เพราะรักเธอ
ทุกสิ่งเกิดเพราะว่ารัก และจบลงเพราะความรัก รักที่ผิด กับ รักที่ถูกก่อให้เกิดเรื่องราวต่างๆได้มากมาย และเมื่อใช่ความรักในการมอง เราก็จะมีคนรักมากมายในโลกใบนี้
Tags: วันเวลา หัวใจ
ตอน: ตอนที่13---->>เมื่่อเราไปกันไม่รอด และ อ้อมกอดของพี่ชาย
เอ ยัยเนวกับนายข้าวปั้นจะทะเลาะกันเหรอ จะเป็นไงเนี้ย
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดี Talk
ช่วงบ่ายหลังจากที่พวกเราไปทำบุญที่วัดกันพวกเราเดินเที่ยวกันที่ตลาด นึกถึงคุณยายที่รอคุณตาคนเดียวไม่คิดจะมองคนอื่นจนต้องจากโลกนี้ไปลำพัง พอร่างกายสูญสิ้นไปแล้วก็มารอคอยคนที่รักอยู่ที่ที่มีความทรงจำอันแสนหวานร่วมกัน โชคดีจริงๆที่คุณตายังรักและตามหาคุณยาย
คุณยายกับฉันนี่ไม่ต่างกันเลยแต่โชคดีที่ฉันยังมีชีวิตอยู่และได้มาอยู่กับคนที่รัก ไม่ได้เดินตลาดตั้งนานแล้วมีของที่ระลึกเต็มไปหมดเลย
“เนวดูนี่สิครับสร้อยเส้นนี้เหมากับเนวมากเลย”
พี่ข้าวปั้นหยุดที่ร้านขายของที่ระลึกร้านหนึ่งเรียกให้ฉันดูสร้อยคอมุขสีชมพู สวยมากเลย ฉันหันไปยิ้มให้พี่ข้าวปั้นพร้อมพยักหน้า
“ป้าครับผมเอาเส้นนี้ครับ มาพี่ใส่ให้”
พี่ข้าวปั้นส่งเงินให้ป้าคนนั้นแล้วหันมาใส่สร้อยให้ฉัน ฉันหันมามองทางยัยลูกครึ่งเธอทำหน้าไม่พอใจแล้วเดินออกไปทางอื่น แล้วนายซูชิก็เดินตามไป แล้วฉันก็หันเลยไปทางพี่เวพ พี่เวพกระซิบอะไรบางอย่างกับยัยแควแล้วก็เดินไปอีกทาง
“พี่เวพไปไหนเหรอ”
“เขาบอกว่าเหนื่อยคงกลับบ้านน่ะ พี่ภูเรียกแล้วไปก่อนนะเดินสวีดกันไปนะฉันไปแล้ว”
ยัยแควพูดจบก็เดินไปหาแฟนสุดที่รัก ดูเธอจะไม่ค่อยสนใจพี่เวพสักเท่าไรเลย ทำไมฉันรู้สึกว่าพี่เวพมีบางอย่างที่ไม่ได้บอกใครยังไงก็ไม่รู้
“พี่ว่าเนวดูจะห่วงไอ้ดารานั้นมากเลยนะ”
“พี่ข้าวปั้นทำไมต้องเรียกพี่เวพแบบนั้นล่ะคะ เนวไม่ชอบเลย”
“เนวกำลังเข้าข้างมันเหรอ” น้ำเสียงพี่ข้าวปั้นเริ่มดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้
เอ่อ...นี่พี่ข้าวปั้นกำลังชวนฉันทะเลาะอยู่รึเปล่า
“เงียบแบบนี้แปลว่าอะไรพี่ไม่เข้าใจ” พี่ข้าวปั้นดูเหมือนคนกำลังไม่พอใจ
จะตอบยังไงดีล่ะตอบไม่ดีก็เรื่องใหญ่แน่ๆเลย พี่ข้าวปั้นมองหน้าฉันอย่างรอคอยคำตอบแล้วอยู่ๆพี่ข้าวปั้นก็เดินออกไปทางอื่น
“พี่ข้าวปั้น อ้าวฉันทำอะไรผิดวะเนี่ย”
ข้าวปั้น Talk
เสียงเนวแฟนสุดที่รักของผมเรียกผมจากทางด้านหลังแต่ผมไม่อยากหันไปเลย ผมกลัวคำตอบที่ผมถามเธอไป เป็นเพราะไอ้ดารานั้นคนเดียวที่มันมาตอกย้ำผม
‘นายคิดว่านายรู้จักเนวมากแค่ไหน’ เสียงภาษาไปแปร่งมาจากทางด้านหลังผม
‘ว่าไงนายคิดว่านายรู้จักเนวมากแค่ไหน’
ไอ้บ้า ผมจะไปรู้ได้ไงผมก็รู้ว่าเธอมาจากไทเป เป็นเพื่อนสนิทคือแคว และเนวก็รู้จักนาจิผู้หญิงในหัวใจผม แต่จะตอบแบบนี้มันคงจะดูโง่ไปหน่อย ตอบแบบนี้ดีกว่า
‘ก็...รู้จักว่าเธอเป็นแฟนฉัน’
‘ฮึๆ’ ไอ้ดาราหัวเราะในคอ ‘นายรู้ไหมนายเป็นคนเดี๋ยวที่รู้จักเนวน้อยที่สุด แม้แต่นายคนนั้นยังรู้จักเนวมากกว่านายเลย’
ผมมองตามมือของไอ้ดารานั้นก็ไปเจอกับนายปุน
‘นายรู้ไหมเนวจะบอกทุกเรื่องกับคนที่สำคัญกับเธอ’ มันพูดจบแล้วก็เดินไป
มันพูดเรื่องบ้าอะไรของมัน ไอ้ปุนรู้จักเนวมากกว่าผมงั้นเหรอ
ผมเดินมาเลื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่ชายหาดหน้าบ้านแสงดาว ทะเลสวยจนผมไม่อยากลุกไปจากตรงนี้เลย เฮ้อ!!!!ผมอยากให้มีนาจิมานั่งข้างๆผมตรงนี้จังเลย
“พี่ปั้น มานั่งอะไรตรงนี้ครับ” ผมหันไปมองน้องชายแหวบหนึ่งแล้วหันไปมองทะเลต่อ “ตรงนี้สวยดีนะพี่ จริงสิพี่เนวบอกผมว่าพี่ชวนเธอทะเลาะ”
“ซูชิแกรู้จักเนวมากแค่ไหนวะ”
ผมหันไปมองหน้าน้องชายพร้อมกับยิงคำถามออกไป ดูซูชิจะท่าทางอ้ำอึ้งอย่างบอกไม่ถูก
“รู้จักเท่าที่ทุกคนรู้นั้นแหละ”
“มีคนบอกว่าฉันรู้จักเนวน้อยที่สุด มันหมายความว่าไงวะ แล้วเนวเขาเล่าเรื่องอะไรให้แกฟังบ้าง”
“ไม่หรอกพี่ผมกับเนวเราก็คุยกันเรื่องทั่วๆไปนะ ว่าแต่ใครบอกพี่ว่าพี่รู้จักเนวน้อยที่สุด”
“พี่ชายยัยหมวย”
“อย่าคิดมากเลยพี่ เรื่องบางเรื่องที่เขาไม่บอกก็ไม่ได้หมายความว่าเขาอยากปิดบังเราหรอกครับถ้าเขามีโอกาสเขาคงจะบอกเอง ผมไปก่อนนะพี่เดี๋ยวแฟนใครบางคนจะกลายเป็นยีราฟ”
“แฟนใครวะ เฮ้ย!!!อะไรวะ”
เด็กคนนี้พี่มันไม่สั่งสอนเลย
นอนเล่นตรงนี้ดีกว่า นานๆทีได้นอนมองฟ้าก็ดีดีเหมือนกัน นาจิเธออยู่บนนั้นเป็นไงบ้างนะพี่คิดถึงเธอเหรอเกิน
เนวดี Talk
ฉันแอบดูสถานการณ์ของพี่ข้าวปั้นอยู่หลังต้นมะพร้าวที่ห่างจากพี่ข้าวปั้นสักสิบเมตร คุยอะไรกันนะไม่ได้ยินเลย ซูชิเดินมาแล้ว
“ฮั้ดชิว”
“เป็นอะไรเนว”
“ซูชิพี่ข้าวปั้นว่าไง”
“พี่ชายแควเขาไปบอกพี่ปั้นว่าเขารู้จักเธอน้อยที่สุด”
“พี่เวพทำไมทำแบบนี้ แล้วยังไงต่อ”
“แล้วพี่ปั้นก็ถามฉันว่าเธอเล่าเรื่องอะไรให้ฉันฟังบ้าง สงสัยว่าเธอคงต้องคุยกับพี่ปั้นเองแล้วมั่งอย่าปล่อยให้เขาเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลยสงสารพี่ชายฉันเถอะ” ซูชิพูดจบแล้วก็เดินไป
เอาไงดีล่ะทีนี้จะบอกพี่ข้าวปั้นยังไงดีว่าฉันคือนาจิ เอาแบบนี้ดีไหม ‘พี่ข้าวปั้นเนวขอโทษที่ปิดบังว่าที่จริงแล้วเนวคือนาจิ’ แล้วพี่ข้าวปั้นก็ตอบว่า ‘ไม่เป็นไรสำหรับนาจิพี่ยกโทษให้เสมอ’ แล้วถ้าเกิดเขาตอบว่า ‘พี่เกียจคนหลอกลวงที่สุดเราจบกัน’ ไม่หรอกพี่ข้าวปั้นมีเหตุผลเราต้องเชื่อในความรักของเราสิ
“แม่เจ้า”
ไม่ทันที่ฉันจะก้าวขาออกจากที่ซ้อนตาฉันก็เหลือบไปเห็นยัยลูกครึ่งนอนทับร่างของข้าวปั้นอยู่บนพื้นทราย สิ่งที่เห็นนั้นมันสั่งให้ขาสองวิ่งไปที่สองคนนั้น
“ทำไรกันน่ะ”
“เนว!!! ฟังพี่ก่อนคือมันไม่ใช่อย่างที่เห็น”
พี่ข้าวปั้นพูดพร้อมดันตัวยัยลูกครึ่งออกแล้วดันตัวยกขึ้น
“ข้าวปั้นก็บอกมันไปสิคะว่าเรากำลังจะทำอะไรที่คนรักกันเขาทำกัน”
“คนรักกันกล้าพูดนะยัยลูกครึ่ง”
“ก็มันเป็นความจริง”
ความโกรธที่ถึงจุดสูงสุดทำให้มือสองข้างยกขึ้นมาผลักยัยครึ่งล้มลงแต่สิ่งที่ไม่ได้อยู่ในความคิดของฉันก็คือตรงที่ยัยลูกครึ่งล้มนั้นมีเศษแก้วอยู่ทำให้มือของยัยลูกครึ่งโดนบาดเลือดไหลออกมา เอ่อ...เยอะมาก
“โอ๊ย!!!เจ็บจังเลยค่ะข้าวปั้น”
“สำออย” ด้วยความโกรธของฉันมันทำให้ฉันพูดคำนั้นออกมา
“เนวพี่ว่าเนวพูดเกินไปแล้วนะเห็นไหมว่าเลือนมากี่ไหลเยอะจริงๆ”
“พี่ข้าวปั้นว่าเนวเหรอค่ะ ถ้าเห็นว่ายัยลูกครึ่งดีนักก็เชิญอยู่ด้วยกันไปเลย”
“เนวกลับมาพี่บอกให้กลับมา”
พี่ข้าวปั้นตะโกนเรียกฉันที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมา
“อะไรกันเนว มากี่!!!”
ซูชิที่บังเอิญเดินผ่านมาถามฉันด้วยท่าทางงงๆ แต่ยังไม่ทันตอบซูชิก็รีบวิ่งไปหายัยลูกครึ่งก่อนน่าหมันไส้จริงๆ
“โอ๊ย!!!”
ฉันที่เดินไม่มองข้างหน้าชนเข้ากับใครคนหนึ่งจนล้มไป พอลืมตามองฉันก็เห็นหน้าของนายปุน เฮ้ย!!นี่ฉันล้มทับตัวนายปุนอยู่นี่หว่า
“เนว”
“พี่ข้าวปั้นคือมัน”
ฉันรีบลุกขึ้นจากตัวนายปุน พี่ข้าวปั้นดูโกรธมากเลยคงไม่ได้คิดว่าฉันเอาคืนหรอกนะ
“มันคือความจงใจของฉัน”
“แก!!!”
พี่ข้าวปั้นเหมือนความโกรธทะลุจนแตกกระจายคว้าคอนายปุนเงื้อมือกำหมัดแน่น
“พี่ข้าวปั้นอย่าทำอะไรปุนนะ”
“นี่เนวเข้าข้างมันเหรอ”
“เนวไม่ได้เข้าใครแต่ที่พี่ข้าวปั้นทำมันคือความรุนแรง ไปปุนเธอไปกับฉัน”
ฉันลากนายปุนมาจากพี่ข้าวปั้นที่กำลังมึนกับการวีนแตกของฉัน ฉันพานายปุนเดินไปหลังบ้าน
“นายทำแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ฉันทำอะไร”
“นายเห็นแล้วใช่ไหมว่าฉันกำลังทะเลาะกับพี่ข้าวปั้น”
นายปุนไม่ตอบเขาเพียงแค่ยิ้มมุมปาก
“ฉันต้องขอโทษนายด้วยนะ”
“ขอโทษผมทำไม”
นายปุนทำหน้างงกับสิ่งที่ฉันพูด
“ฉันขอโทษที่ตั้งแต่เด็กๆจนถึงวันนี้ฉันไม่เคยมองนายเลย และฉันคิดว่าวันต่อๆไปฉันก็คงไม่มองนาย”
ฉันพูดจบก็เดินเข้าบ้านทันที ปวดหัวจังไม่อยากทะเลาะกับพี่ข้าวปั้นเลย กว่าจะกับมาเจอกันได้ก็ใช้เวลาตั้งนาน
“ไปปลอบใจกันมาถึงไหนล่ะ”
พี่ข้าวปั้นเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นหันหลังให้ฉันที่เดินมาจากทางหลังบ้าน
ฉันยังไม่อยากมีเรื่องเลยจะเดินขึ้นบันได ไปนอนบนห้องสักตื่นจะได้พักใจด้วย
“ถ้าห่วงมันมากไม่เลิกกับพี่แล้วไปคบกับมันเลยล่ะ”
สิ่งที่ฉันได้ยินเล่นเอาฉันพูดไม่ออกและก้าวขาไม่ได้ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของพี่ข้าวปั้น ไม่ใครจะอยากเลิก
“หรือว่าเลือกไม่ถูกระหว่างดาราไทยกับไอ้ดาราต่างชาติ แต่พี่คนหนึ่งไม่ยอมเป็นตัวเลือกเธอแน่”
พี่ข้าวปั้นหยุดพูดแล้วเดินขึ้นบันไดผ่านหน้าฉันไปเขาเดินเข้าไปในห้อง แต่ฉันก็ยังก้าวขาไม่ออกสมองยังแปลความหมายไม่ออก
พี่ข้าวปั้นหมายความว่าเราเลิกกับแล้วเหรอ
“เนวยืนทำอะไรตรงนี้ไปเล่นน้ำกับพี่ไหมเหมือนตอนเด็กๆที่เรามาที่นี่ครั้งแรก”
ฉันหันไปมองพี่เวพที่กำลังส่งยิ้มมา
ปัง!!!
ฉันหันไปมองที่เสียงนั้นเห็นพี่ข้าวปั้นถือกระเป๋าเดินลงบันไดมาผ่านฉันและไหลเขาชนกับไหลพี่เวพ พี่เวพเซไปเล็กน้อง
“อะไรของมัน เนวร้องไห้ทำไม”
“เขาบอกเลิกเนว”
ฉันหันไปกอดพี่เวพ พี่เวพกอดตอบฉันพร้อมลูบหลัง
“ไม่เป็นไรเลิกกันไปก็ดีเนวจะได้กลับบ้านกับพี่”
“ไม่เอาไม่กลับเนวรอเวลาที่จะได้อยู่กับพี่ข้าวปั้นมานานพี่เวพก็รู้ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย”
ฉันระบายความรู้สึกมากมายที่บอกพี่ข้าวปั้นไม่ได้ออกมา น้ำตามากมายไม่รู้มาจากไหนก็ไหลไม่ยอมหยุด เหนื่อยที่สุดเลยเหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย
“พี่ขอโทษ”
ข้าวปั้น Talk
ทำไมเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ผมทำอะไรลงไปทำไมผมต้องใส่ใจคำพูดคนอื่นด้วยบอกเลิกเนวแถวยังพูดทำร้ายเธอแล้วออกมาโดยไม่ขอโทษเธออีก
“ข้าวปั้นกลับมาคนเดี๋ยวเหรอลูกพี่กับน้องล่ะ”
“แม่ครับ”
“ลูกเป็นอะไร”
ผมพูดอะไรไม่ออกได้แต่เดินเข้าไปกอดแม่เหมือกับตอนเด็กๆที่ผมเคยกอดแม่ตอนที่นาจิจากผมไป ผมจำได้ว่าวันนั้นผมเห็นกองไฟมหึมาเผาบ้านนาจิ ผมวิ่งเข้าไปหาเธอในบ้านแต่ไม่เจอใครพบแต่ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่นาจิรักมากตกอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผมถูกพนักงานดับเพลิงอุ้มออกมาก่อนที่จะพบนาจิ
ผมออกมาเจอแม่ผมวิ่งเข้าไปกอดแม่แล้วร้องไห้ไม่หยุดแล้วผมก็ร้องไห้อยู่เป็นเดือน จนผมได้สนิทกับไอ้ภูผมถึงลดความคิดถึงจากนาจิได้บ้าง
แต่ตอนนี้คนที่ทำให้ผมเจ็บจนต้องกอดแม่เหมือนเด็กๆก็คือ เนว ผู้หญิงคนที่สองที่ผมเปิดใจรักเธอแต่เป็นผมเองที่ทำร้ายความรักครั้งนี้
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
แหมก็แค่เรื่องเข้าใจผิดน่าจะคุยกันดีๆนะ
น่าสงสาร นายปุน กับ พี่เวพด้วย
มารักเราแทนก็ได้นะ
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดี Talk
ช่วงบ่ายหลังจากที่พวกเราไปทำบุญที่วัดกันพวกเราเดินเที่ยวกันที่ตลาด นึกถึงคุณยายที่รอคุณตาคนเดียวไม่คิดจะมองคนอื่นจนต้องจากโลกนี้ไปลำพัง พอร่างกายสูญสิ้นไปแล้วก็มารอคอยคนที่รักอยู่ที่ที่มีความทรงจำอันแสนหวานร่วมกัน โชคดีจริงๆที่คุณตายังรักและตามหาคุณยาย
คุณยายกับฉันนี่ไม่ต่างกันเลยแต่โชคดีที่ฉันยังมีชีวิตอยู่และได้มาอยู่กับคนที่รัก ไม่ได้เดินตลาดตั้งนานแล้วมีของที่ระลึกเต็มไปหมดเลย
“เนวดูนี่สิครับสร้อยเส้นนี้เหมากับเนวมากเลย”
พี่ข้าวปั้นหยุดที่ร้านขายของที่ระลึกร้านหนึ่งเรียกให้ฉันดูสร้อยคอมุขสีชมพู สวยมากเลย ฉันหันไปยิ้มให้พี่ข้าวปั้นพร้อมพยักหน้า
“ป้าครับผมเอาเส้นนี้ครับ มาพี่ใส่ให้”
พี่ข้าวปั้นส่งเงินให้ป้าคนนั้นแล้วหันมาใส่สร้อยให้ฉัน ฉันหันมามองทางยัยลูกครึ่งเธอทำหน้าไม่พอใจแล้วเดินออกไปทางอื่น แล้วนายซูชิก็เดินตามไป แล้วฉันก็หันเลยไปทางพี่เวพ พี่เวพกระซิบอะไรบางอย่างกับยัยแควแล้วก็เดินไปอีกทาง
“พี่เวพไปไหนเหรอ”
“เขาบอกว่าเหนื่อยคงกลับบ้านน่ะ พี่ภูเรียกแล้วไปก่อนนะเดินสวีดกันไปนะฉันไปแล้ว”
ยัยแควพูดจบก็เดินไปหาแฟนสุดที่รัก ดูเธอจะไม่ค่อยสนใจพี่เวพสักเท่าไรเลย ทำไมฉันรู้สึกว่าพี่เวพมีบางอย่างที่ไม่ได้บอกใครยังไงก็ไม่รู้
“พี่ว่าเนวดูจะห่วงไอ้ดารานั้นมากเลยนะ”
“พี่ข้าวปั้นทำไมต้องเรียกพี่เวพแบบนั้นล่ะคะ เนวไม่ชอบเลย”
“เนวกำลังเข้าข้างมันเหรอ” น้ำเสียงพี่ข้าวปั้นเริ่มดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้
เอ่อ...นี่พี่ข้าวปั้นกำลังชวนฉันทะเลาะอยู่รึเปล่า
“เงียบแบบนี้แปลว่าอะไรพี่ไม่เข้าใจ” พี่ข้าวปั้นดูเหมือนคนกำลังไม่พอใจ
จะตอบยังไงดีล่ะตอบไม่ดีก็เรื่องใหญ่แน่ๆเลย พี่ข้าวปั้นมองหน้าฉันอย่างรอคอยคำตอบแล้วอยู่ๆพี่ข้าวปั้นก็เดินออกไปทางอื่น
“พี่ข้าวปั้น อ้าวฉันทำอะไรผิดวะเนี่ย”
ข้าวปั้น Talk
เสียงเนวแฟนสุดที่รักของผมเรียกผมจากทางด้านหลังแต่ผมไม่อยากหันไปเลย ผมกลัวคำตอบที่ผมถามเธอไป เป็นเพราะไอ้ดารานั้นคนเดียวที่มันมาตอกย้ำผม
‘นายคิดว่านายรู้จักเนวมากแค่ไหน’ เสียงภาษาไปแปร่งมาจากทางด้านหลังผม
‘ว่าไงนายคิดว่านายรู้จักเนวมากแค่ไหน’
ไอ้บ้า ผมจะไปรู้ได้ไงผมก็รู้ว่าเธอมาจากไทเป เป็นเพื่อนสนิทคือแคว และเนวก็รู้จักนาจิผู้หญิงในหัวใจผม แต่จะตอบแบบนี้มันคงจะดูโง่ไปหน่อย ตอบแบบนี้ดีกว่า
‘ก็...รู้จักว่าเธอเป็นแฟนฉัน’
‘ฮึๆ’ ไอ้ดาราหัวเราะในคอ ‘นายรู้ไหมนายเป็นคนเดี๋ยวที่รู้จักเนวน้อยที่สุด แม้แต่นายคนนั้นยังรู้จักเนวมากกว่านายเลย’
ผมมองตามมือของไอ้ดารานั้นก็ไปเจอกับนายปุน
‘นายรู้ไหมเนวจะบอกทุกเรื่องกับคนที่สำคัญกับเธอ’ มันพูดจบแล้วก็เดินไป
มันพูดเรื่องบ้าอะไรของมัน ไอ้ปุนรู้จักเนวมากกว่าผมงั้นเหรอ
ผมเดินมาเลื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่ชายหาดหน้าบ้านแสงดาว ทะเลสวยจนผมไม่อยากลุกไปจากตรงนี้เลย เฮ้อ!!!!ผมอยากให้มีนาจิมานั่งข้างๆผมตรงนี้จังเลย
“พี่ปั้น มานั่งอะไรตรงนี้ครับ” ผมหันไปมองน้องชายแหวบหนึ่งแล้วหันไปมองทะเลต่อ “ตรงนี้สวยดีนะพี่ จริงสิพี่เนวบอกผมว่าพี่ชวนเธอทะเลาะ”
“ซูชิแกรู้จักเนวมากแค่ไหนวะ”
ผมหันไปมองหน้าน้องชายพร้อมกับยิงคำถามออกไป ดูซูชิจะท่าทางอ้ำอึ้งอย่างบอกไม่ถูก
“รู้จักเท่าที่ทุกคนรู้นั้นแหละ”
“มีคนบอกว่าฉันรู้จักเนวน้อยที่สุด มันหมายความว่าไงวะ แล้วเนวเขาเล่าเรื่องอะไรให้แกฟังบ้าง”
“ไม่หรอกพี่ผมกับเนวเราก็คุยกันเรื่องทั่วๆไปนะ ว่าแต่ใครบอกพี่ว่าพี่รู้จักเนวน้อยที่สุด”
“พี่ชายยัยหมวย”
“อย่าคิดมากเลยพี่ เรื่องบางเรื่องที่เขาไม่บอกก็ไม่ได้หมายความว่าเขาอยากปิดบังเราหรอกครับถ้าเขามีโอกาสเขาคงจะบอกเอง ผมไปก่อนนะพี่เดี๋ยวแฟนใครบางคนจะกลายเป็นยีราฟ”
“แฟนใครวะ เฮ้ย!!!อะไรวะ”
เด็กคนนี้พี่มันไม่สั่งสอนเลย
นอนเล่นตรงนี้ดีกว่า นานๆทีได้นอนมองฟ้าก็ดีดีเหมือนกัน นาจิเธออยู่บนนั้นเป็นไงบ้างนะพี่คิดถึงเธอเหรอเกิน
เนวดี Talk
ฉันแอบดูสถานการณ์ของพี่ข้าวปั้นอยู่หลังต้นมะพร้าวที่ห่างจากพี่ข้าวปั้นสักสิบเมตร คุยอะไรกันนะไม่ได้ยินเลย ซูชิเดินมาแล้ว
“ฮั้ดชิว”
“เป็นอะไรเนว”
“ซูชิพี่ข้าวปั้นว่าไง”
“พี่ชายแควเขาไปบอกพี่ปั้นว่าเขารู้จักเธอน้อยที่สุด”
“พี่เวพทำไมทำแบบนี้ แล้วยังไงต่อ”
“แล้วพี่ปั้นก็ถามฉันว่าเธอเล่าเรื่องอะไรให้ฉันฟังบ้าง สงสัยว่าเธอคงต้องคุยกับพี่ปั้นเองแล้วมั่งอย่าปล่อยให้เขาเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลยสงสารพี่ชายฉันเถอะ” ซูชิพูดจบแล้วก็เดินไป
เอาไงดีล่ะทีนี้จะบอกพี่ข้าวปั้นยังไงดีว่าฉันคือนาจิ เอาแบบนี้ดีไหม ‘พี่ข้าวปั้นเนวขอโทษที่ปิดบังว่าที่จริงแล้วเนวคือนาจิ’ แล้วพี่ข้าวปั้นก็ตอบว่า ‘ไม่เป็นไรสำหรับนาจิพี่ยกโทษให้เสมอ’ แล้วถ้าเกิดเขาตอบว่า ‘พี่เกียจคนหลอกลวงที่สุดเราจบกัน’ ไม่หรอกพี่ข้าวปั้นมีเหตุผลเราต้องเชื่อในความรักของเราสิ
“แม่เจ้า”
ไม่ทันที่ฉันจะก้าวขาออกจากที่ซ้อนตาฉันก็เหลือบไปเห็นยัยลูกครึ่งนอนทับร่างของข้าวปั้นอยู่บนพื้นทราย สิ่งที่เห็นนั้นมันสั่งให้ขาสองวิ่งไปที่สองคนนั้น
“ทำไรกันน่ะ”
“เนว!!! ฟังพี่ก่อนคือมันไม่ใช่อย่างที่เห็น”
พี่ข้าวปั้นพูดพร้อมดันตัวยัยลูกครึ่งออกแล้วดันตัวยกขึ้น
“ข้าวปั้นก็บอกมันไปสิคะว่าเรากำลังจะทำอะไรที่คนรักกันเขาทำกัน”
“คนรักกันกล้าพูดนะยัยลูกครึ่ง”
“ก็มันเป็นความจริง”
ความโกรธที่ถึงจุดสูงสุดทำให้มือสองข้างยกขึ้นมาผลักยัยครึ่งล้มลงแต่สิ่งที่ไม่ได้อยู่ในความคิดของฉันก็คือตรงที่ยัยลูกครึ่งล้มนั้นมีเศษแก้วอยู่ทำให้มือของยัยลูกครึ่งโดนบาดเลือดไหลออกมา เอ่อ...เยอะมาก
“โอ๊ย!!!เจ็บจังเลยค่ะข้าวปั้น”
“สำออย” ด้วยความโกรธของฉันมันทำให้ฉันพูดคำนั้นออกมา
“เนวพี่ว่าเนวพูดเกินไปแล้วนะเห็นไหมว่าเลือนมากี่ไหลเยอะจริงๆ”
“พี่ข้าวปั้นว่าเนวเหรอค่ะ ถ้าเห็นว่ายัยลูกครึ่งดีนักก็เชิญอยู่ด้วยกันไปเลย”
“เนวกลับมาพี่บอกให้กลับมา”
พี่ข้าวปั้นตะโกนเรียกฉันที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมา
“อะไรกันเนว มากี่!!!”
ซูชิที่บังเอิญเดินผ่านมาถามฉันด้วยท่าทางงงๆ แต่ยังไม่ทันตอบซูชิก็รีบวิ่งไปหายัยลูกครึ่งก่อนน่าหมันไส้จริงๆ
“โอ๊ย!!!”
ฉันที่เดินไม่มองข้างหน้าชนเข้ากับใครคนหนึ่งจนล้มไป พอลืมตามองฉันก็เห็นหน้าของนายปุน เฮ้ย!!นี่ฉันล้มทับตัวนายปุนอยู่นี่หว่า
“เนว”
“พี่ข้าวปั้นคือมัน”
ฉันรีบลุกขึ้นจากตัวนายปุน พี่ข้าวปั้นดูโกรธมากเลยคงไม่ได้คิดว่าฉันเอาคืนหรอกนะ
“มันคือความจงใจของฉัน”
“แก!!!”
พี่ข้าวปั้นเหมือนความโกรธทะลุจนแตกกระจายคว้าคอนายปุนเงื้อมือกำหมัดแน่น
“พี่ข้าวปั้นอย่าทำอะไรปุนนะ”
“นี่เนวเข้าข้างมันเหรอ”
“เนวไม่ได้เข้าใครแต่ที่พี่ข้าวปั้นทำมันคือความรุนแรง ไปปุนเธอไปกับฉัน”
ฉันลากนายปุนมาจากพี่ข้าวปั้นที่กำลังมึนกับการวีนแตกของฉัน ฉันพานายปุนเดินไปหลังบ้าน
“นายทำแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ฉันทำอะไร”
“นายเห็นแล้วใช่ไหมว่าฉันกำลังทะเลาะกับพี่ข้าวปั้น”
นายปุนไม่ตอบเขาเพียงแค่ยิ้มมุมปาก
“ฉันต้องขอโทษนายด้วยนะ”
“ขอโทษผมทำไม”
นายปุนทำหน้างงกับสิ่งที่ฉันพูด
“ฉันขอโทษที่ตั้งแต่เด็กๆจนถึงวันนี้ฉันไม่เคยมองนายเลย และฉันคิดว่าวันต่อๆไปฉันก็คงไม่มองนาย”
ฉันพูดจบก็เดินเข้าบ้านทันที ปวดหัวจังไม่อยากทะเลาะกับพี่ข้าวปั้นเลย กว่าจะกับมาเจอกันได้ก็ใช้เวลาตั้งนาน
“ไปปลอบใจกันมาถึงไหนล่ะ”
พี่ข้าวปั้นเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นหันหลังให้ฉันที่เดินมาจากทางหลังบ้าน
ฉันยังไม่อยากมีเรื่องเลยจะเดินขึ้นบันได ไปนอนบนห้องสักตื่นจะได้พักใจด้วย
“ถ้าห่วงมันมากไม่เลิกกับพี่แล้วไปคบกับมันเลยล่ะ”
สิ่งที่ฉันได้ยินเล่นเอาฉันพูดไม่ออกและก้าวขาไม่ได้ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของพี่ข้าวปั้น ไม่ใครจะอยากเลิก
“หรือว่าเลือกไม่ถูกระหว่างดาราไทยกับไอ้ดาราต่างชาติ แต่พี่คนหนึ่งไม่ยอมเป็นตัวเลือกเธอแน่”
พี่ข้าวปั้นหยุดพูดแล้วเดินขึ้นบันไดผ่านหน้าฉันไปเขาเดินเข้าไปในห้อง แต่ฉันก็ยังก้าวขาไม่ออกสมองยังแปลความหมายไม่ออก
พี่ข้าวปั้นหมายความว่าเราเลิกกับแล้วเหรอ
“เนวยืนทำอะไรตรงนี้ไปเล่นน้ำกับพี่ไหมเหมือนตอนเด็กๆที่เรามาที่นี่ครั้งแรก”
ฉันหันไปมองพี่เวพที่กำลังส่งยิ้มมา
ปัง!!!
ฉันหันไปมองที่เสียงนั้นเห็นพี่ข้าวปั้นถือกระเป๋าเดินลงบันไดมาผ่านฉันและไหลเขาชนกับไหลพี่เวพ พี่เวพเซไปเล็กน้อง
“อะไรของมัน เนวร้องไห้ทำไม”
“เขาบอกเลิกเนว”
ฉันหันไปกอดพี่เวพ พี่เวพกอดตอบฉันพร้อมลูบหลัง
“ไม่เป็นไรเลิกกันไปก็ดีเนวจะได้กลับบ้านกับพี่”
“ไม่เอาไม่กลับเนวรอเวลาที่จะได้อยู่กับพี่ข้าวปั้นมานานพี่เวพก็รู้ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย”
ฉันระบายความรู้สึกมากมายที่บอกพี่ข้าวปั้นไม่ได้ออกมา น้ำตามากมายไม่รู้มาจากไหนก็ไหลไม่ยอมหยุด เหนื่อยที่สุดเลยเหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย
“พี่ขอโทษ”
ข้าวปั้น Talk
ทำไมเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ผมทำอะไรลงไปทำไมผมต้องใส่ใจคำพูดคนอื่นด้วยบอกเลิกเนวแถวยังพูดทำร้ายเธอแล้วออกมาโดยไม่ขอโทษเธออีก
“ข้าวปั้นกลับมาคนเดี๋ยวเหรอลูกพี่กับน้องล่ะ”
“แม่ครับ”
“ลูกเป็นอะไร”
ผมพูดอะไรไม่ออกได้แต่เดินเข้าไปกอดแม่เหมือกับตอนเด็กๆที่ผมเคยกอดแม่ตอนที่นาจิจากผมไป ผมจำได้ว่าวันนั้นผมเห็นกองไฟมหึมาเผาบ้านนาจิ ผมวิ่งเข้าไปหาเธอในบ้านแต่ไม่เจอใครพบแต่ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่นาจิรักมากตกอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผมถูกพนักงานดับเพลิงอุ้มออกมาก่อนที่จะพบนาจิ
ผมออกมาเจอแม่ผมวิ่งเข้าไปกอดแม่แล้วร้องไห้ไม่หยุดแล้วผมก็ร้องไห้อยู่เป็นเดือน จนผมได้สนิทกับไอ้ภูผมถึงลดความคิดถึงจากนาจิได้บ้าง
แต่ตอนนี้คนที่ทำให้ผมเจ็บจนต้องกอดแม่เหมือนเด็กๆก็คือ เนว ผู้หญิงคนที่สองที่ผมเปิดใจรักเธอแต่เป็นผมเองที่ทำร้ายความรักครั้งนี้
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
แหมก็แค่เรื่องเข้าใจผิดน่าจะคุยกันดีๆนะ
น่าสงสาร นายปุน กับ พี่เวพด้วย
มารักเราแทนก็ได้นะ
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ธ.ค. 2555, 22:37:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ธ.ค. 2555, 22:37:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 854
| << ตอนที่14 -->> ชายทะเลบ้านแสงดาว และพวกเรา 12 คน | ตอนที่16 -->>เรื่องปลกๆที่ห้องคุณลุง >> |
