เพราะรักเธอ
ทุกสิ่งเกิดเพราะว่ารัก และจบลงเพราะความรัก รักที่ผิด กับ รักที่ถูกก่อให้เกิดเรื่องราวต่างๆได้มากมาย และเมื่อใช่ความรักในการมอง เราก็จะมีคนรักมากมายในโลกใบนี้
Tags: วันเวลา หัวใจ

ตอน: ตอนที่20-->>ค่ายหรรษาพัฒนาชุมชน

อึม!!!! จะไปออกค่ายกันแล้วน่าจะชวนเราไปบ้างนะ

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

เนวดี Talk
กาญจนบุรี
“พวกเราต้องขอบคุณพวกคุณจริงๆนะครับ ไม่ค่อยมีคนมาที่นี่เท่าไรอย่างที่เห็นล่ะครับที่นี่มีแต่ภูเขาล้อมรอบ”ผู้ใหญ่บ้านที่มาเป็นคนต้อนรับเราพูดขอบคุณกับพี่ข้าวปั้น
ลุงแกดูมีอายุพอสมควรเลย ผิวคล้ำ ผอม ค่อนค่างเตี้ย แต่หน้าตาใจดีมากๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับพวกเรามีโอกาสเรามากและออกจะมากไปหน่อย ผมคิดว่าการที่พวกเราได้มาที่นี่ทำให้พวกเราได้มีโอกาสทำความดี”
“คุณดูยังเด็กอยู่เลยแต่ความคิดคุณใช้ได้เลยครับ”
“ขอบคุณครับ เด็กๆที่นี่น่ารักนะครับ”
พี่ข้าวปั้นพูดถึงเด็กๆที่วิ่งเล่นอยู่แถวๆนั้น

“พี่ครับ น้ำครับ”เด็กผู้ชายคนหนึ่งเรียกฉันพร้อมยกน้ำสีแดงมาให้
“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับมาพูดและยิ้มให้น้องไป จะว่าไปจะว่าเด็กก็ไม่ได้เพราะเขาค่อนค่างโตสักนิดหนึ่งสักสิบสองสิบสามน่าจะได้ หน้าตาดีเลยทีเดียว
“นี่เจ้าเอลูกชายคนเล็กผมครับ อายุสิบสามผมว่าจะส่งมันไปเรียนในเมือง”ลุงผู้ใหญ่แนะนำ
เอยิ้มหน้าแดง มองฉันจนฉันรู้สึกแปลกๆ
“ฮึม แฟนพี่สวยไหม”พี่ข้าวปั้นถามเอ
“พี่คนสวยมีแฟนแล้วเหรอครับ”เอทำหน้าเสียดาย แต่บ้ามาชมอะไรถึงเด็กชมก็เขินนะ-///-

“เออ มีอะไรรึเปล่า”พี่ข้าวปั้นตอบ
“พี่สาวชื่ออะไรครับ”
“พี่ชื่อเนวค่ะ”
มีเสียงพูดภาษาที่ฉันฟังไม่ออกมาจากในบ้าน เอหันไปมอง
“ถ้าพี่มีอะไรบอกผมนะ ผมหาให้พี่ได้”เอหันมาบอกแล้ววิ่งเข้าบ้านไป
“เมียผมเรียกเจ้าเอนะครับ คุณอย่าไปถือสามันเลยนะครับ”ตอนท้ายลุงหันไปพูดกับพี่ข้าวปั้น
“ครับ ผมกับแฟนขอตัวก่อนนะครับ”
พี่ข้าวปั้นลาลุงผู้ใหญ่แล้วพาฉันไปที่กลางเต็น ลืมบอกไปว่าพวกเราจะนอนกันที่เต็นท์ ผู้ชายอาบน้ำที่ลำธาร ผู้หญิงอาบที่บ้านผู้ใหญ่

“เคธี”
“ฉันชื่อแคท”
“ใช่เธอชื่อแคทนิสัยดีกว่ายัยคาที่เยอะ”แควพูดพร้อมจับไหล่แคท
“น้องฉันชื่อเคธี”
“จ้าๆ แคทเขาเป็นน้องพี่แพท”
พี่แพทที่เป็นผู้หญิงอีกคนในคณะแพทย์ นั้นนะสิหน้าตาของพี่แพทคล้ายกับยัยแคทมากแต่ทำไมฉันไม่เคยสังเกต
นะ แต่ดูๆไปแล้วแคทดูนิสัยดีกว่าเคธี และออกจะดูเย็นชาซะด้วยซ้ำ


ห้องครัว บ้านผู้ใหญ่
“หนูทำอาหารเก่งจังเลยจ๊ะ”ป้าเมียผู้ใหญ่ชมฉันที่มาช่วยแกทำกับข้าวเลี้ยงพวกพี่ๆ
ฉัน แคว พี่โมจิ พี่แพท และแคท ที่เป็นสาวน้อยร่างบางมาช่วยคุณป้าเมียผู้ใหญ่ทำอาหาร
“ใช่คะคุณป้า เพื่อนหนูเก่ง”ยัยแควที่นั่งหั่นผักหันมาพูด
“เหมาะกับเป็นลูกสะใภ้แม่ที่สุดเลยครับ” เอพูดหน้าระรื่น
“คงไม่ได้หรอกค่ะน้องเอเพราะพี่คนนี้เธอเป็นว่าที่น้องสะใภ้พี่ต่างหาก”พี่โมจิพูดพร้อมเดินมาจับไหล่ฉัน ฉันหันไปยิ้มให้พี่โมจิ รู้สึกว่าฉันสวยยังไงก็ไม่รู้
“อย่าไปถือโทษโกรธลูกป้าเลยคะคุณ เอยกน้ำไปให้พี่ๆที่เขาทำงานไป”ป้าหันมาขอโทษฉันแล้วก็ไล่ลูกชายไปข้างนอก “ตายแล้ว”
“อะไรคะป้า”ฉันหันไปถามป้า

“น้ำปลาหมดค่ะ เดี๋ยวป้าไปซื้อก่อน อุ้ย!!!”จู่ๆป้าแกก็ร้องขึ้นมา
“ป้าเป็นอะไรคะ”
“ปวดขาค่ะคุณ”ฉันพยุงป้าให้ไปนั่งที่แคร่ไม้ “ป้าเดินไม่ไหวแล้ว”
“เดี๋ยวหนูไปซื้อให้ก็ได้ค่ะ”
ฉันรับอาสาเพราะจำได้ว่าร้านค้าอยู่ที่ไหนเห็นตอนที่ลุงผู้ใหญ่พาทัวร์รอบหมู่บ้าน อากาศที่นี่ดีจังบริสุทธิ์ สุดๆๆๆ ฉันยิ้มทักทายพี่ น้อง ลุง ป้า น้า อา ปู่ ย่า ตา ยาย ที่อยู่แถวนั้นได้แต่ยิ้มค่ะพูดภาษาเขาไม่ได้
“รอด้วยสิ”ฉันหันกลับไปมองตามเสียงเรียก แคท “เดินไวจังนะ”
“มีอะไรเหรอ”
“เธอเป็นพี่สาวกี้เหรอ” ถามตรงจังเลยนะ “ฉันว่าฉันจำเธอได้ ฉันสังเกตเธอมานานแล้ว”

“สังเกตฉัน”
“ฉันชอบพี่ข้าวปุ้นหรือที่พวกเธอเรียกเขาว่าปุน ชอบมานานแล้วจนรู้ว่าเขาไม่ชอบยุ่งกับผู้หญิงที่ไม่รู้จัก” ตรงมาก “แต่เขาดันไปสนิทกับเธอ”เอ่อ...เสียงเธอโหดไปปะ
“เหรอ ฉันก็เพิ่งรู้ เดี๋ยวนะเธอรู้จักข้าวปุ้นด้วยเหรอ”
“รู้ เธอไม่คิดจะตอบคำถามฉันบ้างเหรอ ยังไงเราก็เคยเป็นเพื่อนกันนะ จนเธอทิ้งฉันไป” เคยเป็นเพื่อน? ทิ้ง งงอ่ะ

เดี๋ยวนะ ภาพเด็กแฝดคู่หนึ่งที่นิสัยต่างกันสุดขั้ววิ่งเข้ามาในหัวฉัน คนหนึ่งเป็นเพื่อนยัยลูกครึ่ง คนหนึ่งเป็นเพื่อนฉัน แล้วเธอก็ชอบนายปุนเหมือนกับ แคท เพื่อนคนนั้นเพื่อนที่ฉันลืมไปแล้ว อย่าบอกนะว่า
“T______T” ฉันร้องไห้แล้วกอดแคทแน่น
“ฉันถือว่าเธอตอบว่าใช่” เธอเย็นชาจังนะ พรืดๆ
“ขอโทษนะที่จำเธอไม่ได้ตั้งแต่แรก”ฉันคลายกอดแคทแล้วจับมือเธอแทน
“ฉันมันไม่น่าจดจำเอง เธอไม่ผิดหรอก” ยะ...เย็นชา
“เธอโกรธอยู่ใช่ไหม”
“ฉันไม่โกรธเธอที่ลืมฉันหรอก แต่ฉันโกรธที่เธอเป็นต้นเหตุให้พี่ข้าวปุ้นของฉันหนีไป=_=***”โหด
“เอ่อ...ขอโทษ”

“ถึงร้านขายน้ำปลาแล้ว ซื้อลูกอมให้ฉันสองเม็ดด้วย”
“^___^”
ลูกอม ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆเวลาที่ฉันไปซื้อของเธอมักจะฝากซื้อลูกอมสองเม็ดเสมอ ฉันมีอีกคนแล้วสินะที่ยังคิดถึงฉันอยู่



เอ๊กอีเอ๊กเอ๊ก
เช้าแล้วเหรอ ซู้ด [เสียงสูดอากาศ] อากาศบริสุทธิ์ที่ซู้ด!!!!!
“ตื่นแล้วเหรอครับพี่สาว”
“เอตื่นเช้าจังนะ”
“ปกติมันตื่นสายจะตายครับคุณหนู”
“สวัสดีคุณลุงผู้ใหญ่ ตื่นเช้าเหมือนกันคะผู้ใหญ่”
“ครับ คุณหนูครับคือ...เอ่อ...คือ...”
“มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ”
“เมียลุงเขาขอให้คุณหนูช่วยทำอาหารหน่อยครับ”
“ได้ค่ะๆ”

“ขอบคุณครับ ไปไอ้เออย่าไปยุ่งคุณเขา”
“ไปก่อนนะครับพี่สาวเดี๋ยวผมจะเก็บดอกไม้มาฝาก”
“จ้าๆ”
นี่ฉันโดนเด็กจีบอยู่ใช่ปะ ฮิๆ ฉันสวย ^___^
“ยิ้มอะไรอยู่ครับที่รัก”พี่ข้าวปั้นกอดฉันจากข้างหลัง
“พี่ข้าวปั้น ทำแบบนี้ไม่ดีนะคะ” ฉันแกะมือพี่ข้าวปั้นออกแล้วหันหน้าไปหาเขา “ตื่นเช้าจังนะคะ ยังสว่างไม่ดีเลย”
“พี่ก็กลัวไอ้เด็กนั้นมันจะมาแย้งแฟนพี่นะสิ พี่เห็นมันด้วยเมื่อกี่”
“เนวไม่ชอบเด็กหรอกคะ เนวชอบคนแก่”พูดจบฉันก็เดินออกมา
ทำไมรู้สึกว่าฉันสวยจังเลย ไปช่วยป้าเมียผู้ใหญ่ทำอาหารดีกว่า ช่วยไม่ได้นี่เนอะคนสวยมีความสามารถย่อมเป็นที่ต้องการ

“นี่เธอ”ใครเรียกฉันอีกเนี่ย
“อ้าวแคทตื่นแล้วเหรอ”
“ยัง=_=”ฉันผิดเอง^^;; “เพิ่งรู้นะว่าเธอชอบกินเด็ก แต่ระวังจะเป็นไข้นะ”
“ทะ...ทำไม O.O????”
“ก็เดี๋ยวเธอก็ไอไง คุกๆ”แล้วเธอก็เดินไป “คุกๆ คุกๆ คุกๆ”
เธอเล่นมุกอยู่เหรอ

“เนวรอฉันด้วย”ยัยแควนั้นเองวิ่งหัวฟูมาเลย “แคทไม่สบายเหรอ ฉันเห็นเขาไอคุกๆอยู่”
“แคทเขาเล่นมุกน่ะ”ยัยแควทำหน้างงๆ หรือว่างังเงียไม่แน่ใจ “ไปอาบน้ำกันเถอะ ถ้าช้าหัวเธออาจจะมีไข่นกได้นะ”
“ทำไม”
“ก็ถ้าแม่นกมาเห็นหัวฟูๆของเธอมันจะมาทำรังเอาสิ”
“ยัยเนว ช่างเถอะฉันเบื่อจะเถียงเธอแล้ว จะว่าไปเธอก็สนิทกับแคทเร็วดีนะ”
“ฉันกับแคทเคยเป็นเพื่อนสนิทกันตอนสมัยเด็กๆ แต่ฉันเองล่ะที่ลืมเธอไปแล้ว แต่แคทก็ยังจำฉันได้”

“จริงเหรอ ดีนะที่เธอเป็นเพื่อนกับแคทไม่ใช่ยัยคาที่ไม่อย่างงั้นฉันจะเลิกคบเธอเป็นเพื่อนจริงๆด้วย พี่แพทก็นิสัยดีนะ แคทก็นิสัยใช่ได้ถึงแม้ออกจะตรงๆและเย็นชาไปหน่อยก็เถอะ แต่ยัยคาที่นี่สิคนละเรื่องเลย”
“นินทาพี่น้องฉันพอรึยัง”เสียงนี่มัน “= =”
“แคทเธอมานานแล้วเหรอ^^;;;”แควหันไปถามแคทเสียอ่อย
“เพิ่งมา= =”
เย็นชา เย็นชา โกรธ หรือ ไม่โกรธกันแน่เนี่ย ขนลุก



ลำธารที่นี่สวยจังน้ำเย็นด้วย ลงไปเล่นหน่อยดีกว่า น้ำใสมากๆเลย
“พี่สาวครับ ดอกไม้ที่ผมสัญญา” เอส่งดอกกล้วยป่าสีชมพูมาให้ สวยมากเลยแต่ฉันจะโดนจับไหมเนี่ย
“ขอบใจจ๊ะสวยมากเลย”
“พี่อยากไปเล่นน้ำตกไหมครับ”
“อยาก”เอ่อ...ไม่ใช่เสียงฉัน “จะพาฉันกับแฟนไปได้ไหมล่ะ” พี่ข้าวปั้นนั้นเอง
“ผมไม่ได้ชวนพี่ ผมชวนพี่สาวคนเดียว”
“พี่ไม่ไปหรอกเอ พี่ข้าวปั้นคะเราไปช่วยเขาสร้างห้องสมุดกันเถอะค่ะ ไปคะไป ไปสิคะ” ฉันดันหลังพี่ข้าวปั้นให้เดิน เอหน้าเศร้าเลยฉันทำร้ายจิตใจเด็กรึเปล่านะ “พี่ไปนะเอ”
น้ำตกเหรออยากไปจัง ไม่เป็นไรไว้วันหลังสถานการณ์ดีๆค่อยไปก็ได้ ไว้เราเจอกันนะน้ำตกจ๋า

“ไม่อยากไปน้ำตกรึไง”พี่ข้าวปั้นถามฉันหลังจากที่เดินมาจากลำธารได้มาไกลนัก
“อยากค่ะ แต่ให้คนอื่นพาไปดีกว่าพี่ข้าวปั้นจะได้สบายใจ”
“ห่วงพี่ด้วยเหรอ”พี่ข้าวปั้นหยุดเดินแล้วหันหลังหลับมา ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เขากำลังจะจูบใช่ไหม

“ช่วยด้วยครับ!!!!!!!!”
“เอ”
ขาฉันเร็วกว่าความคิด ฉันวิ่งมาที่ลำธารเห็นเอนั่งอยู่ที่พื้นมือสองข้างจับที่ข้อเท้า
“พี่สาวอย่าเข้ามา”
“งูกัดเหรอ” พี่ข้าวปั้นที่วิ่งตามมาพูดขึ้น งะ...งู ฉันหันไปเกาะแขนพี่ขั้นทันทีที่สายตาหันไปเห็นงูและมันก็เห็นฉัน “เนวยืนนิ่งๆ”

ตุบ!!!

เอ นั้นเองที่หยิบไม้โยนใส่งู งูเลยเลื้อยไปทางอื่น ฉันเลยผละจากแขนพี่ข้าวปั้นวิ่งไปดูเอ
“เจ็บจังครับพี่สาว ง่วงด้วย”
“ไอ้หนูอย่าหลับนะ”พี่ข้าวปั้นบอกเอ
“ผม...ไม่ใช่ไอ้หนู”
“เออไม่ใช่ก็ไม่ใช่ เธอรู้ไหมมันงูอะไร”
“เห่าดง”
พี่ข้าวปั้นแกะเชื่อกรองเท้าของเขาออกแล้วมัดที่ขาเอ แล้วนั่งยองๆหันหลังมาทางเอ

“เนวพยุงไอ้เด็กนี่ไว้ที่หลังพี่ที”
ฉันไม่พูดอะไรพยุงเอขึ้นหลังพี่ข้าวปั้น เอเองก็ท่าทางง่วงนอนมาก ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เอเป็นอะไร
พี่ข้าวปั้นแบกเอไปทางบ้านลุงผู้ใหญ่ที่ไกลจากลำทานพอสมควร ช้ากว่านี้ไม่ดีแน่
“เนววิ่งไปบอกลุงผู้ใหญ่ก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็วิ่งออกมาทันที
อย่าเป็นอะไรนะเอ



ฉันวิ่งมาได้สักพักก็เห็นลุงผู้ใหญ่ยืนคุยกับลูกบ้านแล้วก็ซูชิอยู่
“ลุง...ผู้...แฮกๆ...ใหญ่คะ เอ...โดนงูกัด”
“ที่ไหนครับ”
“ที่ลำธารคะ...พี่ข้าวปั้นกำลังพามาที่บ้าน...ลุงผู้ใหญ่”ฉันสังเกตเห็นหน้าลุงผู้ใหญ่ซีดไป “มีอะไรรึเปล่าคะ”
“สมุนไพรที่ใช้รักษาหมดนะครับ คนแถวนี้ก็ไม่มี ต้องไปหาบนเขากว่าจะได้ลูกผม...ลูกผม”ลุงผู้ใหญ่น้ำตาไหลพราก
“ไม่เป็นไรครับลุง ผมจะให้คนของผมเตรียมฮอร์ เราจะพาลูกลุงไปโรงพยาบาลเอง” พูดจบซูชิก็วิ่งออกไป
“ลุงผู้ใหญ่ให้คนไปช่วยพี่ข้าวปั้นดีกว่าค่ะ”
ลุงผู้ใหญ่หันไปสั่งคนตรงนั้นและวิ่งตามฉันไปทางที่พี่ข้าวปั้นกำลังแบกเออยู่ สาธุคุณพระคุณเจ้าช่วยคุ้มครองเอด้วยเถอะคะเขาอายุยังน้อยอยู่เลย



โรงพยาบาล ค่ายทหาร
สามชั่วแล้วที่ฉัน พี่ข้าวปั้น ซูชิ และลุงผู้ใหญ่ นั่งเฝ้าเอที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ โชคดีที่เรามาทันเวลาไม่อย่างนั้นเอก็คงไม่รอด
“พี่สาว”เสียงแทบๆเรียกใครสักคน เอ เอฟื้นแล้ว
“ไอ้ลูกชาย เป็นไงหิวน้ำไหม”
“พ่อ พี่สาวผมหิวน้ำ”อ้าวไหมมาใช้ฉันล่ะ เอาเหอะสงสารเด็ก ฉันเทน้ำแล้วป้อนเอ
“น้อยๆหน่อยไอ้หนู ตื่นมาก็อ้อนแฟนชาวบ้านเลยนะ”พี่ข้าวปั้นพูดอย่างหมันไส้
“ขอคุณครับพี่ที่ช่วยผม”เอ ไม่ตอบโต้แต่พูดขอบคุณพี่ข้าวปั้นเสียงอ่อย “ผมไม่แย่งพี่สาวไปจากพี่หรอกแต่ถ้าพี่ทิ้งพี่สาวเมื่อไรผมจะรับดามหัวใจพี่สาวเอง”บอกแล้วไงว่าฉันสวย แต่รู้สึกเหมือนถูกแช่งให้โดนทิ้งยังไงก็ไม่รู้
“รอชาติหน้าเถอะแก”พี่ข้าวปั้น ปั้นหน้ายักษ์ ทำเสียงเข้ม

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ข้าวปั้นนี้ก็มีน้ำใจเหมือนกันนะ ปรบมือ



เพียงใจกล้า
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ธ.ค. 2555, 07:31:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ธ.ค. 2555, 07:33:22 น.

จำนวนการเข้าชม : 940





<< ตอนที่19 -->>ประจันหน้าคุณแม่(เลี้ยง)   ตอนที่21 -->>ข่าวใหญ่สะท้านวงการไต้หวัน >>
เพียงใจกล้า 13 ธ.ค. 2555, 07:34:08 น.


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account