ทางเดินหัวใจ
เรื่องหนึ่งเรื่องเริ่มมาจากความฝัน อีกหลายเรื่องคืความผูกพันธ์
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
Tags: ฝัน และ จริง
ตอน: ตอนที่7.7 สอบเข่งขัน สอบๆๆ
“ไก่ย่างถูกเผา ไก่ย่างถูกเผา มันจะโดนไม้เสียบ~~~~”
บรรดารุ่นพี่รุ่นน้องพากันเต้นแร้งเต้นการอบกองไฟฉลองก่อนวันกลับพรุ่งนี้ ทุกคนพากันสนุกลืมโลก
~กรี๊ด วีดวิ้ว~
“ทุกคนเงียบๆก่อนครับ”ปรวัฒน์ปรบมือขอความสนใจ “น้องๆทั้งหกครับ พวกพี่ทุกคนดีใจนะครับที่น้องๆมีความสามัคคีกันจนผ่านอะไรที่เลวร้ายได้ พรุ่งนี้จะเป็นด่านสุดท้ายแล้ว การสอบพรุ่งนี้จะเป็นบทสุดท้ายว่าใครจะได้ไปอยู่สถาบันที่ทุกคนต่อสู้มา อย่าพึ่งเครียดๆลำดับต่อไปเต้นๆๆๆ”
~วู้ๆๆๆๆ~
“มิ้นต์เราถือจานให้นะ”
เมฆาเดินตามสารินาคอยดูแลเธอมาตั้งแต่จบเกมการแข่งขัน
“ไม่เราถือได้”
“เอาน้ำอะไรดีเดี๋ยวเราไปเอาให้”
“ไม่เป็นไรเราแค่มือเจ็บขาเราไม่ได้เจ็บ ไม่ต้องเอาใจเราหรอก”
อารมณ์คนถูกเอาใจแปรปรวนไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะมาวุ่นวายอะไรกับเธอ จะมีใครรู้บ้างไหมว่าเธอหวั่นไหวเพียงใด
“มิ้นต์เธอก็ใจเย็นหน่อยสิครับ วันนั้นของเดือนรึไงครับ”
กระบี่แซวเพื่อนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนอารมณ์ดี
“นายกระบี่เงียบไปเลย”
“ขอโทษครับ”
แต่วันนี้เธอคงเป็นคนอารมเสียที่สุด
“มิ้นต์น้ำค้างว่าหมอกเขาคงหวังดีแหละ”
“นั้นสิมิ้นต์”
นรีกับนิการช่วยพูด
“แต่เราว่าที่มิ้นต์อารมณ์ไม่ดีคงเพราะไม่เข้าใจเจตนาของหมอกมากกว่า”
“หลินเราไม่ได้...เอ่อ”
ณหทัยผู้ปราดเปรื่องวิเคราะห์ตรงประเด็น สารินาเลยแก้ตัวไม่ถูกแก้ตัวเลยไปไม่ถูก
“เธอก็บอกหมอกไปเลยว่าเธอหวั่นไหว”
ณหทัยยังแกล้งต่อ เมฆา กับสารินามองหน้ากัน เพื่อนๆก็ลุ้นไปด้วย
“ใช่เราหวั่นไหว หมอกนายจะมายุ่งกับเราทำไมมาดูแลเราทำไม นาต้องการอะไร”
“เราชอบเธอ”
“ห๋า???”
เมฆาตะโกนออกมาอย่าเหลืออดเขาพยายามเท่าไหร่คนตรงหน้าก็ไม่เคยนึกอะไรได้เลย
เสียงดนตรี เสียงร้องเพลง เงียบสนิท รุ่นพี่เดินมามุงการสารภารรักของชายรูปงาม กับสาวร่างอวบ
“นายชอบของแปลกรึไง ทำไมไม่ไปชอบ หลินล่ะออกจะฉลาด น้ำค้างก็น่ารัก นิกาก็สวย นายเป็นบ้ารึไง”
สารินาทั้งดีใจทั้งอาย ทั้งเขิน แต่ปากไวก็พูดอะไรเพ้อเจ้อ
“ก็พวกนั้นไม่ใช่เธอไง เธอจำเราไม่ได้จริงๆเหรอ”
สารินาเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม พินิจพิจารนา จับชายหนุ่มหมุนซ้ายหมุนขวา
“เราจำ...ไม่ได้”
“เธอจำเมื่อตอนแปดขวบได้ไหม เราเคยเป็นโรคหัวใจต้องผ่าตัดต้องนอนโรง พยาบาล พ่อกับแม่เราก็ต้องทำงานไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน เรากลัวผีมากจนร้องไห้ลั่นแต่มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาปลอบเรานอนเป็นเพื่อนเรา ทุกวันหลังเลิกเรียนเธอคนนั้นก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนเรา เธอจำได้ไหม”
สารินานึกย้อนไปถึง จำได้เพียง เด็กอ้วนดำ คนหนึ่ง เมื่อเอามาเทียบกับคนตรงหน้าแล้วมันเข้ากันไม่ได้เลย
“บ้าเด็กคนนั้นขี้เหล่จะตาย จะเป็นนายได้ไง”
“นี่ไงหลักฐาน”เมฆาส่งรูปเด็กชายหญิงที่ชู้สองนิ้วเด็กผู้ชายอ้วนดำจนเห็นแต่ฟันขาว ถูกเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักกอดคอไว้ “เธอเองก็เก็บรูปนั้นไว้แล้วทำไมถึงจำเราไม่ได้”
“ไหนเราขอดูบ้าง”กระบี่ดึงรูปมาดูด้วย “คนนี้นายจริงๆเหรอ”
“ไหน”นรี นิการ ณหทัย ก้มไปดูรูป “หมอกเด็กดำนี่นายเหรอ”
เพื่อนๆแทบไม่เชื่อ วิวัฒนาการมนุษย์
“มิ้นต์ๆๆ” เมฆาเรียกสารินาหลายคำแต่ก็ไม่ยอมตอบ เขาเลยเดินไปแตะตัวสารินา “อ้าว! มิ้นต์”
สารินาเป็นล้มเมฆารับไว้ทัน แต่ก็เกือบจะรับน้ำหนักไม่ไหว
“พาไปห้องพยาบาลหน่อยเร็ว”เนวดีสั่ง
“มาพี่ช่วย”ปรเมตรคิดจะช่วย
“ไม่เป็นไรครับพี่”
เมฆาอุ้มสารินา รีบวิ่งไปห้องพยาบาล ลืมความหนักไปชั่วขณะ
“คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน จากกันไปแสนนานก็ได้มาพบกันอีก จริงไหมพี่”
ปรวัฒน์หันไปพูดกับพี่ชายที่หันมามองตาหวานซึ้งกับแฟนสาว
“เออ”
แต่กลับทำเสียงเข้มกับน้องชาย
นรีมองไปยิ้มไป สักวันเธอจะต้องได้เจอกับคนที่รอคอยเหมือนกัน คนคู้กันต่อให้แคล้วคลาดกันยังไงก็ต้องได้เจอกันรอแค่เวลาเท่านั้นสินะ
“อย่าหวานกันให้มากก็ได้ครับผมอิจฉา”
กระบี่แซวเพื่อนสองคนที่ไม่ยอมแยกกัน
เช้านี้รุ่นพี่ปล่อยให้เด็กชิงทุนที่เหลือเก็บของแล้วมาทานอาหารเช้ากัน
“ก็คนเขารักกันนายจะไปยุ่งอะไรเหล่า”
ณหทัยแซวหน้านิ่ง
“นั้นสิๆ”
นรีกับนิการพูดพร้อมกัน คู่รักคู่ใหม่ก็ไรวี่แววสะทกสะท้าน
“น่าเสียดายที่จะต้องกลับแล้ว ไม่รู้นะว่าใครจะได้ทุนครั้งนี้”
กระบี่บ่น
“แต่ยังไงพวกเราก็ได้มิตรภาพกลับบ้านนะ”นรีบอก “ถ้าเราไม่ได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้เราคงจะไม่ได้มีโอกาสเห็นความรักชั่วนิรัน”นรีเหล่ตามองคู่รักแห่งปี
“บ้าๆๆ^///^”
สารินาบิดเสื้อไปมา
“มิ้นต์พอก่อนไหมเสื้อยับหมดแล้ว”
เมฆาพูดเตือนมองมือแฟน
“ก็เราเขินนี่ตัวเอง”
“อุ้ย ตัวเองกันด้วย”
นิการแซวบ้าง สารินายิ่งบิดเสื้อไม่หยุด
“นิกา น้ำค้างหยุดแซวเถอะเสื้อเรายับหมดแล้ว”
เมฆาขอความเห็นใจ
“เสื้อหมอก” สารินาก้มดูมือ “อุ้ย...เขาขอโทษ”
มือของเธออยู่ที่เสื้อเมฆา
“ไม่เป็นไรครับ”
นอกจากชายแฟนหนุ่มจะไม่โกรธแล้วเขายังทำเสียงอ้อนใส่
“นี่น้องๆๆๆๆๆขา”
เสียงรุ่นพี่ที่แสนคุ้นหู ดังมาแต่ไกล
“พี่น้ำยาสุดสวยมีอะไรคะ”
สารินาทักพี่สาวคนสวย
“คือแบบนี้นะคะน้องๆๆๆๆๆได้เวลาสอบแล้วค่ะ”
ทุกคนหน้าเศร้าไม่อยากให้ถึงวันนี้
“อย่าทำหน้าแบบนั้น มามะตามพี่มา”
“อย่าเพิ่งเปิดจนกว่าพี่จะให้สัญญาณนะ”ปรวัฒน์สั่งรุ่นน้อง ก่อนจะให้เพื่อนแจกข้อสอบให้เด็กชิงทุน “เปิดแล้วอ่านพร้อมกันนะครับ หน้าแรก”
“ขอต้อนรับ”
ทุกคนต่างงงกับข้อความที่เห็น แต่ก็ทำตามที่รุ่นพี่บอก
“หน้าต่อไป”
“พวกคุณ”
“หน้าต้อไป”
“สู่อ้อมกอดของพวกเรา เฮ้ย”
“พวกพี่ทุกคนขอแสดงความยินดีกับผู้ที่ได้รับทุนทั้งหกคนนะครับ”
ทุกคนวิ่งมากอดกัน วิ่งเป็นวงกลมรอบปรวัฒน์
“น้องๆคะฟังพี่เนวหน่อยเร็ว”
ทุกคนหยุดมองรุ่นพี่สาวตัวเล็ก
“ต่อไปพี่อยากให้น้องๆจำช่วงเวลาที่ผ่านมาไว้ให้ดี ว่าพวกเราต้องเจอกับอะไร
กว่าจะได้สิ่งที่น้องๆคราดหวัง รวมถึงมิตรภาพที่ได้มา วันข้างหน้าถ้าน้องๆคิดจะเลิกล้มเพราะเจอกับอุปสักหนักหนาก็ขอให้นึกถึงวันเวลานี้”
แปะๆๆๆๆๆ
ทุกคนปรบมือให้กับคำโดนๆของเนวดี
บรรดารุ่นพี่รุ่นน้องพากันเต้นแร้งเต้นการอบกองไฟฉลองก่อนวันกลับพรุ่งนี้ ทุกคนพากันสนุกลืมโลก
~กรี๊ด วีดวิ้ว~
“ทุกคนเงียบๆก่อนครับ”ปรวัฒน์ปรบมือขอความสนใจ “น้องๆทั้งหกครับ พวกพี่ทุกคนดีใจนะครับที่น้องๆมีความสามัคคีกันจนผ่านอะไรที่เลวร้ายได้ พรุ่งนี้จะเป็นด่านสุดท้ายแล้ว การสอบพรุ่งนี้จะเป็นบทสุดท้ายว่าใครจะได้ไปอยู่สถาบันที่ทุกคนต่อสู้มา อย่าพึ่งเครียดๆลำดับต่อไปเต้นๆๆๆ”
~วู้ๆๆๆๆ~
“มิ้นต์เราถือจานให้นะ”
เมฆาเดินตามสารินาคอยดูแลเธอมาตั้งแต่จบเกมการแข่งขัน
“ไม่เราถือได้”
“เอาน้ำอะไรดีเดี๋ยวเราไปเอาให้”
“ไม่เป็นไรเราแค่มือเจ็บขาเราไม่ได้เจ็บ ไม่ต้องเอาใจเราหรอก”
อารมณ์คนถูกเอาใจแปรปรวนไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะมาวุ่นวายอะไรกับเธอ จะมีใครรู้บ้างไหมว่าเธอหวั่นไหวเพียงใด
“มิ้นต์เธอก็ใจเย็นหน่อยสิครับ วันนั้นของเดือนรึไงครับ”
กระบี่แซวเพื่อนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนอารมณ์ดี
“นายกระบี่เงียบไปเลย”
“ขอโทษครับ”
แต่วันนี้เธอคงเป็นคนอารมเสียที่สุด
“มิ้นต์น้ำค้างว่าหมอกเขาคงหวังดีแหละ”
“นั้นสิมิ้นต์”
นรีกับนิการช่วยพูด
“แต่เราว่าที่มิ้นต์อารมณ์ไม่ดีคงเพราะไม่เข้าใจเจตนาของหมอกมากกว่า”
“หลินเราไม่ได้...เอ่อ”
ณหทัยผู้ปราดเปรื่องวิเคราะห์ตรงประเด็น สารินาเลยแก้ตัวไม่ถูกแก้ตัวเลยไปไม่ถูก
“เธอก็บอกหมอกไปเลยว่าเธอหวั่นไหว”
ณหทัยยังแกล้งต่อ เมฆา กับสารินามองหน้ากัน เพื่อนๆก็ลุ้นไปด้วย
“ใช่เราหวั่นไหว หมอกนายจะมายุ่งกับเราทำไมมาดูแลเราทำไม นาต้องการอะไร”
“เราชอบเธอ”
“ห๋า???”
เมฆาตะโกนออกมาอย่าเหลืออดเขาพยายามเท่าไหร่คนตรงหน้าก็ไม่เคยนึกอะไรได้เลย
เสียงดนตรี เสียงร้องเพลง เงียบสนิท รุ่นพี่เดินมามุงการสารภารรักของชายรูปงาม กับสาวร่างอวบ
“นายชอบของแปลกรึไง ทำไมไม่ไปชอบ หลินล่ะออกจะฉลาด น้ำค้างก็น่ารัก นิกาก็สวย นายเป็นบ้ารึไง”
สารินาทั้งดีใจทั้งอาย ทั้งเขิน แต่ปากไวก็พูดอะไรเพ้อเจ้อ
“ก็พวกนั้นไม่ใช่เธอไง เธอจำเราไม่ได้จริงๆเหรอ”
สารินาเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม พินิจพิจารนา จับชายหนุ่มหมุนซ้ายหมุนขวา
“เราจำ...ไม่ได้”
“เธอจำเมื่อตอนแปดขวบได้ไหม เราเคยเป็นโรคหัวใจต้องผ่าตัดต้องนอนโรง พยาบาล พ่อกับแม่เราก็ต้องทำงานไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน เรากลัวผีมากจนร้องไห้ลั่นแต่มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาปลอบเรานอนเป็นเพื่อนเรา ทุกวันหลังเลิกเรียนเธอคนนั้นก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนเรา เธอจำได้ไหม”
สารินานึกย้อนไปถึง จำได้เพียง เด็กอ้วนดำ คนหนึ่ง เมื่อเอามาเทียบกับคนตรงหน้าแล้วมันเข้ากันไม่ได้เลย
“บ้าเด็กคนนั้นขี้เหล่จะตาย จะเป็นนายได้ไง”
“นี่ไงหลักฐาน”เมฆาส่งรูปเด็กชายหญิงที่ชู้สองนิ้วเด็กผู้ชายอ้วนดำจนเห็นแต่ฟันขาว ถูกเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักกอดคอไว้ “เธอเองก็เก็บรูปนั้นไว้แล้วทำไมถึงจำเราไม่ได้”
“ไหนเราขอดูบ้าง”กระบี่ดึงรูปมาดูด้วย “คนนี้นายจริงๆเหรอ”
“ไหน”นรี นิการ ณหทัย ก้มไปดูรูป “หมอกเด็กดำนี่นายเหรอ”
เพื่อนๆแทบไม่เชื่อ วิวัฒนาการมนุษย์
“มิ้นต์ๆๆ” เมฆาเรียกสารินาหลายคำแต่ก็ไม่ยอมตอบ เขาเลยเดินไปแตะตัวสารินา “อ้าว! มิ้นต์”
สารินาเป็นล้มเมฆารับไว้ทัน แต่ก็เกือบจะรับน้ำหนักไม่ไหว
“พาไปห้องพยาบาลหน่อยเร็ว”เนวดีสั่ง
“มาพี่ช่วย”ปรเมตรคิดจะช่วย
“ไม่เป็นไรครับพี่”
เมฆาอุ้มสารินา รีบวิ่งไปห้องพยาบาล ลืมความหนักไปชั่วขณะ
“คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน จากกันไปแสนนานก็ได้มาพบกันอีก จริงไหมพี่”
ปรวัฒน์หันไปพูดกับพี่ชายที่หันมามองตาหวานซึ้งกับแฟนสาว
“เออ”
แต่กลับทำเสียงเข้มกับน้องชาย
นรีมองไปยิ้มไป สักวันเธอจะต้องได้เจอกับคนที่รอคอยเหมือนกัน คนคู้กันต่อให้แคล้วคลาดกันยังไงก็ต้องได้เจอกันรอแค่เวลาเท่านั้นสินะ
“อย่าหวานกันให้มากก็ได้ครับผมอิจฉา”
กระบี่แซวเพื่อนสองคนที่ไม่ยอมแยกกัน
เช้านี้รุ่นพี่ปล่อยให้เด็กชิงทุนที่เหลือเก็บของแล้วมาทานอาหารเช้ากัน
“ก็คนเขารักกันนายจะไปยุ่งอะไรเหล่า”
ณหทัยแซวหน้านิ่ง
“นั้นสิๆ”
นรีกับนิการพูดพร้อมกัน คู่รักคู่ใหม่ก็ไรวี่แววสะทกสะท้าน
“น่าเสียดายที่จะต้องกลับแล้ว ไม่รู้นะว่าใครจะได้ทุนครั้งนี้”
กระบี่บ่น
“แต่ยังไงพวกเราก็ได้มิตรภาพกลับบ้านนะ”นรีบอก “ถ้าเราไม่ได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้เราคงจะไม่ได้มีโอกาสเห็นความรักชั่วนิรัน”นรีเหล่ตามองคู่รักแห่งปี
“บ้าๆๆ^///^”
สารินาบิดเสื้อไปมา
“มิ้นต์พอก่อนไหมเสื้อยับหมดแล้ว”
เมฆาพูดเตือนมองมือแฟน
“ก็เราเขินนี่ตัวเอง”
“อุ้ย ตัวเองกันด้วย”
นิการแซวบ้าง สารินายิ่งบิดเสื้อไม่หยุด
“นิกา น้ำค้างหยุดแซวเถอะเสื้อเรายับหมดแล้ว”
เมฆาขอความเห็นใจ
“เสื้อหมอก” สารินาก้มดูมือ “อุ้ย...เขาขอโทษ”
มือของเธออยู่ที่เสื้อเมฆา
“ไม่เป็นไรครับ”
นอกจากชายแฟนหนุ่มจะไม่โกรธแล้วเขายังทำเสียงอ้อนใส่
“นี่น้องๆๆๆๆๆขา”
เสียงรุ่นพี่ที่แสนคุ้นหู ดังมาแต่ไกล
“พี่น้ำยาสุดสวยมีอะไรคะ”
สารินาทักพี่สาวคนสวย
“คือแบบนี้นะคะน้องๆๆๆๆๆได้เวลาสอบแล้วค่ะ”
ทุกคนหน้าเศร้าไม่อยากให้ถึงวันนี้
“อย่าทำหน้าแบบนั้น มามะตามพี่มา”
“อย่าเพิ่งเปิดจนกว่าพี่จะให้สัญญาณนะ”ปรวัฒน์สั่งรุ่นน้อง ก่อนจะให้เพื่อนแจกข้อสอบให้เด็กชิงทุน “เปิดแล้วอ่านพร้อมกันนะครับ หน้าแรก”
“ขอต้อนรับ”
ทุกคนต่างงงกับข้อความที่เห็น แต่ก็ทำตามที่รุ่นพี่บอก
“หน้าต่อไป”
“พวกคุณ”
“หน้าต้อไป”
“สู่อ้อมกอดของพวกเรา เฮ้ย”
“พวกพี่ทุกคนขอแสดงความยินดีกับผู้ที่ได้รับทุนทั้งหกคนนะครับ”
ทุกคนวิ่งมากอดกัน วิ่งเป็นวงกลมรอบปรวัฒน์
“น้องๆคะฟังพี่เนวหน่อยเร็ว”
ทุกคนหยุดมองรุ่นพี่สาวตัวเล็ก
“ต่อไปพี่อยากให้น้องๆจำช่วงเวลาที่ผ่านมาไว้ให้ดี ว่าพวกเราต้องเจอกับอะไร
กว่าจะได้สิ่งที่น้องๆคราดหวัง รวมถึงมิตรภาพที่ได้มา วันข้างหน้าถ้าน้องๆคิดจะเลิกล้มเพราะเจอกับอุปสักหนักหนาก็ขอให้นึกถึงวันเวลานี้”
แปะๆๆๆๆๆ
ทุกคนปรบมือให้กับคำโดนๆของเนวดี
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ธ.ค. 2555, 21:48:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 ธ.ค. 2560, 17:20:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 633
| << ตอนที่ 7.4 สอบแข่งขัน คำถามอะไรเอ่ย | 11.2 วันที่มรสุมครั้งใหญ่ถาโกม ครึ่งหลัง >> |
