เพราะรักเธอ
ทุกสิ่งเกิดเพราะว่ารัก และจบลงเพราะความรัก รักที่ผิด กับ รักที่ถูกก่อให้เกิดเรื่องราวต่างๆได้มากมาย และเมื่อใช่ความรักในการมอง เราก็จะมีคนรักมากมายในโลกใบนี้
Tags: วันเวลา หัวใจ
ตอน: ตอนที่22-->> คุณพ่อ คุณแม่ ลุงจ้าว และเงามืด
ดูจากชื่อตอนน่าจะรู้ความจริงแล้วนะ
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดี Talk
ประเทศไทย
แล้วฉันก็ได้กลับมาถึงบ้านเกิดเมืองนอนของฉันอีกครั้ง กลับมาได้เดือนหนึ่งแล้วล่ะ แต่ฉันต้องย้ายตัวเองออกจากบ้านที่เช่าไว้ตอนที่เพิ่งกลับมาที่นี่เพราะลืมส่งค่าเช่าบ้านให้คุณป้าจอมงก
แต่อย่างฉันก็ไม่แคร์อยู่แล้ว เพราะตอนนี้ฉันได้มาอยู่บ้านที่ลุงเจ้าเพิ่งซื้อไว้เพราะลุงจ้าวจะย้ายมาอยู่เมืองไทยจนกว่าแควจะเรียนจบ
ซึ่งก็หมายความว่า คนที่อยู่บ้านหลังนี้ที่ใหญ่เวอร์มาก มี ลุงเจ้า คุณแม่แสนสวย แคว ฉัน และแม่บ้านอีกสิบคน มีคนสวนกับคนขับรถด้วย
ลุงจ้าวมาอยู่ที่นี่นอกจากดูแลยัยแควแล้วยังมาดูแลกิจการที่เพิ่งมาเปิดใหม่ที่นี่ด้วย ยัยแควเองก็ตัดสินใจย้ายคณะไปเรียนบริหารเพื่อจะได้ดูแลกิจการต่อจากลุงจ้าวในภายภาคหน้า
ส่วนในตอนนี้ ฉัน แคว ลุงจ้าว และคุณแม่ กำลังนั่งรถเพื่อที่จะไปทานอาหารค่ำนอกบ้าน ว่าแต่..ทางที่มานี่มันคุ้นๆจังเลย
“ฮะโหล คุณนุด ใกล้ถึงแล้วนะไว้เจอกันจ๊ะ” แม่คุณโทรศัพท์กับเพื่อน เพื่อนที่ชื่อ นุดนี่ใช่คนที่แม่ให้สูตรอาหารไปรึเปล่า
“แม่คะ คุณนุดใช่คนที่แม่ให้สูตรอาหารไปรึเปล่าคะ”
“ใช่ลูก เห็นเธอบอกว่าเธอเปิดร้านอาหารแม่เลยจะไปชิมซะหน่อย รู้สึกว่าร้านจะเป็นแบบครอบครัวนะ ชื่อร้านอุ่นใจ”
“อุ่นใจ” แย่แล้ว
คำพูดบางคำลอยเข้ามาในหัว ‘อาจะมาทานอาหารเย็นที่นี่ทุกวัน’
“ร้านที่พ่อเธอพาพวกเรามาเลี้ยงนี่”ยัยแควพูด ไม่ต้องพูดก็ได้มั่งเรื่องนั้นนะ
“ลูกเจอพ่อแล้วเหรอ”นั้นไง งานเข้า “แล้วทำไมลูกไม่บอกแม่”เสียงแม่ดุขึ้นมาทันที
“มันเป็นเรื่องบังเอิญคะแม่ แล้วพักหลังๆมันก็ยุ่งๆ ด้วย”ฉันพยายามปั้นเสียงให้น่าสงสารที่สุด
“ไม่เป็นไรหรอกคุณ ถึงแล้วลงไปกันเถอะ”ขอบคุณที่สุดเลยคะลุงจ้าว
พวกเราลงจากรถเดินเข้าไปในร้าน มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหาเรา คงจะเป็นน้านุด ฉันกับแควยกมือไหว้น้านุด น้าน้ารับไหว้ด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
“ร้านหายากไหมเธอ”
“ไม่หรอก เธอดูสวยขึ้นนะ”
“เธอก็เหมือนกันนะ เราไปในร้านกันเถอะฉันเตรียมอาหารไว้แล้วตามที่สั่งเลย”
“ขอบใจจ๊ะ”
พวกเรารวมถึงน้านุด เดินเข้าไปในร้านรู้สึกว่าจะเป็นทางเดียวกับโต๊ะที่มาทานกับคุณพ่อเลย โลกมันจะกลมไปมากกว่านี้อีกไหม
“หนูเนว หนูเนวจริงๆด้วย”อย่าบอกนะว่า...
“คะ...คุณอาสวัสดีคะมาทานข้าวคนเดียวเหรอคะ”
“จ๊ะ หนูเนวล่ะมาคนเดียวเหรอทานกับลุงไหม”
“เนวมากับ...”
“เนว...คุณ”
ทุกสิ่งอย่างในสายตาฉันเหมือนภาพนิ่ง ในขณะที่ฉันคุยกับพ่ออยู่แม่ที่เดินไปก่อนก็กลับมาตามฉัน และก็...
“ชิตา...คุณยังไม่ตาย”
พ่อที่เหมือนเป็นหุ่นไปเมื่อสักครู่วิ่งไปกอดแม่ไว้ แม่เองก็ยืนนิ่งคงจะตกใจเมือนกับฉันตอนนี้ อีกคนที่ตกใจไม่แพ้กันคงเป็นคนข้างหลังแม่ ที่ยืนนิ่งไปอีกคน...ลุงจ้าว
“ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
พ่อคลายกอดจากแม่ แล้วมองแม่ด้วยคำถามมากมาย ฉันคิดว่าพ่อน่าจะคิดแบบนั้น และรู้สึกว่าพ่อมองเลยไปด้านหลังแม่ด้วย
“ผมต้องการคำอธิบายได้ไหม...ชิตา”
พวกเรายกขบวนกันมาที่โต๊ะที่น้านุดเตรียมไว้ คุณแม่เล่าเรื่องมากมายให้คุณพ่อฟัง (แต่ไม่ได้บอกว่าใครเป็นคนเผาบ้าน) พ่อดูผิดหวังอยู่ไม่น้อยที่คุณแม่ไม่ได้รอท่าน
“หนูเหมือนนางฟ้าเหลือเกินรู้ไหม”
พ่อพูดพร้อมลูบหัวฉันแวดตาท่านทำไห้ฉันอบอุ่นใจมาก
“พ่อคะเนวคิดถึงพ่อที่สุดเลยคะ”
ฉันกอดพ่อกอดแน่นที่สุดเท่าที่แรงฉันมี คิดถึงจัง คิดถึงที่สุด
“แควรักป๊าเหมือนกันค่ะ”ฉันคลายกอดพ่อหันไปมองยัยแควที่กอดลุงจ้าวไว้เหมือนกัน
“คุณคงเข้าใจพวกเรานะคะที่ไม่ได้ติดต่อกับคุณ”
“ผมเข้าใจ คุณไม่ผิดหรอกผมเองที่ทิ้งคุณก่อน”
“คุณไม่ได้ทิ้งฉันหรอกคะ มันคือความจำเป็นของคุณฉันเข้าใจ”
“คุณจ้าวเฉียนคุณดูดีมากนะครับ คุณสองคนเหมาะสมกันมาก...ผมดีใจกับคุณด้วยนะชิตา”
“เรียกฉันว่าหลินเวยจะได้ไหมคะ...คุณโอรุ”
พ่อขา แม่ขา หนูเจ็บปวด หนูกำลังจะเป็นเด็กมีปัญหา
หลายวันต่อมา
หลังจากวันนั้นฉันก็ได้เจอพ่อบ่อยขึ้น พ่อจะโทรหาฉันทุกวัน และทุกวันฉันก็จะโทรหาพ่อเช่นกัน ทุกครั้งก็คุยกันนานมากจนมีสายซ้อนอยู่เสมอ สายซ้อนนั้นก็คือพี่ข้าวปั้น
“เนวนั้นไอ้ดารานี่”พี่ข้าวปั้นชี้ให้ฉันดูนายปุนในโทรทัศน์
ลืมบอกไปว่าตอนนี้พี่ข้าวปั้นรู้เรื่องนายปุนแล้ว เขาเองก็บอกว่าเขาก็คิดๆอยู่เหมือนกัน เขาเองก็ไม่ได้จะเกลียดอะไรนายปุนหรอกเขาบอกว่า ‘พี่น้องก็คือพี่น้อง’ และพวกเรา ตั้งแต่พี่โมจิ ซูชิ คุณลุงใหญ่ พี่ข้าวปั้น และฉัน ต่างก็ตามหานายปุนอยู่
แต่ที่พี่ข้าวปั้นเจอนายปุนตอนนี้มันช่วยอะไรได้
“พี่ข้าวปั้นจะกระโดดไปในทีวีเหรอคะ”
“=___________=”
ทำไมถึงมองเขาอย่างงั้นอ่าO.O???
“มองเขาทำไม”
“ไม่รู้จริงๆหรือไม่รู้จริงๆเนี่ย”
“เหมือนโดนหลอกด่ายังไงก็ไม่รู้นะคะ แล้วพี่ข้าวปั้นหมายว่าอะไรเหรอ”
“พี่หมายความว่านี่มันรายการสดแสดงว่าไอ้ดารามันต้องอยู่ที่นั้นตอนนี้เรารีบไปกันดีกว่า”
“ไปไหน”
“ไปเถอะน่า”
อ้าว เฮ้ย!!! ลากกันเลยเหรอคะพี่ข้าวปั้นหน้าเนวจะทิ่ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โอเวเดย์ สตูริโอ
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ”พี่ข้าวปั้นบอกนายปุนที่เพิ่งเดินออกมาจากสตูริโอ
โชคดีจริงๆที่พวกเรามาทันเวลา แต่หัวใจฉันแทบจะวายเพราะพี่ข้าวปั้นเหยียบมิดไมล์มาที่นี่เกือบจะชนท้ายรถบรรทุกต้องหลายที
“ต้องการอะไร”นายปุนหันมาถามพี่ข้าวปั้น
“ฉันต่างหากที่ต้องถามนาย...นายต้องการอะไร”
“ฉันไม่ต้องการอะไร ฉันก็อยู่ของฉันดีๆนายนั้นแหละต้องการอะไร”
ถามกันไป ถามกันมาอยู่นั้นแหละจะรู้เรื่องกันไหมเนี่ย
“คือพวกเราอยากให้นายไปหาลุงใหญ่ก็แค่นั้น”
“ฉันไม่มีธุระอะไรกับเขาอีกแล้ว...กลับกันไปเถอะฉันมีงานต่ออีกเยอะ”
“แต่พ่อมีเรื่องจะคุยกับนาย”
“พ่อเหรอคนๆเขา...ฉันไม่นับเป็นพ่อหรอก”เสียงนายปุนช่างเย็นชาเหลือเกิน
“แก!!!” พี่ข้าวปั้นกระชากคอเสื้อนายปุน ช่วยใจเย็นๆกันหน่อยเถอะนะ
พรีสๆๆๆๆๆๆๆๆ -/\-
“นายจะทำไมฉัน...ปล่อย!!!” นายปุนมองหน้าพี่ข้าวปั้นอย่างไม่ยี่หรา แต่พี่ข้าวปั้นคงอยากจะฉีกเนื้อนายปุนเป็นชิ้นๆจะแย่แล้ว
“ใจเย็นๆก่อนนะคะพี่ข้าวปั้น...ปล่อยนายปุนก่อนเถอะคะ”ฉันพยายามแกะมือพี่ข้าวปั้นออกจากคอเสื้อนายปุน เพราะคนแถวนี้มุงดูพวกเราเต็มไปหมด แหม!!ก็เรากำลังทะเลาะกับดาราอยู่นี่เนอะ
“ก็ได้”พี่ข้าวปั้นยอมปล่อยคอเสื้อนายปุนแล้ว เยๆๆ
“ฉันไปแล้ว”
อ๊ะ...อ้าวไปไหนล่ะ
เอ๊ะ...เขาหยุดมองอะไรน่ะ
อ้าว...เฮ้ย!!!นายวิ่งมากอดฉันทำไมเนี่ย
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงผู้หญิงแถวนั้นกรี๊ดกันใหญ่ แม่พวกนี้จะบ้าอะไรกันมากมายนะ
ว่าแต่...เสียงปืนมาจากไหน ฉันมองไปรอบๆคนวิ่งกันวุ้นวายไปหมด ฉันรู้สึกว่าคนที่กอดฉันอยู่ตอนนี้ทิ้งตัวลงมาที่ฉันยังไงก็ไม่รู้
“นี่นายฉันหนักนะ”ทำไมนายเงียบแบบนี้ ที่หลังนายปุนทำไมมันเปียกๆล่ะ
ละ...เลือด
“นายปุน!!!...นายเป็นอะไร”
นายถูกยิงอย่างนั้นเหรอ จริงสิ...พี่ข้าวปั้น
“พี่ข้าวปั้นคะนายปุน...นายปุนเขาโดนยิง...พี่ข้าวปั้น...พี่ข้าวปั้นไปไหน”
ฉันหันซ้ายหันขวามองหาพี่ข้าวปั้นอย่างคนบ้า ขาสองข้างทรุดลงไปกองกับพื้น
ฉันจะทำยังไงดี พี่ข้าวปั้นหายไปไหนล่ะ...นายปุนเลือดนายออกเยอะมากขนาดนี้เลยเหรอ
“ฮึก...พี่ข้าวปั้น...ใครก็ได้ช่วยด้วย...ฮึก...ช่วยด้วย...คุณพ่อ”
ขอบคุณสวรรค์ ...คุณพ่อมาช่วยเนวแล้ว
แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันลืมตาไม่ไหวแล้ว...
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
อุ้ยมันจะเกิดอะไรขึ้นเนี้ย
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เนวดี Talk
ประเทศไทย
แล้วฉันก็ได้กลับมาถึงบ้านเกิดเมืองนอนของฉันอีกครั้ง กลับมาได้เดือนหนึ่งแล้วล่ะ แต่ฉันต้องย้ายตัวเองออกจากบ้านที่เช่าไว้ตอนที่เพิ่งกลับมาที่นี่เพราะลืมส่งค่าเช่าบ้านให้คุณป้าจอมงก
แต่อย่างฉันก็ไม่แคร์อยู่แล้ว เพราะตอนนี้ฉันได้มาอยู่บ้านที่ลุงเจ้าเพิ่งซื้อไว้เพราะลุงจ้าวจะย้ายมาอยู่เมืองไทยจนกว่าแควจะเรียนจบ
ซึ่งก็หมายความว่า คนที่อยู่บ้านหลังนี้ที่ใหญ่เวอร์มาก มี ลุงเจ้า คุณแม่แสนสวย แคว ฉัน และแม่บ้านอีกสิบคน มีคนสวนกับคนขับรถด้วย
ลุงจ้าวมาอยู่ที่นี่นอกจากดูแลยัยแควแล้วยังมาดูแลกิจการที่เพิ่งมาเปิดใหม่ที่นี่ด้วย ยัยแควเองก็ตัดสินใจย้ายคณะไปเรียนบริหารเพื่อจะได้ดูแลกิจการต่อจากลุงจ้าวในภายภาคหน้า
ส่วนในตอนนี้ ฉัน แคว ลุงจ้าว และคุณแม่ กำลังนั่งรถเพื่อที่จะไปทานอาหารค่ำนอกบ้าน ว่าแต่..ทางที่มานี่มันคุ้นๆจังเลย
“ฮะโหล คุณนุด ใกล้ถึงแล้วนะไว้เจอกันจ๊ะ” แม่คุณโทรศัพท์กับเพื่อน เพื่อนที่ชื่อ นุดนี่ใช่คนที่แม่ให้สูตรอาหารไปรึเปล่า
“แม่คะ คุณนุดใช่คนที่แม่ให้สูตรอาหารไปรึเปล่าคะ”
“ใช่ลูก เห็นเธอบอกว่าเธอเปิดร้านอาหารแม่เลยจะไปชิมซะหน่อย รู้สึกว่าร้านจะเป็นแบบครอบครัวนะ ชื่อร้านอุ่นใจ”
“อุ่นใจ” แย่แล้ว
คำพูดบางคำลอยเข้ามาในหัว ‘อาจะมาทานอาหารเย็นที่นี่ทุกวัน’
“ร้านที่พ่อเธอพาพวกเรามาเลี้ยงนี่”ยัยแควพูด ไม่ต้องพูดก็ได้มั่งเรื่องนั้นนะ
“ลูกเจอพ่อแล้วเหรอ”นั้นไง งานเข้า “แล้วทำไมลูกไม่บอกแม่”เสียงแม่ดุขึ้นมาทันที
“มันเป็นเรื่องบังเอิญคะแม่ แล้วพักหลังๆมันก็ยุ่งๆ ด้วย”ฉันพยายามปั้นเสียงให้น่าสงสารที่สุด
“ไม่เป็นไรหรอกคุณ ถึงแล้วลงไปกันเถอะ”ขอบคุณที่สุดเลยคะลุงจ้าว
พวกเราลงจากรถเดินเข้าไปในร้าน มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหาเรา คงจะเป็นน้านุด ฉันกับแควยกมือไหว้น้านุด น้าน้ารับไหว้ด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
“ร้านหายากไหมเธอ”
“ไม่หรอก เธอดูสวยขึ้นนะ”
“เธอก็เหมือนกันนะ เราไปในร้านกันเถอะฉันเตรียมอาหารไว้แล้วตามที่สั่งเลย”
“ขอบใจจ๊ะ”
พวกเรารวมถึงน้านุด เดินเข้าไปในร้านรู้สึกว่าจะเป็นทางเดียวกับโต๊ะที่มาทานกับคุณพ่อเลย โลกมันจะกลมไปมากกว่านี้อีกไหม
“หนูเนว หนูเนวจริงๆด้วย”อย่าบอกนะว่า...
“คะ...คุณอาสวัสดีคะมาทานข้าวคนเดียวเหรอคะ”
“จ๊ะ หนูเนวล่ะมาคนเดียวเหรอทานกับลุงไหม”
“เนวมากับ...”
“เนว...คุณ”
ทุกสิ่งอย่างในสายตาฉันเหมือนภาพนิ่ง ในขณะที่ฉันคุยกับพ่ออยู่แม่ที่เดินไปก่อนก็กลับมาตามฉัน และก็...
“ชิตา...คุณยังไม่ตาย”
พ่อที่เหมือนเป็นหุ่นไปเมื่อสักครู่วิ่งไปกอดแม่ไว้ แม่เองก็ยืนนิ่งคงจะตกใจเมือนกับฉันตอนนี้ อีกคนที่ตกใจไม่แพ้กันคงเป็นคนข้างหลังแม่ ที่ยืนนิ่งไปอีกคน...ลุงจ้าว
“ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
พ่อคลายกอดจากแม่ แล้วมองแม่ด้วยคำถามมากมาย ฉันคิดว่าพ่อน่าจะคิดแบบนั้น และรู้สึกว่าพ่อมองเลยไปด้านหลังแม่ด้วย
“ผมต้องการคำอธิบายได้ไหม...ชิตา”
พวกเรายกขบวนกันมาที่โต๊ะที่น้านุดเตรียมไว้ คุณแม่เล่าเรื่องมากมายให้คุณพ่อฟัง (แต่ไม่ได้บอกว่าใครเป็นคนเผาบ้าน) พ่อดูผิดหวังอยู่ไม่น้อยที่คุณแม่ไม่ได้รอท่าน
“หนูเหมือนนางฟ้าเหลือเกินรู้ไหม”
พ่อพูดพร้อมลูบหัวฉันแวดตาท่านทำไห้ฉันอบอุ่นใจมาก
“พ่อคะเนวคิดถึงพ่อที่สุดเลยคะ”
ฉันกอดพ่อกอดแน่นที่สุดเท่าที่แรงฉันมี คิดถึงจัง คิดถึงที่สุด
“แควรักป๊าเหมือนกันค่ะ”ฉันคลายกอดพ่อหันไปมองยัยแควที่กอดลุงจ้าวไว้เหมือนกัน
“คุณคงเข้าใจพวกเรานะคะที่ไม่ได้ติดต่อกับคุณ”
“ผมเข้าใจ คุณไม่ผิดหรอกผมเองที่ทิ้งคุณก่อน”
“คุณไม่ได้ทิ้งฉันหรอกคะ มันคือความจำเป็นของคุณฉันเข้าใจ”
“คุณจ้าวเฉียนคุณดูดีมากนะครับ คุณสองคนเหมาะสมกันมาก...ผมดีใจกับคุณด้วยนะชิตา”
“เรียกฉันว่าหลินเวยจะได้ไหมคะ...คุณโอรุ”
พ่อขา แม่ขา หนูเจ็บปวด หนูกำลังจะเป็นเด็กมีปัญหา
หลายวันต่อมา
หลังจากวันนั้นฉันก็ได้เจอพ่อบ่อยขึ้น พ่อจะโทรหาฉันทุกวัน และทุกวันฉันก็จะโทรหาพ่อเช่นกัน ทุกครั้งก็คุยกันนานมากจนมีสายซ้อนอยู่เสมอ สายซ้อนนั้นก็คือพี่ข้าวปั้น
“เนวนั้นไอ้ดารานี่”พี่ข้าวปั้นชี้ให้ฉันดูนายปุนในโทรทัศน์
ลืมบอกไปว่าตอนนี้พี่ข้าวปั้นรู้เรื่องนายปุนแล้ว เขาเองก็บอกว่าเขาก็คิดๆอยู่เหมือนกัน เขาเองก็ไม่ได้จะเกลียดอะไรนายปุนหรอกเขาบอกว่า ‘พี่น้องก็คือพี่น้อง’ และพวกเรา ตั้งแต่พี่โมจิ ซูชิ คุณลุงใหญ่ พี่ข้าวปั้น และฉัน ต่างก็ตามหานายปุนอยู่
แต่ที่พี่ข้าวปั้นเจอนายปุนตอนนี้มันช่วยอะไรได้
“พี่ข้าวปั้นจะกระโดดไปในทีวีเหรอคะ”
“=___________=”
ทำไมถึงมองเขาอย่างงั้นอ่าO.O???
“มองเขาทำไม”
“ไม่รู้จริงๆหรือไม่รู้จริงๆเนี่ย”
“เหมือนโดนหลอกด่ายังไงก็ไม่รู้นะคะ แล้วพี่ข้าวปั้นหมายว่าอะไรเหรอ”
“พี่หมายความว่านี่มันรายการสดแสดงว่าไอ้ดารามันต้องอยู่ที่นั้นตอนนี้เรารีบไปกันดีกว่า”
“ไปไหน”
“ไปเถอะน่า”
อ้าว เฮ้ย!!! ลากกันเลยเหรอคะพี่ข้าวปั้นหน้าเนวจะทิ่ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โอเวเดย์ สตูริโอ
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ”พี่ข้าวปั้นบอกนายปุนที่เพิ่งเดินออกมาจากสตูริโอ
โชคดีจริงๆที่พวกเรามาทันเวลา แต่หัวใจฉันแทบจะวายเพราะพี่ข้าวปั้นเหยียบมิดไมล์มาที่นี่เกือบจะชนท้ายรถบรรทุกต้องหลายที
“ต้องการอะไร”นายปุนหันมาถามพี่ข้าวปั้น
“ฉันต่างหากที่ต้องถามนาย...นายต้องการอะไร”
“ฉันไม่ต้องการอะไร ฉันก็อยู่ของฉันดีๆนายนั้นแหละต้องการอะไร”
ถามกันไป ถามกันมาอยู่นั้นแหละจะรู้เรื่องกันไหมเนี่ย
“คือพวกเราอยากให้นายไปหาลุงใหญ่ก็แค่นั้น”
“ฉันไม่มีธุระอะไรกับเขาอีกแล้ว...กลับกันไปเถอะฉันมีงานต่ออีกเยอะ”
“แต่พ่อมีเรื่องจะคุยกับนาย”
“พ่อเหรอคนๆเขา...ฉันไม่นับเป็นพ่อหรอก”เสียงนายปุนช่างเย็นชาเหลือเกิน
“แก!!!” พี่ข้าวปั้นกระชากคอเสื้อนายปุน ช่วยใจเย็นๆกันหน่อยเถอะนะ
พรีสๆๆๆๆๆๆๆๆ -/\-
“นายจะทำไมฉัน...ปล่อย!!!” นายปุนมองหน้าพี่ข้าวปั้นอย่างไม่ยี่หรา แต่พี่ข้าวปั้นคงอยากจะฉีกเนื้อนายปุนเป็นชิ้นๆจะแย่แล้ว
“ใจเย็นๆก่อนนะคะพี่ข้าวปั้น...ปล่อยนายปุนก่อนเถอะคะ”ฉันพยายามแกะมือพี่ข้าวปั้นออกจากคอเสื้อนายปุน เพราะคนแถวนี้มุงดูพวกเราเต็มไปหมด แหม!!ก็เรากำลังทะเลาะกับดาราอยู่นี่เนอะ
“ก็ได้”พี่ข้าวปั้นยอมปล่อยคอเสื้อนายปุนแล้ว เยๆๆ
“ฉันไปแล้ว”
อ๊ะ...อ้าวไปไหนล่ะ
เอ๊ะ...เขาหยุดมองอะไรน่ะ
อ้าว...เฮ้ย!!!นายวิ่งมากอดฉันทำไมเนี่ย
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงผู้หญิงแถวนั้นกรี๊ดกันใหญ่ แม่พวกนี้จะบ้าอะไรกันมากมายนะ
ว่าแต่...เสียงปืนมาจากไหน ฉันมองไปรอบๆคนวิ่งกันวุ้นวายไปหมด ฉันรู้สึกว่าคนที่กอดฉันอยู่ตอนนี้ทิ้งตัวลงมาที่ฉันยังไงก็ไม่รู้
“นี่นายฉันหนักนะ”ทำไมนายเงียบแบบนี้ ที่หลังนายปุนทำไมมันเปียกๆล่ะ
ละ...เลือด
“นายปุน!!!...นายเป็นอะไร”
นายถูกยิงอย่างนั้นเหรอ จริงสิ...พี่ข้าวปั้น
“พี่ข้าวปั้นคะนายปุน...นายปุนเขาโดนยิง...พี่ข้าวปั้น...พี่ข้าวปั้นไปไหน”
ฉันหันซ้ายหันขวามองหาพี่ข้าวปั้นอย่างคนบ้า ขาสองข้างทรุดลงไปกองกับพื้น
ฉันจะทำยังไงดี พี่ข้าวปั้นหายไปไหนล่ะ...นายปุนเลือดนายออกเยอะมากขนาดนี้เลยเหรอ
“ฮึก...พี่ข้าวปั้น...ใครก็ได้ช่วยด้วย...ฮึก...ช่วยด้วย...คุณพ่อ”
ขอบคุณสวรรค์ ...คุณพ่อมาช่วยเนวแล้ว
แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันลืมตาไม่ไหวแล้ว...
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
อุ้ยมันจะเกิดอะไรขึ้นเนี้ย
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ธ.ค. 2555, 08:07:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ธ.ค. 2555, 08:08:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 901
| << ตอนที่21 -->>ข่าวใหญ่สะท้านวงการไต้หวัน | ตอนที่23-->>ลูกชายคนที่สองตัวจริงของคุณลุง >> |
