ม่านทิวาพชร {{{ชุดอัญมณีเหนือกาล}}}สนพ.อรุณ
รัตติกาล ทิวา สนธยา สามเวลาที่อยู่คู่โลกมาแต่บรรพกาล
ตำนานบทใหม่แห่งอัญมณีเหนือกาลจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้า!
ตำนานบทใหม่แห่งอัญมณีเหนือกาลจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้า!
Tags: โมรารัตติกาล มรกตสนธยา มนตรามุกจันทรา มายาไฟในดวงตา ม่านธาราเร้นดาว อัญมณีเหนือกาล มนตราอัญมณี
ตอน: บทที่ 2 เสียงปริศนา
๒
เสียงปริศนา
“ช่วยด้วย… ช่วยฉันด้วย” เสียงแผ่วหวิวโศกเศร้าของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นในความมืด
“ใครน่ะ” ชลันธรได้ยินเสียงตัวเองถามกลับไป แต่เธอมองไม่เห็นรอบตัวเลยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน
“ได้โปรด ได้โปรดช่วยฉันด้วย…” เสียงที่เจือกระแสแห่งความทรมานนั้นดังขึ้นอีกครั้ง และสะท้อนก้องมาจากทุกทิศรอบกายของนักเขียนสาว
“คุณคะ ได้ยินฉันไหมคะ” ชลันธรเรียกหาหญิงสาวปริศนา ทว่ามีเพียงความเงียบส่งเสียงตอบกลับมา “คุณคะ ได้ยินไหม” เธอลองเรียกอีกครั้ง และใช้เสียงดังขึ้นกว่าเดิม ทันใดนั้นข้อมือเรียวก็ถูกกระชากโดยแรง “กรี๊ด-ด-ด!”
ชลันธรสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมความหวาดหวั่นบนใบหน้า ผมยาวสีดำขลับยุ่งเหยิง ดวงตายังเต็มไปด้วยความตกใจ แต่หญิงสาวก็รับรู้ได้ในเวลาต่อมาว่าตนเองฝันไปเมื่อเห็นแสงแดดอ่อนๆส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง
กริ๊ง-ง-ง-ง!
ดวงตากลมเบิกกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นมาทาบอกพร้อมถอนหายใจเมื่อเห็นว่านั่นคือเสียงโทรศัพท์มือถือ หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบมันมาจากหัวเตียง และกดปุ่มรับสัญญาณ “ลันพูดค่ะ”
“คุณชลันธร อิสระธาราใช่ไหมครับ” น้ำเสียงที่มีแววขี้เล่นนั้นคุ้นหูอยู่ครามครัน
“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าใครคะ”
อีกฝ่ายหัวเราะเสียงรื่นรมย์ “ผมเองครับ เจ้าหน้าที่จากห้องสมุดจันทบุรี พอดีจะโทร.มาแจ้งว่าหนังสือที่คุณชลันธรต้องการมาแล้วนะครับ”
“จริงเหรอคะ เร็วดีจัง” ไม่ใช่แค่เร็วธรรมดา แต่เรียกว่าเกินคาดเลยดีกว่า จะว่าไป ถึงผู้ชายคนนั้นภายนอกดูเพี้ยนๆ แต่ก็ทำหน้าที่ได้อย่างไม่บกพร่อง แบบนี้สินะ เขาถึงไม่ให้มองคนจากภายนอก
“ใช่ครับ เร็วดี ว่าแต่คุณชลันธรจะเข้ามารับหนังสือเมื่อไหร่ดีครับ ผมจะเก็บไว้ให้แค่สามวันนะ หนังสือดีๆแบบนี้มีคนอยากยืมอีกเยอะครับ”
“ฉันจะเข้าไปวันนี้เลยค่ะ” ชลันธรก็ไม่รู้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้กระตือรือร้นมากแบบนี้
“ตกลงครับ เดี๋ยวพบกันนะครับ” เจ้าหน้าที่หนุ่มพูดจบก็วางหูไป
เมื่อเหลือเพียงความเงียบภายในห้อง ชลันธรก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวปริศนาดังขึ้นในห้วงความคิดอีกครั้ง เสียงนั้นเหมือนยังแว่วอยู่ไกลๆ ราวกับว่าเธอไม่ได้ฝันไป
เรือข้ามฟากของเกาะอิสระธารามาถึงท่าเรือส่วนตัวตอนสิบโมง ก่อนที่ชลันธรจะขับรถเก๋งสีขาวมุ่งหน้าไปยังห้องสมุดจังหวัดจันทบุรีท่ามกลางบรรยากาศมืดครึ้มคล้ายฝนกำลังจะตก ทั้งที่เมื่อเช้ามีแสงแดดสดใส
ระหว่างทางนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้น เมื่อเห็นชื่อของบรรณาธิการสำนักพิมพ์ที่ส่งงานประจำปรากฎบนหน้าจอ นักเขียนสาวจึงกดปุ่มรับและกรอกเสียงลงไปในสมอลทอล์คซึ่งใส่อยู่
“ค่ะพี่ปริญญ์”
“ลัน เสาร์หน้าว่างไหม พอดีทางสนพ.จะจัดมีตติ้งนักเขียนพบนักอ่านน่ะ ถ้าไม่ติดอะไรจริงๆพี่ก็อยากให้มานะ เราไม่ได้เจอกันนานแล้วด้วย” ปริญญ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงสนิทสนม
ชลันธรนับเลขในใจ เสาร์หน้า…ก็อีกสามวัน ไม่กระชั้นชิดเกินไป และเธอก็ไม่ได้ติดธุระด้วย ใช้เวลาตัดสินใจไม่นานก็มีคำตอบให้บรรณาธิการหนุ่ม “ได้เลยค่ะ”
“ดีมาก อย่าลืมแต่งตัวสวยๆด้วยละ นักอ่านจะได้ประทับใจ” ปลายสายว่า ก่อนจะคุยเรื่องงานเขียนชิ้นต่อไปของชลันธร
เธอคุยกับปริญญ์อยู่เกือบสิบนาทีจึงวางสาย ขณะนั้นสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับป้ายไม้รูปลูกศรชี้เข้าไปในซอยเล็กๆ เขียนว่า
‘มีร้านอัญมณีเปิดใหม่’
หญิงสาวนึกแปลกใจไม่น้อยเมื่ออ่านจบ ใครกันมาตั้งร้านอัญมณีในซอยเล็กๆแถบชานเมืองแบบนี้ ไม่กลัวเจ๊งหรือไงนะ เพราะคนซื้อของพวกนี้ส่วนใหญ่จะตรงเข้าไปที่สมาคมผู้ค้าอัญมณีและเครื่องประดับจันทบุรีหรือไม่ก็ร้านจิเวลรี่ในตัวเมืองซึ่งมีเครื่องหมาย ‘PloyChan’ รับรองคุณภาพ ทำให้มั่นใจได้ว่าอัญมณีที่ซื้อมาเป็นของแท้
แม้จะคิดอย่างนั้น แต่ชลันธรก็หมุนพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในซอย ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะขับผ่านไป เพราะนึกขึ้นได้ว่าบางทีที่ที่ไม่น่าสนใจ อาจจะทำให้เธอเจอไอเดียในการเขียนนิยายก็เป็นได้ เพราะงั้นลองเข้าไปดูสักหน่อยก็ไม่เสียหาย
สองข้างทางของซอยเล็กๆเป็นต้นไม้สลับกับที่รกร้าง มีบ้านเรือนตั้งอยู่ประปราย นักเขียนสาวขับรถเข้ามาเกือบสุดซอยจึงเจอตัวร้านตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางสีเขียวของต้นไม้น้อยใหญ่รายล้อม เธอค่อยๆขับรถเข้าไปจอดเทียบหน้าร้าน เมื่อลงจากรถแล้ว ดวงตากลมโตก็มองสำรวจ
ตัวร้านภายนอกทำจากไม้สีเข้มดูขรึมขลัง เหนือประตูมีแผ่นไม้กลมตัดขวางมาจากลำต้นของต้นไม้ใหญ่และสลักลึกลงไปเป็นตัวอักษรสีดำเขียนว่า ‘กาลเวลา’ แขวนอยู่ หน้าต่างกระจกของร้านที่ตีเป็นช่องๆสี่เหลี่ยมจัตุรัสนั้นออกจะมัวไปนิดแต่เมื่ออยู่ในระยะใกล้ก็มองเห็นอัญมณีแปลกตาวางเรียงรายอวดโฉมอยู่บนแท่นใกล้ๆหน้าต่างได้
ชลันธรหยุดอยู่หน้าประตูไม้บานหนาหนักซึ่งมีกระจกฝ้าอยู่ระดับสายตา เมื่อมองจากด้านนอกไม่สามารถเห็นภายในร้านได้ แต่คนข้างในคงเห็นแล้วว่ามีลูกค้ามาที่ร้าน บรรยากาศที่ดูเงียบเชียบทำให้ลังเลอยู่พักหนึ่ง ทว่าสุดท้ายอัญมณีที่เห็นผ่านหน้าต่างกระจกด้านข้างร้านก็ดึงดูดใจให้เปิดประตูเข้าไปภายใน
กลิ่นเครื่องหอมผสมกับกลิ่นอับนิดๆลอยมาแตะจมูกของชลันธรทันทีที่เข้ามาถึง บรรยากาศข้างในเย็นสบายแม้ไม่มีเครื่องปรับอากาศ พื้นของร้านทำจากซุงผ่าซีกถากจนเห็นเนื้อด้านใน ส่วนผนังทำจากเปลือกไม้ ภายในร้านรวมทั้งหลังเคาน์เตอร์ไม้เต็มไปด้วยชั้นวางของ บนผนังของร้านด้านหนึ่งมีนาฬิกาประดับอัญมณีสี่เข็มแขวนอยู่ บนหน้าปัดมีเลขอารบิก 0 ถึง 9 เข็มใหญ่สุดของนาฬิกาชี้ที่เลข 2 ส่วนเข็มเล็กรองลงมาอีกสามเข็มชี้เลข 0 1 และ 3 ตามลำดับ บอกค.ศ.ปัจจุบันนั่นคือ 2013
นอกจากจะมีอัญมณีวางอยู่บนแท่นใกล้หน้าต่างแล้ว อีกด้านหนึ่งยังมีเครื่องประดับเก่าๆ กล่องกำมะหยี่ประดับพลอย ตะเกียงโบราณฝังทับทิบบนตัวฐาน กระจกที่มีด้ามจับประดับไพลิน และของสะสมแปลกๆซึ่งมีอัญมณีเป็นส่วนประกอบวางอยู่ในตู้กระจกด้วย แต่ว่าเจ้าของร้านหายไปไหนกันนะ ระหว่างกำลังมองหานั้นเอง เสียงยานคางของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น
“ถึงเวลารับแขกแล้วหรือนี่”
ชลันธรหลุดจากภวังค์ความคิด เมื่อหันไปยังเคาน์เตอร์ไม้ก็พบกับชายหนุ่มใบหน้าคม มีหนวดเครานิดๆ ผมที่ทำเป็นเดร็ดล็อกส์ทั้งศีรษะรวบมัดไว้ลวกๆ เพียงแวบเดียวเธอก็จำได้ว่าเป็นเขา “คุณนั่นเอง!”
เจ้าของร้านขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันพลางมองไปยังด้านหลังของตน ก่อนจะหันกลับมาหาหญิงสาวและถามด้วยสีหน้างุนงง “ใคร?”
“อ้าว ก็คุณไงคะ”
“ผม?” เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เล็บมือที่ตัดสั้นนั้นทาสีดำ
“ค่ะ คุณเป็นเจ้าหน้าที่ของห้องสมุดจันทบุรีไม่ใช่เหรอ ฉันจำได้” ทั้งหน้าตา ท่าทาง และสีผิวเหมือนกันแบบนี้ ถ้าไม่ใช่คนคนเดียวกันก็คงเป็นฝาแฝด อ้อ แต่วันนี้เขาใส่เสื้อลายฮาวายสีส้มยังกับจะไปเที่ยวทะเล แถมยังใส่เครื่องประดับทั้งสร้อย แหวน กำไลเต็มตัว ซึ่งจริงๆเธอก็คิดว่าเขาควรจะแต่งแบบนี้มากกว่าใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็คเสียอีก
“ท่าทางแบบนี้เหรอเป็นเจ้าหน้าที่ห้องสมุด” ชายหนุ่มถามจบก็หาวเบาๆราวกับคนเพิ่งตื่นนอน พลางขยับแว่นตาสีชาที่คาดผมอยู่ให้เข้าที่
อืม นั่นสินะ เพราะเธอก็สงสัยตั้งแต่เจอเขาที่ห้องสมุดแล้ว “ตกลงไม่ใช่เหรอคะ ฉันว่าฉันจำไม่ผิด เจ้าหน้าที่คนนั้นหน้าตาเหมือนคุณเปี๊ยบเลย”
“ไม่ใช่หรอก” รอยยิ้มของเขาคล้ายกับมีเลศนัย ทำให้อีกฝ่ายไม่อยากเชื่อนัก
“คุณมีฝาแฝดหรือเปล่า” เธอถามต่อ
“ไม่มี คุณคงจำคนผิดแล้ว ผมเองก็เพิ่งเคยเจอคุณครั้งแรกนี่ละ อีกอย่างผมทำร้านอัญมณีมาตลอด ไม่เคยทำอาชีพอื่นเลย” เจ้าของใบหน้าคมสันบอกพลางมองหญิงสาวราวกับหวังบางอย่างอยู่
ขณะนั้นก็มีเด็กผู้หญิงวัยประมาณสิบขวบต้นๆ เดินออกมาจากหลังร้านพร้อมกับพลอยเก่าขลังหลายเม็ดในถาดกำมะหยี่สีดำ ท่าทางของเธอดูสง่าเกินกว่าเด็กวัยเดียวกันมาก ใบหน้าเล็กนั้นมีเค้าความคมขำ
“อ้อ นอกจากนั้นก็เห็นจะมีไอ้ที่ต้องดูแลเด็กคนนี้ด้วย” ชายหนุ่มมองไปยังเด็กหญิง
“มัวแต่คุยอยู่นั่นแหละมิตร เมื่อไหร่จะทำงานสักที ปล่อยให้ฉันเหนื่อยอยู่คนเดียว” เจ้าของผมสีดำยาวตรงถึงเอวบอกเสียงเรียบ แต่ดวงตาคมฉายแววดุ
“ฉันก็คุยกับลูกค้าอยู่นี่ไง ไม่เห็นรึ”
“เดี๋ยวฉันคุยให้ก็ได้ เธอไปหุงพลอยหลังร้านไป๊” เด็กหญิงบุ้ยใบ้ไปยังประตูไม้เล็กๆด้านหลัง
“ขอรับ นายหญิงมายา แต่ขอคุยกับลูกค้าเสร็จก่อนนะ แล้วจะทำตามบัญชาทุกอย่าง” เจ้าของผมถักเดร็ดล็อกส์เอ่ยเสียงประชดพลางส่ายหน้าไปมาให้กับแม่ผู้ช่วยตัวดีที่มักจะบ่นใส่เขาบ่อยๆจนไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของร้านใครเป็นผู้ช่วยกันแน่
“เห็นผู้หญิงสวยๆเป็นไม่ได้” อัคนีมายาพึมพำเบาๆก่อนจะนำพลอยที่ถือมาไปจัดเรียงบนแท่นหินอ่อน
มิตรหันกลับมาหาชลันธรที่ยืนอมยิ้มอยู่ “ขอโทษด้วยนะที่ให้รอ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดูแกเป็นผู้ใหญ่มากเลยนะคะ” ชลันธรว่าพลางมองเด็กหญิงที่มีแววตาอันทรงอำนาจอย่างประหลาด
“อืม ผมโดนอบรมประจำแหละ” เจ้าของร้านหัวเราะหึๆ ก่อนจะบอก “มาคุยเรื่องของเราต่อดีกว่า เมื่อกี้ถึงไหนแล้วนะ”
คนที่รออยู่แล้วตอบทันที “คุณบอกว่าไม่ใช่เจ้าหน้าที่ห้องสมุด”
“อ้อ ใช่”
“ตกลงใช่หรือไม่ใช่คะ” หญิงสาวหรี่ตามองอย่างจับผิด เขาก็ช่างกวนเหลือเกิน
“ไม่ใช่ โธ่ ผมมีทั้งร้านทั้งมายาให้ต้องดูแล จะเอาเวลาไหนไปทำงานอื่นล่ะ แค่นี้ก็โดนดุว่าอู้อยู่แล้ว ขืนไปทำงานอื่นแบบที่คุณบอกอีก หูชาแน่”
เมื่ออีกฝ่ายยืนยันอย่างมั่นเหมาะเช่นนั้น ชลันธรก็คร้านที่จะซักไซ้จึงเลิกใส่ใจ “ค่ะ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่”
มิตรยิ้มกว้าง ตาคมเป็นประกายพราว “ว่าแต่วันนี้มาถึงร้านกาลเวลาแล้ว เชิญดูอัญมณีก่อนสิ”
ชลันธรยักไหล่ “แน่นอนค่ะ ฉันไม่ยอมกลับง่ายๆหรอก ในร้านมีของน่าสนใจเยอะแบบนี้” พูดจบจึงเดินดูของในร้านอย่างใจเย็น ความรู้สึกไม่วางใจหายไปเมื่อเห็นภายในร้านมีเด็กหญิงอยู่อีกคน กลิ่นเครื่องหอมที่ผสมผสานกับกลิ่นอับยังคงลอยอวลอยู่ภายในร้านไม้
ระหว่างที่หญิงสาวเดินดูอัญมณีและของเก่า ชายหนุ่มก็นำพลอยขึ้นมาเช็ดและเหลือบมองเธอเป็นระยะๆ พร้อมรอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนริมฝีปาก
“มิตร ภาพนี้เธอจะแขวนไหม เห็นเอามาวางเกะกะนานแล้วนะ” อัคนีมายาถามเสียงเย็น
“ภาพไหนรึ” มิตรเลิกคิ้วเข้มขึ้น ทำหน้าไม่สลดที่โดนดุอีกครา
“ภาพนี้ไงเล่า” เด็กหญิงยกกรอบรูปไม้เก่าๆขึ้นให้อีกฝ่ายดูและระบายลมหายใจเบาๆอย่างระอา เธอเห็นเขาเอามาวางไว้ตรงนี้สามวันแล้ว และดูท่าทางว่าจะยังอยู่ตรงนี้ต่ออีกหลายวัน
“อ้าว ลืม งั้นแขวนเลยดีกว่า” เจ้าของร่างสูงเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ไม้
“ทำไมเธอถึงสะเพร่าแบบนี้นะ”
“แหม ดุจริง วันๆฉันมีงานเยอะแยะ มันก็ต้องมีลืมบ้างเป็นเรื่องธรรมดา”
เมื่อชลันธรเห็นภาพในกรอบรูปที่เด็กหญิงถืออยู่ แววตาก็เป็นประกายระยิบระยับขึ้น กำไลหน้ากว้างประดับเพชรเม็ดเล็กๆ ทำหน้ากำไลเป็นรูปหงส์นั้น เหมือนกับที่เธอเห็นในหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดอย่างไม่ผิดเพี้ยน
“กำไลหงส์ทิวา!”
“รู้จักด้วยรึ” มิตรหันมาถามอย่างประหลาดใจ
“รู้จักค่ะ ฉันเพิ่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับมันเมื่อวานนี้เอง ที่นี่มีเหรอคะ” นักเขียนสาวถามด้วยท่าทีสนใจ
“มี” เจ้าของร้านพยักหน้าเบาๆ
ร้านเล็กๆนี้ไม่ธรรมดาเลย คิดไม่ผิดที่ตัดสินใจเข้ามา แต่น่าสงสัยนักว่ากำไลหงส์ทิวามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง รู้ละ เขาต้องเป็นเจ้าหน้าที่ห้องสมุดคนเมื่อวานแน่ แต่กำลังแกล้งยียวนเธออยู่ ไม่มีใครหน้าตาเหมือนกันขนาดนี้หรอกถ้าไม่ใช่ฝาแฝด บางทีเรื่องลูกสาวผู้ว่าการเขตราศิกับกำไลเพชรก็อาจจะเป็นเขาที่แต่งขึ้นก็ได้ เพื่ออะไร…เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ในเมื่อมาไม้นี้ เธอจะลองเล่นเกมดูด้วยสักตั้ง อยากรู้นักว่าชายคนนี้ต้องการอะไร “ฉันขอดูกำไลได้ไหมคะ”
“ได้ แต่…มีข้อแม้นะ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเป็นทางการ ภายใต้ท่าทีที่ดูเหมือนเป็นคนง่ายๆสบายๆของมิตร มีหลายความคิดและแผนการที่ใครก็ไม่อาจล่วงรู้ได้!
----------------------------------------------------------------------------------------------------
คุณ ดวงมาลย์
ขอบคุณครับพี่จุ๊บบบบ
คุณ อสิตา
ฮ่าๆๆๆ ดีแล้ว จะได้มาร่วมขบวนการยุตามิตรให้สิตารา
คุณ Zephyr
กลัวโดนปรับ คราวนี้เลยรีบมาลงก่อนเลย เอ๊ะ รึเปล่านะ สามเรื่องมีตามิตรเป็นตัวเชื่อม เลยต้องไปผลุบๆโผล่ๆเรื่องนั้นทีเรื่องนี้ที แต่เหนื่อยในเรื่องมะม้ามากสุดเลย รอดูนะ ฮ่าๆๆ
คุณ patok
มีเรื่องชลันธรมาให้ตามต่อแว้ววว เรื่องของพี่เชนกับหนูมีนมีไม่เยอะะะ อย่าเพิ่งหมดความสนใจไปน้าาา
คุณ lovemuay
ไม่รู้ว่าอ่านมาถึงตอนนี้ได้คำใบ้เพิ่มรึเปล่าเอ่ย อิอิ ยังไงตอนหน้ามาติดตามกันต่อครับ
คุณ ใบบัวน่ารัก
มีออกมาปฏิบัติภารกิจข้างนอกบ้างครับ ฮ่า แต่ส่วนใหญ่ก็อยู่ร้านนั่นละ
คุณ goldensun
งานนี้ต้องยอมทิ้งร้านชั่วคราวเพื่อปฏิบัติหน้าที่ผู้ส่งต่ออัญมณีครับ แต่จะส่งให้ยังไงต้องติดตาม
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ
ฮ่า อ่านคอมเมนต์แล้วขำเลยครับ เพราะเพิ่งเห็นเมนต์ว่าในเรื่องมรกตสนธยาทักนางเอกเหมือนคนแก่ เรื่องนี้กลายเป็นจิ๊กโก๋ ยังไงฝากติดตามทั้งสามเรื่องต่อไปนะครับ
เสียงปริศนา
“ช่วยด้วย… ช่วยฉันด้วย” เสียงแผ่วหวิวโศกเศร้าของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นในความมืด
“ใครน่ะ” ชลันธรได้ยินเสียงตัวเองถามกลับไป แต่เธอมองไม่เห็นรอบตัวเลยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน
“ได้โปรด ได้โปรดช่วยฉันด้วย…” เสียงที่เจือกระแสแห่งความทรมานนั้นดังขึ้นอีกครั้ง และสะท้อนก้องมาจากทุกทิศรอบกายของนักเขียนสาว
“คุณคะ ได้ยินฉันไหมคะ” ชลันธรเรียกหาหญิงสาวปริศนา ทว่ามีเพียงความเงียบส่งเสียงตอบกลับมา “คุณคะ ได้ยินไหม” เธอลองเรียกอีกครั้ง และใช้เสียงดังขึ้นกว่าเดิม ทันใดนั้นข้อมือเรียวก็ถูกกระชากโดยแรง “กรี๊ด-ด-ด!”
ชลันธรสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมความหวาดหวั่นบนใบหน้า ผมยาวสีดำขลับยุ่งเหยิง ดวงตายังเต็มไปด้วยความตกใจ แต่หญิงสาวก็รับรู้ได้ในเวลาต่อมาว่าตนเองฝันไปเมื่อเห็นแสงแดดอ่อนๆส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง
กริ๊ง-ง-ง-ง!
ดวงตากลมเบิกกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นมาทาบอกพร้อมถอนหายใจเมื่อเห็นว่านั่นคือเสียงโทรศัพท์มือถือ หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบมันมาจากหัวเตียง และกดปุ่มรับสัญญาณ “ลันพูดค่ะ”
“คุณชลันธร อิสระธาราใช่ไหมครับ” น้ำเสียงที่มีแววขี้เล่นนั้นคุ้นหูอยู่ครามครัน
“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าใครคะ”
อีกฝ่ายหัวเราะเสียงรื่นรมย์ “ผมเองครับ เจ้าหน้าที่จากห้องสมุดจันทบุรี พอดีจะโทร.มาแจ้งว่าหนังสือที่คุณชลันธรต้องการมาแล้วนะครับ”
“จริงเหรอคะ เร็วดีจัง” ไม่ใช่แค่เร็วธรรมดา แต่เรียกว่าเกินคาดเลยดีกว่า จะว่าไป ถึงผู้ชายคนนั้นภายนอกดูเพี้ยนๆ แต่ก็ทำหน้าที่ได้อย่างไม่บกพร่อง แบบนี้สินะ เขาถึงไม่ให้มองคนจากภายนอก
“ใช่ครับ เร็วดี ว่าแต่คุณชลันธรจะเข้ามารับหนังสือเมื่อไหร่ดีครับ ผมจะเก็บไว้ให้แค่สามวันนะ หนังสือดีๆแบบนี้มีคนอยากยืมอีกเยอะครับ”
“ฉันจะเข้าไปวันนี้เลยค่ะ” ชลันธรก็ไม่รู้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้กระตือรือร้นมากแบบนี้
“ตกลงครับ เดี๋ยวพบกันนะครับ” เจ้าหน้าที่หนุ่มพูดจบก็วางหูไป
เมื่อเหลือเพียงความเงียบภายในห้อง ชลันธรก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวปริศนาดังขึ้นในห้วงความคิดอีกครั้ง เสียงนั้นเหมือนยังแว่วอยู่ไกลๆ ราวกับว่าเธอไม่ได้ฝันไป
เรือข้ามฟากของเกาะอิสระธารามาถึงท่าเรือส่วนตัวตอนสิบโมง ก่อนที่ชลันธรจะขับรถเก๋งสีขาวมุ่งหน้าไปยังห้องสมุดจังหวัดจันทบุรีท่ามกลางบรรยากาศมืดครึ้มคล้ายฝนกำลังจะตก ทั้งที่เมื่อเช้ามีแสงแดดสดใส
ระหว่างทางนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้น เมื่อเห็นชื่อของบรรณาธิการสำนักพิมพ์ที่ส่งงานประจำปรากฎบนหน้าจอ นักเขียนสาวจึงกดปุ่มรับและกรอกเสียงลงไปในสมอลทอล์คซึ่งใส่อยู่
“ค่ะพี่ปริญญ์”
“ลัน เสาร์หน้าว่างไหม พอดีทางสนพ.จะจัดมีตติ้งนักเขียนพบนักอ่านน่ะ ถ้าไม่ติดอะไรจริงๆพี่ก็อยากให้มานะ เราไม่ได้เจอกันนานแล้วด้วย” ปริญญ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงสนิทสนม
ชลันธรนับเลขในใจ เสาร์หน้า…ก็อีกสามวัน ไม่กระชั้นชิดเกินไป และเธอก็ไม่ได้ติดธุระด้วย ใช้เวลาตัดสินใจไม่นานก็มีคำตอบให้บรรณาธิการหนุ่ม “ได้เลยค่ะ”
“ดีมาก อย่าลืมแต่งตัวสวยๆด้วยละ นักอ่านจะได้ประทับใจ” ปลายสายว่า ก่อนจะคุยเรื่องงานเขียนชิ้นต่อไปของชลันธร
เธอคุยกับปริญญ์อยู่เกือบสิบนาทีจึงวางสาย ขณะนั้นสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับป้ายไม้รูปลูกศรชี้เข้าไปในซอยเล็กๆ เขียนว่า
‘มีร้านอัญมณีเปิดใหม่’
หญิงสาวนึกแปลกใจไม่น้อยเมื่ออ่านจบ ใครกันมาตั้งร้านอัญมณีในซอยเล็กๆแถบชานเมืองแบบนี้ ไม่กลัวเจ๊งหรือไงนะ เพราะคนซื้อของพวกนี้ส่วนใหญ่จะตรงเข้าไปที่สมาคมผู้ค้าอัญมณีและเครื่องประดับจันทบุรีหรือไม่ก็ร้านจิเวลรี่ในตัวเมืองซึ่งมีเครื่องหมาย ‘PloyChan’ รับรองคุณภาพ ทำให้มั่นใจได้ว่าอัญมณีที่ซื้อมาเป็นของแท้
แม้จะคิดอย่างนั้น แต่ชลันธรก็หมุนพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในซอย ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะขับผ่านไป เพราะนึกขึ้นได้ว่าบางทีที่ที่ไม่น่าสนใจ อาจจะทำให้เธอเจอไอเดียในการเขียนนิยายก็เป็นได้ เพราะงั้นลองเข้าไปดูสักหน่อยก็ไม่เสียหาย
สองข้างทางของซอยเล็กๆเป็นต้นไม้สลับกับที่รกร้าง มีบ้านเรือนตั้งอยู่ประปราย นักเขียนสาวขับรถเข้ามาเกือบสุดซอยจึงเจอตัวร้านตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางสีเขียวของต้นไม้น้อยใหญ่รายล้อม เธอค่อยๆขับรถเข้าไปจอดเทียบหน้าร้าน เมื่อลงจากรถแล้ว ดวงตากลมโตก็มองสำรวจ
ตัวร้านภายนอกทำจากไม้สีเข้มดูขรึมขลัง เหนือประตูมีแผ่นไม้กลมตัดขวางมาจากลำต้นของต้นไม้ใหญ่และสลักลึกลงไปเป็นตัวอักษรสีดำเขียนว่า ‘กาลเวลา’ แขวนอยู่ หน้าต่างกระจกของร้านที่ตีเป็นช่องๆสี่เหลี่ยมจัตุรัสนั้นออกจะมัวไปนิดแต่เมื่ออยู่ในระยะใกล้ก็มองเห็นอัญมณีแปลกตาวางเรียงรายอวดโฉมอยู่บนแท่นใกล้ๆหน้าต่างได้
ชลันธรหยุดอยู่หน้าประตูไม้บานหนาหนักซึ่งมีกระจกฝ้าอยู่ระดับสายตา เมื่อมองจากด้านนอกไม่สามารถเห็นภายในร้านได้ แต่คนข้างในคงเห็นแล้วว่ามีลูกค้ามาที่ร้าน บรรยากาศที่ดูเงียบเชียบทำให้ลังเลอยู่พักหนึ่ง ทว่าสุดท้ายอัญมณีที่เห็นผ่านหน้าต่างกระจกด้านข้างร้านก็ดึงดูดใจให้เปิดประตูเข้าไปภายใน
กลิ่นเครื่องหอมผสมกับกลิ่นอับนิดๆลอยมาแตะจมูกของชลันธรทันทีที่เข้ามาถึง บรรยากาศข้างในเย็นสบายแม้ไม่มีเครื่องปรับอากาศ พื้นของร้านทำจากซุงผ่าซีกถากจนเห็นเนื้อด้านใน ส่วนผนังทำจากเปลือกไม้ ภายในร้านรวมทั้งหลังเคาน์เตอร์ไม้เต็มไปด้วยชั้นวางของ บนผนังของร้านด้านหนึ่งมีนาฬิกาประดับอัญมณีสี่เข็มแขวนอยู่ บนหน้าปัดมีเลขอารบิก 0 ถึง 9 เข็มใหญ่สุดของนาฬิกาชี้ที่เลข 2 ส่วนเข็มเล็กรองลงมาอีกสามเข็มชี้เลข 0 1 และ 3 ตามลำดับ บอกค.ศ.ปัจจุบันนั่นคือ 2013
นอกจากจะมีอัญมณีวางอยู่บนแท่นใกล้หน้าต่างแล้ว อีกด้านหนึ่งยังมีเครื่องประดับเก่าๆ กล่องกำมะหยี่ประดับพลอย ตะเกียงโบราณฝังทับทิบบนตัวฐาน กระจกที่มีด้ามจับประดับไพลิน และของสะสมแปลกๆซึ่งมีอัญมณีเป็นส่วนประกอบวางอยู่ในตู้กระจกด้วย แต่ว่าเจ้าของร้านหายไปไหนกันนะ ระหว่างกำลังมองหานั้นเอง เสียงยานคางของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น
“ถึงเวลารับแขกแล้วหรือนี่”
ชลันธรหลุดจากภวังค์ความคิด เมื่อหันไปยังเคาน์เตอร์ไม้ก็พบกับชายหนุ่มใบหน้าคม มีหนวดเครานิดๆ ผมที่ทำเป็นเดร็ดล็อกส์ทั้งศีรษะรวบมัดไว้ลวกๆ เพียงแวบเดียวเธอก็จำได้ว่าเป็นเขา “คุณนั่นเอง!”
เจ้าของร้านขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันพลางมองไปยังด้านหลังของตน ก่อนจะหันกลับมาหาหญิงสาวและถามด้วยสีหน้างุนงง “ใคร?”
“อ้าว ก็คุณไงคะ”
“ผม?” เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เล็บมือที่ตัดสั้นนั้นทาสีดำ
“ค่ะ คุณเป็นเจ้าหน้าที่ของห้องสมุดจันทบุรีไม่ใช่เหรอ ฉันจำได้” ทั้งหน้าตา ท่าทาง และสีผิวเหมือนกันแบบนี้ ถ้าไม่ใช่คนคนเดียวกันก็คงเป็นฝาแฝด อ้อ แต่วันนี้เขาใส่เสื้อลายฮาวายสีส้มยังกับจะไปเที่ยวทะเล แถมยังใส่เครื่องประดับทั้งสร้อย แหวน กำไลเต็มตัว ซึ่งจริงๆเธอก็คิดว่าเขาควรจะแต่งแบบนี้มากกว่าใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็คเสียอีก
“ท่าทางแบบนี้เหรอเป็นเจ้าหน้าที่ห้องสมุด” ชายหนุ่มถามจบก็หาวเบาๆราวกับคนเพิ่งตื่นนอน พลางขยับแว่นตาสีชาที่คาดผมอยู่ให้เข้าที่
อืม นั่นสินะ เพราะเธอก็สงสัยตั้งแต่เจอเขาที่ห้องสมุดแล้ว “ตกลงไม่ใช่เหรอคะ ฉันว่าฉันจำไม่ผิด เจ้าหน้าที่คนนั้นหน้าตาเหมือนคุณเปี๊ยบเลย”
“ไม่ใช่หรอก” รอยยิ้มของเขาคล้ายกับมีเลศนัย ทำให้อีกฝ่ายไม่อยากเชื่อนัก
“คุณมีฝาแฝดหรือเปล่า” เธอถามต่อ
“ไม่มี คุณคงจำคนผิดแล้ว ผมเองก็เพิ่งเคยเจอคุณครั้งแรกนี่ละ อีกอย่างผมทำร้านอัญมณีมาตลอด ไม่เคยทำอาชีพอื่นเลย” เจ้าของใบหน้าคมสันบอกพลางมองหญิงสาวราวกับหวังบางอย่างอยู่
ขณะนั้นก็มีเด็กผู้หญิงวัยประมาณสิบขวบต้นๆ เดินออกมาจากหลังร้านพร้อมกับพลอยเก่าขลังหลายเม็ดในถาดกำมะหยี่สีดำ ท่าทางของเธอดูสง่าเกินกว่าเด็กวัยเดียวกันมาก ใบหน้าเล็กนั้นมีเค้าความคมขำ
“อ้อ นอกจากนั้นก็เห็นจะมีไอ้ที่ต้องดูแลเด็กคนนี้ด้วย” ชายหนุ่มมองไปยังเด็กหญิง
“มัวแต่คุยอยู่นั่นแหละมิตร เมื่อไหร่จะทำงานสักที ปล่อยให้ฉันเหนื่อยอยู่คนเดียว” เจ้าของผมสีดำยาวตรงถึงเอวบอกเสียงเรียบ แต่ดวงตาคมฉายแววดุ
“ฉันก็คุยกับลูกค้าอยู่นี่ไง ไม่เห็นรึ”
“เดี๋ยวฉันคุยให้ก็ได้ เธอไปหุงพลอยหลังร้านไป๊” เด็กหญิงบุ้ยใบ้ไปยังประตูไม้เล็กๆด้านหลัง
“ขอรับ นายหญิงมายา แต่ขอคุยกับลูกค้าเสร็จก่อนนะ แล้วจะทำตามบัญชาทุกอย่าง” เจ้าของผมถักเดร็ดล็อกส์เอ่ยเสียงประชดพลางส่ายหน้าไปมาให้กับแม่ผู้ช่วยตัวดีที่มักจะบ่นใส่เขาบ่อยๆจนไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของร้านใครเป็นผู้ช่วยกันแน่
“เห็นผู้หญิงสวยๆเป็นไม่ได้” อัคนีมายาพึมพำเบาๆก่อนจะนำพลอยที่ถือมาไปจัดเรียงบนแท่นหินอ่อน
มิตรหันกลับมาหาชลันธรที่ยืนอมยิ้มอยู่ “ขอโทษด้วยนะที่ให้รอ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดูแกเป็นผู้ใหญ่มากเลยนะคะ” ชลันธรว่าพลางมองเด็กหญิงที่มีแววตาอันทรงอำนาจอย่างประหลาด
“อืม ผมโดนอบรมประจำแหละ” เจ้าของร้านหัวเราะหึๆ ก่อนจะบอก “มาคุยเรื่องของเราต่อดีกว่า เมื่อกี้ถึงไหนแล้วนะ”
คนที่รออยู่แล้วตอบทันที “คุณบอกว่าไม่ใช่เจ้าหน้าที่ห้องสมุด”
“อ้อ ใช่”
“ตกลงใช่หรือไม่ใช่คะ” หญิงสาวหรี่ตามองอย่างจับผิด เขาก็ช่างกวนเหลือเกิน
“ไม่ใช่ โธ่ ผมมีทั้งร้านทั้งมายาให้ต้องดูแล จะเอาเวลาไหนไปทำงานอื่นล่ะ แค่นี้ก็โดนดุว่าอู้อยู่แล้ว ขืนไปทำงานอื่นแบบที่คุณบอกอีก หูชาแน่”
เมื่ออีกฝ่ายยืนยันอย่างมั่นเหมาะเช่นนั้น ชลันธรก็คร้านที่จะซักไซ้จึงเลิกใส่ใจ “ค่ะ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่”
มิตรยิ้มกว้าง ตาคมเป็นประกายพราว “ว่าแต่วันนี้มาถึงร้านกาลเวลาแล้ว เชิญดูอัญมณีก่อนสิ”
ชลันธรยักไหล่ “แน่นอนค่ะ ฉันไม่ยอมกลับง่ายๆหรอก ในร้านมีของน่าสนใจเยอะแบบนี้” พูดจบจึงเดินดูของในร้านอย่างใจเย็น ความรู้สึกไม่วางใจหายไปเมื่อเห็นภายในร้านมีเด็กหญิงอยู่อีกคน กลิ่นเครื่องหอมที่ผสมผสานกับกลิ่นอับยังคงลอยอวลอยู่ภายในร้านไม้
ระหว่างที่หญิงสาวเดินดูอัญมณีและของเก่า ชายหนุ่มก็นำพลอยขึ้นมาเช็ดและเหลือบมองเธอเป็นระยะๆ พร้อมรอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนริมฝีปาก
“มิตร ภาพนี้เธอจะแขวนไหม เห็นเอามาวางเกะกะนานแล้วนะ” อัคนีมายาถามเสียงเย็น
“ภาพไหนรึ” มิตรเลิกคิ้วเข้มขึ้น ทำหน้าไม่สลดที่โดนดุอีกครา
“ภาพนี้ไงเล่า” เด็กหญิงยกกรอบรูปไม้เก่าๆขึ้นให้อีกฝ่ายดูและระบายลมหายใจเบาๆอย่างระอา เธอเห็นเขาเอามาวางไว้ตรงนี้สามวันแล้ว และดูท่าทางว่าจะยังอยู่ตรงนี้ต่ออีกหลายวัน
“อ้าว ลืม งั้นแขวนเลยดีกว่า” เจ้าของร่างสูงเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ไม้
“ทำไมเธอถึงสะเพร่าแบบนี้นะ”
“แหม ดุจริง วันๆฉันมีงานเยอะแยะ มันก็ต้องมีลืมบ้างเป็นเรื่องธรรมดา”
เมื่อชลันธรเห็นภาพในกรอบรูปที่เด็กหญิงถืออยู่ แววตาก็เป็นประกายระยิบระยับขึ้น กำไลหน้ากว้างประดับเพชรเม็ดเล็กๆ ทำหน้ากำไลเป็นรูปหงส์นั้น เหมือนกับที่เธอเห็นในหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดอย่างไม่ผิดเพี้ยน
“กำไลหงส์ทิวา!”
“รู้จักด้วยรึ” มิตรหันมาถามอย่างประหลาดใจ
“รู้จักค่ะ ฉันเพิ่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับมันเมื่อวานนี้เอง ที่นี่มีเหรอคะ” นักเขียนสาวถามด้วยท่าทีสนใจ
“มี” เจ้าของร้านพยักหน้าเบาๆ
ร้านเล็กๆนี้ไม่ธรรมดาเลย คิดไม่ผิดที่ตัดสินใจเข้ามา แต่น่าสงสัยนักว่ากำไลหงส์ทิวามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง รู้ละ เขาต้องเป็นเจ้าหน้าที่ห้องสมุดคนเมื่อวานแน่ แต่กำลังแกล้งยียวนเธออยู่ ไม่มีใครหน้าตาเหมือนกันขนาดนี้หรอกถ้าไม่ใช่ฝาแฝด บางทีเรื่องลูกสาวผู้ว่าการเขตราศิกับกำไลเพชรก็อาจจะเป็นเขาที่แต่งขึ้นก็ได้ เพื่ออะไร…เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ในเมื่อมาไม้นี้ เธอจะลองเล่นเกมดูด้วยสักตั้ง อยากรู้นักว่าชายคนนี้ต้องการอะไร “ฉันขอดูกำไลได้ไหมคะ”
“ได้ แต่…มีข้อแม้นะ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเป็นทางการ ภายใต้ท่าทีที่ดูเหมือนเป็นคนง่ายๆสบายๆของมิตร มีหลายความคิดและแผนการที่ใครก็ไม่อาจล่วงรู้ได้!
----------------------------------------------------------------------------------------------------
คุณ ดวงมาลย์
ขอบคุณครับพี่จุ๊บบบบ
คุณ อสิตา
ฮ่าๆๆๆ ดีแล้ว จะได้มาร่วมขบวนการยุตามิตรให้สิตารา
คุณ Zephyr
กลัวโดนปรับ คราวนี้เลยรีบมาลงก่อนเลย เอ๊ะ รึเปล่านะ สามเรื่องมีตามิตรเป็นตัวเชื่อม เลยต้องไปผลุบๆโผล่ๆเรื่องนั้นทีเรื่องนี้ที แต่เหนื่อยในเรื่องมะม้ามากสุดเลย รอดูนะ ฮ่าๆๆ
คุณ patok
มีเรื่องชลันธรมาให้ตามต่อแว้ววว เรื่องของพี่เชนกับหนูมีนมีไม่เยอะะะ อย่าเพิ่งหมดความสนใจไปน้าาา
คุณ lovemuay
ไม่รู้ว่าอ่านมาถึงตอนนี้ได้คำใบ้เพิ่มรึเปล่าเอ่ย อิอิ ยังไงตอนหน้ามาติดตามกันต่อครับ
คุณ ใบบัวน่ารัก
มีออกมาปฏิบัติภารกิจข้างนอกบ้างครับ ฮ่า แต่ส่วนใหญ่ก็อยู่ร้านนั่นละ
คุณ goldensun
งานนี้ต้องยอมทิ้งร้านชั่วคราวเพื่อปฏิบัติหน้าที่ผู้ส่งต่ออัญมณีครับ แต่จะส่งให้ยังไงต้องติดตาม
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ
ฮ่า อ่านคอมเมนต์แล้วขำเลยครับ เพราะเพิ่งเห็นเมนต์ว่าในเรื่องมรกตสนธยาทักนางเอกเหมือนคนแก่ เรื่องนี้กลายเป็นจิ๊กโก๋ ยังไงฝากติดตามทั้งสามเรื่องต่อไปนะครับ
บุลินทร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 พ.ย. 2556, 08:22:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 พ.ย. 2556, 08:22:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 2027
| << บทที่ 1 กำไลหงส์ทิวา | บทที่ 3 ภูทิวา >> |
ดวงมาลย์ 14 พ.ย. 2556, 09:20:14 น.
มาอัพสายกว่าป๋องแป้งนะ รอติดตามต่อจ้า อิอิ
มาอัพสายกว่าป๋องแป้งนะ รอติดตามต่อจ้า อิอิ
Sansanook 14 พ.ย. 2556, 09:45:56 น.
อัคนีมายาเป็นเด็กคนเดียวกับสิตาราหรือปล่าวค่ะ ชักงง
อัคนีมายาเป็นเด็กคนเดียวกับสิตาราหรือปล่าวค่ะ ชักงง
konhin 14 พ.ย. 2556, 10:53:45 น.
ว้าว โผล่ไปทุกเรื่อง แล้วจะคุมcharacter ระหว่างเรื่องยังไงกันคะเนี่ยย(ถ้าโผล่บ่อย)
ว้าว โผล่ไปทุกเรื่อง แล้วจะคุมcharacter ระหว่างเรื่องยังไงกันคะเนี่ยย(ถ้าโผล่บ่อย)
ภาวิน 14 พ.ย. 2556, 11:10:42 น.
อยากรู้ว่ากำไลหงส์ทิวาจะพานักเขียนสาวไปไหน
อยากรู้ว่ากำไลหงส์ทิวาจะพานักเขียนสาวไปไหน
ริญจน์ธร 14 พ.ย. 2556, 12:04:59 น.
มาเจอร้านกาลเวลาแล้วสินะ ปล.ตอบแทนบุลินทรค่ะ อัคนีมายาคืออีกคนนะคะ ไม่ใช่สิตารา ทั้งเรื่องม่านทิวาฯ และ มรกตฯ เกิดหลังจากโมรารัตติกาลค่ะ ตัวละครเลยมีการเปลี่ยนแปลงไปบ้าง
มาเจอร้านกาลเวลาแล้วสินะ ปล.ตอบแทนบุลินทรค่ะ อัคนีมายาคืออีกคนนะคะ ไม่ใช่สิตารา ทั้งเรื่องม่านทิวาฯ และ มรกตฯ เกิดหลังจากโมรารัตติกาลค่ะ ตัวละครเลยมีการเปลี่ยนแปลงไปบ้าง
lovemuay 14 พ.ย. 2556, 13:07:03 น.
ข้อแม้คืออารัยน้า?
ข้อแม้คืออารัยน้า?
อสิตา 14 พ.ย. 2556, 14:01:11 น.
ป.ล. เด็กที่ชื่ออัคนีมายาคือลูกสาวท่านอัคนินะคะ
ถึงตอนนั้นสิตาราก็ไม่อยู่ร้านกาลเวลาแล้ว จะหายไปยังไง...โปรดติดตาม
ป.ล. เด็กที่ชื่ออัคนีมายาคือลูกสาวท่านอัคนินะคะ
ถึงตอนนั้นสิตาราก็ไม่อยู่ร้านกาลเวลาแล้ว จะหายไปยังไง...โปรดติดตาม
Zephyr 14 พ.ย. 2556, 17:08:33 น.
อัคนีมายา ตอนแรกเฟอร์อ่านเป็น อัคนิมา งง ฮ่าๆๆ
เห็นมิตรเรียก มายา เลยไปอ่านใหม่ ก็ เออ ชั้นอ่านผิดเองนี่
ตกลงตามิตรจะถูกเด็กผู้หญิง ดุๆๆๆๆและก็ดุๆๆๆ แบบนี้เรอะ
หงอจริงเลย ฮะฮ่า ทั้งสิตารา ทั้งอัคนีมายา แต่คนหลังนี่ ไม่ยอม เดี๋ยวพ่อตามมาอาละวาด
เจ้าเลห์เนอะ ผู้ชายตระกูลนี้ มายา หนูก็ไม่เคารพ ญาติผู้ใหญเลยน้า นี่อามิตรไม่ใช่เรอะ
อย่าทำนิสัยเหมือนลูกพี่ลูกน้องไร้ตัวตนเซ่ เดี๋ยวไม่มีใครมาขอนะ เอ้า
ลันจะโดนสูบเข้ารูปภาพนั้นมั้ยอ่ะ เสียงนั่นคือเสียงเจ้าของกำไลป่ะ โดนสิงเหรอออ
อัคนีมายา ตอนแรกเฟอร์อ่านเป็น อัคนิมา งง ฮ่าๆๆ
เห็นมิตรเรียก มายา เลยไปอ่านใหม่ ก็ เออ ชั้นอ่านผิดเองนี่
ตกลงตามิตรจะถูกเด็กผู้หญิง ดุๆๆๆๆและก็ดุๆๆๆ แบบนี้เรอะ
หงอจริงเลย ฮะฮ่า ทั้งสิตารา ทั้งอัคนีมายา แต่คนหลังนี่ ไม่ยอม เดี๋ยวพ่อตามมาอาละวาด
เจ้าเลห์เนอะ ผู้ชายตระกูลนี้ มายา หนูก็ไม่เคารพ ญาติผู้ใหญเลยน้า นี่อามิตรไม่ใช่เรอะ
อย่าทำนิสัยเหมือนลูกพี่ลูกน้องไร้ตัวตนเซ่ เดี๋ยวไม่มีใครมาขอนะ เอ้า
ลันจะโดนสูบเข้ารูปภาพนั้นมั้ยอ่ะ เสียงนั่นคือเสียงเจ้าของกำไลป่ะ โดนสิงเหรอออ
patok 14 พ.ย. 2556, 17:41:06 น.
มิตร เมห์ฮรา โผล่ไปทุกที่เลยน้า แหม่
มิตร เมห์ฮรา โผล่ไปทุกที่เลยน้า แหม่
goldensun 14 พ.ย. 2556, 20:06:49 น.
มิตรรับเลี้ยงเด็กด้วยหรือคะ จำกัดทีละคน กับสิตาราเหมือนเพื่อน แต่กับมายานี่ ลูกน้องแท้ๆเลย
อยากรู้จัง กำไลหงส์ทิวามีอำนาจอะไร
มิตรรับเลี้ยงเด็กด้วยหรือคะ จำกัดทีละคน กับสิตาราเหมือนเพื่อน แต่กับมายานี่ ลูกน้องแท้ๆเลย
อยากรู้จัง กำไลหงส์ทิวามีอำนาจอะไร
nako 14 พ.ย. 2556, 21:50:58 น.
มิตรมีข้อแม้อะไรน๊า
มิตรมีข้อแม้อะไรน๊า
นักอ่านเหนียวหนึบ 14 พ.ย. 2556, 23:30:28 น.
ตอนนี้ขอเปลี่ยนตามิตรเป็นปู่โสมเฝ้าทรัพย์แทนดีกั่ว
อยากไปเที่ยวแล้วๆๆๆ ไรเตอร์พาไปเที่ยวหน่อยยยย
แบบนี้แปลว่า ทั้งสามเรื่อง จิพาเราไปเที่ยวโลกอนาคตกันหมดเลยใชป่าว
เค้าอยากเจอโดเรมอนด้วยยย
555
ตอนนี้ขอเปลี่ยนตามิตรเป็นปู่โสมเฝ้าทรัพย์แทนดีกั่ว
อยากไปเที่ยวแล้วๆๆๆ ไรเตอร์พาไปเที่ยวหน่อยยยย
แบบนี้แปลว่า ทั้งสามเรื่อง จิพาเราไปเที่ยวโลกอนาคตกันหมดเลยใชป่าว
เค้าอยากเจอโดเรมอนด้วยยย
555