เพราะรักเธอ
ทุกสิ่งเกิดเพราะว่ารัก และจบลงเพราะความรัก รักที่ผิด กับ รักที่ถูกก่อให้เกิดเรื่องราวต่างๆได้มากมาย และเมื่อใช่ความรักในการมอง เราก็จะมีคนรักมากมายในโลกใบนี้
Tags: วันเวลา หัวใจ

ตอน: ตอนที่16 -->>เรื่องปลกๆที่ห้องคุณลุง

สงสัยยัยเนวต้องเศร้ามากแน่ๆ แล้ว เรื่องแปลกๆที่ห้องผู้อำนวยการคืดอะไรกันล่ะ

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////


เนวดี Talk
ไม่นะทำไมปิดเทมอมันถึงได้รวดเร็วอย่างนี้นะ ฉันยังทำใจไม่ได้เลยวันนี้ตาก็ยังซ้ำอยู่เลย
พี่เวพเองก็กลับไปตั้งแต่วันนั้น แต่รู้สึกว่าวันนั้นก่อนฉันหลับไปเหมือนฉันได้ยินพี่เวพพูดอะไรบางอย่างนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก
แล้วก็ตั้งแต่วันนั้นที่นายปุนหายไปจากชีวิตฉัน สงสัยวิธีที่ใช่จะรุนแรงไปแต่ก็ให้เจ็บแล้วก็จบมันจะดีกว่า จบเหมือนเรื่องของฉันกับพี่ข้าวปั้น

“เนวเธอพร้อมจะไปมหา’ลัยแล้วใช่ไหม” แควเดินมาจับไหล่ฉัน ฉันพยักหน้าให้ “แต่วันนี้มีประชุมเธอพร้อมแน่ๆใช่ไหม”
“ไม่เจอเขาวันนี้วันหน้าก็ต้องเจอ”
“มันก็จริงอย่าที่เธอพูด เอาแบบนี้ดีกว่าเย็นนี้ไปดูหนังกัน”
แควส่งตั๋วหนังมาใบหนึ่ง Love Love Love You
“เธอกำลังซ้ำเติมฉันรึเปล่า เอาหนังรักให้คนที่อกหักใหม่ๆอย่างฉันดู”
“เปล่านะ ที่จริงพี่ภูเขาจะไปดูกับฉันแต่เขากลับไม่ว่าง”
“ก็แล้วไป ไปกินข้าวต้มกันดีกว่า”
กองทับต้องเดินด้วยท้อง ท้องอิ่มสมองจะได้คิดอะไรๆได้


มหาวิทยาลัย
เช้าวันแรกของวันเปิดเทมอคนเยอะเหมือนกันนะ รถหรูๆขับเข้าขับออกไม่เว้นช่วงเลย
ทุกวันจะมีเจ้าชายมารับถึงบ้านแต่วันนี้ฉันต้องนั้นรถเมล์คนใจร้ายจำไวเลย
“โอ๊ย” ใครมันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือวะ
“ขอโทษครับ เนว”
“ซูชินายจะรีบไปไหน”
“พวกเรามีประชุมไม่ใช่เหรอนายจะไปไหน” แควถามซูชิ นั้นสิเขาจะไปไหน
“ฉันจะไปห้องพ่อหน่อย”
ท่าทางของซูชิรีบร้อนอย่างบอกไม่ถูก
“คุณลุงมีอะไรเหรอ”
“คือ...” ซูชิมองมาทางแคว

“มองฉันทำไม”
“แควเธอไปก่อนนะฉันมีเรื่องคุยกับซูชินิดหน่อย”
“มีความลับกับเพื่อนเหรอ ตามใจเธอฉันไปก่อนก็ได้”
แควเดินเข้าตึกไปท่าว่าเธอจะงอน แต่ช่างก่อนเอาเรื่องของคุณลุงก่อนดีกว่า

“ตกลงคุณลุงมีเรื่องอะไร”
“พ่อบอกว่ามีกล่องแปลกมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน”
“เรารีบไปกันเถอะ”
“เธอจะไปด้วยเหรอ”
“ใช่”


ห้องผู้อำนวยการ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ซูชิเคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้าไป เห็นคุณลุงนั่งอ่านกระดาษอะไรบางอย่างท่าทางเครียดๆ
“หนูมาด้วยเหรอ”
“สวัสดีค่ะคุณลุง”
คุณลุงพยักหน้ารับรู้
“กล่องนี่เหรอครับที่พ่อบอก”
“ใช่ในนั้นมีรูป ตุ๊กตาและข้อความในกระดาษ”
ซูชิหยิบรูปออกมาดูแล้วส่งมาให้ฉัน เป็นรูปครอบครัวและพ่ออุ้มลูก ซูชิหยิบตุ๊กตาออกมาเป็นตุ๊กตาที่เด็กผู้ชายเล่น ทำไมตุ๊กตาพวกนี้มันคุ้นตาจัง
“ตุ๊กตาพวกนี้”

“เป็นแบบเดี๋ยวกันกับที่พ่อเคยซื้อให้ผมเลย” ซูชิออกความเห็น
ฉันหันไปเห็นกระดาษที่คุณลุงอ่านตอนที่ฉันเข้าห้องมา
“เด็กที่เกิดมาจากความไม่ต้องการจะมีปัญหามากมายเกิดตามมาภายหลัง”
มันหมายความว่าอะไร
“ใครที่มันแย้งความรักของผม ผมจะไม่ปล่อยให้มันมีความสุข”
ข้อความที่ซูชิอ่านทำให้ฉันคิดถึงใครบางคนออกมา ฉันมองหน้าซูชิ นายปุนนายจะทำอะไร
“พ่อครับพ่อบอกผมได้ไหมครับว่าพ่อทำอะไรไว้”

บรรยากาศในห้องตึงเครียดพอดู คำถามที่ซูชิถามคุณลุงคงจะเพื่อเพิ่มความแน่ใจ
“สิ่งที่พ่อทำมันผิดมาก วันนั้นพ่อเมามากพ่อนอกใจแม่ของลูก ตอนเช้าพ่อสร่างเมาสิ่งเดียวที่พ่อคิดได้คือต้องให้ผู้หญิงคนนั้นไปจากชีวิตพ่อ พ่อให้เงินเธอไปก้อนหนึ่ง พ่อไม่คิดว่า...เธอจะมีลูก”
น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาจากดวงตาลูกผู้ชายที่ผ่านโลกมาไม่น้อย
คุณลุงคะหนูจะช่วยคุณลุงได้ยังไง
“เนวคิดว่าเขาคงจะไม่ได้เกียจคุณลุงหรอกค่ะ”
“หลายอย่าปลอดใจลุงเลย ถ้าเด็กคงนั้นคือคนที่ลุงคิด เขาคงจะเกียจลุงมาก ลุงแสดงความร้ายใส่เขา”
“พ่อครับที่ผมรู้มาเขาก็มีพ่อใหม่ที่รวยมาก”

“ซูชินายไม่เข้าใจหรอกว่าความรักจากพ่อมันเทียบไม่ได้กับความรวยต่อให้รวยล้นฟ้าหรือเป็นพ่อใหม่ที่ดีแค่ไหนก็ไม่เทียบกับพ่อที่แท้จริง เอ่อ...เนวขอโทษค่ะคุณลุง”
ฉันพูดอกไปตามความรู้สึกแต่ลืมไปว่าคุณลุงคงจะยังรู้สึกไม่ดี
“หนูพูดถูกลูก พ่อสมควรที่จะได้ความโกรธความเกียจแล้ว เด็กคนนั้นควรได้รับความรักจากคนที่ได้ชื่อว่าพ่อ เด็กคนนั้นโตขึ้นมาได้ยังไงมีชีวิตแบบไหน ครั้งแรกที่ลุงได้เจอเขาลุงกับแสดงความรังรังเกียจใส่เด็กคนนั้น”

ตืด ตืด ตืด

“ขอโทษค่ะเนวขออนุญาตไปรับโทรศัพท์”
ฉันขออนุญาตคุณลุงออกมารับโทรศัพท์ พอเปิดประตูออกมาฉันเห็นหลังคนวิ่งลงบันไดไปใครมาวิ่งเล่นที่ตึกคิง
ช่างเถอะดูก่อนดีกว่าว่าใครโทรมา

~แคโรรีน~

แควโทรมาทำไมกัน
“ว่าไงแคว”
‘เธออยู่ไหน เขาจะประชุมกันแล้ว’
“เหรอเดี๋ยวฉันไป”
ฉันวางสายแล้วเปิดประตูห้องหางตาเห็นคนมองอยู่ทางบันไดฉันหันกลับไปมองอีกครั้งก็ไม่มีสงสัยตาจะฝาด

“เนวมองอะไรทำไมไม่เข้ามา”
“เปล่า ซูชิเราไปกันเถอะแควโทรมาตามแล้ว คุณลุงคะเนวขอตัวก่อนนะคะ”
ฉันไหว้คุณลุง ท่านพยักหน้ารับรู้


ระหว่างทางเดินไปตึกA
ฉันคิดแต่เรื่องคุณลุงจนนายซูชิสะกิดเปิดประเด็นบางอย่างกับฉันที่มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันอยากฟังเท่าไร
“เนวเธอฟังฉันบ้างเถอะ สงสารพี่ข้าวปั้นบ้างสิ”
“หยุดพูดชื่อคนใจร้ายได้ไหมซูชิฉันไม่อยากฟัง”
“แต่...”
“นายเห็นตาฉันที่มันบวมแบบนี้ก็เพราะพี่นายนั้นแหละ”
“พี่ข้าวปั้นเขาก็...”
ระหว่างที่ฉันฟังนายซูชิพูดตาก็มองไปรอบๆไปสะดุดตากับผู้ชายคนหนึ่ง
“นายปุน”

“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”
“ฉันไม่เปลี่ยนเรื่องนั่นไง”
“ฉันไม่เห็นเลย อีกเรื่องนะที่เธอยังไม่รู้พ่อบอกว่าเขาลาออกไปแล้ว”
“ลาออกไปแล้ว”
ฉันทวนคำนายซูชิอย่างไม่เชื่อหู นายปุนนายลาออกไปแล้ว แต่เมื่อกี่ฉันเห็นเขาจริงๆนะ


ข้าวปั้น Talk

ประชุม ประชุม ประชุม

คนไม่ครบประชุม ขาดไปสองคน ไปไหนกันไม่รู้จักเวลา แล้วทำไมต้องหายกันไปสองคนด้วยให้ตายสิทำไมผมต้องโมโหแบบนี้นะเธอก็แค่คนหลายใจ ไปกับคนนั้นทีคนนี้ที แต่ทำไมต้องเป็นเจ้าน้อยชายผมด้วย โมโหโว้ย!!!
“ไอ้ปั้นแกเป็นอะไรวะทำหน้าแบบตูดลิงเลย”
ผมหันไปมองไอ้ภูเพื่อนรักที่ทำหน้าละรื่นกับยัยหมวยมันจะมารักกันให้ผมดูทำไม
“ใครมันจะไปหวานจวนอ้วกอย่างแกล่ะ”
“แกทำตัวเองนะ ไปบอกเลิกน้องเขาเอง”
คำพูดของเพื่อนรักผมมันแทงใจผมเต็มๆ ผมควรจะตัดขาดจากความเป็นเพื่อนกับมันดีไหม

“ขอโทษครับที่ผมมาสาย”
ไอ้น้อยชายผมเปิดประตูเข้ามาพร้อมก้มหัวขอโทษทุกคน
“แกไปไหนมาปล่อยให้คนอื่นรอรู้ไหมมันไม่ดี”
“น้องมันจะไปไหนก็ช่างมันเถอะ”
พี่โมจิออกตัวปกป้องเจ้าน้องชาย
“พี่โมจิชอบเข้าไอ้ซูชิ”
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ”

ผมมองทางต้นเสียง เนวเธอมาแล้ว ผมรู้สึกว่าไม่สามารถห้ามปากผมได้ไม่ให้ยิ้มได้ แต่ก็ต้องหยุดยิ้มเพราะเนวไม่มองผมแม้แต่หางตา
“อืม มาครบกันก็ดีแล้วล่ะจ๊ะ วันนี้ที่เราประชุมกันจะเป็นเรื่องเงินรางวัลที่น้องๆเราห้าคนได้มา”
พี่โมจิเปิดประชุมแทนผมเพราะเห็นผมไม่ยอมพูดอะไร

“เอ่อ...ครับอย่างที่ทุกคนรู้เงินรางวัลที่ได้เป็นสิทธิ์ของน้องๆทั้งห้าคนผมเลยอยากถามน้องๆว่าจะจักการเงินนี้ยังไง”
ผมกวาดสายตามองเด็กปีหนึ่งทั้งห้าคนที่หันหน้าไปปรึกษากัน
เนวเธอดูไม่เสียใจเรื่องของเราเลยนะ หรือว่ามีแต่ผมที่บ้าคิดเรื่องของเราอยู่คนเดี๋ยว
“พวกเราได้ข้อสรุปแล้วครับ พวกเราคิกว่าจะเอาเงินไปออกค่ายกันไปบริจาคโรงเรียนที่ด้อยโอกาส” ซูชิเป็นตัวแทนเพื่อนๆบอกข้อสรุปที่ได้

“ก็ดี”
ผมพูดกับซูชิแต่ตาผมจ้องอยู่ที่เนวซึ่งเธอก็จ้องผมอย่างไม่ลดละเหมือนกัน
“ก็ดีค่ะ”
ผมว่าผมกับเนวกำลังเล่นสงครามจ้องตากันอยู่
ทำไมเราสองคนต้องเป็นแบบนี้ ทำไม ทำไม ทำไม
“ผมว่าเราไปทางกาญจนบุรีดีไหมครับ”
เสียงของซูชิทำห้ามสงครามของผมกับอดีตแฟนยุติลง

“อืม ถ้าอย่างนั้นนายก็ไปหามาว่าจะเป็นที่ไหนแล้วก็มาบอกพี่”
“ได้ครับพี่”
“ถ้าเราได้ข้อสรุปกันแล้วสำหรับวันนี้ผมก็ขอปิดการประชุมแค่นี้นะครับ ขอบคุณทุกคนมากครับ”
ผมพูดจบทุกคนก็เดินออกจากห้องประชุม ผมหันไปเห็นเนวคุยอะไรบางอย่างกับน้ำยาแล้วเดินไปจากห้องด้วยกัน จะไปไหนกัน

“พี่”
“เฮ้ย!!!”
ในระหว่างที่ผมกำลังมองเนวอยู่ก็มีคนมาเรียกผมทำให้ผมตกใจ ซูชินี่เอง
“พี่มองเนวอยู่เหรอ ผมเรียกต้องนานแล้วก็ไม่หัน เอาแต่มองไม่ง้อก็ไม่มีผล”
“แกพูดอะไร จริงสิแกรู้ไหมว่าเนวคุยอะไรกับน้ำยา”
“อ๋อ...ไม่รู้” ซูชิพูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไป
“เดี๋ยวดิซูชิ”

“อะไรกันวะ” ภูเดินสวนกับซูชิเข้ามาในห้อง
“ไม่มีอะไร แล้วแกล่ะมีธุระอะไรกับฉันรึเปล่า”
“มีนิดหน่อยว่ะ อ่ะนี่ไปดูหนังกับฉันหน่อยเย็นนี้”
ภูยื่นตั๋วหนังใบหนึ่งให้ผม Love Love Love You
“แกชวนฉันไปดูหนังรักนี่นะคิดอะไรกันฉันรึเปล่า”
“ไอ้บ้าพอดีฉันจะไปดูกับแควแต่เธอไม่ว่าง ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยไม่ได้เหรอวะ”
“เออได้ๆ”
“Yes!!! ดีมากฉันไปก่อนนะ ”
“เฮ้ยเดี๋ยวก่อนดิวะ”
อะไรกันทำไมวันนี้มีแต่คนเดินหนีผม ตั้งแต่ไอ้ดารา น้องชาย ไปยันเพื่อน พูดถึงไอ้ดารานั้นผมว่าหน้ามันคล้ายผมมาก จนมีคนทักว่าผมเป็นมัน ชื่อก็คล้ายกันจนเว่อร์ โอ้ย!!!คิดแต่เรื่องไรสาระไปเรียนเอาความรู้ใส่สมองดีกว่า


เนวดี Talk
ร้านเบอร์เกอร์รี
“นะๆพี่น้ำยาบอกเนวหน่อยนะว่านายปุนอยู่ที่ไหน”
ฉันกำลังอ้อนวอนพี่น้ำยาให้บอกที่อยู่ของนายปุนเพื่อที่ฉันจะได้ไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องก่อนที่เขาจะทำอะไรที่ผิด
“พี่ขอโทษจริงๆค่ะน้องเนวพี่ไม่รู้จริงๆนะคะ เขาบอกพี่แค่ว่าเขาจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว”
“แล้วเขาได้พูดอะไรถึงเนวรึเปล่าคะ”
พอฉันถามคำถามนี้ออกไปพี่น้ำยาดูท่าทางอึดอัดมากกว่าเดิมมาก

“เอ่อ...คือจะให้พี่พูดยังไงดีล่ะคะน้องเนว”
“ก็พูดความจริงที่พี่รู้นะสิคะ”
“พี่ไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละค่ะพี่ต้องไปเรียนแล้ว”
“อ้าวเดี๋ยวสิคะ”
พี่น้ำยาเดนออกไปจากร้านโดยไม่ฟันเสียงฉันเลย ยังไม่ได้เรื่องเลย

“เนวเป็นไงบ้างได้เรื่องอะไรไหม”
ซูชิเปิดประตูหน้าร้านแล้วมานั่งที่โต๊ะฉัน แล้วปล่อยคำถามใส่ทันที
“ไม่ได้เรื่องเลยพี่น้ำยาไม่ยอมเปิดปากเลย”
“แย่จริง”
“ใช่ฉันนี่มันแย่จริงๆ”
“ทำไมเธอถึงว่าตัวเองแบบนั้นมีอะไรที่ฉันไม่รู้รึเปล่า”
ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านแสงดาวริมหาดให้ซูชิฟังซึ่งก็ดูเขาจะตั้งใจฟังมาก

“เธอก็ไม่ได้ผิดหรอก”
“แต่ฉันก็น่าจะพูดดีๆกับเขา”
ซูชิยิ้มมุมปากทำตาเป็นประกาย นายจะต้องพูดอะไรนอกเรื่องแน่
“ใช่เธอก็น่าจะพูดดีๆกับพี่ฉันด้วย”
“นี่หยุดพูดไปเลยนายจะเข้าข้างพี่นายไปถึงไหนพี่นายนั้นแหละที่พูดไม่ดีกับฉัน บอกเลิกฉัน ไม่เอาแล้วไปดีกว่ามีเรียน”
ฉันเดินออกมาจากร้านด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร ไม่อยากนึกถึงคนใจร้านคนนั้นอีกแล้ว รีบไปเรียนดีกว่าเดี๋ยวจะสาย


ห้องเรียน ตึก C
“เนวเธอไปไหนมาทิ้งฉันให้อยู่คนเดียวอีกแล้วนะ” แควทักฉันด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“แน่ใจเหรอว่ารออยู่คนเดียวฉันว่าฉันเห็นใครก็ไม่รู้เพิ่งเดินลงบันไดไป”
“เธอเห็นด้วยเหรอ”
“ไม่เห็น”
“ฉันเคยสู้เธอได้เลย อาจารย์มาแล้ว”
อาจารย์เดินเข้าห้องมาขัดก่อนที่ฉันจะแซวยัยแควไปมากกว่านี้ เลิกฟุ้งซ้านแล้วตั้งใจเรียนได้แล้วเนวดี


ห้องเรียน
“วันนี้ก็มีแค่นี้นะคะนักศึกษา สัปดาห์หน้าอาจารย์ขอนัดสอบนะ อย่าลืมกลับบ้านไปทบทวนด้วยถ้าสอบตกอาจารย์ไม่อยู่ให้ซ่อมนะ”
อาจารย์พูดจบก็เดินออกจากห้องไปด้วยทางมีความสุข แต่คนข้างๆฉันกลับทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“สอบ สอบ สอบ จะสอบอะไรนักก็ไม่รู้”
“เธอก็บ่นทุกครั้งแหละ เรียนกันอยู่สองคน”
“ไม่น่ามาเรียนที่นี่เลย”
“แน่ใจเหรอ”
“เถียงแพ้เธออีกแล้ว ใช่เนวเย็นนี้เธอไปรอฉันในโรงหนังเลยนะ”
“ทำไมล่ะเราไม่ไปพร้อมกันเหรอ”
ท่าทางยัยแควมีพิรุดอย่างเห็นได้อย่าชัดเจน หรือว่าจะหนีฉันไปเที่ยวกับพี่ภูหรอกนะ
“เอาเถอะนะฉันมีธุระนิดหน่อย ฉันต้องไปแล้วขอให้เธอโชคดีนะ”
แควพูดจบก็วิ่งออกจากห้องไป เขาจะรีบวิ่งไปไหนแบบนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ เดี๋ยวสิถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันต้องกินข้าวกลางวันคนเดียวนะสิแควเธอกลับมาเดี๋ยวนี้นะ
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
น่าสงสารนายปุนกับท่านผู้อำนวยการจัง
เอ ว่าแต่หนังรักนี่มันมีอะไรแอบแฝงนะ



เพียงใจกล้า
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ธ.ค. 2555, 22:52:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ธ.ค. 2555, 22:52:57 น.

จำนวนการเข้าชม : 899





<< ตอนที่13---->>เมื่่อเราไปกันไม่รอด และ อ้อมกอดของพี่ชาย   ตอนที่17-->> หนังโรแมนติกกับการคืนดีของสองเรา >>
เพียงใจกล้า 12 ธ.ค. 2555, 22:54:09 น.


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account