เงารักสีน้ำเงิน {นวนิยายชุด"ความลับของผีเสื้อ" สนพ.อรุณ}
วนัสสาตื่นขึ้นมาพบว่าความทรงจำของเธอหายไปถึงสองเดือน...
แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือรอยสักรูปผีเสื้อตรงกลางหลัง กับกระดาษแผ่นเดียวในมือเป็นเบาะแส
เธอคือผีเสื้อ แต่ใครกันคือดอกไม้ของเธอ...คือคนรักที่เธอหลงลืมไป
จะเป็นนวาระผู้มีรอยสักรูปดอกกุหลาบ
เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินอย่างวาริช
หรือใครบางคนที่มีชื่อเป็นความหมายของสีสัน อย่างคราม...
แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือรอยสักรูปผีเสื้อตรงกลางหลัง กับกระดาษแผ่นเดียวในมือเป็นเบาะแส
เธอคือผีเสื้อ แต่ใครกันคือดอกไม้ของเธอ...คือคนรักที่เธอหลงลืมไป
จะเป็นนวาระผู้มีรอยสักรูปดอกกุหลาบ
เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินอย่างวาริช
หรือใครบางคนที่มีชื่อเป็นความหมายของสีสัน อย่างคราม...
Tags: วนัสสา ความลับของผีเสื้อ วาริช อินดิโก้ คราม นวาระ การทดลอง พลังจิต
ตอน: ความทรงจำซ้อนทับ "เงารักใต้แสงจันทร์" (...ใกล้แล้วๆๆ)
ครามเผ่นว่องไวจากห้อง นึกแปลกใจที่เสียงฝีเท้าผู้คุมดูเหมือนจะไปอีกทาง
คงจะไปดักรอเขาที่ห้องวนัสสา ชายหนุ่มเข้าไปหลบในลังขนาดใหญ่หนึ่งในหลายลัง
ซึ่งขวางเกะกะอยู่ข้างทางเดิน เริ่มสร้างร่างจำลองที่คนอื่นมองไม่เห็นขึ้น
ตรงดิ่งไปยังห้องของวนัสสาอย่างว่องไว อย่างน้อยก็อยากไปดูเธอสักนิด
หรือบอกกล่าวว่าเขาหนีออกมาพ้นห้องได้แล้ว จะเรียกว่าเป็นอิสระก็ไม่เชิง
รู้แค่ว่าเขาไม่อยากกลับเข้าไปในห้องนั้นอีก พลังดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้น
ถ้าโดนไฟฟ้ากักกันกระแสรุนแรงกว่านี้ ร่างที่สร้างขึ้นทนไม่ไหวอาจสลายไปมากกว่า
รวมได้เป็นรูปเป็นร่าง ใครเลยจะรู้
“วนัส เธออยู่ไหน” ชายหนุ่มลองเรียกเมื่อไปถึงห้องซึ่งแลดูคล้ายจะว่างเปล่า
“ของยังอยู่นี่...” แต่ตัวเจ้าของห้องหายไปแล้ว มีคนพาเธอไปจากที่นี่
ร่างจิตของครามผละจากห้อง สำรวจทางหนีทีไล่ว่องไว การเดินทางของเขาคงต้องแบบนี้
ใช้จิตนำไปก่อน เห็นทางสะดวกแล้วค่อยเอาร่างตาม ถึงจะดูทุลักทุเลอยู่บ้าง แต่เขาคงต้องใช้
วิธีปลอดภัยไว้ก่อน
ตอนกลับมายังคฤหาสน์นี้อีกครั้ง ครามสำรวจไม่เจอชั้นใต้ดินลึก เพราะเขาไม่เห็นทางเข้า
ก็เลยจินตนาการไปไม่ถึงว่ามีชั้นที่ลึกกว่าคาสิโนลงมาอีก มีห้องทดลอง บางห้องก็ดูคล้ายห้องทรมาน
กับเครื่องมือที่เดาได้ไม่จบว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรบ้าง ชายหนุ่มไม่พบวาริชหรือนวาระซึ่งคาดว่าคงอยู่ไกลออกไป
มีเพียงดาหวันที่อยู่ในห้องอย่างสงบแต่เขาไม่มีธุระกับเธอ นึกหนักใจแทนวนัสสาที่ไม่มีร่องรอยพ่อ
และเพื่อนของเธอซึ่งหายตัวไปเลย นอกจากนั้นครามยังเจอทรงวุฒิที่มีอาการเลื่อนลอยคล้ายคนป่วย
อยู่ในห้องหนึ่ง พอสำรวจไปมากเข้าชายหนุ่มก็เริ่มเอะใจ
“คราวก่อนละเลยใต้ดิน พอมาอยู่ใต้ดินก็ชักจะละเลยว่ามีข้างบนอย่างนั้นหรือ”
วนัสสาไม่พบสิ่งน่าสนใจในห้องเบ็นก็ยิ่งท้อ เอายังไงดีล่ะ ในความรู้สึก พวกเธอคล้ายจะหนีออกมา
ห่างจากส่วนทดลอง แต่เอาเข้าจริงก็ยังวิ่งวนอยู่ในสนามเด็กเล่นที่พวกเขาสร้างให้ เหมือนพายเรือในอ่าง
หรือบางทีควรจะทำลายที่นี่ให้วินาศและเธอเองคงถูกจัดการ...ลงโทษ พอคิดถึงคำนั้นแล้วก็เสียงวาบ
ในช่องท้อง ต้องเคยมาแล้วแน่ๆ
หญิงสาวรู้สึกเพลียไม่ต่างจากวาริชจึงคิดจะนอนเสียหน่อย ในห้องเบ็นนี่แหละ เผื่อมีอะไรหลงหูหลงตาไป
จะได้เห็น แต่เมื่อเอนลง วนัสสากลับพบว่าตนนอนลงไปทับอะไรแข็งๆบางอย่าง สัมผัสบอกให้รู้ว่า
เป็นหนังสือเล่มหนา สังหรณ์ทำให้เธอเอื้อมไปเปิดไฟโคม แล้วก็ต้องตัวชาวูบเมื่อพบว่ามันคือหนังสือ
ปกดำเดินลายเงินที่ชื่อว่าความลับของผีเสื้อ หญิงสาวจำได้ตั้งแต่ยังไม่ต้องเปิดดู
“เล่มเดียวกับที่เรายืมมาจากหมอริชมา...”
เพราะตำหนิเป็นรอยขีดตรงปกที่สังเกตเห็นได้ มิน่า เธอไม่เห็นหนังสือเล่มนี้รวมในข้าวของ
ที่ถูกย้ายจากชั้นบนลงไปให้ เมื่อเปิดดูแล้วก็รู้สึกขนลุก ไพ่แจ็คข้าวหลามตัดที่ทำเอาเข็ดขยาด
เพราะมันทำให้มีเลือดซึมออกมาจากหลังของเธอ น่ากลัวว่าจะเป็นการสะกดจิตระดับที่ลึกมากๆ
แม้แต่ยาที่มีไว้บล็อคความทรงจำของคนพวกนั้นก็ยังเอาไม่อยู่ เป็นประสบการณ์อันแฝงเร้นอยู่ในจิตไร้สำนึก
อย่างน่ากลัว
“ลองเสี่ยงกับไพ่อีกสักหนจะเป็นไรไป...” ไพ่ใบนี้ รวมถึงกลิ่นจากดอกไม้ทับกับผงละเอียดสีน้ำเงิน
ซึ่งถูกห่อหุ้มในที่คั่น ทั้งหมดจะช่วยเธอไหมก็ต้องลองดู
ด้วยหยาดน้ำตาแห่งนางฟ้าเป็นสื่อช่วยขับกล่อมให้ทุกคนได้หวนนึกถึงอดีต
แต่ในคืนนี้วนัสสากลับดิ่งลึกลงไปมากกว่าใครคนไหน เพราะเธอมีความทรงจำถึงสองช่วงที่ถูกผนึกเอาไว้
ฝันร้ายในวันสีซีดจางจึงหวนมา
เด็กหญิงอายุหกขวบ นั่งรถไปเที่ยวกับแม่สองคนในวันหยุด
‘ขืนรอพ่อวนัสกับแม่ก็คงได้ไปเที่ยวเอาตอนปีหน้า’ เสียงแม่พูดอย่างอารมณ์ดี
ที่จริงแม่เข้าใจเหตุผลพ่อเสมอแต่แกล้งแหย่เล่นเท่านั้น แม่ไม่เคยโมโหหรือแง่งอน
เรียกว่าเป็นผู้หญิงที่พร้อมจะมีความสุขกับชีวิตได้อย่างง่ายๆเสมอมา นั่นคือแม่ที่วนัสสาจำได้
‘ยังไงก็ขับรถระวังด้วย ไปต่างจังหวัดแบบนี้ อย่าลืมซะล่ะ คุณกับลูกคือชีวิตผมนะ’
ระหว่างขับรถกินลมกลับจากเขาเขียว เพราะกลัววนัสสาจะอยากยื่นมือยื่นไม้ออกไป
แม่จึงยอมให้ลดกระจกลงเพียงนิดเดียว พอให้อากาศสดนอกรถโกรกเข้ามา
แม่ฮัมเพลงหงุงหงิงตามวิทยุที่เปิดคลอเสียงลมไว้เบาๆวนัสสากำลังเพลินกับบรรยากาศน่าสบาย
เด็กหญิงใกล้เคลิ้มหลับเต็มที จึงไม่ได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
เอี๊ยด---
เสียงล้อเสียดถนนดังลั่น รถคันเล็กพุ่งพรวดลงข้างทาง ทั้งแม่ทั้งลูกตั้งตัวไม่ติด
ดีว่ายังมีเข็มขัดนิรภัยรัดร่างไว้ วนัสสาได้ยินโครมสนั่นเมื่อรถเข้าไปอัดกับต้นไม้
ถูกกระแทกจนจุก พอเริ่มจะรู้สติก็ครางเรียกหาแม่
‘แม่...แม่จ๋า’ เด็กหญิงเริ่มเบะปากจะร้องไห้ ทว่าเมื่อเห็นภาพต่อมาก็ยิ่งทำให้เสียขวัญยิ่งกว่า
แม่นอนนิ่ง ที่หัวมีรอยแตกเลือดไหลอาบ กิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่มีเงี่ยงแหลมทิ่มทะลุเข้ามา
มันคงเฉี่ยวหน้าแม่ เด็กหญิงเข้าใจเรื่องความตาย เธอเคยเห็นลูกสุนัขถูกรถทับที่หน้าบ้าน
มีแต่เลือดและนิ่งไม่กระดุกกระดิกเหมือนอย่างนี้ แม่บอกเธอว่าพวกมันตาย
และพอตายแล้วก็วิ่งเล่น เคลื่อนไหว หรือหายใจไม่ได้อีก
วนัสสากลัวแม่จะตายขึ้นมาจับใจ เร่งปลดเข็มขัดที่รัดตัวเองไว้ออกเขย่าเรียก
‘แม่! ตื่นสิอย่าตายนะ’ เจ้าของร่างเล็กร้องเสียงสั่น
แต่แล้ว น่าตกใจยิ่งกว่า มือที่มีขนรุงรังเอื้อมเข้ามาในรถ ผลักเด็กหญิงออกพ้นตัวคนเป็นมารดา
‘เอาไงดีพี่ ตัวแม่มันแค่สลบ ยังไม่ตาย’
‘ก็ทำให้ตายสิวะ เอ็งนั่นแหละจัดการ!’
กิ่งไม้แทงทะลุกระจกเข้ามาก็จริง แต่ผู้ชายที่ใส่หมวกไอ้โม่งกลับกระชากผมแม่เธอที่ยังไม่ได้สติ
เข้าหากิ่งแหลมที่รออยู่ มันแทงทะลุคอแม่ เลือดพุ่งฉีดเปื้อนหน้าวนัสสาที่กรีดร้องออกมาแบบไม่ออมเสียง
หยาดน้ำตาพร่างพรายหลั่งไหลเมื่อเห็นแม่ลืมตา สะอึก ดิ้นอึกอักติดอยู่กับกิ่งไม้สองสามอึดใจ
ก่อนมืออันโหดร้ายจะล่าถอย ทิ้งเด็กหญิงไว้กับซากรถและร่างที่ไม่หายใจอีกต่อไปของแม่
ความทรงจำนั้นเลือนดับ เมื่อลุงหมอกฤษณะเป็นคนก้าวเข้ามาเป็นคนดูแลวนัสสาอย่างอ่อนโยนยิ่ง
‘หนูเป็นอะไร ที่นี่ที่ไหนคะคุณลุง’ เด็กหญิงถามงัวเงีย
‘วนัส เมื่อวานรถที่หนูนั่งไปกับแม่เกิดอุบัติเหตุ นี่หนูจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ’
‘ค่ะ...’ วนัสสาตอบงงๆ
‘อื้ม ก็ดีแล้ว เรื่องไม่น่าจำแบบนั้น อย่าไปจำเลย เดี๋ยวลุงจะตรวจละเอียดอีกที’
ลุงหมอเจ้าของไข้ทำท่าพอใจ...เป็นความพอใจที่เธอเพิ่งมาเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าเพราะอะไร!
สีสันดำมืดผลักวนัสสาลอยตัวขึ้นมาจากอดีตอันแสนไกลนั้น เธอมาอยู่ในห้องสีเทา
ไม่ได้เป็นเด็กหญิงอีกต่อไปแล้ว แต่กลับเป็นหญิงสาวเต็มตัว บนโซฟาข้างกายมีใครคนหนึ่งกอดเธอไว้
อ้อมแขนเขาอุ่น แต่เมื่อหันไป นั่นไม่ใช่คราม! เป็นนวาระที่อยู่เคียงข้างเธอ
‘คุณนิว ฉันสับสนไปหมดแล้ว ตกลงที่คุณบอก ครามกับดาหวันแกล้งเข้ามาเป็นเหยื่อทดลองหรือคะ...’
‘ใช่ เรื่องดาหวันเป็นลูกสาวของเทวัญ วาริชก็รู้เรื่องนี้ เขาเลยเกลียดผู้หญิงคนนั้นไง’
‘ทำไมกันคะ เพื่ออะไร’
‘มันต้องมีพวกเขาปนอยู่กับคนที่เป็นเหยื่อทดลองจริงๆ เพื่อเข้าถึงเรา เพื่อควบคุมสถานการณ์
ลงถ้ามีแต่คนนอก เขาจะศึกษาเราได้เท่าส่งพวกเดียวกันเข้ามาร่วมวงหรือ’
นวาระโยนบัตรประชาชนของดาหวันลงบนโต๊ะเบื้องหน้าโซฟา
‘หมอริชเป็นคนขโมยบัตรนี่มาได้ ดูเอาเองแล้วกัน นามสกุลของเธอ แล้วก็นี่ นามบัตรของคราม...’
ชายหนุ่มหน้าสวยร่อนบัตรออกแบบสไตล์อาร์ตๆอย่างของดีไซน์เนอร์ตามลงมา
‘คงเพิ่งทำตอนกลับมาอยู่ไทย คุณดูที่อยู่สิ เหมือนกับของดาหวัน คงพักอยู่บ้านพ่อเลี้ยง
ไปก่อนเพราะยังไม่ได้หาที่อยู่เอง’
‘แต่เขาบอกฉันว่ากลับมาเพราะเรื่องแม่ที่เสียไป’
‘ก็ใช่ ถึงเป็นงั้นในทีแรก แต่พ่อเลี้ยงอาจยื่นข้อเสนอใหม่ให้อยู่ต่อ เทวัญรวยมากนะคุณ
เรื่องผลประโยชน์มันไม่เข้าใครออกใคร ผมพอจะสืบรู้อะไรมาบ้าง วาริชเองก็สงสัย
แต่เราก็กลัวเกินกว่าจะพูดมันออกมาทีแรก... เทวัญ ศรีบริรักษ์ คุณรู้จักเขาดีนี่
ผู้ทรงอิทธิพลอีกคนของเวชกุล เท่าที่พวกผมสืบรู้มาพอเริ่มสนิทกันครามที่เป็นลูกเลี้ยง
ก็ชักชอบๆกับดาหวัน’ นวาระยิ้มเหยียดๆ ‘เลยตกลงร่วมมือกันจริงจังละ
แล้วก็แกล้งเข้ามาเป็นหนึ่งในเหยื่อทดลองด้วยกัน คุณไม่สงสัยเหรอวนัส
ว่าถ้าไม่อย่างนั้นครามจะโผล่เข้าไปช่วยคุณง่ายๆได้ยังไง
เพราะมีคนอำนวยความสะดวกให้เขาอยู่ตลอดไง’
‘แล้วยังไงต่อคะ เราควรจะทำยังไงกับชีวิตล่ะ ถ้าที่พูดมานั่นจริง’ หญิงสาวข่มกลั้น
ความผิดหวังเรื่องครามเอาไว้สุดความสามารถ อย่างน้อยเธอก็ต้องการจะฟังต่อไป
‘มันมีเรื่องภายในอยู่ว่าด็อกเตอร์กฤษณะกับเมียเกิดจะมีปัญหากับเทวัญนิดหน่อย
เขาก็ขัดๆกันอยู่ แต่ก็ยังต้องร่วมมือ คุณศศิราศีก็เลยมายื่นข้อเสนอให้ผมกับหมอวาริช
...แล้วก็คุณด้วย มันเป็นเกมเลือกข้าง ถ้าฝั่งเราร่วมมือกันก็ไม่ยากที่จะควบคุมอีกฝ่ายไว้ในมือ
ให้ผลการทดลองเป็นอย่างใจเราหรืออย่างที่ด็อกเตอร์เขาต้องการ แล้วคุณก็จะได้พบพ่อ
ส่วนผม ได้เงิน’
นวาระยักไหล่ ทำท่าคล้ายยอมรับตรงๆว่าดีกว่าต้องเป็นหนูทดลองฟรีไม่ใช่หรือไง
‘เรื่องอื่นเราพิสูจน์ไม่ได้ แต่ด็อกเตอร์กฤษณะก็เคยให้คุณคุยกับพ่อแล้วนี่’
‘ใช่ค่ะ เขายอมให้ได้ยินแต่เสียง’
‘ยังไงเราก็ควรเอาใจเขาไว้มากกว่าให้เทวัญคุมเกม เพราะว่าชีวิตของพ่อคุณอยู่ในมือฝ่ายนี้
ถึงตอนที่การทดลองผ่านไปแล้ว ผมจะช่วยพูดให้อีกแรง’
วนัสสานิ่งอั้น อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เธอปล่อยให้นวาระดึงไปอิงไหล่เขา
รู้สึกอ่อนแอและเหนื่อยล้า ทว่าหญิงสาวก็ตัดสินใจ จะต้องเข้มแข็งเพื่อพ่อ
เธอสาบานกับตัวเองแล้วว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้พบพ่ออีกครั้ง พ่อคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตที่เธอมี
หญิงสาวเข้ารับการทดลองหลังจากนั้นด้วยใจที่แกร่งกร้าว เธอผ่านมันไปได้
แต่กลับทำให้ทั้งดาหวันและครามต้องผิดพลาดในหลายๆครั้งจนบาดเจ็บ
แทบจะต้องออกจากการทดลอง นั่นคือหน้าที่ของเธอ ก็ไมได้จะให้พวกเขาตายเสียหน่อยนี่
แค่เป็นการกำจัดเด็กที่เทวัญส่งมา ดีเสียอีกครามอาจจะได้พ้นไปจากที่แห่งนี้ ปล่อยเธอ
นวาระ และวาริช เหลือไว้ในเกมซึ่งดร.กฤษณะพอใจจะได้ควบคุมมันลำพังตามอำเภอใจ
แต่ถึงแม้ว่าวนัสสาจะทำร้ายเขา จะหันไปสนิทสนมกับนวาระมากขึ้น
ครามก็ยังห่วงเธอ เมื่อมีโอกาสเขาก็ยังเข้ามาจับมือเธอไว้
‘คุณเปลี่ยนไปมาก วนัส มีอะไรในใจบอกผมได้หรือเปล่า’
‘ช่างเถอะค่ะ ฉันจะกังวลอะไรฉันก็ปรึกษากับคุณนิวได้ ปล่อยก่อนเถอะค่ะ
เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี’
ครามคลายมือออกทันควัน แล้วจังหวะนั้นดาหวันก็เดินเข้ามาพอดี วนัสสาจึงได้เข้าใจ...
ทีแรกเธอไม่ได้หมายถึงดาหวันเลย แต่อีกฝ่ายยอมปล่อยง่ายๆเพราะคู่รักของเขาโผล่มาพอดีนี่เอง
ที่ผ่านมาเขาก็แค่เจ้าชู้ลับหลังดาหวัน มิน่า ต่อหน้าคนอื่นไม่เห็นจะเข้ามาใกล้ชิด
ต้องรออยู่กันลำพังถึงจะกล้ายุ่มย่ามกับเธอ
‘ขอตัวก่อนนะคะ เย็นนี้เขาเปิดเทอเรซติดสวนให้ทานข้าวกัน นิวคงรอฉันอยู่...’
แม้จะมีวาริชด้วยอีกคนก็เถอะ แต่วนัสสาก็ไม่ได้พูดออกไป ถ้าเธอต้องเสียหน้าและเสียใจ
ครามเองก็ควรจะได้เรียนรู้เหมือนกัน
ความทรงจำนั้นมาถึงจุดสำคัญ สีสันสีน้ำเงินสว่างโพลงขึ้น เธอรู้สึกเจ็บปวดที่กลางหลัง
เป็นช่วงเวลาที่ปีกผีเสื้อคู่นั้นถือกำเนิด ด้วยความเต็มใจของวนัสสาเอง!
‘อย่างนั้นแหละวนัส รวมสายตาของคุณไว้ที่ไพ่ในมือนะ’
นวาระซึ่งเป็นมือสักจำเป็นยิ้มสวยให้กำลังใจเมื่อวนัสสาเอี้ยวตัวไปมอง
‘ถ้าคุณฝังใจกับไพ่แจ็คข้าวหลามตัดแบบนี้แล้ว เมื่อตอนที่ความทรงจำของคุณ...
ของเราต้องหายไป เมื่อคุณได้เห็นมันอีกครั้ง คุณจะสนใจหยิบมันมาพิจารณา’
‘แล้วถ้าลายไพ่เป็นคนละแบบล่ะคะ’ วนัสสายังมีแก่ใจถามขณะที่มือซึ่งสวมถุงมือขาว
ของนวาระซึ่งกำลังวาดลวดลายปีกให้เธอด้วยเข็มสักที่ไว้ใช้ทำงานสักด้วยมือ
‘ไม่เป็นไร แค่จิตคุณรับรู้ว่าเป็นไพ่แจ็คข้าวหลามตัดก็พอ...
นี่เป็นวิธีเดียวกับเวลาเราย้อนระลึกถึงของที่หายไป ก่อนอื่นต้องหาจุดเด่นในความทรงจำ
เริ่มจากจุดเล็ก ขยายไปจนจำสภาพแวดล้อมรอบตัวที่ชัดเจนเวลานั้น แล้วภาพอดีตก็จะค่อยๆ
ผุดขึ้นมาเหมือนเกิดซ้ำอีกครั้ง ทำให้คนเราเกิดนึกได้ว่าไอ้ของที่คิดว่าหายน่ะ
ที่จริงแล้วเราวางมันไว้ตรงไหน อย่าดูถูกนะ วิธีนี้ใช้ได้ผลจริง มันเป็นการสะกดจิตตัวเอง
ให้ย้อนกลับไปค้นหาในความทรงจำ’
‘ค่ะ เพราะเรารู้ว่าสุดท้ายของการทดลองเราจะต้องลืมทุกอย่างไป
ก็เลยต้องมาช่วยกันสร้างบันทึกช่วยจำลงบนเรือนร่าง บ้าดีจังเลย
คุณนิวนี่ก็เจ้าคารมนะ ฉันละทึ่งเลยตอนที่คุณขออุปกรณ์สักพวกนี้จากคุณศศิราศีมาได้น่ะ’
‘เดี๋ยวผมก็ว่าจะสักตัวเองเหมือนกันแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ดีว่าแต่ก่อนผมมันอัจฉริยะไฮเปอร์
อยากเรียนอยากทำอะไรก็ลุยไปลองมาหมด แม้จะไม่โปรแต่ก็เรียกว่าทำได้โอเคเลย
ต้องขอบคุณมิตรรักศิลปินรอยสักคนนึง’
‘โอ๊ย...’ วนัสสาเผลอร้องอย่างลืมตัว
‘เจ็บหน่อยนะ มันไม่ใช่การสักธรรมดา พลังจิตของผมจะฝังลงไปกับรอยพวกนี้ด้วย
เพื่อช่วยเตือนคุณให้จำได้ แล้วที่สำคัญเลย คุณจะต้องฟังคำพูดของผมตอนนี้ไว้ดีๆ
ความเจ็บปวด กับไพ่แจ็คในมือ จะช่วยเตือนให้คุณระลึกถึงคำพูดที่ผมบอกคุณในตอนนี้ได้
...เมื่อคุณเห็นมันอีกครั้ง ความทรงจำตอนนี้จะกลับมาหาคุณ’
จากนั้น นวาระพร่ำบอกให้เธอจดจำว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในการทดลองที่ผ่านมา
และอะไรที่ต้องระวังเมื่อพ้นจากที่นี่ไปแล้ว รวมถึงการถูกจับกลับมาทดลองอีกครั้งหนึ่ง
‘คุณต้องทำใจเลย ว่านี่ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย แต่เรายอมรับชะตานี้แล้วสู้กับมันดีกว่ามัวอ่อนแอ
อย่าลืมว่าผมจะอยู่กับคุณเสมอ’
‘ขอบคุณนะนิว’ วนัสสาพึมพำน้ำตาคลอ ‘คุณคอยดูแลฉันมาตลอด’
หญิงสาวเริ่มจะคล้อยตามกับข้อความที่นวาระบอกซ้ำๆตอกย้ำลงมา
ยิ่งหันไปมองตาสวยเป็นประกายของเขาทีไรก็ยิ่งเชื่อในคำที่เขาบอก ทุกถ้อยคำ...
‘ผมจะอยู่กับคุณไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะผมรักคุณ’
‘อะไรนะคะ’ หญิงสาวนิ่วหน้า รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่บอกตัวเองไม่ได้ว่าคืออะไร
‘ผมรักคุณไงวนัสสา เรารักกันวนัส ขอให้คุณจำคำนี้ไว้ให้ดี พอกลับมาเจอกันคุณจะรักผม
นิว นวาระ เราจะรักกันอีกครั้ง จำได้ไหม ไหนลองพูดซิ’
‘ค่ะนิว...เราจะกลับมาเจอกัน ฉันจะรักคุณ’
หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ตื่นขึ้นในความมืด รู้สึกเจ็บแสบที่รอยสักเหมือนปีกผีเสื้อนั้นมีชีวิต
และกำลังถูกกรีดกระชากให้ขาดจากหลัง วนัสสาสัมผัสมัน ดีที่ไม่มีเลือดไหลเหมือนคราวก่อน
เธอถอนใจ ในหัวมีแต่คำว่าเธอรักนิวสะท้อนก้องไปหมด แล้วก็รู้สึกว่ามันคือความจริง
ใช่แล้ว วนัสสาเคยรักกับเขามาก่อน!
เจ้าของร่างบางนอนไม่หลับอีกต่อไป เมื่อแวะไปแง้มประตูดูแผ่วเบาก็พบว่าวาริชหลับสนิท
เขาบอกกับเธอไว้ว่าจะไม่ล็อก เผื่อเธอมีอะไรกะทันหันจะได้เข้ามาหา แต่ตอนนี้วนัสสา
อยากหนีไปจากตัวเอง หนีจากทุกสิ่งที่รายล้อมอยู่ ไปไหน ไปหาอ้อมกอดของนิวเหรอ...
ทั้งที่หัวใจเธอคิดถึงแต่คราม เธอไม่อยากเชื่อเรื่องเขากับดาหวัน
และก็จะไม่ปล่อยให้ค้างคาอย่างในอดีต ถ้าได้พบกันอีกครั้งเธอจะต้องถามเขาทันที
นาฬิกาบอกเวลาตีสองเลยครึ่งไปแล้ว วนัสสาหาเครื่องดื่มเย็นๆมาจิบ
แม้ไฟจะปิดมืดในตึกก่อนพวกเธอจะเข้ามาแต่ปลั๊กตู้เย็นยังถูกเสียบค้างไว้
หญิงสาวพบทางขึ้นไปยังระเบียงซึ่งไม่ได้กว้างขวางอะไรนักบนชั้นสามของตึก
ซึ่งมีพื้นที่ห้องนั่งเล่นอยู่เกินครึ่ง ที่เหลือก็เป็นระเบียงซ่อนไว้ส่วนหลัง
หวังว่าจะไม่มีกล้องวงจรปิด
เธออยากอยู่อย่างเป็นส่วนตัวมากเหลือเกินในตอนนี้ หญิงสาวทอดตามองลงไป
เห็นพุ่มไม้แต้มจุดกระจาย ดอกของมันคงจะบานในยามค่ำคืนและส่งกลิ่นเย็นๆ
หวนลอยลมขึ้นมาพาให้บรรยากาศสงบเย็นแสนจะงดงาม
ครามหลบหนีว่องไวยิ่งกว่าปรอท ต้องยกให้ความสามารถในการเอาตัวรอด
ที่ติดมาตั้งแต่เขาเคยทำตัวเป็นวัยรุ่นบ้านแตก จังหวะหนึ่งที่เกิดปะทะกับยามร่างยักษ์สองคน
เขาเตะตัดจุดอ่อนก่อนจะน็อกทั้งคู่ลงได้อย่างที่เกือบจะเรียกว่าฟลุค
“สำหรับบทเรียนนี้ต้องขอบคุณพวกนิโกรตัวบึ้กๆที่มันเคยจะมาไถเงินหนุ่มเอเชียหัวเดียวกระเทียมลีบ”
เขาออกมาได้ด้วยการสร้างร่างขึ้นที่หน้าห้องแล้วเปิดประตูให้ตัวเองหนี
คราวนี้อาการหยิบจับไม่มีวืดอย่างแต่ก่อน แล้วตอนนี้ ถ้าเขาจะต่อสู้กับพวกยามด้วยร่างจิตที่ว่าบ้างล่ะ
หลังจากหาที่ซ่อนร่างจริง ร่างซึ่งถูกสร้างขึ้นของครามเคลื่อนที่ว่องไว
ที่สุดเขาก็พบยามคนหนึ่งอยู่ลำพัง เป็นเป้าหมายชั้นดี ครามเข้าไปใกล้หมอนั่นด้วยสภาพร่าง
เจือจางจนอีกฝ่ายมองไม่เห็น ก่อนจะเพิ่มระดับตัวตนให้ชัด ฉวยกระบองช็อร์ตที่อีกฝ่ายพกเหน็บเอวไว้ขึ้นมา
ใช้มันจัดการกับผู้เป็นเจ้าของเสียเอง ร่างนั้นสั่นกระตุกไม่เป็นท่า ก่อนจะล้มลงนอน
“เรากลายเป็นตัวอะไรกันแน่” ชายหนุ่มรำพึง เอาเถอะ ถึงจะทำได้ดีแค่ไหนแต่ตอนนี้เขาก็ต้องไป
พาร่างจริงตามมาด้วย อย่างน้อยก็ให้ห่างจากที่คุมขังบ้าๆนั่นมากที่สุด
เมื่อบุกต่อไปในสวนด้านหลัง ครามไม่พบร่องรอยน่าสนใจ แต่ที่สุดความบังเอิญ
ก็นำพาเขามาเจอเข้ากับทางผ่านเข้าไปใต้น้ำตกจำลอง ที่นั่นไม่มีใคร มีเพียงรอยน้ำ
เฉอะแฉะเหมือนใครเพิ่งมาเดินย่ำหรือลงนอนตีแปลงทั้งที่ตัวเปียกแล้วลุกไปอย่างนั้น
สายตาเขาพลันสะดุดกับแอ่งน้ำที่คล้ายจะเป็นทางทะลุออกไปสวนหน้า
ชายหนุ่มหาที่พักร่างแล้วลองใช้ร่างจิตสำรวจดู จนพบว่ามันเป็นช่องทางอย่างที่เขาคิดจริง!
แต่ครามคงยังไม่ตัดสินใจพาร่างดำน้ำออกไป หากว่าร่างจิตของเขาไม่ได้ไปพบเธอยืนอยู่บนระเบียงนั่น!
เขาต้องการจะไปอยู่กับวนัสสาในเวลานี้ เป็นตัวตนของเขาจริงๆที่พร้อมจะไปกับเธอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
-------
คำนวณผิดไปนิด...
ตอนหน้า ตอนหน้า คงมีคนได้เจอกัน
ฮึ้ยยยย อยากเล่า...
ป.ล.ติดตามผลงานของอสิตาได้ในเฟซบุคนะคะ
ปกเงารักฯก็ออกแล้ว สวยมากๆ ขอเชิญไปทัศนา ^///^
คงจะไปดักรอเขาที่ห้องวนัสสา ชายหนุ่มเข้าไปหลบในลังขนาดใหญ่หนึ่งในหลายลัง
ซึ่งขวางเกะกะอยู่ข้างทางเดิน เริ่มสร้างร่างจำลองที่คนอื่นมองไม่เห็นขึ้น
ตรงดิ่งไปยังห้องของวนัสสาอย่างว่องไว อย่างน้อยก็อยากไปดูเธอสักนิด
หรือบอกกล่าวว่าเขาหนีออกมาพ้นห้องได้แล้ว จะเรียกว่าเป็นอิสระก็ไม่เชิง
รู้แค่ว่าเขาไม่อยากกลับเข้าไปในห้องนั้นอีก พลังดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้น
ถ้าโดนไฟฟ้ากักกันกระแสรุนแรงกว่านี้ ร่างที่สร้างขึ้นทนไม่ไหวอาจสลายไปมากกว่า
รวมได้เป็นรูปเป็นร่าง ใครเลยจะรู้
“วนัส เธออยู่ไหน” ชายหนุ่มลองเรียกเมื่อไปถึงห้องซึ่งแลดูคล้ายจะว่างเปล่า
“ของยังอยู่นี่...” แต่ตัวเจ้าของห้องหายไปแล้ว มีคนพาเธอไปจากที่นี่
ร่างจิตของครามผละจากห้อง สำรวจทางหนีทีไล่ว่องไว การเดินทางของเขาคงต้องแบบนี้
ใช้จิตนำไปก่อน เห็นทางสะดวกแล้วค่อยเอาร่างตาม ถึงจะดูทุลักทุเลอยู่บ้าง แต่เขาคงต้องใช้
วิธีปลอดภัยไว้ก่อน
ตอนกลับมายังคฤหาสน์นี้อีกครั้ง ครามสำรวจไม่เจอชั้นใต้ดินลึก เพราะเขาไม่เห็นทางเข้า
ก็เลยจินตนาการไปไม่ถึงว่ามีชั้นที่ลึกกว่าคาสิโนลงมาอีก มีห้องทดลอง บางห้องก็ดูคล้ายห้องทรมาน
กับเครื่องมือที่เดาได้ไม่จบว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรบ้าง ชายหนุ่มไม่พบวาริชหรือนวาระซึ่งคาดว่าคงอยู่ไกลออกไป
มีเพียงดาหวันที่อยู่ในห้องอย่างสงบแต่เขาไม่มีธุระกับเธอ นึกหนักใจแทนวนัสสาที่ไม่มีร่องรอยพ่อ
และเพื่อนของเธอซึ่งหายตัวไปเลย นอกจากนั้นครามยังเจอทรงวุฒิที่มีอาการเลื่อนลอยคล้ายคนป่วย
อยู่ในห้องหนึ่ง พอสำรวจไปมากเข้าชายหนุ่มก็เริ่มเอะใจ
“คราวก่อนละเลยใต้ดิน พอมาอยู่ใต้ดินก็ชักจะละเลยว่ามีข้างบนอย่างนั้นหรือ”
วนัสสาไม่พบสิ่งน่าสนใจในห้องเบ็นก็ยิ่งท้อ เอายังไงดีล่ะ ในความรู้สึก พวกเธอคล้ายจะหนีออกมา
ห่างจากส่วนทดลอง แต่เอาเข้าจริงก็ยังวิ่งวนอยู่ในสนามเด็กเล่นที่พวกเขาสร้างให้ เหมือนพายเรือในอ่าง
หรือบางทีควรจะทำลายที่นี่ให้วินาศและเธอเองคงถูกจัดการ...ลงโทษ พอคิดถึงคำนั้นแล้วก็เสียงวาบ
ในช่องท้อง ต้องเคยมาแล้วแน่ๆ
หญิงสาวรู้สึกเพลียไม่ต่างจากวาริชจึงคิดจะนอนเสียหน่อย ในห้องเบ็นนี่แหละ เผื่อมีอะไรหลงหูหลงตาไป
จะได้เห็น แต่เมื่อเอนลง วนัสสากลับพบว่าตนนอนลงไปทับอะไรแข็งๆบางอย่าง สัมผัสบอกให้รู้ว่า
เป็นหนังสือเล่มหนา สังหรณ์ทำให้เธอเอื้อมไปเปิดไฟโคม แล้วก็ต้องตัวชาวูบเมื่อพบว่ามันคือหนังสือ
ปกดำเดินลายเงินที่ชื่อว่าความลับของผีเสื้อ หญิงสาวจำได้ตั้งแต่ยังไม่ต้องเปิดดู
“เล่มเดียวกับที่เรายืมมาจากหมอริชมา...”
เพราะตำหนิเป็นรอยขีดตรงปกที่สังเกตเห็นได้ มิน่า เธอไม่เห็นหนังสือเล่มนี้รวมในข้าวของ
ที่ถูกย้ายจากชั้นบนลงไปให้ เมื่อเปิดดูแล้วก็รู้สึกขนลุก ไพ่แจ็คข้าวหลามตัดที่ทำเอาเข็ดขยาด
เพราะมันทำให้มีเลือดซึมออกมาจากหลังของเธอ น่ากลัวว่าจะเป็นการสะกดจิตระดับที่ลึกมากๆ
แม้แต่ยาที่มีไว้บล็อคความทรงจำของคนพวกนั้นก็ยังเอาไม่อยู่ เป็นประสบการณ์อันแฝงเร้นอยู่ในจิตไร้สำนึก
อย่างน่ากลัว
“ลองเสี่ยงกับไพ่อีกสักหนจะเป็นไรไป...” ไพ่ใบนี้ รวมถึงกลิ่นจากดอกไม้ทับกับผงละเอียดสีน้ำเงิน
ซึ่งถูกห่อหุ้มในที่คั่น ทั้งหมดจะช่วยเธอไหมก็ต้องลองดู
ด้วยหยาดน้ำตาแห่งนางฟ้าเป็นสื่อช่วยขับกล่อมให้ทุกคนได้หวนนึกถึงอดีต
แต่ในคืนนี้วนัสสากลับดิ่งลึกลงไปมากกว่าใครคนไหน เพราะเธอมีความทรงจำถึงสองช่วงที่ถูกผนึกเอาไว้
ฝันร้ายในวันสีซีดจางจึงหวนมา
เด็กหญิงอายุหกขวบ นั่งรถไปเที่ยวกับแม่สองคนในวันหยุด
‘ขืนรอพ่อวนัสกับแม่ก็คงได้ไปเที่ยวเอาตอนปีหน้า’ เสียงแม่พูดอย่างอารมณ์ดี
ที่จริงแม่เข้าใจเหตุผลพ่อเสมอแต่แกล้งแหย่เล่นเท่านั้น แม่ไม่เคยโมโหหรือแง่งอน
เรียกว่าเป็นผู้หญิงที่พร้อมจะมีความสุขกับชีวิตได้อย่างง่ายๆเสมอมา นั่นคือแม่ที่วนัสสาจำได้
‘ยังไงก็ขับรถระวังด้วย ไปต่างจังหวัดแบบนี้ อย่าลืมซะล่ะ คุณกับลูกคือชีวิตผมนะ’
ระหว่างขับรถกินลมกลับจากเขาเขียว เพราะกลัววนัสสาจะอยากยื่นมือยื่นไม้ออกไป
แม่จึงยอมให้ลดกระจกลงเพียงนิดเดียว พอให้อากาศสดนอกรถโกรกเข้ามา
แม่ฮัมเพลงหงุงหงิงตามวิทยุที่เปิดคลอเสียงลมไว้เบาๆวนัสสากำลังเพลินกับบรรยากาศน่าสบาย
เด็กหญิงใกล้เคลิ้มหลับเต็มที จึงไม่ได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
เอี๊ยด---
เสียงล้อเสียดถนนดังลั่น รถคันเล็กพุ่งพรวดลงข้างทาง ทั้งแม่ทั้งลูกตั้งตัวไม่ติด
ดีว่ายังมีเข็มขัดนิรภัยรัดร่างไว้ วนัสสาได้ยินโครมสนั่นเมื่อรถเข้าไปอัดกับต้นไม้
ถูกกระแทกจนจุก พอเริ่มจะรู้สติก็ครางเรียกหาแม่
‘แม่...แม่จ๋า’ เด็กหญิงเริ่มเบะปากจะร้องไห้ ทว่าเมื่อเห็นภาพต่อมาก็ยิ่งทำให้เสียขวัญยิ่งกว่า
แม่นอนนิ่ง ที่หัวมีรอยแตกเลือดไหลอาบ กิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่มีเงี่ยงแหลมทิ่มทะลุเข้ามา
มันคงเฉี่ยวหน้าแม่ เด็กหญิงเข้าใจเรื่องความตาย เธอเคยเห็นลูกสุนัขถูกรถทับที่หน้าบ้าน
มีแต่เลือดและนิ่งไม่กระดุกกระดิกเหมือนอย่างนี้ แม่บอกเธอว่าพวกมันตาย
และพอตายแล้วก็วิ่งเล่น เคลื่อนไหว หรือหายใจไม่ได้อีก
วนัสสากลัวแม่จะตายขึ้นมาจับใจ เร่งปลดเข็มขัดที่รัดตัวเองไว้ออกเขย่าเรียก
‘แม่! ตื่นสิอย่าตายนะ’ เจ้าของร่างเล็กร้องเสียงสั่น
แต่แล้ว น่าตกใจยิ่งกว่า มือที่มีขนรุงรังเอื้อมเข้ามาในรถ ผลักเด็กหญิงออกพ้นตัวคนเป็นมารดา
‘เอาไงดีพี่ ตัวแม่มันแค่สลบ ยังไม่ตาย’
‘ก็ทำให้ตายสิวะ เอ็งนั่นแหละจัดการ!’
กิ่งไม้แทงทะลุกระจกเข้ามาก็จริง แต่ผู้ชายที่ใส่หมวกไอ้โม่งกลับกระชากผมแม่เธอที่ยังไม่ได้สติ
เข้าหากิ่งแหลมที่รออยู่ มันแทงทะลุคอแม่ เลือดพุ่งฉีดเปื้อนหน้าวนัสสาที่กรีดร้องออกมาแบบไม่ออมเสียง
หยาดน้ำตาพร่างพรายหลั่งไหลเมื่อเห็นแม่ลืมตา สะอึก ดิ้นอึกอักติดอยู่กับกิ่งไม้สองสามอึดใจ
ก่อนมืออันโหดร้ายจะล่าถอย ทิ้งเด็กหญิงไว้กับซากรถและร่างที่ไม่หายใจอีกต่อไปของแม่
ความทรงจำนั้นเลือนดับ เมื่อลุงหมอกฤษณะเป็นคนก้าวเข้ามาเป็นคนดูแลวนัสสาอย่างอ่อนโยนยิ่ง
‘หนูเป็นอะไร ที่นี่ที่ไหนคะคุณลุง’ เด็กหญิงถามงัวเงีย
‘วนัส เมื่อวานรถที่หนูนั่งไปกับแม่เกิดอุบัติเหตุ นี่หนูจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ’
‘ค่ะ...’ วนัสสาตอบงงๆ
‘อื้ม ก็ดีแล้ว เรื่องไม่น่าจำแบบนั้น อย่าไปจำเลย เดี๋ยวลุงจะตรวจละเอียดอีกที’
ลุงหมอเจ้าของไข้ทำท่าพอใจ...เป็นความพอใจที่เธอเพิ่งมาเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าเพราะอะไร!
สีสันดำมืดผลักวนัสสาลอยตัวขึ้นมาจากอดีตอันแสนไกลนั้น เธอมาอยู่ในห้องสีเทา
ไม่ได้เป็นเด็กหญิงอีกต่อไปแล้ว แต่กลับเป็นหญิงสาวเต็มตัว บนโซฟาข้างกายมีใครคนหนึ่งกอดเธอไว้
อ้อมแขนเขาอุ่น แต่เมื่อหันไป นั่นไม่ใช่คราม! เป็นนวาระที่อยู่เคียงข้างเธอ
‘คุณนิว ฉันสับสนไปหมดแล้ว ตกลงที่คุณบอก ครามกับดาหวันแกล้งเข้ามาเป็นเหยื่อทดลองหรือคะ...’
‘ใช่ เรื่องดาหวันเป็นลูกสาวของเทวัญ วาริชก็รู้เรื่องนี้ เขาเลยเกลียดผู้หญิงคนนั้นไง’
‘ทำไมกันคะ เพื่ออะไร’
‘มันต้องมีพวกเขาปนอยู่กับคนที่เป็นเหยื่อทดลองจริงๆ เพื่อเข้าถึงเรา เพื่อควบคุมสถานการณ์
ลงถ้ามีแต่คนนอก เขาจะศึกษาเราได้เท่าส่งพวกเดียวกันเข้ามาร่วมวงหรือ’
นวาระโยนบัตรประชาชนของดาหวันลงบนโต๊ะเบื้องหน้าโซฟา
‘หมอริชเป็นคนขโมยบัตรนี่มาได้ ดูเอาเองแล้วกัน นามสกุลของเธอ แล้วก็นี่ นามบัตรของคราม...’
ชายหนุ่มหน้าสวยร่อนบัตรออกแบบสไตล์อาร์ตๆอย่างของดีไซน์เนอร์ตามลงมา
‘คงเพิ่งทำตอนกลับมาอยู่ไทย คุณดูที่อยู่สิ เหมือนกับของดาหวัน คงพักอยู่บ้านพ่อเลี้ยง
ไปก่อนเพราะยังไม่ได้หาที่อยู่เอง’
‘แต่เขาบอกฉันว่ากลับมาเพราะเรื่องแม่ที่เสียไป’
‘ก็ใช่ ถึงเป็นงั้นในทีแรก แต่พ่อเลี้ยงอาจยื่นข้อเสนอใหม่ให้อยู่ต่อ เทวัญรวยมากนะคุณ
เรื่องผลประโยชน์มันไม่เข้าใครออกใคร ผมพอจะสืบรู้อะไรมาบ้าง วาริชเองก็สงสัย
แต่เราก็กลัวเกินกว่าจะพูดมันออกมาทีแรก... เทวัญ ศรีบริรักษ์ คุณรู้จักเขาดีนี่
ผู้ทรงอิทธิพลอีกคนของเวชกุล เท่าที่พวกผมสืบรู้มาพอเริ่มสนิทกันครามที่เป็นลูกเลี้ยง
ก็ชักชอบๆกับดาหวัน’ นวาระยิ้มเหยียดๆ ‘เลยตกลงร่วมมือกันจริงจังละ
แล้วก็แกล้งเข้ามาเป็นหนึ่งในเหยื่อทดลองด้วยกัน คุณไม่สงสัยเหรอวนัส
ว่าถ้าไม่อย่างนั้นครามจะโผล่เข้าไปช่วยคุณง่ายๆได้ยังไง
เพราะมีคนอำนวยความสะดวกให้เขาอยู่ตลอดไง’
‘แล้วยังไงต่อคะ เราควรจะทำยังไงกับชีวิตล่ะ ถ้าที่พูดมานั่นจริง’ หญิงสาวข่มกลั้น
ความผิดหวังเรื่องครามเอาไว้สุดความสามารถ อย่างน้อยเธอก็ต้องการจะฟังต่อไป
‘มันมีเรื่องภายในอยู่ว่าด็อกเตอร์กฤษณะกับเมียเกิดจะมีปัญหากับเทวัญนิดหน่อย
เขาก็ขัดๆกันอยู่ แต่ก็ยังต้องร่วมมือ คุณศศิราศีก็เลยมายื่นข้อเสนอให้ผมกับหมอวาริช
...แล้วก็คุณด้วย มันเป็นเกมเลือกข้าง ถ้าฝั่งเราร่วมมือกันก็ไม่ยากที่จะควบคุมอีกฝ่ายไว้ในมือ
ให้ผลการทดลองเป็นอย่างใจเราหรืออย่างที่ด็อกเตอร์เขาต้องการ แล้วคุณก็จะได้พบพ่อ
ส่วนผม ได้เงิน’
นวาระยักไหล่ ทำท่าคล้ายยอมรับตรงๆว่าดีกว่าต้องเป็นหนูทดลองฟรีไม่ใช่หรือไง
‘เรื่องอื่นเราพิสูจน์ไม่ได้ แต่ด็อกเตอร์กฤษณะก็เคยให้คุณคุยกับพ่อแล้วนี่’
‘ใช่ค่ะ เขายอมให้ได้ยินแต่เสียง’
‘ยังไงเราก็ควรเอาใจเขาไว้มากกว่าให้เทวัญคุมเกม เพราะว่าชีวิตของพ่อคุณอยู่ในมือฝ่ายนี้
ถึงตอนที่การทดลองผ่านไปแล้ว ผมจะช่วยพูดให้อีกแรง’
วนัสสานิ่งอั้น อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เธอปล่อยให้นวาระดึงไปอิงไหล่เขา
รู้สึกอ่อนแอและเหนื่อยล้า ทว่าหญิงสาวก็ตัดสินใจ จะต้องเข้มแข็งเพื่อพ่อ
เธอสาบานกับตัวเองแล้วว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้พบพ่ออีกครั้ง พ่อคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตที่เธอมี
หญิงสาวเข้ารับการทดลองหลังจากนั้นด้วยใจที่แกร่งกร้าว เธอผ่านมันไปได้
แต่กลับทำให้ทั้งดาหวันและครามต้องผิดพลาดในหลายๆครั้งจนบาดเจ็บ
แทบจะต้องออกจากการทดลอง นั่นคือหน้าที่ของเธอ ก็ไมได้จะให้พวกเขาตายเสียหน่อยนี่
แค่เป็นการกำจัดเด็กที่เทวัญส่งมา ดีเสียอีกครามอาจจะได้พ้นไปจากที่แห่งนี้ ปล่อยเธอ
นวาระ และวาริช เหลือไว้ในเกมซึ่งดร.กฤษณะพอใจจะได้ควบคุมมันลำพังตามอำเภอใจ
แต่ถึงแม้ว่าวนัสสาจะทำร้ายเขา จะหันไปสนิทสนมกับนวาระมากขึ้น
ครามก็ยังห่วงเธอ เมื่อมีโอกาสเขาก็ยังเข้ามาจับมือเธอไว้
‘คุณเปลี่ยนไปมาก วนัส มีอะไรในใจบอกผมได้หรือเปล่า’
‘ช่างเถอะค่ะ ฉันจะกังวลอะไรฉันก็ปรึกษากับคุณนิวได้ ปล่อยก่อนเถอะค่ะ
เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี’
ครามคลายมือออกทันควัน แล้วจังหวะนั้นดาหวันก็เดินเข้ามาพอดี วนัสสาจึงได้เข้าใจ...
ทีแรกเธอไม่ได้หมายถึงดาหวันเลย แต่อีกฝ่ายยอมปล่อยง่ายๆเพราะคู่รักของเขาโผล่มาพอดีนี่เอง
ที่ผ่านมาเขาก็แค่เจ้าชู้ลับหลังดาหวัน มิน่า ต่อหน้าคนอื่นไม่เห็นจะเข้ามาใกล้ชิด
ต้องรออยู่กันลำพังถึงจะกล้ายุ่มย่ามกับเธอ
‘ขอตัวก่อนนะคะ เย็นนี้เขาเปิดเทอเรซติดสวนให้ทานข้าวกัน นิวคงรอฉันอยู่...’
แม้จะมีวาริชด้วยอีกคนก็เถอะ แต่วนัสสาก็ไม่ได้พูดออกไป ถ้าเธอต้องเสียหน้าและเสียใจ
ครามเองก็ควรจะได้เรียนรู้เหมือนกัน
ความทรงจำนั้นมาถึงจุดสำคัญ สีสันสีน้ำเงินสว่างโพลงขึ้น เธอรู้สึกเจ็บปวดที่กลางหลัง
เป็นช่วงเวลาที่ปีกผีเสื้อคู่นั้นถือกำเนิด ด้วยความเต็มใจของวนัสสาเอง!
‘อย่างนั้นแหละวนัส รวมสายตาของคุณไว้ที่ไพ่ในมือนะ’
นวาระซึ่งเป็นมือสักจำเป็นยิ้มสวยให้กำลังใจเมื่อวนัสสาเอี้ยวตัวไปมอง
‘ถ้าคุณฝังใจกับไพ่แจ็คข้าวหลามตัดแบบนี้แล้ว เมื่อตอนที่ความทรงจำของคุณ...
ของเราต้องหายไป เมื่อคุณได้เห็นมันอีกครั้ง คุณจะสนใจหยิบมันมาพิจารณา’
‘แล้วถ้าลายไพ่เป็นคนละแบบล่ะคะ’ วนัสสายังมีแก่ใจถามขณะที่มือซึ่งสวมถุงมือขาว
ของนวาระซึ่งกำลังวาดลวดลายปีกให้เธอด้วยเข็มสักที่ไว้ใช้ทำงานสักด้วยมือ
‘ไม่เป็นไร แค่จิตคุณรับรู้ว่าเป็นไพ่แจ็คข้าวหลามตัดก็พอ...
นี่เป็นวิธีเดียวกับเวลาเราย้อนระลึกถึงของที่หายไป ก่อนอื่นต้องหาจุดเด่นในความทรงจำ
เริ่มจากจุดเล็ก ขยายไปจนจำสภาพแวดล้อมรอบตัวที่ชัดเจนเวลานั้น แล้วภาพอดีตก็จะค่อยๆ
ผุดขึ้นมาเหมือนเกิดซ้ำอีกครั้ง ทำให้คนเราเกิดนึกได้ว่าไอ้ของที่คิดว่าหายน่ะ
ที่จริงแล้วเราวางมันไว้ตรงไหน อย่าดูถูกนะ วิธีนี้ใช้ได้ผลจริง มันเป็นการสะกดจิตตัวเอง
ให้ย้อนกลับไปค้นหาในความทรงจำ’
‘ค่ะ เพราะเรารู้ว่าสุดท้ายของการทดลองเราจะต้องลืมทุกอย่างไป
ก็เลยต้องมาช่วยกันสร้างบันทึกช่วยจำลงบนเรือนร่าง บ้าดีจังเลย
คุณนิวนี่ก็เจ้าคารมนะ ฉันละทึ่งเลยตอนที่คุณขออุปกรณ์สักพวกนี้จากคุณศศิราศีมาได้น่ะ’
‘เดี๋ยวผมก็ว่าจะสักตัวเองเหมือนกันแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ดีว่าแต่ก่อนผมมันอัจฉริยะไฮเปอร์
อยากเรียนอยากทำอะไรก็ลุยไปลองมาหมด แม้จะไม่โปรแต่ก็เรียกว่าทำได้โอเคเลย
ต้องขอบคุณมิตรรักศิลปินรอยสักคนนึง’
‘โอ๊ย...’ วนัสสาเผลอร้องอย่างลืมตัว
‘เจ็บหน่อยนะ มันไม่ใช่การสักธรรมดา พลังจิตของผมจะฝังลงไปกับรอยพวกนี้ด้วย
เพื่อช่วยเตือนคุณให้จำได้ แล้วที่สำคัญเลย คุณจะต้องฟังคำพูดของผมตอนนี้ไว้ดีๆ
ความเจ็บปวด กับไพ่แจ็คในมือ จะช่วยเตือนให้คุณระลึกถึงคำพูดที่ผมบอกคุณในตอนนี้ได้
...เมื่อคุณเห็นมันอีกครั้ง ความทรงจำตอนนี้จะกลับมาหาคุณ’
จากนั้น นวาระพร่ำบอกให้เธอจดจำว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในการทดลองที่ผ่านมา
และอะไรที่ต้องระวังเมื่อพ้นจากที่นี่ไปแล้ว รวมถึงการถูกจับกลับมาทดลองอีกครั้งหนึ่ง
‘คุณต้องทำใจเลย ว่านี่ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย แต่เรายอมรับชะตานี้แล้วสู้กับมันดีกว่ามัวอ่อนแอ
อย่าลืมว่าผมจะอยู่กับคุณเสมอ’
‘ขอบคุณนะนิว’ วนัสสาพึมพำน้ำตาคลอ ‘คุณคอยดูแลฉันมาตลอด’
หญิงสาวเริ่มจะคล้อยตามกับข้อความที่นวาระบอกซ้ำๆตอกย้ำลงมา
ยิ่งหันไปมองตาสวยเป็นประกายของเขาทีไรก็ยิ่งเชื่อในคำที่เขาบอก ทุกถ้อยคำ...
‘ผมจะอยู่กับคุณไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะผมรักคุณ’
‘อะไรนะคะ’ หญิงสาวนิ่วหน้า รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่บอกตัวเองไม่ได้ว่าคืออะไร
‘ผมรักคุณไงวนัสสา เรารักกันวนัส ขอให้คุณจำคำนี้ไว้ให้ดี พอกลับมาเจอกันคุณจะรักผม
นิว นวาระ เราจะรักกันอีกครั้ง จำได้ไหม ไหนลองพูดซิ’
‘ค่ะนิว...เราจะกลับมาเจอกัน ฉันจะรักคุณ’
หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ตื่นขึ้นในความมืด รู้สึกเจ็บแสบที่รอยสักเหมือนปีกผีเสื้อนั้นมีชีวิต
และกำลังถูกกรีดกระชากให้ขาดจากหลัง วนัสสาสัมผัสมัน ดีที่ไม่มีเลือดไหลเหมือนคราวก่อน
เธอถอนใจ ในหัวมีแต่คำว่าเธอรักนิวสะท้อนก้องไปหมด แล้วก็รู้สึกว่ามันคือความจริง
ใช่แล้ว วนัสสาเคยรักกับเขามาก่อน!
เจ้าของร่างบางนอนไม่หลับอีกต่อไป เมื่อแวะไปแง้มประตูดูแผ่วเบาก็พบว่าวาริชหลับสนิท
เขาบอกกับเธอไว้ว่าจะไม่ล็อก เผื่อเธอมีอะไรกะทันหันจะได้เข้ามาหา แต่ตอนนี้วนัสสา
อยากหนีไปจากตัวเอง หนีจากทุกสิ่งที่รายล้อมอยู่ ไปไหน ไปหาอ้อมกอดของนิวเหรอ...
ทั้งที่หัวใจเธอคิดถึงแต่คราม เธอไม่อยากเชื่อเรื่องเขากับดาหวัน
และก็จะไม่ปล่อยให้ค้างคาอย่างในอดีต ถ้าได้พบกันอีกครั้งเธอจะต้องถามเขาทันที
นาฬิกาบอกเวลาตีสองเลยครึ่งไปแล้ว วนัสสาหาเครื่องดื่มเย็นๆมาจิบ
แม้ไฟจะปิดมืดในตึกก่อนพวกเธอจะเข้ามาแต่ปลั๊กตู้เย็นยังถูกเสียบค้างไว้
หญิงสาวพบทางขึ้นไปยังระเบียงซึ่งไม่ได้กว้างขวางอะไรนักบนชั้นสามของตึก
ซึ่งมีพื้นที่ห้องนั่งเล่นอยู่เกินครึ่ง ที่เหลือก็เป็นระเบียงซ่อนไว้ส่วนหลัง
หวังว่าจะไม่มีกล้องวงจรปิด
เธออยากอยู่อย่างเป็นส่วนตัวมากเหลือเกินในตอนนี้ หญิงสาวทอดตามองลงไป
เห็นพุ่มไม้แต้มจุดกระจาย ดอกของมันคงจะบานในยามค่ำคืนและส่งกลิ่นเย็นๆ
หวนลอยลมขึ้นมาพาให้บรรยากาศสงบเย็นแสนจะงดงาม
ครามหลบหนีว่องไวยิ่งกว่าปรอท ต้องยกให้ความสามารถในการเอาตัวรอด
ที่ติดมาตั้งแต่เขาเคยทำตัวเป็นวัยรุ่นบ้านแตก จังหวะหนึ่งที่เกิดปะทะกับยามร่างยักษ์สองคน
เขาเตะตัดจุดอ่อนก่อนจะน็อกทั้งคู่ลงได้อย่างที่เกือบจะเรียกว่าฟลุค
“สำหรับบทเรียนนี้ต้องขอบคุณพวกนิโกรตัวบึ้กๆที่มันเคยจะมาไถเงินหนุ่มเอเชียหัวเดียวกระเทียมลีบ”
เขาออกมาได้ด้วยการสร้างร่างขึ้นที่หน้าห้องแล้วเปิดประตูให้ตัวเองหนี
คราวนี้อาการหยิบจับไม่มีวืดอย่างแต่ก่อน แล้วตอนนี้ ถ้าเขาจะต่อสู้กับพวกยามด้วยร่างจิตที่ว่าบ้างล่ะ
หลังจากหาที่ซ่อนร่างจริง ร่างซึ่งถูกสร้างขึ้นของครามเคลื่อนที่ว่องไว
ที่สุดเขาก็พบยามคนหนึ่งอยู่ลำพัง เป็นเป้าหมายชั้นดี ครามเข้าไปใกล้หมอนั่นด้วยสภาพร่าง
เจือจางจนอีกฝ่ายมองไม่เห็น ก่อนจะเพิ่มระดับตัวตนให้ชัด ฉวยกระบองช็อร์ตที่อีกฝ่ายพกเหน็บเอวไว้ขึ้นมา
ใช้มันจัดการกับผู้เป็นเจ้าของเสียเอง ร่างนั้นสั่นกระตุกไม่เป็นท่า ก่อนจะล้มลงนอน
“เรากลายเป็นตัวอะไรกันแน่” ชายหนุ่มรำพึง เอาเถอะ ถึงจะทำได้ดีแค่ไหนแต่ตอนนี้เขาก็ต้องไป
พาร่างจริงตามมาด้วย อย่างน้อยก็ให้ห่างจากที่คุมขังบ้าๆนั่นมากที่สุด
เมื่อบุกต่อไปในสวนด้านหลัง ครามไม่พบร่องรอยน่าสนใจ แต่ที่สุดความบังเอิญ
ก็นำพาเขามาเจอเข้ากับทางผ่านเข้าไปใต้น้ำตกจำลอง ที่นั่นไม่มีใคร มีเพียงรอยน้ำ
เฉอะแฉะเหมือนใครเพิ่งมาเดินย่ำหรือลงนอนตีแปลงทั้งที่ตัวเปียกแล้วลุกไปอย่างนั้น
สายตาเขาพลันสะดุดกับแอ่งน้ำที่คล้ายจะเป็นทางทะลุออกไปสวนหน้า
ชายหนุ่มหาที่พักร่างแล้วลองใช้ร่างจิตสำรวจดู จนพบว่ามันเป็นช่องทางอย่างที่เขาคิดจริง!
แต่ครามคงยังไม่ตัดสินใจพาร่างดำน้ำออกไป หากว่าร่างจิตของเขาไม่ได้ไปพบเธอยืนอยู่บนระเบียงนั่น!
เขาต้องการจะไปอยู่กับวนัสสาในเวลานี้ เป็นตัวตนของเขาจริงๆที่พร้อมจะไปกับเธอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
-------
คำนวณผิดไปนิด...
ตอนหน้า ตอนหน้า คงมีคนได้เจอกัน
ฮึ้ยยยย อยากเล่า...
ป.ล.ติดตามผลงานของอสิตาได้ในเฟซบุคนะคะ
ปกเงารักฯก็ออกแล้ว สวยมากๆ ขอเชิญไปทัศนา ^///^
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ต.ค. 2556, 02:34:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ต.ค. 2556, 03:34:08 น.
จำนวนการเข้าชม : 1659
| << ความทรงจำซ้อนทับ "เงารักใต้แสงจันทร์" (...ต่อ) + ประกาศผลผู้ได้รับรางวัลนิยาย"เงารักสีน้ำเงิน"ที่เฟซบุควันนี้ | ความทรงจำซ้อนทับ "เงารักใต้แสงจันทร์" (จบบท!) >> |
อสิตา 4 ต.ค. 2556, 02:35:57 น.
คุณเลิฟหมวย – ไม่ได้ออกไปหานางเอกค่ะ ครามเค้าคิดถึงหมอริชน่ะ อะเจ้ย เกย์มาเชียว -.,-
คุณใบบัวน่ารัก – เครียดเพราะต้องรอรึเปล่าคะ ถ้าอ่านรวดเดียวติดกันน่าจะเมามันนะ โวะ ถึงขนาดแจกกล้วยเลย อีโมนี้คนเขียนชอบมาก
คุณดังปัณณ์หนอนในถุง – เลี้ยงไข้หนอนอีกแล้ว หนอนยิ่งป่วยบ่อยๆอยู่ เอาน่า ลุ้นกันอีกหน่อยนะๆๆ
คุณภาวิน – อกขนาดเท่าไหร่ไม่สำคัญแต่ในหัวในฉันมีเธออยู่เต็ม ต่อไปนี้อาจมีแต่คราม คราม คราม และคราม(ในใจหนูวนัส)
คุณบาร์บี้ – หุหุ ครามคุงดีใจแย่แล้ว อยากมอบจุมพิตให้คนเชียร์ใจจะขาด และก็อยากเจอวนัสไวๆด้วย วิ่งสู้ฟัด
คุณketza – ชื่ออ่านว่าเก็ทซ่าเหรอคะ ช่วยบอกให้หายข้องใจที แหม ตอบผิดแต่รักไม่ผิดคนละมั้ง
คุณสุขุมวิท66 – ครามก็รักคนอ่านนะคะ ฮิ้วๆ เต้นระบำเรียกแม่ยก ใส่ขนนกสีน้ำเงินที่ก้น อัลคาซ่ามาก
คุณรี – คนเขียนก็อยากแยกร่างได้ค่ะตอนนี้ ร่างนึงนอนไว้ ร่างนึงมาทำงาน อย่าน้อยได้นอนสักครึ่งตัวก็ยังดี
คุณโกลเด้นซัน – เวชกุลอีกคนที่เคยบอกไว้ เป็นผู้หญิงนะคะ ตอนนี้จำไม่ได้ไม่เป็นไร ไว้รอดูในเล่มแล้วกัน ล่อลวงๆๆ
คุณเลิฟหมวย – ไม่ได้ออกไปหานางเอกค่ะ ครามเค้าคิดถึงหมอริชน่ะ อะเจ้ย เกย์มาเชียว -.,-
คุณใบบัวน่ารัก – เครียดเพราะต้องรอรึเปล่าคะ ถ้าอ่านรวดเดียวติดกันน่าจะเมามันนะ โวะ ถึงขนาดแจกกล้วยเลย อีโมนี้คนเขียนชอบมาก
คุณดังปัณณ์หนอนในถุง – เลี้ยงไข้หนอนอีกแล้ว หนอนยิ่งป่วยบ่อยๆอยู่ เอาน่า ลุ้นกันอีกหน่อยนะๆๆ
คุณภาวิน – อกขนาดเท่าไหร่ไม่สำคัญแต่ในหัวในฉันมีเธออยู่เต็ม ต่อไปนี้อาจมีแต่คราม คราม คราม และคราม(ในใจหนูวนัส)
คุณบาร์บี้ – หุหุ ครามคุงดีใจแย่แล้ว อยากมอบจุมพิตให้คนเชียร์ใจจะขาด และก็อยากเจอวนัสไวๆด้วย วิ่งสู้ฟัด
คุณketza – ชื่ออ่านว่าเก็ทซ่าเหรอคะ ช่วยบอกให้หายข้องใจที แหม ตอบผิดแต่รักไม่ผิดคนละมั้ง
คุณสุขุมวิท66 – ครามก็รักคนอ่านนะคะ ฮิ้วๆ เต้นระบำเรียกแม่ยก ใส่ขนนกสีน้ำเงินที่ก้น อัลคาซ่ามาก
คุณรี – คนเขียนก็อยากแยกร่างได้ค่ะตอนนี้ ร่างนึงนอนไว้ ร่างนึงมาทำงาน อย่าน้อยได้นอนสักครึ่งตัวก็ยังดี
คุณโกลเด้นซัน – เวชกุลอีกคนที่เคยบอกไว้ เป็นผู้หญิงนะคะ ตอนนี้จำไม่ได้ไม่เป็นไร ไว้รอดูในเล่มแล้วกัน ล่อลวงๆๆ
อสิตา 4 ต.ค. 2556, 02:36:49 น.
คุณเฟอร์ก้นฉ่ำของมะม้า – ป้าเค้าไม่ได้ฉีดโบท็อกซื เอ๊ แค่40เองนะ จะมาป้าอะไร หน้าเขาสาวออก เฟอร์อยากมีพลังไว้แอบดูผู้ชายละซี
คุณพี่พันแตงที่รัก – แหม่ นึกว่าตอนนี้จะเจอกัน เอาน่ากั๊กอีกหน่อย เดี๋ยวตอนหน้าปล่อยของหมดหน้าตักเลย เกมดอกกุหลาบหน้าปกจะให้เป็นรูปอะไรง่าพี่ท่าน
คุณผักชี – อย่าทำนวาระอีกนะคะ(เสียงแหลมมมมม) นาวี่จังเกียมวิกซอลกรีนมาฉีดใส่ผักชีเลย นี่ๆๆๆ ปิ้วๆๆๆๆๆ
คุณเรือใบ – โอ้ววว อย่าหายหน้าไปสิคะ ทำอะไรยุ่ง อสิก็ยุ่งหนา ใกล้จะคลั่งแล้วเนี่ย ครามคุงกลับมาทวงบทใหญ่ละช่วงนี้
คุณเฟอร์ก้นฉ่ำของมะม้า – ป้าเค้าไม่ได้ฉีดโบท็อกซื เอ๊ แค่40เองนะ จะมาป้าอะไร หน้าเขาสาวออก เฟอร์อยากมีพลังไว้แอบดูผู้ชายละซี
คุณพี่พันแตงที่รัก – แหม่ นึกว่าตอนนี้จะเจอกัน เอาน่ากั๊กอีกหน่อย เดี๋ยวตอนหน้าปล่อยของหมดหน้าตักเลย เกมดอกกุหลาบหน้าปกจะให้เป็นรูปอะไรง่าพี่ท่าน
คุณผักชี – อย่าทำนวาระอีกนะคะ(เสียงแหลมมมมม) นาวี่จังเกียมวิกซอลกรีนมาฉีดใส่ผักชีเลย นี่ๆๆๆ ปิ้วๆๆๆๆๆ
คุณเรือใบ – โอ้ววว อย่าหายหน้าไปสิคะ ทำอะไรยุ่ง อสิก็ยุ่งหนา ใกล้จะคลั่งแล้วเนี่ย ครามคุงกลับมาทวงบทใหญ่ละช่วงนี้
ree 4 ต.ค. 2556, 04:09:52 น.
ความทรงจำจะยังสำคัญอยู่เหรอ ในเมื่อตอนนี้วนัสสารักครามไปแล้ว
ความทรงจำจะยังสำคัญอยู่เหรอ ในเมื่อตอนนี้วนัสสารักครามไปแล้ว
ภาวิน 4 ต.ค. 2556, 05:11:17 น.
ในใจวนัสสามีแต่คราม แต่ในใจฉันมีหมอริช ดีจะได้ไม่แย่งกัน
นวาระนี่ เจ้าเล่ห์นัก แต่ก็เข้าใจ ความรักทำให้คนเราทำได้ทุกอย่าง เพื่อครอบครองคนที่รัก แล้วตอนหน้าครามก็จะทำทุกอย่างเพื่อครอบครองวนัสสาใช่ม้า ถึงได้จั่วมาว่าจวนแล้ว จวนแล้ว 
ในใจวนัสสามีแต่คราม แต่ในใจฉันมีหมอริช ดีจะได้ไม่แย่งกัน
นวาระนี่ เจ้าเล่ห์นัก แต่ก็เข้าใจ ความรักทำให้คนเราทำได้ทุกอย่าง เพื่อครอบครองคนที่รัก แล้วตอนหน้าครามก็จะทำทุกอย่างเพื่อครอบครองวนัสสาใช่ม้า ถึงได้จั่วมาว่าจวนแล้ว จวนแล้ว
Barby 4 ต.ค. 2556, 08:36:19 น.
นวาระไม่น่ารักเลยอ่ะ แต่เขาก้อยังรักอยู่
นวาระไม่น่ารักเลยอ่ะ แต่เขาก้อยังรักอยู่
ketza 4 ต.ค. 2556, 09:18:53 น.
ออกเสียงชื่อเค้าเป๊ะ 555 เพื่อนๆชอบเรียบแบบนั้น อิอิ (ชื่อเกดค่ะ)
ออกเสียงชื่อเค้าเป๊ะ 555 เพื่อนๆชอบเรียบแบบนั้น อิอิ (ชื่อเกดค่ะ)
พันธุ์แตงกวา 4 ต.ค. 2556, 17:25:21 น.
ก็อยากให้เป็นรูปดอกครามนี่นา ไอ้พวกชั่วฆ่าแม่วนัสนี่มันฆาตกรชัดๆ สลับปฏิทินพรุ่งนี้วันจันทร์แล้ว ลงต่อเร็ว
ก็อยากให้เป็นรูปดอกครามนี่นา ไอ้พวกชั่วฆ่าแม่วนัสนี่มันฆาตกรชัดๆ สลับปฏิทินพรุ่งนี้วันจันทร์แล้ว ลงต่อเร็ว
goldensun 4 ต.ค. 2556, 20:35:58 น.
นิวเจ้าเล่ห์มาก เล่นสะกดจิตตอนสักนี่เอง เล่นวนัสเชื่อซะแล้ว เพราะไพ่สื่อความทรงจำถึงแค่ช่วงโดนสัก
แล้วความจำจะกลับมาหมดเมื่อไหร่ แล้ววนัสที่ความจำกลับมาพอสมควรจะใช้พลังได้มากขึ้นรึเปล่า
เพราะดูหมอริชกับคราม พัฒนาพลังไปเยอะแล้ว
นิวเจ้าเล่ห์มาก เล่นสะกดจิตตอนสักนี่เอง เล่นวนัสเชื่อซะแล้ว เพราะไพ่สื่อความทรงจำถึงแค่ช่วงโดนสัก
แล้วความจำจะกลับมาหมดเมื่อไหร่ แล้ววนัสที่ความจำกลับมาพอสมควรจะใช้พลังได้มากขึ้นรึเปล่า
เพราะดูหมอริชกับคราม พัฒนาพลังไปเยอะแล้ว
Chii 4 ต.ค. 2556, 22:26:22 น.
นะ...น่าแขยงมากนาวี่จัง นี่นายหมดมุกจีบหญิงขนาดต้องใช้คาถาแล้วเหรออออ
(สายตาดูถูกดูแคลนสุดชีวิต)
พี่ครามเก่งมากก โอ๋ ๆ พี่คราม สู้ ๆ เค้านะ เค้าเชียร์อยู่วววว
นะ...น่าแขยงมากนาวี่จัง นี่นายหมดมุกจีบหญิงขนาดต้องใช้คาถาแล้วเหรออออ
(สายตาดูถูกดูแคลนสุดชีวิต)พี่ครามเก่งมากก โอ๋ ๆ พี่คราม สู้ ๆ เค้านะ เค้าเชียร์อยู่วววว
นักอ่านเหนียวหนึบ 4 ต.ค. 2556, 23:59:59 น.
ณ จุดที่แม่หนูนัสโดนไม้แทงซ้ำนี่ ..... มันไม่ใช่คนแล้วนะ โหดที่สวดดด !!!!
ปี้คราม รีบดำน้ำไปหาหนูนัสโดยด่วนเลยยย ตอนหน้าขอให้พี่ครามเป็นคนเจอหนูนัสที เพี้ยงงงงง
ณ จุดที่แม่หนูนัสโดนไม้แทงซ้ำนี่ ..... มันไม่ใช่คนแล้วนะ โหดที่สวดดด !!!!
ปี้คราม รีบดำน้ำไปหาหนูนัสโดยด่วนเลยยย ตอนหน้าขอให้พี่ครามเป็นคนเจอหนูนัสที เพี้ยงงงงง
Zephyr 5 ต.ค. 2556, 02:52:47 น.
อ่านตอนนี้แล้ว อยากเขียนชื่อๆนึงลงเดธโน้ตมากๆๆๆๆ
บังอาจจริงๆ อยกคนรักจากกัน บังคับใจคนอื่นด้วยพลังของตัวเอง ตอนแรกก็ว่าชื่อเพราะดีหรอกนะ
แต่ตอนนี้ทำให้หมั่นไส้ละ
และเริ่มเพาะความไม่ชอบใจนะ หุหุ ต่อไปถ้ากลายเป็นเกลียดเมื่อไร นายจะโดนเฟอร์แช่งทุกตอน ฮึ!!!!!
อ่านตอนนี้แล้ว อยากเขียนชื่อๆนึงลงเดธโน้ตมากๆๆๆๆ
บังอาจจริงๆ อยกคนรักจากกัน บังคับใจคนอื่นด้วยพลังของตัวเอง ตอนแรกก็ว่าชื่อเพราะดีหรอกนะ
แต่ตอนนี้ทำให้หมั่นไส้ละ
และเริ่มเพาะความไม่ชอบใจนะ หุหุ ต่อไปถ้ากลายเป็นเกลียดเมื่อไร นายจะโดนเฟอร์แช่งทุกตอน ฮึ!!!!!
Sukhumvit66 5 ต.ค. 2556, 10:40:47 น.
นั่นไง วนัส ครามคือตัวจริงนะจ๊ะ อิอิ
นั่นไง วนัส ครามคือตัวจริงนะจ๊ะ อิอิ
ดังปัณณ์ 5 ต.ค. 2556, 10:59:00 น.
โท่ะ! พ่อดอกกุหลาบ หนอนอุตส่าห์แบ่งใจไปให้ ชิชะ! หมอริชชชชชชชชชชชชชชขา มาเอาส่วนอิตานวาระไปเหอะ หนอนไม่รักแล้ววววววววววว มาทำแบบนี้กับครามคุงของเค้าได้จะได๋ ฮักแท้ ฮักโพด ฮักเหลือ หนูนัสบ่ฮัก กะยังสิเฮ็ดได้ ชิๆๆๆๆ
พ่อครามของอะฮั้นนี่ พระเอกจิงจิงด้วย ครามคุงคร้าาาาาาาา เจอหนูนัวทีนร้าาาาาาาาาาาาาาาา แต่หนอนกั๊วกัว จะเจอ เอเดนโรคจิตอ่ะดิ มุดน้ำออกไปงั้นน่ะ!
โท่ะ! พ่อดอกกุหลาบ หนอนอุตส่าห์แบ่งใจไปให้ ชิชะ! หมอริชชชชชชชชชชชชชชขา มาเอาส่วนอิตานวาระไปเหอะ หนอนไม่รักแล้ววววววววววว มาทำแบบนี้กับครามคุงของเค้าได้จะได๋ ฮักแท้ ฮักโพด ฮักเหลือ หนูนัสบ่ฮัก กะยังสิเฮ็ดได้ ชิๆๆๆๆ
พ่อครามของอะฮั้นนี่ พระเอกจิงจิงด้วย ครามคุงคร้าาาาาาาา เจอหนูนัวทีนร้าาาาาาาาาาาาาาาา แต่หนอนกั๊วกัว จะเจอ เอเดนโรคจิตอ่ะดิ มุดน้ำออกไปงั้นน่ะ!