เงารักสีน้ำเงิน {นวนิยายชุด"ความลับของผีเสื้อ" สนพ.อรุณ}
วนัสสาตื่นขึ้นมาพบว่าความทรงจำของเธอหายไปถึงสองเดือน...
แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือรอยสักรูปผีเสื้อตรงกลางหลัง กับกระดาษแผ่นเดียวในมือเป็นเบาะแส
เธอคือผีเสื้อ แต่ใครกันคือดอกไม้ของเธอ...คือคนรักที่เธอหลงลืมไป
จะเป็นนวาระผู้มีรอยสักรูปดอกกุหลาบ
เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินอย่างวาริช
หรือใครบางคนที่มีชื่อเป็นความหมายของสีสัน อย่างคราม...
แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือรอยสักรูปผีเสื้อตรงกลางหลัง กับกระดาษแผ่นเดียวในมือเป็นเบาะแส
เธอคือผีเสื้อ แต่ใครกันคือดอกไม้ของเธอ...คือคนรักที่เธอหลงลืมไป
จะเป็นนวาระผู้มีรอยสักรูปดอกกุหลาบ
เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินอย่างวาริช
หรือใครบางคนที่มีชื่อเป็นความหมายของสีสัน อย่างคราม...
Tags: วนัสสา ความลับของผีเสื้อ วาริช อินดิโก้ คราม นวาระ การทดลอง พลังจิต
ตอน: ความทรงจำที่ ๖ กุหลาบในพายุฝน(...ต่อ)
ครามตื่นขึ้นมาบนเตียงในห้องพัก รู้สึกได้ว่าน่าจะสายแล้ว แต่วันนี้เขาอนุญาตให้ตัวเอง
ขี้เกียจได้เพราะเหนื่อยมายาวพอสมควร ชายหนุ่มกะพริบตา บางทีก็สงสัยว่าตนบ้าหรือเปล่า
ที่มาที่นี่ อาจจะบ้าตั้งแต่เลือกพาตัวกลับมาอยู่เมืองไทย แล้วก็เลยเจอแต่เรื่องบ้าๆตามมาเป็นหาง
ชายหนุ่มผุดลุก จัดแจงปัดเก็บที่นอน เขาไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาวุ่นวาย อย่าว่าแต่
เป็นที่พักซึ่งไว้ใจใครไม่ได้ ในห้องที่บ้านซึ่งมีงานกองอยู่เต็มไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าเหมือนกัน
ระหว่างที่ร่างกายเคลื่อนไหว จิตใจครามกลับยังวนเวียนไปสู่เรื่องเดิมๆ ...เหตุผลที่เขากลับมาเมืองไทย
ย่าเขาเป็นลูกครึ่งไทยกับคนจีนฮ่องกง แต่งงานกับปู่ชาวอเมริกัน พ่อเขาเกิดมาสานต่อ
ธุรกิจของครอบครัวจนร่ำรวยมีฐานะ จากนั้นก็ใช้ชีวิตอยู่ในอเมริกากันมาช้านาน
ส่วนแม่ก็เป็นลูกไทยจีนเหมือนอย่างคนไทยจำนวนมากทั่วไป ครามเองเกิดที่เมืองไทย
แล้วพ่อก็ทิ้งครามไว้ให้แม่เลี้ยงอยู่จนสิบขวบก่อนจะยื่นมือมาช่วยเหลือ ซึ่งมันอาจช้าเกินไป
ยิ่งเหมือนด้ามพร้าถูกหักด้วยเข่า เมื่อก่อนเป็นหนุ่มเขาถูกพาไปอเมริกาทั้งที่ไม่เต็มใจ
โดยข้ออ้างถึงชีวิตที่ดีขึ้น แม่เองก็คงเหนื่อยกับการหาเงิน บวกความที่อยากให้เขาไปได้ดี
ด้วยอย่างหนึ่ง ทำให้เด็กผู้ชายอย่างครามกลายเป็นวัยรุ่นบ้านแตกชื่ออินดิโก้อยู่แถวแอลเอ
พอโตอีกนิดเขาก็ทะเลาะกับพ่อ หนีออกจากบ้าน หาทางไปนิวยอร์กและโตขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง
ในระหว่างนั้นเองครามก็กลับมาติดต่อกับแม่ เริ่มจากจดหมายแล้วย้ายไปอีเมล
แม่มีฐานะดีขึ้นแบบพลิกฝ่ามือ หลังจากได้แต่งงานกับมหาเศรษฐีอย่างเทวัญ
แต่ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ครามมีชีวิตของเขาเองและไม่ต้องการจะกลับมาอยู่กับแม่
กระนั้นก็ยังรักมารดามากกว่าบิดาที่ไม่ดูดำดูดีตั้งแต่ตอนเขาเกิด แม้ว่าจะไม่ได้เกลียดเหมือนตอนแรก
แต่ก็ไม่รักอยู่ดี พ่อโกรธมากที่เขาหนีออกจากบ้าน แต่เมื่อเขาโชคดี กลายเป็นดีไซน์เนอร์
หน้าใหม่ไฟแรงทั้งที่อายุยังน้อยพ่อก็กลับมาคืนดีด้วย
แล้ววันหนึ่ง แม่กลับบอกเขา
‘แม่กำลังมีปัญหา อยากจะหย่ากับคุณเทวัญแล้วไปอยู่กับลูก ได้ไหมคราม’
ต้องมีเหตุผลสำคัญ เพราะเทวัญเป็นสามีซึ่งแม่เคยชื่นชมมากมาย กับความสะดวกสบาย
ที่ฝ่ายนั้นหยิบยื่นให้ เขาสงสัยว่ามันเกิดอะไร ทั้งที่พ่อเลี้ยงที่เขาเคยพบก็แลดูไม่เจ้าชู้
และน้ำเสียงของแม่ในโทรศัพท์ก็ไม่ได้ส่อไปในทางหึงหวงหรือโกรธเลย ออกจะกลัวเสียด้วยซ้ำ
ทว่าคนเป็นมารดาไม่ยอมเล่า บอกแต่เพียงว่าจะขอไปอยู่กับเขาที่อเมริกา สัญญาเสียดิบดี
วาดฝันถึงวันที่ได้กลับมาอยู่กันสองคนแบบสมัยก่อน
แต่แล้วเพียงไม่ถึงสิบวัน ข่าวจากเมืองไทยส่งถึงพ่อ...แม่ของเขาได้เสียชีวิตลงแล้วเมื่อหลายวันก่อน
จากการฆ่าตัวตาย ศพถูกฌาปนกิจไปเรียบร้อยแล้วด้วยซ้ำ
ครามไม่มีวันเข้าใจว่าอะไรจะกดดันให้แม่ทำเช่นนั้นได้โดยง่าย คนอย่างแม่มองเห็นแต่ด้านสวยงามของชีวิต
ยิ่งเมื่อเปลี่ยนจากจนเป็นรวย แม่ยินดีเปิดประตูออกรับความสุข และยังดูพอใจเอามากมายเรื่องกำลังจะ
ได้ย้ายมาอยู่กับเขา ดังนั้นชายหนุ่มจึงบอกตัวเองว่าจะต้องกลับมาหาสาเหตุที่ทำให้แม่เขาตาย อย่างน้อย
ถึงทำอะไรไม่ได้ ขอแค่ได้รับรู้ก็ยังดี...
ครามเคยกลับมาเที่ยวเมืองไทยอยู่สองครั้งและได้พบเทวัญ กับลูกหลายคนแต่มีดาหวันเป็นผู้หญิง
อยู่คนเดียว พ่อเลี้ยงที่ฉลาดเฉลียวแสดงท่าทีเป็นมิตรต่อเขา ต่างจากดาหวันซึ่งทำเมินไม่สนใจ
จุดสงสัยเรื่องแม่ของเขาก็อยู่ที่พ่อเลี้ยงผู้เกี่ยวพันลึกซึ้งกับองค์กรทางการยายักษ์ใหญ่อย่างเวชกุลนั่นแหละ
ด้วยความฉลาดและด้วยความสนิทสนมกันของพ่อเลี้ยงกับแม่ ครามค่อนข้างเชื่อว่า
เทวัญรู้ความลับเกี่ยวกับตัวเขาซึ่งมีแต่แม่ที่รู้ แม้แต่พ่อแท้ๆยังไม่ระแคะระคายเรื่องว่าเขามี
ความสามารถทางจิตเกินคนปกติ ในการที่จะถอดจิตออกไปจากตัว สร้างร่างจำลองไปไหนมาไหนได้
ไม่ต่างจากมีตัวตนอยู่ในสองที่พร้อมๆกัน!
แน่นอน คนมีเงินและสนใจเรื่องความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ทุกคนย่อมอยากจับเขาไปทดลอง
แม่รักเขา แต่แม่อ่อนแอเกินกว่าคนอย่างพ่อเลี้ยงไปมากมายนัก ยิ่งกลับมาสืบหาความจริงก็ยิ่งแน่ใจ
ยิ่งรู้มากก็ยิ่งรู้สึกถึงอันตราย
จนวันที่เขาตื่นขึ้นมา พบว่าความทรงจำหายไปถึงสองเดือน ครามยังไม่ยอมแพ้
เพราะการทำอะไรแล้วเลิกล้มกลางคันไม่ใช่วิสัยของคนอย่างเขา ตอนนี้ภาระเปลาะใหญ่
เรื่องงานเดินแบบสำคัญจบลงแล้ว ถึงเวลาต้องหันมาใส่ใจจริงจังกับความลับของที่นี่เสียที
เสียงเคาะประตูสามครั้งดังขึ้น ครามเอะใจ ความคิดประหวัดไปถึงเจ้าของผมเป็นคลื่นม้วน
ตรงปลายน่ารัก สองสามวันที่ผ่านมาทำให้เขาได้เห็น วนัสสาไม่ใช่เด็กเหลาะแหละเอาแต่ใจ
แต่เป็นผู้หญิงโตๆคนหนึ่งที่มีความมุ่งมั่นในทุกเรื่องที่ตั้งใจ ถึงแม้ว่าเธอจะทำตัวเข้าใจยากอยู่บ้าง
นั่นก็ทำให้เขาอดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ เมื่อสงสัยว่าแม่สาวน้อยตัวยุ่งมาเรียกหาเขาด้วยเรื่องอะไร
หรือว่าแค่อยากอยู่ใกล้เขา...ถึงได้คอยหาเรื่องป้วนเปี้ยนแบบนี้
ครามเปิดประตูห้องอย่างกึ่งจะยิ้มอยู่ในแววตา แต่แล้วพอเห็นหน้าคนที่ยืนเอามือไพล่หลังคอยอยู่
เขาก็พลอยทำหน้าเมื่อยตามอีกฝ่าย
“มีธุระอะไรหรือไงคุณดาหวัน ถึงกับลงทุนมาเคาะเรียกขนาดนี้”
“ยืนคุยกันตรงนี้ก็ได้คุณคราม”
“เอาสิ มีอะไรก็ว่ามา”
“คุณน่าจะรู้ว่าดาไม่ถูกกับพ่อ”
ครามไหวไหล่นิดหนึ่ง เกือบจะพูดออกไปว่าอันที่จริงเขาไม่เคยเห็นว่าดาหวัน
จะ ‘ถูก’ กับใครเลยสักคน
“แล้วการที่ดาเข้ามาที่บ้านหลังนี้ก็เพราะมาด้วยตัวเอง ขอให้เข้าใจ
ว่าดาไม่ใช่คนที่คุณต้องระวัง” หญิงสาวพูดพร้อมๆกับยื่นหนังสือแฟชั่นเล่มหนึ่งมาตรงหน้าคราม
เอ่ยด้วยเสียงเบาลงนิดหนึ่ง “สอดไส้เอกสารทางวิชาการของเวชกุล คิดว่าคุณควรรู้เรื่องนี้ไว้บ้างก็ดี”
“มันเกี่ยวกับ...”
“การทดลองที่พวกเขากำลังทำกันอยู่ คุณดูเอาเองก็แล้วกัน แต่ก็อย่าลืมว่าหน้าต่างมีหู ประตูมีตา”
“แล้วมายื่นให้ผมโต้งๆแบบนี้ จะให้ดูมันที่ไหน” ครามสังเกตเห็นในตาอีกฝ่าย ว่าจุดประสงค์
แท้จริงอาจไม่ใช่สิ่งที่เธอพูด และเขาจะต้องค้นให้พบสิ่งนั้นด้วยตนเอง
“บนเตียงนอน”
ดาหวันผละจากไป ครามถือหนังสือเข้ามาเก็บในห้อง เปิดมันดูรีบๆ เนื้อในเป็นเรื่องการทดลอง
ซึ่งดูจะไม่เกี่ยวกับที่เขาสนใจ ชายหนุ่มพบว่ามีที่คั่นหนังสืออันหนึ่ง แกนแบนๆเนื้อใสห่อหุ้ม
ด้วยสิ่งที่ทอขึ้นจากไนล่อนขาวบางเบา ข้างบนแผ่นอะคริลิกใสบางเฉียบนั้น มองเห็นว่ามีดอกไม้
แห้งดอกเล็กๆถูกผนึกทับแบนติดด้านหนึ่ง กลีบของมันมีสีออกเหลือบน้ำเงิน
คล้ายว่าผ้าโปร่งนี้มีไว้เพื่อปล่อยให้กลิ่นของดอกไม้ที่อบอยู่ภายในค่อยๆระเหยออกมาได้
ชายหนุ่มสอดมันไว้ในเล่มตามเดิม
ครามลงมายังลานอาหารเช้า ผู้ชายสองคนอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว วาริช กับคนใส่แว่นที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่ดูก็รู้ว่าคงรอบจัดไม่เบา พวกโตมาแบบโลดโผนอย่างเขาได้กลิ่นพวกเดียวกันชัดเจน
“ผมไปก่อนนะคุณนิว ดีใจที่ได้รู้จัก แต่บรรยากาศชักจะเริ่มทะแม่งๆ อีกอย่างผมนึกได้ว่ามีเคสที่คลินิก
ที่ควรต้องไปดูเองอยู่รายนึง ไปละ ค่ำนี้เจอกันที่คาสิโน” วาริชไม่วายส่งเสียงเอะอะตบท้าย
ครามนั่งลงยังโต๊ะ ยิ้มน้อยๆให้สมาชิกใหม่ของคฤหาสน์ เขาไม่ใช่พวกพร้อมเขม่นหน้าใครก่อนอยู่แล้ว
“คุณวาริชดูเหมือนคนเพิ่งปุ๊นกัญชามานะครับ น่ารักดี เขาเป็นแบบนี้ตลอดหรือ”
คนเพิ่งเข้าพักเป็นฝ่ายชวนคุย เขาเบื่อหน่ายหนังสือพิมพ์ในมือแต่ก็ยังทำทีเป็นอ่านมันไปด้วย
ทั้งที่จำได้เกือบทั้งเล่มแล้วด้วยซ้ำ!
“หน้าอย่างนั้นคงเมาทั้งไร่ วางเพลิงไร่กัญชาแล้วตัวเองก็ไปยืนสูดอยู่ใต้ลม เมาไม่สร่างเสียที”
ครามเปรยขำๆ
“คุณนี่ก็ท่าทางตลกหน้าตาย พวกบ้าๆอย่างผมละชอบนัก น่าจะสนุกดีกว่าอยู่กับคนไม่มีอารมณ์ขัน
อย่างน้อยพักบ้านเดียวกันเป็นเดือน มีคนคุยถูกคอก็ยังดี”
ครามโคลงศีรษะ หมอนี่พร้อมเป็นมิตรกับทุกคนงั้นหรือ อันที่จริงฝ่ายเขาไม่ได้เกลียดขี้หน้าวาริชจริงจัง
ทว่าอีกฝ่ายอยากเริ่มก่อนจนทำเอาเขาอดหงุดหงิดไม่ได้ รายนั้นเป็นพวกกวนแล้วติดตามผลว่าเป้าหมาย
จะมีปฏิกิริยาเช่นไรเสียด้วย ส่วนคนตรงหน้าเขานี้ดูกวนเรื่อยเปื่อย แต่มีบางอย่างที่น่าสนใจอยู่ในที
คงเป็นเพื่อนกันได้ไม่ยาก ทั้งนี้ทั้งนั้น นี่มันก็แค่ฉากหน้า ลับหลังจะเป็นอย่างไร
หลังอาหารมื้อนั้นครามขอตัวขึ้นห้องก่อน เลือกนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวยาวข้างหน้าต่าง
เอนหลังตามสบายและหลับตาลง เพื่อจะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ให้มากขึ้น
ด้วยการมองผ่านร่างจิตที่แยกออกไป!
นวาระคิดว่าคงไม่มีใครลงมากินอาหารเช้าอีก อาหารเที่ยงเจ้าของสถานที่ไม่ได้จัดไว้ให้
แต่มีบริการส่งถึงห้อง ซึ่งคนรุ่นใหม่เวลาอยากหมกตัว กินแค่สองมื้อเช้ากับเย็นก็ถมเถ
ตอนนี้หลายคนคงออกไปข้างนอก อาจจะไปกินข้าวกลางวันกับเพื่อนฝูงในวันหยุดเสาร์อาทิตย์
ชายหนุ่มเลี่ยงขึ้นห้อง ขำตัวเองที่ซดกาแฟเข้าไปมากจนชักอยากเข้าห้องน้ำ
ห้องพักปีกตึกฝั่งขวามีคนพักอยู่ก่อนเขาแค่ห้องใกล้บันได ตามที่สืบมาคือคู่รักหนุ่มสาว
มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนอย่างนวาระจะเข้าถึงข้อมูลได้มาก เพราะนอกจากรู้จากวงในโดยตรง
ชายหนุ่มเองยังเชี่ยวชาญการใช้เทคโนโลยีให้เป็นประโยชน์ แต่ว่าไม่ได้ สิ่งทีเขารู้มาก็อาจไม่ใช่ความจริง
บางทีที่คิดว่าเป็นคู่รัก แท้จริงแล้วก็อาจเป็นแค่ตัวละครประกอบในคฤหาสน์หลังนี้
นวาระเปิดประตูเข้าไปในห้องพักห้องที่แปดที่เขาเลือก กวาดตาไปทางซ้ายวูบหนึ่ง
รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของอากาศแม้จะบางเบาเต็มที เจ้าของห้องมองสำรวจโต๊ะข้างเตียง
หัวกะโหลกแก้วที่เอามาด้วยยังอยู่ดี สำรับไพ่ซึ่งเป็นของติดตัวของเขาและคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กก็เช่นกัน
ศาสตร์เหล่านี้ไม่ใช่เรื่องงมงายเลยถ้าจะมองในมุมเขา มันเป็นเรื่องทางสถิติ ตัวเลข ฐานข้อมูล
และพลังงานทางฟิสิกส์ที่ขับเคลื่อนสรรพสิ่งให้ดำเนินไป
ร่างสูงโปร่งเดินไปเปิดตู้ พบว่ายังข้าวของยังไม่ถูกแตะต้อง แต่ถ้ามีใครเข้ามากล้องวงจรปิด
บางเฉียบซึ่งซ่อนอยู่ใต้โปสเตอร์ภาพวงดนตรีร็อคทั้งญี่ปุ่นและฝรั่งที่แขวนไว้ก็คงจับภาพได้จากสักมุม
เขาไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกมองฝ่ายเดียวหรอก
นวาระรู้ว่ามีบางอย่างเข้ามาตอนเขาไม่อยู่ ความรู้สึกนั้นยังลอยอวลอยู่ในห้องด้วยซ้ำ
ดังนั้นเขาจะยังไม่ทำอะไรจนกว่าความรู้สึกที่ว่าจะจางหายไป เจ้าของร่างสูงทำธุระในห้องน้ำเสร็จสรรพ
ก็เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงและหลับตา
ครามที่ยืนมองอยู่ในสภาพไร้ตัวตนอดมองเจ้าของห้องพักอย่างหลากใจไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ระวังตัวมาก
แถมรู้สึกได้เสียด้วยว่าตอนนี้ในห้องมีอะไรแปลกปลอม เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะง่วงนอนจริงหรอก
ก็เล่นซดกาแฟเข้าไปเสียขนาดนั้น นอนหลับได้ก็บ้าแล้ว ผู้มาเยือนหันจากไป ตั้งใจจะลองไปดู
ในห้องอื่นที่เขายังไม่เคยเข้าให้ทั่วๆ ทิ้งนวาระไว้ก่อน เพราะคงไม่มีใครจะคอยระวังตัว
จากสายตาของเขาได้ตลอดไปแน่
ผ่านไปอีกหลายอึดใจ นวาระค่อยๆลืมตา ก่อนชันกายขึ้นบนเตียง ห้องนี้มันก็ยังไม่ปลอดภัย
เท่าไรนักหรอก แต่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงห้องหมายเลขห้าเอาไว้ก่อน... room No 5
รอยสักใหม่ที่เพิ่มมาบนแขนเขานั้น No ไม่ใช่ตัวย่อของนัมเบอร์แต่หมายถึงโน ตรงตัว
และแปลทีละคำอย่างไทยคือ ‘ห้ามอยู่ห้องห้า’ เขาเข้าใจเจตนาของตัวเองตอนสักมันเอาไว้
แม้จะลืมเลือนความจำส่วนนั้นไปแล้ว เพราะตนเคยเถียงกับเพื่อนยกใหญ่
ว่าควรจะใส่จุดทุกครั้งที่เขียนนัมเบอร์ มันอาจไร้สาระก็จริง แต่คนพิถีพิถันอย่างนวาระ
ไม่ปล่อยเรื่องแบบนี้ให้ผ่านเลย และแน่นอนว่ารอยสักก็ต้องเขียนแบบที่เขาพอใจถ้า
ไม่มีนัยยะแฝงเร้นอื่นใดซ่อนอยู่ เมื่อไม่เป็นไปตามนั้นจึงกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ตัวเขาเอง
เกิดความสงสัยขึ้นมาได้ทันที
นวาระพ่นลมหายใจออกจมูก รู้สึกอึดอัดและอารมณ์ไม่ดี มีบางอย่างไม่เป็นไปอย่างที่ควร
ชายหนุ่มเอี้ยวตัวไปหยิบตลับใส่ไพ่ป๊อกคู่ใจมาเปิดออก หยิบสำรับไพ่ออกมา
ดึงไพ่แจ็คตัวหนึ่งทิ้งไว้นอกกองตามศาสตร์ที่เขาคิดขึ้นมาเอง ก่อนจะสับไพ่ว่องไว
กรีดโยนมันในอากาศจากมือสู่อีกมือด้วยลีลาเหมือนไพ่ทั้งกองเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย
“ทำนายเรื่องคนอื่น เอาไพ่แทนตัวเองออกก่อน ที่ผ่านมาก็นับว่าทดลองแล้วได้ผลดี
อย่างน้อยหกสิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์”
ชายหนุ่มจัดเรียงไพ่ สถานการณ์อย่างไหนที่จะเกิดขึ้นจากนี้ไป คำตอบอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
และตัวแปรสำคัญที่สุดที่เปิดขึ้นมาได้ ...ควีนข้าวหลามตัด ทั้งบังเอิญว่าไพ่ใบนี้มีไฝที่หางตาเหมือนเธอซะด้วย
“เป็นคุณงั้นหรือวนัสสา เอาเถอะ แล้วผมจะคอยดู!”
ขี้เกียจได้เพราะเหนื่อยมายาวพอสมควร ชายหนุ่มกะพริบตา บางทีก็สงสัยว่าตนบ้าหรือเปล่า
ที่มาที่นี่ อาจจะบ้าตั้งแต่เลือกพาตัวกลับมาอยู่เมืองไทย แล้วก็เลยเจอแต่เรื่องบ้าๆตามมาเป็นหาง
ชายหนุ่มผุดลุก จัดแจงปัดเก็บที่นอน เขาไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาวุ่นวาย อย่าว่าแต่
เป็นที่พักซึ่งไว้ใจใครไม่ได้ ในห้องที่บ้านซึ่งมีงานกองอยู่เต็มไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าเหมือนกัน
ระหว่างที่ร่างกายเคลื่อนไหว จิตใจครามกลับยังวนเวียนไปสู่เรื่องเดิมๆ ...เหตุผลที่เขากลับมาเมืองไทย
ย่าเขาเป็นลูกครึ่งไทยกับคนจีนฮ่องกง แต่งงานกับปู่ชาวอเมริกัน พ่อเขาเกิดมาสานต่อ
ธุรกิจของครอบครัวจนร่ำรวยมีฐานะ จากนั้นก็ใช้ชีวิตอยู่ในอเมริกากันมาช้านาน
ส่วนแม่ก็เป็นลูกไทยจีนเหมือนอย่างคนไทยจำนวนมากทั่วไป ครามเองเกิดที่เมืองไทย
แล้วพ่อก็ทิ้งครามไว้ให้แม่เลี้ยงอยู่จนสิบขวบก่อนจะยื่นมือมาช่วยเหลือ ซึ่งมันอาจช้าเกินไป
ยิ่งเหมือนด้ามพร้าถูกหักด้วยเข่า เมื่อก่อนเป็นหนุ่มเขาถูกพาไปอเมริกาทั้งที่ไม่เต็มใจ
โดยข้ออ้างถึงชีวิตที่ดีขึ้น แม่เองก็คงเหนื่อยกับการหาเงิน บวกความที่อยากให้เขาไปได้ดี
ด้วยอย่างหนึ่ง ทำให้เด็กผู้ชายอย่างครามกลายเป็นวัยรุ่นบ้านแตกชื่ออินดิโก้อยู่แถวแอลเอ
พอโตอีกนิดเขาก็ทะเลาะกับพ่อ หนีออกจากบ้าน หาทางไปนิวยอร์กและโตขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง
ในระหว่างนั้นเองครามก็กลับมาติดต่อกับแม่ เริ่มจากจดหมายแล้วย้ายไปอีเมล
แม่มีฐานะดีขึ้นแบบพลิกฝ่ามือ หลังจากได้แต่งงานกับมหาเศรษฐีอย่างเทวัญ
แต่ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ครามมีชีวิตของเขาเองและไม่ต้องการจะกลับมาอยู่กับแม่
กระนั้นก็ยังรักมารดามากกว่าบิดาที่ไม่ดูดำดูดีตั้งแต่ตอนเขาเกิด แม้ว่าจะไม่ได้เกลียดเหมือนตอนแรก
แต่ก็ไม่รักอยู่ดี พ่อโกรธมากที่เขาหนีออกจากบ้าน แต่เมื่อเขาโชคดี กลายเป็นดีไซน์เนอร์
หน้าใหม่ไฟแรงทั้งที่อายุยังน้อยพ่อก็กลับมาคืนดีด้วย
แล้ววันหนึ่ง แม่กลับบอกเขา
‘แม่กำลังมีปัญหา อยากจะหย่ากับคุณเทวัญแล้วไปอยู่กับลูก ได้ไหมคราม’
ต้องมีเหตุผลสำคัญ เพราะเทวัญเป็นสามีซึ่งแม่เคยชื่นชมมากมาย กับความสะดวกสบาย
ที่ฝ่ายนั้นหยิบยื่นให้ เขาสงสัยว่ามันเกิดอะไร ทั้งที่พ่อเลี้ยงที่เขาเคยพบก็แลดูไม่เจ้าชู้
และน้ำเสียงของแม่ในโทรศัพท์ก็ไม่ได้ส่อไปในทางหึงหวงหรือโกรธเลย ออกจะกลัวเสียด้วยซ้ำ
ทว่าคนเป็นมารดาไม่ยอมเล่า บอกแต่เพียงว่าจะขอไปอยู่กับเขาที่อเมริกา สัญญาเสียดิบดี
วาดฝันถึงวันที่ได้กลับมาอยู่กันสองคนแบบสมัยก่อน
แต่แล้วเพียงไม่ถึงสิบวัน ข่าวจากเมืองไทยส่งถึงพ่อ...แม่ของเขาได้เสียชีวิตลงแล้วเมื่อหลายวันก่อน
จากการฆ่าตัวตาย ศพถูกฌาปนกิจไปเรียบร้อยแล้วด้วยซ้ำ
ครามไม่มีวันเข้าใจว่าอะไรจะกดดันให้แม่ทำเช่นนั้นได้โดยง่าย คนอย่างแม่มองเห็นแต่ด้านสวยงามของชีวิต
ยิ่งเมื่อเปลี่ยนจากจนเป็นรวย แม่ยินดีเปิดประตูออกรับความสุข และยังดูพอใจเอามากมายเรื่องกำลังจะ
ได้ย้ายมาอยู่กับเขา ดังนั้นชายหนุ่มจึงบอกตัวเองว่าจะต้องกลับมาหาสาเหตุที่ทำให้แม่เขาตาย อย่างน้อย
ถึงทำอะไรไม่ได้ ขอแค่ได้รับรู้ก็ยังดี...
ครามเคยกลับมาเที่ยวเมืองไทยอยู่สองครั้งและได้พบเทวัญ กับลูกหลายคนแต่มีดาหวันเป็นผู้หญิง
อยู่คนเดียว พ่อเลี้ยงที่ฉลาดเฉลียวแสดงท่าทีเป็นมิตรต่อเขา ต่างจากดาหวันซึ่งทำเมินไม่สนใจ
จุดสงสัยเรื่องแม่ของเขาก็อยู่ที่พ่อเลี้ยงผู้เกี่ยวพันลึกซึ้งกับองค์กรทางการยายักษ์ใหญ่อย่างเวชกุลนั่นแหละ
ด้วยความฉลาดและด้วยความสนิทสนมกันของพ่อเลี้ยงกับแม่ ครามค่อนข้างเชื่อว่า
เทวัญรู้ความลับเกี่ยวกับตัวเขาซึ่งมีแต่แม่ที่รู้ แม้แต่พ่อแท้ๆยังไม่ระแคะระคายเรื่องว่าเขามี
ความสามารถทางจิตเกินคนปกติ ในการที่จะถอดจิตออกไปจากตัว สร้างร่างจำลองไปไหนมาไหนได้
ไม่ต่างจากมีตัวตนอยู่ในสองที่พร้อมๆกัน!
แน่นอน คนมีเงินและสนใจเรื่องความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ทุกคนย่อมอยากจับเขาไปทดลอง
แม่รักเขา แต่แม่อ่อนแอเกินกว่าคนอย่างพ่อเลี้ยงไปมากมายนัก ยิ่งกลับมาสืบหาความจริงก็ยิ่งแน่ใจ
ยิ่งรู้มากก็ยิ่งรู้สึกถึงอันตราย
จนวันที่เขาตื่นขึ้นมา พบว่าความทรงจำหายไปถึงสองเดือน ครามยังไม่ยอมแพ้
เพราะการทำอะไรแล้วเลิกล้มกลางคันไม่ใช่วิสัยของคนอย่างเขา ตอนนี้ภาระเปลาะใหญ่
เรื่องงานเดินแบบสำคัญจบลงแล้ว ถึงเวลาต้องหันมาใส่ใจจริงจังกับความลับของที่นี่เสียที
เสียงเคาะประตูสามครั้งดังขึ้น ครามเอะใจ ความคิดประหวัดไปถึงเจ้าของผมเป็นคลื่นม้วน
ตรงปลายน่ารัก สองสามวันที่ผ่านมาทำให้เขาได้เห็น วนัสสาไม่ใช่เด็กเหลาะแหละเอาแต่ใจ
แต่เป็นผู้หญิงโตๆคนหนึ่งที่มีความมุ่งมั่นในทุกเรื่องที่ตั้งใจ ถึงแม้ว่าเธอจะทำตัวเข้าใจยากอยู่บ้าง
นั่นก็ทำให้เขาอดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ เมื่อสงสัยว่าแม่สาวน้อยตัวยุ่งมาเรียกหาเขาด้วยเรื่องอะไร
หรือว่าแค่อยากอยู่ใกล้เขา...ถึงได้คอยหาเรื่องป้วนเปี้ยนแบบนี้
ครามเปิดประตูห้องอย่างกึ่งจะยิ้มอยู่ในแววตา แต่แล้วพอเห็นหน้าคนที่ยืนเอามือไพล่หลังคอยอยู่
เขาก็พลอยทำหน้าเมื่อยตามอีกฝ่าย
“มีธุระอะไรหรือไงคุณดาหวัน ถึงกับลงทุนมาเคาะเรียกขนาดนี้”
“ยืนคุยกันตรงนี้ก็ได้คุณคราม”
“เอาสิ มีอะไรก็ว่ามา”
“คุณน่าจะรู้ว่าดาไม่ถูกกับพ่อ”
ครามไหวไหล่นิดหนึ่ง เกือบจะพูดออกไปว่าอันที่จริงเขาไม่เคยเห็นว่าดาหวัน
จะ ‘ถูก’ กับใครเลยสักคน
“แล้วการที่ดาเข้ามาที่บ้านหลังนี้ก็เพราะมาด้วยตัวเอง ขอให้เข้าใจ
ว่าดาไม่ใช่คนที่คุณต้องระวัง” หญิงสาวพูดพร้อมๆกับยื่นหนังสือแฟชั่นเล่มหนึ่งมาตรงหน้าคราม
เอ่ยด้วยเสียงเบาลงนิดหนึ่ง “สอดไส้เอกสารทางวิชาการของเวชกุล คิดว่าคุณควรรู้เรื่องนี้ไว้บ้างก็ดี”
“มันเกี่ยวกับ...”
“การทดลองที่พวกเขากำลังทำกันอยู่ คุณดูเอาเองก็แล้วกัน แต่ก็อย่าลืมว่าหน้าต่างมีหู ประตูมีตา”
“แล้วมายื่นให้ผมโต้งๆแบบนี้ จะให้ดูมันที่ไหน” ครามสังเกตเห็นในตาอีกฝ่าย ว่าจุดประสงค์
แท้จริงอาจไม่ใช่สิ่งที่เธอพูด และเขาจะต้องค้นให้พบสิ่งนั้นด้วยตนเอง
“บนเตียงนอน”
ดาหวันผละจากไป ครามถือหนังสือเข้ามาเก็บในห้อง เปิดมันดูรีบๆ เนื้อในเป็นเรื่องการทดลอง
ซึ่งดูจะไม่เกี่ยวกับที่เขาสนใจ ชายหนุ่มพบว่ามีที่คั่นหนังสืออันหนึ่ง แกนแบนๆเนื้อใสห่อหุ้ม
ด้วยสิ่งที่ทอขึ้นจากไนล่อนขาวบางเบา ข้างบนแผ่นอะคริลิกใสบางเฉียบนั้น มองเห็นว่ามีดอกไม้
แห้งดอกเล็กๆถูกผนึกทับแบนติดด้านหนึ่ง กลีบของมันมีสีออกเหลือบน้ำเงิน
คล้ายว่าผ้าโปร่งนี้มีไว้เพื่อปล่อยให้กลิ่นของดอกไม้ที่อบอยู่ภายในค่อยๆระเหยออกมาได้
ชายหนุ่มสอดมันไว้ในเล่มตามเดิม
ครามลงมายังลานอาหารเช้า ผู้ชายสองคนอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว วาริช กับคนใส่แว่นที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่ดูก็รู้ว่าคงรอบจัดไม่เบา พวกโตมาแบบโลดโผนอย่างเขาได้กลิ่นพวกเดียวกันชัดเจน
“ผมไปก่อนนะคุณนิว ดีใจที่ได้รู้จัก แต่บรรยากาศชักจะเริ่มทะแม่งๆ อีกอย่างผมนึกได้ว่ามีเคสที่คลินิก
ที่ควรต้องไปดูเองอยู่รายนึง ไปละ ค่ำนี้เจอกันที่คาสิโน” วาริชไม่วายส่งเสียงเอะอะตบท้าย
ครามนั่งลงยังโต๊ะ ยิ้มน้อยๆให้สมาชิกใหม่ของคฤหาสน์ เขาไม่ใช่พวกพร้อมเขม่นหน้าใครก่อนอยู่แล้ว
“คุณวาริชดูเหมือนคนเพิ่งปุ๊นกัญชามานะครับ น่ารักดี เขาเป็นแบบนี้ตลอดหรือ”
คนเพิ่งเข้าพักเป็นฝ่ายชวนคุย เขาเบื่อหน่ายหนังสือพิมพ์ในมือแต่ก็ยังทำทีเป็นอ่านมันไปด้วย
ทั้งที่จำได้เกือบทั้งเล่มแล้วด้วยซ้ำ!
“หน้าอย่างนั้นคงเมาทั้งไร่ วางเพลิงไร่กัญชาแล้วตัวเองก็ไปยืนสูดอยู่ใต้ลม เมาไม่สร่างเสียที”
ครามเปรยขำๆ
“คุณนี่ก็ท่าทางตลกหน้าตาย พวกบ้าๆอย่างผมละชอบนัก น่าจะสนุกดีกว่าอยู่กับคนไม่มีอารมณ์ขัน
อย่างน้อยพักบ้านเดียวกันเป็นเดือน มีคนคุยถูกคอก็ยังดี”
ครามโคลงศีรษะ หมอนี่พร้อมเป็นมิตรกับทุกคนงั้นหรือ อันที่จริงฝ่ายเขาไม่ได้เกลียดขี้หน้าวาริชจริงจัง
ทว่าอีกฝ่ายอยากเริ่มก่อนจนทำเอาเขาอดหงุดหงิดไม่ได้ รายนั้นเป็นพวกกวนแล้วติดตามผลว่าเป้าหมาย
จะมีปฏิกิริยาเช่นไรเสียด้วย ส่วนคนตรงหน้าเขานี้ดูกวนเรื่อยเปื่อย แต่มีบางอย่างที่น่าสนใจอยู่ในที
คงเป็นเพื่อนกันได้ไม่ยาก ทั้งนี้ทั้งนั้น นี่มันก็แค่ฉากหน้า ลับหลังจะเป็นอย่างไร
หลังอาหารมื้อนั้นครามขอตัวขึ้นห้องก่อน เลือกนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวยาวข้างหน้าต่าง
เอนหลังตามสบายและหลับตาลง เพื่อจะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ให้มากขึ้น
ด้วยการมองผ่านร่างจิตที่แยกออกไป!
นวาระคิดว่าคงไม่มีใครลงมากินอาหารเช้าอีก อาหารเที่ยงเจ้าของสถานที่ไม่ได้จัดไว้ให้
แต่มีบริการส่งถึงห้อง ซึ่งคนรุ่นใหม่เวลาอยากหมกตัว กินแค่สองมื้อเช้ากับเย็นก็ถมเถ
ตอนนี้หลายคนคงออกไปข้างนอก อาจจะไปกินข้าวกลางวันกับเพื่อนฝูงในวันหยุดเสาร์อาทิตย์
ชายหนุ่มเลี่ยงขึ้นห้อง ขำตัวเองที่ซดกาแฟเข้าไปมากจนชักอยากเข้าห้องน้ำ
ห้องพักปีกตึกฝั่งขวามีคนพักอยู่ก่อนเขาแค่ห้องใกล้บันได ตามที่สืบมาคือคู่รักหนุ่มสาว
มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนอย่างนวาระจะเข้าถึงข้อมูลได้มาก เพราะนอกจากรู้จากวงในโดยตรง
ชายหนุ่มเองยังเชี่ยวชาญการใช้เทคโนโลยีให้เป็นประโยชน์ แต่ว่าไม่ได้ สิ่งทีเขารู้มาก็อาจไม่ใช่ความจริง
บางทีที่คิดว่าเป็นคู่รัก แท้จริงแล้วก็อาจเป็นแค่ตัวละครประกอบในคฤหาสน์หลังนี้
นวาระเปิดประตูเข้าไปในห้องพักห้องที่แปดที่เขาเลือก กวาดตาไปทางซ้ายวูบหนึ่ง
รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของอากาศแม้จะบางเบาเต็มที เจ้าของห้องมองสำรวจโต๊ะข้างเตียง
หัวกะโหลกแก้วที่เอามาด้วยยังอยู่ดี สำรับไพ่ซึ่งเป็นของติดตัวของเขาและคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กก็เช่นกัน
ศาสตร์เหล่านี้ไม่ใช่เรื่องงมงายเลยถ้าจะมองในมุมเขา มันเป็นเรื่องทางสถิติ ตัวเลข ฐานข้อมูล
และพลังงานทางฟิสิกส์ที่ขับเคลื่อนสรรพสิ่งให้ดำเนินไป
ร่างสูงโปร่งเดินไปเปิดตู้ พบว่ายังข้าวของยังไม่ถูกแตะต้อง แต่ถ้ามีใครเข้ามากล้องวงจรปิด
บางเฉียบซึ่งซ่อนอยู่ใต้โปสเตอร์ภาพวงดนตรีร็อคทั้งญี่ปุ่นและฝรั่งที่แขวนไว้ก็คงจับภาพได้จากสักมุม
เขาไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกมองฝ่ายเดียวหรอก
นวาระรู้ว่ามีบางอย่างเข้ามาตอนเขาไม่อยู่ ความรู้สึกนั้นยังลอยอวลอยู่ในห้องด้วยซ้ำ
ดังนั้นเขาจะยังไม่ทำอะไรจนกว่าความรู้สึกที่ว่าจะจางหายไป เจ้าของร่างสูงทำธุระในห้องน้ำเสร็จสรรพ
ก็เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงและหลับตา
ครามที่ยืนมองอยู่ในสภาพไร้ตัวตนอดมองเจ้าของห้องพักอย่างหลากใจไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ระวังตัวมาก
แถมรู้สึกได้เสียด้วยว่าตอนนี้ในห้องมีอะไรแปลกปลอม เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะง่วงนอนจริงหรอก
ก็เล่นซดกาแฟเข้าไปเสียขนาดนั้น นอนหลับได้ก็บ้าแล้ว ผู้มาเยือนหันจากไป ตั้งใจจะลองไปดู
ในห้องอื่นที่เขายังไม่เคยเข้าให้ทั่วๆ ทิ้งนวาระไว้ก่อน เพราะคงไม่มีใครจะคอยระวังตัว
จากสายตาของเขาได้ตลอดไปแน่
ผ่านไปอีกหลายอึดใจ นวาระค่อยๆลืมตา ก่อนชันกายขึ้นบนเตียง ห้องนี้มันก็ยังไม่ปลอดภัย
เท่าไรนักหรอก แต่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงห้องหมายเลขห้าเอาไว้ก่อน... room No 5
รอยสักใหม่ที่เพิ่มมาบนแขนเขานั้น No ไม่ใช่ตัวย่อของนัมเบอร์แต่หมายถึงโน ตรงตัว
และแปลทีละคำอย่างไทยคือ ‘ห้ามอยู่ห้องห้า’ เขาเข้าใจเจตนาของตัวเองตอนสักมันเอาไว้
แม้จะลืมเลือนความจำส่วนนั้นไปแล้ว เพราะตนเคยเถียงกับเพื่อนยกใหญ่
ว่าควรจะใส่จุดทุกครั้งที่เขียนนัมเบอร์ มันอาจไร้สาระก็จริง แต่คนพิถีพิถันอย่างนวาระ
ไม่ปล่อยเรื่องแบบนี้ให้ผ่านเลย และแน่นอนว่ารอยสักก็ต้องเขียนแบบที่เขาพอใจถ้า
ไม่มีนัยยะแฝงเร้นอื่นใดซ่อนอยู่ เมื่อไม่เป็นไปตามนั้นจึงกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ตัวเขาเอง
เกิดความสงสัยขึ้นมาได้ทันที
นวาระพ่นลมหายใจออกจมูก รู้สึกอึดอัดและอารมณ์ไม่ดี มีบางอย่างไม่เป็นไปอย่างที่ควร
ชายหนุ่มเอี้ยวตัวไปหยิบตลับใส่ไพ่ป๊อกคู่ใจมาเปิดออก หยิบสำรับไพ่ออกมา
ดึงไพ่แจ็คตัวหนึ่งทิ้งไว้นอกกองตามศาสตร์ที่เขาคิดขึ้นมาเอง ก่อนจะสับไพ่ว่องไว
กรีดโยนมันในอากาศจากมือสู่อีกมือด้วยลีลาเหมือนไพ่ทั้งกองเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย
“ทำนายเรื่องคนอื่น เอาไพ่แทนตัวเองออกก่อน ที่ผ่านมาก็นับว่าทดลองแล้วได้ผลดี
อย่างน้อยหกสิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์”
ชายหนุ่มจัดเรียงไพ่ สถานการณ์อย่างไหนที่จะเกิดขึ้นจากนี้ไป คำตอบอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
และตัวแปรสำคัญที่สุดที่เปิดขึ้นมาได้ ...ควีนข้าวหลามตัด ทั้งบังเอิญว่าไพ่ใบนี้มีไฝที่หางตาเหมือนเธอซะด้วย
“เป็นคุณงั้นหรือวนัสสา เอาเถอะ แล้วผมจะคอยดู!”
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ส.ค. 2556, 12:46:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ต.ค. 2557, 07:36:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 1225
| << ความทรงจำที่ ๖ กุหลาบในพายุฝน | ความทรงจำที่ ๗ กลีบสีน้ำเงิน >> |
อสิตา 26 ส.ค. 2556, 12:47:27 น.
คุณภาวิน – ใครกันจะเป็นเจ้าของชื่อที่เลือนหายบนเศษกระดาษ จับตากันต่อไป จงเคลิ้มกับหนุ่มหล่อ
คุณหนอนน้อยดังปัณณ์ – เดี๋ยวก็จะมีฉากที่หมอริชเหมือนพระเอกมาอีกค่ะ ไม่ต้องกลัวง่ะ เราไม่ให้น้อยหน้า
คุณผักชีซี่ – อ่าห์ จองพี่ครามเอาใส่ถุงเตรียมเอากลับไปกินที่บ้านแล้วสินะคะ พยัก อิ่มแล้วก็มาเอาคนใหม่ไปกินเพิ่มได้
คุณสุขุมวิท 66 – คนเขียนก็แพ้ผช.ใส่แว่นค่ะ เห็นใส่แว่นหล่อๆมานี่ลมจะจับ พ่อคุณเอ๊ย ช่างน่ารักน่าถนอม
คุณเลิฟหมวย – ยังคงรักเดียวใจเดียวกับครามอยู่สินะคะ ระวังอย่าให้ความเชื่อนั้นสั่นคลอนล่ะ น่ารักทุกคนน้า
คุณโกลเด้นซัน – หนุ่มๆเรื่องนี้ดุทุกคนค่ะ คนละนิดละหน่อย แบ่งๆกันไป นั่นสินะ ใครใส่ที่คั่นไว้ในหนังสือน้อ
คำถามนี้ไม่นานคงมีคำตอบ ตอนนี้จะปล่อยสามหนุ่มออกมาเจอกันลั้นลาแล้วค่ะ
คุณภาวิน – ใครกันจะเป็นเจ้าของชื่อที่เลือนหายบนเศษกระดาษ จับตากันต่อไป จงเคลิ้มกับหนุ่มหล่อ
คุณหนอนน้อยดังปัณณ์ – เดี๋ยวก็จะมีฉากที่หมอริชเหมือนพระเอกมาอีกค่ะ ไม่ต้องกลัวง่ะ เราไม่ให้น้อยหน้า
คุณผักชีซี่ – อ่าห์ จองพี่ครามเอาใส่ถุงเตรียมเอากลับไปกินที่บ้านแล้วสินะคะ พยัก อิ่มแล้วก็มาเอาคนใหม่ไปกินเพิ่มได้
คุณสุขุมวิท 66 – คนเขียนก็แพ้ผช.ใส่แว่นค่ะ เห็นใส่แว่นหล่อๆมานี่ลมจะจับ พ่อคุณเอ๊ย ช่างน่ารักน่าถนอม
คุณเลิฟหมวย – ยังคงรักเดียวใจเดียวกับครามอยู่สินะคะ ระวังอย่าให้ความเชื่อนั้นสั่นคลอนล่ะ น่ารักทุกคนน้า
คุณโกลเด้นซัน – หนุ่มๆเรื่องนี้ดุทุกคนค่ะ คนละนิดละหน่อย แบ่งๆกันไป นั่นสินะ ใครใส่ที่คั่นไว้ในหนังสือน้อ
คำถามนี้ไม่นานคงมีคำตอบ ตอนนี้จะปล่อยสามหนุ่มออกมาเจอกันลั้นลาแล้วค่ะ
อสิตา 26 ส.ค. 2556, 12:49:20 น.
คราม
หมอริช
ตานิว
มายบราเธอร์บุลินทร – แหม่ ตามมากดไลค์ให้พี่สาวที่โหยหิวจนได้นะ ขอบคุณหลาย
คุณแพทแมว – นั่นไง เดาพระเอกอีกคนแล้ว น่ารักทุกคนนะคะ ช่วยเชียร์นวาระบ้างก็ไม่เป็นไรนะ ทำตาหวานใส่
มายซิสเตอร์ริญจน์ธร – เลือกไม่ถูกก็เอาไปให้หมดทั้งสามคนเลย เดี๋ยวจับใส่เล่มให้กินกรุบกริบ
คุณเฟอร์ – อย่ามาพูดว่างง ไม่เก็ท ตามไม่ทันนะ... มะม้าก็นำให้คิดอยู่ตลอด อย่าๆๆๆ
มาทำเหมือนตอนดูหนังสตาร์เทร็กรอบเดียวแล้วงงหน่อยเลย ถ้าชอบเรื่องเข้าใจง่าย เบ่เบ๊ ก๋อยๆ ง่อยกระรอก
ก็ไปหาเอาใหม่เซ่(แต่เรื่องมะม้าก็ต้องอ่านนะ เอ๊ะๆๆ) ช่วยตั้งใจหน่อย ทำไมคนอื่นเค้ายังมีความสุขที่งงได้
อยู่กับความงงและพิศวงอย่างเป็นสุขน่ะทำเป็นไหม เบื่อเด็กใจร้อน ใจเร็วด่วนได้ไม่รู้จักอดเปรี้ยวไว้ชิมหวาน
คุณกระต่ายผ้าขี้ริ้ว – ดึงฟ่อนหญ้าคืนมาจากปากกระต่าย แต่หนุ่มหน้าสวยแถวนี้ชอบผญ.นะคะ ไม่ใช่ชายรักชาย
อย่าตั้งความหวังว่าจะมีการขุดทองเกิดขึ้น
ครามหมอริชตานิวมายบราเธอร์บุลินทร – แหม่ ตามมากดไลค์ให้พี่สาวที่โหยหิวจนได้นะ ขอบคุณหลาย
คุณแพทแมว – นั่นไง เดาพระเอกอีกคนแล้ว น่ารักทุกคนนะคะ ช่วยเชียร์นวาระบ้างก็ไม่เป็นไรนะ ทำตาหวานใส่
มายซิสเตอร์ริญจน์ธร – เลือกไม่ถูกก็เอาไปให้หมดทั้งสามคนเลย เดี๋ยวจับใส่เล่มให้กินกรุบกริบ
คุณเฟอร์ – อย่ามาพูดว่างง ไม่เก็ท ตามไม่ทันนะ... มะม้าก็นำให้คิดอยู่ตลอด อย่าๆๆๆ
มาทำเหมือนตอนดูหนังสตาร์เทร็กรอบเดียวแล้วงงหน่อยเลย ถ้าชอบเรื่องเข้าใจง่าย เบ่เบ๊ ก๋อยๆ ง่อยกระรอก
ก็ไปหาเอาใหม่เซ่(แต่เรื่องมะม้าก็ต้องอ่านนะ เอ๊ะๆๆ) ช่วยตั้งใจหน่อย ทำไมคนอื่นเค้ายังมีความสุขที่งงได้
อยู่กับความงงและพิศวงอย่างเป็นสุขน่ะทำเป็นไหม เบื่อเด็กใจร้อน ใจเร็วด่วนได้ไม่รู้จักอดเปรี้ยวไว้ชิมหวาน
คุณกระต่ายผ้าขี้ริ้ว – ดึงฟ่อนหญ้าคืนมาจากปากกระต่าย แต่หนุ่มหน้าสวยแถวนี้ชอบผญ.นะคะ ไม่ใช่ชายรักชาย
อย่าตั้งความหวังว่าจะมีการขุดทองเกิดขึ้น
ดังปัณณ์ 26 ส.ค. 2556, 13:04:07 น.
อั้ยย่ะ! ครามกะพ่อดอกกุหลาบ ออกตัวแลงโลดเลยอ่าคร้าาาาาาา ดูดิๆๆๆ หมอริชตามไม่เห็นฝุ่นเบยยยยย อ๊ะว่าแต่ น่าสงสารครามอ่ะ TT^TT แต่พ่อกุหลาบก็เอิ่ม (แอบเปลี่ยนใจนิดๆ) จะเลือกใครดี จะเลือกใครดี๊
อุ้ยลืม ตะเองมะใช่นางเอกนี่ แอร๊ยยยยยยยยย 555+ แล้ววนัสสาเปนไรอ่าาาาาาาาาาาาา ไม่อิพ่อกุหลาบถึงต้องจับตาดู 
อั้ยย่ะ! ครามกะพ่อดอกกุหลาบ ออกตัวแลงโลดเลยอ่าคร้าาาาาาา ดูดิๆๆๆ หมอริชตามไม่เห็นฝุ่นเบยยยยย อ๊ะว่าแต่ น่าสงสารครามอ่ะ TT^TT แต่พ่อกุหลาบก็เอิ่ม (แอบเปลี่ยนใจนิดๆ) จะเลือกใครดี จะเลือกใครดี๊
อุ้ยลืม ตะเองมะใช่นางเอกนี่ แอร๊ยยยยยยยยย 555+ แล้ววนัสสาเปนไรอ่าาาาาาาาาาาาา ไม่อิพ่อกุหลาบถึงต้องจับตาดู 
Chii 26 ส.ค. 2556, 14:15:59 น.
//โบกป้ายไฟคุณคราม
เค้ารักมั่นคงแบบนี้ ยกคุณครามให้เค้านะ นะะะะะะ
//ยัยวนัสก็เอาที่เหลือให้ ๆ ไปค่ะ หล่อนเป็นผีเสื้อ หล่อนก็ไปกะดอกกุหลาบนู่น
//โบกป้ายไฟคุณคราม
เค้ารักมั่นคงแบบนี้ ยกคุณครามให้เค้านะ นะะะะะะ
//ยัยวนัสก็เอาที่เหลือให้ ๆ ไปค่ะ
หล่อนเป็นผีเสื้อ หล่อนก็ไปกะดอกกุหลาบนู่น
ภาวิน 26 ส.ค. 2556, 15:22:35 น.
นวาระนี่ดูไม่ธรรมดา พ่อครามก็ดูเท่าทันเขาอยู่นะ แล้วหมอริชละหว่า หมอริชกับแมวโดร่าของชั้นไปไหน ยังไงก็ชอบหนุ่มร่างสูงใหญ่ผมหยิกฟูอยู่ดี ต่อให้วี่แววพระเอกจางลงทุกทีก็เถอะ
นวาระนี่ดูไม่ธรรมดา พ่อครามก็ดูเท่าทันเขาอยู่นะ แล้วหมอริชละหว่า หมอริชกับแมวโดร่าของชั้นไปไหน ยังไงก็ชอบหนุ่มร่างสูงใหญ่ผมหยิกฟูอยู่ดี ต่อให้วี่แววพระเอกจางลงทุกทีก็เถอะ
ก็เป็นได้แค่กระต่ายผ้าขี้ริ้ว 26 ส.ค. 2556, 15:41:22 น.
ว้า... เสียดายจัง ทั้งที่นวาระดูท่าทางจะถูกใจครามอยู่มิใช่น้อย ว่าแล้วก็กระโดดดึ๋ง ดึ๋ง กลับรังไปจิ้นคู่วายต่อ อยากรู้จังใครคือพระเอก
ว้า... เสียดายจัง ทั้งที่นวาระดูท่าทางจะถูกใจครามอยู่มิใช่น้อย ว่าแล้วก็กระโดดดึ๋ง ดึ๋ง กลับรังไปจิ้นคู่วายต่อ อยากรู้จังใครคือพระเอก
Zephyr 26 ส.ค. 2556, 18:03:40 น.
หงะ ตาวาริช โดนขโมยหลายซีนละมีคนอื่นมาแย่งความโดดเด่น อิอิ
แต่เหมือนครามกับนวาระ จะจูนกันได้นะ
รึทุกคนจูนกันเพราะ วนัส
แต่มีตัวทดลองห้าคนนี่นา เปิดมาสี่ อีกหนึ่งคือใครน้า
มันก็ งง ไม่มากหรอกน่า มะม้าก็ แค่บ่นๆเอง เดี๋ยวไสักพัก ประมวลผลได้ มันก็รู้เรื่องเองละ
เบื่อคนแก่ อืดอาด ยืดยาด บ่นงุ้งงิ้งๆๆๆ เขียนวนๆๆ ให้คนอ่านงงเล่น ฮึ!!!
(gvk8no gvk8bo gvk8no Vujqqqq)
หงะ ตาวาริช โดนขโมยหลายซีนละมีคนอื่นมาแย่งความโดดเด่น อิอิ
แต่เหมือนครามกับนวาระ จะจูนกันได้นะ
รึทุกคนจูนกันเพราะ วนัส
แต่มีตัวทดลองห้าคนนี่นา เปิดมาสี่ อีกหนึ่งคือใครน้า
มันก็ งง ไม่มากหรอกน่า มะม้าก็ แค่บ่นๆเอง เดี๋ยวไสักพัก ประมวลผลได้ มันก็รู้เรื่องเองละ
เบื่อคนแก่ อืดอาด ยืดยาด บ่นงุ้งงิ้งๆๆๆ เขียนวนๆๆ ให้คนอ่านงงเล่น ฮึ!!!
(gvk8no gvk8bo gvk8no Vujqqqq)
พันธุ์แตงกวา 26 ส.ค. 2556, 18:27:02 น.
เอาแล้วสิ พ่อนิวก็มาตามหาหนูวนัสเหมือนกัน ใช่เธอหรือเปล่า
เอาแล้วสิ พ่อนิวก็มาตามหาหนูวนัสเหมือนกัน ใช่เธอหรือเปล่า
lovemuay 26 ส.ค. 2556, 20:24:52 น.
พ่อหนุ่มนิวก็ดูลึกลับอยู่ แถมดูท่าจะจิตแข็งซะด้วย
พ่อหนุ่มนิวก็ดูลึกลับอยู่ แถมดูท่าจะจิตแข็งซะด้วย
goldensun 26 ส.ค. 2556, 20:34:12 น.
ตอนนี้ หมอริชโผล่จิ๊ดเดียวเอง เป็นหนุ่มครามเกินครึ่ง ที่เหลือก็นวาระ ซึ่งดูแล้ว นวาระดูระวังตัวกว่าเพื่อน แถมเซนส์ไวซะด้วย สามหนุ่ม สามแบบเลย สองสาวนี่ มีหนูนัสคน อีกคนออกมารึยัง
สงสัยตอนนอน ครามได้ฟื้นอดีตเหมือนหนูนัสแน่เลย จากอิทธิพลของกลีบดอกไม้สีน้ำเงิน รอลุ้นค่ะ
ตอนนี้ หมอริชโผล่จิ๊ดเดียวเอง เป็นหนุ่มครามเกินครึ่ง ที่เหลือก็นวาระ ซึ่งดูแล้ว นวาระดูระวังตัวกว่าเพื่อน แถมเซนส์ไวซะด้วย สามหนุ่ม สามแบบเลย สองสาวนี่ มีหนูนัสคน อีกคนออกมารึยัง
สงสัยตอนนอน ครามได้ฟื้นอดีตเหมือนหนูนัสแน่เลย จากอิทธิพลของกลีบดอกไม้สีน้ำเงิน รอลุ้นค่ะ
ree 31 ส.ค. 2556, 13:21:08 น.
จะมีมาอีกไหมเอ่ย พระเอก
จะมีมาอีกไหมเอ่ย พระเอก
