จากเคยออกปล้นชิงสิ่งล้ำค่าในคืนอันมืดมิด
แสงจันทร์กลับนำพากระต่ายขาวตัวเล็กมาสู่เงื้อมมือมหาโจรอย่างเขา
พร้อมเหรียญทองปริศนาซึ่งมอบชีวิตให้ถึง ๙ ชีวิต

แถมวันดีคืนดีกระต่ายที่ว่ายังกลับกลายเป็นสาวสวย!

ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือดีกันแน่...
เมื่อเขากำลังถูกมือโจรลึกลับเช่นเธอช่วงชิงหัวใจดวงนี้ไป

ภาวิน – พี่เก้าไม่ถ่วงน้ำ จะทำซุปกระต่าย กระต่ายนึ่งมากกว่านะ
เกดนุ่ม – กระต่ายเด้งดึ๋งๆเลย มาดูซิว่าเป็นคนแล้วจะดึ๋งๆไหม อิอิอิ
หนูยิ้ม – ตัวนุ่มร่างคนมาแล้วน้าวันนี้ หุหุ

คุณพี่แตง – ชอบฉากตายของพี่เก้าหรือฮ๊าฟฟฟ นี่แค่ออร์เดิฟนา รอดูการตายครั้งต่อๆไป เหอๆ
คุณใบบัวน่ารัก – ใช่ กระต่ายน้อยตัวเล็กแล้วก็นิ่มมากๆ ชอบกินมากด้วย ต้องเลี้ยงดีๆเลยนะ
คุณหนอนน้อยดังปัณณ์ – นี่แสบตามากเลย เครื่องสำอางเข้าตานิ อยากจะเบี้ยวไปนอน แต่นึกถึงที่บอกหนอนไว้ว่าจะลง ไม่ได้ๆๆ ฮึบๆๆ

คุณบาร์บี้ – สาวกระต่ายออกมาแล้ว เปรี้ยวแน่นอน เนื้อนวลน่าจับต้อง
คุณนักอ่านเหนียวหนึบหนับหยึบหยับ – เพิ่งกลายเป็นคนเองน้า เกียมเช็ดน้ำหมากแล้วหรือคะ 555
แมวคะนองที่เหลือเจ็ดชีวิต จะเป็นไงต่อน้า
คุณเลิฟหมวย – เย้ๆ แมวสาวใส่หมวกมาอ่านเราแล้ว ยินดีที่ได้เจอกันใหม่นะคะ

คุณบุลินทร – อสิตาถนัดแนวสัตว์มุ้งมิ้งนะ เป็นโรคจิตประเภท ซูฟีเลีย...
คุณโกลเด้นซัน – เหลือ 7 ชีวิตค่ะ เพราะคนเขียนตีเป็นว่าตอนที่ล้มหัวฟาดเตียง พี่เก้าคือเหลือ 0 แล้ว (ไอ้1ที่มีอยู่เดิมมันหลุดลอยไปแล้ว)
พอ+9 ก็ใช้ไปตอนนั้นเลย -1 ...หลังจากนั้นรถชนกระเด็นใช้อีก -1
สองซิ่งตลกนะคะ มาแป๊บเดียวแต่ขำดี กระต่ายยังน่ารักได้อีกค่ะ *-*

คุณสุขุมวิท 66 – หุหุ กระต่ายขาว เนื้อเนียนปลิ้น ตอนนี้จะซนอะไรน้า
คุณริญฯ – เรามาลงนิยายก่อนนอน ชดเชย 555

“เจ้ากระต่ายช่วยชีวิต ไม่พูดจาแบบนี้จะคุยกันรู้ภาษาได้รึ
เรื่องเก้าชีวิตอะไรนั่นตกลงเป็นยังไงกันละนี่” ชายหนุ่มเลิกคิ้วทอดถอน

เวลาอยู่ในร่างกระต่ายน่ะหรือ เขาคงไม่รู้ มันยากมากแค่ไหนที่จะรวบรวมพลังส่งเสียงออกไป
ถ้าไม่ใช่เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบตอนนั้น เจ้าของร่างจิ๋วถอนใจปลงๆอย่างหมดทางเลือก...
ยอมสบตาชายหนุ่มที่จ้องตน กะพริบตาปริบๆใส่เขาก่อนหลับตาพริ้มลง
ขณะที่หมอกควันบางเบาคุกรุ่นระเหยออกมา ค่อยๆบดบังร่างเล็กจ้อยสีขาวบริสุทธิ์ดุจน้ำนม

นพคุณหรี่ตา เมื่อควันขาวพร่างระยิบระยับราวกับประกายของทองคำกระจายพรายออกรอบทิศ
กระต่ายจิ๋วหายไป... กลายเป็นเงาร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง


อรชรอ้อนแอ้น นอนทอดร่างระทวยบนเตียง
ตาหลับพริ้ม หน้าเชิด ...เขาขมวดคิ้ว ถอยลุกจากเตียงอย่างไม่คาดคิด


ขณะกำลังเก๊กอย่างเลิศหรู หูหญิงสาวพลันได้ยินเสียงตบมือเปาะแปะดังขึ้นสองสามที
พร้อมเสียงเนือยๆปนขำเอ่ยชมอย่างเสียมิได้
“ทองวิบวับอย่างกับดูโชว์อัลคาซ่า อลังการงานสร้างเหลือเกินนะ”

ชายหนุ่มเท้าเอวจับจ้อง เมื่อตากลมโตที่ทั้งคมทั้งหวานจ้องมายังเขา อะไรกันแม่คนนี้
เมื่อกี้ยังตัวสั่นตอนถูกบังคับให้โดดดึ๋งออกมาในร่างกระต่าย คล้ายว่ากลายเป็นคนแล้ว
ความกล้าลองดีจะเพิ่มขึ้นมาหรือไง เขาเห็นหญิงสาวเร่งคลานลงจากเตียง
หนีไปยืนเว้นระยะอย่างระแวง สักพักก็เดินหนีออกจากห้องเสียเลย

“จะไปไหนของเธอ” ชายหนุ่มกังขา เลิกคิ้ว ขณะก้าวตามไล่บี้

คนเดินนำไปหยุดยืนเท้าสะเอวตรงใกล้โต๊ะกินข้าว “คุยกันให้เป็นการเป็นงานเถอะ
รีบเข้าเรื่องกันเสียเลย พลังฉันมีจำกัด... เหรียญนี่รับพลังจากแสงจันทร์ได้”

นพคุณมองเฉย เห็นแม่คุณจีบปากคล้ายตั้งท่าจะพูดอะไรสำคัญสักอย่าง อ้าๆหุบๆอย่างลังเล
คล้ายมั่นใจ แต่ก็ไม่มั่นใจ...สับสนในที เขาแอบสังเกตดวงหน้ารูปหัวใจกับฟันหน้ารำไรของแม่คนนี้ไปพลาง
ฟันคู่กลางบนดูจะใหญ่สุด แม้เพียงแค่พอน่ารักๆไม่ได้เทอะทะ แต่ก็เรียกว่าสาวฟันกระต่าย ทำให้อด
นึกขำไม่ได้ ผมม้าทันสมัย กึ่งบ๊อบกึ่งซอยเข้ารูปกับศีรษะ ปลายยาวระต้นคอนั้นกระดกไปข้างหลัง
งอนราวกับตูดเป็ด หน้าตาดื้อรั้นสะสวยน่ารักบาดตาดีอยู่หรอก ไม่สิ ต้องเรียกว่าแม่นี่หน้าตาสวยมากด้วยซ้ำ
ทว่านอกจากเพื่อนสนิทอย่างน้ำหนึ่ง เขาไม่ใส่ใจใกล้ชิดเพศตรงข้าม อยู่ๆมีผู้หญิงปลอมมาในร่างกระต่าย
ทำให้ออกจะข้องใจเรื่องที่มา

คนอย่างเขา ชีวิตนี้ทั้งชีวิตก็ไม่คิดเว้นพื้นที่ให้ใคร ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ผู้หญิง หรือผีสาวตนไหน...

ท่าทางรั้นของยายสาวหน้ากระต่ายเข้ากันได้ดีกับชุดท่อนบนที่เป็นเกาะอกทองระยับ
ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนสีเทาอ่อนขายาวถึงข้อเท้าแต่เน้นรัดรูปทรง แถมยังมาเปรี้ยวอีตรง
เอวกางเกงเกาะต่ำระสะโพก ยืนเท้าสะเอวอวดให้เห็นหน้าท้องแบนราบและสะดือรำไร
ดูเปรี้ยวจี๊ด ทันสมัยพอๆกับสมุนพญายมที่มายืนจ้องเขาเมื่อตอนกลางวัน

ผีสางสมัยนี้ก็หันมาปรับตัวตามแฟชั่นกันไม่น้อย เห็นทีจะต้องบอกไอ้กุมารเขาทรายลูกชายครูฤทธิ์บ้างแล้ว
ให้หันมานุ่งกางเกงมวยแทนที่จะนุ่งโจนกระเบนแบบเดิมๆอยู่ร่ำไป หรือว่าบางทีเขาน่าจะซื้อฝากมัน...
แต่ทำไมต้องให้ด้วยล่ะ ก็โกรธกันอยู่ไม่ใช่หรือไง เรื่องนั้นช่างก่อน มาเข้าเรื่องวิญญาณสาวตรงหน้าท่าจะดี

“ถ้าเอาเหรียญตากรับแสงจันทร์ไว้เรื่อยๆตัวเธอก็จะมีพลังเพิ่มมา ถูกไหม” นพคุณนั่งลงพลาง
หมุนเหรียญกับโต๊ะด้วยปลายนิ้ว ตบป้าบให้มันล้มลง ก่อนจะเปิดดูว่าออกหัวหรือก้อยอย่างไม่เห็นสำคัญนัก

คนเท้าเอวเปลี่ยนมากอดอกฮึดฮัดอย่างอึดอัดใจไม่อยากพูด
หย่อนก้นลงอิงขอบโต๊ะหินอ่อน เมินมองออกไปนอกหน้าต่าง
“อย่าลบหลู่เชียวนะ เหรียญนี้จะจ่ายคืนชีวิตให้ผู้ครอบครองถึงเก้าครั้ง
อย่างที่เห็น นายน่ะใช้ไปแล้วสองชีวิตภายในวันเดียว เรียกว่าทำลายสถิติเชียวละ”
คนพูดพยักพเยิดกับตัวเอง มือน้อยๆทุบลงบนฝ่ามืออีกข้างของตนคล้ายหมายมั่นปั้นมือ
สีหน้าเหมือนยังกับพอใจขึ้นมาหน่อยที่ดูดชีวิตเขามาได้แล้วถึงสองในเก้า

“เหลืออีกตั้งเจ็ด แบบนั้นก็เรียกว่าไม่มีวันตายแล้ว เทียบกับเดิมที่เคยมีชีวิตเดียว”
นพคุณเอ่ยอย่างพออกพอใจ “ว่าแต่ฉันต้องแลกด้วยอะไร ขายวิญญาณให้ซาตานงั้นเหรอยายกระต่าย”

“ทำเป็นประมาท ระวังจะเสียใจทีหลัง ลืมแล้วหรือไงว่าสองชีวิตแรกหมดไปแบบงี่เง่าขนาดไหน”
หญิงสาวหันมายิ้มลึกลับ คล้ายเจ้าตัวจะพยายามยิ้มหุบปาก เพราะรู้ว่าฟันกระต่ายน่ารักๆคู่นั้น
มักดึงดูดความสนใจคนอื่นจนทำให้เขินอายอยู่ในที

“แล้วเธอ เป็นภูตกระต่ายประจำเหรียญ? ช่วยเฉลยมาเลยได้ไหมว่าเป็นฝ่ายดีหรือฝ่ายร้าย
จะช่วยหรือว่าจะขโมยชีวิตไป” นพคุณยั่ว “ฉันมันพวกชอบเปิดอ่านตอนจบของนิยายก่อนน่ะ
ดูว่าถูกใจหรือเปล่า ถ้าใครกล้าหลอกละก็ เห็นจะต้องโดนดี” ชายหนุ่มยกเหรียญขึ้นมา
หรี่ตาถามจริงจัง “ก่อนอื่นเราน่าจะเริ่มจาก คำที่เขียนไว้บนเหรียญ หมายถึงอะไร”

“สั้นๆ ง่ายๆ สามคำ... เกม เก้า ชีวิต”

นพคุณฟังแล้วนิ่งเงียบ เมื่อหันเหรียญมามองอีกครั้ง น่าตะลึง ภาษาที่เขาเคยคิดว่าอ่านไม่ออก
ที่แท้มันก็คือภาษาไทยเราดีๆนี่เอง เขียนเล่นหางเอาไว้สวยงาม...เคล็ดลับในการพรางตาลวงความรับรู้
ทั้งที่อยู่ต่อหน้า เหรียญนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ ในเมื่อพูดว่าเกม แปลว่ามีได้มีเสีย เขาจะต้องเสียสิ่งใดเพื่อแลกมา
แต่ตอนนี้เขาเลือกได้หรือ? ในเมื่อตกลงกันไปแล้ว ชีวิตยังเอามาแล้วถึงสองด้วยซ้ำ

หญิงสาวเอี้ยวกลับมามองชายที่นั่งวางมาดอยู่บนเก้าอี้ ต่ำกว่าตนซึ่งใช้สะโพกอิงโต๊ะ เขายิ้ม
ทว่าสายตาของผู้ชายคนนี้วาววาม อันตราย...รู้เลยว่าหลายคำเหมือนพูดเหมือนเป็นเล่น
แต่ในใจนั้นอาจไม่ได้เล่นด้วย ถ้ารู้ว่าเธอมุ่งร้ายละก็ เขาคงไม่ปล่อยผ่าน

“เอางี้ดีกว่า บอกชื่อเธอมาก่อน ชื่อ แซ่ ที่มาที่ไป ความสามารถ” นพคุณกอดอกยามพินิจพิจารณา
หญิงสาวตรงหน้าผู้มีตัวตนชัดเจนไม่แพ้กระต่าย เธอ...ต้องเป็นวิญญาณที่มีอำนาจมากพอตัว

เสี้ยวดวงจันทร์ตรงริมฟ้าดูจะคมชัดขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ไม่มีเมฆมาบังเรียวจันทร์แม้แต่น้อย
ทั้งสองคุยกันอยู่ในห้องมืด บทสนทนาคล้ายไม่ยอมลดราถูกทอนให้นุ่มนวลลงเล็กน้อย
ด้วยความสงบ สงัด ของบรรยากาศอ่อนโยนเย็นรื่นไปด้วยแสงระบายจากนวลจันทร์สีทองอ่อน

“ว่าไง...”

คนที่เพิ่งปรากฏกายออกมาจากเหรียญกลืนน้ำลายอึกลงคอ เสียงของเขาบอกให้เธอรู้ว่า
ไม่คิดจะปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปง่ายดายจริงๆด้วย

“ไม่มีชื่องั้นหรือ”

นพคุณลุกขึ้นจากที่ เดินอ้อมมาบังหน้าต่างแสงจันทร์เอาไว้ จ้องหญิงสาวที่มองเขาตากลมโต
ส่งยิ้มกว้างให้เธอ ยิ้มเย็นชาที่แฝงรอยครึ่งขู่ ครึ่งคุกคาม ...เขาเห็นแววหวั่นไหววาบขึ้นในดวงตา
กลมหวานวับวาวนิดนึงแล้ว แบบนี้สิค่อยดูเหมือนตอนเป็นกระต่ายขึ้นมาหน่อย นอกจากขนตางอนเช้ง
คิ้วเข้มที่ถูกผมม้าสั้นๆบังไปนิดหนึ่งเรียงตัวสวย ปลายหางปาดได้คมแต่มองละมุนตา ว่าแต่ดวงตาของเธอคู่นี้
รู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่คงไม่ใช่...อาจเพราะช่วงตาของเธอดูเหมือนดาวค้างฟ้า
อย่างออเดรย์ เฮปเบิร์นมากเกินไปละมัง

“เรียกฉันกระต่ายก็แล้วกัน”

นพคุณหรี่ตา กลั้นหายใจ รอคำตอบที่จริงยิ่งกว่าที่เพิ่งได้ยิน

“ก็ทำไมล่ะ...” หญิงสาวช้อนตาดำขลับขึ้นสบตาเขาอย่างเศร้าๆ กะพริบตาปริบๆ
ขนตางอนยาวกระพือชวนสงสาร “ผีก็แบบนี้แหละ บางรายก็ลืมเรื่องสมัยยังมีชีวิตไปหมดแล้ว
ฉันจำได้แค่ว่าตัวเองผูกติดอยู่กับเหรียญเท่านั้นเอง”

ชายหนุ่มมองคู่สนทนาทอดถอนใจ แม่ผีสาวตนนี้เหมือนคนไม่มีผิด เขารู้สึกถึงลมหายใจนั้นได้ด้วยซ้ำ
เพียงแต่มันไม่อบอุ่น แต่ก็ไม่เชิงว่าเย็นชา เมื่อเผชิญหน้ากันใกล้ๆแบบนี้ก็ทำให้จั๊กจี้ชอบกลอยู่

“อีกอย่าง” เสียงของหญิงสาวอ่อนลง “เวลามีพลังไม่มากฉันก็ต้องอยู่ในร่างกระต่าย เวลาแบบนั้น
จะพูดไม่ได้ ร่างกายอ่อนแอมาก แล้วก็ช่วย...เอ่อ อย่าทำให้ตกใจได้ไหม ใจมันสั่น” คนพูดเมินหนี
ไปซ่อนหน้าทางอื่น พยายามเชิดหน้าอย่างไม่อยากแสดงจุดอ่อน แต่น้ำเสียงกลับ
เจือแววอ้อนอยู่หลายส่วนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

นพคุณจุปาก “ใจคอไม่ดีก็เลยชิงงับนิ้วชาวบ้านก่อนว่างั้น” เขายกนิ้วชี้ขึ้นประกอบพลางเลิกคิ้วนิดๆ
“แปลว่าฉันต้องทะนุถนอมเธองั้นสิ...โอเค แม่กระต่ายเบบี๋ ส่วนเธอเรียกฉันพี่เก้าก็แล้วกัน”
ยังไงแม่นี่ก็หน้าตาละอ่อนกว่าเขาหลายปี อีกอย่าง เขาไม่รายงานตัวด้วยชื่อเต็มยศออกไป
เพราะบังเอิญไม่ค่อยชอบชื่อตัวเองสักเท่าไหร่ “งั้นเข้าเรื่องสำคัญ...ตกลงเรื่องเก้าชีวิตนั่น
อะไร ยังไง” ชายหนุ่มก้าวเข้าไปใกล้อีกก้าว หวังคาดคั้นเอาความจริงให้ถนัด

หญิงสาวเงยขึ้นสบสายตาเจ้าของร่างเพรียวสง่าอีกครั้ง ไหล่กว้างนั้นบดบังแสงจันทร์ไปเกือบหมด
เพราะแบบนี้ใช่ไหมเธอถึงรู้สึกอ่อนแอ รู้สึกเหมือนถูกคุกคาม ก็เขาเล่นสูงกว่าเธอไม่น้อยเลย

ก่อนตอบ เธอเร่งยกแขนขึ้นมาไขว้กันเบื้องหน้าไม่ให้เขาชิดเข้ามาได้
“คนที่รับเก้าชีวิตไปจากเหรียญ หลังจากตายลง ครู่หนึ่งก็จะฟื้นขึ้นมา”

“นานแค่ไหน กำหนดได้ไหม” ในการตายครั้งที่สองเขารู้สึกตัวชัด ต่างกับคราวแรก
ที่ทุกอย่างเลือนรางเสมือนเพียงฝัน เป็นไปได้รึเปล่าว่าจะควบคุมมันได้มากขึ้นเรื่อยๆ นพคุณจำได้ถึง
สายตาของชายผิวดำไม่ใส่เสื้อคนนั้น กับความคิดของตัวเองที่พออยากฟื้นก็ฟื้นทันที

“หมายถึงตั้งจิตเอาน่ะหรือ คงได้ แต่ถ้าปล่อยไว้เกินเก้านาที นายจะตายไปจริงๆ
ใกล้หมดเวลาเมื่อไหร่จะมีคนเตือนให้รู้เองแหละ”

“คนนั้นสินะ...” ชายหนุ่มรำพึง

แม่กระต่ายในร่างหญิงค่อยๆกระดึบๆขยับหลีกหนีห่างออกไปจนสำเร็จ ถอนใจโล่งอก
จัดเสื้อจัดแสง ยืดตัวตรง กอดอกหันหลังให้เขา แต่ในที่สุดก็ปรายตามองอย่างพริ้มพรายมีความลับ
กลับเป็นสีหน้าของคนถือไพ่เหนือกว่าอีกครา “แต่ว่า มีเรื่องสำคัญมากๆจะต้องบอกให้รู้ นี่น่ะ
เป็นช่วงที่เรียกว่าดวงถึงฆาตของนายเลยนะ ไม่ใช่ถึงฆาตธรรมดา แบบมหาเคราะห์ภัยรุมเร้าเลยด้วย”

“ต้องการจะบอกอะไร”

“นายต้องถือศีลห้าอย่างเคร่งครัดตลอดหนึ่งเดือนนี้” นางกระต่ายสาวในร่างคนผงกศีรษะยืนยัน
พึงพอใจขึ้นมาทีเดียวเมื่อเห็นหน้าเบ้เหยเกเกือบเป็นสะอิดสะเอียนที่คนตรงหน้าแสดง

“เรื่องนั้นไม่ต้องหรอกมั้ง อย่างมากก็แค่ตายแล้วฟื้น” นพคุณพูดเลี่ยง เขายังมีเรื่องไอ้เอกที่จะต้องไปช่วย
การจะเอาตัวมันออกมาได้คงต้องแหกกฎทุกอย่าง อย่าว่าแต่ห้าข้อเลย

“แล้วถ้าไม่ตาย ได้แต่นอนเจ็บปวดทรมานพิการเดี้ยงเลี้ยงไม่โตล่ะ” คราวนี้คนพูดยิ้มเห็นฟันกระต่าย
สำแดงความยินดีที่ได้แกล้งแช่งชักคนอื่นผ่านวาจาเป็นชุด

“ก็...ไปฆ่าตัวตาย เดี๋ยวก็ประกอบร่างใหม่ แบบวันนี้ไง”

“จุๆ ไม่ใช่ประกอบร่าง เหรียญนี่แค่จ่ายคืนชีวิตที่สมบูรณ์ ให้ย้อนกลับไปเวลาที่ยังไม่บุบสลาย”
หญิงสาวทำปากยุกยิกบ่นต่อยืดยาว “พูดมาได้...คนนะ ไม่ใช่หุ่นทรานส์ฟอร์มเมอส์”

“รู้จักหนังเรื่องนี้ แปลว่าเพิ่งตายมาไม่นานเท่าไหร่นะเธอนี่” นพคุณอุทานจับผิด

“โอ๊ะ นั่นสินะ หรือจะเคยดูตอนเป็นผีก็จำไม่ได้เหมือนกัน...” คนหลุดมาดเสลูบคาง
ทำท่าว่าที่เพิ่งหลุดปากไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ “มันไม่ง่ายอย่างนั้นทุกครั้ง บางทีถึงตอนนั้น
นายอาจไม่เหลือสติพอให้ลากสังขารไปทำตัวเองให้ตายด้วยซ้ำ ฉันไม่รับหน้าที่มือสังหารให้หรอก
แล้วลองคิดดู ดวงตัวเองตอนนี้มันตกต่ำขนาดไหน ตั้งแต่ช่วงก่อนหน้า แล้วก็ที่มาตายสองครั้ง
ในรอบไม่ถึงวัน ดวงตกขนาดนี้ ต่อให้มีสักยี่สิบชีวิตก็ไม่พอ” หญิงสาวรำพึงหงุงหงิงเบาๆตบท้าย
เป็นเชิงขู่ปนล้อเลียน

“น่าจะมีวิธีอื่น” ชายหนุ่มหรี่ตาอย่างดึงดัน กอดอกพลางหันไปทางหน้าต่าง ครุ่นคิด

ทันใดนั้น ทั้งคู่เห็นพร้อมกัน แมวหง่าวตัวดำปลอดไม่รู้มาจากไหน มันก้าวเดินนวยนาดฉับๆ
หลังโก่งงอตัดกับแสงจันทร์ ตัดหน้านพคุณที่ยืนติดหน้าต่างไปในระยะใกล้ชิด แถมยังเอี้ยวคอมา
หรี่ตาคล้ายขยิบส่งวิ้งค์ให้เขาระวังตัวเองไว้ให้ดีๆ ดูสีหน้าสีตาราวกับแมวผีสิง
ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย หันมาสบตาแม่ผู้หญิงจอมกวนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พลางเอามือปิดปาก
แล้วกลอกตาไปมา เขาตั้งท่าจะเอ่ยแย้งต่อ แต่แล้วเสียงบางอย่างพลันดังทักขัดจังหวะ

จุ๊ จุ๊ จุ๊ๆๆๆ... ๆๆๆ ๆๆ

ทั้งคู่เงี่ยหูฟังจิ้งจกร้องทักระรัวในความมืด นพคุณหัวเสีย ถึงกับเดินไปเปิดไฟเพดานดวงหนึ่ง
เพื่อหาว่าเจ้าตัวมันเกาะอยู่ไหน เขาไม่กลัวเภทภัยก็จริง แต่เพราะอยู่กับคนอย่างครูฤทธิ์
จึงเข้าใจว่าเรื่องเล็กน้อยพวกจิ้งจกทัก ลางวิบัตินานา ถึงอย่างไรก็ไม่ควรมองข้ามเหมือนกัน
เมื่อหาตัวการที่อยากจับโยนทิ้งออกไปนอกห้องไม่พบ ชายหนุ่มจึงหวังจะหาน้ำเย็นๆสักแก้ว
ดับความร้อนรุ่มในใจ หรือจะต้องฟังคำแนะนำของยายผีตัวยุ่งนี่กัน

ยังไม่ทันจะก้าวเข้าครัว จิ้งจกตัวเขื่องกลับร่วงลงมาจากเหนือช่องประตูแทบตกใส่หัว!

ชายหนุ่มยืนนิ่ง จ้องมองเจ้าตัวที่กำลังชักปะแหง่กๆด้วยอาการผิดประหลาดอยู่บนพื้นเบื้องหน้า
ก่อนจะทำลิ้นจุกปาก หงายท้องตายคร่อกไปอย่างไม่รอรับการช่วยปั๊มหัวใจ เขากลอกตาขึ้นบน
ตีหน้าเบื่อๆยามหันไปหาผู้ที่ตามติดตนมา เห็นอีกฝ่ายยังคงเอามือปิดปาก ส่งเสียงลอดง่ามนิ้วออกมาเบาๆ
“มะ มัน...ซี้เลี้ยว---” ผีสาวเอ่ยเสียงอ่อย ทำท่าบุ้ยใบ้ไปยังซากจิ้งจกนอนตาย

“รู้แล้วน่า” นพคุณใช้นิ้วหัวแม่มือนวดคลึงศีรษะ ลางร้ายมาเยือนทั้งแบบไทยและแบบเทศอย่างทันควัน
คล้ายจะช่วยกันผสมโรงยืนยันคำพูดของแม่คนนี้กันเป็นเสียงเดียว “แต่แน่ใจได้ไหมล่ะ ว่าฉันไม่ได้
เพิ่งมาดวงตกเอาเพราะถูกผีแบบเธอลงทับ”

คน...หรือเรียกให้ถูกต้องว่าผีสาวซึ่งถูกโยนความผิดมาใส่ซึ่งๆหน้า
แก้มแดงเรื่อฉับพลัน ก่อนจะยืดอกเถียง “ถ้าแบบนั้นจะช่วยให้ฟื้นขึ้นมาทำไมแต่แรก
นายน่ะหนังเหนียว แต่ก็ช้ำในอยู่ก่อนแล้ว พอล้มหัวฟาดอีกทีอะไรๆมันเลยแตกโผละ... รู้ไว้ซะด้วย
ว่าคนที่ได้ครองเหรียญนี้ก็เหมือนมีสัญญาโกงชีวิตกับท่านท้าวยมราช”
คล้ายรู้ตัวว่าพูดมากเกินไปหน่อยเสียแล้ว คนพูดจึงรีบหุบปากลงฉับ ปล่อยท้ายประโยคไว้ห้วนๆเพียงนั้น

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว จริงของแม่คนนี้ เพราะเขาฝืนตัวเองตั้งแต่ไอ้เอกถูกจับ
สุวิชาคะยั้นคะยอให้ตรวจร่างกายซ้ำเมื่ออาการไม่สู้ดีเขาก็กลับยืนกรานปฏิเสธ
อีกอย่างผีสาวตรงหน้าก็ไม่ได้มีกลิ่นอายร้ายกาจอะไรเลย ออกจะบริสุทธิ์สะอาด
คล้ายคลึงกับนางฟ้า ถ้าไม่รวมท่าทีดื้อรั้นร้ายกาจเวลาพูดใส่เขาปาวๆ

“แล้วฝ่ายเธอจะได้อะไร ให้ชีวิตกันฟรีๆเลยหรือ”

“เหรียญทองนี้น่ะเป็นเหรียญนำโชคของแท้ นายโชคดีแล้วที่ได้มันมา” หญิงสาวยืดตัวขึ้นอีกนิด
ทำทีภูมิอกภูมิใจ “ถ้านายรักษาศีลได้ครบหนึ่งเดือน เคราะห์หนักก็จะผ่านพ้น ศีลห้าเท่านั้นเอง ง่ายจะตาย”

“แล้วหลังจากนั้น ฉันค่อยใช้ชีวิตอีกเยอะแยะที่เหลือทำเรื่องตามใจชอบงั้นสิ” นพคุณหยักยิ้มมุมปาก

หญิงสาวเบือนหน้าหนี หลุบตา อึกอักไปเล็กน้อย “เอ่อ จะว่าใช่ก็ใช่มั้ง”

“ถึงตอนนั้นก็ได้เธอมาเป็น...ผู้ช่วย คอยช่วยงาน” ชายหนุ่มจงใจเลี่ยงคำว่าเด็กรับใช้หรือวิญญาณรับใช้ไปเสีย
“ไม่เลว...เอาตามนี้แหละ อ้อ จากเมื่อกี้เธอคงรู้ ฉันเองก็ไม่ธรรมดา แต่ปกติแล้วถ้าเจอผีที่ทำตัวดีๆ
ฉันก็ไม่ใจร้ายหรอกนะ” นพคุณแย้มริมฝีปากให้สาวตรงหน้าที่คล้ายจะงันไปกับยิ้มของเขา

ขาดเป็นเอกเขาก็เหมือนขาดมือข้างซ้าย แต่ยายกระต่ายน้อยนี่เป็นผีที่ดูมีอำนาจพอตัว
ช่วงสั้นๆที่เจ้าหล่อนปรากฏกาย เขาลอบสังเกตอยู่ตลอด อีกฝ่ายผลักเก้าอี้ จับต้องสิ่งต่างๆ
ได้แบบคนทุกอย่าง น่าสนใจ...

คนถูกยัดเยียดตำแหน่งใหม่ให้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพอเป็นพิธี ไม่คาดคิดแม้แต่น้อย
เมื่อถึงเวลาก่อนนอนผู้ชายชื่อตาเก้ายังมีหน้าพูดจาต่อรอง
“นี่มันคืนวันที่ยี่สิบเก้า พรุ่งนี้ก็สามสิบ สิ้นเดือนมิถุนาพอดี... ถือศีลอะไรของเธอนั่น
รอไว้เริ่มวันที่หนึ่งแล้วกัน” คนไม่คุ้นกับการทำตามข้อตีกรอบสรุป

นอกจากนั้นชายหนุ่มยังทำตัวพิลึกด้วยการวางเหรียญของเธอไว้บนหมอนอีกใบที่ว่างอยู่
คล้ายๆย้ายที่ให้สบายขึ้นเล็กน้อยจากที่ควรจะเป็นโต๊ะข้างเตียง หญิงสาวเองเปลี่ยนกลับไปอยู่
ในร่างกระต่าย ค่อยๆย่องเข้าหา แต่ที่สุดก็ตัดสินใจนอนลงข้างเหรียญนั้น จับสังเกตเขา ไม่ช้าไม่นาน
ก็ตัดสินใจชันตัวขึ้น คืบใกล้เข้าไปอีก ชะเง้อตัวดมฟุดฟิดไปทั่วทั้งดวงหน้าคมคายของคนที่นอนตะแคง
หันมาทางนี้พอดีและกำลังพริ้มลงซุกหมอน แม้มีไรเคราขึ้นมาจางๆเพราะไม่ได้โกนหนวด
แต่เขาก็ยังหล่อนิ้ง
เขาเป็นเหมือนเจ้าชายเสมอมา เท่าที่เธอจำได้...
อุ้งเท้านุ่มนิ่มแตะลงบนแก้มเขาแปะๆ โถ พ่อเจ้าชายดวงตก
ช่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเอาซะเลยว่าความซวยระดับไหนกำลังจะมาเยือน

เขาคงคิดว่าเธอมีหน้าที่ต้องเชื่อฟัง ช่วยเหลือ คอยดูแลประดุจนางฟ้าประจำตัว
แต่ความจริงที่แท้แล้วเป็นอย่างไร ตัวเธอเองก็บอกออกไปไม่ได้เหมือนกัน!



แม้ทำท่าเหมือนหลับ ทว่านพคุณยังกลัดกลุ้ม เดือนหน้านี้อาจต้องแกล้งทำเป็นลืมๆไปก่อน แต่เขาก็
ไม่วายนึกถึงเรื่องของตนกับเพื่อนที่ตอนนี้ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไงขึ้นมาอีก ไอ้เอก...ใครจะรู้ใจได้เท่ามัน

ในห้วงสำนึก ภาพวันสุดท้ายบนยอดตึกพลันหวนมา

‘เป่ายิ้งฉุบกันไหมล่ะ ใครแพ้โดด...’

เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนั้นมันก็ยังไม่วายต่อรองยียวน

‘อย่ามาไร้สาระ’ นพคุณตอบโดยไม่มอง

ทว่าวินาทีถัดมา มือเขายื่นพรวดออกไปปะทะกับมือของมันที่ออกค้อนมาชนกันโดยมิได้นัดหมาย เขายิ้ม ส่ายหน้า

‘เอาใหม่’ มันว่า

เขาส่ายหน้าซ้ำ แต่ปุบปับก็ออกกระดาษมาชนกันกลางอากาศอีกยก

‘พอแล้ว! ถึงแพ้กูก็จะโดดเอง’
เพราะเขาเองยืนยันหัวชนฝาแบบนั้น บวกกับคำเป่าหูของปองเกียรติ อาจทำให้มันเข้าใจไปว่า
ทุกอย่างคือแผนที่ได้วางไว้ ทั้งที่จริงๆไม่ใช่เลยสักนิด เขารู้ว่าเป็นเรื่องอันตราย รู้ว่าคนที่โดด
อาจไม่มีโอกาสได้ลุกขึ้นมาอีก เพราะยืนยันจะโดดเองเขาถึงได้ผ่านความตายมาแล้วจริงๆ
แม้จะ...ไม่ได้ตายคาที่ในทันที

แต่ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์แล้ว เขาต้องเล่นต่อไปตามเกม เกมเก้าชีวิตที่เพิ่งเริ่มต้น

จากความรู้สึกเคลิบเคลิ้ม นพคุณก็หลับฝัน ฝันไปว่าตนกำลังยืนมองหุบเขาแคบๆ
หรือจะเรียกให้ถูก เป็นหุบเหว ความรู้สึกบ่งบอกว่าภายใต้เงาไม้ปกคลุมซ่อนเร้นบางสิ่งไว้ลึกลงไป
สายตามองเห็นควันเอื่อยลอยขึ้นมาเกลื่อนพื้นที่ป่าบริเวณนั้น ดุจลมหายใจของเทพเจ้าแห่งป่าเขา
หมอกคลุมเครือช่วยอำพรางบางอย่างไว้เช่นกัน ก่อนหมอกนั้นจะกระจัดกระจายลอยตัวสูงขึ้น
ปะปนเป็นหนึ่งเดียวกับเมฆเบื้องบน

ภาพเหล่านี้มีบางสิ่งดลใจให้เขาได้มาพบเห็น สีสันของมันเหมือนความทรงจำของใครบางคน
เมื่อครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

วูบต่อมา ตัวเขายืนอยู่ในป่าลำพัง มองขึ้นไปเห็นไม้ใหญ่ชะลูด กิ่งใบหนา มองลงล่างกลับมีหุบเหว
ซ่อนอยู่ต่ำลงไปอีกจริงดังว่า ใครบางคนเดินมาข้างหลัง มือเย็นเฉียบแตะบนไหล่ วูบนั้นนพคุณชะงักเกร็ง
คล้ายจะถูกผลักให้กลิ้งตกลงไปในช่องทางดำมืดเบื้องหน้า แต่คนข้างหลังกลับไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้น
ชายหนุ่มรู้สึกถึงลมหายใจตรงริมหู ก่อนคำกระซิบกระซาบจะตามมา

‘เรามาถึงแล้ว...’

แม้ไม่ต้องถาม สัญชาตญาณโจรก็บอกกล่าว ข้างล่างมีที่ลับแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีประตูซึ่งปิดอยู่
ประตูบานที่เขาหมายจะใช้กุญแจทองเปิดเข้าไป!

ความยินดีแล่นวาบตามไขสันหลัง เท้ากำลังขยับจะก้าวไปข้างหน้า มุ่งสู่จุดหมาย ...แต่แล้ว
เสียงหนึ่งกลับทำให้ต้องชะงัก เสียงแปลกปลอมที่ไม่ดังนัก คล้ายเจ้าตัวระวังให้เบา
กระนั้นเสียงที่ว่าก็ยังสะกิดหูให้ลืมตาตื่น

เขาคุ้นชินกับความมืดเป็นปกติ ยิ่งในห้องตัวเองแล้วไม่ต้องพูดถึง หลับตาเดินยังได้
มีแสงสว่างเรืองรองจากตู้ไม้น้ำที่เลี้ยงไว้ ใบของมันไหวเอนในกระแสวารีอย่างสงบราวกับจะปลอบโยน
ให้ตั้งสติ เวลานี้ลมจากเครื่องปรับอากาศเย็นเยือก นพคุณเลิกผ้าห่มออกพ้นตัว เย็นนิดๆ
เมื่ออกเปล่าเปลือยกระทบกับอากาศ เขาคว้ามีดพับคู่กายจากใต้หมอนมาถือกระชับ
มันเป็นเหล็กน้ำพี้เนื้อดีลงอาคมที่ขอครูฤทธิ์มาปรับแต่งอย่างพิเศษ เท้าทั้งสองเหยียบลงบน
พื้นพรมสีเข้มแช่มช้า ค่อยๆก้าวเบากริบไปยังประตูห้องนอนซึ่งเพียงงับไว้

คอนโดของนพคุณนั้นส่วนนั่งเล่นรับแขกกับห้องกินอาหารเชื่อมติดกันเพียงเลี้ยวมุม
แต่ถัดไปยังมีครัวอยู่หลังผนังกั้นเจาะช่อง ไม่มีบานประตูปิด ชายหนุ่มก้าวเข้าใกล้
เห็นแสงสีทองรำไรสว่างเรืองสะท้อนออกมาจากครัว สุ้มเสียงน่าสงสัยยังดังต่อเนื่องไม่หยุด
ใครบางคนอาจบุกขึ้นมาทางช่องทิ้งขยะ... เขาตัดสินก้าวพรวดเข้าไป

วูบนั้น นพคุณอ้าปากค้างแทบปล่อยมีดร่วงผล็อย
.........

อสิตา

จำนวนการเข้าชม : 1239

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery