เจ้าสาวพันธุ์สืบ
ปลื้ม---สาวเจ้าตัวดีที่มีนิสัย ซื่อ ทื่อ และโกง
ปลาย--น้องชาย ซึ่งกลายเป็นน้องสาวเธอช่างเป็นคนแสนดี
สองพี่น้องเป็นนางสาวสัปเหร่ออันเลื่อชื่อ ที่บรรดาผีผีรุมขอความเป็นธรรมกันเป็นแถวทีเดียว
คิมหันต์---บุรุษหนุ่มมาดเนี้ยบเจ้าของธุรกิจพันล้าน ผุ้มีเบื้องหลัง ต้องมาเป็นเจ้าบ่าวของนางสาวสัปเหร่ออย่างปลื้ม
วสันต์---หนุ่มหล่อซึ่งเป้นผีที่กลัวผีที่สุด และช่างน่าสงสารที่เขาหลงรักนางสาวทื่อ บื้อ อย่างปลื้มได้ลงคอ
เหมันต์---หนุ่มน้องคนสุดท้องที่ไม่ไว้ใจคนในครอบครัว และไม่ไว้ใจพี่สะใภ้ แต่เขากลับมาแอบรัก นาย...สาว ปลาย ซึ่งทุ่มหัวใจไปรักผีน่าสงสารเสียดาย
เรื่องราววุ่นวาย และสุดรักสุดหวงของ นางแก้ว ได้นำมาลงให้อ่านกันแล้วจ้ะ
ปลาย--น้องชาย ซึ่งกลายเป็นน้องสาวเธอช่างเป็นคนแสนดี
สองพี่น้องเป็นนางสาวสัปเหร่ออันเลื่อชื่อ ที่บรรดาผีผีรุมขอความเป็นธรรมกันเป็นแถวทีเดียว
คิมหันต์---บุรุษหนุ่มมาดเนี้ยบเจ้าของธุรกิจพันล้าน ผุ้มีเบื้องหลัง ต้องมาเป็นเจ้าบ่าวของนางสาวสัปเหร่ออย่างปลื้ม
วสันต์---หนุ่มหล่อซึ่งเป้นผีที่กลัวผีที่สุด และช่างน่าสงสารที่เขาหลงรักนางสาวทื่อ บื้อ อย่างปลื้มได้ลงคอ
เหมันต์---หนุ่มน้องคนสุดท้องที่ไม่ไว้ใจคนในครอบครัว และไม่ไว้ใจพี่สะใภ้ แต่เขากลับมาแอบรัก นาย...สาว ปลาย ซึ่งทุ่มหัวใจไปรักผีน่าสงสารเสียดาย
เรื่องราววุ่นวาย และสุดรักสุดหวงของ นางแก้ว ได้นำมาลงให้อ่านกันแล้วจ้ะ
Tags: คน ช่วย ผี
ตอน: วางแผน
สามพ่อลูกนั่งทานอาหารเย็น ซึ่งกลายมาเป็นมื้อสามทุ่ม ปลื้มนั่งเอาใจผู้ให้กำเนิดกระทั่งพ่อปรัชญาสั่งเบรก
“พอแล้วปลื้ม น้ำพริกสองช้อนแล้ว”
“อ้าว”สาวปลื้มทำอุทาน ก่อนส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ “คิดว่าพ่อไม่เห็น”
“แล้วกัน นี่ใจคอจะแกล้งพ่อเชียวหรือ”
“ปลื้มแค่อยากรู้ว่า คนที่เขามีความรักเป็นยังไง”
“อย่าไปคิดอะไรเลยปลื้ม พ่อแค่หวั่นไหวไปบ้างเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอ”
ปลื้มรวบช้อนและส้อมเรียงคู่ ก่อนเลื่อนมือหยิบแก้วน้ำมาดื่มเป็นอันว่าทานมื้อนี้เรียบร้อยแล้ว ปลายเอ่ยถามพี่สาว เพราะปกติจะทานเป็นคนสุดท้ายกว่าจะอิ่ม แต่วันนี้ชิ่งอิ่มก่อน
“ไหนบ่นว่าหิว แต่กินน้อยเชียว”
“ปลื้มมีธุระ วันนี้จะนั่งสมาธิ แผ่เมตตานานสักหน่อย”
“ทำไมหรือปลื้ม หรือว่าที่พูดว่ามีผีใหม่มาเขามาจริงๆ”
ปลื้มจ้องตาน้องสาว แล้วทำยิ้มมีเลศนัย ก่อนแตะแก้มอีกฝ่าย หยอกเย้าว่า
“ที่ชมว่าหมอนั่นรูปหล่อ อย่าบอกล่ะว่าชอบ เพราะว่า ยังไงเขาก็ตายไปแล้ว”
“ตายจริงๆแน่แล้วหรือ ปลื้มเห็นเขาจริงๆ ไม่ได้แกล้งปลายใช่หรือเปล่า”
“เคยแกล้งปลายที่ไหนเล่า เออ ถ้าแกล้งพ่อก็ไปอย่าง เอ๊ย” ปลื้มหลุดปาก แล้วยกมือไหว้ลาผู้ให้กำเนิด ก่อนเดินไปแปรงฟัน แล้วขึ้นชั้นบนไปทำอย่างที่พูดไว้
ปลายหันไปทางบิดา จึงเห็นว่าเขาอิ่มแล้วเช่นกัน หญิงสาวคนเรียบร้อยจึงทำหน้าที่เก็บสำรับ แต่ใจดวงน้อยไม่วายสงสารคนที่เห็นเพียงรูป และได้ข่าว หายไปจากสนามบิน…ผู้ชายคนนั้นโชคร้ายเหลือเกินที่กลับแผ่นดินแม่ แต่ไปไม่ถึงบ้าน
“พ่อจ๊ะ พ่อว่าเจ้าสัวลิ้มกับลูกชายเขา โดนฆาตกรรมจากคนคนเดียวกันหรือเปล่าจ๊ะ”
“พ่อก็ห่วงอยู่ นั่งคิดมาตั้งแต่เห็นหน้าน้ำฝน พ่อห่วง กลัวว่าจะมีคนปองร้ายครอบครัวของเขา”
“เถ้าแก่โดนฝังที่ป่าช้าเก่ามาห้าปี แล้วจะเป็นไปได้มั้ยจ๊ะพ่อ”
“เรืองอะไรหือ ปลาย”
“ลูกชายคนที่หายไปจะถูกนำเอ่อ ร่างมาฝังไว้แบบเดียวกับเจ้าสัว”
พ่อปรัชญานิ่งอึ้งไปในทันที เขาเป็นคนมีความรู้ เรียนมาทางกฎหมายจากข่าวที่ขณะนี้ออกมาเป็นกระแสข่าวร้อนอยู่ทุกเวลา น่าจะมาจากสมบัติ สินทรัพย์มหาศาล ทำให้เกิดความโลภถึงขนาดกำจัดคนให้พ้นทาง เจ้าสัวโดนฆาตกรรม ส่วนลูกชายที่ข่าวออกมาว่า หายตัวไปก่อนจะถึงบ้าน วิญญาณที่พ่อปรัชญาเห็น
หนุ่มคนนั้นเป็นคนดี พ่อปรัชญารู้ได้ทันที เพราะไม่มีความมัวหมองในสะสารของวิญญาณสักนิดเดียว น่าที่จะเป็นลูกรักของเจ้าสัวด้วยซ้ำไป
“ปลื้มเห็นวิญาณ สื่อสารกันได้นะจ๊ะพ่อ”
“ตามศาสนาพุทธไม่ให้อุตริกันไป เพราะหากคนไม่เชื่อจะหาว่าบ้า แล้วเจ้าปลื้มมันมีอารมณ์คงเส้นคงวาเสียที่ไหนกัน อย่าไปขออะไรจากพี่เขาเลย ให้เขาอึดอัดจนต้องมาบอกเราเองดีกว่านะปลาย”
“สงสารครอบครัวคนที่พ่อรักจังเลยนะจ๊ะ” ปลายอ้างพ่อขึ้นบังหน้าส่วนหนึ่ง อีกส่วนนั้นเห็นใจคนที่เธอเห็นเพียงรูปภาพที่ออกข่าว
พ่อปรัชญาไม่ตอบว่าอะไร จากนั้นจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำท่าจะขึ้นบ้าน แต่เขาเปลี่ยนใจ เดินออกไปที่ศาลเจ้าที่ ยืนนิ่ง ท่าทีสำรวม ไม่มีใครรู้ว่าพ่อปรัชญาทำอะไรหรือคิดอะไร นอกจากตายายเจ้าที่จะรับคำ จากนี้อำนวยความสะดวกให้สองวิญญาณที่ตกทุกข์ได้ยากเข้ามาพึ่งพิงชายคาบ้านหลังนี้ ให้ได้รับบุญกุศลตามส่วน!!
ผีเจ้าสัวแอบมองการกระทำของพ่อปรัชญา ทั้งที่ไม่ต้องแอบก็ไม่มีใครได้เห็น แต่ว่า ท่านติดนิสัยเก่าของความเป้นคนนั่งนเองจึงทำอะไรจะมีความลับอยู่เสมอ
“เตี่ย” เสียงทักดังมาจากลูกชาย ทำให้ผีเจ้าสัวสะดุ้ง
“ไอ๊หย่า”
“ผมเองครับ”
“เออน่า เตี่ยรู้เลี้ยว”
“ทำไมเตี่ยต้องแอบกอไม้ด้วยครับ ไม่มีใครเห็นเตี่ยหรอกครับ”
“มันเคยตัว”เจ้าสัวยอมรับ “เตี่ยต้องลูลาดเลาเอาว้าย”
“ทำไมครับ คุณพ่อของปลื้มเป็นคนดีมากนะครับเตี่ย”
“อาลูกซาไภ้อียุให้พ่ออีมาจีบแม่ลื้อนาสิ เตี่ยไม่ว้ายจาย” เจ้าสัวบอกเล่าให้ลูกชายฟังอย่างไม่ปิดบัง “อีน่ะลูๆปายไม่ค่อยชอบเตี่ย สงสายอีจะแค้งแทงพ่ออี”
“แค้น หมายความว่ายังไงครับเตี่ย”วสันต์ยังคงซื่อ และอยากรู้ทุกเรื่องจากบิดา
“เตี่ยเพิ่งรู้เมื่อตอนบ่ายว่า พ่ออาลูกซาไภ้ กับแม่ลื้อ เคยรู้จักกาง และล่ายยินอาคิมมันพูกว่าเป็งคนรักก่าวกันมาก่อน แม้ไม่ล่ายยินจากปากแม่ลื้อ แต่เตี่ยก็เข้าจายล่าย อาน้ำฝนแม่ลื้อเป็นคนลี มีความกตัญญู วางนี้เตี่ยเพิ่งเห็งยิ้ม ยิ้มที่สวยๆของแม่ลื้อส่งปายห้ายอาพ่อลูกซาไภ้”
“เตี่ยบอกให้ผมตัดใจเรื่องปลื้ม เตี่ยก็ควรตัดใจเรื่องคุณแม่นะครับ”
“ไอ๊หย่า อาว้า นี่ลื้อจาให้ตัดจายล่ายง่ายๆล่ายงายว้า อย่างลื้อมังแค่รักคุก แต่ของเตี่ย แม่ลื้อเป็งเมีย ไม่เหมืองกาง”
“เหมือนสิครับ เพราะถึงจะเป็นอย่างที่เตี่ยพูด แต่นั่นก็เป้นตอนมีชีวิตนะครับเตี่ย หรือว่าเตี่ยไม่อยากให้แม่ได้เริ่มต้นกับคนดีๆแบบพ่อของปลื้ม”
“ไม่ล่าย ยอมม่ายล่าย” เจ้าสัวปฏิเสธเสียงขาด จากนั้นเลื่อนกายออกมาท่านเลื่อนได้โดยเท้าไม่ติดพื้น วสันต์อุทานทันทีที่เห็นผู้ให้กำเนิดมีสารพัดท่าร่างจะใช้ ทั้งลอยตัว ทั้งลอยไม่ติดพื้นเหมือนผีจีน เหลืออีกอย่างนั่นคือ ทำท่าผีกระโดด
สองพ่อลูกหลบไปนั่งบนรั้วชาดัด ซึ่งปลูกเรียงรายหนาแน่น เป็นรั้วต้นไม้ แทนรั้วโลหะ แต่แค่รั้วต้นไม้นี่เอง ถ้าเจ้าของไม่อนุญาต สารพัดผี หรือวิญญาณก็ไม่อาจกรายกล้ำเข้ามาภายในบ้านได้แล้ว
“อา…”เจ้าสัวอ้าปาก ผ่อนคลายท่าที ท่าทางสบายจนต้องเอ่ยปากกับลูกชาย “รู้สึกเย็ง อิ่ม สดชื่น มีความสุขลีจางนะอาว้า ตรงนี้คงมีฮวงจุ้ยที่ดี”
“เปล่าหรือกครับ อาการที่เตี่ยเป็นอยู่ เป็นอาการของผู้ได้รับส่วนกุศลที่บริสุทธิ์ จากคนที่อุทิศส่วนกุศลโดยไม่หวังผลตอบแทนครับ เตี่ยลองดูสิครับ”
วสันต์ชี้ให้ดู ประกายสีเงิน และสีทอง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายหลากสี แผ่ไปทั่วทั้งบ้าน และยังแผ่ออกไปทั่วเท่าที่รัศมีจะแผ่กว้างออกไปได้ เจ้าสัวมองตามอย่างตื่นตะลึงต่อภาพที่เห็น บรรดาวิญญาณในบ้านต่างมารอรับกันหน้าสลอน นอกรั้งนั้นผีร่อนเร่บางตัวเข้ามารอรับได้ บางตัวร้องไห้ รับไปแล้วร้อนไม่อาจรับเพราะแรงกรรมจากเจ้ากรรมนายเวรที่ไม่ยอมปล่อยให้ได้รับส่วนกุศลก็มี
“ปลื้มเขาอุทิศผลบุญมาให้ครับ คนในบ้านนี้เขาทำกันทุกเย็น ส่วนพ่อของปลื้มทำทุกเช้าและเย็น บางคืนกลางดึกก็ทำวิสปัสนา วิญญาณหลายตัวตนไปผุดเกิดก็มี ผมอยู่ที่นี่ ผผมรู้สึกร่มเย็นจนไม่อยากไปไหนเลยครับเตี่ย”
“ลื้อทำมายต้องเรียกอีว่าพ่อปลื้ม ทำไมไม่เรียกว่าคุงพ่อหรืออาคุงเตี่ยไปเลย”
“ปลื้มเขาไม่อนุญาตครับ เขาบอกว่าไม่ใช่ลูกหลานไม่ต้องเรียก”
เจ้าสัวหัวเราะก๊ากลืมตัวไปว่านั่นคือการเยาะเย้ยต่อความผิดหวังของลูกชาย วสันต์จึงต่อปากคำออกมาว่า
“เตี่ยดื้ออย่างนี้เอง ปลื้มถึงได้ให้ยายกับตามาสั่งสอนซะเนื้อพองไปเลย”
เจ้าสัวหุบปากทันใด ก่อนที่จะทำท่าเคร่งเครียด ยิ่งมองลูกชายวิญญาณผ่องใส ยิ่งรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ควรตายเร็ว
“ตอนเตี่ยรู้ตัวว่าตายเลี้ยว ก็เมื่อร่างของเตี่ยถูกอาลูกซาไภ้อีขุดขึ้นมา เตี่ยก็คิดแต่ว่าจะกลับไปบ้าง ไปบอกพวกลื้อว่าเตี่ยตายเลี้ยว แต่ว่าเตี่ยเข้าไปในบ้างไม่ล่าย พอมาเจอหน้าลื้ออยู่ที่นี่ เตี่ยนึกล่ายว่าพวกลื้อมีอันตาราย”
“หรือครับ เตี่ยหมายถึงคุณแม่ กับเฮีย หรือเหมใช่มั้ยครับเตี่ย”
“เตี่ยห่วงลูกทุกคง แต่ห่วงตามแบบที่เตี่ยควงห่วง พี่สาวลื้อมังงก ยิ่งเห็นที่โรงพยาบางยิ่งรู้ว่าเตี่ยทำพินัยกาม”
“กรรมครับ ไม่ใช่กาม”
“ก็กามสิ เตี่ยพูกผิดตรงหนาย พินัยกาม พินัยกาม พูกไม่ผิกนี่”เจ้าสัวเถียงหน้าตั้ง เอาแต่ใจเป็นที่สุด
“พินายกามส่วนหย่ายให้ลื้อเป็นผู้ที่ล่ายมากที่สุด”
“เตี่ย” วสันต์ครางเรียกบิดาด้วยความรู้สุกคาดไม่ถึง เพราะในลูกชายตากฎหมายแล้ว เขาเองเป็นคนที่โต้เถียงกับพ่อทุกเรื่อง ท่านเคี่ยวเข็ญมากกว่าพี่ชายหรือน้องชาย เคี่ยวแม้กระทั่งการคบหากับผู้หญิง ทำให้เขาเข้าใจว่าผู้ให้กำเนิดลำเอียงไม่รัก ไม่ปล่อยให้เขาได้รับอิสระเหมือนพี่ๆหรือน้องชาย ยิ่งเหมันต์ด้วยแล้ว ผู้ให้กำเนิดเกือบไม่เอาใจใส่เลยด้วยซ้ำ เหมันต์จึงดูเหมือนสบายกว่าใครอื่น
วันนี้เขาเพิ่งกระจ่างแจ้งต่อความต้องการของบิดา แต่ เขาสะดุดความคิด และเพราะเขาเป็นทายาทคนสำคัญนั้นหรือจึงเป็นเหตุให้เขาต้องตาย และเขาตายเพราะใคร ตายได้ยังไงเขายังไม่รู้เลย และคำพูดของปลื้มที่ย้อนไปยังเจ้าสัวลิ้มก็ได้กลับมาวนเวียนให้สองพ่อลูกได้เอ่ยพร้อมกัน
“ตายแล้วเอามาไม่ได้สักบาทเดียว”
“ตายเลี้ยงได้คิก แต่คนที่ยางม่ายตายม่ายล่ายคิก เตี่ยอยากกลับไปช่วยพวกเขาห้ายปลอดภาย”
“จะช่วยได้ยังไงครับ ตอนนี้นอกจากกินบุญเก่าไปวันๆแล้วผมไม่เห็นทางใดเลยครับ ร่างผมไปโดนฝัง หรือโดนถ่วงน้ำที่ไหนผมยังไม่รู้เลยครับ”
“มีทางเลียว”
“ทางไหนครับ”วสันเหลียวหน้าไปมองดูถนน ผู้ให้กำเนิดจึงตะคอก
“ทาง หมายถึงหนทางทางความคิก ไอ๊หย่า อย่างนี้งาย อั๊วถึงล่ายมาที่นี่ มาหาอาลูกซาไภ้ ให้อีช่วย”
“เตี่ยจะให้ปลื้มช่วยหรือครับ ช่วยยังไงผมไม่เห็นทางเลยครับ”คราวนี้วสันต์เข้าใจคำว่าทางอย่างแจ่มแจ้ง “ปลื้มเขาเอ่อไม่ได้อยู่ฐานะเดียวกับเรา ถึงเตี่ยจะให้เขาเป็นหมอผี แต่เฮียไม่มีทางรับแน่ๆครับ”
“เตี่ยต้องห้ายอาคิมแต่งงานกับอาลูกซาไภ้”
“เตี่ย อย่าพูดเล่นสิครับ ปลื้มยิ่งดุๆอยู่ด้วย”
“ลื้อม่ายรู้เหมือนที่เตี่ยงเห็ง”
“เห็นอะไรครับ หรือไปเห็นโหงวเฮ้งของปลื้มจะเป็นจ้าวคนนายคนเข้าอีก” วสันต์ยอกย้อนด้วยความไม่พอใจในส่วนลึก แต่เจ้าสัวมัวแต่ยินดีต่อสิ่งที่ตนคิดจึงโกรธไม่ทัน ท่านจึงเอ่ยด้วยท่าทีรื่นรมย์เต็มที่
“วังนี้ เตี่ยเห็งอาลูกซาไภ้ แอบมองอาคิม เตี่ยรู้ทัง อีชอบอาคิม”กล่าวแล้ว เจ้าสัวปิดปากหัวเราะคิกคัก วสันต์ทำท่าถอนใจ แต่ไม่มีลมระบายออกมาสักนิดเดียว
“แล้วมันจะดีต่อปลื้มตรงไหน ในเมื่อเฮียเป็นคนถือตัว นี่ถ้าเฮียรู้ว่าปลื้มเล่นของ เฮียไม่เกลียดตายหรือครับ ผมไม่อยากให้เตี่ยดึงปลื้มไปในเรื่องนี้เลยครับ”
“เตี่ยม่ายล่ายทามเพื่อตัวเอง”
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะครับ ผมอย่าที่นี่ ผมได้รู้อะไรมากขึ้น อย่างผีที่ตายไปแล้ว ถึงจะเป็นเจ้าของบ้านก็เข้าไม่ได้ นี่เตี่ยคิดให้ปลื้มไปแต่งงานกับเฮีย เพราะว่าปลื้มจะเป็นเจ้าของบ้าน เตี่ยจะได้เข้าบ้านใช่มั้ยครับ แล้วความสุขของปลื้มจะอยู่ตรงไหนล่ะเตี่ย”
“ตรงที่อีล่ายอยู่กับคนที่อีร้ากน่ะซี่” เจ้าสัวตอบทันควัน
“แต่เฮียไม่ได้รัก และผมไม่เห็นทางอีกว่าเฮียจะมาสนใจปลื้มหรือแต่งงานกับปลื้มได้ยังไง”วสันต์เถียงไม่ลดละ
“อย่าคิดเลยครับเตี่ย มันเป็นไปไม่ได้”
“ปายพูกกับอาลูกซาไภ้ลีกว่า พูกกับลื้อเลี้ยวหัวเสีย”
“ไม่ได้เสียแต่หัวหรอกครับ ชีวิตผมก็เสียแล้ว” วสันต์ประชด
“อาว้า” เจ้าสัวชะงักไปในทันที ลูกชายคนที่ท่านฝากความหวังไว้ เสียชีวิตแล้วโดยที่ไม่รู้แม้แต่ว่าตายยังไงด้วยซ้ำ
“เตี่ยเสียจายถ้าความหวังของเตี่ยนำความตายมาห้ายลื้อ แต่เสียใจโดยที่ไม่คิกแก้ไข เตี่ยทามม่ายล่าย นิ่งม่ายล่าย เพราะเฮียลื้อยังมีหน้าที่สำคัญ เพราะพินัยกามฉบาบใหม่เตี่ยระบุล่วยลางสังหองว่า ถ้าลื้อเป็งอารายปาย อาคิอมจะเป็งผู้สืบทอก พินายกามฉบาบนี้ไม่มีคายรู้ นอกจากทนายใหม่ท่าวน้าง เตี่ยต้องเข้าไปนายบ้าง ไปทำทุกวิธีเพื่อช่วยลูกๆห้ายล่าย”
“ช่วยยังไงล่ะครับ ในเมื่อเฮียไม่เชื่อเรื่องผี”
“แต่อาหม่ากับแม่ลื้อเชื่อนี่”
“แล้วอาหม่ากับคุณแม่จะแต่งงานกับปลื้มหรือครับ”
วสันต์ประชดเข้าไปอีกด้วยความหงุดหงิด ไม่พอใจ เขาไม่อยากดึงสาวแสนดีเข้าไปเกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย ไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยวกับพี่ชายเย็นชาอย่างคิมหันต์ และไม่อยาก….ให้ปลื้มเป็นของพี่ชายจริงๆ!!
ปลายนั่งรอพี่สาวออกมาจากห้องพระ ซึ่งวันนี้พี่สาวเข้าไปทำพิธีนานเป็นพิเศษ แฝดน้องเริ่มกระวนกระวายใจในการรอคอย เธอขยับลุกขึ้นเพื่อไปหาอีกฝ่ายเสียเอง เมื่อเปิดประตูจึงเห็นพี่สาวออกมาจากห้องพระพอดี ปลายขยับทักคนพี่ แต่ได้ยินอีกฝ่ายเอ็ดบางสิ่งเสียก่อน หญิงผู้น้องจึงเงียบฟัง
“อาแปะมาดักหน้าดักหลังทำไมจะทะลุปลื้มอีกคนหรือไง เดี๋ยวให้พ่อสักยันต์กันผีทั้งตัวเลยนี่”สาวปลื้มบ่นแล้วเดินเลี่ยงร่างเจ้าสัว อีกฝ่ายยินดักอีก ปลื้มจึงมาหยุดอยู่หน้าห้องของตัวเอง ปลายรีบหลบเข้าห้องแต่แย้มประตูฟัง
“อาแปะจะเอาอะไร นี่ไม่สดชื่นกับบุญกุศลเลยหรือไง”
“สดชื่นซี่อาลูกซาไภ้ อั๊วจะชวนให้ลื้อแต่งงางกับอาคิอมคนที่ลื้อชอบงาย”
“ไม่ได้ชอบ แต่เกลียด อาคิมอาคิ้มอะไรนั่นน่ะทำเล้นตัวหยิ่งซะคอแข็ง แหมไม่คิดพ่อนะ ปลื้มเต้นก้านคอให้อ่อนเป็นเลยล่ะ”
“ไปแต่งงางกับลูกอั๊วหน่อยซี่”
“จะฝให้ปลื้มไปขอลูกชายอาแปะหรือไง ขายเท่าไหร่ล่ะ” สาวยวนเกิดขึ้นทันที เจ้าสัวทำหน้าเปื้อนยิ้ม
“อั๊วไม่ขาย แต่ห้ายหมกเลย”
“โอ๊ยเอาไปหมกอีก ไม่เอาหรอก อยู่บ้านพ่อยิ่งบ่นว่าปลื้มซกมก นี่อาแปะจะให้ปลื้มหมกได้ไงล่ะ” สาวยวนชวนให้เขว เจ้าสัวเกาผมแล้วโต้
“ห้ายหมก ห้ายหมกน่ะ ลื้อข้าวจายม้ายห้ายหมก มีสมบักท่าวหล่ายก็ให้หมก”
“เอาใส่โอ่งดีกว่า อย่าให้หมกเลย ปลื้มไปนอนแระ ไม่ถอยเจอฝ่ามือลงยันต์ลงไปนั่งชักปลื้มไม่รู้นะ”
เจ้าสัวจำใจต้องถอยให้อีกฝ่ายเดินกลับห้องนอน จากนั้นเจ้าสัวทุบกำปั้นกับฝ่ามืออย่างไม่ได้ดังใจ
วสันต์แอบหัวเราะอีกฝ่ายกับความเป็นปลื้มไม่เปลี่ยนแปลง!!
ปลายรีบหลบไปนั่งบนเตียงทำไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนปลื้มเข้าห้องแล้วแลบลิ้นหลอกตัวเองพลางหัวเราะคิกคักเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยมีความสุขกับการได้แกล้งคู่ปรับทีเดียว
“หัวเราะอะไรปลื้ม”
“แกล้งผีน่ะสิ มีอย่างที่ไหน ผลักปลื้มไปหาลูกชายตัวเอง ปลื้มยังเจ็บใจไม่หายเลย หมอนั่นมองปลื้มเหมือนกับว่าปลื้มเป็นเศษขี้เถ้าปลิวไปปิดทองยังงั้นล่ะ”
“หมายถึงผีตัวไหนล่ะ”
“ผีเจ้าสัว ตามมาอยู่บ้านเรา ท่าทางแกวุ่นวายกว่าผีตัวลูกอีก ผีนายวสันต์เรียบร้อยแต่น่าเบื่อชอบตามติดต้อยๆ”
“น่าสนุกเหมือนกันนะได้เห็นผีบ้าง”
“แอ๊ะ” ปลื้มอุทาน ทำท่ารู้ทัน ก่อนตัดบท “ไม่ต้องไปเห็นนายนั่นหรอก ปลื้มไม่อยากให้น้องสาวมางมงายกับผีไร้สภาพ นอนดีกว่า”
เมื่อพูดคำว่านอน สาวเจ้าก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง หลับลงไปอย่างง่ายดาย ดังคำกล่าวว่า ผู้มีบุญ ‘อยู่ที่ไหน ก็กินง่ายหลับง่าย’นั่นเอง!!
“พอแล้วปลื้ม น้ำพริกสองช้อนแล้ว”
“อ้าว”สาวปลื้มทำอุทาน ก่อนส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ “คิดว่าพ่อไม่เห็น”
“แล้วกัน นี่ใจคอจะแกล้งพ่อเชียวหรือ”
“ปลื้มแค่อยากรู้ว่า คนที่เขามีความรักเป็นยังไง”
“อย่าไปคิดอะไรเลยปลื้ม พ่อแค่หวั่นไหวไปบ้างเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอ”
ปลื้มรวบช้อนและส้อมเรียงคู่ ก่อนเลื่อนมือหยิบแก้วน้ำมาดื่มเป็นอันว่าทานมื้อนี้เรียบร้อยแล้ว ปลายเอ่ยถามพี่สาว เพราะปกติจะทานเป็นคนสุดท้ายกว่าจะอิ่ม แต่วันนี้ชิ่งอิ่มก่อน
“ไหนบ่นว่าหิว แต่กินน้อยเชียว”
“ปลื้มมีธุระ วันนี้จะนั่งสมาธิ แผ่เมตตานานสักหน่อย”
“ทำไมหรือปลื้ม หรือว่าที่พูดว่ามีผีใหม่มาเขามาจริงๆ”
ปลื้มจ้องตาน้องสาว แล้วทำยิ้มมีเลศนัย ก่อนแตะแก้มอีกฝ่าย หยอกเย้าว่า
“ที่ชมว่าหมอนั่นรูปหล่อ อย่าบอกล่ะว่าชอบ เพราะว่า ยังไงเขาก็ตายไปแล้ว”
“ตายจริงๆแน่แล้วหรือ ปลื้มเห็นเขาจริงๆ ไม่ได้แกล้งปลายใช่หรือเปล่า”
“เคยแกล้งปลายที่ไหนเล่า เออ ถ้าแกล้งพ่อก็ไปอย่าง เอ๊ย” ปลื้มหลุดปาก แล้วยกมือไหว้ลาผู้ให้กำเนิด ก่อนเดินไปแปรงฟัน แล้วขึ้นชั้นบนไปทำอย่างที่พูดไว้
ปลายหันไปทางบิดา จึงเห็นว่าเขาอิ่มแล้วเช่นกัน หญิงสาวคนเรียบร้อยจึงทำหน้าที่เก็บสำรับ แต่ใจดวงน้อยไม่วายสงสารคนที่เห็นเพียงรูป และได้ข่าว หายไปจากสนามบิน…ผู้ชายคนนั้นโชคร้ายเหลือเกินที่กลับแผ่นดินแม่ แต่ไปไม่ถึงบ้าน
“พ่อจ๊ะ พ่อว่าเจ้าสัวลิ้มกับลูกชายเขา โดนฆาตกรรมจากคนคนเดียวกันหรือเปล่าจ๊ะ”
“พ่อก็ห่วงอยู่ นั่งคิดมาตั้งแต่เห็นหน้าน้ำฝน พ่อห่วง กลัวว่าจะมีคนปองร้ายครอบครัวของเขา”
“เถ้าแก่โดนฝังที่ป่าช้าเก่ามาห้าปี แล้วจะเป็นไปได้มั้ยจ๊ะพ่อ”
“เรืองอะไรหือ ปลาย”
“ลูกชายคนที่หายไปจะถูกนำเอ่อ ร่างมาฝังไว้แบบเดียวกับเจ้าสัว”
พ่อปรัชญานิ่งอึ้งไปในทันที เขาเป็นคนมีความรู้ เรียนมาทางกฎหมายจากข่าวที่ขณะนี้ออกมาเป็นกระแสข่าวร้อนอยู่ทุกเวลา น่าจะมาจากสมบัติ สินทรัพย์มหาศาล ทำให้เกิดความโลภถึงขนาดกำจัดคนให้พ้นทาง เจ้าสัวโดนฆาตกรรม ส่วนลูกชายที่ข่าวออกมาว่า หายตัวไปก่อนจะถึงบ้าน วิญญาณที่พ่อปรัชญาเห็น
หนุ่มคนนั้นเป็นคนดี พ่อปรัชญารู้ได้ทันที เพราะไม่มีความมัวหมองในสะสารของวิญญาณสักนิดเดียว น่าที่จะเป็นลูกรักของเจ้าสัวด้วยซ้ำไป
“ปลื้มเห็นวิญาณ สื่อสารกันได้นะจ๊ะพ่อ”
“ตามศาสนาพุทธไม่ให้อุตริกันไป เพราะหากคนไม่เชื่อจะหาว่าบ้า แล้วเจ้าปลื้มมันมีอารมณ์คงเส้นคงวาเสียที่ไหนกัน อย่าไปขออะไรจากพี่เขาเลย ให้เขาอึดอัดจนต้องมาบอกเราเองดีกว่านะปลาย”
“สงสารครอบครัวคนที่พ่อรักจังเลยนะจ๊ะ” ปลายอ้างพ่อขึ้นบังหน้าส่วนหนึ่ง อีกส่วนนั้นเห็นใจคนที่เธอเห็นเพียงรูปภาพที่ออกข่าว
พ่อปรัชญาไม่ตอบว่าอะไร จากนั้นจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำท่าจะขึ้นบ้าน แต่เขาเปลี่ยนใจ เดินออกไปที่ศาลเจ้าที่ ยืนนิ่ง ท่าทีสำรวม ไม่มีใครรู้ว่าพ่อปรัชญาทำอะไรหรือคิดอะไร นอกจากตายายเจ้าที่จะรับคำ จากนี้อำนวยความสะดวกให้สองวิญญาณที่ตกทุกข์ได้ยากเข้ามาพึ่งพิงชายคาบ้านหลังนี้ ให้ได้รับบุญกุศลตามส่วน!!
ผีเจ้าสัวแอบมองการกระทำของพ่อปรัชญา ทั้งที่ไม่ต้องแอบก็ไม่มีใครได้เห็น แต่ว่า ท่านติดนิสัยเก่าของความเป้นคนนั่งนเองจึงทำอะไรจะมีความลับอยู่เสมอ
“เตี่ย” เสียงทักดังมาจากลูกชาย ทำให้ผีเจ้าสัวสะดุ้ง
“ไอ๊หย่า”
“ผมเองครับ”
“เออน่า เตี่ยรู้เลี้ยว”
“ทำไมเตี่ยต้องแอบกอไม้ด้วยครับ ไม่มีใครเห็นเตี่ยหรอกครับ”
“มันเคยตัว”เจ้าสัวยอมรับ “เตี่ยต้องลูลาดเลาเอาว้าย”
“ทำไมครับ คุณพ่อของปลื้มเป็นคนดีมากนะครับเตี่ย”
“อาลูกซาไภ้อียุให้พ่ออีมาจีบแม่ลื้อนาสิ เตี่ยไม่ว้ายจาย” เจ้าสัวบอกเล่าให้ลูกชายฟังอย่างไม่ปิดบัง “อีน่ะลูๆปายไม่ค่อยชอบเตี่ย สงสายอีจะแค้งแทงพ่ออี”
“แค้น หมายความว่ายังไงครับเตี่ย”วสันต์ยังคงซื่อ และอยากรู้ทุกเรื่องจากบิดา
“เตี่ยเพิ่งรู้เมื่อตอนบ่ายว่า พ่ออาลูกซาไภ้ กับแม่ลื้อ เคยรู้จักกาง และล่ายยินอาคิมมันพูกว่าเป็งคนรักก่าวกันมาก่อน แม้ไม่ล่ายยินจากปากแม่ลื้อ แต่เตี่ยก็เข้าจายล่าย อาน้ำฝนแม่ลื้อเป็นคนลี มีความกตัญญู วางนี้เตี่ยเพิ่งเห็งยิ้ม ยิ้มที่สวยๆของแม่ลื้อส่งปายห้ายอาพ่อลูกซาไภ้”
“เตี่ยบอกให้ผมตัดใจเรื่องปลื้ม เตี่ยก็ควรตัดใจเรื่องคุณแม่นะครับ”
“ไอ๊หย่า อาว้า นี่ลื้อจาให้ตัดจายล่ายง่ายๆล่ายงายว้า อย่างลื้อมังแค่รักคุก แต่ของเตี่ย แม่ลื้อเป็งเมีย ไม่เหมืองกาง”
“เหมือนสิครับ เพราะถึงจะเป็นอย่างที่เตี่ยพูด แต่นั่นก็เป้นตอนมีชีวิตนะครับเตี่ย หรือว่าเตี่ยไม่อยากให้แม่ได้เริ่มต้นกับคนดีๆแบบพ่อของปลื้ม”
“ไม่ล่าย ยอมม่ายล่าย” เจ้าสัวปฏิเสธเสียงขาด จากนั้นเลื่อนกายออกมาท่านเลื่อนได้โดยเท้าไม่ติดพื้น วสันต์อุทานทันทีที่เห็นผู้ให้กำเนิดมีสารพัดท่าร่างจะใช้ ทั้งลอยตัว ทั้งลอยไม่ติดพื้นเหมือนผีจีน เหลืออีกอย่างนั่นคือ ทำท่าผีกระโดด
สองพ่อลูกหลบไปนั่งบนรั้วชาดัด ซึ่งปลูกเรียงรายหนาแน่น เป็นรั้วต้นไม้ แทนรั้วโลหะ แต่แค่รั้วต้นไม้นี่เอง ถ้าเจ้าของไม่อนุญาต สารพัดผี หรือวิญญาณก็ไม่อาจกรายกล้ำเข้ามาภายในบ้านได้แล้ว
“อา…”เจ้าสัวอ้าปาก ผ่อนคลายท่าที ท่าทางสบายจนต้องเอ่ยปากกับลูกชาย “รู้สึกเย็ง อิ่ม สดชื่น มีความสุขลีจางนะอาว้า ตรงนี้คงมีฮวงจุ้ยที่ดี”
“เปล่าหรือกครับ อาการที่เตี่ยเป็นอยู่ เป็นอาการของผู้ได้รับส่วนกุศลที่บริสุทธิ์ จากคนที่อุทิศส่วนกุศลโดยไม่หวังผลตอบแทนครับ เตี่ยลองดูสิครับ”
วสันต์ชี้ให้ดู ประกายสีเงิน และสีทอง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายหลากสี แผ่ไปทั่วทั้งบ้าน และยังแผ่ออกไปทั่วเท่าที่รัศมีจะแผ่กว้างออกไปได้ เจ้าสัวมองตามอย่างตื่นตะลึงต่อภาพที่เห็น บรรดาวิญญาณในบ้านต่างมารอรับกันหน้าสลอน นอกรั้งนั้นผีร่อนเร่บางตัวเข้ามารอรับได้ บางตัวร้องไห้ รับไปแล้วร้อนไม่อาจรับเพราะแรงกรรมจากเจ้ากรรมนายเวรที่ไม่ยอมปล่อยให้ได้รับส่วนกุศลก็มี
“ปลื้มเขาอุทิศผลบุญมาให้ครับ คนในบ้านนี้เขาทำกันทุกเย็น ส่วนพ่อของปลื้มทำทุกเช้าและเย็น บางคืนกลางดึกก็ทำวิสปัสนา วิญญาณหลายตัวตนไปผุดเกิดก็มี ผมอยู่ที่นี่ ผผมรู้สึกร่มเย็นจนไม่อยากไปไหนเลยครับเตี่ย”
“ลื้อทำมายต้องเรียกอีว่าพ่อปลื้ม ทำไมไม่เรียกว่าคุงพ่อหรืออาคุงเตี่ยไปเลย”
“ปลื้มเขาไม่อนุญาตครับ เขาบอกว่าไม่ใช่ลูกหลานไม่ต้องเรียก”
เจ้าสัวหัวเราะก๊ากลืมตัวไปว่านั่นคือการเยาะเย้ยต่อความผิดหวังของลูกชาย วสันต์จึงต่อปากคำออกมาว่า
“เตี่ยดื้ออย่างนี้เอง ปลื้มถึงได้ให้ยายกับตามาสั่งสอนซะเนื้อพองไปเลย”
เจ้าสัวหุบปากทันใด ก่อนที่จะทำท่าเคร่งเครียด ยิ่งมองลูกชายวิญญาณผ่องใส ยิ่งรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ควรตายเร็ว
“ตอนเตี่ยรู้ตัวว่าตายเลี้ยว ก็เมื่อร่างของเตี่ยถูกอาลูกซาไภ้อีขุดขึ้นมา เตี่ยก็คิดแต่ว่าจะกลับไปบ้าง ไปบอกพวกลื้อว่าเตี่ยตายเลี้ยว แต่ว่าเตี่ยเข้าไปในบ้างไม่ล่าย พอมาเจอหน้าลื้ออยู่ที่นี่ เตี่ยนึกล่ายว่าพวกลื้อมีอันตาราย”
“หรือครับ เตี่ยหมายถึงคุณแม่ กับเฮีย หรือเหมใช่มั้ยครับเตี่ย”
“เตี่ยห่วงลูกทุกคง แต่ห่วงตามแบบที่เตี่ยควงห่วง พี่สาวลื้อมังงก ยิ่งเห็นที่โรงพยาบางยิ่งรู้ว่าเตี่ยทำพินัยกาม”
“กรรมครับ ไม่ใช่กาม”
“ก็กามสิ เตี่ยพูกผิดตรงหนาย พินัยกาม พินัยกาม พูกไม่ผิกนี่”เจ้าสัวเถียงหน้าตั้ง เอาแต่ใจเป็นที่สุด
“พินายกามส่วนหย่ายให้ลื้อเป็นผู้ที่ล่ายมากที่สุด”
“เตี่ย” วสันต์ครางเรียกบิดาด้วยความรู้สุกคาดไม่ถึง เพราะในลูกชายตากฎหมายแล้ว เขาเองเป็นคนที่โต้เถียงกับพ่อทุกเรื่อง ท่านเคี่ยวเข็ญมากกว่าพี่ชายหรือน้องชาย เคี่ยวแม้กระทั่งการคบหากับผู้หญิง ทำให้เขาเข้าใจว่าผู้ให้กำเนิดลำเอียงไม่รัก ไม่ปล่อยให้เขาได้รับอิสระเหมือนพี่ๆหรือน้องชาย ยิ่งเหมันต์ด้วยแล้ว ผู้ให้กำเนิดเกือบไม่เอาใจใส่เลยด้วยซ้ำ เหมันต์จึงดูเหมือนสบายกว่าใครอื่น
วันนี้เขาเพิ่งกระจ่างแจ้งต่อความต้องการของบิดา แต่ เขาสะดุดความคิด และเพราะเขาเป็นทายาทคนสำคัญนั้นหรือจึงเป็นเหตุให้เขาต้องตาย และเขาตายเพราะใคร ตายได้ยังไงเขายังไม่รู้เลย และคำพูดของปลื้มที่ย้อนไปยังเจ้าสัวลิ้มก็ได้กลับมาวนเวียนให้สองพ่อลูกได้เอ่ยพร้อมกัน
“ตายแล้วเอามาไม่ได้สักบาทเดียว”
“ตายเลี้ยงได้คิก แต่คนที่ยางม่ายตายม่ายล่ายคิก เตี่ยอยากกลับไปช่วยพวกเขาห้ายปลอดภาย”
“จะช่วยได้ยังไงครับ ตอนนี้นอกจากกินบุญเก่าไปวันๆแล้วผมไม่เห็นทางใดเลยครับ ร่างผมไปโดนฝัง หรือโดนถ่วงน้ำที่ไหนผมยังไม่รู้เลยครับ”
“มีทางเลียว”
“ทางไหนครับ”วสันเหลียวหน้าไปมองดูถนน ผู้ให้กำเนิดจึงตะคอก
“ทาง หมายถึงหนทางทางความคิก ไอ๊หย่า อย่างนี้งาย อั๊วถึงล่ายมาที่นี่ มาหาอาลูกซาไภ้ ให้อีช่วย”
“เตี่ยจะให้ปลื้มช่วยหรือครับ ช่วยยังไงผมไม่เห็นทางเลยครับ”คราวนี้วสันต์เข้าใจคำว่าทางอย่างแจ่มแจ้ง “ปลื้มเขาเอ่อไม่ได้อยู่ฐานะเดียวกับเรา ถึงเตี่ยจะให้เขาเป็นหมอผี แต่เฮียไม่มีทางรับแน่ๆครับ”
“เตี่ยต้องห้ายอาคิมแต่งงานกับอาลูกซาไภ้”
“เตี่ย อย่าพูดเล่นสิครับ ปลื้มยิ่งดุๆอยู่ด้วย”
“ลื้อม่ายรู้เหมือนที่เตี่ยงเห็ง”
“เห็นอะไรครับ หรือไปเห็นโหงวเฮ้งของปลื้มจะเป็นจ้าวคนนายคนเข้าอีก” วสันต์ยอกย้อนด้วยความไม่พอใจในส่วนลึก แต่เจ้าสัวมัวแต่ยินดีต่อสิ่งที่ตนคิดจึงโกรธไม่ทัน ท่านจึงเอ่ยด้วยท่าทีรื่นรมย์เต็มที่
“วังนี้ เตี่ยเห็งอาลูกซาไภ้ แอบมองอาคิม เตี่ยรู้ทัง อีชอบอาคิม”กล่าวแล้ว เจ้าสัวปิดปากหัวเราะคิกคัก วสันต์ทำท่าถอนใจ แต่ไม่มีลมระบายออกมาสักนิดเดียว
“แล้วมันจะดีต่อปลื้มตรงไหน ในเมื่อเฮียเป็นคนถือตัว นี่ถ้าเฮียรู้ว่าปลื้มเล่นของ เฮียไม่เกลียดตายหรือครับ ผมไม่อยากให้เตี่ยดึงปลื้มไปในเรื่องนี้เลยครับ”
“เตี่ยม่ายล่ายทามเพื่อตัวเอง”
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะครับ ผมอย่าที่นี่ ผมได้รู้อะไรมากขึ้น อย่างผีที่ตายไปแล้ว ถึงจะเป็นเจ้าของบ้านก็เข้าไม่ได้ นี่เตี่ยคิดให้ปลื้มไปแต่งงานกับเฮีย เพราะว่าปลื้มจะเป็นเจ้าของบ้าน เตี่ยจะได้เข้าบ้านใช่มั้ยครับ แล้วความสุขของปลื้มจะอยู่ตรงไหนล่ะเตี่ย”
“ตรงที่อีล่ายอยู่กับคนที่อีร้ากน่ะซี่” เจ้าสัวตอบทันควัน
“แต่เฮียไม่ได้รัก และผมไม่เห็นทางอีกว่าเฮียจะมาสนใจปลื้มหรือแต่งงานกับปลื้มได้ยังไง”วสันต์เถียงไม่ลดละ
“อย่าคิดเลยครับเตี่ย มันเป็นไปไม่ได้”
“ปายพูกกับอาลูกซาไภ้ลีกว่า พูกกับลื้อเลี้ยวหัวเสีย”
“ไม่ได้เสียแต่หัวหรอกครับ ชีวิตผมก็เสียแล้ว” วสันต์ประชด
“อาว้า” เจ้าสัวชะงักไปในทันที ลูกชายคนที่ท่านฝากความหวังไว้ เสียชีวิตแล้วโดยที่ไม่รู้แม้แต่ว่าตายยังไงด้วยซ้ำ
“เตี่ยเสียจายถ้าความหวังของเตี่ยนำความตายมาห้ายลื้อ แต่เสียใจโดยที่ไม่คิกแก้ไข เตี่ยทามม่ายล่าย นิ่งม่ายล่าย เพราะเฮียลื้อยังมีหน้าที่สำคัญ เพราะพินัยกามฉบาบใหม่เตี่ยระบุล่วยลางสังหองว่า ถ้าลื้อเป็งอารายปาย อาคิอมจะเป็งผู้สืบทอก พินายกามฉบาบนี้ไม่มีคายรู้ นอกจากทนายใหม่ท่าวน้าง เตี่ยต้องเข้าไปนายบ้าง ไปทำทุกวิธีเพื่อช่วยลูกๆห้ายล่าย”
“ช่วยยังไงล่ะครับ ในเมื่อเฮียไม่เชื่อเรื่องผี”
“แต่อาหม่ากับแม่ลื้อเชื่อนี่”
“แล้วอาหม่ากับคุณแม่จะแต่งงานกับปลื้มหรือครับ”
วสันต์ประชดเข้าไปอีกด้วยความหงุดหงิด ไม่พอใจ เขาไม่อยากดึงสาวแสนดีเข้าไปเกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย ไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยวกับพี่ชายเย็นชาอย่างคิมหันต์ และไม่อยาก….ให้ปลื้มเป็นของพี่ชายจริงๆ!!
ปลายนั่งรอพี่สาวออกมาจากห้องพระ ซึ่งวันนี้พี่สาวเข้าไปทำพิธีนานเป็นพิเศษ แฝดน้องเริ่มกระวนกระวายใจในการรอคอย เธอขยับลุกขึ้นเพื่อไปหาอีกฝ่ายเสียเอง เมื่อเปิดประตูจึงเห็นพี่สาวออกมาจากห้องพระพอดี ปลายขยับทักคนพี่ แต่ได้ยินอีกฝ่ายเอ็ดบางสิ่งเสียก่อน หญิงผู้น้องจึงเงียบฟัง
“อาแปะมาดักหน้าดักหลังทำไมจะทะลุปลื้มอีกคนหรือไง เดี๋ยวให้พ่อสักยันต์กันผีทั้งตัวเลยนี่”สาวปลื้มบ่นแล้วเดินเลี่ยงร่างเจ้าสัว อีกฝ่ายยินดักอีก ปลื้มจึงมาหยุดอยู่หน้าห้องของตัวเอง ปลายรีบหลบเข้าห้องแต่แย้มประตูฟัง
“อาแปะจะเอาอะไร นี่ไม่สดชื่นกับบุญกุศลเลยหรือไง”
“สดชื่นซี่อาลูกซาไภ้ อั๊วจะชวนให้ลื้อแต่งงางกับอาคิอมคนที่ลื้อชอบงาย”
“ไม่ได้ชอบ แต่เกลียด อาคิมอาคิ้มอะไรนั่นน่ะทำเล้นตัวหยิ่งซะคอแข็ง แหมไม่คิดพ่อนะ ปลื้มเต้นก้านคอให้อ่อนเป็นเลยล่ะ”
“ไปแต่งงางกับลูกอั๊วหน่อยซี่”
“จะฝให้ปลื้มไปขอลูกชายอาแปะหรือไง ขายเท่าไหร่ล่ะ” สาวยวนเกิดขึ้นทันที เจ้าสัวทำหน้าเปื้อนยิ้ม
“อั๊วไม่ขาย แต่ห้ายหมกเลย”
“โอ๊ยเอาไปหมกอีก ไม่เอาหรอก อยู่บ้านพ่อยิ่งบ่นว่าปลื้มซกมก นี่อาแปะจะให้ปลื้มหมกได้ไงล่ะ” สาวยวนชวนให้เขว เจ้าสัวเกาผมแล้วโต้
“ห้ายหมก ห้ายหมกน่ะ ลื้อข้าวจายม้ายห้ายหมก มีสมบักท่าวหล่ายก็ให้หมก”
“เอาใส่โอ่งดีกว่า อย่าให้หมกเลย ปลื้มไปนอนแระ ไม่ถอยเจอฝ่ามือลงยันต์ลงไปนั่งชักปลื้มไม่รู้นะ”
เจ้าสัวจำใจต้องถอยให้อีกฝ่ายเดินกลับห้องนอน จากนั้นเจ้าสัวทุบกำปั้นกับฝ่ามืออย่างไม่ได้ดังใจ
วสันต์แอบหัวเราะอีกฝ่ายกับความเป็นปลื้มไม่เปลี่ยนแปลง!!
ปลายรีบหลบไปนั่งบนเตียงทำไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนปลื้มเข้าห้องแล้วแลบลิ้นหลอกตัวเองพลางหัวเราะคิกคักเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยมีความสุขกับการได้แกล้งคู่ปรับทีเดียว
“หัวเราะอะไรปลื้ม”
“แกล้งผีน่ะสิ มีอย่างที่ไหน ผลักปลื้มไปหาลูกชายตัวเอง ปลื้มยังเจ็บใจไม่หายเลย หมอนั่นมองปลื้มเหมือนกับว่าปลื้มเป็นเศษขี้เถ้าปลิวไปปิดทองยังงั้นล่ะ”
“หมายถึงผีตัวไหนล่ะ”
“ผีเจ้าสัว ตามมาอยู่บ้านเรา ท่าทางแกวุ่นวายกว่าผีตัวลูกอีก ผีนายวสันต์เรียบร้อยแต่น่าเบื่อชอบตามติดต้อยๆ”
“น่าสนุกเหมือนกันนะได้เห็นผีบ้าง”
“แอ๊ะ” ปลื้มอุทาน ทำท่ารู้ทัน ก่อนตัดบท “ไม่ต้องไปเห็นนายนั่นหรอก ปลื้มไม่อยากให้น้องสาวมางมงายกับผีไร้สภาพ นอนดีกว่า”
เมื่อพูดคำว่านอน สาวเจ้าก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง หลับลงไปอย่างง่ายดาย ดังคำกล่าวว่า ผู้มีบุญ ‘อยู่ที่ไหน ก็กินง่ายหลับง่าย’นั่นเอง!!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ธ.ค. 2555, 11:51:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ธ.ค. 2555, 11:52:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1566
| << ความในใจของพ่อ | ปลื้มกะเจ้าสัว >> |
saralun 21 ธ.ค. 2555, 14:03:40 น.
เมื่อไหร่เจ้าสัวคิม จะเจอกับปลื้มอีกน้า ^^
เมื่อไหร่เจ้าสัวคิม จะเจอกับปลื้มอีกน้า ^^
นางแก้ว 21 ธ.ค. 2555, 16:52:53 น.
ตอนหน้า พกความเกลียดเจ้าสัวมาเยอะๆเลยนะ กำลังเขียนอยู่จ้า ได้ครึ่งหน้าเองเจอแล้วใกล้ชิดติดแน่นทุกตอน หามุขให้ปลื้มอยู่จ้ะ ประเภทงอนเช้ง ไร้สมอง ไม่มีเหตุผล ไม่เขียนจ้ะ
ตอนหน้า พกความเกลียดเจ้าสัวมาเยอะๆเลยนะ กำลังเขียนอยู่จ้า ได้ครึ่งหน้าเองเจอแล้วใกล้ชิดติดแน่นทุกตอน หามุขให้ปลื้มอยู่จ้ะ ประเภทงอนเช้ง ไร้สมอง ไม่มีเหตุผล ไม่เขียนจ้ะ
Zephyr 21 ธ.ค. 2555, 19:14:30 น.
อืม แล้วจะเจอกันยังไงล่ะเนี่ย
ชักอยากรู้ว่าสองคนนี่จะแต่งกันได้ยังไง
อืม แล้วจะเจอกันยังไงล่ะเนี่ย
ชักอยากรู้ว่าสองคนนี่จะแต่งกันได้ยังไง
