เงารักสีน้ำเงิน {นวนิยายชุด"ความลับของผีเสื้อ" สนพ.อรุณ}
วนัสสาตื่นขึ้นมาพบว่าความทรงจำของเธอหายไปถึงสองเดือน...
แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือรอยสักรูปผีเสื้อตรงกลางหลัง กับกระดาษแผ่นเดียวในมือเป็นเบาะแส
เธอคือผีเสื้อ แต่ใครกันคือดอกไม้ของเธอ...คือคนรักที่เธอหลงลืมไป
จะเป็นนวาระผู้มีรอยสักรูปดอกกุหลาบ
เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินอย่างวาริช
หรือใครบางคนที่มีชื่อเป็นความหมายของสีสัน อย่างคราม...
แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือรอยสักรูปผีเสื้อตรงกลางหลัง กับกระดาษแผ่นเดียวในมือเป็นเบาะแส
เธอคือผีเสื้อ แต่ใครกันคือดอกไม้ของเธอ...คือคนรักที่เธอหลงลืมไป
จะเป็นนวาระผู้มีรอยสักรูปดอกกุหลาบ
เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินอย่างวาริช
หรือใครบางคนที่มีชื่อเป็นความหมายของสีสัน อย่างคราม...
Tags: วนัสสา ความลับของผีเสื้อ วาริช อินดิโก้ คราม นวาระ การทดลอง พลังจิต
ตอน: ความทรงจำซ้อนทับ "เงารักใต้แสงจันทร์" (จบบท!)
วนัสสาเงยมองขึ้นไปเบื้องบน จันทร์เสี้ยวส่องแสงอ่อนบางลงมา
วันนี้ฟ้าโปร่ง ดาวพราวเต็มฟ้า ร่างบางก้าวเดินไปยังเก้าอี้เอนนอนเล่นตัวยาวบุนวมสีขาวสะอาดน่าสบาย
ก่อนจะนั่งลงครุ่นคิด เรื่องพ่อ เรื่องเฟย์ แล้วก็วนเวียนมาเรื่องตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ จนต้องใช้ปลายนิ้ว
สัมผัสความชื้นที่ซึมออกมาตรงหัวตา
เธอจะต้องเข้มแข็ง แต่หากว่าคนที่ตนเองเคยรักมาก่อนไม่ใช่คนเดียวกับคนที่เธอรักในปัจจุบัน
ควรเลือกเงาของอดีต หรือว่าภาพจริงๆที่ปรากฏขึ้นต่อหน้า อย่างในเวลานี้...
เหมือนเป็นภาพลวงตา ร่างสูงนั้นยืนอยู่ไม่ห่างไปนัก บนระเบียงแห่งแสงจันทร์ที่วนัสสาคิดว่าตนอยู่เดียวดาย
แสงจันทร์นวลอ่อนบางสัมผัสผมที่ลู่แนบศีรษะของคราม หยาดน้ำยังเกาะพราวบนใบหน้าเขา
ตอนนี้ไรเคราบนแนวคางเหลี่ยมมุมสวยสมชายซึ่งเคยเห็นเป็นเงาเขียวจางเริ่มจะขึ้นมาเห็นชัด
รูปหน้าของเขางามแข็งแกร่งราวรูปสลัก ผิวกายขาวเหลืองราวจะเปล่งประกายออกมาเมื่อต้องละอองจันทรา
กับดาวตาเรียวเฉี่ยวซึ่งเป็นเอกลักษณ์บัดนี้กำลังมองวนัสสาเหมือนเพิ่งเคยเห็นเธอเป็นครั้งแรกเช่นกัน
ความเปียกปอนที่ตาเห็นทำให้วนัสสาผวาเข้าไปใกล้ เอื้อมมือไปแตะเนื้อต้องตัวเขา
เพื่อยืนยันว่าที่เห็นคือตัวชายหนุ่มจริงๆ ไม่ใช่ร่างซึ่งสร้างจากพลังจิตอย่างที่เธอหลงคิดขึ้นมาในวูบแรก
“คราม... คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ปลายนิ้วฉาบด้วยความเย็นของหยาดน้ำนั้นคล้ายจะร้อนรุ่มอยู่ภายใน
เมื่อเขาแตะคางมนอ่อนโยน “ผมมาหาเธอ มาอยู่ข้างๆเธอ”
ไม่รู้ว่าเพราะเขาอยากปกป้องเธอหรือต้องการเยียวยาจิตใจที่อ่อนแอของตนเอง
ยามไม่ได้เห็นวนัสสากันแน่ ครามดึงร่างบางไปกอดกระชับจนเธอเริ่มจะเปียกไปด้วยเพราะเขา
แต่ยามนี้ความอบอุ่นกลับไหลซ่านถึงกัน จากใจสู่ใจ
ด้วยความทรงจำปวดร้าวจากฝันที่ยังใหม่สด ทำให้หญิงสาวถามออกไปเสียงสั่น
“เทวัญส่งคุณมาอีกเหรอ”
“ผมไม่เข้าใจเลยวนัส” ชายหนุ่มพึมพำทั้งที่ยังไม่คลายอ้อมแขน
“ไม่งั้นทำไมคุณถึงตามมาเจอฉันได้ นี่มันบททดสอบหรือว่าเป็นตลกอะไร”
“ใครเอาความคิดนี้ใส่หัวผีเสื้อน้อยของผมกันนะ” ครามหัวเราะเหมือนเห็นเป็นเรื่องเข้าใจผิดเล็กๆน้อยๆ
เต็มประดา “เท่าที่เราได้ใกล้กันมา เธอไม่เห็นความจริงใจของผมบ้างเลยเหรอ ที่ห่วงเธอ
คอยตามเฝ้าอยู่ใกล้ๆ บางทีก็นึกๆไปว่าถึงร่างกายของตัวเองที่ทิ้งไว้จะโดนลากไปฉีกไปชิ้นๆ
แต่ขอแค่ได้อยู่ดูแลผู้หญิงคนนี้ให้ปลอดภัย แค่นั้นก็พอ”
น้ำตาของวนัสสารื้นขึ้นมา เมื่อได้ยินเขาพูดถ้อยคำหนักแน่นและนุ่มนวลจนความสงสัยใดๆ
ที่เคยมีถูกปัดเป่ามลายหายไปจากใจจนไม่เหลือ เหลวไหลสิ้นดี เธอเกือบจะเชื่อเรื่องของครามกับดาหวัน
ก็เห็นอยู่แล้วว่าคนจริงใจและจริงจังอย่างเขาไม่มีวันทำได้ลงคอ แต่ทำไมนิวต้องพูดแบบนั้น
หรือว่านี่เธอรู้สึกกับคนตรงหน้าจนไม่อยากมองเขาในแง่ร้ายเพราะเสียงของหัวใจวอนขอมา
“ฉัน...ฝันว่าทำร้ายคุณ ไม่สิ ฉันเคยทำร้ายคุณจริงๆ แบบนั้นคุณยังจะห่วงฉันอีกเหรอ”
ครามประคองใบหน้ารูปหัวใจที่ออกเรียวสวยแปลกตาไว้ด้วยสองมือ
“ผมจำไม่ได้ แต่ต่อให้เธอทำร้ายผมแค่ไหน นับจากนี้ไป วนัส ผมก็ยังจะรักเธอเหมือนเดิม”
ริมฝีปากนุ่มนวลประทับรับขวัญลงมา ก่อนจะทวีความร้อนรุ่มจากการเสียดสีจนกลายเป็นอุ่นจัด
วนัสสาปรือตา ส่งเสียงครางแผ่วไหวในคอ เขาบอกรักเธอ แล้วตอนนี้ก็กำลังจุมพิตไปทั่วหน้า
และเปลือกตาของเธออีกด้วย
“เต้นกับผมอีกครั้งเถอะนะ...ไม่ว่าจะเป็นครั้งที่เท่าไหร่ จากนี้ไปคู่เต้นของผมก็จะมีแต่เธอ”
ในคืนนี้ไม่มีบทเพลง แต่เมื่อเขาเหวี่ยงเธอออกไปและดึงกลับมาในอ้อมแขนวนัสสาก็ไม่ขัดขืน
สายลมพัดมาแรงเป่าให้ผมยาวเป็นคลื่นสะบัดพลิ้วเหมือนกับตุ๊กตาเริงระบำ ใครบางคนเคยบอก
ให้เต้นรำเหมือนเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เต้น หายใจเอากลิ่นอายของรักลึกเข้าไปในอกเหมือนเป็นเฮือกสุดท้าย
ที่จะได้หายใจ...ตอนนี้วนัสสาก็กำลังทำอย่างนั้น เธอสูดกลิ่นหอมดอกไม้ในลมราตรีเข้าไปลึกซึ้งสุดใจ
มองตาเขา ซึมซับไอรักจากแววตานั้นราวกับจะไม่ได้เห็นมันอีก
“คืนนี้พระจันทร์เหมือนคืนนั้น” ครามเปรยในขณะที่ยังพลิ้วกายจับมือให้เธอหมุนติ้วรอบตัวเอง
“ใครอีกคนก็บอกฉันแบบเดียวกัน”
นวาระกับคราม...ผู้ชายสองคนนี้รู้เรื่องการเต้นรำใต้แสงจันทร์...กับมูนแด๊นซ์
มีคนหนึ่งที่โกหก
แต่มันไม่สำคัญหรอก เพราะคนที่เธอเต้นรำด้วยกับคนที่เธอรักไม่จำเป็นต้องเป็นคนเดียวกัน
ครามดูเหมือนจะไม่โกรธ เขาเพียงแต่ยิ้มเมื่อเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ
“ถามหัวใจตัวเองแล้วกันว่าจะเชื่อใคร”
วนัสสายิ้มตอบ คนที่เธอรักในอดีตกับตอนนี้ก็อาจไม่ใช่คนเดิม หรือจะใช่ แต่เธอไม่อยากรับรู้...
รู้เพียงต่อแต่นี้หัวใจเธอจะสะท้อนเงาของคนที่อยู่ต่อหน้าเพียงคนเดียว
ลมพัดแรงขึ้น จังหวะการเต้นอันเงียบงันนั้นรุนแรงตาม แต่ปลายนิ้วที่ยังเกาะเกี่ยวของเขา
ก็ตวัดเอาร่างบางกลับมากอดไว้ พาเธอลงไปนอนอยู่บนเก้าอี้เอนตัวยาวน่าสบายด้วยกัน
“ทีนี้ได้คำตอบหรือยัง”
วนัสสาไม่ตอบแต่ชันตัวขึ้นจุมพิตคางของชายหนุ่มแผ่วๆ ไม่ว่าอะไรเมื่อมือของเขารั้งเสื้อนอก
แขนยาวของเธอออกรวมไปถึงเสื้อยืดเข้ารูปที่อยู่ข้างใน ครามหายใจแรงเมื่อค่อยๆถอดเสื้อ
ซึ่งยังเปียกชื้นออกพ้นตัวเขาเอง วนัสสาเห็นแสงจันทร์อาบไล้อยู่บนเสี้ยวหน้าด้านหนึ่งของเขา
เกิดเป็นภาพแสงเงาสวยงามตรึงใจ ภาพ...ที่เธอจะจำไปตลอดชีวิต
จุมพิตนั้นเร่าร้อนรุกรานแต่ก็ละมุนละม่อมอยู่ในที ไรเคราที่ครามไม่ได้โกนทำให้รู้สึกจั้กจี้
จนหญิงสาวต้องส่งเสียงประท้วงอยู่หลายครั้งแต่เขาก็ไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปไหนได้
ชายหนุ่มเห็นวนัสสาขาวโพลนระเรื่อไปตลอดร่างด้วยความขัดเขิน แสงจันทร์กำลังลูบไล้เธอ
และเขาก็หวงจนแม้แต่นวลจันทร์ยังไม่อยากให้มาแตะต้อง ครามจึงนาบกายลงกกกอดเธอไว้
โอบอุ้มเรียวขาบอบบางขึ้นมาซ้อนบนขาแกร่งไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาเอง
เธอรู้ว่ามันต้องเกิดขึ้น ต้องเกิดขึ้นในที่สุด แต่วนัสสาก็ยังต้องกัดปากตนเองเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น
ในวินาทีที่รู้สึกถึงเขาในตัวตนของเธอ ครามประคองใบหน้าเธอไว้ให้สบตาเขา ในขณะที่ลมหายใจ
ของทั้งคู่ยังถี่กระชั้นรุนแรง เป็นความสงบและความบ้าคลั่งที่เคลื่อนเข้าปะทะกันพร้อมอาการสั่นไหว
ซึ่งเกิดชะงักค้างกะทันหัน
ทั้งๆที่คิดว่าเธอพร้อมแล้ว แต่สิ่งที่ค้นพบก็ทำให้ครามหลากใจ
“สงสัยว่าเรา...จะยังไม่เคยมาถึงขั้นนี้กันแน่เลย” ชายหนุ่มกระซิบเสียงพร่า ยังมีแววยั่วยิ้มในอารมณ์
วนัสสาทุบแขนชื้นเหงื่อของเขา ก่อนจะฝากรอยเล็บลงไป คล้ายแก้แค้นที่เขาทำให้เธอเจ็บจนน้ำตาคลอ
ระคนไปกับความรู้สึกวาบหวามเกินจะทนทานที่ทำเอาหัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา
“ไม่ว่าอดีตจะมีอะไรเกิดขึ้น ไม่ว่าฉันจะเคยรักใคร แต่ตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าฉันมีแต่คุณ” วนัสสาร่ำร้องแผ่วเบา
แสงจันทร์ดูคล้ายจะหลอมละลายคนสองคนให้เป็นหนึ่งเดียว
ก่อนความสุขนั้นจะแตกระเบิดพร่างพรายกระจัดกระจายขึ้นไปเหนือฟ้า
กลายเป็นส่วนหนึ่งของดารานับแสนนับล้านที่เฝ้ามองลงมา
เป็นประจักษ์พยานให้รักที่จะยังคงอยู่ต่อไป แม้ในคืนที่ฟ้าอาจจะสิ้นไร้ซึ่งแสงดาว
---------
ก็มันจบบทพอดีนี่นา...
ถ้าได้ 30 Like พรุ่งนี้จะมาลงต่อเลย อุอิ
"ความทรงจำที่ ๑๑ ไพ่พลิกชะตา"
เริ่มหัวหมอมั่ง *-* !!
ติดตามเกมแจกหนังสือชุดความลับของผีเสื้อรอบสอง
ได้ในเฟซบุคอสิตานะคะ
วันนี้ฟ้าโปร่ง ดาวพราวเต็มฟ้า ร่างบางก้าวเดินไปยังเก้าอี้เอนนอนเล่นตัวยาวบุนวมสีขาวสะอาดน่าสบาย
ก่อนจะนั่งลงครุ่นคิด เรื่องพ่อ เรื่องเฟย์ แล้วก็วนเวียนมาเรื่องตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ จนต้องใช้ปลายนิ้ว
สัมผัสความชื้นที่ซึมออกมาตรงหัวตา
เธอจะต้องเข้มแข็ง แต่หากว่าคนที่ตนเองเคยรักมาก่อนไม่ใช่คนเดียวกับคนที่เธอรักในปัจจุบัน
ควรเลือกเงาของอดีต หรือว่าภาพจริงๆที่ปรากฏขึ้นต่อหน้า อย่างในเวลานี้...
เหมือนเป็นภาพลวงตา ร่างสูงนั้นยืนอยู่ไม่ห่างไปนัก บนระเบียงแห่งแสงจันทร์ที่วนัสสาคิดว่าตนอยู่เดียวดาย
แสงจันทร์นวลอ่อนบางสัมผัสผมที่ลู่แนบศีรษะของคราม หยาดน้ำยังเกาะพราวบนใบหน้าเขา
ตอนนี้ไรเคราบนแนวคางเหลี่ยมมุมสวยสมชายซึ่งเคยเห็นเป็นเงาเขียวจางเริ่มจะขึ้นมาเห็นชัด
รูปหน้าของเขางามแข็งแกร่งราวรูปสลัก ผิวกายขาวเหลืองราวจะเปล่งประกายออกมาเมื่อต้องละอองจันทรา
กับดาวตาเรียวเฉี่ยวซึ่งเป็นเอกลักษณ์บัดนี้กำลังมองวนัสสาเหมือนเพิ่งเคยเห็นเธอเป็นครั้งแรกเช่นกัน
ความเปียกปอนที่ตาเห็นทำให้วนัสสาผวาเข้าไปใกล้ เอื้อมมือไปแตะเนื้อต้องตัวเขา
เพื่อยืนยันว่าที่เห็นคือตัวชายหนุ่มจริงๆ ไม่ใช่ร่างซึ่งสร้างจากพลังจิตอย่างที่เธอหลงคิดขึ้นมาในวูบแรก
“คราม... คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ปลายนิ้วฉาบด้วยความเย็นของหยาดน้ำนั้นคล้ายจะร้อนรุ่มอยู่ภายใน
เมื่อเขาแตะคางมนอ่อนโยน “ผมมาหาเธอ มาอยู่ข้างๆเธอ”
ไม่รู้ว่าเพราะเขาอยากปกป้องเธอหรือต้องการเยียวยาจิตใจที่อ่อนแอของตนเอง
ยามไม่ได้เห็นวนัสสากันแน่ ครามดึงร่างบางไปกอดกระชับจนเธอเริ่มจะเปียกไปด้วยเพราะเขา
แต่ยามนี้ความอบอุ่นกลับไหลซ่านถึงกัน จากใจสู่ใจ
ด้วยความทรงจำปวดร้าวจากฝันที่ยังใหม่สด ทำให้หญิงสาวถามออกไปเสียงสั่น
“เทวัญส่งคุณมาอีกเหรอ”
“ผมไม่เข้าใจเลยวนัส” ชายหนุ่มพึมพำทั้งที่ยังไม่คลายอ้อมแขน
“ไม่งั้นทำไมคุณถึงตามมาเจอฉันได้ นี่มันบททดสอบหรือว่าเป็นตลกอะไร”
“ใครเอาความคิดนี้ใส่หัวผีเสื้อน้อยของผมกันนะ” ครามหัวเราะเหมือนเห็นเป็นเรื่องเข้าใจผิดเล็กๆน้อยๆ
เต็มประดา “เท่าที่เราได้ใกล้กันมา เธอไม่เห็นความจริงใจของผมบ้างเลยเหรอ ที่ห่วงเธอ
คอยตามเฝ้าอยู่ใกล้ๆ บางทีก็นึกๆไปว่าถึงร่างกายของตัวเองที่ทิ้งไว้จะโดนลากไปฉีกไปชิ้นๆ
แต่ขอแค่ได้อยู่ดูแลผู้หญิงคนนี้ให้ปลอดภัย แค่นั้นก็พอ”
น้ำตาของวนัสสารื้นขึ้นมา เมื่อได้ยินเขาพูดถ้อยคำหนักแน่นและนุ่มนวลจนความสงสัยใดๆ
ที่เคยมีถูกปัดเป่ามลายหายไปจากใจจนไม่เหลือ เหลวไหลสิ้นดี เธอเกือบจะเชื่อเรื่องของครามกับดาหวัน
ก็เห็นอยู่แล้วว่าคนจริงใจและจริงจังอย่างเขาไม่มีวันทำได้ลงคอ แต่ทำไมนิวต้องพูดแบบนั้น
หรือว่านี่เธอรู้สึกกับคนตรงหน้าจนไม่อยากมองเขาในแง่ร้ายเพราะเสียงของหัวใจวอนขอมา
“ฉัน...ฝันว่าทำร้ายคุณ ไม่สิ ฉันเคยทำร้ายคุณจริงๆ แบบนั้นคุณยังจะห่วงฉันอีกเหรอ”
ครามประคองใบหน้ารูปหัวใจที่ออกเรียวสวยแปลกตาไว้ด้วยสองมือ
“ผมจำไม่ได้ แต่ต่อให้เธอทำร้ายผมแค่ไหน นับจากนี้ไป วนัส ผมก็ยังจะรักเธอเหมือนเดิม”
ริมฝีปากนุ่มนวลประทับรับขวัญลงมา ก่อนจะทวีความร้อนรุ่มจากการเสียดสีจนกลายเป็นอุ่นจัด
วนัสสาปรือตา ส่งเสียงครางแผ่วไหวในคอ เขาบอกรักเธอ แล้วตอนนี้ก็กำลังจุมพิตไปทั่วหน้า
และเปลือกตาของเธออีกด้วย
“เต้นกับผมอีกครั้งเถอะนะ...ไม่ว่าจะเป็นครั้งที่เท่าไหร่ จากนี้ไปคู่เต้นของผมก็จะมีแต่เธอ”
ในคืนนี้ไม่มีบทเพลง แต่เมื่อเขาเหวี่ยงเธอออกไปและดึงกลับมาในอ้อมแขนวนัสสาก็ไม่ขัดขืน
สายลมพัดมาแรงเป่าให้ผมยาวเป็นคลื่นสะบัดพลิ้วเหมือนกับตุ๊กตาเริงระบำ ใครบางคนเคยบอก
ให้เต้นรำเหมือนเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เต้น หายใจเอากลิ่นอายของรักลึกเข้าไปในอกเหมือนเป็นเฮือกสุดท้าย
ที่จะได้หายใจ...ตอนนี้วนัสสาก็กำลังทำอย่างนั้น เธอสูดกลิ่นหอมดอกไม้ในลมราตรีเข้าไปลึกซึ้งสุดใจ
มองตาเขา ซึมซับไอรักจากแววตานั้นราวกับจะไม่ได้เห็นมันอีก
“คืนนี้พระจันทร์เหมือนคืนนั้น” ครามเปรยในขณะที่ยังพลิ้วกายจับมือให้เธอหมุนติ้วรอบตัวเอง
“ใครอีกคนก็บอกฉันแบบเดียวกัน”
นวาระกับคราม...ผู้ชายสองคนนี้รู้เรื่องการเต้นรำใต้แสงจันทร์...กับมูนแด๊นซ์
มีคนหนึ่งที่โกหก
แต่มันไม่สำคัญหรอก เพราะคนที่เธอเต้นรำด้วยกับคนที่เธอรักไม่จำเป็นต้องเป็นคนเดียวกัน
ครามดูเหมือนจะไม่โกรธ เขาเพียงแต่ยิ้มเมื่อเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ
“ถามหัวใจตัวเองแล้วกันว่าจะเชื่อใคร”
วนัสสายิ้มตอบ คนที่เธอรักในอดีตกับตอนนี้ก็อาจไม่ใช่คนเดิม หรือจะใช่ แต่เธอไม่อยากรับรู้...
รู้เพียงต่อแต่นี้หัวใจเธอจะสะท้อนเงาของคนที่อยู่ต่อหน้าเพียงคนเดียว
ลมพัดแรงขึ้น จังหวะการเต้นอันเงียบงันนั้นรุนแรงตาม แต่ปลายนิ้วที่ยังเกาะเกี่ยวของเขา
ก็ตวัดเอาร่างบางกลับมากอดไว้ พาเธอลงไปนอนอยู่บนเก้าอี้เอนตัวยาวน่าสบายด้วยกัน
“ทีนี้ได้คำตอบหรือยัง”
วนัสสาไม่ตอบแต่ชันตัวขึ้นจุมพิตคางของชายหนุ่มแผ่วๆ ไม่ว่าอะไรเมื่อมือของเขารั้งเสื้อนอก
แขนยาวของเธอออกรวมไปถึงเสื้อยืดเข้ารูปที่อยู่ข้างใน ครามหายใจแรงเมื่อค่อยๆถอดเสื้อ
ซึ่งยังเปียกชื้นออกพ้นตัวเขาเอง วนัสสาเห็นแสงจันทร์อาบไล้อยู่บนเสี้ยวหน้าด้านหนึ่งของเขา
เกิดเป็นภาพแสงเงาสวยงามตรึงใจ ภาพ...ที่เธอจะจำไปตลอดชีวิต
จุมพิตนั้นเร่าร้อนรุกรานแต่ก็ละมุนละม่อมอยู่ในที ไรเคราที่ครามไม่ได้โกนทำให้รู้สึกจั้กจี้
จนหญิงสาวต้องส่งเสียงประท้วงอยู่หลายครั้งแต่เขาก็ไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปไหนได้
ชายหนุ่มเห็นวนัสสาขาวโพลนระเรื่อไปตลอดร่างด้วยความขัดเขิน แสงจันทร์กำลังลูบไล้เธอ
และเขาก็หวงจนแม้แต่นวลจันทร์ยังไม่อยากให้มาแตะต้อง ครามจึงนาบกายลงกกกอดเธอไว้
โอบอุ้มเรียวขาบอบบางขึ้นมาซ้อนบนขาแกร่งไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาเอง
เธอรู้ว่ามันต้องเกิดขึ้น ต้องเกิดขึ้นในที่สุด แต่วนัสสาก็ยังต้องกัดปากตนเองเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น
ในวินาทีที่รู้สึกถึงเขาในตัวตนของเธอ ครามประคองใบหน้าเธอไว้ให้สบตาเขา ในขณะที่ลมหายใจ
ของทั้งคู่ยังถี่กระชั้นรุนแรง เป็นความสงบและความบ้าคลั่งที่เคลื่อนเข้าปะทะกันพร้อมอาการสั่นไหว
ซึ่งเกิดชะงักค้างกะทันหัน
ทั้งๆที่คิดว่าเธอพร้อมแล้ว แต่สิ่งที่ค้นพบก็ทำให้ครามหลากใจ
“สงสัยว่าเรา...จะยังไม่เคยมาถึงขั้นนี้กันแน่เลย” ชายหนุ่มกระซิบเสียงพร่า ยังมีแววยั่วยิ้มในอารมณ์
วนัสสาทุบแขนชื้นเหงื่อของเขา ก่อนจะฝากรอยเล็บลงไป คล้ายแก้แค้นที่เขาทำให้เธอเจ็บจนน้ำตาคลอ
ระคนไปกับความรู้สึกวาบหวามเกินจะทนทานที่ทำเอาหัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา
“ไม่ว่าอดีตจะมีอะไรเกิดขึ้น ไม่ว่าฉันจะเคยรักใคร แต่ตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าฉันมีแต่คุณ” วนัสสาร่ำร้องแผ่วเบา
แสงจันทร์ดูคล้ายจะหลอมละลายคนสองคนให้เป็นหนึ่งเดียว
ก่อนความสุขนั้นจะแตกระเบิดพร่างพรายกระจัดกระจายขึ้นไปเหนือฟ้า
กลายเป็นส่วนหนึ่งของดารานับแสนนับล้านที่เฝ้ามองลงมา
เป็นประจักษ์พยานให้รักที่จะยังคงอยู่ต่อไป แม้ในคืนที่ฟ้าอาจจะสิ้นไร้ซึ่งแสงดาว
---------
ก็มันจบบทพอดีนี่นา...
ถ้าได้ 30 Like พรุ่งนี้จะมาลงต่อเลย อุอิ
"ความทรงจำที่ ๑๑ ไพ่พลิกชะตา"
เริ่มหัวหมอมั่ง *-* !!
ติดตามเกมแจกหนังสือชุดความลับของผีเสื้อรอบสอง
ได้ในเฟซบุคอสิตานะคะ
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ต.ค. 2556, 07:04:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ต.ค. 2556, 07:17:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 1525
| << ความทรงจำซ้อนทับ "เงารักใต้แสงจันทร์" (...ใกล้แล้วๆๆ) | ความทรงจำที่ ๑๑ ไพ่พลิกชะตา [เล่นเกม แจกนิยายชุด"ความลับของผีเสื้อ"2ชุดวันนี้-รายละเอียดในเฟซบุคอสิตา] >> |
อสิตา 7 ต.ค. 2556, 07:06:33 น.
แกะงุงิซาอิหางม้วน – หวังว่าอ่านตอนนี้จะตาสว่างเลยนะ เอาไปนอนฝันกลางวันถึงครามต่อละกัน
คุณรี – นั่นสิคะ ความทรงจำกับปัจจุบันมันก็สำคัญทั้งสองอย่างนะ แต่ตอนนี้คงตัดสินใจอะไรๆกันได้ละมั้ง
คุณภาวิน – ขอบคุณที่มาช่วยเชียร์ ตบมือเปาะแปะๆ
สงสารนวาระไหมอ่า น่าใหนวาระเป็นพระเอกเนอะ
คุณเกดซ่า – เก็ทซ่า เก็ดซ่า เกดซ่า ในที่สุดก็กระจ่างเรื่องชื่อซะทีค่ะจะได้พิมพ์เป็นภาษาไทย วันสองวันนี้จะมีเล่นแจกหนังสือรอบสองที่เฟซบุคนะคร๊าฟฟฟ ฝากติดตามขอให้โชคดี
แกะงุงิซาอิหางม้วน – หวังว่าอ่านตอนนี้จะตาสว่างเลยนะ เอาไปนอนฝันกลางวันถึงครามต่อละกัน
คุณรี – นั่นสิคะ ความทรงจำกับปัจจุบันมันก็สำคัญทั้งสองอย่างนะ แต่ตอนนี้คงตัดสินใจอะไรๆกันได้ละมั้ง
คุณภาวิน – ขอบคุณที่มาช่วยเชียร์ ตบมือเปาะแปะๆ
สงสารนวาระไหมอ่า น่าใหนวาระเป็นพระเอกเนอะคุณเกดซ่า – เก็ทซ่า เก็ดซ่า เกดซ่า ในที่สุดก็กระจ่างเรื่องชื่อซะทีค่ะจะได้พิมพ์เป็นภาษาไทย วันสองวันนี้จะมีเล่นแจกหนังสือรอบสองที่เฟซบุคนะคร๊าฟฟฟ ฝากติดตามขอให้โชคดี
อสิตา 7 ต.ค. 2556, 07:14:30 น.
คุณบาร์บี้ – ตอนนี้จะยังมั่นคงกะนวาระไหมน้า หรือจะรักใครอีกคนมากกว่า ขอเสียงหน่อยคร้าบ
คุณพี่พันแตงที่รัก – มาแว้วๆๆ วันจันทร์แล้ว หวังว่าตอนนี้จะถูกใจนะจ๊ะแม่ยกพ่อดอกคราม เอิงเงยยย
คุณพระอาทิตย์สีทองผ่องอุรา – เรื่องราวหลังจากนี้ต่อไปจะเข้มข้นขึ้นอีก แต่คนเขียนคงลงต่อไม่ได้จนจบนะคะ แต่ยังไงลงมาถึงตอนนี้ก็คงแก้คันไปได้บ้างแล้ว อย่างน้อยก็เคลียร์เรื่องใครเป็นพระเอกนะ...
คุณผักชีศรีไสว – ทำไมต้องว่านาวี่จังขนาดนั้น นาวี่น่ารักนะคะนุ้ง หุหุ แต่วันนี้ขอให้ฟินเต็มที่นะ......กับเรื่องxxx
คุณนักอ่านเหนียวหนึบหนับหงุบหงับ – เรียกปี้ครามทะมาย เลยได้เป็นปี้ครามสมพรปากเลยนิ ว้ายยย พูดอะไร
คุณเฟอร์หางฟู – ทำไมต้องว่านวาระคุงของมะม้าขนาดนั้น เค้าน่าสงสารนะ แค่นี้ก็น่าสงสารพอแล้วมิๆๆ ไม่ต้องซ้ำเติมกาน
คุณสุขุมวิท66 – นั่นสิคะ ครามของจริงแท้และแน่นอน ร้ากพ่อครามกันเข้าไป ตอนหน้าจะเป็นไงต่อน้า
คุณหนอนน้อยดังปัณณ์กระสันรักกกก – แหมๆๆ พออารมณ์ขึ้นนี่หลุดคำเมืองออกมาเป็นพรวน เอเดนไม่เป็นปัญหาสำหรับความรักหรอกมั้งงงง รักแล้วต้องลุยยยย!!!
คุณบาร์บี้ – ตอนนี้จะยังมั่นคงกะนวาระไหมน้า หรือจะรักใครอีกคนมากกว่า ขอเสียงหน่อยคร้าบ
คุณพี่พันแตงที่รัก – มาแว้วๆๆ วันจันทร์แล้ว หวังว่าตอนนี้จะถูกใจนะจ๊ะแม่ยกพ่อดอกคราม เอิงเงยยย
คุณพระอาทิตย์สีทองผ่องอุรา – เรื่องราวหลังจากนี้ต่อไปจะเข้มข้นขึ้นอีก แต่คนเขียนคงลงต่อไม่ได้จนจบนะคะ แต่ยังไงลงมาถึงตอนนี้ก็คงแก้คันไปได้บ้างแล้ว อย่างน้อยก็เคลียร์เรื่องใครเป็นพระเอกนะ...
คุณผักชีศรีไสว – ทำไมต้องว่านาวี่จังขนาดนั้น นาวี่น่ารักนะคะนุ้ง หุหุ แต่วันนี้ขอให้ฟินเต็มที่นะ......กับเรื่องxxx
คุณนักอ่านเหนียวหนึบหนับหงุบหงับ – เรียกปี้ครามทะมาย เลยได้เป็นปี้ครามสมพรปากเลยนิ ว้ายยย พูดอะไร
คุณเฟอร์หางฟู – ทำไมต้องว่านวาระคุงของมะม้าขนาดนั้น เค้าน่าสงสารนะ แค่นี้ก็น่าสงสารพอแล้วมิๆๆ ไม่ต้องซ้ำเติมกาน
คุณสุขุมวิท66 – นั่นสิคะ ครามของจริงแท้และแน่นอน ร้ากพ่อครามกันเข้าไป ตอนหน้าจะเป็นไงต่อน้า
คุณหนอนน้อยดังปัณณ์กระสันรักกกก – แหมๆๆ พออารมณ์ขึ้นนี่หลุดคำเมืองออกมาเป็นพรวน เอเดนไม่เป็นปัญหาสำหรับความรักหรอกมั้งงงง รักแล้วต้องลุยยยย!!!
ketza 7 ต.ค. 2556, 09:01:00 น.
เข้ามาจิ้ม จิ๊กๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆน๊าาา
เข้ามาจิ้ม จิ๊กๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆน๊าาา
Barby 7 ต.ค. 2556, 09:28:03 น.
อิอิ เกิดไรขึ้นเค้าไม่รู้เรื่องเลย แต่มีแอบสงสัยวันนี้ยังเป็นวันที่วนัสสาพร้อมที่สุดอยู่อ่ะป่าวง่ะ
อิอิ เกิดไรขึ้นเค้าไม่รู้เรื่องเลย แต่มีแอบสงสัยวันนี้ยังเป็นวันที่วนัสสาพร้อมที่สุดอยู่อ่ะป่าวง่ะ
Barby 7 ต.ค. 2556, 09:29:18 น.
ยังรักอยู่ค่ะยังรักนวาระอยู่ถึงจะร้ายนิดนุงก้อเถอะ
ยังรักอยู่ค่ะยังรักนวาระอยู่ถึงจะร้ายนิดนุงก้อเถอะ
ดังปัณณ์ 7 ต.ค. 2556, 09:37:35 น.
เอาไปเล้ยยยยยยยยย ไลค์รัวๆๆๆๆๆๆ ถึงสามสิบแระคุณแป้ง จัดมาโลด
เห้อ นึกว่าจะต้องเจอเอเดนก่อน โล่งแระ แต่ตอนหน้าที่บอกว่า ไพ่พลิกชะตา นี่ดิ 
น่ากลัว ครามคุงกะหนูนัสเจอกันไวไปป่ะเนี่ย ไม่ใช่ว่าแผนของเวชกุลอีกนะ ประมาณที่จะจับจริงๆนะคู่นี้ 
อย่าบอกนะว่าเป็นแผน และเป็นไปตามแผน ไม่โน้ววววววววววววววววววววววว ไม่งั้นพ่อดอกกุหลาบอะฮํ้น ก็ออกจะน่าสงสารอยู่นะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยย เอ๊ะ! ที่คุณแป้งบอกว่าสงสารจะเป็นอย่างนี้ ไม่นร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
หนอนคิดผิด หนอนคิดมากไปใช่มั้ย (ครวญเพลง)
เอาไปเล้ยยยยยยยยย ไลค์รัวๆๆๆๆๆๆ ถึงสามสิบแระคุณแป้ง จัดมาโลด
เห้อ นึกว่าจะต้องเจอเอเดนก่อน โล่งแระ แต่ตอนหน้าที่บอกว่า ไพ่พลิกชะตา นี่ดิ น่ากลัว ครามคุงกะหนูนัสเจอกันไวไปป่ะเนี่ย ไม่ใช่ว่าแผนของเวชกุลอีกนะ ประมาณที่จะจับจริงๆนะคู่นี้ อย่าบอกนะว่าเป็นแผน และเป็นไปตามแผน ไม่โน้ววววววววววววววววววววววว ไม่งั้นพ่อดอกกุหลาบอะฮํ้น ก็ออกจะน่าสงสารอยู่นะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยย เอ๊ะ! ที่คุณแป้งบอกว่าสงสารจะเป็นอย่างนี้ ไม่นร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา หนอนคิดผิด หนอนคิดมากไปใช่มั้ย (ครวญเพลง)
อัศวินนภา 7 ต.ค. 2556, 10:10:52 น.
like like like like like like like like like like
like like like like like like like like like like
like like like like like like like like like like
ครบพอดีน้า
like like like like like like like like like like
like like like like like like like like like like
like like like like like like like like like like
ครบพอดีน้า
OhLaLa 7 ต.ค. 2556, 10:27:09 น.
ซุ่มอ่านอยู่นาน ตอนนี้ไม่เมนท์ไม่ได้แล้วค่ะ ในที่สุดวนัสก็เรียบร้อยโรงเรียนคราม จากความทรงจำของวนัสนวาระดูร้ายจัง เหมือนสะกดจิตให้วนัสเข้าใจผิด
ซุ่มอ่านอยู่นาน ตอนนี้ไม่เมนท์ไม่ได้แล้วค่ะ ในที่สุดวนัสก็เรียบร้อยโรงเรียนคราม จากความทรงจำของวนัสนวาระดูร้ายจัง เหมือนสะกดจิตให้วนัสเข้าใจผิด
ree 7 ต.ค. 2556, 10:42:01 น.
ระหว่างนี้หมอริชก็หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเนี่ยนะ โธ่ หมอ...พลาดไปซะแล้ว
ระหว่างนี้หมอริชก็หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเนี่ยนะ โธ่ หมอ...พลาดไปซะแล้ว
Sukhumvit66 7 ต.ค. 2556, 10:42:24 น.
ว้าย ๆ จริง ๆ หมอกฤษณะก็เชียร์คู่ครามกะวนัสไว้นี่นะ ตอนนี้ลงล็อกเป๊ะเลยซิ อิอิ
เค้าก็เชียร์ครามอยู่นะ
ว้าย ๆ จริง ๆ หมอกฤษณะก็เชียร์คู่ครามกะวนัสไว้นี่นะ ตอนนี้ลงล็อกเป๊ะเลยซิ อิอิ
เค้าก็เชียร์ครามอยู่นะ
goldensun 7 ต.ค. 2556, 13:04:04 น.
นิววางใจว่าวนัสเชื่อความทรงจำสิ ถึงปล่อยลำพังจนครามมาเจอจนได้
เป็นวนัสตอนนี้ คงสับสนน่าดู จริงหรือหลอกปนกันวุ้น ท้ายสุดก็ยังฟังหัวใจอยู่ดี
นิววางใจว่าวนัสเชื่อความทรงจำสิ ถึงปล่อยลำพังจนครามมาเจอจนได้
เป็นวนัสตอนนี้ คงสับสนน่าดู จริงหรือหลอกปนกันวุ้น ท้ายสุดก็ยังฟังหัวใจอยู่ดี
จิรารัตน์ 7 ต.ค. 2556, 13:19:18 น.
หูย กดไลค์ได้ครั้งเดียว 'รมณ์เีสีย อยากจะกดให้สักสามสิบไลค์
หูย กดไลค์ได้ครั้งเดียว 'รมณ์เีสีย อยากจะกดให้สักสามสิบไลค์
lovemuay 7 ต.ค. 2556, 14:01:09 น.
ถึงขั้นนี้แล้ว เปลี่ยนพระเอกไม่ยอมนะคะ อิอิ
ถึงขั้นนี้แล้ว เปลี่ยนพระเอกไม่ยอมนะคะ อิอิ
ketza 7 ต.ค. 2556, 15:47:51 น.
อ๊ายๆๆ เข้ามาอิจฉาวนัสสาง่ะ งุงิ งุงิ
อ๊ายๆๆ เข้ามาอิจฉาวนัสสาง่ะ งุงิ งุงิ
นักอ่านเหนียวหนึบ 7 ต.ค. 2556, 19:54:48 น.
โอ๊ะ ฉากหวานใต้แสงจันทร์!!!
โรแมนซ์ มั่กๆๆๆ ถ้า....
ตัดความรู้สึกที่แอบคิดว่า พวกโรคจิตมันแอบซ่อนกล้องไว้ตรงไหนบ้าง!!!
ตืบๆๆๆ ตืบไลค์ให้ครบ 60 ไวๆ เผื่อไรเตอร์เอามาเบิ้ลให้ ฉองบท ฮาาา
โอ๊ะ ฉากหวานใต้แสงจันทร์!!!
โรแมนซ์ มั่กๆๆๆ ถ้า....
ตัดความรู้สึกที่แอบคิดว่า พวกโรคจิตมันแอบซ่อนกล้องไว้ตรงไหนบ้าง!!!
ตืบๆๆๆ ตืบไลค์ให้ครบ 60 ไวๆ เผื่อไรเตอร์เอามาเบิ้ลให้ ฉองบท ฮาาา
พันธุ์แตงกวา 8 ต.ค. 2556, 06:43:14 น.
เจ้มาแร้วว จะพลาดฉากแบบนี้ได้อย่างไร โอ้พ่อดอกคราม 1 love. แทน 30 likes ได้มะ
เจ้มาแร้วว จะพลาดฉากแบบนี้ได้อย่างไร โอ้พ่อดอกคราม 1 love. แทน 30 likes ได้มะ
Zephyr 9 ต.ค. 2556, 14:14:14 น.
เอ ร่างพลังจิต ทำงี้ได้ด้วย
ว้าวววววว พลังเหลือเฟือเน้อ หุหุ
แต่ อืมมมมม มีคนแอบดูป่าวอ่า
อุ กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไม่เขินกันบ้างรุย
เหม่ อ่านค้างไว้ตรงเกือบย่อหน้าสุดท้าย อุคริ พลาดดดดด อย่างแรงง
ปล ถ้ารู้ว่ามะม้าจะใส่บทนี้ ในตอนนี้ เฟอร์ไม่เหลือย่อหน้าสุดท้ายไว้หรอกนะ ชิ พลาด พลาดดด
อะไรอ่า เม้นเพราะอารมณ์พาไปก็ไม่ได้เหรอ แง่งงงงงงงงงงงงง
เอ ร่างพลังจิต ทำงี้ได้ด้วย
ว้าวววววว พลังเหลือเฟือเน้อ หุหุ
แต่ อืมมมมม มีคนแอบดูป่าวอ่า
อุ กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไม่เขินกันบ้างรุย
เหม่ อ่านค้างไว้ตรงเกือบย่อหน้าสุดท้าย อุคริ พลาดดดดด อย่างแรงง
ปล ถ้ารู้ว่ามะม้าจะใส่บทนี้ ในตอนนี้ เฟอร์ไม่เหลือย่อหน้าสุดท้ายไว้หรอกนะ ชิ พลาด พลาดดด
อะไรอ่า เม้นเพราะอารมณ์พาไปก็ไม่ได้เหรอ แง่งงงงงงงงงงงงง