลังจากอาบน้ำ แต่งกายด้วยชุดนักศึกษาเตรียมพร้อมจะไปเรียนฉันกับยัยแควก็เดินลงมาข้างล่าง คนแรกที่ได้เห็นคือพี่ภูที่ยิ้มสดใสให้เพื่อนสาวข้างๆฉัน
“สวัสดีค่ะพี่ภู”
“สวัสดีครับน้องเนว”
พอมองเลยมาทางโซฟาก็เห็นพี่ข้าวปั้นเขาหันมามองฉันแล้วก็หันกลับไป ตาบ้านี่เราเป็นแฟนกันแล้วนะหันมามองแฟนตัวเองให้นานๆกว่านี้หน่อยสิ
“เอาเลย” แควสะกิดบอกให้ฉันเริ่มแผนการกระชากแว่น ฉันพยักหน้าให้
“อะไรกันเหรอครับ” พี่ภูถามด้วยความสงสัย พี่ข้าวปั้นก็หันมามองด้วย
“ไม่มีอะไรหรอกคะพี่ภู” แควตอบ
ฉันเดินไปหาพี่ข้าวปั้นก้มหน้ามองเขาพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจที่แสดงออกมาด้วยความจริงใจ (รึเปล่า) เอื้อมแขนสองข้างมาคล้องคอเขา
“สวัสดีค่ะที่รัก”
“@ [] @” หน้าของพี่ข้าวปั้น
“O_O/O_O” นี่คือหน้าของพี่ภูกับยัยแคว
นี่แค่ท่าเตรียมพร้อมเองนะ ขั้นต่อไปฉันเลื่อนมือขึ้นไปที่หน้าเขาแล้วก็ ถอดแว่นเขาออก
“ตาพี่ข้าวปั้นเป็นอะไรคะ” ฉันถึงกับต้องถอยหลังเมื่อเห็นตาของพี่ข้าวปั้นบวม บวมมากๆด้วย
“ไอ้ปั้นแกไปทำอะไรมา” พี่ภูเองก็ไม่รู้เหรอ
เขารีบแย้งแว่นกลับไปใส่เหมือนเดิม ทำแบบนี้ยิ่งน่าสงสัยต้องถามกันให้รู้เรื่อง
“ร้องไห้มาเหรอคะ” ฉันถามต่อ พี่ข้าวปั้นไม่มองหน้าฉัน
“บอกเนวมาเลยนะไม่งั้นจะไม่คุยด้วย” ฉันทำงอนใส่แล้วหันหลังให้เขา
“ครับ” ตอบได้แค่เนี่ย ฉันหันกลับมามองค้อนเขา
“ร้องเรื่องอะไรคะ”
“เรื่อง...” เอ่อ...ฉันว่าไม่ควรฟังคำตอบน่าจะดีกว่า
“ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ ไม่อยากฟักแล้ว” ฉันเอามือไปปิดปากเขา
“มารับพวกเราไม่ใช่เหรอคะ พวกเราพร้อมแล้วไปขึ้นรถกันดีกว่าเนอะ” ยัยแควรีบกู้สถานการณ์
พวกเราทุกคนเดินออกมาจากในบ้าน ฉันเดินไปจับมือพี่ข้าวปั้นเขาจะคิดว่าฉันแรงไปรึเปล่านะ ฉันแหงนมองหน้าเขาด้วยสายตาหวานซึ่งมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ไม่ว่ากันนะคะ^_^”
“^_^” พี่ข้ามปั้นยิ้มกลับมา น่ารักจริงๆแฟนฉัน แต่จะช่วยยิ้มให้มันดีกว่านี้ก็จะดีไม่น้อยเลยนะคะ
พวกเราเดินไปขึ้นรถไม่ใช่คันนั้นนี่ รวยเกินมีรถหลายคันจริงนะ
“แควกับเนวนั่งข้างหลังนะ” ยัยแควบอก
คนขับคือพี่ข้าวปั้น จะขับไหวไหมนะแต่เขาก็ขับมาถึงบ้านฉันไหวเลยนิ
ถึงมหา’ลัยสักที ธรรมดานั่งแค่สิบนาทีก็ถึงแต่คราวนี้ทำมันต้องครึ่งชั่วโมงเลยนะเหมื่อยก้นชะมัด
“ไอ้ปั้นแกขับรถภาษาอะไรวะเอื่อยเป็นบ้า” พี่ภูบ่น
“เหรอ” แล้วเขาก็เดินไปอย่างคนไร้วิญญาณ
ฉัน ยัยแควแล้วก็พี่ภูมองหน้ากันอย่างงงๆ แฟนฉันเป็นอะไรไปเนี่ยงงนะรู้ไหม ก็ทำได้แค่ตะโกนในความคิดแค่นี้ไม่กล้าถามออกไป
“แควว่าเราไปประชุมกันดีกว่าคะ”
“พี่ก็ว่าอย่างนั้นปล่อยมันไปก่อนก็ได้”
“ก็ได้คะ” ฉันก็เห็นด้วยนะ
พวกเราเดินเข้าไปในตึก ขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องประชุม พอเปิดประตูห้องประชุมเข้าไปก็เห็นพี่ข้าวปั้นนั่งประจำตำแหน่งแล้ว
“เดินเร็วจัง” ยัยแควกรซิบฉัน
“ยัยเตี้ยมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้”
“อะไรจะพาฉันไปไหนซูชิ จะพาเนวไปไหนคะพี่โมจิ”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรก็ถูพี่โมจิกับนายซูชิลากออกมาจากห้องพามาที่บนดานฟ้า ทำไมต้องมาในที่ลับตาคนแบบนี้ด้วยนะ
“เนวเธอรู้ไหมทำไมข้าวปั้นถึงร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าแบบนั้น”
“เนวจะไปรู้ได้ยังไงคะ”
“เธอไม่รู่แน่เหรอยัยเตี้ย” ทำไมนายต้องมามองแบบจับผิดด้วยเนี่ย
“ก็...ก็ไม่รู้จริงๆนี่คะ”
“แต่พี่เห็นเขาคุยโทรศัพท์กับเนวอยู่ก่อนจะร้องไห้นะ” อะ...หรือว่า
“ตกลงว่าไงยัยเตี้ย”
“คือเมื่อคืน...”
แล้วฉันก็เล่าทุกอย่างให้พี่โมจิกับซูชิฟังพวกเขาดูจะตั้งใจฟังมากไม่ถามสักคำเลย
“เป็นแฟนกันแล้วเหรอพี่ว่าก็ดีนะ^_^”
“เธอจะไม่บอกพี่ฉันจริงๆนะเหรอว่าเธอเป็นคนเดียวกับที่เขารัก”
“ไม่บอกก็ดีแล้วล่ะเพราะการมีชีวิตอยู่ของฉันจะไม่ต้องไปทำร้ายใคร”
“ใช่เรื่องเดียวกับไฟไหม้บ้านเธอรึเปล่า” จะฉลาดไปไหนนะ
“นายรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
“แน่นอน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันซนฉันคงไม่ไปแอบได้ยินเรื่องที่ป้ารัญญาจะย่างสดเธอกับแม่หรอก” คนที่ช่วยชีวิตฉันกับแม่คือนายซูชิหรอกเหรอ
“เรื่องอะไรกับบอกพี่บ้างสิ” เออ พี่โมจิไม่รู้เรื่องเหรอ ฉันหันไปมองซูชิเป็นทำนองว่า ‘เอาไง’
นายซูชิก็พยักหน้า
“ก็คือ...”
ฉันเล่าเรื่อง ทั้งหมดเท่าที่รู้มาให้พี่โมจิฟังโดยพี่นายซูชิช่วยเพิ่มเติมในส่วนที่ฉันไม่รู้ นายนี่จะมารู้เรื่องของฉันมากกว่าตัวฉันเองอีก
“ป้ารัญญานี่ร้ายจัง พี่ก็ว่าสิทำไมยัยกีกี้ถึงติดความร้ายกาจมาจากใคร” โห พี่โมจิใส่อารมณ์สุดๆ
“เรียกมากี้ดีๆหน่อยก็ได้ครับพี่โมจิ” ปกป้องคนที่รักสุดๆน่าประทับใจ
“นายเองก็เหมือกันนะพี่เตือนไว้ก่อนว่าอย่าทำตัวโง่ พี่รู้ว่านายฉลาดพอ”
“ผมรู้น่า”
นายซูชิเดินออกไปทันทีท่าทางจะไม่อยากฟังพี่โมจิสอนเรื่องยัยมากี้ ยัยน้องต่างแม่ของฉันนี่ก็อีกคนเมื่อไรจะเห็นความดีของคนที่รักเธอมากขนาดนี้ก็ไม่รู้
“พี่โมจิรู้ใช่ไหมคะว่าซูชิเขา”
“รู้สิ เด็กคนนี้นะไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่นเลยรู้ไหม”
“เนวเองก็ไม่อยากให้เขามายุ้งเรื่องนี้เท่าไร เพราะมันจะทำให้ใจเขาต้องเจ็บที่ตัวเขาเองจะต้องทำร้ายจิตใจคนที่เขารัก”
“พี่ว่าเขาเต็มใจทำเพื่อเพื่อนที่เขารักที่สุดอยากเธอนะเนว”
นั้นนะสินะเพราะตั้งแต่เด็กๆเวลาที่ยัยมากี้จะมาแกล้งฉันซูชิก็จะคอยช่วยฉันเสมอ ตอนเด็กพวกเราสนิทกันมากถึงแม้จะเป็นช่วยสั้นๆแต่เขาก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ
“เราไปห้องประชุมกันดีกว่าเดี๋ยวเราจะเด่นไปมากกว่านี้”
“เอ่อ...จริงด้วยสิคะ”
เมื่อยจังประชุมนานชะมัดเลย อะไรกันนะอยู่ๆจะมีกิจกรรมนักศึกษาปีหนึ่ง ที่จริงก็ไม่ได้ต่างจากกิจกรรมให้พวกไฮโซวัยกระเตาะมาประชันกัน
ยิ่งมีพวกไฮโซรุ่นเก่ามาดูด้วยคงจะมีการประชันกันอย่างดุเดือดแน่นอน เด็กปีหนึ่งทุกคณะจะต้องจัดซุ่มที่คณะตัวเองแล้วก็ต้องจักการแสดงอีก
“เนวพี่โมจิกับซูชิพาเธอไปคุยเรื่องอะไรกันเหรอ”
“เรื่องพี่ข้าวปั้นแล้วก็อันตรายที่แม่บอก”
“พวกนั้นรู้เรื่องอันตรายบ้านั้นด้วยเหรอ”
“นายซูชิรู้เรื่องของฉันยิ่งกว่าฉันซะอีก”
“ซูชิฉลาดมากเลยนะ เออแล้วเรื่องกิจกรรมคณะเราจะทำอะไรดีล่ะ” จริงสิลืมคิดเรื่องกิจกรรมที่จะทำไปเลย
“ฉันว่าพวกเราต้องไปปรึกษาผู้รอบรู้แล้วก็ไดโจกับอินไคร”
“ลืมไปเลยฉันนึกว่าเราเรียนกันแค่สองคนคน”
“ก็พ่อหนุ่มสามคนนั้นแยกไปเป็นหมอหมานี่หวา”
“พวกนั้นนะชอบจับสัตว์ประหลาดมาหลอกฉันเวลาฉันไปหาพี่ภู” นึกอะไรดีๆออกแล้ว
“อยากแก้เผ็ดพวกนั้นไหมล่ะ”
“ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว”
“เวลานายซูชิแกล้งเธอเขาจะไม่ชอบจับงูใช่ไหม”
“ใช่”
“ส่วยไดโจไม่จับแมงมุม”
“ใช่”
“ส่วนอินไครกลัวกิ้งก่า”
“เธอไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน”
“ก็ตอนที่เธอไม่อยู่ไง”
“ดีๆ”
“ก็ฉันพูดจริง ตอนที่มีกิจกรรมรับน้องเธอนะหนีไปเที่ยวกับพี่ภูใช่ไหมล่ะ พวกรุนพี่เขาจัดให้เราเล่นเกมความจริง ใครโกหกโดนลงโทษฉันก็เลยรู้ว่าพวกนั้นกลัวอะไร”
“แล้วเธอไม่โดนลงโทษเหรอ”
“ไม่ฉันโชคดีที่ได้คำถามพวกอายุเท่าไร ชอบผู้ชายแบบไหน”
“เรื่องนั้นช่างไปก่อนตอนนี่ฉันอยากเอาคืนพวกตัวแสบแล้ว แต่เธอต้องช่วยฉันนะเพราะแต่ล่ะอย่างที่พวกนั้นกลัวฉันเองก็กลัว” เพื่อนฉันขี้ขลาดจริงๆ
พูดถึงเรื่องนี้เกมสงสัยเกมบ้านี่คงเป็นฝีมือพี่ข้าวปั้นแน่ๆ แต่โชคดีมีให้เนวดีคนนี้เสมอ
ฉันเรียกเพื่อนปีหนึ่งคณะแพทย์มาประชุมเรื่องกิจกรรมที่จะทำและงานแสดงด้วยแต่ก่อนเปิดประชุมต้องแจกของขวัญกันก่อน
“ซูชิฉันมีของจะให้” ฉันส่งกล่องของขวัญผูกโบที่บรรจุงูสตราฟไว้ให้ซูชิเสียดายที่หางูเป็นไม่เจอ
“อะไรอ่ะ” นายซูชิทำหน้างงๆ
“รับไปเถอะ” ไม่รับก็ยัดใส่มือเลยละกัน ฉันหันไปยิ้มให้ยัยแคว เธอยิ้มสะใจ
“แล้วของผมล่ะเนว ไม่มีให้ผมเหรอ” นายอินใครไม่รู้แล้วว่าจะโดนอะไร
“มีสินี่ของนาย” ฉันส่องกล่องของขวัญอีกกล่องที่บรรจุกิ้งก่าน้อยที่บรรจงไปจับมาจากหลังตึก
“ทำไมมันมีรูด้วย”
“ไม่มีอะไรหรอก” ฉันหันไปมองไดโจทำหน้าบึ่งสงสัยกลัวจะไม่ได้ จัดเต็ม
“ของนายก็มีนะ”
ฉันส่งกล่องของขวัญกล่องสุดท้ายที่บรรจุแมงมุม ไม่ใช่บึ่งที่คล้ายแมงมุมแต่ตัวใหญ่กว่า
“เบาจังเลย”
“ฉันเลือกมาให้ตามความชอบของพวกนายเลยนะ”
“แล้วเธอเอาของพวกนี้มาให้พวกเราทำไม” นายซูชิทำรู้ดีอีกแล้ว
“ก็ในโอกาสที่เราจะต้องอยู่ด้วยกันจะได้สนิทใจกันไง เปิดเลย”
พวกนั้นเริ่มเป็นของขวัญ ฉันส่งสัญญาณให้ยัยแควถ่ายคลิป มันต้องจัดให้สมบรูณ์
“เฮ้ย!”
ความวุ้นวายน้อยๆเกิดขึ้นเมื่อทั้งสามคนพบกับของขวัญที่ฉันจัดให้วิ่งหนีกันใหญ่
“ฮาๆๆๆๆ” ขำจังเลย
“ต่อไปนี้ถ้าพวกนายแกล้งแควอีก คลิปนี่หลุดแน่” ท่าทางยัยแควจะสะใจไม่น้อย
“พวกเราขอโทษนะแควเราจะไม่แกล้งเธอแล้ว” นายซูชิยกมือไหว้
“ก็ได้” ยิ้มกันใหญ่ “แต่”
“แต่อะไรครับ” นายอินไครอ้อนบ้าง
“พวกนายต้องสัญญาก่อน”
“สัญญาพวกเราสัญญา” ทุกคนพร้อมใจกันคุกเข่า
“พอแล้วแคว เรามาประชุมกันดีกว่าว่าจะทำอะไรกันวันงาน”
“ที่ซุ้มฉันว่าเราจัดตรวจสุขภาพเบื้องต้นไหม” นายซูชิออกความเห็นแล้วก็เป็นความเห็นที่เข้าท่าสุดๆ
“ฉันก็ว่าดีนะ พวกนายว่าไง” ฉันถามความคิดเห็นคนที่เหลือ
“ดี/ดี/ดี/” พร้อมเสียง
“ตกลงเอาแบบนี้ แต่ฉันว่าน่าจะมีวีดีโอฉายเกี่ยวกับโรคด้วยนะ เอาแบบที่เข้าใจง่ายๆสั้นๆคนดูจะได้ไม่เบื่อ”
“แควก็ว่าดี เดี๋ยวแควทำให้”
“เครื่องมือเดี๋ยวฉันเบิกที่คณะให้เอง” นายซูชิรับอาสา
“ป้ายกับใบปลิวประชาสัมพันธ์เดี๋ยวผมทำให้ครับ” นายไดโจบอก
“เรื่องของตกแต่งสถานที่เดี๋ยวผมหามาให้” นายอินไครรับอาสาไป
“เรื่องซุ้มก็โอเคแล้ว เหลืออีกอย่างการแสดงบนเวที”
“นั้นนะสิ” นายอินไครทำท่าคิด
“พวกนายคิดกันไปก่อนนะแควมีนัดร้องคาราโอเกะกับพี่ภู เนวฉันไปก่อนนะ”
“หยุดเลย เธอไม่ร้องเพลงสักวันก็ได้ ฉันรู้ว่าเธอร้องเพลงเพราะ”
“จริงเหรอ” นายซูชิจะอยากมารู้อะไร
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”
“พอดีฉันเล่นกีตาร์เป็น” เข้าใจแล้ว
“ผมตีกลองเป็น” นายอินไครบอก
“ผมเล่นเบสได้” นายไดโจบอก
“ฉันเองก็เล่าคีย์บอดได้”ฉับบอกบ้าง
“อย่าบอกนะว่าพวกนายคิดจะให้แควร้องนำ” แควหน้าซีด
“ถูก” พวกเราสี่คนประสานกัน
“แควไม่เอา ให้ร้องเล่นๆนะได้แต่จะให้เอาจริงไม่กล้า”
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ว้าว จะมีกิจกรรมกันด้วย จะสนุกไหมน
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดี Talk
ไม่ยากตื่นเลยวันนี้แต่ก็ดันถูกยัยแควรากลงมาจากที่นอนจนได้ เมื่อคืนก็ฝันร้ายด้วยฝันว่ามีฉันอีกคนมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วก็ตบหน้าฉันเธอบอกว่า ‘เธอแย่งแฟนฉัน’ บ้าจริงๆ
“เนวเธอรู้ไหมว่าใครมารอเราอยู่ข้างล่าง” พูดไปยิ้มไปแบบนี้คงไม่พ้น
“พี่ภูล่ะสิ”
“ช่าย” รากเสียงยาวเลย
“ฉันก็ว่าแล้ว แล้วเธอจะมารากฉันไปด้วยทำไมที่จริงเธอน่าจะไปมหา’ลัยด้วยกันสองต่อสองนะ”
“ถ้าพี่ภูมาคนเดี๋ยวฉันก็ไม่มาตามเธอหรอก”
“แล้วใครมาด้วยล่ะ”
“พี่ข้าวปั้น” หะ!
“ฉันไม่ไปวันนี้ฉันไม่สบาย” ยัยแควเอามือมาแตะหน้าผากฉัน
“โกหกตัวไม่ได้ร้อนสักหน่อย ลงไปได้แล้ว”
“อาบน้ำก่อนได้ไหม” ฉันทำเสียงอ้อน
“ก็ได้เข้าห้องน้ำไปเลย” ยัยแควดันฉันเข้าไปในห้องน้ำ “วันนี้พี่ข้าวปั้นของเธอนะ”
“เขาไม่ใช่ของฉันสักหน่อย”
เพื่อนที่รักพูดอะไรก็ไม่รู้^///^ ฉันเองก็อายเป็นเหมือนกันนะ บ้า บ้า บ้า
“จริงอ่ะ ก็ได้ไม่ใช่ของเธอก็ได้” แล้วทำไมไม่เล่ามาสักทีว่าพี่ข้าวปั้นเป็นอะไร เล่นตัวอยู่นั้นแหล่ะรู้ทั้งรู้ว่าฉันน่ะอยากรู้
“แล้วตกลงพี่ข้าวปั้นเป็นอะไร”
“อยากรู้เหรอ” ยัยเพื่อนสุดที่รักเล่ามาสักทีสิ
เงียบ
เงียบ
เงียบ
“แควเธออยู่รึเปล่า”
“อยากรู้จริงๆด้วย” ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ
“เล่ามาเถอะนะ” ในที่สุดฉันก็ทนความอยากรู้ไม่ได้
“วันนี้เขาใส่แว่นตาดำไม่ยอมถอดไม่รู้ว่าข้างในแว่นตาจะมีอะไรรึเปล่า”
“อย่างนั้นเหรอ” ก็แค่ใส่แว่นตาดำ แต่ปกติเขาไม่ชอบใส่แว่นใดๆเลยไม่ใช่เหรอ
“ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าภายใต้แว่นตาจะมีอะไร” ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันละน่ะ จะบอกให้ถอดดีๆก็คงไม่ได้ อ๋อ มารยาหญิง
“ถ้าอยากรู้เดี๋ยวเนวดีคนนี้จัดให้”
หลังจากอาบน้ำ แต่งกายด้วยชุดนักศึกษาเตรียมพร้อมจะไปเรียนฉันกับยัยแควก็เดินลงมาข้างล่าง คนแรกที่ได้เห็นคือพี่ภูที่ยิ้มสดใสให้เพื่อนสาวข้างๆฉัน
“สวัสดีค่ะพี่ภู”
“สวัสดีครับน้องเนว”
พอมองเลยมาทางโซฟาก็เห็นพี่ข้าวปั้นเขาหันมามองฉันแล้วก็หันกลับไป ตาบ้านี่เราเป็นแฟนกันแล้วนะหันมามองแฟนตัวเองให้นานๆกว่านี้หน่อยสิ
“เอาเลย” แควสะกิดบอกให้ฉันเริ่มแผนการกระชากแว่น ฉันพยักหน้าให้
“อะไรกันเหรอครับ” พี่ภูถามด้วยความสงสัย พี่ข้าวปั้นก็หันมามองด้วย
“ไม่มีอะไรหรอกคะพี่ภู” แควตอบ
ฉันเดินไปหาพี่ข้าวปั้นก้มหน้ามองเขาพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจที่แสดงออกมาด้วยความจริงใจ (รึเปล่า) เอื้อมแขนสองข้างมาคล้องคอเขา
“สวัสดีค่ะที่รัก”
“@ [] @” หน้าของพี่ข้าวปั้น
“O_O/O_O” นี่คือหน้าของพี่ภูกับยัยแคว
นี่แค่ท่าเตรียมพร้อมเองนะ ขั้นต่อไปฉันเลื่อนมือขึ้นไปที่หน้าเขาแล้วก็ ถอดแว่นเขาออก
“ตาพี่ข้าวปั้นเป็นอะไรคะ” ฉันถึงกับต้องถอยหลังเมื่อเห็นตาของพี่ข้าวปั้นบวม บวมมากๆด้วย
“ไอ้ปั้นแกไปทำอะไรมา” พี่ภูเองก็ไม่รู้เหรอ
เขารีบแย้งแว่นกลับไปใส่เหมือนเดิม ทำแบบนี้ยิ่งน่าสงสัยต้องถามกันให้รู้เรื่อง
“ร้องไห้มาเหรอคะ” ฉันถามต่อ พี่ข้าวปั้นไม่มองหน้าฉัน
“บอกเนวมาเลยนะไม่งั้นจะไม่คุยด้วย” ฉันทำงอนใส่แล้วหันหลังให้เขา
“ครับ” ตอบได้แค่เนี่ย ฉันหันกลับมามองค้อนเขา
“ร้องเรื่องอะไรคะ”
“เรื่อง...” เอ่อ...ฉันว่าไม่ควรฟังคำตอบน่าจะดีกว่า
“ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ ไม่อยากฟักแล้ว” ฉันเอามือไปปิดปากเขา
“มารับพวกเราไม่ใช่เหรอคะ พวกเราพร้อมแล้วไปขึ้นรถกันดีกว่าเนอะ” ยัยแควรีบกู้สถานการณ์
พวกเราทุกคนเดินออกมาจากในบ้าน ฉันเดินไปจับมือพี่ข้าวปั้นเขาจะคิดว่าฉันแรงไปรึเปล่านะ ฉันแหงนมองหน้าเขาด้วยสายตาหวานซึ่งมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ไม่ว่ากันนะคะ^_^”
“^_^” พี่ข้ามปั้นยิ้มกลับมา น่ารักจริงๆแฟนฉัน แต่จะช่วยยิ้มให้มันดีกว่านี้ก็จะดีไม่น้อยเลยนะคะ
พวกเราเดินไปขึ้นรถไม่ใช่คันนั้นนี่ รวยเกินมีรถหลายคันจริงนะ
“แควกับเนวนั่งข้างหลังนะ” ยัยแควบอก
คนขับคือพี่ข้าวปั้น จะขับไหวไหมนะแต่เขาก็ขับมาถึงบ้านฉันไหวเลยนิ
ถึงมหา’ลัยสักที ธรรมดานั่งแค่สิบนาทีก็ถึงแต่คราวนี้ทำมันต้องครึ่งชั่วโมงเลยนะเหมื่อยก้นชะมัด
“ไอ้ปั้นแกขับรถภาษาอะไรวะเอื่อยเป็นบ้า” พี่ภูบ่น
“เหรอ” แล้วเขาก็เดินไปอย่างคนไร้วิญญาณ
ฉัน ยัยแควแล้วก็พี่ภูมองหน้ากันอย่างงงๆ แฟนฉันเป็นอะไรไปเนี่ยงงนะรู้ไหม ก็ทำได้แค่ตะโกนในความคิดแค่นี้ไม่กล้าถามออกไป
“แควว่าเราไปประชุมกันดีกว่าคะ”
“พี่ก็ว่าอย่างนั้นปล่อยมันไปก่อนก็ได้”
“ก็ได้คะ” ฉันก็เห็นด้วยนะ
พวกเราเดินเข้าไปในตึก ขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องประชุม พอเปิดประตูห้องประชุมเข้าไปก็เห็นพี่ข้าวปั้นนั่งประจำตำแหน่งแล้ว
“เดินเร็วจัง” ยัยแควกรซิบฉัน
“ยัยเตี้ยมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้”
“อะไรจะพาฉันไปไหนซูชิ จะพาเนวไปไหนคะพี่โมจิ”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรก็ถูพี่โมจิกับนายซูชิลากออกมาจากห้องพามาที่บนดานฟ้า ทำไมต้องมาในที่ลับตาคนแบบนี้ด้วยนะ
“เนวเธอรู้ไหมทำไมข้าวปั้นถึงร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าแบบนั้น”
“เนวจะไปรู้ได้ยังไงคะ”
“เธอไม่รู่แน่เหรอยัยเตี้ย” ทำไมนายต้องมามองแบบจับผิดด้วยเนี่ย
“ก็...ก็ไม่รู้จริงๆนี่คะ”
“แต่พี่เห็นเขาคุยโทรศัพท์กับเนวอยู่ก่อนจะร้องไห้นะ” อะ...หรือว่า
“ตกลงว่าไงยัยเตี้ย”
“คือเมื่อคืน...”
แล้วฉันก็เล่าทุกอย่างให้พี่โมจิกับซูชิฟังพวกเขาดูจะตั้งใจฟังมากไม่ถามสักคำเลย
“เป็นแฟนกันแล้วเหรอพี่ว่าก็ดีนะ^_^”
“เธอจะไม่บอกพี่ฉันจริงๆนะเหรอว่าเธอเป็นคนเดียวกับที่เขารัก”
“ไม่บอกก็ดีแล้วล่ะเพราะการมีชีวิตอยู่ของฉันจะไม่ต้องไปทำร้ายใคร”
“ใช่เรื่องเดียวกับไฟไหม้บ้านเธอรึเปล่า” จะฉลาดไปไหนนะ
“นายรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
“แน่นอน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันซนฉันคงไม่ไปแอบได้ยินเรื่องที่ป้ารัญญาจะย่างสดเธอกับแม่หรอก” คนที่ช่วยชีวิตฉันกับแม่คือนายซูชิหรอกเหรอ
“เรื่องอะไรกับบอกพี่บ้างสิ” เออ พี่โมจิไม่รู้เรื่องเหรอ ฉันหันไปมองซูชิเป็นทำนองว่า ‘เอาไง’
นายซูชิก็พยักหน้า
“ก็คือ...”
ฉันเล่าเรื่อง ทั้งหมดเท่าที่รู้มาให้พี่โมจิฟังโดยพี่นายซูชิช่วยเพิ่มเติมในส่วนที่ฉันไม่รู้ นายนี่จะมารู้เรื่องของฉันมากกว่าตัวฉันเองอีก
“ป้ารัญญานี่ร้ายจัง พี่ก็ว่าสิทำไมยัยกีกี้ถึงติดความร้ายกาจมาจากใคร” โห พี่โมจิใส่อารมณ์สุดๆ
“เรียกมากี้ดีๆหน่อยก็ได้ครับพี่โมจิ” ปกป้องคนที่รักสุดๆน่าประทับใจ
“นายเองก็เหมือกันนะพี่เตือนไว้ก่อนว่าอย่าทำตัวโง่ พี่รู้ว่านายฉลาดพอ”
“ผมรู้น่า”
นายซูชิเดินออกไปทันทีท่าทางจะไม่อยากฟังพี่โมจิสอนเรื่องยัยมากี้ ยัยน้องต่างแม่ของฉันนี่ก็อีกคนเมื่อไรจะเห็นความดีของคนที่รักเธอมากขนาดนี้ก็ไม่รู้
“พี่โมจิรู้ใช่ไหมคะว่าซูชิเขา”
“รู้สิ เด็กคนนี้นะไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่นเลยรู้ไหม”
“เนวเองก็ไม่อยากให้เขามายุ้งเรื่องนี้เท่าไร เพราะมันจะทำให้ใจเขาต้องเจ็บที่ตัวเขาเองจะต้องทำร้ายจิตใจคนที่เขารัก”
“พี่ว่าเขาเต็มใจทำเพื่อเพื่อนที่เขารักที่สุดอยากเธอนะเนว”
นั้นนะสินะเพราะตั้งแต่เด็กๆเวลาที่ยัยมากี้จะมาแกล้งฉันซูชิก็จะคอยช่วยฉันเสมอ ตอนเด็กพวกเราสนิทกันมากถึงแม้จะเป็นช่วยสั้นๆแต่เขาก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ
“เราไปห้องประชุมกันดีกว่าเดี๋ยวเราจะเด่นไปมากกว่านี้”
“เอ่อ...จริงด้วยสิคะ”
เมื่อยจังประชุมนานชะมัดเลย อะไรกันนะอยู่ๆจะมีกิจกรรมนักศึกษาปีหนึ่ง ที่จริงก็ไม่ได้ต่างจากกิจกรรมให้พวกไฮโซวัยกระเตาะมาประชันกัน
ยิ่งมีพวกไฮโซรุ่นเก่ามาดูด้วยคงจะมีการประชันกันอย่างดุเดือดแน่นอน เด็กปีหนึ่งทุกคณะจะต้องจัดซุ่มที่คณะตัวเองแล้วก็ต้องจักการแสดงอีก
“เนวพี่โมจิกับซูชิพาเธอไปคุยเรื่องอะไรกันเหรอ”
“เรื่องพี่ข้าวปั้นแล้วก็อันตรายที่แม่บอก”
“พวกนั้นรู้เรื่องอันตรายบ้านั้นด้วยเหรอ”
“นายซูชิรู้เรื่องของฉันยิ่งกว่าฉันซะอีก”
“ซูชิฉลาดมากเลยนะ เออแล้วเรื่องกิจกรรมคณะเราจะทำอะไรดีล่ะ” จริงสิลืมคิดเรื่องกิจกรรมที่จะทำไปเลย
“ฉันว่าพวกเราต้องไปปรึกษาผู้รอบรู้แล้วก็ไดโจกับอินไคร”
“ลืมไปเลยฉันนึกว่าเราเรียนกันแค่สองคนคน”
“ก็พ่อหนุ่มสามคนนั้นแยกไปเป็นหมอหมานี่หวา”
“พวกนั้นนะชอบจับสัตว์ประหลาดมาหลอกฉันเวลาฉันไปหาพี่ภู” นึกอะไรดีๆออกแล้ว
“อยากแก้เผ็ดพวกนั้นไหมล่ะ”
“ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว”
“เวลานายซูชิแกล้งเธอเขาจะไม่ชอบจับงูใช่ไหม”
“ใช่”
“ส่วยไดโจไม่จับแมงมุม”
“ใช่”
“ส่วนอินไครกลัวกิ้งก่า”
“เธอไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน”
“ก็ตอนที่เธอไม่อยู่ไง”
“ดีๆ”
“ก็ฉันพูดจริง ตอนที่มีกิจกรรมรับน้องเธอนะหนีไปเที่ยวกับพี่ภูใช่ไหมล่ะ พวกรุนพี่เขาจัดให้เราเล่นเกมความจริง ใครโกหกโดนลงโทษฉันก็เลยรู้ว่าพวกนั้นกลัวอะไร”
“แล้วเธอไม่โดนลงโทษเหรอ”
“ไม่ฉันโชคดีที่ได้คำถามพวกอายุเท่าไร ชอบผู้ชายแบบไหน”
“เรื่องนั้นช่างไปก่อนตอนนี่ฉันอยากเอาคืนพวกตัวแสบแล้ว แต่เธอต้องช่วยฉันนะเพราะแต่ล่ะอย่างที่พวกนั้นกลัวฉันเองก็กลัว” เพื่อนฉันขี้ขลาดจริงๆ
พูดถึงเรื่องนี้เกมสงสัยเกมบ้านี่คงเป็นฝีมือพี่ข้าวปั้นแน่ๆ แต่โชคดีมีให้เนวดีคนนี้เสมอ
ฉันเรียกเพื่อนปีหนึ่งคณะแพทย์มาประชุมเรื่องกิจกรรมที่จะทำและงานแสดงด้วยแต่ก่อนเปิดประชุมต้องแจกของขวัญกันก่อน
“ซูชิฉันมีของจะให้” ฉันส่งกล่องของขวัญผูกโบที่บรรจุงูสตราฟไว้ให้ซูชิเสียดายที่หางูเป็นไม่เจอ
“อะไรอ่ะ” นายซูชิทำหน้างงๆ
“รับไปเถอะ” ไม่รับก็ยัดใส่มือเลยละกัน ฉันหันไปยิ้มให้ยัยแคว เธอยิ้มสะใจ
“แล้วของผมล่ะเนว ไม่มีให้ผมเหรอ” นายอินใครไม่รู้แล้วว่าจะโดนอะไร
“มีสินี่ของนาย” ฉันส่องกล่องของขวัญอีกกล่องที่บรรจุกิ้งก่าน้อยที่บรรจงไปจับมาจากหลังตึก
“ทำไมมันมีรูด้วย”
“ไม่มีอะไรหรอก” ฉันหันไปมองไดโจทำหน้าบึ่งสงสัยกลัวจะไม่ได้ จัดเต็ม
“ของนายก็มีนะ”
ฉันส่งกล่องของขวัญกล่องสุดท้ายที่บรรจุแมงมุม ไม่ใช่บึ่งที่คล้ายแมงมุมแต่ตัวใหญ่กว่า
“เบาจังเลย”
“ฉันเลือกมาให้ตามความชอบของพวกนายเลยนะ”
“แล้วเธอเอาของพวกนี้มาให้พวกเราทำไม” นายซูชิทำรู้ดีอีกแล้ว
“ก็ในโอกาสที่เราจะต้องอยู่ด้วยกันจะได้สนิทใจกันไง เปิดเลย”
พวกนั้นเริ่มเป็นของขวัญ ฉันส่งสัญญาณให้ยัยแควถ่ายคลิป มันต้องจัดให้สมบรูณ์
“เฮ้ย!”
ความวุ้นวายน้อยๆเกิดขึ้นเมื่อทั้งสามคนพบกับของขวัญที่ฉันจัดให้วิ่งหนีกันใหญ่
“ฮาๆๆๆๆ” ขำจังเลย
“ต่อไปนี้ถ้าพวกนายแกล้งแควอีก คลิปนี่หลุดแน่” ท่าทางยัยแควจะสะใจไม่น้อย
“พวกเราขอโทษนะแควเราจะไม่แกล้งเธอแล้ว” นายซูชิยกมือไหว้
“ก็ได้” ยิ้มกันใหญ่ “แต่”
“แต่อะไรครับ” นายอินไครอ้อนบ้าง
“พวกนายต้องสัญญาก่อน”
“สัญญาพวกเราสัญญา” ทุกคนพร้อมใจกันคุกเข่า
“พอแล้วแคว เรามาประชุมกันดีกว่าว่าจะทำอะไรกันวันงาน”
“ที่ซุ้มฉันว่าเราจัดตรวจสุขภาพเบื้องต้นไหม” นายซูชิออกความเห็นแล้วก็เป็นความเห็นที่เข้าท่าสุดๆ
“ฉันก็ว่าดีนะ พวกนายว่าไง” ฉันถามความคิดเห็นคนที่เหลือ
“ดี/ดี/ดี/” พร้อมเสียง
“ตกลงเอาแบบนี้ แต่ฉันว่าน่าจะมีวีดีโอฉายเกี่ยวกับโรคด้วยนะ เอาแบบที่เข้าใจง่ายๆสั้นๆคนดูจะได้ไม่เบื่อ”
“แควก็ว่าดี เดี๋ยวแควทำให้”
“เครื่องมือเดี๋ยวฉันเบิกที่คณะให้เอง” นายซูชิรับอาสา
“ป้ายกับใบปลิวประชาสัมพันธ์เดี๋ยวผมทำให้ครับ” นายไดโจบอก
“เรื่องของตกแต่งสถานที่เดี๋ยวผมหามาให้” นายอินไครรับอาสาไป
“เรื่องซุ้มก็โอเคแล้ว เหลืออีกอย่างการแสดงบนเวที”
“นั้นนะสิ” นายอินไครทำท่าคิด
“พวกนายคิดกันไปก่อนนะแควมีนัดร้องคาราโอเกะกับพี่ภู เนวฉันไปก่อนนะ”
“หยุดเลย เธอไม่ร้องเพลงสักวันก็ได้ ฉันรู้ว่าเธอร้องเพลงเพราะ”
“จริงเหรอ” นายซูชิจะอยากมารู้อะไร
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”
“พอดีฉันเล่นกีตาร์เป็น” เข้าใจแล้ว
“ผมตีกลองเป็น” นายอินไครบอก
“ผมเล่นเบสได้” นายไดโจบอก
“ฉันเองก็เล่าคีย์บอดได้”ฉับบอกบ้าง
“อย่าบอกนะว่าพวกนายคิดจะให้แควร้องนำ” แควหน้าซีด
“ถูก” พวกเราสี่คนประสานกัน
“แควไม่เอา ให้ร้องเล่นๆนะได้แต่จะให้เอาจริงไม่กล้า”
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ว้าว จะมีกิจกรรมกันด้วย จะสนุกไหมน
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ธ.ค. 2555, 21:34:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ธ.ค. 2555, 21:34:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 853
| << ตอนที่10 ------->>>>>> คุณพ่อไม่ผิด และ เราเป็นแฟนกัน | ตอนที่12 --->>คุณปู่คุณย่า + พ่อกับแม่นายปุน >> |
