มายากรแห่งรัก
คริสต์มาสแสนโรแมนติกในฝันของแวนด้าจะเป็นจริงไหม
...เมื่อเธอเป็นเพียงแมวดำตัวหนึ่ง ที่หลงรักเจ้านายของตนเอง
...เมื่อเธอเป็นเพียงแมวดำตัวหนึ่ง ที่หลงรักเจ้านายของตนเอง
Tags: แวนด้า ซิลเวอร์ วีตัส มายากล คริสต์มาส
ตอน: ...ค่ำคืนแห่งหิมะสีเงิน... ตอนที่ 2
จริงๆแล้วมายากรแห่งรักที่ลงนี้เป็นตอนพิเศษค่ะ ไม่ยาว ไม่กี่ตอนก็จบ แต่หวังว่าจะตรึงใจ
(หยิบเอาตัวละครจากเรื่องหลักมา เป็นตอนย้อนอดีต ^^ )
เขียนค้างไว้สองปีก่อน แล้วได้โอกาสหยิบมาสานต่อเพราะจะทำหนังสือเฉพาะกิจกัน
ช่วยบ้านเพื่อนนักเขียนสนพ.อรุณที่ไฟไหม้ ยังไงจะบอกข่าวอีกทีนะคะ
คุณนางสาวกระป๋อง – ใช่ค่ะแมวแวนด้ากับเจ้านายหนุ่ม ติดตามนะคะ
หุหุ ช่วงนี้งานยุ่งอีกเปล่าคะเนี่ย
คุณพระอาทิตย์สีทองผ่องไพศาล – ชอบอะไรแมวๆ แมวดำน่ารักน่าลุ้น กับชายหนุ่มผมสีเงิน
ป.ล.หนังสือที่ว่าจะส่งให้รออีกหน่อยนะคะ ยังไม่รู้เลยว่าจะคลอดวันไหน (กำหนดเดือนนี้)
แต่กว่าคนเขียนจะได้ของก็น่าจะต้นเดือนหน้าละมั้งนะเนี่ย
คุณเฟอร์ก้นกระดก – อ่านอันนี้ไปแล้วกันนะเฟอร์ ถ้าไม่อ่านมะม้าจะ จะจะ งอน
อ๊ะไม่หรอก มะม้าก็แค่เมิน... แล้วก็เปลี่ยนนางเอกใหม่ให้อัคมินิ เท่านั้นเอ๊งงงง
คุณริญจน์ธร – เดี๋ยวเอาตุ๊กตาแมวแวนด้าถ่ายกับหมวกมายากลที่เย็บมาให้ หุหุ
แต่กำลังคิดว่าจะทำยังไงกับปกนิยายที่น่าเกลียดดี สีน่าชังเหลือเกิน
คุณพันธุ์แตงกวา – แมวสมัยนี้แก่แดดและร้ายกาจพอตัว55
ขอบคุณที่มาให้กำลังใจในตอนเปิดตัวนะคะ คุณแตงกวา เพื่อนร่วมสนพ.จุ๊บๆ
คุณเลิฟหมวย – นางเอกเป็นแมวค่ะ เป็นคนไม่ชอบเขียนให้นางเอกมีคู่แข่ง
แบบผู้หญิงหลายคนแย่งหนุ่มคนเดียวกันอะไรทำนองนี้จะไม่ชอบเลย มันให้อารมณ์ไม่สบายใจน่ะค่ะ
คุณใบบัวน่ารัก – เหมียวๆๆ คิดถึงคนอ่านจังเลยค่ะ ดีนะที่มีเรื่องให้เอามาลงแล้ว
แต่อันนี้สั้นแป๊บเดียวก็จบ
คุณอะมีราห์แท็ค – รูปดิสเพลย์ก็เป็นแมวดำ ตระกูลแมวดำด้วยกันอย่าลืมเอาใจช่วยแวนด้านะ
คุณหมูอ้วน – สองแมวสาวนี่ร่วมมือกันทำเรื่องไม่ดีมากกว่านี้อีกเยอะค่ะ ปากจัดด้วย เหอๆ
คุณเรือใบ – มายากรแห่งรัก... เรื่องเดียวกันนี่แหละค่ะ แต่อันนี้เป็นตอนพิเศษที่แยกออกมา
ไม่ยาวกระไรนัก แต่เรื่องรักของแมวก็น่าจะซึ้งไม่น้อย
คุณangelK – ขอบคุณค่าคุณแองเจิ้ล ยินดีที่ได้รู้จัก อ่านแล้วคิดยังไงอย่าลืมบอกกันนะคะ
คุณหยกกี้ – มายิ้มยิงฟันก็ยังดีค่ะ ให้กำลังใจคนเขียน
สี่ร้อยปีก่อน หลังจากซิลเวอร์พาแวนด้าหนีจากหมู่บ้านซึ่งถูกทำลายลงด้วยน้ำมือ
ของพวกล่าแม่มด ทั้งสองอยู่กันตามลำพังในบ้านเล็กๆ ในที่รกร้างห่างไกล
อยู่กันเงียบๆเหงาๆ อย่างนั้นหลายปี
แวนด้ารู้สึกเศร้าบ้างเวลาคิดถึงแม่และพี่น้องที่ตามหาไม่พบ แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดา
ตั้งแต่ครั้งสมัยยังอยู่สุขสงบกันดีที่แมวสักตัวจะสูญหายหรือตายจากไปง่ายดาย
เธอรู้อยู่ในจิตสำนึก พวกนั้นจะมีช่วงชีวิตสั้นกว่าตนมากนัก
...เมื่อตอนพรากจากอกแม่แวนด้ายังจำอะไรไม่ได้มาก เธอเองยังเป็นแค่ลูกแมวเล็กๆ
ที่บาดเจ็บเจียนตาย ได้ซิลเวอร์ช่วยชีวิตเอาไว้รวมถึงแบ่งเสี้ยววิญญาณของเขามาให้
แวนด้าจะไม่แก่ไม่ตายไปด้วย ตราบใดที่ซิลเวอร์ยังใช้ยาอายุวัฒนะ
เธอเคยนึกสงสัย...คนที่แลดูสิ้นหวังขนาดเขาในตอนที่สูญเสียทุกอย่าง
กลับอยากมีชีวิตอยู่ต่อมาเนิ่นนาน เพื่อรอคอยการประจันหน้ากับผู้เป็นอาจารย์
ที่กลายมาเป็นคู่แค้นอย่างวีตัสเท่านั้นหรือ?
น่าเห็นใจซิลเวอร์ เพื่อนของเธอคนนี้ต้องการกระแสความสงบมาช่วยเยียวยา
จิตใจอันแหลกสลาย เพราะมีเสี้ยวหนึ่งแห่งวิญญาณของเขาอยู่ในกาย
แวนด้าจึงพลอยเศร้าไปด้วยกับความรู้สึกที่สั่นไหวรุนแรงซึ่งติดมาจากความทรงจำ
ในช่วงเวลาอันโหดร้ายของการล่าแม่มด บางวันชายหนุ่มก็ทำไร่
บางวันนั่งวาดรูปเล่นเรื่อยเปื่อยตามมือจะพาไป นอกจากนั้นก็เอาแต่เหม่อมองหน้าต่าง
ครุ่นคิดอะไรตามลำพังไปไกลเกินกว่าขอบเขตของฟากฟ้า
ผ่านไปนานหลายปี ซิลเวอร์ถึงได้ตัดสินใจพาเธอย้ายออกจากบ้านน้อยหลังนั้น
แวนด้าไม่คิดว่าตัวเองจะลืมที่นั่นได้เลย แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยหวนกลับไปยังบ้านเก่า
ซิลเวอร์กลายเป็น ผู้ตามล่าพวกล่าแม่มด ในระยะแรกนั้น เลือดมากมายที่หลั่งริน
หาได้ทำให้ไฟแค้นสีเงินช่วงโชติมอดดับลง การฆ่าฟันยืดเยื้อยาวนานราวกับจะไม่มีวันจบสิ้น
เวลาแห่งความหมกมุ่นหม่นหมองผ่านไป สิบ ยี่สิบปี... จวบกระทั่งร้อย...
จนวันหนึ่งชายหนุ่มผมสีเงินซึ่งซ่อนหน้าไว้ใต้ผ้าคลุมศีรษะมิดชิดก็สามารถยืนมอง
ภาพการแขวนคอแม่มดได้ด้วยกิริยาอันเฉยชา
แวนด้าที่ถูกอุ้มแอบไว้ใต้เสื้อคลุมรุ่มร่ามรู้สึกได้ หัวใจของเขาไม่เต้นแรงอีกแล้ว
ลมหายใจของเขาไม่ถี่กระชั้นด้วยความโกรธ แถมยังคล้ายจะยินเสียงหัวเราะเบาๆ
อยู่ในอกด้วยซ้ำ แมวสาวจึงกระซิบถามอย่างเศร้าใจ ทั้งที่ก็ไม่มีคนธรรมดาได้ยินเสียงของเธออยู่ดี
“ทำไมถึงเฉย คราวนี้ทำไมไม่ช่วยล่ะ ซิลเวอร์...”
“คงช่วยอะไรไม่ได้แล้วละ ฉันคนเดียว...หรือถึงแม้จะมีพวกเราหลายคนร่วมมือกันเยียวยา
เรื่องนี้ แต่ตราบใดที่มนุษย์ยังไม่หยุดแบ่งแยก หรือบิดเบือนความจริงเพื่อประโยชน์ของตัว”
ชายหนุ่มผมสีเงินเบือนหน้าเสียจากภาพอันน่าสลด เมินเฉยกับเสียงร้องคร่ำครวญทรมา
ที่เคยทนมองทนรับฟังไมได้
นับจากวันนั้นเจ้านายของแวนด้าก็เริ่มทำอะไรหลายอย่างเพื่อตัวเอง
พาแมวคู่ใจท่องเที่ยวไปยังที่ที่ทั้งคู่อยากไป ตั้งแต่ยอดเขาอันเหน็บหนาวที่สุด
ข้ามทะเลทรายร้อนระอุ กับดักค่ายกลในปิรามิดมีไว้ให้ล้อเล่น ราวกับกำลังผจญภัย
ไปในสวนสนุกมหันตราย ท่องไปสู่มิติอันหลากหลาย ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้
กลและมนตร์มายา สามารถเสกสรรเติมแต่งให้ทุกวันกลายเป็นเรื่องมหัศจรรย์เกินฝัน...
แต่แล้วพอนานเข้าซิลเวอร์จึงได้ค้นพบว่าสิ่งที่ทำให้เขาทึ่งจริงๆ กลับเป็นวิทยาการ
ของมนุษย์ธรรมดาๆนี่เอง เมื่อตัวตนของคำว่าวิทยาศาสตร์ปรากฏชัดเจนขึ้น
ช่วยขับไล่ความเชื่อเก่าๆ เรื่องล่าแม่มดให้ถดถอยลง
เมื่อนั้นโลกก็น่าอยู่ขึ้นมาอีกโขสำหรับพ่อมดแม่มดตัวจริง
ปลายศตวรรษที่ 19 มาร์ลอน เดอะซิลเวอร์ ชายผู้เคยเป็นคนไม่ธรรมดาก็ย้ายไปอเมริกา
หันหน้าไปเข้าเรียนในโรงเรียนกับชาวบ้านธรรมดาๆ โดยลดอายุตนให้หน้าตาดูเป็นวัยรุ่น
ร่ำเรียนไปตามลำดับชั้นร่วมกับนักเรียนปกติ ค่อยๆเติบโตเป็นหนุ่มขึ้นมาอีกครา
‘นักเรียนคนนี้ขยันจริง’ แวนด้าแกล้งว่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูหนังสือจนดึกดื่น
‘จะได้เก่งกว่าพ่อมดบ้าๆ อย่างอดีตอาจารย์ของฉันไง’ คนที่กำลังง่วนอยู่กับตำรางึมงำตอบมา
แมวดำได้แต่ส่ายหน้า อีกแล้ว...เขายังไม่ลืม
ระหว่างช่วงเวลานั้นแวนด้ากลายเป็นแมวเฝ้าบ้านจนเริ่มชิน แต่เธอก็ชอบใจเช่นกัน
เมื่อได้อยู่กับหนังสือหนังหาเต็มห้องที่เจ้านายสรรหามาไว้ แมวสาวมีเครื่องพลิกหน้ากระดาษ
ซึ่งซิลเวอร์ประดิษฐ์ให้โดยเฉพาะ เพียงแค่ใช้อุ้งเท้าเหยียบ เครื่องทองเหลืองบางเบานั้น
ก็จะพลิกกระดาษเปิดไปสู่หน้าถัดไปให้อย่างเรียบร้อย
...ยิ่งอ่านก็ยิ่งเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของคน ซึมซับ และต้องการ
อยากใส่ชุดสวยเหมือนเจ้าหญิงในนิทาน อยากได้กุหลาบแดงในวันวาเลนไทน์
แล้วก็เรื่องฝันหวานๆของคู่รักในวันคริสต์มาสนั่นอีก
จะมีวันได้รู้ไหมว่าความรู้สึกแสนงดงามนั้นเป็นเช่นไร
ทว่าแต่ก่อนการฉลองคริสต์มาสยังไม่ได้นิยมไปทั่วโลก เพราะศาสนาคริสต์บางนิกาย
ไม่ได้สนับสนุนในเรื่องนี้ แต่แวนด้ารู้สึกมานานแล้ว มันคือความอบอุ่นอย่างพิเศษ
เท่าที่สายตาแมวตัวหนึ่งสัมผัสได้
สู่ยุคปัจจุบัน เมื่อซิลเวอร์โด่งดังเป็นที่รู้จัก เขาก็ไปงานฉลองคริสต์มาสบ้างโดยไม่เคยทิ้งแวนด้า
แต่จะเอาเธอไปในฐานะอะไรน่ะหรือ... พวงกุญแจตุ๊กตาแมว ช่างน่าเจ็บใจสิ้นดี บางที
สาวๆสมัยใหม่ที่ทาเล็บสีสดพวกนั้นก็มาจับมาคลำเล่น ออกปากว่าน่ารัก ก็แน่ละสิ
คนรูปหล่อใช้อะไรก็ดูดีไปเสียหมด ลองเป็นผู้ชายแว่นหนาสักคนแขวนพวงกุญแจตุ๊กตาแมว
พวกหล่อนคงหัวเราะเยาะกันงอหงาย
จนถึงจุดหนึ่งแวนด้าก็ขอตัว เธอชอบคริสต์มาสที่ได้อยู่กันลำพังมากกว่า
แต่เรื่องราวในช่วงปีหลังๆ แมวสาวยังจำได้ดี... มันไม่เคยจะใกล้เคียงกับที่ต้องการเอาเสียเลย
24 ธันวา สองปีก่อน ...คริสต์มาสอีฟ วันสุกดิบก่อนคริสต์มาส
ซิลเวอร์กลับจากงานไวหน่อย แมวสาวซึ่งหมอบจ้องคอยอยู่นานแล้วพบว่าเป็นอีกครั้งที่
เจ้านายเดินกลับมาตัวเปล่า ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่มีของกินหรือขนม แวนด้าไม่กล้าถาม
หรือเป็นเพราะความอบอุ่นเหล่านั้นจะเตือนให้เขาหวนคิดถึงน้องชายและเหล่าเพื่อนพ้อง
คนสนิทที่เคยอยู่พร้อมหน้าในอดีตเมื่อนานแสนนานมาแล้ว
‘อาบน้ำพร้อมกันไหมแวนด้า’ จู่ๆคนที่เพิ่งถอดเสื้อโค้ทออกพ้นตัวก็กล่าวขึ้น
‘ไม่เอา ! ’ แมวสาวตอบสะบัดทั้งหันหลังให้เสียเลย
ปกติแวนด้าจะยอมให้เขาอาบน้ำง่ายๆ แม้จะไม่ชอบน้ำนัก ก็อยากให้ตัวหอมอยู่เสมอนี่นา
มีบ่อยครั้งที่เธอแกล้งทำท่าเกาหมัดเพื่อเรียกร้องความสนใจ ซิลเวอร์ก็จะหันมาแบบตกใจทุกครั้ง
มันน่าขำดีพิลึก แต่พอคราวไรเขาชวนอาบพร้อมกันแวนด้าก็ต้องเป็นฝ่ายอายทุกที
ซิลเวอร์ทำไม่สนใจเสียงประท้วงแหลมๆของเธอ เขาอุ้มแวนด้าที่ดิ้นรนวุ่นวายเข้าห้องน้ำไปพร้อมกัน
ทั้งปิดประตูขังเธอเอาไว้ หัวเราะร่วนก้องไปทั้งห้องน้ำ
‘คนไม่รู้จักอาย !! ’
ท่ามกลางไอน้ำร้อนที่ระเหยมาจากอ่างซึ่งชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอ่อนวิบวับ
กำลังแช่ตัวพลางฮัมเพลงแสนสบาย แวนด้าหันไปส่งค้อนเข้าให้หลายวง
ก่อนสะบัดหน้าพรืดกลับไปทางประตูอีกครั้ง
คนขี้แกล้งหัวเราะ ดีดน้ำใส่แมวดำสองสามทีจนเธอต้องสลัดขนตัวพอง
คืนนั้นแวนด้ามองผ่านหน้าต่างออกไปเห็นแสงไฟประดับประดาแสนสดใสจากเบื้องนอก
เผลอกระดิกหางระรัว หลายครั้งที่เธอเลียนแบบท่าทางบางอย่างมาจากสุนัขหรือมนุษย์
เพราะความรู้สึกที่ว่าพวกแมวด้วยกันนั้นเอาแต่ใจและเย็นชาเกินไป
‘ฉันแขวนถุงเท้าไว้ได้ไหม’
‘ตามใจสิ แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมของอะไรไว้ให้หรอกนะ’ ซิลเวอร์ตอบยิ้มๆกลั้วขำจนแวนด้านึกฉุน
‘แต่ว่าฉัน...ไม่มีถุงเท้า’ แวนด้าแกล้งทำหูตก รอคอยคำตอบดีๆ ที่อาจตามมา
‘จะให้ยืมก็ได้ แต่ถ้าเกิดมีของขวัญในนั้นเราก็ต้องหารครึ่ง’ คนพูดเลิกคิ้ว แสร้งทำหน้าจริงจัง
อย่างน้อยเขาก็คิดจะหาของมาให้หลังจากโดนทวง น่าดีใจใช่ไหมนะ
...ซิลเวอร์ยังมีความเป็นเด็ก ชอบประดิษฐ์ของเล่น แต่ที่เธออยากได้น่ะไม่ใช่ของเล่นสักหน่อย
หรือจะเป็นขนมก็เบื่อแล้วเหมือนกัน
‘ว่าแต่ เธออยากได้อะไร’
จะบอกออกไปได้หรือ ว่าวันหนึ่งแวนด้าอยากตื่นขึ้นมาเป็นผู้หญิงสาวสวย ผมสีดำ
ให้เขาพาไปเดท แทนที่จะต้องเป็นแมวดำอยู่แบบนี้ ...จริงอยู่ ซิลเวอร์อาจหาทางเสกให้เธอได้
แต่มันก็แค่ชั่วคราว และนั่นจะยิ่งทำให้แวนด้าเสียใจเมื่อยามต้องกลับเป็นแมว
เพราะสิ่งมีชีวิตไม่ใช่ข้าวของที่จะคงรูปอยู่ได้ตลอดเมื่อถูกปลอมแปลงสภาพด้วยมายาหรือมนตราใดๆ
‘ฉันอยากได้โดราเอม่อนมั้ง คงจะช่วยให้ฝันเป็นจริงได้ทุกอย่างเลย...’ เธอตอบทีเล่นทีจริง
‘ยากเกินไป’
‘ซิลเวอร์ ซานตาคลอสมีจริงไหม ฉันอยากขอพรจากเขา’ แมวสาวถามจริงจังขึ้น
ชายหนุ่มมองหน้าเธออย่างงงๆเป็นหลายวินาที ก่อนจะหลุดขำพรืด
‘อยู่มาเป็นร้อยๆปีแล้วเพิ่งมาสงสัยอะไรป่านนี้’
แวนด้าก้มลงค้อนอย่างมีโมโหนิดๆ ‘ก็ในหนังสือบอกไว้นี่...แล้วเด็กๆ ก็ได้ของขวัญด้วย’
‘พ่อแม่ให้ทั้งนั้น ซานตาคลอสก็เป็นแค่นิทานหลอกเด็กละน่า’
‘ไม่มีคนไหนที่ได้ของขวัญจากซานต้าตัวจริงเลยเหรอ ถึงจะเป็นนิทานก็ทำให้เป็นจริงได้ไม่ใช่หรือไง’
‘ยังไง...’ ซิลเวอร์ในเสื้อคลุมทับชุดนอนทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหลับตา ทำท่าจะหลับไปทั้งอย่างนั้น
‘เธอนั่นแหละ ต้องออกไป ใช้มายากลไง...เอาของขวัญไปแจกเด็กๆ บ้างสิ’
แวนด้าอ้าปากงับชายกางเกงนอน พยายามดึงให้ชายหนุ่มลุกจากเตียง
แต่แล้วเสียงหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอของคนกำลังหลับก็บอกให้รู้
คริสต์มาสในปีนี้ของเธอจบลงแล้ว...
(หยิบเอาตัวละครจากเรื่องหลักมา เป็นตอนย้อนอดีต ^^ )
เขียนค้างไว้สองปีก่อน แล้วได้โอกาสหยิบมาสานต่อเพราะจะทำหนังสือเฉพาะกิจกัน
ช่วยบ้านเพื่อนนักเขียนสนพ.อรุณที่ไฟไหม้ ยังไงจะบอกข่าวอีกทีนะคะ
คุณนางสาวกระป๋อง – ใช่ค่ะแมวแวนด้ากับเจ้านายหนุ่ม ติดตามนะคะ
หุหุ ช่วงนี้งานยุ่งอีกเปล่าคะเนี่ย
คุณพระอาทิตย์สีทองผ่องไพศาล – ชอบอะไรแมวๆ แมวดำน่ารักน่าลุ้น กับชายหนุ่มผมสีเงิน
ป.ล.หนังสือที่ว่าจะส่งให้รออีกหน่อยนะคะ ยังไม่รู้เลยว่าจะคลอดวันไหน (กำหนดเดือนนี้)
แต่กว่าคนเขียนจะได้ของก็น่าจะต้นเดือนหน้าละมั้งนะเนี่ย
คุณเฟอร์ก้นกระดก – อ่านอันนี้ไปแล้วกันนะเฟอร์ ถ้าไม่อ่านมะม้าจะ จะจะ งอน
อ๊ะไม่หรอก มะม้าก็แค่เมิน... แล้วก็เปลี่ยนนางเอกใหม่ให้อัคมินิ เท่านั้นเอ๊งงงง
คุณริญจน์ธร – เดี๋ยวเอาตุ๊กตาแมวแวนด้าถ่ายกับหมวกมายากลที่เย็บมาให้ หุหุ
แต่กำลังคิดว่าจะทำยังไงกับปกนิยายที่น่าเกลียดดี สีน่าชังเหลือเกิน
คุณพันธุ์แตงกวา – แมวสมัยนี้แก่แดดและร้ายกาจพอตัว55
ขอบคุณที่มาให้กำลังใจในตอนเปิดตัวนะคะ คุณแตงกวา เพื่อนร่วมสนพ.จุ๊บๆ
คุณเลิฟหมวย – นางเอกเป็นแมวค่ะ เป็นคนไม่ชอบเขียนให้นางเอกมีคู่แข่ง
แบบผู้หญิงหลายคนแย่งหนุ่มคนเดียวกันอะไรทำนองนี้จะไม่ชอบเลย มันให้อารมณ์ไม่สบายใจน่ะค่ะ
คุณใบบัวน่ารัก – เหมียวๆๆ คิดถึงคนอ่านจังเลยค่ะ ดีนะที่มีเรื่องให้เอามาลงแล้ว
แต่อันนี้สั้นแป๊บเดียวก็จบ
คุณอะมีราห์แท็ค – รูปดิสเพลย์ก็เป็นแมวดำ ตระกูลแมวดำด้วยกันอย่าลืมเอาใจช่วยแวนด้านะ
คุณหมูอ้วน – สองแมวสาวนี่ร่วมมือกันทำเรื่องไม่ดีมากกว่านี้อีกเยอะค่ะ ปากจัดด้วย เหอๆ
คุณเรือใบ – มายากรแห่งรัก... เรื่องเดียวกันนี่แหละค่ะ แต่อันนี้เป็นตอนพิเศษที่แยกออกมา
ไม่ยาวกระไรนัก แต่เรื่องรักของแมวก็น่าจะซึ้งไม่น้อย
คุณangelK – ขอบคุณค่าคุณแองเจิ้ล ยินดีที่ได้รู้จัก อ่านแล้วคิดยังไงอย่าลืมบอกกันนะคะ
คุณหยกกี้ – มายิ้มยิงฟันก็ยังดีค่ะ ให้กำลังใจคนเขียน
สี่ร้อยปีก่อน หลังจากซิลเวอร์พาแวนด้าหนีจากหมู่บ้านซึ่งถูกทำลายลงด้วยน้ำมือ
ของพวกล่าแม่มด ทั้งสองอยู่กันตามลำพังในบ้านเล็กๆ ในที่รกร้างห่างไกล
อยู่กันเงียบๆเหงาๆ อย่างนั้นหลายปี
แวนด้ารู้สึกเศร้าบ้างเวลาคิดถึงแม่และพี่น้องที่ตามหาไม่พบ แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดา
ตั้งแต่ครั้งสมัยยังอยู่สุขสงบกันดีที่แมวสักตัวจะสูญหายหรือตายจากไปง่ายดาย
เธอรู้อยู่ในจิตสำนึก พวกนั้นจะมีช่วงชีวิตสั้นกว่าตนมากนัก
...เมื่อตอนพรากจากอกแม่แวนด้ายังจำอะไรไม่ได้มาก เธอเองยังเป็นแค่ลูกแมวเล็กๆ
ที่บาดเจ็บเจียนตาย ได้ซิลเวอร์ช่วยชีวิตเอาไว้รวมถึงแบ่งเสี้ยววิญญาณของเขามาให้
แวนด้าจะไม่แก่ไม่ตายไปด้วย ตราบใดที่ซิลเวอร์ยังใช้ยาอายุวัฒนะ
เธอเคยนึกสงสัย...คนที่แลดูสิ้นหวังขนาดเขาในตอนที่สูญเสียทุกอย่าง
กลับอยากมีชีวิตอยู่ต่อมาเนิ่นนาน เพื่อรอคอยการประจันหน้ากับผู้เป็นอาจารย์
ที่กลายมาเป็นคู่แค้นอย่างวีตัสเท่านั้นหรือ?
น่าเห็นใจซิลเวอร์ เพื่อนของเธอคนนี้ต้องการกระแสความสงบมาช่วยเยียวยา
จิตใจอันแหลกสลาย เพราะมีเสี้ยวหนึ่งแห่งวิญญาณของเขาอยู่ในกาย
แวนด้าจึงพลอยเศร้าไปด้วยกับความรู้สึกที่สั่นไหวรุนแรงซึ่งติดมาจากความทรงจำ
ในช่วงเวลาอันโหดร้ายของการล่าแม่มด บางวันชายหนุ่มก็ทำไร่
บางวันนั่งวาดรูปเล่นเรื่อยเปื่อยตามมือจะพาไป นอกจากนั้นก็เอาแต่เหม่อมองหน้าต่าง
ครุ่นคิดอะไรตามลำพังไปไกลเกินกว่าขอบเขตของฟากฟ้า
ผ่านไปนานหลายปี ซิลเวอร์ถึงได้ตัดสินใจพาเธอย้ายออกจากบ้านน้อยหลังนั้น
แวนด้าไม่คิดว่าตัวเองจะลืมที่นั่นได้เลย แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยหวนกลับไปยังบ้านเก่า
ซิลเวอร์กลายเป็น ผู้ตามล่าพวกล่าแม่มด ในระยะแรกนั้น เลือดมากมายที่หลั่งริน
หาได้ทำให้ไฟแค้นสีเงินช่วงโชติมอดดับลง การฆ่าฟันยืดเยื้อยาวนานราวกับจะไม่มีวันจบสิ้น
เวลาแห่งความหมกมุ่นหม่นหมองผ่านไป สิบ ยี่สิบปี... จวบกระทั่งร้อย...
จนวันหนึ่งชายหนุ่มผมสีเงินซึ่งซ่อนหน้าไว้ใต้ผ้าคลุมศีรษะมิดชิดก็สามารถยืนมอง
ภาพการแขวนคอแม่มดได้ด้วยกิริยาอันเฉยชา
แวนด้าที่ถูกอุ้มแอบไว้ใต้เสื้อคลุมรุ่มร่ามรู้สึกได้ หัวใจของเขาไม่เต้นแรงอีกแล้ว
ลมหายใจของเขาไม่ถี่กระชั้นด้วยความโกรธ แถมยังคล้ายจะยินเสียงหัวเราะเบาๆ
อยู่ในอกด้วยซ้ำ แมวสาวจึงกระซิบถามอย่างเศร้าใจ ทั้งที่ก็ไม่มีคนธรรมดาได้ยินเสียงของเธออยู่ดี
“ทำไมถึงเฉย คราวนี้ทำไมไม่ช่วยล่ะ ซิลเวอร์...”
“คงช่วยอะไรไม่ได้แล้วละ ฉันคนเดียว...หรือถึงแม้จะมีพวกเราหลายคนร่วมมือกันเยียวยา
เรื่องนี้ แต่ตราบใดที่มนุษย์ยังไม่หยุดแบ่งแยก หรือบิดเบือนความจริงเพื่อประโยชน์ของตัว”
ชายหนุ่มผมสีเงินเบือนหน้าเสียจากภาพอันน่าสลด เมินเฉยกับเสียงร้องคร่ำครวญทรมา
ที่เคยทนมองทนรับฟังไมได้
นับจากวันนั้นเจ้านายของแวนด้าก็เริ่มทำอะไรหลายอย่างเพื่อตัวเอง
พาแมวคู่ใจท่องเที่ยวไปยังที่ที่ทั้งคู่อยากไป ตั้งแต่ยอดเขาอันเหน็บหนาวที่สุด
ข้ามทะเลทรายร้อนระอุ กับดักค่ายกลในปิรามิดมีไว้ให้ล้อเล่น ราวกับกำลังผจญภัย
ไปในสวนสนุกมหันตราย ท่องไปสู่มิติอันหลากหลาย ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้
กลและมนตร์มายา สามารถเสกสรรเติมแต่งให้ทุกวันกลายเป็นเรื่องมหัศจรรย์เกินฝัน...
แต่แล้วพอนานเข้าซิลเวอร์จึงได้ค้นพบว่าสิ่งที่ทำให้เขาทึ่งจริงๆ กลับเป็นวิทยาการ
ของมนุษย์ธรรมดาๆนี่เอง เมื่อตัวตนของคำว่าวิทยาศาสตร์ปรากฏชัดเจนขึ้น
ช่วยขับไล่ความเชื่อเก่าๆ เรื่องล่าแม่มดให้ถดถอยลง
เมื่อนั้นโลกก็น่าอยู่ขึ้นมาอีกโขสำหรับพ่อมดแม่มดตัวจริง
ปลายศตวรรษที่ 19 มาร์ลอน เดอะซิลเวอร์ ชายผู้เคยเป็นคนไม่ธรรมดาก็ย้ายไปอเมริกา
หันหน้าไปเข้าเรียนในโรงเรียนกับชาวบ้านธรรมดาๆ โดยลดอายุตนให้หน้าตาดูเป็นวัยรุ่น
ร่ำเรียนไปตามลำดับชั้นร่วมกับนักเรียนปกติ ค่อยๆเติบโตเป็นหนุ่มขึ้นมาอีกครา
‘นักเรียนคนนี้ขยันจริง’ แวนด้าแกล้งว่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูหนังสือจนดึกดื่น
‘จะได้เก่งกว่าพ่อมดบ้าๆ อย่างอดีตอาจารย์ของฉันไง’ คนที่กำลังง่วนอยู่กับตำรางึมงำตอบมา
แมวดำได้แต่ส่ายหน้า อีกแล้ว...เขายังไม่ลืม
ระหว่างช่วงเวลานั้นแวนด้ากลายเป็นแมวเฝ้าบ้านจนเริ่มชิน แต่เธอก็ชอบใจเช่นกัน
เมื่อได้อยู่กับหนังสือหนังหาเต็มห้องที่เจ้านายสรรหามาไว้ แมวสาวมีเครื่องพลิกหน้ากระดาษ
ซึ่งซิลเวอร์ประดิษฐ์ให้โดยเฉพาะ เพียงแค่ใช้อุ้งเท้าเหยียบ เครื่องทองเหลืองบางเบานั้น
ก็จะพลิกกระดาษเปิดไปสู่หน้าถัดไปให้อย่างเรียบร้อย
...ยิ่งอ่านก็ยิ่งเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของคน ซึมซับ และต้องการ
อยากใส่ชุดสวยเหมือนเจ้าหญิงในนิทาน อยากได้กุหลาบแดงในวันวาเลนไทน์
แล้วก็เรื่องฝันหวานๆของคู่รักในวันคริสต์มาสนั่นอีก
จะมีวันได้รู้ไหมว่าความรู้สึกแสนงดงามนั้นเป็นเช่นไร
ทว่าแต่ก่อนการฉลองคริสต์มาสยังไม่ได้นิยมไปทั่วโลก เพราะศาสนาคริสต์บางนิกาย
ไม่ได้สนับสนุนในเรื่องนี้ แต่แวนด้ารู้สึกมานานแล้ว มันคือความอบอุ่นอย่างพิเศษ
เท่าที่สายตาแมวตัวหนึ่งสัมผัสได้
สู่ยุคปัจจุบัน เมื่อซิลเวอร์โด่งดังเป็นที่รู้จัก เขาก็ไปงานฉลองคริสต์มาสบ้างโดยไม่เคยทิ้งแวนด้า
แต่จะเอาเธอไปในฐานะอะไรน่ะหรือ... พวงกุญแจตุ๊กตาแมว ช่างน่าเจ็บใจสิ้นดี บางที
สาวๆสมัยใหม่ที่ทาเล็บสีสดพวกนั้นก็มาจับมาคลำเล่น ออกปากว่าน่ารัก ก็แน่ละสิ
คนรูปหล่อใช้อะไรก็ดูดีไปเสียหมด ลองเป็นผู้ชายแว่นหนาสักคนแขวนพวงกุญแจตุ๊กตาแมว
พวกหล่อนคงหัวเราะเยาะกันงอหงาย
จนถึงจุดหนึ่งแวนด้าก็ขอตัว เธอชอบคริสต์มาสที่ได้อยู่กันลำพังมากกว่า
แต่เรื่องราวในช่วงปีหลังๆ แมวสาวยังจำได้ดี... มันไม่เคยจะใกล้เคียงกับที่ต้องการเอาเสียเลย
24 ธันวา สองปีก่อน ...คริสต์มาสอีฟ วันสุกดิบก่อนคริสต์มาส
ซิลเวอร์กลับจากงานไวหน่อย แมวสาวซึ่งหมอบจ้องคอยอยู่นานแล้วพบว่าเป็นอีกครั้งที่
เจ้านายเดินกลับมาตัวเปล่า ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่มีของกินหรือขนม แวนด้าไม่กล้าถาม
หรือเป็นเพราะความอบอุ่นเหล่านั้นจะเตือนให้เขาหวนคิดถึงน้องชายและเหล่าเพื่อนพ้อง
คนสนิทที่เคยอยู่พร้อมหน้าในอดีตเมื่อนานแสนนานมาแล้ว
‘อาบน้ำพร้อมกันไหมแวนด้า’ จู่ๆคนที่เพิ่งถอดเสื้อโค้ทออกพ้นตัวก็กล่าวขึ้น
‘ไม่เอา ! ’ แมวสาวตอบสะบัดทั้งหันหลังให้เสียเลย
ปกติแวนด้าจะยอมให้เขาอาบน้ำง่ายๆ แม้จะไม่ชอบน้ำนัก ก็อยากให้ตัวหอมอยู่เสมอนี่นา
มีบ่อยครั้งที่เธอแกล้งทำท่าเกาหมัดเพื่อเรียกร้องความสนใจ ซิลเวอร์ก็จะหันมาแบบตกใจทุกครั้ง
มันน่าขำดีพิลึก แต่พอคราวไรเขาชวนอาบพร้อมกันแวนด้าก็ต้องเป็นฝ่ายอายทุกที
ซิลเวอร์ทำไม่สนใจเสียงประท้วงแหลมๆของเธอ เขาอุ้มแวนด้าที่ดิ้นรนวุ่นวายเข้าห้องน้ำไปพร้อมกัน
ทั้งปิดประตูขังเธอเอาไว้ หัวเราะร่วนก้องไปทั้งห้องน้ำ
‘คนไม่รู้จักอาย !! ’
ท่ามกลางไอน้ำร้อนที่ระเหยมาจากอ่างซึ่งชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอ่อนวิบวับ
กำลังแช่ตัวพลางฮัมเพลงแสนสบาย แวนด้าหันไปส่งค้อนเข้าให้หลายวง
ก่อนสะบัดหน้าพรืดกลับไปทางประตูอีกครั้ง
คนขี้แกล้งหัวเราะ ดีดน้ำใส่แมวดำสองสามทีจนเธอต้องสลัดขนตัวพอง
คืนนั้นแวนด้ามองผ่านหน้าต่างออกไปเห็นแสงไฟประดับประดาแสนสดใสจากเบื้องนอก
เผลอกระดิกหางระรัว หลายครั้งที่เธอเลียนแบบท่าทางบางอย่างมาจากสุนัขหรือมนุษย์
เพราะความรู้สึกที่ว่าพวกแมวด้วยกันนั้นเอาแต่ใจและเย็นชาเกินไป
‘ฉันแขวนถุงเท้าไว้ได้ไหม’
‘ตามใจสิ แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมของอะไรไว้ให้หรอกนะ’ ซิลเวอร์ตอบยิ้มๆกลั้วขำจนแวนด้านึกฉุน
‘แต่ว่าฉัน...ไม่มีถุงเท้า’ แวนด้าแกล้งทำหูตก รอคอยคำตอบดีๆ ที่อาจตามมา
‘จะให้ยืมก็ได้ แต่ถ้าเกิดมีของขวัญในนั้นเราก็ต้องหารครึ่ง’ คนพูดเลิกคิ้ว แสร้งทำหน้าจริงจัง
อย่างน้อยเขาก็คิดจะหาของมาให้หลังจากโดนทวง น่าดีใจใช่ไหมนะ
...ซิลเวอร์ยังมีความเป็นเด็ก ชอบประดิษฐ์ของเล่น แต่ที่เธออยากได้น่ะไม่ใช่ของเล่นสักหน่อย
หรือจะเป็นขนมก็เบื่อแล้วเหมือนกัน
‘ว่าแต่ เธออยากได้อะไร’
จะบอกออกไปได้หรือ ว่าวันหนึ่งแวนด้าอยากตื่นขึ้นมาเป็นผู้หญิงสาวสวย ผมสีดำ
ให้เขาพาไปเดท แทนที่จะต้องเป็นแมวดำอยู่แบบนี้ ...จริงอยู่ ซิลเวอร์อาจหาทางเสกให้เธอได้
แต่มันก็แค่ชั่วคราว และนั่นจะยิ่งทำให้แวนด้าเสียใจเมื่อยามต้องกลับเป็นแมว
เพราะสิ่งมีชีวิตไม่ใช่ข้าวของที่จะคงรูปอยู่ได้ตลอดเมื่อถูกปลอมแปลงสภาพด้วยมายาหรือมนตราใดๆ
‘ฉันอยากได้โดราเอม่อนมั้ง คงจะช่วยให้ฝันเป็นจริงได้ทุกอย่างเลย...’ เธอตอบทีเล่นทีจริง
‘ยากเกินไป’
‘ซิลเวอร์ ซานตาคลอสมีจริงไหม ฉันอยากขอพรจากเขา’ แมวสาวถามจริงจังขึ้น
ชายหนุ่มมองหน้าเธออย่างงงๆเป็นหลายวินาที ก่อนจะหลุดขำพรืด
‘อยู่มาเป็นร้อยๆปีแล้วเพิ่งมาสงสัยอะไรป่านนี้’
แวนด้าก้มลงค้อนอย่างมีโมโหนิดๆ ‘ก็ในหนังสือบอกไว้นี่...แล้วเด็กๆ ก็ได้ของขวัญด้วย’
‘พ่อแม่ให้ทั้งนั้น ซานตาคลอสก็เป็นแค่นิทานหลอกเด็กละน่า’
‘ไม่มีคนไหนที่ได้ของขวัญจากซานต้าตัวจริงเลยเหรอ ถึงจะเป็นนิทานก็ทำให้เป็นจริงได้ไม่ใช่หรือไง’
‘ยังไง...’ ซิลเวอร์ในเสื้อคลุมทับชุดนอนทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหลับตา ทำท่าจะหลับไปทั้งอย่างนั้น
‘เธอนั่นแหละ ต้องออกไป ใช้มายากลไง...เอาของขวัญไปแจกเด็กๆ บ้างสิ’
แวนด้าอ้าปากงับชายกางเกงนอน พยายามดึงให้ชายหนุ่มลุกจากเตียง
แต่แล้วเสียงหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอของคนกำลังหลับก็บอกให้รู้
คริสต์มาสในปีนี้ของเธอจบลงแล้ว...
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ม.ค. 2556, 10:04:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ม.ค. 2556, 11:08:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 1716
| << ...ค่ำคืนแห่งหิมะสีเงิน... ตอนแรก | ...ค่ำคืนแห่งหิมะสีเงิน... ตอนที่ 3 >> |
จะมีแวนด้าภาคกลายร่างเป็นคนมั้ยหนอ อยากอ่านต่อแล้ว
นั่นสินะคะ มีมั้ยน้า เดี๋ยวค่อยบอกแล้วกัน หุหุหุ 
angelK 11 ม.ค. 2556, 15:16:58 น.
แวนด้าน่ารักจังค่ะ แต่แหม แอบหมั่นไส้อีตาเจ้านายหน่อยๆ แฮะ ช่างไม่รู้ใจแมวสาวเอาซะเลย
แวนด้าน่ารักจังค่ะ แต่แหม แอบหมั่นไส้อีตาเจ้านายหน่อยๆ แฮะ ช่างไม่รู้ใจแมวสาวเอาซะเลย
หยกสีน้ำผึ้ง 11 ม.ค. 2556, 15:56:40 น.
ซิลวี่ขี้เซา แวนดี้งับหูเลย
ซิลวี่ขี้เซา แวนดี้งับหูเลย
lovemuay 11 ม.ค. 2556, 20:18:05 น.
นางแมวสาว แหม..ถ้ากลายเป็นคนคงเปรี้ยวน่าดู อิอิ
นางแมวสาว แหม..ถ้ากลายเป็นคนคงเปรี้ยวน่าดู อิอิ
Zephyr 11 ม.ค. 2556, 22:04:58 น.
ช่างเป็นเจ้านายที่ไม่ใส่ใจเลยจริงๆ ชริๆๆๆ
อย่ามาหลงแมวน้อยกลายเป็นสาวสวยนะ เฮอะ!!!
ช่างเป็นเจ้านายที่ไม่ใส่ใจเลยจริงๆ ชริๆๆๆ
อย่ามาหลงแมวน้อยกลายเป็นสาวสวยนะ เฮอะ!!!
นางสาวกระป๋อง 12 ม.ค. 2556, 00:16:51 น.
ยัยแวนด้านี่ต้องหน้าตา เหมือนแม่มณีของเค้าแน่ๆเลย นึกภาพยัยแวนด้าสะบัดบ๊อบ แล้วเห็นเป็นภาพแม่มณีเธอเชิดใส่ทุกทีเลย
ยัยแวนด้านี่ต้องหน้าตา เหมือนแม่มณีของเค้าแน่ๆเลย นึกภาพยัยแวนด้าสะบัดบ๊อบ แล้วเห็นเป็นภาพแม่มณีเธอเชิดใส่ทุกทีเลย
goldensun 12 ม.ค. 2556, 10:37:07 น.
รอได้ค่ะ
แวนด้าน่ารักแบบแมวๆ แต่ก้เห็นด้วยนะ มีความรู้สึกคล้ายคนแล้ว อยากได้ของขวัญ อยากแปลงร่าง แต่ถ้าเปลี่ยนได้ไม่ตลอดคงเศร้าน่าดู แล้วถ้าซิลเวอร์ไปชอบสาวๆ ที่เป็นคน หรือแม่มด แวนด้ามิน้อยใจหรือ ก็แมวน่ะ เป็นเจ้าของคนนี่นา
รอได้ค่ะ
แวนด้าน่ารักแบบแมวๆ แต่ก้เห็นด้วยนะ มีความรู้สึกคล้ายคนแล้ว อยากได้ของขวัญ อยากแปลงร่าง แต่ถ้าเปลี่ยนได้ไม่ตลอดคงเศร้าน่าดู แล้วถ้าซิลเวอร์ไปชอบสาวๆ ที่เป็นคน หรือแม่มด แวนด้ามิน้อยใจหรือ ก็แมวน่ะ เป็นเจ้าของคนนี่นา
หมูอ้วน 12 ม.ค. 2556, 16:52:11 น.
อีกหนึ่งเสียงค่ะ แปลงร่างให้เป็นคนเลยนะค่ะ
อีกหนึ่งเสียงค่ะ แปลงร่างให้เป็นคนเลยนะค่ะ
กานตี 17 ม.ค. 2556, 19:31:05 น.
อยากให้แวนด้าได้เป็นคนจริงๆ
อยากให้แวนด้าได้เป็นคนจริงๆ