โมรารัตติกาล {{{ชุดอัญมณีเหนือกาล}}}สนพ.อรุณ
รัตติกาล ทิวา สนธยา สามเวลาที่อยู่คู่โลกมาแต่บรรพกาล
ตำนานบทใหม่แห่งอัญมณีเหนือกาลจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้า!
-------------------------
ยังเคยยินเรื่องราวของหินโมราแห่งรัตติกาล
พลอยโบราณล้ำค่าที่อาจนำพาใครบางคนหวนสู่อดีตกาล เรื่องของมันอาจถูกกลบฝัง
กร่อนกลืนไปกับเงื้อมเงาแห่งกาลเวลาที่ค่อยๆเปลี่ยนความรับรู้ของผู้คน
แต่กับเขา...
ผู้ซึ่งมีเพียงความแค้น ไม่มีแม้ร่างกาย เป็นแต่เพียงวิญญาณที่ล่องลอยไปในราตรี
เฝ้าเพรียกหาให้อดีตหวนคืนกลับ เพื่อเปลี่ยนวันแห่งความพ่ายแพ้ให้กลายเป็นชัยชนะ
เวลาผ่านเนิ่นนานนับสิบๆปีจากวันที่เขาตาย
โลกเปลี่ยนแปร แต่ใจของเขาไม่เคยเปลี่ยนตาม
เขายังคงไม่ไปไหน
แม้จำได้ว่าตนเองเคยมีนาม เคยเป็นใครคนหนึ่งที่ถูกเรียกขานว่าชามัล เมห์ฮรา
แต่ตอนนี้แทบไม่รู้สึกว่านามนั้นคือตนเอง ไม่ได้มีใครเรียกชื่อเขานานมากแล้ว
ตั้งแต่เขากลายเป็นชีวิตไร้ตัวตนในความมืด ที่ยังจำได้ดีคือความแค้นต่อทุกสิ่งทุกอย่าง
ไม่เว้นแม้กระทั่งแค้นตัวเอง ที่พ่ายแพ้ และต้องตาย...
วิญญาณของเขายังรอคอยวันที่มือซึ่งมองไม่เห็นคู่นี้จะเอื้อมคว้าไปถึง
อัญมณีเม็ดนั้นที่จะพาเขากลับไปแก้ไขอดีต
...โมราแห่งรัตติกาล
และคนที่จะนำพาเขาไปถึงมันได้ มีแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น
------------------------------------
เรื่องเริ่มต้นที่ร้านอัญมณีเก่าคร่ำคร่า หลายคนเดินผ่านเลยไป แต่มีบางคน...
คนที่ตามหาเท่านั้นจึงจะค้นพบการมีอยู่ของร้าน และเปิดประตูเข้ามา
ตัวร้านเดินทางอยู่ในระหว่างมิติเวลา บางทีมันอาจไปโผล่ที่ตรอกโทรมๆสักตรอกในอนาคต
หรือในซอยคับคั่งย่านเยาวราชที่คนพลุกพล่านเดินผ่าน แต่จะไม่มีใครหยุดสนใจ
นอกเสียจากคนผู้มีชะตาผูกพันกับพลอยทรงอำนาจลึกลับสักเม็ดในร้าน
ท่านจะได้รับการต้อนรับจากเจ้าของร้านที่ชื่อ มิตร เมห์ฮรา
ตำนานบทใหม่แห่งอัญมณีเหนือกาลจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้า!
-------------------------
ยังเคยยินเรื่องราวของหินโมราแห่งรัตติกาล
พลอยโบราณล้ำค่าที่อาจนำพาใครบางคนหวนสู่อดีตกาล เรื่องของมันอาจถูกกลบฝัง
กร่อนกลืนไปกับเงื้อมเงาแห่งกาลเวลาที่ค่อยๆเปลี่ยนความรับรู้ของผู้คน
แต่กับเขา...
ผู้ซึ่งมีเพียงความแค้น ไม่มีแม้ร่างกาย เป็นแต่เพียงวิญญาณที่ล่องลอยไปในราตรี
เฝ้าเพรียกหาให้อดีตหวนคืนกลับ เพื่อเปลี่ยนวันแห่งความพ่ายแพ้ให้กลายเป็นชัยชนะ
เวลาผ่านเนิ่นนานนับสิบๆปีจากวันที่เขาตาย
โลกเปลี่ยนแปร แต่ใจของเขาไม่เคยเปลี่ยนตาม
เขายังคงไม่ไปไหน
แม้จำได้ว่าตนเองเคยมีนาม เคยเป็นใครคนหนึ่งที่ถูกเรียกขานว่าชามัล เมห์ฮรา
แต่ตอนนี้แทบไม่รู้สึกว่านามนั้นคือตนเอง ไม่ได้มีใครเรียกชื่อเขานานมากแล้ว
ตั้งแต่เขากลายเป็นชีวิตไร้ตัวตนในความมืด ที่ยังจำได้ดีคือความแค้นต่อทุกสิ่งทุกอย่าง
ไม่เว้นแม้กระทั่งแค้นตัวเอง ที่พ่ายแพ้ และต้องตาย...
วิญญาณของเขายังรอคอยวันที่มือซึ่งมองไม่เห็นคู่นี้จะเอื้อมคว้าไปถึง
อัญมณีเม็ดนั้นที่จะพาเขากลับไปแก้ไขอดีต
...โมราแห่งรัตติกาล
และคนที่จะนำพาเขาไปถึงมันได้ มีแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น
------------------------------------
เรื่องเริ่มต้นที่ร้านอัญมณีเก่าคร่ำคร่า หลายคนเดินผ่านเลยไป แต่มีบางคน...
คนที่ตามหาเท่านั้นจึงจะค้นพบการมีอยู่ของร้าน และเปิดประตูเข้ามา
ตัวร้านเดินทางอยู่ในระหว่างมิติเวลา บางทีมันอาจไปโผล่ที่ตรอกโทรมๆสักตรอกในอนาคต
หรือในซอยคับคั่งย่านเยาวราชที่คนพลุกพล่านเดินผ่าน แต่จะไม่มีใครหยุดสนใจ
นอกเสียจากคนผู้มีชะตาผูกพันกับพลอยทรงอำนาจลึกลับสักเม็ดในร้าน
ท่านจะได้รับการต้อนรับจากเจ้าของร้านที่ชื่อ มิตร เมห์ฮรา
Tags: มนตราอัญมณี มายาไฟในดวงตา ชามัล มิตร สิตารา มัชฌิม์ รัตติดารา สิงหรานี ราศีที่สิบสาม ม่านทิวาพชร มรกตสนธยา
ตอน: บทที่ ๑๖ คำบอกลาครั้งสุดท้าย (...จบบท - ต่อจากนี้ไปจะเป็นยังไงนะ)
ตอนนี้เฟซบุค มนตราอัญมณี เริ่มเล่นเกมแจกนิยายชุด อัญมณีเหนือกาลแบบยกชุดแล้วนะคะ
เพจนักเขียนก็แจกเล่มเดี่ยว แจกกันเข้าไป นักอ่านที่รักอย่าลืมมาสนุกกัน *-* หุหุ
สำหรับเรื่องนี้วันพฤหัสจะลงเป็นตอนสุดท้ายแล้วค่ะ ขอให้สนุกด้วยกันจนวันสุดท้ายนะ
อย่าลืมกดถูกใจให้เค้า ใครว่างจะช่วยกดย้อนหลังให้ครบทุกตอนก็จะเป็นพระคุณ
ชาวบ้านเค้าจะได้เชื่อว่ามันสนุกนะคะ เหอๆๆ
------------------
สิตาราเดินช้าๆเข้ามาหยุดยืนต่อหน้าชามัล ค่อยๆยกมีดสั้นเล่มคู่กายที่ได้รับจากราศีสิงห์ขึ้น
“ข้ามีธุระ กับอสรพิษเลือดเย็นตนนี้” หญิงสาวเอ่ยกร้าวดังด้วยน้ำเสียงแหบล้าที่พยายามเค้นคั้นพ้นคอ
ชามัลยกมือห้ามศานติมันและคนอื่นๆ ส่วนตนไม่หลบ ไม่เบนหนี
แม้เห็นว่าที่ด้ามมีดนั้นมีอักขระอย่างเดียวกับของสิงหรานีซึ่งเคยฟันเขาตกเลือด
“เอาสิ” ชามัลเอ่ยเบาพลางพยักหน้าช้าๆ เชื้อเชิญให้สิตาราเสือกมีดเข้าหา
หากว่าเธอกล้าแทงเขาจริงก็ย่อมได้ มาวัดใจกันดูตรงนี้เลย...
หญิงสาวผู้คั่งแค้นเห็นเพียงแววตาท้าทายที่โผล่พ้นผ้าปิดหน้าของชามัล
เธอจ่อมีดเข้าที่กลางหน้าผากเขาที่ไม่กะพริบตาเลยแม้แต่น้อย ตาเธอหลุบต่ำมอง
ชามัลยังสวมเสื้อเปิดเปลือยอกอย่างเคย สิตาราจึงค่อยๆวาดปลายมีดต่ำลงมา เล็งที่ตรงหัวใจ
แววตาของชามัลยิ่งเจิดจ้าท้าทายเมื่อเธอกดคมมีดเข้าหานิดหนึ่ง พอให้ปลายมีดแหลมได้ดื่มเลือดของเขา
เลือดสีดำไหลฉ่าหยดลงราวของเหลวเดือด พร้อมควันดำที่ลอยขึ้นกั้นกลางระหว่างการสู้นัยน์ตาของเขาและเธอ
ชามัลหลับตาลงยิ้มรับ ผายมือออกทั้งสองข้าง
ยินยอมโดยดุษณี ถ้าหากว่าที่รู้จักสิตารามาตลอดมันจะผิด เขาก็ยอมให้เธอพร่าผลาญชีวิตลงตรงนี้
เขาไม่เชื่อเลยแม้เพียงเสี้ยวใจว่าสิตาราจะฆ่าเขาได้ เพราะรู้จักเธอดีกว่าที่เธอรู้จักตัวเอง อย่างน้อยๆก็ในข้อนี้...
สิตารากัดฟัน มือสั่นอย่างระงับไม่อยู่ ทำสิ ฆ่าเขา โอกาสมารออยู่ตรงหน้านี้แล้ว เมื่ออนาคตที่จะเข้าใจกันได้
นั้นคงไม่มี ความรักที่มีต่อเขามันก็แค่ความหลง เป็นแค่ภาพลวงตา!
ทว่าสุดท้ายแล้ว เธอก็ทำไม่ลง ...สิตาราคำรามดังในคอ ก่อนตวัดปลายมีดฉับ
...ไม่ใช่กับเขา แต่เธอใช้อีกมือยื้อกระชากสร้อยคอหนังที่ร้อยโมราเลือดเอาไว้
ตวัดมีดตัดมันขาดทีเดียวด้วยโลหะพิเศษอาคมแรงกล้า ก่อนยกลูกปัดเม็ดนั้น
ที่ยามนี้กระแสธารเลือดภายในกำลังปั่นป่วนเรืองแสงจนเห็นได้ชัดขึ้นต่อหน้าชามัล
ปาดปลายมีดที่เลอะเลือดสีดำของเขาป้ายเข้ากับพลอยให้เห็นชัดๆ
“อาจไม่เคยมีคนทำเช่นนี้มาก่อน แต่วันนี้ข้า สิตารา เจ้าของเก่าแห่งโมรารัตติกาล!
ขอปลดปล่อยพลอยเม็ดนี้ให้เป็นอิสระ ยกชีวิตคืนให้ทาสแห่งโมรารัตติกาล”
หญิงสาวประกาศกร้าวให้ทุกคนได้ยินด้วย ก่อนปาโมราทั้งซากสร้อยที่เหลือใส่ตักชามัลโดยแรง
พรายเลือดเดือดของมันยิ่งเรื่อเรืองแดงจ้าสะท้อนออกมาโดยรอบ คล้ายจะตอบรับคำเธอ
“จากนี้ไปขอให้สิ้นความผูกพัน ไม่หลงเหลืออะไรเกี่ยวข้องกันอีกตราบวันตาย ข้าไม่ใช่นาย!
อสรพิษนี้ไม่ใช่ทาส! เพราะคนที่ถูกพันธนาการชีวิตเอาไว้อย่างน่าสมเพช ที่ผ่านมามันก็มีแต่ข้าคนเดียว!”
ศานติมันนิ่วหน้ามองหญิงสาว “ผิดใจกันอะไรร้ายแรงใหญ่โตนัก เจ้าเพิ่งจะแต่งงานกับเขาไม่ใช่หรือ”
“แล้วชายคนนี้คิดหรือเปล่าว่าแต่งงานกับข้า ก็แค่หาผลประโยชน์! ตัวยังไปเกลือกกลั้วหญิงงามเมือง
ไม่เลือกหน้าลับหลัง...อ้อ ข้าเรียกผิด จะเรียกงั้นไม่ได้ เพราะหญิงที่ว่าเป็นถึงจ้าวราศีกันย์”
สิตาราประชด มองสีหน้าคาดไม่ถึงของชามัลอย่างสะใจ
“ชามัล ท่านควรพูดอะไรหน่อยไหม นั่งเฉยแบบนี้ท่าจะไม่สู้ดี” ศานติมันยังพยายามเกลี้ยกล่อม
อันที่จริงชายผู้ซ่อนร่างอสรพิษตะลึงแข็งค้างไปแล้วด้วยซ้ำ จากเคยพูดเก่งเป็นต้องนิ่งงันเอ่ยอะไรไม่ออก
ด้วยความรู้สึกหลากใจ! คืนโมรารัตติกาลให้เขาอย่างนั้นหรือ...นี่มันรับไม่ได้! คาดไม่ถึง!
หนักยิ่งกว่าที่เธอจะแทงมีดเสียบตัดขั้วหัวใจเขาเสียอีก
“ก็บอกว่าไม่ต้องฟังเขาพูดไง ถ้าอยากจะรู้ความจริงฟังข้านี่” สิตารายกนิ้วข้างว่างขึ้นชี้หน้าชามัล
“ศานติมัน เมห์ฮรา อสรพิษตนนี้หลอกใช้ท่าน” หญิงสาวหายใจเข้าแรง รวบรวมเสียงเปล่งออกมาดังๆ
“...ตั้งแต่แรกแล้ว จุดมุ่งหมายของเขาซึ่งไร้ร่างจะสิงสู่ ก็คือการสร้างร่างกายใหม่ขึ้นมา
เพื่อรวบรวมรัตติดาราให้เป็นปึกแผ่น!” เธอรู้ว่าทุกคนกำลังฟังจึงตะเบ็งเสียงให้คนในโถง
ที่งามเสมอท้องพระโรงแห่งจักรวรรดิอินเดียได้ยินกันทั่วทุกตัวคน
“ทุกอย่างก็เพื่อย้อนมาบ่อนทำลายเมห์ฮราให้พินาศราบคาบลงแทบเท้า”
สิตาราสะบัดหันไปมองสบตาศานติมันที่ยืนนิ่งอยู่ “เขาใช้ท่าน เพราะรู้ว่าท่านมีวิชาที่ต้องการ
จากนั้นก็ใช้ข้า...ผู้มีชะตาจะต้องขึ้นเป็นราศีที่สิบสามให้เป็นสะพานสู่ทุกสิ่ง เออ ท่านผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมห์ฮรา
นี่แหละ ข้ากำลังสารภาพ ไม่ต้องมัวตะลึงอยู่หรอก! ข้าคือเด็กคนเดียวกับที่ท่านเคยส่งคนไปเผาบ้านไง
เราพี่น้องรอดตายเพราะน้องชายท่านไม่ชั่วเหมือนพี่ เขาถึงคู่ควรจะเป็นผู้นำมากกว่า ได้ยินไหม!
แต่ตอนนี้ข้าก็มามอบตัวแล้ว จับข้าสิ ข้าคือราศีที่สิบสามแห่งรัตติดารา รออะไรอยู่เล่า
พวกเจ้าก็ด้วย ยืนโง่อยู่ทำไม!”
สิตาราหัวเราะเมื่อพูดเปิดโปงชามัลออกไปจนสิ้น เขาคงเกลียดเธอยิ่งกว่าใคร
ตอนนี้ทุกอย่างคงสาย เมื่อต้นรักน้อยๆนั้นเหี่ยวแห้งตายไปเสียแล้ว
ตายอยู่คาใจของเธอนี่เอง ตั้งแต่เห็นภาพบาดใจของคนไร้สัตย์
เธอก็เหมือนปิดลั่นกลอนที่หน้าต่าง ปิดสองตา ปิดหนึ่งใจ ไม่อยากรู้ ไม่อยากรักอีกต่อไป
แต่ตอนนี้เธอมิใช่ไร้สติ ชามัลจะต้องสำนึกเสียที ว่าที่ทำอยู่มันไม่ถูก!
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงัดจนแทบว่าเข็มตกพื้นก็ได้ยิน
ทว่าเมื่อศานติมันยังไม่สั่งลงมือก็ไม่มีผู้ใดกล้าเคลื่อนไหว ในชั่วขณะนั้น
ชามัลหันไปสบตาปู่ของตน รู้สึกราวกับว่ากลับไปเป็นเด็กชายผู้ทำผิดและกำลังจะถูกลงโทษ
แต่เขาไม่กลัวเลยสักนิด นอกจากไม่กลัวแล้ว ยังจะไม่ยอมรับโทษทัณฑ์ใด!
“ที่เด็กคนนี้พูด เป็นเรื่องจริงหรือไม่ ว่าอย่างไรสหาย จงบอกข้ามา”
ทายาทอันดับสองของเมห์ฮรายังหันมาเอ่ยกับแขกพิเศษด้วยรอยยิ้มเคลือบแคลง
ทั้งที่เร็วๆนี้บิดาเขามีแผนจะสงบศึกกับรัตติดารา อย่างน้อยๆก็กับราศีที่ดีกับทางฝั่งนี้
อย่างราศีเมษที่ยังหลงเหลือ หรือราศีคนคู่ที่เคยดีต่อกันมาในรุ่นก่อนๆ ลอบเป็นสายให้ความช่วยเหลือ
ตระกูลของเขาจนมีบุญคุณติดค้างต่อกัน...จนถึงรุ่นนี้ ฝาแฝดประหลาดที่ชอบมาพบเมห์ฮรากัน
คนละวาระโอกาส แต่ทั้งคู่ก็ลอบให้ความช่วยเหลือแก่เมห์ฮราไม่น้อยหน้าไปกว่ากัน
ทว่าสำหรับเรื่องตรงหน้า ศานติมันยังไม่ใช่ว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่เขาต้องการจะฟังจากปากชามัล
คนถูกถามนิ่งอั้น ท้ายที่สุดก็ค่อยๆลุกยืน พยักหน้ารับอย่างไม่กลัวเกรง
ส่งเสียงตอบไปจากใต้ผ้าดำที่ปิดหน้าตนอยู่
“ที่นางพูดเป็นความจริงทุกคำ แต่ยังมีความจริงยิ่งกว่าที่ท่านต้องรู้ ขอให้รู้ไว้!
ข้าไม่มีวันทำร้ายท่าน...แม้ตัวข้าเองจะเคยเชื่อว่าข้าทำได้” ชามัลตะโกนปนหัวเราะแหบพร่า
“น่าขำ ที่ข้าทำไม่ได้จริงๆ ต่อให้มีโอกาสแบบนั้นผ่านมาอีกกี่ครั้ง ข้าก็ฆ่าท่านไม่ลง!”
ศานติมันตะลึง เกือบจะสั่งให้ลงมืออยู่แล้ว...
ถ้าไม่เห็นประกายรื้นด้วยหยาดน้ำในดวงตาน้ำตาลทองคู่สวยที่มีตำหนิรอยเล็บเสือตรงตาซ้าย
ทว่าชามัลไม่อยู่ให้ใครมองนานไปกว่านั้น ชายหนุ่มสลายร่างกลายเป็นควันดำ
พุ่งพรวดเข้าหาสิตาราที่ยืนอยู่ โฉบเธอมุ่งไปทางประตูทางออก ผู้ดูแลเมห์ฮราที่นิ่งสงบในทีแรก
ต่างกลุ้มรุมพลังไฟแรงร้อนพุ่งเข้าสกัดกั้นทางหนีได้ทันท่วงที แต่แล้วที่ทุกคนคาดไม่ถึง
งูดำมหึมากลับสวนพลังนั้นด้วยไฟประลัยกัลป์รุนแรงยิ่งกว่าจนลูกไฟที่กั้นขวางแตกกระจาย
เป็นเสี่ยงไปรอบทิศ แล้วทะลวงพุ่งออกไปไวกว่าสายฟ้า
ศานติมันมองเหล่าผู้ดูแลเร่งตามติดอสรพิษที่เป็นประหนึ่งอสูรร้ายซึ่งถูกสร้างขึ้นมาด้วยมือของเขานี่เอง
ชายผู้มากปัญญานิ่งขรึมลง ไม่ออกคำสั่งใดๆ ได้แต่ทรุดลงนั่งช้าๆบนที่นั่งเหมือนบัลลังก์ หันมองข้างกาย...
ที่นั่งตัวเคียงกัน เมื่อครู่ยังมีสหายร่วมดื่ม แต่บัดนี้มันว่างเปล่าลงแล้ว
คราวนี้เขาปล่อยให้เป็นการตัดสินใจของคนอื่นเป็นครั้งแรก
ว่าจะติดตามต่อหรือปล่อยให้หนีไป
พลังไฟอภิมหาศาลที่เห็นนั้นแทบเพียงพอจะต่อกรกับระดับอัคนิ น้องชายผู้ทรงพลังไฟเลิศล้ำ
ประดุจเจ้าแห่งไฟของเขาได้
ทั้งคำพูดประโยคท้ายก่อนสหายผู้พิเศษจะจากไปยังสะท้อนก้องกลับไปกลับมาในใจ
“บางทีข้าควรจะเดาได้อยู่แล้ว ไม่ผิดแน่ นามของท่านนั้นคงจะเป็น ชามัล แห่ง...เมห์ฮรา”
ข้างนอกนั้นเป็นเวลาเย็น อสรพิษสีดำพุ่งเร็วรี่จากมาไกลลิบ รวดเร็วรุนแรงยิ่งกว่าผีพุ่งไต้
รับรู้ได้ว่าร่างที่ตนพาติดมาด้วยไม่มีอาการต่อต้าน ชามัลกำลังสะเทือนอารมณ์กับสิ่งที่เกิดเป็นอย่างมาก
เป็นเรื่องนานปีทีหน ไม่สิ มันไม่เคยเกิดขึ้นกับคนอย่างเขา ทั้งเรื่องของปู่ ...เหมือนสิ่งยิ่งใหญ่
ที่เขาทำมาตลอดหลายปีกลายเป็นเรื่องน่าอดสูไร้สาระ และทั้งเรื่องโมราที่เธอปาคืนใส่หน้า
เป็นความสะเทือนใจอย่างที่สุด ไม่เคยคาดคิดว่าจะเห็นหรือได้ยิน!
ด้วยความที่พุ่งมาแรงจนแทบหยุดไม่อยู่ เมื่อสายตามองเห็นธารน้ำตกขนาดใหญ่ขวางอยู่เบื้องหน้า
ชามัลจึงพาร่างบอบบางตกลงในนั้นตูมใหญ่ ร่างกลายกลับเป็นคนในพริบตา ในขณะที่สิตารา
เริ่มดิ้นรนสะบัดหนีเพื่อตะกายตัวให้พ้นน้ำตามสัญชาตญาณ ก่อนจะพบว่ามันไม่ได้ลึกอะไรนัก
ไม่นานก็ก้าวถึงตรงที่เหยียบยืนได้ แต่หนีไม่ทันชามัลที่ยุดแขนเธอแรง กระชากให้หันกลับไป
“ร้ายนักนะ! ที่ทำให้ฉันคายไอ้สิ่งที่เรียกว่าความอ่อนแอออกมาได้ขนาดนี้”
ชามัลคำรามกร้าวด้วยอารมณ์ดิบจากห้วงลึก รั้งแขนเล็กดึงเธอเข้าหาจนกายแนบชิดสนิทกันในน้ำ
ฉกจุมพิตดุดันรุนแรง บดขยี้ริมฝีปากอย่างไม่ปรานี
สิตาราใช้สองมือผลักอกชามัล สะบัดฝ่ามือฟาดหน้าเขาสุดแรงที่มี ทาสแห่งโมราหน้าหัน
และเมื่อจอมวายร้ายหันกลับมาจ้องตาเธออีกครั้ง หญิงสาวก็เห็นรอยมือของตนบนหน้านั้นแดงเห่อขึ้น
ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีรอยเลือดที่ตรงมุมปาก สมกับที่มีเพียงเธอที่ทำให้เขาเจ็บตัวได้จริงๆ
ต่อให้คืนโมราให้เขาไปแล้ว เธอก็ยังทำเขาเจ็บได้งั้นรึ
“สิตารา! นี่มันจะเกินไปแล้ว ทำไมต้องทำขนาดนี้ เรื่องที่เกาะนั่นยังไม่หายเคืองกันอีกหรือไง
ก็บอกหลายหนว่าไม่เคยคิดอย่างที่พูดเลย” ชามัลหัวเสีย ลากแขนสิตาราขึ้นมายังฝั่ง
ผลักเธอลุยพงหญ้าที่ไม่ได้สูงอะไรนักจนหลังไปติดต้นไม้ที่ขึ้นอยู่ริมธารน้ำตก
“ฉันหรือจะฆ่าเธอ ไม่ว่ายังไงมันก็ทำไม่ลง เหมือนกับที่ฉัน...เคยคิดว่าฆ่าปู่ตัวเองได้ แต่มันก็ไม่มีวัน”
“แล้วไงอีก บ่นต่อสิ” สิตาราพูดปนเยาะ “ตอนนี้แผนถูกทำลายไปตั้งครึ่งแล้วนะ
อย่างน้อยทางพวกเมห์ฮราก็คงเตรียมรับมือเต็มสูบ ต้องแสดงความเสียใจด้วยจริงๆ”
ชามัลมองคนในกำมือ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงฆ่าทิ้งตั้งแต่มาพล่ามพ่นวาจาต่อหน้าปู่เขาเมื่อครู่
แต่นี่เขากลับไม่รู้จะทำยังไงกับเธอ หรือจะจับพาดตักฟาดก้นเสียให้สาแก่ใจ
ชายหนุ่มมองดวงหน้าสวยที่ดูจะถูกชะล้างความมอมแมมออกไปหลายส่วน
เธอยังบึ้งตึงและไม่มองสบตาเขา
สละความเป็นเจ้าของโมรางั้นรึ...
ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ เอาเข้าจริงเขาก็เรียกว่าเป็นอิสระแล้วสิ
พลอยดูเหมือนจะตอบรับ ท่านปู่เคยบอกว่าการจะใช้มนตร์บทนี้ได้
จำเป็นจะต้องมีมนุษย์เป็นผู้ถือครอง ใช้พลังควบคุมกำกับพลอย
แต่ในเมื่อผู้ครอบครองโมราเป็นผู้ปลดปล่อยทั้งยกอำนาจให้เป็นของตัวเขาเอง
พลอยอาถรรพณ์แรงร้ายก็ดูเหมือนจะขานรับคำนั้นอย่างไม่อิดออดใดๆ
“หมดธุระแล้ว ถ้าไม่ฆ่าฉันก็ปล่อย ฉันจะไป ไม่อยากเห็นหน้าคนบางคน” หญิงสาวถอนใจแรง
ตอนนี้จะไม่มีอะไรเหลือไว้ผูกพันเขาและเธอต่อไปอีกแล้วจริงละหรือ ชามัลเริ่มโกรธ
ดูสิตาราจะไม่หวั่นกลัวการอาละวาดของเขาเอาเสียเลย เมื่อเป็นแบบนี้ละก็...
“อ๊ะ”
หญิงสาวอุทานเมื่อชายหนุ่มที่คุกคามเธออยู่กลายกลับคืนไปอยู่ในรูปอสรพิษ
ก่อนจะม้วนพันเธอแนบแน่นลงไปกับพื้นหญ้านุ่มๆที่โคนต้นไม้ อาการรัดพันเกี่ยวของเขา
เหมือนกับว่ากำลังจะ... แย่แล้ว ก่อนที่สิตาราจะทันรู้เนื้อรู้ตัว ร่างดำมันละเลื่อมก็คล้ายจะดึงรั้ง
ชุดที่เปียกปอนของเธอออกทั้งบนทั้งล่าง เขากำลังทำกับเธอเหมือนงูหลามที่จัดการกับเหยื่อ
เพียงแต่เป็นเหยื่ออันโอชะอย่างพิเศษที่ต้องปอกเปลือกออกก่อนจะกลืนกินได้ทั้งตัว
“ไม่อยากเห็นหน้า ฉันก็กลายเป็นงูแทนนี่แล้วไง” เสียงร้ายกาจดังขึ้นริมหู
ดูเหมือนจะเริ่มมีแววเหนือกว่าอยู่ในที
สิตาราดิ้นหนี แต่ยิ่งดิ้นผ้าผ่อนที่ติดกายก็คล้ายจะยิ่งหลุดร่นออกไป เปิดผิวเนื้อให้เขาได้สัมผัสถนัดถนี่
หญิงสาวหลับตาปี๋ เมื่อรู้สึกถึงลิ้นงูที่แลบออกมาแตะสัมผัสแผ่วๆตรงช่วงเอวเปลือยเปล่าของเธอ
ที่ตอนนี้เหลือเพียงชุดชั้นใน!
แต่แล้วมันก็เปลี่ยนแปลงไป เมื่อเธอรู้สึกถึงมือที่โอบรัดของคนที่คร่อมอยู่ติดหลัง
ชามัลในร่างมนุษย์ผู้ชายกำลังเอาหน้าซุกหลังเธออยู่ ทุกอย่างของเขาเปลือยและเปียกลื่น
ยื่นกว่าของเธอ แม้อยากจะทำเย็นชาใส่แค่ไหน แต่เจอแบบนี้สิตาราก็ถึงกับร้องอุทานออกมา
พลางแอ่นเอวหลบ ยิ่งทำให้บั้นท้ายของเธอหยอกล้อกับเขาสนิทแนบขึ้นไปกว่าที่ควรจะเป็น
ชามัลรู้สึกคล้ายจะเป็นบ้า เมื่อเด็กสาวที่กลายมาเป็นเจ้าสาวปลุกเร้าอารมณ์เขาขึ้นมาได้จนถึงขีดสุด
เขาอยากจะกระชากชั้นในชิ้นน้อยๆที่เหลือนั้นทิ้งไปแล้วร่วมรักกับเธออย่างป่าเถื่อนที่สุด
ให้มันรู้ไปว่าจะมาทิ้งเขาอย่างนี้ไม่ได้เป็นอันขาด แต่แล้วเมื่อเห็นหน้าของสิตารา ก็กลับรู้สึกว่า
ยังมีเรื่องสำคัญกว่านั้นต้องคุยกัน
ชายผู้มีร่างอสรพิษจึงกดกอดเธอแนบอก ปล่อยให้สิตาราฟุบลงติดพื้นอย่างที่เธอต้องการจะ
ซ่อนร่างจากความอายสายตาเขา แต่ชายหนุ่มก็ยังพร่ำพูดชิดริมหูที่แดงก่ำขึ้นอย่างน่ารัก
ร่างกายเธอก็เป็นของเขามาตั้งแต่เด็กๆ เขาเคยอยู่ในตัวเธอ ต่อให้ในใจเธอนั่นเลยด้วยซ้ำ!
จะมาขับไล่กันง่ายๆได้ละหรือ
“ฉันไม่รู้ว่าเธอหนีจากเกาะเงามาท่าไหน แต่ถึงโกรธกันก็ช่วยพูดกันก่อน ให้ฉันตั้งตัวติดบ้าง
ว่าทุกอย่างมันมาถึงจุดนี้ได้ยังไง” ชามหนุ่มลดเสียงลงเบาคล้ายแทบไม่กล้ายอมรับออกมา
แตะจูบไล่เรื่อยไปตามหัวไหล่มน เป็นไปอย่างอ่อนโยนยิ่งราวกำลังสัมผัสเจ้าสาวผู้บริสุทธิ์
ในคืนวันแต่งงาน “รู้ไหม...ฉันไม่เคยไม่ห่วงเธอ ตอนไอ้มัชฌิม์มันเอาเล็บจ่อคอเธอฉันแทบบ้า
แต่พูดไปอย่างนั้นเพราะรู้ว่ามันไม่ลงมือ เฮอะ! คุณธรรมในใจสูงส่ง เชื่อว่าพ่อมันดุเป็นบ้าแบบนั้น
มันคงต้องถูกเลี้ยงมาแบบเด็กดีแน่นอน”
สิตาราเกือบจะหลุดหัวเราะตาม แต่ก็ขำไม่ออก
ภาพเขาที่เปลือยเปล่าเหมือนตอนนี้กำลังพันเกี่ยวกับหญิงอื่นบนเตียงผ่านเข้ามาเตือนใจ
ที่กำลังทำกับเธอ ทำกับใครที่ไหนก็ได้ ทั้งที่แต่งงานกับเธอแล้ว
ทั้งที่เคยพูดว่า ถ้าเธอรักเขา...เขาจะมีแต่เธอ
หญิงสาวขยับเอี้ยวกาย ดันแผงอกตึงแน่นด้วยมัดกล้ามที่แนบชิดให้ออกห่าง
คว้าผ้าผ่อนมาบังกาย “ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉัน...ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ กับสิ่งที่ชามัลเป็น กับสิ่งที่ชามัลทำ
ให้เป็นว่าต่างคนต่างไป ต่างคนต่างทำอย่างที่ใจต้องการ จากนี้เราเป็นศัตรู แล้วฉันก็ไม่อยากจะมี
ความสัมพันธ์อะไรกับคนที่ความคิดไม่มีทางมาเจอกันตรงกลางได้ คงต้องทุกข์ไปตลอดชีวิต”
เพราะแววตาแห้งแล้งไร้รักที่มองเขา ทำให้ชามัลเกิดความหยิ่งปนเปกับเสียหน้าและละอายใจขึ้นกะทันหัน
จนหมดความอยากทำเรื่องที่เพิ่งกระสันจะทำกับเธอไปสิ้น เขาลุกขึ้นในพริบตา กลายกลับไปอยู่ในชุดเสื้อผ้า
สีดำเต็มยศ มีผ้าดำปิดหน้าเสียด้วย แต่คราวนี้มันมีมาแค่เพื่อปิดบังความอัปยศของตัว
จะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆอย่างนี้ได้หรือ
เขานิ่งมองสิตาราค่อยๆสวมใส่เสื้อผ้า ไม่เข้าใจเธอ และไม่เข้าใจตัวเองด้วย
แต่แล้วคนที่มีแววตาไร้รักกลับพุ่งเข้ามากอดเขาหมับ คล้ายจะรั้งไว้อีกที
อีกแล้วสินะ...
ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็ขาดเขาไม่ได้ ชามัลลอบยิ้ม แต่ยิ้มนั้นกลับกลายเป็นยิ้มค้าง
เมื่ออ้อมกอดคลายออก อากาศเยียบเย็นแทรกเข้ามาแทน
“ไปละนะชามัล เราคงได้เจอกันอีก แต่ในความหมายหนึ่งคงต้องบอกว่าลาก่อน...ตลอดกาล”
คนฟังได้แต่นิ่งอึ้งตะลึงงัน แต่ด้วยความเป็นเขา ชามัลจึงยิ้มร้ายๆออกมาเท่าที่จะทำได้
ปากก็พูดออกไป “งั้นก็ดี อย่าลืมคำพูดตัวเองก็แล้วกัน”
พอรู้ตัวอีกทีเขาก็กำลังมองภาพเธอเดินจากไป จากไป และไปไกลขึ้นเรื่อยๆ
จนลับตาไปในราวป่าที่มีแมกไม้เงาบัง แทบจะทนไม่ได้กับความโหวงเหวงว่างเปล่าในใจ
ซึ่งกำลังเติบโตขึ้นอย่างเกินจะฉุดรั้ง
แต่ก่อนเขารู้อยู่เสมอ แม้ตนจะทิ้งมา ตราบใดที่โมรายังอยู่ในมือเธอ สายใย...จะไม่มีวันขาดจากกัน
แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ชายหนุ่มพยายามบอกตัวเองว่าควรดีใจที่ตัดภาระยุ่งยากทางใจไปเสียดายได้
แต่ไม่รู้ว่าทำไมเวลานี้กลับรู้สึกเจ็บ คล้ายว่าหัวใจถูกแทงด้วยมีด จนเลือดในตัวไหลออกมาทางแผลนั้นจนหมด
ไม่มีเหลือตกค้างอยู่ในกายใจอันเย็นชืดแม้แต่หยดเดียว...
เพจนักเขียนก็แจกเล่มเดี่ยว แจกกันเข้าไป นักอ่านที่รักอย่าลืมมาสนุกกัน *-* หุหุ
สำหรับเรื่องนี้วันพฤหัสจะลงเป็นตอนสุดท้ายแล้วค่ะ ขอให้สนุกด้วยกันจนวันสุดท้ายนะ
อย่าลืมกดถูกใจให้เค้า ใครว่างจะช่วยกดย้อนหลังให้ครบทุกตอนก็จะเป็นพระคุณ
ชาวบ้านเค้าจะได้เชื่อว่ามันสนุกนะคะ เหอๆๆ
------------------
สิตาราเดินช้าๆเข้ามาหยุดยืนต่อหน้าชามัล ค่อยๆยกมีดสั้นเล่มคู่กายที่ได้รับจากราศีสิงห์ขึ้น
“ข้ามีธุระ กับอสรพิษเลือดเย็นตนนี้” หญิงสาวเอ่ยกร้าวดังด้วยน้ำเสียงแหบล้าที่พยายามเค้นคั้นพ้นคอ
ชามัลยกมือห้ามศานติมันและคนอื่นๆ ส่วนตนไม่หลบ ไม่เบนหนี
แม้เห็นว่าที่ด้ามมีดนั้นมีอักขระอย่างเดียวกับของสิงหรานีซึ่งเคยฟันเขาตกเลือด
“เอาสิ” ชามัลเอ่ยเบาพลางพยักหน้าช้าๆ เชื้อเชิญให้สิตาราเสือกมีดเข้าหา
หากว่าเธอกล้าแทงเขาจริงก็ย่อมได้ มาวัดใจกันดูตรงนี้เลย...
หญิงสาวผู้คั่งแค้นเห็นเพียงแววตาท้าทายที่โผล่พ้นผ้าปิดหน้าของชามัล
เธอจ่อมีดเข้าที่กลางหน้าผากเขาที่ไม่กะพริบตาเลยแม้แต่น้อย ตาเธอหลุบต่ำมอง
ชามัลยังสวมเสื้อเปิดเปลือยอกอย่างเคย สิตาราจึงค่อยๆวาดปลายมีดต่ำลงมา เล็งที่ตรงหัวใจ
แววตาของชามัลยิ่งเจิดจ้าท้าทายเมื่อเธอกดคมมีดเข้าหานิดหนึ่ง พอให้ปลายมีดแหลมได้ดื่มเลือดของเขา
เลือดสีดำไหลฉ่าหยดลงราวของเหลวเดือด พร้อมควันดำที่ลอยขึ้นกั้นกลางระหว่างการสู้นัยน์ตาของเขาและเธอ
ชามัลหลับตาลงยิ้มรับ ผายมือออกทั้งสองข้าง
ยินยอมโดยดุษณี ถ้าหากว่าที่รู้จักสิตารามาตลอดมันจะผิด เขาก็ยอมให้เธอพร่าผลาญชีวิตลงตรงนี้
เขาไม่เชื่อเลยแม้เพียงเสี้ยวใจว่าสิตาราจะฆ่าเขาได้ เพราะรู้จักเธอดีกว่าที่เธอรู้จักตัวเอง อย่างน้อยๆก็ในข้อนี้...
สิตารากัดฟัน มือสั่นอย่างระงับไม่อยู่ ทำสิ ฆ่าเขา โอกาสมารออยู่ตรงหน้านี้แล้ว เมื่ออนาคตที่จะเข้าใจกันได้
นั้นคงไม่มี ความรักที่มีต่อเขามันก็แค่ความหลง เป็นแค่ภาพลวงตา!
ทว่าสุดท้ายแล้ว เธอก็ทำไม่ลง ...สิตาราคำรามดังในคอ ก่อนตวัดปลายมีดฉับ
...ไม่ใช่กับเขา แต่เธอใช้อีกมือยื้อกระชากสร้อยคอหนังที่ร้อยโมราเลือดเอาไว้
ตวัดมีดตัดมันขาดทีเดียวด้วยโลหะพิเศษอาคมแรงกล้า ก่อนยกลูกปัดเม็ดนั้น
ที่ยามนี้กระแสธารเลือดภายในกำลังปั่นป่วนเรืองแสงจนเห็นได้ชัดขึ้นต่อหน้าชามัล
ปาดปลายมีดที่เลอะเลือดสีดำของเขาป้ายเข้ากับพลอยให้เห็นชัดๆ
“อาจไม่เคยมีคนทำเช่นนี้มาก่อน แต่วันนี้ข้า สิตารา เจ้าของเก่าแห่งโมรารัตติกาล!
ขอปลดปล่อยพลอยเม็ดนี้ให้เป็นอิสระ ยกชีวิตคืนให้ทาสแห่งโมรารัตติกาล”
หญิงสาวประกาศกร้าวให้ทุกคนได้ยินด้วย ก่อนปาโมราทั้งซากสร้อยที่เหลือใส่ตักชามัลโดยแรง
พรายเลือดเดือดของมันยิ่งเรื่อเรืองแดงจ้าสะท้อนออกมาโดยรอบ คล้ายจะตอบรับคำเธอ
“จากนี้ไปขอให้สิ้นความผูกพัน ไม่หลงเหลืออะไรเกี่ยวข้องกันอีกตราบวันตาย ข้าไม่ใช่นาย!
อสรพิษนี้ไม่ใช่ทาส! เพราะคนที่ถูกพันธนาการชีวิตเอาไว้อย่างน่าสมเพช ที่ผ่านมามันก็มีแต่ข้าคนเดียว!”
ศานติมันนิ่วหน้ามองหญิงสาว “ผิดใจกันอะไรร้ายแรงใหญ่โตนัก เจ้าเพิ่งจะแต่งงานกับเขาไม่ใช่หรือ”
“แล้วชายคนนี้คิดหรือเปล่าว่าแต่งงานกับข้า ก็แค่หาผลประโยชน์! ตัวยังไปเกลือกกลั้วหญิงงามเมือง
ไม่เลือกหน้าลับหลัง...อ้อ ข้าเรียกผิด จะเรียกงั้นไม่ได้ เพราะหญิงที่ว่าเป็นถึงจ้าวราศีกันย์”
สิตาราประชด มองสีหน้าคาดไม่ถึงของชามัลอย่างสะใจ
“ชามัล ท่านควรพูดอะไรหน่อยไหม นั่งเฉยแบบนี้ท่าจะไม่สู้ดี” ศานติมันยังพยายามเกลี้ยกล่อม
อันที่จริงชายผู้ซ่อนร่างอสรพิษตะลึงแข็งค้างไปแล้วด้วยซ้ำ จากเคยพูดเก่งเป็นต้องนิ่งงันเอ่ยอะไรไม่ออก
ด้วยความรู้สึกหลากใจ! คืนโมรารัตติกาลให้เขาอย่างนั้นหรือ...นี่มันรับไม่ได้! คาดไม่ถึง!
หนักยิ่งกว่าที่เธอจะแทงมีดเสียบตัดขั้วหัวใจเขาเสียอีก
“ก็บอกว่าไม่ต้องฟังเขาพูดไง ถ้าอยากจะรู้ความจริงฟังข้านี่” สิตารายกนิ้วข้างว่างขึ้นชี้หน้าชามัล
“ศานติมัน เมห์ฮรา อสรพิษตนนี้หลอกใช้ท่าน” หญิงสาวหายใจเข้าแรง รวบรวมเสียงเปล่งออกมาดังๆ
“...ตั้งแต่แรกแล้ว จุดมุ่งหมายของเขาซึ่งไร้ร่างจะสิงสู่ ก็คือการสร้างร่างกายใหม่ขึ้นมา
เพื่อรวบรวมรัตติดาราให้เป็นปึกแผ่น!” เธอรู้ว่าทุกคนกำลังฟังจึงตะเบ็งเสียงให้คนในโถง
ที่งามเสมอท้องพระโรงแห่งจักรวรรดิอินเดียได้ยินกันทั่วทุกตัวคน
“ทุกอย่างก็เพื่อย้อนมาบ่อนทำลายเมห์ฮราให้พินาศราบคาบลงแทบเท้า”
สิตาราสะบัดหันไปมองสบตาศานติมันที่ยืนนิ่งอยู่ “เขาใช้ท่าน เพราะรู้ว่าท่านมีวิชาที่ต้องการ
จากนั้นก็ใช้ข้า...ผู้มีชะตาจะต้องขึ้นเป็นราศีที่สิบสามให้เป็นสะพานสู่ทุกสิ่ง เออ ท่านผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมห์ฮรา
นี่แหละ ข้ากำลังสารภาพ ไม่ต้องมัวตะลึงอยู่หรอก! ข้าคือเด็กคนเดียวกับที่ท่านเคยส่งคนไปเผาบ้านไง
เราพี่น้องรอดตายเพราะน้องชายท่านไม่ชั่วเหมือนพี่ เขาถึงคู่ควรจะเป็นผู้นำมากกว่า ได้ยินไหม!
แต่ตอนนี้ข้าก็มามอบตัวแล้ว จับข้าสิ ข้าคือราศีที่สิบสามแห่งรัตติดารา รออะไรอยู่เล่า
พวกเจ้าก็ด้วย ยืนโง่อยู่ทำไม!”
สิตาราหัวเราะเมื่อพูดเปิดโปงชามัลออกไปจนสิ้น เขาคงเกลียดเธอยิ่งกว่าใคร
ตอนนี้ทุกอย่างคงสาย เมื่อต้นรักน้อยๆนั้นเหี่ยวแห้งตายไปเสียแล้ว
ตายอยู่คาใจของเธอนี่เอง ตั้งแต่เห็นภาพบาดใจของคนไร้สัตย์
เธอก็เหมือนปิดลั่นกลอนที่หน้าต่าง ปิดสองตา ปิดหนึ่งใจ ไม่อยากรู้ ไม่อยากรักอีกต่อไป
แต่ตอนนี้เธอมิใช่ไร้สติ ชามัลจะต้องสำนึกเสียที ว่าที่ทำอยู่มันไม่ถูก!
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงัดจนแทบว่าเข็มตกพื้นก็ได้ยิน
ทว่าเมื่อศานติมันยังไม่สั่งลงมือก็ไม่มีผู้ใดกล้าเคลื่อนไหว ในชั่วขณะนั้น
ชามัลหันไปสบตาปู่ของตน รู้สึกราวกับว่ากลับไปเป็นเด็กชายผู้ทำผิดและกำลังจะถูกลงโทษ
แต่เขาไม่กลัวเลยสักนิด นอกจากไม่กลัวแล้ว ยังจะไม่ยอมรับโทษทัณฑ์ใด!
“ที่เด็กคนนี้พูด เป็นเรื่องจริงหรือไม่ ว่าอย่างไรสหาย จงบอกข้ามา”
ทายาทอันดับสองของเมห์ฮรายังหันมาเอ่ยกับแขกพิเศษด้วยรอยยิ้มเคลือบแคลง
ทั้งที่เร็วๆนี้บิดาเขามีแผนจะสงบศึกกับรัตติดารา อย่างน้อยๆก็กับราศีที่ดีกับทางฝั่งนี้
อย่างราศีเมษที่ยังหลงเหลือ หรือราศีคนคู่ที่เคยดีต่อกันมาในรุ่นก่อนๆ ลอบเป็นสายให้ความช่วยเหลือ
ตระกูลของเขาจนมีบุญคุณติดค้างต่อกัน...จนถึงรุ่นนี้ ฝาแฝดประหลาดที่ชอบมาพบเมห์ฮรากัน
คนละวาระโอกาส แต่ทั้งคู่ก็ลอบให้ความช่วยเหลือแก่เมห์ฮราไม่น้อยหน้าไปกว่ากัน
ทว่าสำหรับเรื่องตรงหน้า ศานติมันยังไม่ใช่ว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่เขาต้องการจะฟังจากปากชามัล
คนถูกถามนิ่งอั้น ท้ายที่สุดก็ค่อยๆลุกยืน พยักหน้ารับอย่างไม่กลัวเกรง
ส่งเสียงตอบไปจากใต้ผ้าดำที่ปิดหน้าตนอยู่
“ที่นางพูดเป็นความจริงทุกคำ แต่ยังมีความจริงยิ่งกว่าที่ท่านต้องรู้ ขอให้รู้ไว้!
ข้าไม่มีวันทำร้ายท่าน...แม้ตัวข้าเองจะเคยเชื่อว่าข้าทำได้” ชามัลตะโกนปนหัวเราะแหบพร่า
“น่าขำ ที่ข้าทำไม่ได้จริงๆ ต่อให้มีโอกาสแบบนั้นผ่านมาอีกกี่ครั้ง ข้าก็ฆ่าท่านไม่ลง!”
ศานติมันตะลึง เกือบจะสั่งให้ลงมืออยู่แล้ว...
ถ้าไม่เห็นประกายรื้นด้วยหยาดน้ำในดวงตาน้ำตาลทองคู่สวยที่มีตำหนิรอยเล็บเสือตรงตาซ้าย
ทว่าชามัลไม่อยู่ให้ใครมองนานไปกว่านั้น ชายหนุ่มสลายร่างกลายเป็นควันดำ
พุ่งพรวดเข้าหาสิตาราที่ยืนอยู่ โฉบเธอมุ่งไปทางประตูทางออก ผู้ดูแลเมห์ฮราที่นิ่งสงบในทีแรก
ต่างกลุ้มรุมพลังไฟแรงร้อนพุ่งเข้าสกัดกั้นทางหนีได้ทันท่วงที แต่แล้วที่ทุกคนคาดไม่ถึง
งูดำมหึมากลับสวนพลังนั้นด้วยไฟประลัยกัลป์รุนแรงยิ่งกว่าจนลูกไฟที่กั้นขวางแตกกระจาย
เป็นเสี่ยงไปรอบทิศ แล้วทะลวงพุ่งออกไปไวกว่าสายฟ้า
ศานติมันมองเหล่าผู้ดูแลเร่งตามติดอสรพิษที่เป็นประหนึ่งอสูรร้ายซึ่งถูกสร้างขึ้นมาด้วยมือของเขานี่เอง
ชายผู้มากปัญญานิ่งขรึมลง ไม่ออกคำสั่งใดๆ ได้แต่ทรุดลงนั่งช้าๆบนที่นั่งเหมือนบัลลังก์ หันมองข้างกาย...
ที่นั่งตัวเคียงกัน เมื่อครู่ยังมีสหายร่วมดื่ม แต่บัดนี้มันว่างเปล่าลงแล้ว
คราวนี้เขาปล่อยให้เป็นการตัดสินใจของคนอื่นเป็นครั้งแรก
ว่าจะติดตามต่อหรือปล่อยให้หนีไป
พลังไฟอภิมหาศาลที่เห็นนั้นแทบเพียงพอจะต่อกรกับระดับอัคนิ น้องชายผู้ทรงพลังไฟเลิศล้ำ
ประดุจเจ้าแห่งไฟของเขาได้
ทั้งคำพูดประโยคท้ายก่อนสหายผู้พิเศษจะจากไปยังสะท้อนก้องกลับไปกลับมาในใจ
“บางทีข้าควรจะเดาได้อยู่แล้ว ไม่ผิดแน่ นามของท่านนั้นคงจะเป็น ชามัล แห่ง...เมห์ฮรา”
ข้างนอกนั้นเป็นเวลาเย็น อสรพิษสีดำพุ่งเร็วรี่จากมาไกลลิบ รวดเร็วรุนแรงยิ่งกว่าผีพุ่งไต้
รับรู้ได้ว่าร่างที่ตนพาติดมาด้วยไม่มีอาการต่อต้าน ชามัลกำลังสะเทือนอารมณ์กับสิ่งที่เกิดเป็นอย่างมาก
เป็นเรื่องนานปีทีหน ไม่สิ มันไม่เคยเกิดขึ้นกับคนอย่างเขา ทั้งเรื่องของปู่ ...เหมือนสิ่งยิ่งใหญ่
ที่เขาทำมาตลอดหลายปีกลายเป็นเรื่องน่าอดสูไร้สาระ และทั้งเรื่องโมราที่เธอปาคืนใส่หน้า
เป็นความสะเทือนใจอย่างที่สุด ไม่เคยคาดคิดว่าจะเห็นหรือได้ยิน!
ด้วยความที่พุ่งมาแรงจนแทบหยุดไม่อยู่ เมื่อสายตามองเห็นธารน้ำตกขนาดใหญ่ขวางอยู่เบื้องหน้า
ชามัลจึงพาร่างบอบบางตกลงในนั้นตูมใหญ่ ร่างกลายกลับเป็นคนในพริบตา ในขณะที่สิตารา
เริ่มดิ้นรนสะบัดหนีเพื่อตะกายตัวให้พ้นน้ำตามสัญชาตญาณ ก่อนจะพบว่ามันไม่ได้ลึกอะไรนัก
ไม่นานก็ก้าวถึงตรงที่เหยียบยืนได้ แต่หนีไม่ทันชามัลที่ยุดแขนเธอแรง กระชากให้หันกลับไป
“ร้ายนักนะ! ที่ทำให้ฉันคายไอ้สิ่งที่เรียกว่าความอ่อนแอออกมาได้ขนาดนี้”
ชามัลคำรามกร้าวด้วยอารมณ์ดิบจากห้วงลึก รั้งแขนเล็กดึงเธอเข้าหาจนกายแนบชิดสนิทกันในน้ำ
ฉกจุมพิตดุดันรุนแรง บดขยี้ริมฝีปากอย่างไม่ปรานี
สิตาราใช้สองมือผลักอกชามัล สะบัดฝ่ามือฟาดหน้าเขาสุดแรงที่มี ทาสแห่งโมราหน้าหัน
และเมื่อจอมวายร้ายหันกลับมาจ้องตาเธออีกครั้ง หญิงสาวก็เห็นรอยมือของตนบนหน้านั้นแดงเห่อขึ้น
ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีรอยเลือดที่ตรงมุมปาก สมกับที่มีเพียงเธอที่ทำให้เขาเจ็บตัวได้จริงๆ
ต่อให้คืนโมราให้เขาไปแล้ว เธอก็ยังทำเขาเจ็บได้งั้นรึ
“สิตารา! นี่มันจะเกินไปแล้ว ทำไมต้องทำขนาดนี้ เรื่องที่เกาะนั่นยังไม่หายเคืองกันอีกหรือไง
ก็บอกหลายหนว่าไม่เคยคิดอย่างที่พูดเลย” ชามัลหัวเสีย ลากแขนสิตาราขึ้นมายังฝั่ง
ผลักเธอลุยพงหญ้าที่ไม่ได้สูงอะไรนักจนหลังไปติดต้นไม้ที่ขึ้นอยู่ริมธารน้ำตก
“ฉันหรือจะฆ่าเธอ ไม่ว่ายังไงมันก็ทำไม่ลง เหมือนกับที่ฉัน...เคยคิดว่าฆ่าปู่ตัวเองได้ แต่มันก็ไม่มีวัน”
“แล้วไงอีก บ่นต่อสิ” สิตาราพูดปนเยาะ “ตอนนี้แผนถูกทำลายไปตั้งครึ่งแล้วนะ
อย่างน้อยทางพวกเมห์ฮราก็คงเตรียมรับมือเต็มสูบ ต้องแสดงความเสียใจด้วยจริงๆ”
ชามัลมองคนในกำมือ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงฆ่าทิ้งตั้งแต่มาพล่ามพ่นวาจาต่อหน้าปู่เขาเมื่อครู่
แต่นี่เขากลับไม่รู้จะทำยังไงกับเธอ หรือจะจับพาดตักฟาดก้นเสียให้สาแก่ใจ
ชายหนุ่มมองดวงหน้าสวยที่ดูจะถูกชะล้างความมอมแมมออกไปหลายส่วน
เธอยังบึ้งตึงและไม่มองสบตาเขา
สละความเป็นเจ้าของโมรางั้นรึ...
ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ เอาเข้าจริงเขาก็เรียกว่าเป็นอิสระแล้วสิ
พลอยดูเหมือนจะตอบรับ ท่านปู่เคยบอกว่าการจะใช้มนตร์บทนี้ได้
จำเป็นจะต้องมีมนุษย์เป็นผู้ถือครอง ใช้พลังควบคุมกำกับพลอย
แต่ในเมื่อผู้ครอบครองโมราเป็นผู้ปลดปล่อยทั้งยกอำนาจให้เป็นของตัวเขาเอง
พลอยอาถรรพณ์แรงร้ายก็ดูเหมือนจะขานรับคำนั้นอย่างไม่อิดออดใดๆ
“หมดธุระแล้ว ถ้าไม่ฆ่าฉันก็ปล่อย ฉันจะไป ไม่อยากเห็นหน้าคนบางคน” หญิงสาวถอนใจแรง
ตอนนี้จะไม่มีอะไรเหลือไว้ผูกพันเขาและเธอต่อไปอีกแล้วจริงละหรือ ชามัลเริ่มโกรธ
ดูสิตาราจะไม่หวั่นกลัวการอาละวาดของเขาเอาเสียเลย เมื่อเป็นแบบนี้ละก็...
“อ๊ะ”
หญิงสาวอุทานเมื่อชายหนุ่มที่คุกคามเธออยู่กลายกลับคืนไปอยู่ในรูปอสรพิษ
ก่อนจะม้วนพันเธอแนบแน่นลงไปกับพื้นหญ้านุ่มๆที่โคนต้นไม้ อาการรัดพันเกี่ยวของเขา
เหมือนกับว่ากำลังจะ... แย่แล้ว ก่อนที่สิตาราจะทันรู้เนื้อรู้ตัว ร่างดำมันละเลื่อมก็คล้ายจะดึงรั้ง
ชุดที่เปียกปอนของเธอออกทั้งบนทั้งล่าง เขากำลังทำกับเธอเหมือนงูหลามที่จัดการกับเหยื่อ
เพียงแต่เป็นเหยื่ออันโอชะอย่างพิเศษที่ต้องปอกเปลือกออกก่อนจะกลืนกินได้ทั้งตัว
“ไม่อยากเห็นหน้า ฉันก็กลายเป็นงูแทนนี่แล้วไง” เสียงร้ายกาจดังขึ้นริมหู
ดูเหมือนจะเริ่มมีแววเหนือกว่าอยู่ในที
สิตาราดิ้นหนี แต่ยิ่งดิ้นผ้าผ่อนที่ติดกายก็คล้ายจะยิ่งหลุดร่นออกไป เปิดผิวเนื้อให้เขาได้สัมผัสถนัดถนี่
หญิงสาวหลับตาปี๋ เมื่อรู้สึกถึงลิ้นงูที่แลบออกมาแตะสัมผัสแผ่วๆตรงช่วงเอวเปลือยเปล่าของเธอ
ที่ตอนนี้เหลือเพียงชุดชั้นใน!
แต่แล้วมันก็เปลี่ยนแปลงไป เมื่อเธอรู้สึกถึงมือที่โอบรัดของคนที่คร่อมอยู่ติดหลัง
ชามัลในร่างมนุษย์ผู้ชายกำลังเอาหน้าซุกหลังเธออยู่ ทุกอย่างของเขาเปลือยและเปียกลื่น
ยื่นกว่าของเธอ แม้อยากจะทำเย็นชาใส่แค่ไหน แต่เจอแบบนี้สิตาราก็ถึงกับร้องอุทานออกมา
พลางแอ่นเอวหลบ ยิ่งทำให้บั้นท้ายของเธอหยอกล้อกับเขาสนิทแนบขึ้นไปกว่าที่ควรจะเป็น
ชามัลรู้สึกคล้ายจะเป็นบ้า เมื่อเด็กสาวที่กลายมาเป็นเจ้าสาวปลุกเร้าอารมณ์เขาขึ้นมาได้จนถึงขีดสุด
เขาอยากจะกระชากชั้นในชิ้นน้อยๆที่เหลือนั้นทิ้งไปแล้วร่วมรักกับเธออย่างป่าเถื่อนที่สุด
ให้มันรู้ไปว่าจะมาทิ้งเขาอย่างนี้ไม่ได้เป็นอันขาด แต่แล้วเมื่อเห็นหน้าของสิตารา ก็กลับรู้สึกว่า
ยังมีเรื่องสำคัญกว่านั้นต้องคุยกัน
ชายผู้มีร่างอสรพิษจึงกดกอดเธอแนบอก ปล่อยให้สิตาราฟุบลงติดพื้นอย่างที่เธอต้องการจะ
ซ่อนร่างจากความอายสายตาเขา แต่ชายหนุ่มก็ยังพร่ำพูดชิดริมหูที่แดงก่ำขึ้นอย่างน่ารัก
ร่างกายเธอก็เป็นของเขามาตั้งแต่เด็กๆ เขาเคยอยู่ในตัวเธอ ต่อให้ในใจเธอนั่นเลยด้วยซ้ำ!
จะมาขับไล่กันง่ายๆได้ละหรือ
“ฉันไม่รู้ว่าเธอหนีจากเกาะเงามาท่าไหน แต่ถึงโกรธกันก็ช่วยพูดกันก่อน ให้ฉันตั้งตัวติดบ้าง
ว่าทุกอย่างมันมาถึงจุดนี้ได้ยังไง” ชามหนุ่มลดเสียงลงเบาคล้ายแทบไม่กล้ายอมรับออกมา
แตะจูบไล่เรื่อยไปตามหัวไหล่มน เป็นไปอย่างอ่อนโยนยิ่งราวกำลังสัมผัสเจ้าสาวผู้บริสุทธิ์
ในคืนวันแต่งงาน “รู้ไหม...ฉันไม่เคยไม่ห่วงเธอ ตอนไอ้มัชฌิม์มันเอาเล็บจ่อคอเธอฉันแทบบ้า
แต่พูดไปอย่างนั้นเพราะรู้ว่ามันไม่ลงมือ เฮอะ! คุณธรรมในใจสูงส่ง เชื่อว่าพ่อมันดุเป็นบ้าแบบนั้น
มันคงต้องถูกเลี้ยงมาแบบเด็กดีแน่นอน”
สิตาราเกือบจะหลุดหัวเราะตาม แต่ก็ขำไม่ออก
ภาพเขาที่เปลือยเปล่าเหมือนตอนนี้กำลังพันเกี่ยวกับหญิงอื่นบนเตียงผ่านเข้ามาเตือนใจ
ที่กำลังทำกับเธอ ทำกับใครที่ไหนก็ได้ ทั้งที่แต่งงานกับเธอแล้ว
ทั้งที่เคยพูดว่า ถ้าเธอรักเขา...เขาจะมีแต่เธอ
หญิงสาวขยับเอี้ยวกาย ดันแผงอกตึงแน่นด้วยมัดกล้ามที่แนบชิดให้ออกห่าง
คว้าผ้าผ่อนมาบังกาย “ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉัน...ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ กับสิ่งที่ชามัลเป็น กับสิ่งที่ชามัลทำ
ให้เป็นว่าต่างคนต่างไป ต่างคนต่างทำอย่างที่ใจต้องการ จากนี้เราเป็นศัตรู แล้วฉันก็ไม่อยากจะมี
ความสัมพันธ์อะไรกับคนที่ความคิดไม่มีทางมาเจอกันตรงกลางได้ คงต้องทุกข์ไปตลอดชีวิต”
เพราะแววตาแห้งแล้งไร้รักที่มองเขา ทำให้ชามัลเกิดความหยิ่งปนเปกับเสียหน้าและละอายใจขึ้นกะทันหัน
จนหมดความอยากทำเรื่องที่เพิ่งกระสันจะทำกับเธอไปสิ้น เขาลุกขึ้นในพริบตา กลายกลับไปอยู่ในชุดเสื้อผ้า
สีดำเต็มยศ มีผ้าดำปิดหน้าเสียด้วย แต่คราวนี้มันมีมาแค่เพื่อปิดบังความอัปยศของตัว
จะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆอย่างนี้ได้หรือ
เขานิ่งมองสิตาราค่อยๆสวมใส่เสื้อผ้า ไม่เข้าใจเธอ และไม่เข้าใจตัวเองด้วย
แต่แล้วคนที่มีแววตาไร้รักกลับพุ่งเข้ามากอดเขาหมับ คล้ายจะรั้งไว้อีกที
อีกแล้วสินะ...
ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็ขาดเขาไม่ได้ ชามัลลอบยิ้ม แต่ยิ้มนั้นกลับกลายเป็นยิ้มค้าง
เมื่ออ้อมกอดคลายออก อากาศเยียบเย็นแทรกเข้ามาแทน
“ไปละนะชามัล เราคงได้เจอกันอีก แต่ในความหมายหนึ่งคงต้องบอกว่าลาก่อน...ตลอดกาล”
คนฟังได้แต่นิ่งอึ้งตะลึงงัน แต่ด้วยความเป็นเขา ชามัลจึงยิ้มร้ายๆออกมาเท่าที่จะทำได้
ปากก็พูดออกไป “งั้นก็ดี อย่าลืมคำพูดตัวเองก็แล้วกัน”
พอรู้ตัวอีกทีเขาก็กำลังมองภาพเธอเดินจากไป จากไป และไปไกลขึ้นเรื่อยๆ
จนลับตาไปในราวป่าที่มีแมกไม้เงาบัง แทบจะทนไม่ได้กับความโหวงเหวงว่างเปล่าในใจ
ซึ่งกำลังเติบโตขึ้นอย่างเกินจะฉุดรั้ง
แต่ก่อนเขารู้อยู่เสมอ แม้ตนจะทิ้งมา ตราบใดที่โมรายังอยู่ในมือเธอ สายใย...จะไม่มีวันขาดจากกัน
แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ชายหนุ่มพยายามบอกตัวเองว่าควรดีใจที่ตัดภาระยุ่งยากทางใจไปเสียดายได้
แต่ไม่รู้ว่าทำไมเวลานี้กลับรู้สึกเจ็บ คล้ายว่าหัวใจถูกแทงด้วยมีด จนเลือดในตัวไหลออกมาทางแผลนั้นจนหมด
ไม่มีเหลือตกค้างอยู่ในกายใจอันเย็นชืดแม้แต่หยดเดียว...
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ม.ค. 2557, 09:07:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ม.ค. 2557, 09:08:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 1682
| << บทที่ ๑๖ (...ต่อ) +ชวนเล่นเกมชิงหนังสืออัญมณีเหนือกาลในเฟซบุคค่ะ+ | บทที่ ๑๗ น้ำหอมไร้กลิ่น (ตอนสุดท้ายแล้วจ้า) >> |
อสิตา 28 ม.ค. 2557, 09:09:21 น.
คุณเกดซ่า – ตอนนี้พี่งูลำบากแล้ว จะทำอะไรต่อไปทั้งที่ใจเจ็บปวดดดด แง้วๆ ในที่สุด
หนูสิก็ตัดสินใจทำสิ่งนี้ลงปาย
ป.ล. เกดซ่าล่ะอยากได้กกน.ของใครไหม ของตามารหรือมิตตี้ หรือมัชชี่
คุณบุลินทร – ตามิตรโกรธแล้ว ถ้าไม่อ่านจะฆ่าให้ตาย หึหึ... -*-
คุณพี่มูน – น้องๆลงตอนสุดท้ายวันไหน ของพี่มิ้งค์ลงตอนสุดท้ายไม่พุธก็ศุกร์ กำลังงงตัวเอง
คุณหนอนคลั่งรักคลั่งสวาท – ตอนนี้หนูสิจัดหนักชาจังไปแระ อุอุ หนอนทายผิดอีกแระ
หนูสิจะไปแทงชาจังได้ไง หนูสินิสัยดีเกินไป เกินกว่าจะทำเช่นนั้นนนนน
คุณดวงมาลย์ – ไปยุ่น อ้วนแน่นอน ตอนนี้น้องอยากทำผมแดงไปงานหนังสือละ น้องจะโดน
คนลากไปสกรัมไหม แค่อยากให้มันเข้ากะปกนิยายเองนะ
คุณเฟอร์ หางกระดก – ทำไมชามัลจะให้ไพลินปู่ไม่ได้ล่ะ ความกตัญญูไม่มีความหมายรึ
นี่เป็นสิ่งดีที่สุดที่ชามัลตัดสินใจทำเลยนะ... แค่แก้ไขความผิดพลาดที่เคยทำปู่ต้องตาย
ส่วนสิต้าไม่ได้อยากเป็นอมตะ จะเอาไพลินไปทำไม
คุณเกดซ่า – ตอนนี้พี่งูลำบากแล้ว จะทำอะไรต่อไปทั้งที่ใจเจ็บปวดดดด แง้วๆ ในที่สุด
หนูสิก็ตัดสินใจทำสิ่งนี้ลงปาย
ป.ล. เกดซ่าล่ะอยากได้กกน.ของใครไหม ของตามารหรือมิตตี้ หรือมัชชี่
คุณบุลินทร – ตามิตรโกรธแล้ว ถ้าไม่อ่านจะฆ่าให้ตาย หึหึ... -*-
คุณพี่มูน – น้องๆลงตอนสุดท้ายวันไหน ของพี่มิ้งค์ลงตอนสุดท้ายไม่พุธก็ศุกร์ กำลังงงตัวเอง
คุณหนอนคลั่งรักคลั่งสวาท – ตอนนี้หนูสิจัดหนักชาจังไปแระ อุอุ หนอนทายผิดอีกแระ
หนูสิจะไปแทงชาจังได้ไง หนูสินิสัยดีเกินไป เกินกว่าจะทำเช่นนั้นนนนน
คุณดวงมาลย์ – ไปยุ่น อ้วนแน่นอน ตอนนี้น้องอยากทำผมแดงไปงานหนังสือละ น้องจะโดน
คนลากไปสกรัมไหม แค่อยากให้มันเข้ากะปกนิยายเองนะ
คุณเฟอร์ หางกระดก – ทำไมชามัลจะให้ไพลินปู่ไม่ได้ล่ะ ความกตัญญูไม่มีความหมายรึ
นี่เป็นสิ่งดีที่สุดที่ชามัลตัดสินใจทำเลยนะ... แค่แก้ไขความผิดพลาดที่เคยทำปู่ต้องตาย
ส่วนสิต้าไม่ได้อยากเป็นอมตะ จะเอาไพลินไปทำไม
อสิตา 28 ม.ค. 2557, 09:09:40 น.
คุณซันไรซ์ – อนาคตก็ยังเป็นแบบในเล่มแรกแหละค่ะ แต่สำนึกบางอย่างอาจยังอยู่ในใจนะ
เพราะเล่มก่อนไม่ได้บอกเลยว่าศานติมันตอนแก่คิดอะไรบ้าง นอกจากที่ทำเพื่อชามัลทุกอย่าง
จนกินยาสั่งนิทราเข้าไป แต่ถ้ามีไพลินอยู่กับตัวแบบนี้ก็ฟื้นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ อุอุ โปรดติดตาม
งูรักหนูสิแล้วนอกใจไม่ลง แต่ความรักนั้นตอนนี้ต้องจากกันตรงทางแยกที่สิตาราเลือกจากไป
คุณพทิสา – แทงไม่ลงร็อก เค้ารักของเค้า แต่รักแค่ไหนก็ต้องจากไปด้วยใจที่เจ็บเกินทนนนน
คุณใบบัวน่ารัก – วงล้อเรื่องศานติมันคงไม่มีทางแก้ไข ยังไงก็ต้องทำร้ายน้องชายตัวเองคืออัคนิ
แต่ในส่วนความรักของปู่หลานก็ถือว่าเข้าใจกันแล้ว แม้จะเข้าใจคนละเวลาก็ตาม
คุณเด่นเดือน – นักอ่านดีเด่นนนน เดาถูกอีกด้วย ปลื้มมากค่ะ... สมกับที่รักนิยายเรื่องนี้
สิตาราโกรธแล้ว งูก็หงอยเลย จากนี้ไปคงได้เวลาสำนึกเสียที
คุณก้อนหิน – ใช่ค่ะ มาเพื่อตัดขาด แต่ก่อนนั้นต้องทำลายแผนของชามัลที่จะทำลายแสงสว่าง
ไม่งั้นรัตติดาราก็จะยิ่งเติบกล้าเกินไป
คุณหนูยิ้มแย้มแจ่มใส – เขียนป.ล.ถูกอย่างถาวรแล้วสิ น่ารักมาก ใกล้ลงถึงตอนสุดท้ายแล้ว
งานหนังสือนี้เจอกัน อย่าลืมมาตามนัดนะ 555
คุณโกลเด้นซัน – สิตาราผิดหวังจนชินชา ต่อไปเป็นเวลาที่ชามัลจะได้เรียนรู้เสียบ้าง
มีดก็ต้องใช้ทำอะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ ศานติมันยังไงก็ทำร้ายชายลึกลับชื่อชามัลไม่ลงเหมือนกัน
ปู่หลานคู่นี้เค้ารักกันนะ
คุณซันไรซ์ – อนาคตก็ยังเป็นแบบในเล่มแรกแหละค่ะ แต่สำนึกบางอย่างอาจยังอยู่ในใจนะ
เพราะเล่มก่อนไม่ได้บอกเลยว่าศานติมันตอนแก่คิดอะไรบ้าง นอกจากที่ทำเพื่อชามัลทุกอย่าง
จนกินยาสั่งนิทราเข้าไป แต่ถ้ามีไพลินอยู่กับตัวแบบนี้ก็ฟื้นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ อุอุ โปรดติดตาม
งูรักหนูสิแล้วนอกใจไม่ลง แต่ความรักนั้นตอนนี้ต้องจากกันตรงทางแยกที่สิตาราเลือกจากไป
คุณพทิสา – แทงไม่ลงร็อก เค้ารักของเค้า แต่รักแค่ไหนก็ต้องจากไปด้วยใจที่เจ็บเกินทนนนน
คุณใบบัวน่ารัก – วงล้อเรื่องศานติมันคงไม่มีทางแก้ไข ยังไงก็ต้องทำร้ายน้องชายตัวเองคืออัคนิ
แต่ในส่วนความรักของปู่หลานก็ถือว่าเข้าใจกันแล้ว แม้จะเข้าใจคนละเวลาก็ตาม
คุณเด่นเดือน – นักอ่านดีเด่นนนน เดาถูกอีกด้วย ปลื้มมากค่ะ... สมกับที่รักนิยายเรื่องนี้
สิตาราโกรธแล้ว งูก็หงอยเลย จากนี้ไปคงได้เวลาสำนึกเสียที
คุณก้อนหิน – ใช่ค่ะ มาเพื่อตัดขาด แต่ก่อนนั้นต้องทำลายแผนของชามัลที่จะทำลายแสงสว่าง
ไม่งั้นรัตติดาราก็จะยิ่งเติบกล้าเกินไป
คุณหนูยิ้มแย้มแจ่มใส – เขียนป.ล.ถูกอย่างถาวรแล้วสิ น่ารักมาก ใกล้ลงถึงตอนสุดท้ายแล้ว
งานหนังสือนี้เจอกัน อย่าลืมมาตามนัดนะ 555
คุณโกลเด้นซัน – สิตาราผิดหวังจนชินชา ต่อไปเป็นเวลาที่ชามัลจะได้เรียนรู้เสียบ้าง
มีดก็ต้องใช้ทำอะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ ศานติมันยังไงก็ทำร้ายชายลึกลับชื่อชามัลไม่ลงเหมือนกัน
ปู่หลานคู่นี้เค้ารักกันนะ
ketza 28 ม.ค. 2557, 09:12:38 น.
มาแย้วววววววววว ม๊วบบบบบบบบบบบบบ
มาแย้วววววววววว ม๊วบบบบบบบบบบบบบ
ketza 28 ม.ค. 2557, 09:22:29 น.
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นู๋สิอย่าทำอย่างงี้สิ.........ใส่เสื้อผ้าทำไม ???? อ้าว!! ไม่ใช่ประเด็นนี้เรอะ5555555++
...เอาใหม่น๊าา แง้วๆๆๆ นู๋สิทำอย่างนี้ทำไม อย่าทิ้งท่านพี่าชามัลไปเลยน๊าาา ท่านพี่ไม่เหลือใครแย้วววว
ป.ลิง เกดซ่าแก้ตัวทันชิมิ 555..
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นู๋สิอย่าทำอย่างงี้สิ.........ใส่เสื้อผ้าทำไม ???? อ้าว!! ไม่ใช่ประเด็นนี้เรอะ5555555++
...เอาใหม่น๊าา แง้วๆๆๆ นู๋สิทำอย่างนี้ทำไม อย่าทิ้งท่านพี่าชามัลไปเลยน๊าาา ท่านพี่ไม่เหลือใครแย้วววว
ป.ลิง เกดซ่าแก้ตัวทันชิมิ 555..
konhin 28 ม.ค. 2557, 09:48:06 น.
ปัญหาโลกแตก เมื่อผู้หญิงไม่พูดว่าจริงๆแล้วเพราะอะไรถึงได้เสียใจ ส่วนผู้ชายก็ถือความทนงเข้าว่า เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน
ตัดขาดแล้ว กระซิกๆ
ปัญหาโลกแตก เมื่อผู้หญิงไม่พูดว่าจริงๆแล้วเพราะอะไรถึงได้เสียใจ ส่วนผู้ชายก็ถือความทนงเข้าว่า เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน
ตัดขาดแล้ว กระซิกๆ
ดังปัณณ์ 28 ม.ค. 2557, 10:18:03 น.
ง่ะ งานนี้สั้นจุ๊ด ยิ่งกว่าแทงชาจัง มันอีกนะคุณแป้ง แล้วยังไง้ ยังไงต่อไป มะไหร่ชาจังจะได้กินตับหนูสิ เอ๊ย! ไม่ใช่มะไหร่จะได้เข้าใจกันล่ะเนี่ย แล้วถึงหนูสิจะเก่งขึ้นแต่ นั่นแหละยังอ่อนแอยุดี ขืนปล่อยคราวนี้จะเจออะไรมั่ง จะรอดหรือเปล่ายังไม่รุเลย
ง่ะ งานนี้สั้นจุ๊ด ยิ่งกว่าแทงชาจัง มันอีกนะคุณแป้ง แล้วยังไง้ ยังไงต่อไป มะไหร่ชาจังจะได้กินตับหนูสิ เอ๊ย! ไม่ใช่มะไหร่จะได้เข้าใจกันล่ะเนี่ย แล้วถึงหนูสิจะเก่งขึ้นแต่ นั่นแหละยังอ่อนแอยุดี ขืนปล่อยคราวนี้จะเจออะไรมั่ง จะรอดหรือเปล่ายังไม่รุเลย
บุลินทร 28 ม.ค. 2557, 11:02:44 น.
อ่านก็ได้ อิอิ
อ่านก็ได้ อิอิ
เด่นเดือน 28 ม.ค. 2557, 17:59:40 น.
โอ้ เค้าเดาถูก ครุคริๆๆๆ
แอบดีใจเล็กๆ
แต่แบบนะ ทำไมชามัลบทจะเกิดความจำเสื่อมขึ้นมาก็เป็นง่ายๆงั้นเลยเหรอจ๊ะ ก็หนูสิบอกแล้วนี่ว่าเห็นตัวเข้าพระเข้านางกับหญิงอื่น เป็นข้าเจ้าละก็ ฮึๆๆๆ ตัดอย่างอื่นเป็นแน่ แต่นั่นแหละ ก็หนูสินี่นา
ถ้าไม่ตามไปตอนนี้เดี๋ยวคงไปเจอบนเกาะละมั้ง แบบเจอกันหมดเลย แบบฉากอลังการงานสร้างพอๆกะวันแต่งงาน ถ้ามีจริงเดาว่าตอนนี้ชาอาจจะทำอะไรบ้างให้ได้หนูสิคืน...ก็แค่คิดและหวัง
ครุคริๆๆๆ
โอ้ เค้าเดาถูก ครุคริๆๆๆ
แอบดีใจเล็กๆ
แต่แบบนะ ทำไมชามัลบทจะเกิดความจำเสื่อมขึ้นมาก็เป็นง่ายๆงั้นเลยเหรอจ๊ะ ก็หนูสิบอกแล้วนี่ว่าเห็นตัวเข้าพระเข้านางกับหญิงอื่น เป็นข้าเจ้าละก็ ฮึๆๆๆ ตัดอย่างอื่นเป็นแน่ แต่นั่นแหละ ก็หนูสินี่นา
ถ้าไม่ตามไปตอนนี้เดี๋ยวคงไปเจอบนเกาะละมั้ง แบบเจอกันหมดเลย แบบฉากอลังการงานสร้างพอๆกะวันแต่งงาน ถ้ามีจริงเดาว่าตอนนี้ชาอาจจะทำอะไรบ้างให้ได้หนูสิคืน...ก็แค่คิดและหวัง
ครุคริๆๆๆ
goldensun 28 ม.ค. 2557, 18:25:45 น.
สิตาราใจเด็ดพอจะตัดขาดได้ แต่ก็ไม่มากพอจะกำจัดชามัล แถมเฉลยซะด้วย ว่าตัดขาดเพราะอะไร ทำเอาชามัลเป๋ไปเลย แล้วสิตาราจะไปไหนต่อล่ะ คู่นี้น่าลุ้น จะลงเอยยังไง
สิตาราใจเด็ดพอจะตัดขาดได้ แต่ก็ไม่มากพอจะกำจัดชามัล แถมเฉลยซะด้วย ว่าตัดขาดเพราะอะไร ทำเอาชามัลเป๋ไปเลย แล้วสิตาราจะไปไหนต่อล่ะ คู่นี้น่าลุ้น จะลงเอยยังไง
Zephyr 28 ม.ค. 2557, 19:07:36 น.
ฮ่าๆๆๆๆ โสนะหน้าๆๆๆๆ
โดนต้อยทิ้งเลย ไปต่อไม่เป็นละสิ อิอิ
เป็นไงละ มองเค้าเป็นของตาย จะไปหัวหกก้นขวิด
ฟัดนัวเนียกะใคร ไม่เคยสนใจ คิดแต่กลับมาตายรัง
ตอนนี้รังทิ้งแล้ว หนีไปหาที่พักใจที่อื่น
ตะเองเลยเสียศูนย์ละซี่ ฮี่ๆๆๆๆๆ
ชิชะ ถึงกับเกิดอารมณ์จะ จุดจุดจุด เลยเรอะ
แต่ เฮ่อ สิต้าขัดอารมณ์ได้ืทัน ดีแล้วๆๆๆ
ไม่ควรจะงุงิกันในสภาพแบบนี้เลยนะ
มะนไม่โรแมนติกเอาซะเลย งูบ้าาาาาาา
ฮ่าๆๆๆๆ โสนะหน้าๆๆๆๆ
โดนต้อยทิ้งเลย ไปต่อไม่เป็นละสิ อิอิ
เป็นไงละ มองเค้าเป็นของตาย จะไปหัวหกก้นขวิด
ฟัดนัวเนียกะใคร ไม่เคยสนใจ คิดแต่กลับมาตายรัง
ตอนนี้รังทิ้งแล้ว หนีไปหาที่พักใจที่อื่น
ตะเองเลยเสียศูนย์ละซี่ ฮี่ๆๆๆๆๆ
ชิชะ ถึงกับเกิดอารมณ์จะ จุดจุดจุด เลยเรอะ
แต่ เฮ่อ สิต้าขัดอารมณ์ได้ืทัน ดีแล้วๆๆๆ
ไม่ควรจะงุงิกันในสภาพแบบนี้เลยนะ
มะนไม่โรแมนติกเอาซะเลย งูบ้าาาาาาา
yimyum 28 ม.ค. 2557, 19:47:26 น.
ไปตามนัแน่ค่าาา....แล้วเจอกัน
ป.ล.ตอนยิ้มค้างแล้วพูดต่อจากนั้น คือ..เอาจริงๆเลยป่ะ มันแบบว่า...น้ำตาซึมเลยTT
ป.ล2^^.อินเกิ๊นนน><
ไปตามนัแน่ค่าาา....แล้วเจอกัน
ป.ล.ตอนยิ้มค้างแล้วพูดต่อจากนั้น คือ..เอาจริงๆเลยป่ะ มันแบบว่า...น้ำตาซึมเลยTT
ป.ล2^^.อินเกิ๊นนน><
Chii 28 ม.ค. 2557, 21:46:52 น.
ฟินมากกกกกกกกกกกกก
สะจัยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทิ้งมานนี่ไปเลยสิต้าาาา สิต้าเก่งมากกกกกกกกก กรีดร้องปรบมือให้ >//////<
(พี่แป้ง ตรง ชามัลเปลือยและเปียกลื่น "ยื่น" กว่าสิต้า พิมพ์ผิดอ่ะ)
ฟินมากกกกกกกกกกกกก
สะจัยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทิ้งมานนี่ไปเลยสิต้าาาา สิต้าเก่งมากกกกกกกกก กรีดร้องปรบมือให้ >//////<
(พี่แป้ง ตรง ชามัลเปลือยและเปียกลื่น "ยื่น" กว่าสิต้า พิมพ์ผิดอ่ะ)
pattisa 28 ม.ค. 2557, 23:10:47 น.
เรื่องมันเศร้าาา ล่ะชามัลจะขอคืนดีกับสิตาน้อยยังไงละเนี่ย นึกภาพไม่ออก อิอิ
เรื่องมันเศร้าาา
ล่ะชามัลจะขอคืนดีกับสิตาน้อยยังไงละเนี่ย นึกภาพไม่ออก อิอิ
อสิตา 29 ม.ค. 2557, 07:34:50 น.
เปลือยและเปียกลื่นยื่นกว่าของเธอ
ตายๆๆ
ถ้าพิมพ์ออกมาแบบนั้นคนเขียนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
เปลือยและเปียกลื่นยื่นกว่าของเธอ
ตายๆๆถ้าพิมพ์ออกมาแบบนั้นคนเขียนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
sunrise 29 ม.ค. 2557, 09:10:27 น.
อะไรยื่นอ่า คริคริ คนอ่านคิดไปไกลแล้วน้า
อะไรยื่นอ่า คริคริ คนอ่านคิดไปไกลแล้วน้า
นักอ่านเหนียวหนึบ 29 ม.ค. 2557, 16:18:11 น.
5555 คิดตั้งนาน อะไรลื่นๆ ยื่นๆ เอ..... มันโผล่มาได้ไงน้า ตอนเขียนไรท์เตอร์คิดไรอยู่อะ!!!!!
ชอบตอนนี้จัง แบบนี้เลยให้เจ็บ ให้จำ ให้สาสม!!!!!
แต่อยากให้เจ็บได้มากกว่านี้อีกอ่าา
ตางูมันร้ายไว้เยอะ คิดเอาเปรียบคนอื่นตลอด!!!
5555 คิดตั้งนาน อะไรลื่นๆ ยื่นๆ เอ..... มันโผล่มาได้ไงน้า ตอนเขียนไรท์เตอร์คิดไรอยู่อะ!!!!!
ชอบตอนนี้จัง แบบนี้เลยให้เจ็บ ให้จำ ให้สาสม!!!!!
แต่อยากให้เจ็บได้มากกว่านี้อีกอ่าา
ตางูมันร้ายไว้เยอะ คิดเอาเปรียบคนอื่นตลอด!!!