เงารักสีน้ำเงิน {นวนิยายชุด"ความลับของผีเสื้อ" สนพ.อรุณ}
วนัสสาตื่นขึ้นมาพบว่าความทรงจำของเธอหายไปถึงสองเดือน...
แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือรอยสักรูปผีเสื้อตรงกลางหลัง กับกระดาษแผ่นเดียวในมือเป็นเบาะแส
เธอคือผีเสื้อ แต่ใครกันคือดอกไม้ของเธอ...คือคนรักที่เธอหลงลืมไป
จะเป็นนวาระผู้มีรอยสักรูปดอกกุหลาบ
เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินอย่างวาริช
หรือใครบางคนที่มีชื่อเป็นความหมายของสีสัน อย่างคราม...
Tags: วนัสสา ความลับของผีเสื้อ วาริช อินดิโก้ คราม นวาระ การทดลอง พลังจิต

ตอน: ความทรงจำที่ ๒ คฤหาสน์ลับกลางกรุง (ต่อ)

หญิงสาวเคลิ้มหลับสนิทลงอย่างง่ายดายทั้งที่ไฟโคมสีส้มใกล้กระจกเงายังถูกเปิดสว่างทิ้งไว้
ไม่ได้รับรู้เลยเมื่อประตูค่อยๆแง้มเปิดออก และใครบางคนก้าวเข้ามาเงียบกริบ!


ดึกสงัด เสียงบางอย่างแว่วยินมาจากในห้องน้ำค่อยๆปลุกเจ้าของร่างซึ่งซุกกายอบอุ่นบนเตียง
ให้ตื่นจากหลับใหล วนัสสาเลิกผ้าห่มช้าๆในขณะที่ลุกขึ้น เอาอีกแล้ว... คราวนี้เป็นเสียงอาบน้ำ
คลับคล้ายว่าก่อนจะตื่นเธอได้ยินเสียงฮัมเพลงแว่วมาด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มีเพียงหยดของน้ำฝักบัว

เท้าพาร่างบางก้าวเข้าใกล้ห้องน้ำไปทุกที หญิงสาวเอื้อมเปิดประตู พยายามให้ไม่มีเสียง
ไอน้ำอุ่นลอยตัวอยู่ภายในนั้นยามเธอก้าวเข้าไป ม่านลายหรูกั้นส่วนฝักบัวปิดอยู่
น้ำพลันหยุดลงกะทันหัน หญิงสาวยืนนิ่งไม่ส่งเสียงเล็ดลอดจากปาก ดวงตากลมโต
หรี่ลงอย่างกังขา แต่แล้ววนัสสาก็ทำในสิ่งที่ใจซึ่งกระซิบสั่งอยู่ในอกบงการ มือเรียวขาว
เอื้อมไปข้างหน้า กระชากม่านกั้นส่วนอาบน้ำนั้นเปิดออกโดยแรง!

“เฮ้ยยย!!! ”
เสียงอุทานลั่นจากปากเจ้าของร่างสูงใหญ่ซึ่งหันมาประจันหน้ากับวนัสสาแทบจะในระยะประชิด

เขาเป็นคนต่างชาติ ผิวแทนตัดกันฉับกับฟองขาวของครีมอาบน้ำ ดวงหน้าคมเข้ม
เห็นได้ชัดว่าเรื่อแดงขึ้นเมื่อหันมายังเธอที่ยังไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย แม้ว่าคนคนนี้
จะเป็นเพียงความทรงจำที่ติดอยู่ในห้อง มิใช่มนุษย์มีเลือดเนื้อ แต่นี่ถ้าไม่มีฟองฟูฟ่อง
ปิดส่วนสำคัญไว้แล้วละก็ เห็นทีวนัสสาคงจะต้องเป็นตากุ้งยิงในวันรุ่งขึ้นแน่ๆ

...เขาตกใจอะไร หรือเคยมีคนเปิดเข้ามาเหมือนอย่างที่เธอกำลังทำ
...แปลก ไม่เคยเห็นความทรงจำใดในวัตถุที่ปรากฏซ้ำขึ้นมาให้เห็นชัดเจน
เท่าเขาที่อยู่ตรงหน้านี้มาก่อนเลย หรือเป็นเพราะพลังจิตที่เพิ่มขึ้นหลังจากสองเดือนนั่น

“นี่คุณ! เป็นสาวเป็นนาง บุกห้องน้ำชาวบ้านแล้วยังมาจ้องอยู่ได้ เขินบ้างอายบ้างเป็นไหม”

เสียงที่ได้ยินนั้นทั้งห้าวและแหบมาจากในคอ แถมยังทำเอาเธอแสบแก้วหูได้เสียอีก...
“ยะ อย่าบอกนะว่าคุณเป็นคน! ” หญิงสาวกะพริบตา อุทานเสียงไม่ดังนักคล้ายยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“ก็คนสิครับ ให้ผมเป็นผีบ้านผีเรือนหรือไง”

“หา---! ” วนัสสาร้องเสียงหลง กระชากม่านปิดแทบไม่ทัน รีบถอยกรูด

“คุณแอบเข้ามาในห้องผมได้ยังไง เป็นเมดก็ไม่ใช่” อีกฝ่ายส่งเสียงลั่นๆตามหลัง

หญิงสาวผลุนผลันออกห่างห้องน้ำ ถึงเธอจะผิดที่ไปจ้องเขาเพราะคิดไปว่าเขาไม่ใช่คน
แต่ผู้ชายคนนี้ผิดยิ่งกว่า จู่ๆมาอาบน้ำในห้องพักของคนอื่น ใครจะเป็นฝ่ายเข้าใจผิด
หรืออะไรยังไง ทว่าด้วยความกระดากอายที่เพิ่งผุดประดังขึ้นมาเหมือนท่อน้ำแตก
ทำให้วนัสสาโวยไว้ก่อน เอาเสียงเป็นตัวช่วย

“คุณนั่นแหละบ้า! มาอาบน้ำในห้องคนอื่นก็ได้” ทั้งโมโหก็โมโห แต่อีกใจก็ขำจนเกือบจะ
หลุดเสียงหัวเราะออกมา ถ้าไม่เกรงว่าเขาจะคิดว่าวนัสสาพอใจที่ได้ดูผู้ชายโป๊ละก็

หญิงสาวคว้าเอาเสื้อคลุมตัวหนามาสวมทับชุดนอนมิดชิด นี่มันห้องพักของเธอ
ห้องที่เคยมาอยู่ในช่วงเวลาที่ความทรงจำหายไปด้วยซ้ำ อย่างไรเธอก็ไม่ยอมไป
จากห้องนี้แน่ เขานั่นแหละที่จะต้องไป ผู้ชายคนนี้เข้าใจผิด อีกไม่กี่อึดใจคงได้รู้กัน


ไม่ต้องเสียเวลารอนานเลยเมื่อชีเปลือยที่เห็นเมื่อครู่โผล่ออกมาจากห้องน้ำ
น้ำยังเกาะพราวไปทั่ว เรือนร่างสูงใหญ่แลดูแข็งแกร่ง ยิ่งทำให้ผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่าง
ดูหดเล็กกว่าที่ควรจะเป็น แถมความอายและตกใจของเขาที่มีอยู่เมื่อครู่ก็โบยบิน
หนีไปแล้วอย่างไม่เหลือเค้า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น คุณเข้ามาในห้องผมได้ยังไง”

ขณะที่กล่าวหาเธอนั้นตาเขาหรี่ลง สุ้มเสียงห้าวห้วนกวนอารมณ์จนวนัสสา
ต้องสืบเท้าเข้าไปใกล้เพื่อพูดใส่หน้าให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าใครกันแน่ที่บ้า

“นี่มันห้องของฉัน ไม่เชื่อจะโทร.เรียกคุณเบ็นมาช่วยยืนยันตอนนี้เลยยังได้”

เนื่องจากที่นี่จัดเอาไว้ให้บรรยากาศเหมือนบ้านส่วนตัว มีห้องชุดสุดหรูให้แขก
ได้พักอย่างมากสุดก็สิบ ถ้าดันเกิดจะมีคนบ้าไม่ดูตาม้าตาเรือสักคนเข้าห้องผิด
ก็ไม่ใช่วนัสสาแน่ เพราะตอนเข้ามาชายชราผู้ดูแลที่นี่มาส่งเธอถึงห้อง
อาจเพราะอีกฝ่ายเป็นคนปิดประตูให้ และเพราะว่าประตูไม่ได้ล็อกอัตโนมัติ
แถมวนัสสายังมุ่งสนใจแต่ข้าวของในห้องจนลืมหันกลับไปมอง
เห็นทีต่อไปต้องระวังให้จงหนัก

เมื่อเห็นหญิงสาวถลันเข้าไปยังโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่อีกมุม ร่างสูงซึ่งยังเปียกปอน
ก็สวนเข้ามาขวาง แย่งหูโทรศัพท์จากมือบอบบางไปวางคืนลงอย่างเก่าจนเนื้อตัวเขา
เบียดเสียดเข้ามาใกล้ พาให้เธอสะดุ้ง ถอยห่างออกไปอย่างระแวง

“ไม่ต้องโทร. ไม่แน่อาจมีคนเข้าใจผิด ไม่ผมก็คุณ แค่นี้เคลียร์กันเองได้ อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่เลย”

คนพูดเท้าสะเอวจ้องหน้าวนัสสายิ้มๆ เลิกคิ้วโค้งได้ทรงรับกับรูปตาขึ้นเย้าๆ
ดูเขาจะอารมณ์ดีขึ้นมาเมื่อตั้งตัวติด แววตานั้นบ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นคนไม่เคอะเขิน
กับผู้หญิงแต่อย่างใด ออกจะเป็นผู้คุมเกมเสียจนเคยด้วยซ้ำ วนัสสานิ่งอั้นเมื่อสบตาเขา
ไม่ใช่เพราะหลงเสน่ห์หรืออะไรหรอก
แต่บางอย่างที่แสงเพิ่งส่องให้เห็นพลันกระตุ้นเตือนความทรงจำอันตกตะกอนนอนก้นขึ้นมา

ตาของเขา...ดวงตาสีน้ำเงินที่เธอไม่มีทางลืม


ในคืนวันเกิดเหตุเป็นงานเต้นรำสวมหน้ากาก คล้ายว่ามันคือการจงใจอำพรางบางอย่างไว้
แม้หลายคนจะรู้จักวนัสสาในฐานะลูกสาวพ่อที่อยู่ในแวดวงเดียวกับลุงหมอกฤษณะเจ้าของบ้าน
แต่เธอไม่รู้จักคนเกือบค่อนที่มางาน ภายใต้หน้ากากมากมาย ใต้รอยยิ้ม เสียงเพลง และความรื่นรมย์
เธอก็ยังอุตส่าห์ได้เห็นดวงตาคู่นี้

“นี่คุณ คือคนที่ขึ้นไปพูดบนเวทีวันนั้น ที่ว่าเป็นหมอ...”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างไม่แน่ใจว่าควรมีปฏิกิริยาเช่นไรกับคำพูดของสาวน้อยตรงหน้า

“ฉันยืนติดเวที เลยเห็นว่าตาคุณสีน้ำเงิน ยังอดคิดไม่ได้ว่าอาจเป็นเพราะแสงสะท้อน
แต่นึกดูแล้วก็ยังจำแววตากับน้ำเสียงคุณได้อยู่ดี”

“หึ ถึงคืนนั้นเขาให้สวมหน้ากาก...แต่ผมก็ไม่ได้สวมเพราะอยากปิดบังตัวเองอยู่แล้ว”
เจ้าตัวคนพูดเอ่ยเยาะๆ คล้ายพูดให้เห็นว่าไม่ใช่วนัสสาเก่ง ทว่าเพราะเขาเองจงใจให้คนจำ

นอกจากเสียงจะห้าวเป็นพิเศษ ผู้ชายคนนี้ยังหุ่นหนาเหมือนนักกีฬา ทั้งสูงทั้งแน่น
แต่ก็ดูคล่องตัวไม่เทอะทะ ร่างของเขาพราวไปด้วยน้ำ ยังคงยืนอย่างมั่นใจแม้จะเริ่มสงสัย
ว่าไม่ใช่ที่ทางของตน คล้ายอยากข่มให้หญิงสาวตัวบางๆอย่างวนัสสารู้สึกว่าเป็นเธอเอง
ที่เกินมาในพื้นที่ของเขา ดูเจ้าตัวจะพอใจไม่น้อยที่ได้ยิ้มยั่วเย้า คล้ายย้ำเตือน
ให้นึกถึงสถานการณ์ล่อแหลมในห้องน้ำเมื่อครู่ แม้ตอนแรกเป็นเขาเองที่ตกใจ

วนัสสาต้องเบือนหน้าหนีจนได้ เธอไม่ได้กลัวหรือหวั่นไหวไปกับดวงตาสีน้ำเงินคู่นั้นหรอก
ก็แค่เกรงว่าไอ้ผ้าเช็ดตัวผืนแคบที่พันไว้หมิ่นเหม่นั่นจะหลุดลงมากองในวินาทีใดวินาทีหนึ่งมากกว่า

“แล้วเราเอาไง ตกลงว่านี่ห้องใคร หรือว่า...จะแชร์ห้องกัน”

“ฝันไปเถอะ คุณนั่นแหละที่ต้องออกไป”




เรื่องเมื่อคืนผ่านพ้นไปด้วยการที่สุดท้ายผู้บุกรุกยอมรับง่ายๆว่าคงจะเข้าห้องผิด
เขายอมลากกระเป๋าออกไปทั้งที่ยังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่อย่างนั้น วนัสสาบอกกับตัวเอง
เชื่อเลย...คนบ้าและหน้าด้านได้โล่มีอยู่จริงๆ เขาดูผ่อนคลายและไม่ค้านหัวชนฝา
ทั้งยังมองทุกสิ่งเป็นเรื่องตลกหญิงสาวก็เลยไม่ได้รู้สึกเกลียดขี้หน้าอีกฝ่าย
ออกจะขำเพราะมันทำให้นึกถึงกลุ่มเพื่อนเพี้ยนๆแต่น่ารักที่ศิลปากรอยู่เหมือนกัน

วนัสสาคิดๆอยู่ว่าอยากจะรู้ชื่อเขา แต่เธอหาจังหวะเหมาะไม่ได้ กลัวจะโดนหาว่า
อยากทอดไมตรี ส่วนอีกฝ่ายนั้นก็เดินหน้ามึนออกไปง่ายๆ เขาอาจเห็นว่าดึกแล้ว
รั้งอยู่นานจะน่าเกลียด ...แต่สำคัญตรงที่เขาเป็นหมอ ถ้ามีความลับอันตรายเกี่ยวกับ
เวชกุลก็ไม่แปลกที่หมอสักคนจะเข้ามามีเอี่ยว การที่เขาปรากฏตัวในคืนนั้นและเธอก็จำเขาได้
แน่นอนว่าเป้าหมายแรกของการมาตามหาความจริงของวนัสสาจะต้องเป็นผู้ชายตาสีน้ำเงินคนนี้

หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวลงไปยังพื้นที่รับประทานอาหารเช้า พื้นฝังลายหินอยู่ภายใต้ชายคา
แต่มีผนังเป็นโครงเหล็กพันซุ้มไม้เลื้อยซะสองด้าน อีกด้านเป็นซุ้มเขียวสบายตาเช่นกัน
แต่ถูกเจาะเป็นช่องโค้ง เปิดโล่งออกไปเห็นสวนร่มรื่น

แปดโมงครึ่ง...เดาว่าเธอคงไม่ใช่คนแรกที่ลงมาทานอาหาร แต่เวลานั้นก็ไม่มีใครนอกจาก
พ่อบ้านเบ็น วนัสสาเตรียมลงมือกินอาหารที่ตนเลือกตักใส่จานเรียบร้อย เธอเอ่ยถามเบ็น
ซึ่งเข้ามาดูแลเครื่องดื่มให้ถึงเรื่องที่ยังค้างคา

“คุณเบ็นพอจะบอกลูกค้าได้บ้างไหมคะ เรื่องโปรไฟล์ของเจ้าของใหม่
ที่ซื้อคฤหาสน์นี้ต่อมาจากคุณศศิราศีน่ะค่ะ เขาเป็นใคร หรือเกี่ยวข้องกับเจ้าของเดิมยังไง”
วนัสสายิ้มเหมือนกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศเรื่อยไป

ชายชราเลิกคิ้ว ทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ยอมตอบโดยดี “ความลับคือผมไม่ทราบชื่อ
เจ้าของคนปัจจุบันที่เป็นเจ้านายตัวจริงของผมด้วยซ้ำ เขาคงจะงานยุ่งน่ะครับ
แต่ไม่ต้องห่วง มีผู้จัดการไว้ทำหน้าที่ติดต่อหาคนมาดูแลอีกที ผมทำงานกับคุณศศิราศี
ที่เป็นที่ปรึกษาของเจ้านาย เพราะเธอเป็นเจ้าของเก่า เลยได้รับความไว้ใจมากทีเดียว”

“งั้นหรือคะ ถ้าฉันอยากพบเธอบ้างจะมีโอกาสไหม” วนัสสาเก็บความแปลกใจเอาไว้
ศศิราศีไม่ได้หนี หรือเวลานี้สตรีผู้นั้นกำลังต้องการเงิน ทั้งที่ลุงหมอกฤษณะเคยรวยมหาศาล
แต่มีมากเท่าไหร่ก็ใช้หมดได้ถ้าเอาไปลงในทางผิด ภรรยาของเขาดูฉลาด แต่คนเราก็
พลาดได้ตลอดเวลายิ่งเมื่อคบหาคนที่ไม่น่าคบไว้ใกล้ตัว เท่าที่เดาศศิราศีคงรู้จัก
พวกคนมีอิทธิพลในทางมืดอยู่เป็นจำนวนไม่น้อยเลย

“เธอก็ว่าจะแวะมาอยู่เหมือนกันครับ”

“อ้อค่ะ งั้นคงมีโอกาสได้เจอ ถ้าทราบว่าเธอจะเข้ามาตอนไหน วานบอกฉันด้วยก็แล้วกัน”

“ครับ”

“แล้วก็ คือว่ามีอีกเรื่อง...เมื่อคืนมีผู้ชายต่างชาติหลงเข้ามาในห้องฉันคนหนึ่ง
แต่เขาพูดไทยชัดมาก สุดท้ายก็ยอมออกไปด้วยดี เห็นบอกว่าคงเข้าห้องผิด
คงอยู่ห้องติดๆกันนั่นแหละ ไม่รู้เมาหรือมึน”

“คุณหนูคงกำลังว่าระบบรักษาความปลอดภัยของเราหละหลวม” เบ็นพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดจริงจัง
“ผมเข้าใจครับ เรื่องประตู ทางเราจะรีบจัดการเปลี่ยนให้เป็นระบบล็อกอัตโนมัติ แต่ก่อนนี้
ผู้จัดการกลัวว่ามันจะให้ความรู้สึกทันสมัยจนดูไม่เป็นบ้าน คราวนี้คงต้องคิดใหม่”

“อ๋อ ไม่หรอกค่ะ แบบนี้ดีแล้ว ฉันน่าจะตำหนิตัวเองมากกว่าที่เป็นผู้หญิงยิงเรือ
ไม่ดูให้แน่ว่าประตูปิดแน่นหนาดีหรือยัง แต่ตอนนี้อยากรู้มากกว่าว่าคนคนนั้นเขาเป็นใคร”

“ถ้าเดาไม่ผิด ที่คุณหนูหมายถึง ไม่ใช่คนไม่น่าไว้ใจอะไรหรอกครับ เขาเป็นสัตวแพทย์ ชื่อคุณ...”

“คงพูดถึงผมกันอยู่แน่เลยใช่ไหมครับ จากที่ได้ยิน” เสียงห้าวเจือแววโอ่อ่าที่ดูเหมือน
แกล้งทำเล่นไปอย่างนั้นของคนมาใหม่ดังขึ้น วนัสสาจำได้ทันทีโดยไม่ต้องหันไปมอง
หญิงสาวผ่อนลมหายใจด้วยสีหน้าครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง พยักหน้ากับเบ็นนิดหนึ่งว่าคนนี้แหละ

“คุณหมอวาริชน่ะครับ ...เพิ่งเข้ามาพักตอนดึกเมื่อวาน” เบ็นตอบยิ้มๆ




อสิตา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ค. 2556, 13:37:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.ค. 2556, 13:37:29 น.

จำนวนการเข้าชม : 1595





<< (แก้)ความทรงจำแรก"ข้อความที่เหลือไว้" - ความทรงจำที่ 2 คฤหาสน์ลับกลางกรุง   ความทรงจำที่ ๒ คฤหาสน์ลับกลางกรุง (...จบบท) >>
อสิตา 15 ก.ค. 2556, 13:38:36 น.
คุณภาวิน เพื่อนร่วมทีม – เรื่องม้วนผมอันที่จริงแค่ให้นางเอกทำเพื่อจะได้บรรยายลักษณะ เห็นทีต่อไปคงต้องเปลี่ยนมุกบ้างแล้ว
คุณพันธุ์แตงกวา – ชายหนุ่มคนแรกออกมาละ ไว้ใจดีไหมน้า หนุ่มๆน่ารักทุกคนเลย -.,- ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ จูบๆ
คุณเลิฟหมวย – นางเอกคงต้องพยายามนึกต่อไปอีกนานค่ะ แต่ระหว่างนั้นก็มีเรื่องอื่นให้ลุ้นได้ตลอด
คุณเฟอร์ – เรื่องนี้ได้เดานั่นนี่กันสนุกแน่ ว่าแต่เป็นหมอแล้วยังกลัววังเวงอีกเหรอ กุ๊กๆกู๋ ผีมาแล้วววววววๆๆๆ
คุณผักชีปลายหวีเหี่ยว อะไรนะไม่ใช่กล้วยเหรอ... – ตัวอื่นก็จะมีพลังจิตนะ แต่ไม่มีแบบวูฟเวอรีนหรอก
คุณโกลเด้นซัน พระอาทิตย์สีทองผ่องไพศาลของเค้า – คิดถึงจังค่ะ ดูเหมือนหนูวนัสจะกล้ากลับมาเพราะรู้สึกว่า
ตัวเองมีพลังเพิ่มขึ้นด้วย จะค่อยๆโปรยไว้ตามรายทางค่ะ ถ้าไม่รังเกียจช่วยอสิตาจับผิดไปเรื่อยๆนะคะ ชอบมาก
คุณเมล็ดทานตะวัน – ท่าทางเราจะถูกกับพระอาทิตย์ คิดถึงนักอ่านที่น่ารักเหมือนกันค่ะ อันนี้ก็มีแนวสืบๆปนเหนือจริง แต่พี่แป้งไม่เคยอ่านโคนัน เชยจัง
คุณSukhumvit66 เห็นชื่อแล้วสงสัยเลยค่ะว่าซอยนี้มีอะไร – อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^


ดังปัณณ์ 15 ก.ค. 2556, 14:06:49 น.
แอ๊! ตอนแรกนึกว่าผี 555+ กรี๊ดเลยยยยยย


Auuuu 15 ก.ค. 2556, 14:18:28 น.
ประเด็นเยอะมากกก นางเอกเราเปรี้ยวแฮะ มีพลังแล้ว ไอ้หย่ะะะ สงสัยทุกๆคนในบ้านนี้เลย


Zephyr 15 ก.ค. 2556, 15:27:02 น.
ลูกมะม้าแต่ละคนช่างสะกดคำว่าเขินไม่เป็นเนอะ เวลาเจอผู้ชายเปลือย อืมมมม
เอ หรือว่าดูช้างให้ดูหาง ดูนาง(เอก)ให้ดูมะม้า อืมมมม อืมๆๆๆๆ
มาละคนนุง คุณหมอ สัตวแพทย์ งิงิ ตาน้ำเงินด้วย ว้าวๆๆๆๆ


ภาวิน 15 ก.ค. 2556, 15:34:25 น.
โอ้วววว....ว้าวววว หนุ่มบึกบึนเปลือยกายใต้ฝักบัว


พันธุ์แตงกวา 15 ก.ค. 2556, 18:49:16 น.
เจ้ซับน้ำหมาก กับชายหนุ่มคนที่หนึ่งไปเรียบร้อยแล้ว แผล็บๆว่าแต่หมอวาริช จะรู้จักกับหมอวสุ(สัตว์แพทย์)เรื่องลับลมคมรักมั่ยเนี่ย555


lovemuay 15 ก.ค. 2556, 18:54:02 น.
ว้าว หนุ่มคนแรกเป็นสัตวแพทย์ตาฟ้า แล้วคนที่สองหล่ะ? อิอิ


Amarilys 15 ก.ค. 2556, 19:14:48 น.
ขอบคุณนะคะที่ชมว่าชื่อเพราะ ตอนนี้มีบางพารากราฟอ่านแล้วสะดุ้งต้องอ่านใหม่ แล้วมานั่งหัวเราะกับความอะไรดี..อืมมม ลามะกะของตัวเอง 555 บรรยากาศออกจะโกธิค ยังอุตสาห์มีเรื่องให้น้ำหมากกระจาย โฮะโฮะ


SunSeed 15 ก.ค. 2556, 20:19:17 น.
ต๊ายย หนูวนัสเนียนแอบดูผู้ชายอาบน้ำ หุหุหุหุ แต่น่าฉงฉานโดนพี่แป้งสกัดดาวรุ่งด้วยการเขียนฟองฟูฟ่องปิด...ซะนี่ เอามันออกปายยยยฟองอ่ะ


หมูอ้วน 16 ก.ค. 2556, 14:05:40 น.
ตามติดขอบจอค่ะ ตอนแรกไม่ได้เม้นท์ เสียใจจังเลย


goldensun 16 ก.ค. 2556, 18:10:01 น.
หมอวาริชมีเจตนาแน่ เปิดตัวกับวนัสได้ติดตาอย่างยิ่ง อารมณ์คิดว่าผีหลอก กลายเป็นคนจริงๆ เลยกระเจิงเลย 55555
คราวนี้ วนัสคงคิดว่ามาแบบเหมือนจริง ว่าแต่คุณหมอขึ้นห้องไม่มีพ่อบ้านพามาส่งหรือคะ หรือจงใจรับน้องใหม่อย่างที่คิด


ก็เป็นได้แค่กระต่ายผ้าขี้ริ้ว 16 ก.ค. 2556, 21:35:27 น.
มาตามสัญญาแล้วนะคะ รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่ะ ^^


Sukhumvit66 17 ก.ค. 2556, 10:51:19 น.
อยากเห็นหนุ่มอีกสองคนแล้วอะคะ โอ้ย โอ้ย......


ริญจน์ธร 17 ก.ค. 2556, 15:21:58 น.
มาถึงก็เริ่มหวิวแล้วววว


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account