ทองพญามาร [---ชุด ๕ ปรารถนา---]
จากเคยออกปล้นชิงสิ่งล้ำค่าในคืนอันมืดมิด
แสงจันทร์กลับนำพากระต่ายขาวตัวเล็กมาสู่เงื้อมมือมหาโจรอย่างเขา
พร้อมเหรียญทองปริศนาซึ่งมอบชีวิตให้ถึง ๙ ชีวิต
แถมวันดีคืนดีกระต่ายที่ว่ายังกลับกลายเป็นสาวสวย!
ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือดีกันแน่...
เมื่อเขากำลังถูกมือโจรลึกลับเช่นเธอช่วงชิงหัวใจดวงนี้ไป
แสงจันทร์กลับนำพากระต่ายขาวตัวเล็กมาสู่เงื้อมมือมหาโจรอย่างเขา
พร้อมเหรียญทองปริศนาซึ่งมอบชีวิตให้ถึง ๙ ชีวิต
แถมวันดีคืนดีกระต่ายที่ว่ายังกลับกลายเป็นสาวสวย!
ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือดีกันแน่...
เมื่อเขากำลังถูกมือโจรลึกลับเช่นเธอช่วงชิงหัวใจดวงนี้ไป
Tags: พญาดำ เหรียญพระจันทร์ เก้าชีวิต กระต่าย ตัวนุ่ม
ตอน: ๒.๖ เกมต่อชีวิต
คุณสุขุมวิท 66 – โอ้ว เลยไม่ทันตอบเม้นต์คุณ66ตอนที่แล้ว มาช้ายังดีกว่าไม่มานะคะ แต่ตอนนี้เลยมาคนแรกเลย
คุณเลิฟหมวย – กระต่ายตัวนุ่มๆ ชอบอ้อนพี่เก้ามากนะ น่ารักสุดขีดเลย
คุณยิ้มยิ้ม – ก้อนกลมๆนอกจากแอ๊ปเปิ้ลแล้วยังกินทุกอย่าง พี่เก้าไม่แต่งเรื่องอะ ถือศีลอยู่ แต่จะทำให้มีเรื่องสนุกๆจริงๆนี่แหละ หุหิ
คุณหนอนน้อยดังปัณณ์ – เห็นเปล่า บอกแล้ว พี่เก้านี่อยู่ในโซนพระเอกนิสัยดีของอสิตาเลยนะ รักสัตว์ด้วย ลูบไล้ขนขาวอุยเล่นเป็นประจำ
คุณบุลินทร – ฟินระดับนึง แต่สนุกระดับสุดๆเลยนะ ไม่ใช่แค่ระดับนึง
คุณบาร์บี้ – งานนี้มีคนโดนหลอกผีกระเจิงแน่ค่ะ เอิ๊กๆ แต่สงสัยไม่เข็ดเท่าไหร่
คุณใบบัวน่ารัก – กระต่ายมีสองร่างค่ะ เอาที่สะดวกเหมาะสมที่สุด ตอนเปิดตู้ใช้มือคน ตอนมุดเข้าไปกิน ที่แคบๆเย็นๆเป็นซอก ใช้ร่างกระต่ายตัวเล็ก อาหารก็จะดูเยอะขึ้นด้วยนะคะของกินใหญ่กว่าตัวเองอีกเห็นมิ อิอิ ผลาญเงินพี่เก้าเพลินเลย
คุณพี่พันธุ์แตง – คนเขียนก็อยากจะเสียบริสุทธิ์ทางสายตามั่งกับพี่เก้า จนใจที่ยังไม่เสียสักทาง เฮียเก้าเมาขนกระต่ายแล้ว อยากฟอนเฟ้นเคล้นคลำ
คุณเกดซ่า – ถนอนดีไหมน้า กระต่ายดื้อจัง ให้โชคหรือเปล่า พี่เก้ากำลังพิจารณา แต่ขนมถูกกินหมดบ้านแล้ว
คุณนักอ่านเหนียวหนึบ – โอ้ววว สุวิชาน่าสงสัยจริงๆด้วย แต่เดี๋ยวจะมีคนน่าสงสัยเพิ่มมาอีกแหละค่ะ อิอิ รอเลือกสงสัยได้เลย
คุณโกลเด้นซันหายไปไหนน้าาาาา สงสัยไปเที่ยววันหยุด อุจิ๊...
ยายกานต์รวีเคยยืนยันว่าไม่เชื่อเรื่องเหนือจริงไร้สาระทุกชนิด แต่กลับกลัวผีเป็นที่สุด...
เป็นเหตุให้คนใกล้ผีอย่างเขาชอบจะหลอกอำให้อีกฝ่ายเต้นตามสนุกๆ เคยรู้มาว่าสมัยยังเล่นละคร
เพื่อนสาวคนนี้ปฏิเสธหัวชนฝาไม่รับเล่นหนังผี ไม่ว่าจะได้บทกึ่งตลกหรือบทดีแค่ไหน ขนาดหนัง
‘พ่อมากพระประแดง’ ที่ภายหลังดังเป็นพลุแตก แต่เธอกลับเชิดหน้าว่าไม่เสียดายที่ปฏิเสธบทไป
...ก็นับว่ายังต้องให้เครดิตเรื่องที่ว่ากานต์รวีฝืนใจแต่งหน้าให้เขาจนเละเป็นศพในภารกิจล่าสุด
อวดฝีมือได้อย่างน่าชม
ตอนนี้ในห้องเขาก็มีผีที่แสนจะเลอค่าอยู่ตนหนึ่ง มีคนกลัวผีอยู่คนหนึ่ง จะสร้างเรื่องจากตรงนี้ยังไงดี
“ดื่มด้วยกันไหมเก้า” แขกยามวิกาลหยิบเบียร์กระป๋องที่แช่ทิ้งไว้งั้นๆขึ้นชี้ชวน
“ไม่ละ” ตอนนี้เขายังกินไม่ได้... จะว่าไปตนชอบกินน้ำหวานโซดามากกว่าด้วยซ้ำ แค่ขี้เกียจผสมเอง
บางทีก็เลยซื้ออย่างอื่นมาติดไว้อย่างนั้น “ว่าแต่วันนี้มีธุระด่วนหรือไงถึงบุกเข้ามาแบบนี้”
หญิงสาวยักไหล่ ก้าวพ้นครัวแล้วเกิดเห็นว่าประตูห้องนอนถูกเปิดทิ้งไว้
แทนที่จะกลับไปยังโซฟาจึงเดินไปยืนพิงกรอบประตู ทำท่าเหมือนกึ่งไม่ได้มองกึ่งมองเข้าไปในห้อง
สุดท้ายก็พบสิ่งที่จะหยิบยกขึ้นมากล่าว
“ไม้น้ำในตู้สวยนะ เลี้ยงเก่งนี่”
“ระบบดูแลตัวเอง...นายชามันคิดให้ ลำพังผมเองไม่มีเวลาหรอก แล้วของพวกนี้ถ้าไม่ใส่ใจมันก็จะไม่สวย
นี่เกือบทุกอย่างตั้งโปรแกรมไว้หมดแล้ว” ตั้งแต่ระบบเลี้ยงทั้งกุ้งและปลาตัวเล็กๆ ระบบปล่อยก๊าซ
ไปจนถึงทำความสะอาด เขายื่นมือลงไปเองน้อยมาก ดีที่เพื่อนอย่างนายชามันคลั่งตู้พรรค์นี้อยู่ก่อน
นพคุณเห็นว่าสวยดีเลยอยากลองเลี้ยงตาม ก็ได้มาเป็นตู้ยาวขนาดเกือบสามเมตรที่ตั้งอยู่ในห้องนอน
ถึงจะมีความรู้สึกเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวในฐานะทีม...แต่ยิ่งหลังจากเรื่องไอ้เอก
จะว่าไปเขาก็เริ่มไม่สนิทใจกับกานต์รวี เพราะอีกฝ่ายรู้จักเขาผ่านเป็นเอก
แต่ดูจะใส่ใจมันน้อยกว่าที่ควรไปนิดจนเหมือนไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง มาเห็นชัดเอาตอนเมื่อมันหายไป
ทีมปล้นของเขาก็คงมีรอยร้าวตั้งแต่ต้นแบบนี้เอง ถึงเวลาล้ม เวลาจะชะงัก ก็ไม่มีใครดิ้นรนอะไร
นอกจากเขากับนายชาที่ถือว่าพยายามมากหน่อย
นพคุณแอบยินดีอยู่เงียบๆ เมื่อกานต์รวียิ่งเพิ่มความสนใจข้างในห้องนอนซึ่งประตูถูกมือผีแง้มทิ้งไว้
ชายหนุ่มพาตัวเองเดินผ่านเข้าสู่ห้อง นั่งลงบนเตียงรอดูเรื่องสนุก เหยื่อติดกับ เมื่อหญิงสาวก้าวตาม
เข้ามาอย่างย่ามใจ
“เอ๊ะ... บรานั่นมันของใครกันเก้า” แขกผู้มาใหม่หน้าตึง เมื่อเห็นชัดๆว่าบนเตียงชายหนุ่มตอนนี้
มีชั้นในจุ๋มจิ๋มหลายชิ้นวางอยู่
“อ้อ เพื่อน...ของเพื่อนน่ะ เขาฝากสั่งมาจากเว็บนอก”
“ไม่ถือเหรอ”
“ไม่ แต่คงครั้งนี้ครั้งเดียวแหละ ไม่ได้เต็มใจรับฝากขนาดนั้น” นพคุณดักทางไว้ทันท่วงที
เมื่อเห็นสายตาของกานต์รวีฉายชัดว่ากำลังอยากฝากเขาซื้อของพรรค์นี้ด้วยอีกคน
ใจหนึ่งเขาก็นึกอยากหวดเจ้าตัวนุ่มจอมเรี่ยราด แต่เวลานี้ได้แต่เนียนแสดงต่อไปก่อน
เขาส่งสายตาเขียวๆไปยังอีกมุมที่แม่คนนั้นยืนบิดตัวเฝ้าห้องแทนผีเรือนอยู่ แต่งตัวเฉิดฉาย
ราวกับคุณนายตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยของเซ่นที่ซื้อมาด้วยเงินของเขา! เป็นผีแท้ๆ ยังทำยืนแอบเหนียม
บิดไปมาไม่เข้าท่า แทนที่จะรีบปรากฏตัวมาหลอกแขกให้ขวัญกระเจิงกลับไปไวๆ
นพคุณถลึงตา ขยับปากพูดไม่มีเสียงให้วิญญาณสาวเห็น พร้อมกันนั้นก็สื่อจิตออกไป
‘หลอกซะ...เอาให้ไม่กลับมาที่นี่อีกเลย’
“อะไรกัน เครื่องสำอางพวกนี้” คนเป็นแขกทำเสียงขวางๆ พลางเอานิ้วดีดลิปสติกแท่งสีชมพู
ช็อกกิ้งพิงค์หวานแหววจนล้มกลิ้งอยู่หน้าโต๊ะแต่งตัวที่ออกแบบให้เป็นโต๊ะเขียนหนังสือได้ด้วย
กานต์รวีกอดอก หันมาคาดคั้นจับผิดตามประสาคนที่ปกติก็มักเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
“นี่มันดูเหมือนเป็นของจุกจิกที่ตั้งไว้ใช้ประจำวันเลยนะเก้า”
นพคุณซ่อนยิ้มพอใจไว้ใต้หน้านิ่ง เมื่อเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเบื้องหลังหญิงสาว
กานต์รวีกำลังลองหมุนลิปสติกแท่งหนึ่ง พบว่ามันยังไม่ได้ถูกใช้
“สีนี้สวยจัง รวีขอได้ไหม”
ยังไม่ทันที่เจ้าของห้องจะตอบ เจ้าหล่อนก็หันไปตั้งท่าจะซับสีเก่าบนปากออกแล้วลองทาดูจริงๆ
กลับพบว่าบนกระจกที่ว่างเปล่าในทีแรก พลันมีข้อความเขียนด้วยลิปสติกสีแดงเข้มเอาไว้เป็นตัวเอียงสวยงาม
สวัสดี
โดยตัวแท่งของลิปสติกแดงนั้นก็กำลังกลิ้งอยู่บนโต๊ะหน้ากระจก และเพิ่งจะหยุดกึกลง
“เก้า...”
“หือ”
นพคุณเห็นหญิงสาวคล้ายจะหน้าเปลี่ยนสี แม้เมคอัพมาค่อนข้างหนาแล้วก็ตาม
ค่อยๆหันคอมาถามเขาอย่างระมัดระวัง
“ใครเขียนสวัสดีไว้บนนี้ เก้าเหรอ ตอนแรกรวีว่ามันไม่มีนะ” เสียงหญิงสาวเริ่มสูงขึ้นจมูก
ติดจะเครือๆอยู่ไม่น้อย
“อะไรหรือ...”
“ระ...รอยลิปสติกบนกระจก”
“หึ” นพคุณเกือบจะพูดหลอกไปว่าไม่เห็นมี แต่นึกขึ้นได้ว่ามีข้อศีลค้ำกระเดือกอยู่
ถึงพูดความจริง ในกรณีนี้ก็คงไม่เป็นไรกระมัง
“อ้อ ใช่ ตอนพวกเราเข้ามาก็ไม่เห็นนะ แปลก...ผมว่ามัน เอ่อ เพิ่งมี”
กานต์รวีกลืนน้ำลาย สวมปลอกลิปสติกชมพูในมือกลับลงอย่างเงียบๆ
กำลังจะวางมันลงคืน ตาดันเหลือบพบตัวหนังสือที่คล้ายจะยาวขึ้นอีกนิด
สวัสดีค่ะ...
คราวนี้ตัวแท่งลิปสติกแดงกลิ้งขลุกๆ ก่อนจะตกพื้นไปนอนแอ้งแม้ง
เหมือนใครบางคนรีบวางมันลงก่อนเธอจะหันมา
“...” หญิงสาวปากคอสั่นกับคำทักทายอ่อนหวานมีมารยาทตรงหน้า
เร่งก้าวถอยจากกระจก ผลักนพคุณที่ยืนเกะกะขวางทางให้หลบไปเสียด้วย
รีบร้อนหนีไปยืนตัวลีบหน้าเขียวอยู่แถวโซฟา
ชายหนุ่มก้าวตามออกไปอย่างเป็นห่วง “จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไป ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก
พวกของกินในตู้ ผมก็ซื้อมาเซ่นเขาเหมือนกัน”
“พอแล้ว!” หญิงสาวหยิบกระเป๋าถือ “บ้า! ข้อแก้ตัวทุเรศๆ
ของผู้หญิงอื่นละสิ รวีไม่มาแล้ว” คนกำลังกลัวแหวกลบเกลื่อน
ยามผู้มาเยือนผลุนผลันจาก นพคุณก้าวตามไปจับประตูที่กำลังจะปิดลงไว้
“รวี”
“อะไรเล่า ดึกแล้ว รวีจะรีบกลับ”
รู้งั้นก็ไม่น่ามาแต่แรก ชายหนุ่มคิดในใจ ก่อนจะแบมือออกไปข้างหน้า
“อะไรอีกล่ะเก้า!”
“คีย์การ์ด... ผมไม่ชอบให้ใครเข้าๆออกๆห้องตามใจ ถึงตอนนี้จะมีคนช่วยดูแลห้องช่วยสอดส่องอยู่ก็เถอะ”
กานต์รวีเร่งคุ้ยของที่เขาต้องการออกจากกระเป๋ามาแทบจะโยนให้
“เอาไปให้พ้นๆเลย! ถึงจ้างก็ไม่มา สาบาน!!”
กานต์รวีนับว่าเป็นกรณีที่จัดการได้ง่ายในคราวนี้ แต่จากประสบการณ์บอกเขา
บางคราวก็คงไม่ง่ายเสมอไป
นพคุณกลับเข้าห้อง พบหญิงสาวสวมชุดสวยหรูเป็นคุณนายทันสมัยเฉียบกำลังนั่งหดขาขึ้นมา
ทั้งเคี้ยวแครอทหงุบหงับอยู่บนโซฟา ส่งสายตายิ้มทะเล้นให้เขาอย่างสนุกสนาน เตรียมพร้อมรับคำชม
ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยชมอย่างที่เธอหวัง เพียงเดินผ่านหลังโซฟาแล้วยีหัวแม่สาวตัวนุ่มสองสามทีอย่างลืมตัว
ก่อนจะเดินผ่านเลยไปยังครัว ทิ้งให้คนมองตามได้แต่ค้อนอยู่เงียบๆคนเดียว
การถือศีลตามข้อตกลงไม่มีอะไรยาก แต่นพคุณพบว่าความซวยกลับไม่ใช่เรื่องที่จะควบคุมได้ง่ายๆ
วันก่อนเครื่องซักผ้าเสีย ข้อต่อก๊อกหลวมหลุด ดีดตัวพุ่งมากระแทกหน้าเขาเต็มรัก
ไม่เพียงแต่น้ำจะนองครัว... ถ้ายายตัวนุ่มไม่เตือนเขาอาจไม่รู้ว่ามีไฟรั่วอยู่ในนั้นด้วยซ้ำ
ราวกั้นระเบียงที่เป็นท่อโลหะก็เหมือนกัน ปกติแล้วเขามักจะไปนั่งโลดโผนท้าตายอยู่ตรงนั้น
เกี่ยวตัวยืดเส้นยืดสายด้วยลีลาโยคะผสานยิมนาสติก มาคืนนี้ราวระเบียงเกิดจะหลุดผลัวะ
หล่นร่วงจากชั้นสิบเก้าลงไปเสียทั้งท่อน กระแทกโครมบนกันสาดเบื้องล่าง ยังดีมือไม้ว่องไวของเขา
เหนี่ยวขอบปูนไว้ได้อย่างไม่ยากเย็น หลังจากจัดการเรื่องเรียบร้อยและบ่นเรื่องความปลอดภัย
ในการก่อสร้างอีกพักใหญ่ ชายหนุ่มกลับเข้ามายังห้อง กอดอกจ้องมองเนิ่นนานไปยังหญิงสาว
ผู้ยึดครองโซฟาของตน ขนม รวมถึงจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่เท่าแขนกาง
“นี่เรียกว่าดวงซวยที่เธอว่าเหรอตัวนุ่ม...ทำไมรู้สึกคล้ายๆ มีใครกำลังวางแผนฆาตกรรมฉันอยู่มากกว่า”
ผู้ที่ชายหนุ่มพูดด้วยไม่ได้ฟัง เพราะกำลังดูหนังแผ่นเกมออฟโทรนส์ต่อเนื่อง
จนถึงตอนสะเทือนอารมณ์ที่ตัวละครหลักตายลงไปอีกหนึ่งพอดิบพอดี
“แน่นอนสิ วางแผนฆาตกรรมชัดๆ” วิญญาณสาวตอบด้วยท่าทีเหม่อลอยปนโกรธเกรี้ยวอยู่ลึกๆอย่างอินจัด
ยังคงเบิ่งตาเงี่ยหูฟังเพลงที่เล่นปิดท้ายตอนอย่างจิตหลุดลอย
“นี่กำลังพูดเรื่องฉันหรือไอ้ที่ดูในจอ...” นพคุณเริ่มไม่พอใจ เสียงของเขาต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด
“ในจอ เอ๊ย ไม่สิ ฟังตัวเองอยู่น่า ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้เลิกไปนั่งเกี่ยวตัวแอ่นไปแอ่นมา
กับระเบียงสักที เสียวหล่นลงไปตาย”
“มีอีกเจ็ดชีวิต” ชายหนุ่มแกล้งว่า “ถ้าแน่ใจว่าจะตายทันทีก็ไม่กลัว”
“งั้นจะบ่นทำไม แต่หนังหนาไม่ใช่เหรอ ตกไปแค่นี้อาจไม่ตายหรอก”
“หนังเหนียว” ชายหนุ่มแก้ที่อีกฝ่ายจงใจเรียกผิด “หึ แต่ก็ช้ำในตายทีหลัง อย่างคราวที่แล้ว”
เขายอมรับความจริงในที่สุด
“คงเหนียวได้ไม่เท่าไหร่หรอก คนไม่มีศีล...แถมงวดนี้อาจเจ็บกว่าเดิมนะ
สังเกตตัวเองไหมว่าครึ่งเดือนมานี่ได้แผลเพิ่มเท่าไหร่ รออีกนิด
นับจำนวนไปตีเป็นหวยเลขท้ายสามตัวได้เลย” ฝ่ายอยากแหย่ยังไม่วาย
“ขนาดไม่ออกไปข้างนอกบ่อยๆ เก็บเนื้อเก็บตัว รักษาศีล ดวงมันจะซวยเรื่องซวยมันก็มาหาถึงที่”
“ถ้าไม่รักษาอาจตายไปแล้วหลายที” คนตอบฮัมเพลงตามในจออย่างอินไม่หาย
“เลิกสนใจทีวีสักพักได้ไหม!” ชายหนุ่มว่าแล้วก็พยายามจะเดินเข้าไปยังโทรทัศน์เพื่อกดปิด
เพราะรีโมตคอนโทรลถูกกอดไว้แน่นโดยผู้ที่พยายามยึดมันไว้คนเดียว
“อย่า---”
นพคุณชะงักมือก่อนจะเอื้อมถึงเพียงนิด
“อย่าจับเครื่องใช้ไฟฟ้านะ เดี๋ยวมันระเบิดใส่อย่าหาว่าไม่เตือน”
ถึงไอ้ที่ลอยมาเข้าหูจะเป็นเชิงขู่ แต่บังเอิญว่าเขาคล้ายๆจะเชื่อ เพราะช่วงนี้เกิดเหตุทำนองอย่างว่า
บ่อยอย่างคาดไม่ถึง แต่ชายหนุ่มยังไม่วายเอาตัวไปยืนขวางจอ
“จบพอดีนี่... ไม่ต้องดูต่อแล้ว มาคุยกันดีกว่า หลังจากเดือนนี้เราจะเอายังไง”
“ถ้านายรอดไปได้น่ะนะ” หญิงสาวที่ถอนสติกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงยังคงยั่วแหย่
ใช้มือจัดแต่งผมทรงหางเป็ดของตัวเองอย่างแกล้งใส่จริต
นพคุณเดินเข้าใกล้ นึกอยากจะเอื้อมมือไปกระตุกผมรังแกยายตัวนุ่ม
คนตกเป็นเป้าหมายหลับตา เอนหัวหลบ แต่แล้วกลับรู้สึกเพียงว่าเขาทิ้งตัวลง
นั่งบนโซฟาตัวเดียวกันจนมันยุบยวบ
“เมื่อคืน ฉันฝันว่าตายอีกแล้ว ...สมจริงมาก”
“เพราะมันกำลังจะเกิดขึ้นจริงๆ” หญิงสาวคราง “ถ้าถือศีลไม่รอดตามที่ให้สัจจะไว้
ดวงนายอาจยิ่งตกลงอีก ทุกอย่างจะยิ่งแย่ลง พอชีวิตเหลือแค่สองหรือหนึ่ง
ก็ถึงเวลาต้องวิ่งหนีความตายหัวซุกหัวซุน แต่ถ้าหนีไม่พ้นล่ะ จะเป็นยังไง...”
“ไม่สนุกนะ” ชายหนุ่มปราม “เธอต้องช่วยฉัน ให้ฉันรอด เราจะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆเลย”
ในคำนั้นมีบางอย่างที่ทำเอาแววตาวิญญาณสาวไหววูบ
หันไปจ้องเขาอย่างจริงจังขึ้นมาไม่น้อย จึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังรอสบตาเธออยู่พอดี
“จะให้ฉันคอยตามติดช่วยนายไปตลอดรึ”
“ได้ไหมล่ะ เธอน่าจะรู้อะไรดีนี่ ก็เธอมากับเหรียญ ถ้าทำได้จะตอบแทนอย่างดี
จะเลี้ยงดูให้อิ่มหมีพีมันไปตลอดจนสิ้นอายุขัยเลยเอ้า”
“นี่ ฉันไม่ได้เห็นแก่กินขนาดนั้น” ผีสาวอุบอิบ
“แล้วอยากให้ทำอะไรเป็นการแลกเปลี่ยน”
“สัญญากับฉัน...ว่าจะทำอะไรให้อย่างหนึ่งโดยไม่มีข้อแม้”
“อะไรดี...” นพคุณเลิกคิ้ว
“ตอนนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจ รอให้ถึงเวลาจริงๆค่อยบอก แต่นายรับปากไว้ล่วงหน้าก็ได้นี่ ถ้าใจถึงพอ”
ชายหนุ่มไหวไหล่ สีหน้าบอกว่าไม่ใช่เรื่องยากเย็น
“อีกอย่าง ฉันรู้ว่านายต้องการอะไร จะช่วยเพื่อนนายคนนั้นที่ชื่อเป็นเอกให้ได้งั้นสิ”
คนพูดมองสีหน้าที่แสดงออกถึงการยอมรับของคนฟัง “แล้วนาย...จะยอมเลิกสนใจทุกเกม
ที่ตั้งใจไว้หลังจากนั้นไปได้ไหมล่ะ เพื่อให้ชนะเกมนี้เพียงเกมเดียว ช่วยเพื่อนออกมา
แล้วหลังจากนั้นก็ตามใจฉันบ้างเป็นการตอบแทน...”
นพคุณรู้สึกว่ามีบางอย่าง ที่ถ้ารับคำไปแล้วจะไม่อาจถอยกลับ เพราะตอนนี้เขารับปากเรื่องศีลห้า
เขาจะโกหกไม่ได้เลย ถ้าใจไม่ได้คิดจะตกลงกับเธออย่างตรงไปตรงมา
ทั้งสองจ้องตากันอยู่เป็นครู่ ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยักหน้าทีหนึ่ง
“ตกลง”
แต่แล้วไม่ทันไร เกิดเสียงดังปุ้ง หญิงสาวพลันตัวหดจิ๋วลงกลายเป็นลูกกระต่ายแคระ
ทำปากยุกยิกจ้องเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง
“ตายๆ” ชายหนุ่มอุทาน “ลืมเอาเหรียญออกไปรับแสงจันทร์มาหลายวัน แต่ไม่ต้องห่วง
เราทำสัญญากันทั้งแบบนี้ได้เลย ฉันเป็นคนร่าง แล้วปริ้นต์ออกมาลงนามร่วมกัน โอเคไหม”
ว่าแล้วก็ฉวยเอาก้อนปุยสีขาวติดมือเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ ฝ่ายถูกอุ้มรู้สึกสังหรณ์แปลกๆ
เมื่อถูกวางลงบนโต๊ะจึงตั้งใจจับสังเกตเป็นพิเศษตลอดเวลาที่ชายหนุ่มเริ่มพิมพ์ร่างสัญญา
กำลังพิมพ์คล่องๆ ตามองจอไม่มองแป้น นิ้วกลับพลันสะดุด ก้มลงพบว่าติดที่ขาหน้าสั้นๆ
ของกระต่ายซึ่งยื่นมาขวางเอาไว้ พร้อมสายตาติติงที่ส่งมา
“ทำไมล่ะ ให้กินผลไม้ได้เศษหนึ่งส่วนสามของทั้งหมดที่ซื้อเข้าครัว ถ้าคิดตามขนาดตัวมันก็เยอะแล้วนี่”
กระต่ายที่ตัวแทบจะเป็นก้อนกลมส่ายหน้าช้าๆอย่างไม่เห็นด้วย
ทั้งยังกระโดดโหม่งมือเขาซ้ำอีกสองทีจนตัวเองล้มกลิ้งไม่เป็นท่า
“หรือไม่พอใจข้อนี้...ห้ามไปผุดไปเกิด ถ้าพี่เก้าไม่อนุญาต หืม?”
นพคุณชะงักเมื่อรู้สึกว่านิ้วที่วางสงบรีรออยู่ของเขากำลังถูกกัดแทะ
“ดีๆหน่อย ตัวนุ่ม” ชายหนุ่มปราม
เจ้าของร่างเล็กจิ๋วสูดจมูกฟุดฟิด น้ำตารื้นอย่างโกรธๆ ที่เขาทำเป็นพูดนั่นยังน้อย
หากนับทุกข้อแล้ว นี่นับว่าเป็นข้อตกลงสุดเอาเปรียบ เขากล้าคิดออกมาได้
อ๋อ ใช่สิ ถึงได้รอให้เธอหมดพลังกลับคืนร่างกระต่ายแบบนี้ โต้แย้งไม่ได้ก็ต้องยอมเขาไป
แกล้งกันได้ถึงขนาดนี้ มันน่าช่วยหรือ
นพคุณเหลือมองลงยังข้างคีย์บอร์ดอีกครั้ง คราวนี้พบคู่สัญญานอนเงียบ
ตาปิดสนิทแน่น เป็นท่าประจำที่มักถูกนำออกมาใช้เวลางอนเขาเข้าให้แล้ว
“ก็ได้ๆ แก้ให้แล้วกัน ผลไม้แบ่งคนละครึ่ง โอเคไหม”
กระต่ายขาวตัวเล็กหูกระดิก ลืมตาขึ้นข้างหนึ่งแต่ยังไว้เชิง
“ให้เลือกขนมก่อนด้วย แล้วก็เสื้อผ้าใหม่สม่ำเสมอตามที่ต้องการ...
ไม่เอาเปรียบเวลาอยู่ในร่างกระต่าย” ชายหนุ่มพิมพ์เพิ่มเติมลงไป
ล้วนแต่เข้อได้ประโยชน์มากมายของแม่ตัวนุ่ม เจ้าตัวจึงค่อยหายงอน
ต้วมเตี้ยมเข้ามาจ้องมองร่างสัญญาต่อ
...จนเมื่อกระดาษแผ่นนั้นถูกวางลงตรงหน้า
หญิงสาวในร่างกระต่ายก้มลงอ่านจนชิดอีกครั้งอย่างจับผิด
ก่อนจะพยักหน้าขรึมๆทีหนึ่งเป็นเชิงอนุญาต
ชายหนุ่มหยิบปากกามาลงชื่อขยุกขยิกทางฝั่งซ้าย
เหลือฝั่งขวาไว้สำหรับแม่กระต่ายจอมยุ่งที่จ้องเขาเขม็ง
หญิงสาวผู้ไม่มีมือปรายตามองปากกาที่เขาส่งให้ ยืนเท้าปุยออกไปปัดทิ้งอย่างงอนจัด
อ้อ ข้อเสนอดีแล้ว แต่เพราะรู้ว่าเธอเซ็นไม่ได้ถึงพิมพ์ขึ้นมาแกล้งกัน
“อ้าว ลืมไป! ขอโทษทีๆๆ” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างไม่ได้มีความรู้สึกผิดแต่อย่างใด
ก็ใช่น่ะสิ เขาจงใจแกล้งเธอ
ยังไม่ทันที่จะมีการประท้วงหลบเข้ามุมอย่างใดอีกเป็นคำรบสอง
ตัวนุ่มถูกอุ้มไปยังหน้ากระจกแต่งตัวที่ตอนนี้มีลิปสติกหลากสีสันของเธอเองวางอยู่
ชายหนุ่มเลือกหยิบขึ้นมาแท่งหนึ่ง จับกระต่ายนอนหงายลง ก่อนจะทาสีชมพูแปร๊ด
ลงบนอุ้งเท้านิดๆสะอาดสะอ้านของแม่ตัวน้อย
ทาจนทั่วดีก็อุ้มตัวกระต่ายตัวยุ่งขึ้นมาจนชิดหน้า เอ่ยถาม
“ประทับรอยมือแล้วกัน แทนรอยนิ้วมือไง เป็นไง แบบนี้ดีไหม”
พูดยังไม่ทันจบ วินาทีนั้นกระต่ายสาวฉวยจังหวะเอาอุ้งเท้าเลอะลิปสติกแจะเข้าให้ตรงปาก
จนชายหนุ่มต้องชะงัก แล้วเมื่อชักเท้าปุยๆออก สายตาก็เห็นเขาเหมือนทาปากชมพูระเรื่อเลอะเทอะ
น่าขำ แต่เพราะขำไม่ได้จึงได้แต่ตัวสั่นไปหมด ชักดิ้นชักหงายอยู่ในอุ้งมือนั้นเอง ก่อนจะนิ่งงัน เมื่อพบว่า
ชายหนุ่มยิ้มกว้างออกมาเป็นครั้งแรก ยิ่งขับเน้นรอยลักยิ้มบุ๋มที่สองข้างแก้มอย่างชัดเจน
“ได้ทีนะเจ้าตัวนุ่ม”
กระต่ายขยิบตาอย่างได้ใจเต็มที่ นพคุณหยิบสัญญามาวางอีกครั้ง วางก้อนขนสีขาวที่ข้างในเป็นหญิงสาวลงไป
รอจนเจ้าตัวยินดีลงนามเป็นรอยแปะอุ้งเท้าด้วยตนเอง เสร็จแล้วเขาจึงเช็ดทำความสะอาดให้อย่างอ่อนโยน
คืนนั้น เหรียญถูกวางรับแสงจันทร์ไว้ยังข้างหน้าต่าง ส่วนบนเตียง...มีกระต่ายกับชายหนุ่ม
ที่นอนเคียงกันบนหมอนคนละใบ อาคมกำกับที่ครอบคลุมเหรียญไม่ให้เธอหนีหลบเข้าไปได้
ถูกไถ่ถอนนานแล้ว ทว่าเจ้าตัวก็ยังไม่รู้สึกอยากกลับเข้าไปอยู่ดี ...เที่ยงคืนคล้อยผ่าน พลังบางอย่าง
ส่งให้ร่างกระจิริดกลับกลายเป็นร่างบอบบางของหญิงสาว นพคุณหลับไปแล้ว แต่เธอยังตื่นอยู่
ยังคงมองหน้าเขาด้วยสายตาที่อาจเรียกได้ว่าเป็นปริศนา...ทั้งสำหรับตัวเอง และสำหรับเขา
ถ้าเพียงแต่เขาจะมีโอกาสได้เห็น
เธอลุกขึ้นเงียบเชียบ เดินไปยังข้างหน้าต่าง ที่ซึ่งเหรียญทองอันมีลวดลายของพระจันทร์วางอยู่
เมื่อมือแตะลงบนเนื้อเย็นเยียบ ร่างทั้งร่างก็ค่อยๆจางลงทีละน้อย ก่อนจะเลือนหาย...
หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นในห้องที่เธอแสนคุ้นเคย นานแล้วที่ไม่ได้ตื่นขึ้นมาในห้องนี้ นาน...กว่าครึ่งเดือน
เธอรู้ดีว่าตนไม่ได้อยู่ลำพัง เพราะได้ยินเสียงลมหายใจของคนอีกคนในห้อง
ผู้ชายคนหนึ่งกำลังรอคอยเธออยู่ ตาพร่าพรายมองเห็นหลายแสงแรงเทียนริบหรี่
แต่ละเล่มเทียนยืนหยัดให้อารมณ์โดดเดี่ยวอย่างประหลาด พวกมันถูกจุดไว้คอยท่า
เป็นจุดหมายเรียกให้เธอกลับมา เทียนที่จะไม่ยอมดับลงเอง นอกจาก...
เงามืดของใครบางคนโฉบไปเป่าเทียนให้ดับลง หนึ่งเล่ม สองเล่ม
ตอนนี้เหลือเทียนที่ยังสว่างไสวอยู่เพียงเจ็ด เท่าๆกับจำนวนชีวิตของใครบางคนที่ยังคงเหลือ
เมื่อร่างบางขยับ ส่งเสียงในคอและตั้งท่าจะลุก มือแสนคุ้นเคยมือนั้นก็ยื่นมาประคอง
ทั้งที่เธอไม่ได้ต้องการสักนิด พร้อมเสียงถามเจือกระแสทั้งห่วงใยทั้งครอบงำปนเป
“เป็นไง เขาเชื่อใจเธอแค่ไหนแล้ว”
หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งบนเตียง สบนัยน์ตาคาดคั้นด้วยแววตาหม่นหมอง นิ่งเงียบไปนาน ก่อนตอบเสียงแผ่ว
“คิดว่าน่าจะมากอยู่ค่ะ อย่างน้อยก็ทำสัญญากันเรียบร้อยแล้ว ตามที่กะไว้ทุกอย่าง... ก็คงเชื่อใจ ระดับนึง”
“หึ เพราะตอนนี้มันไม่มีอย่างอื่นเหลือให้เชื่อแล้วสิ”
คนฟังเม้มปาก ก้มลง พยักหน้าช้าๆ “ค่ะ คุณพ่อ”
“ดีมาก งั้นก็ทำให้มันเชื่อต่อไป...หมดหัวใจ”
--------------------------------
{โปรดติดตาม บทที่ ๓ ขุมทรัพย์ต้องสาป}
คุณเลิฟหมวย – กระต่ายตัวนุ่มๆ ชอบอ้อนพี่เก้ามากนะ น่ารักสุดขีดเลย
คุณยิ้มยิ้ม – ก้อนกลมๆนอกจากแอ๊ปเปิ้ลแล้วยังกินทุกอย่าง พี่เก้าไม่แต่งเรื่องอะ ถือศีลอยู่ แต่จะทำให้มีเรื่องสนุกๆจริงๆนี่แหละ หุหิ
คุณหนอนน้อยดังปัณณ์ – เห็นเปล่า บอกแล้ว พี่เก้านี่อยู่ในโซนพระเอกนิสัยดีของอสิตาเลยนะ รักสัตว์ด้วย ลูบไล้ขนขาวอุยเล่นเป็นประจำ
คุณบุลินทร – ฟินระดับนึง แต่สนุกระดับสุดๆเลยนะ ไม่ใช่แค่ระดับนึง
คุณบาร์บี้ – งานนี้มีคนโดนหลอกผีกระเจิงแน่ค่ะ เอิ๊กๆ แต่สงสัยไม่เข็ดเท่าไหร่
คุณใบบัวน่ารัก – กระต่ายมีสองร่างค่ะ เอาที่สะดวกเหมาะสมที่สุด ตอนเปิดตู้ใช้มือคน ตอนมุดเข้าไปกิน ที่แคบๆเย็นๆเป็นซอก ใช้ร่างกระต่ายตัวเล็ก อาหารก็จะดูเยอะขึ้นด้วยนะคะของกินใหญ่กว่าตัวเองอีกเห็นมิ อิอิ ผลาญเงินพี่เก้าเพลินเลย
คุณพี่พันธุ์แตง – คนเขียนก็อยากจะเสียบริสุทธิ์ทางสายตามั่งกับพี่เก้า จนใจที่ยังไม่เสียสักทาง เฮียเก้าเมาขนกระต่ายแล้ว อยากฟอนเฟ้นเคล้นคลำ
คุณเกดซ่า – ถนอนดีไหมน้า กระต่ายดื้อจัง ให้โชคหรือเปล่า พี่เก้ากำลังพิจารณา แต่ขนมถูกกินหมดบ้านแล้ว
คุณนักอ่านเหนียวหนึบ – โอ้ววว สุวิชาน่าสงสัยจริงๆด้วย แต่เดี๋ยวจะมีคนน่าสงสัยเพิ่มมาอีกแหละค่ะ อิอิ รอเลือกสงสัยได้เลย
คุณโกลเด้นซันหายไปไหนน้าาาาา สงสัยไปเที่ยววันหยุด อุจิ๊...
ยายกานต์รวีเคยยืนยันว่าไม่เชื่อเรื่องเหนือจริงไร้สาระทุกชนิด แต่กลับกลัวผีเป็นที่สุด...
เป็นเหตุให้คนใกล้ผีอย่างเขาชอบจะหลอกอำให้อีกฝ่ายเต้นตามสนุกๆ เคยรู้มาว่าสมัยยังเล่นละคร
เพื่อนสาวคนนี้ปฏิเสธหัวชนฝาไม่รับเล่นหนังผี ไม่ว่าจะได้บทกึ่งตลกหรือบทดีแค่ไหน ขนาดหนัง
‘พ่อมากพระประแดง’ ที่ภายหลังดังเป็นพลุแตก แต่เธอกลับเชิดหน้าว่าไม่เสียดายที่ปฏิเสธบทไป
...ก็นับว่ายังต้องให้เครดิตเรื่องที่ว่ากานต์รวีฝืนใจแต่งหน้าให้เขาจนเละเป็นศพในภารกิจล่าสุด
อวดฝีมือได้อย่างน่าชม
ตอนนี้ในห้องเขาก็มีผีที่แสนจะเลอค่าอยู่ตนหนึ่ง มีคนกลัวผีอยู่คนหนึ่ง จะสร้างเรื่องจากตรงนี้ยังไงดี
“ดื่มด้วยกันไหมเก้า” แขกยามวิกาลหยิบเบียร์กระป๋องที่แช่ทิ้งไว้งั้นๆขึ้นชี้ชวน
“ไม่ละ” ตอนนี้เขายังกินไม่ได้... จะว่าไปตนชอบกินน้ำหวานโซดามากกว่าด้วยซ้ำ แค่ขี้เกียจผสมเอง
บางทีก็เลยซื้ออย่างอื่นมาติดไว้อย่างนั้น “ว่าแต่วันนี้มีธุระด่วนหรือไงถึงบุกเข้ามาแบบนี้”
หญิงสาวยักไหล่ ก้าวพ้นครัวแล้วเกิดเห็นว่าประตูห้องนอนถูกเปิดทิ้งไว้
แทนที่จะกลับไปยังโซฟาจึงเดินไปยืนพิงกรอบประตู ทำท่าเหมือนกึ่งไม่ได้มองกึ่งมองเข้าไปในห้อง
สุดท้ายก็พบสิ่งที่จะหยิบยกขึ้นมากล่าว
“ไม้น้ำในตู้สวยนะ เลี้ยงเก่งนี่”
“ระบบดูแลตัวเอง...นายชามันคิดให้ ลำพังผมเองไม่มีเวลาหรอก แล้วของพวกนี้ถ้าไม่ใส่ใจมันก็จะไม่สวย
นี่เกือบทุกอย่างตั้งโปรแกรมไว้หมดแล้ว” ตั้งแต่ระบบเลี้ยงทั้งกุ้งและปลาตัวเล็กๆ ระบบปล่อยก๊าซ
ไปจนถึงทำความสะอาด เขายื่นมือลงไปเองน้อยมาก ดีที่เพื่อนอย่างนายชามันคลั่งตู้พรรค์นี้อยู่ก่อน
นพคุณเห็นว่าสวยดีเลยอยากลองเลี้ยงตาม ก็ได้มาเป็นตู้ยาวขนาดเกือบสามเมตรที่ตั้งอยู่ในห้องนอน
ถึงจะมีความรู้สึกเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวในฐานะทีม...แต่ยิ่งหลังจากเรื่องไอ้เอก
จะว่าไปเขาก็เริ่มไม่สนิทใจกับกานต์รวี เพราะอีกฝ่ายรู้จักเขาผ่านเป็นเอก
แต่ดูจะใส่ใจมันน้อยกว่าที่ควรไปนิดจนเหมือนไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง มาเห็นชัดเอาตอนเมื่อมันหายไป
ทีมปล้นของเขาก็คงมีรอยร้าวตั้งแต่ต้นแบบนี้เอง ถึงเวลาล้ม เวลาจะชะงัก ก็ไม่มีใครดิ้นรนอะไร
นอกจากเขากับนายชาที่ถือว่าพยายามมากหน่อย
นพคุณแอบยินดีอยู่เงียบๆ เมื่อกานต์รวียิ่งเพิ่มความสนใจข้างในห้องนอนซึ่งประตูถูกมือผีแง้มทิ้งไว้
ชายหนุ่มพาตัวเองเดินผ่านเข้าสู่ห้อง นั่งลงบนเตียงรอดูเรื่องสนุก เหยื่อติดกับ เมื่อหญิงสาวก้าวตาม
เข้ามาอย่างย่ามใจ
“เอ๊ะ... บรานั่นมันของใครกันเก้า” แขกผู้มาใหม่หน้าตึง เมื่อเห็นชัดๆว่าบนเตียงชายหนุ่มตอนนี้
มีชั้นในจุ๋มจิ๋มหลายชิ้นวางอยู่
“อ้อ เพื่อน...ของเพื่อนน่ะ เขาฝากสั่งมาจากเว็บนอก”
“ไม่ถือเหรอ”
“ไม่ แต่คงครั้งนี้ครั้งเดียวแหละ ไม่ได้เต็มใจรับฝากขนาดนั้น” นพคุณดักทางไว้ทันท่วงที
เมื่อเห็นสายตาของกานต์รวีฉายชัดว่ากำลังอยากฝากเขาซื้อของพรรค์นี้ด้วยอีกคน
ใจหนึ่งเขาก็นึกอยากหวดเจ้าตัวนุ่มจอมเรี่ยราด แต่เวลานี้ได้แต่เนียนแสดงต่อไปก่อน
เขาส่งสายตาเขียวๆไปยังอีกมุมที่แม่คนนั้นยืนบิดตัวเฝ้าห้องแทนผีเรือนอยู่ แต่งตัวเฉิดฉาย
ราวกับคุณนายตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยของเซ่นที่ซื้อมาด้วยเงินของเขา! เป็นผีแท้ๆ ยังทำยืนแอบเหนียม
บิดไปมาไม่เข้าท่า แทนที่จะรีบปรากฏตัวมาหลอกแขกให้ขวัญกระเจิงกลับไปไวๆ
นพคุณถลึงตา ขยับปากพูดไม่มีเสียงให้วิญญาณสาวเห็น พร้อมกันนั้นก็สื่อจิตออกไป
‘หลอกซะ...เอาให้ไม่กลับมาที่นี่อีกเลย’
“อะไรกัน เครื่องสำอางพวกนี้” คนเป็นแขกทำเสียงขวางๆ พลางเอานิ้วดีดลิปสติกแท่งสีชมพู
ช็อกกิ้งพิงค์หวานแหววจนล้มกลิ้งอยู่หน้าโต๊ะแต่งตัวที่ออกแบบให้เป็นโต๊ะเขียนหนังสือได้ด้วย
กานต์รวีกอดอก หันมาคาดคั้นจับผิดตามประสาคนที่ปกติก็มักเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
“นี่มันดูเหมือนเป็นของจุกจิกที่ตั้งไว้ใช้ประจำวันเลยนะเก้า”
นพคุณซ่อนยิ้มพอใจไว้ใต้หน้านิ่ง เมื่อเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเบื้องหลังหญิงสาว
กานต์รวีกำลังลองหมุนลิปสติกแท่งหนึ่ง พบว่ามันยังไม่ได้ถูกใช้
“สีนี้สวยจัง รวีขอได้ไหม”
ยังไม่ทันที่เจ้าของห้องจะตอบ เจ้าหล่อนก็หันไปตั้งท่าจะซับสีเก่าบนปากออกแล้วลองทาดูจริงๆ
กลับพบว่าบนกระจกที่ว่างเปล่าในทีแรก พลันมีข้อความเขียนด้วยลิปสติกสีแดงเข้มเอาไว้เป็นตัวเอียงสวยงาม
สวัสดี
โดยตัวแท่งของลิปสติกแดงนั้นก็กำลังกลิ้งอยู่บนโต๊ะหน้ากระจก และเพิ่งจะหยุดกึกลง
“เก้า...”
“หือ”
นพคุณเห็นหญิงสาวคล้ายจะหน้าเปลี่ยนสี แม้เมคอัพมาค่อนข้างหนาแล้วก็ตาม
ค่อยๆหันคอมาถามเขาอย่างระมัดระวัง
“ใครเขียนสวัสดีไว้บนนี้ เก้าเหรอ ตอนแรกรวีว่ามันไม่มีนะ” เสียงหญิงสาวเริ่มสูงขึ้นจมูก
ติดจะเครือๆอยู่ไม่น้อย
“อะไรหรือ...”
“ระ...รอยลิปสติกบนกระจก”
“หึ” นพคุณเกือบจะพูดหลอกไปว่าไม่เห็นมี แต่นึกขึ้นได้ว่ามีข้อศีลค้ำกระเดือกอยู่
ถึงพูดความจริง ในกรณีนี้ก็คงไม่เป็นไรกระมัง
“อ้อ ใช่ ตอนพวกเราเข้ามาก็ไม่เห็นนะ แปลก...ผมว่ามัน เอ่อ เพิ่งมี”
กานต์รวีกลืนน้ำลาย สวมปลอกลิปสติกชมพูในมือกลับลงอย่างเงียบๆ
กำลังจะวางมันลงคืน ตาดันเหลือบพบตัวหนังสือที่คล้ายจะยาวขึ้นอีกนิด
สวัสดีค่ะ...
คราวนี้ตัวแท่งลิปสติกแดงกลิ้งขลุกๆ ก่อนจะตกพื้นไปนอนแอ้งแม้ง
เหมือนใครบางคนรีบวางมันลงก่อนเธอจะหันมา
“...” หญิงสาวปากคอสั่นกับคำทักทายอ่อนหวานมีมารยาทตรงหน้า
เร่งก้าวถอยจากกระจก ผลักนพคุณที่ยืนเกะกะขวางทางให้หลบไปเสียด้วย
รีบร้อนหนีไปยืนตัวลีบหน้าเขียวอยู่แถวโซฟา
ชายหนุ่มก้าวตามออกไปอย่างเป็นห่วง “จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไป ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก
พวกของกินในตู้ ผมก็ซื้อมาเซ่นเขาเหมือนกัน”
“พอแล้ว!” หญิงสาวหยิบกระเป๋าถือ “บ้า! ข้อแก้ตัวทุเรศๆ
ของผู้หญิงอื่นละสิ รวีไม่มาแล้ว” คนกำลังกลัวแหวกลบเกลื่อน
ยามผู้มาเยือนผลุนผลันจาก นพคุณก้าวตามไปจับประตูที่กำลังจะปิดลงไว้
“รวี”
“อะไรเล่า ดึกแล้ว รวีจะรีบกลับ”
รู้งั้นก็ไม่น่ามาแต่แรก ชายหนุ่มคิดในใจ ก่อนจะแบมือออกไปข้างหน้า
“อะไรอีกล่ะเก้า!”
“คีย์การ์ด... ผมไม่ชอบให้ใครเข้าๆออกๆห้องตามใจ ถึงตอนนี้จะมีคนช่วยดูแลห้องช่วยสอดส่องอยู่ก็เถอะ”
กานต์รวีเร่งคุ้ยของที่เขาต้องการออกจากกระเป๋ามาแทบจะโยนให้
“เอาไปให้พ้นๆเลย! ถึงจ้างก็ไม่มา สาบาน!!”
กานต์รวีนับว่าเป็นกรณีที่จัดการได้ง่ายในคราวนี้ แต่จากประสบการณ์บอกเขา
บางคราวก็คงไม่ง่ายเสมอไป
นพคุณกลับเข้าห้อง พบหญิงสาวสวมชุดสวยหรูเป็นคุณนายทันสมัยเฉียบกำลังนั่งหดขาขึ้นมา
ทั้งเคี้ยวแครอทหงุบหงับอยู่บนโซฟา ส่งสายตายิ้มทะเล้นให้เขาอย่างสนุกสนาน เตรียมพร้อมรับคำชม
ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยชมอย่างที่เธอหวัง เพียงเดินผ่านหลังโซฟาแล้วยีหัวแม่สาวตัวนุ่มสองสามทีอย่างลืมตัว
ก่อนจะเดินผ่านเลยไปยังครัว ทิ้งให้คนมองตามได้แต่ค้อนอยู่เงียบๆคนเดียว
การถือศีลตามข้อตกลงไม่มีอะไรยาก แต่นพคุณพบว่าความซวยกลับไม่ใช่เรื่องที่จะควบคุมได้ง่ายๆ
วันก่อนเครื่องซักผ้าเสีย ข้อต่อก๊อกหลวมหลุด ดีดตัวพุ่งมากระแทกหน้าเขาเต็มรัก
ไม่เพียงแต่น้ำจะนองครัว... ถ้ายายตัวนุ่มไม่เตือนเขาอาจไม่รู้ว่ามีไฟรั่วอยู่ในนั้นด้วยซ้ำ
ราวกั้นระเบียงที่เป็นท่อโลหะก็เหมือนกัน ปกติแล้วเขามักจะไปนั่งโลดโผนท้าตายอยู่ตรงนั้น
เกี่ยวตัวยืดเส้นยืดสายด้วยลีลาโยคะผสานยิมนาสติก มาคืนนี้ราวระเบียงเกิดจะหลุดผลัวะ
หล่นร่วงจากชั้นสิบเก้าลงไปเสียทั้งท่อน กระแทกโครมบนกันสาดเบื้องล่าง ยังดีมือไม้ว่องไวของเขา
เหนี่ยวขอบปูนไว้ได้อย่างไม่ยากเย็น หลังจากจัดการเรื่องเรียบร้อยและบ่นเรื่องความปลอดภัย
ในการก่อสร้างอีกพักใหญ่ ชายหนุ่มกลับเข้ามายังห้อง กอดอกจ้องมองเนิ่นนานไปยังหญิงสาว
ผู้ยึดครองโซฟาของตน ขนม รวมถึงจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่เท่าแขนกาง
“นี่เรียกว่าดวงซวยที่เธอว่าเหรอตัวนุ่ม...ทำไมรู้สึกคล้ายๆ มีใครกำลังวางแผนฆาตกรรมฉันอยู่มากกว่า”
ผู้ที่ชายหนุ่มพูดด้วยไม่ได้ฟัง เพราะกำลังดูหนังแผ่นเกมออฟโทรนส์ต่อเนื่อง
จนถึงตอนสะเทือนอารมณ์ที่ตัวละครหลักตายลงไปอีกหนึ่งพอดิบพอดี
“แน่นอนสิ วางแผนฆาตกรรมชัดๆ” วิญญาณสาวตอบด้วยท่าทีเหม่อลอยปนโกรธเกรี้ยวอยู่ลึกๆอย่างอินจัด
ยังคงเบิ่งตาเงี่ยหูฟังเพลงที่เล่นปิดท้ายตอนอย่างจิตหลุดลอย
“นี่กำลังพูดเรื่องฉันหรือไอ้ที่ดูในจอ...” นพคุณเริ่มไม่พอใจ เสียงของเขาต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด
“ในจอ เอ๊ย ไม่สิ ฟังตัวเองอยู่น่า ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้เลิกไปนั่งเกี่ยวตัวแอ่นไปแอ่นมา
กับระเบียงสักที เสียวหล่นลงไปตาย”
“มีอีกเจ็ดชีวิต” ชายหนุ่มแกล้งว่า “ถ้าแน่ใจว่าจะตายทันทีก็ไม่กลัว”
“งั้นจะบ่นทำไม แต่หนังหนาไม่ใช่เหรอ ตกไปแค่นี้อาจไม่ตายหรอก”
“หนังเหนียว” ชายหนุ่มแก้ที่อีกฝ่ายจงใจเรียกผิด “หึ แต่ก็ช้ำในตายทีหลัง อย่างคราวที่แล้ว”
เขายอมรับความจริงในที่สุด
“คงเหนียวได้ไม่เท่าไหร่หรอก คนไม่มีศีล...แถมงวดนี้อาจเจ็บกว่าเดิมนะ
สังเกตตัวเองไหมว่าครึ่งเดือนมานี่ได้แผลเพิ่มเท่าไหร่ รออีกนิด
นับจำนวนไปตีเป็นหวยเลขท้ายสามตัวได้เลย” ฝ่ายอยากแหย่ยังไม่วาย
“ขนาดไม่ออกไปข้างนอกบ่อยๆ เก็บเนื้อเก็บตัว รักษาศีล ดวงมันจะซวยเรื่องซวยมันก็มาหาถึงที่”
“ถ้าไม่รักษาอาจตายไปแล้วหลายที” คนตอบฮัมเพลงตามในจออย่างอินไม่หาย
“เลิกสนใจทีวีสักพักได้ไหม!” ชายหนุ่มว่าแล้วก็พยายามจะเดินเข้าไปยังโทรทัศน์เพื่อกดปิด
เพราะรีโมตคอนโทรลถูกกอดไว้แน่นโดยผู้ที่พยายามยึดมันไว้คนเดียว
“อย่า---”
นพคุณชะงักมือก่อนจะเอื้อมถึงเพียงนิด
“อย่าจับเครื่องใช้ไฟฟ้านะ เดี๋ยวมันระเบิดใส่อย่าหาว่าไม่เตือน”
ถึงไอ้ที่ลอยมาเข้าหูจะเป็นเชิงขู่ แต่บังเอิญว่าเขาคล้ายๆจะเชื่อ เพราะช่วงนี้เกิดเหตุทำนองอย่างว่า
บ่อยอย่างคาดไม่ถึง แต่ชายหนุ่มยังไม่วายเอาตัวไปยืนขวางจอ
“จบพอดีนี่... ไม่ต้องดูต่อแล้ว มาคุยกันดีกว่า หลังจากเดือนนี้เราจะเอายังไง”
“ถ้านายรอดไปได้น่ะนะ” หญิงสาวที่ถอนสติกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงยังคงยั่วแหย่
ใช้มือจัดแต่งผมทรงหางเป็ดของตัวเองอย่างแกล้งใส่จริต
นพคุณเดินเข้าใกล้ นึกอยากจะเอื้อมมือไปกระตุกผมรังแกยายตัวนุ่ม
คนตกเป็นเป้าหมายหลับตา เอนหัวหลบ แต่แล้วกลับรู้สึกเพียงว่าเขาทิ้งตัวลง
นั่งบนโซฟาตัวเดียวกันจนมันยุบยวบ
“เมื่อคืน ฉันฝันว่าตายอีกแล้ว ...สมจริงมาก”
“เพราะมันกำลังจะเกิดขึ้นจริงๆ” หญิงสาวคราง “ถ้าถือศีลไม่รอดตามที่ให้สัจจะไว้
ดวงนายอาจยิ่งตกลงอีก ทุกอย่างจะยิ่งแย่ลง พอชีวิตเหลือแค่สองหรือหนึ่ง
ก็ถึงเวลาต้องวิ่งหนีความตายหัวซุกหัวซุน แต่ถ้าหนีไม่พ้นล่ะ จะเป็นยังไง...”
“ไม่สนุกนะ” ชายหนุ่มปราม “เธอต้องช่วยฉัน ให้ฉันรอด เราจะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆเลย”
ในคำนั้นมีบางอย่างที่ทำเอาแววตาวิญญาณสาวไหววูบ
หันไปจ้องเขาอย่างจริงจังขึ้นมาไม่น้อย จึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังรอสบตาเธออยู่พอดี
“จะให้ฉันคอยตามติดช่วยนายไปตลอดรึ”
“ได้ไหมล่ะ เธอน่าจะรู้อะไรดีนี่ ก็เธอมากับเหรียญ ถ้าทำได้จะตอบแทนอย่างดี
จะเลี้ยงดูให้อิ่มหมีพีมันไปตลอดจนสิ้นอายุขัยเลยเอ้า”
“นี่ ฉันไม่ได้เห็นแก่กินขนาดนั้น” ผีสาวอุบอิบ
“แล้วอยากให้ทำอะไรเป็นการแลกเปลี่ยน”
“สัญญากับฉัน...ว่าจะทำอะไรให้อย่างหนึ่งโดยไม่มีข้อแม้”
“อะไรดี...” นพคุณเลิกคิ้ว
“ตอนนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจ รอให้ถึงเวลาจริงๆค่อยบอก แต่นายรับปากไว้ล่วงหน้าก็ได้นี่ ถ้าใจถึงพอ”
ชายหนุ่มไหวไหล่ สีหน้าบอกว่าไม่ใช่เรื่องยากเย็น
“อีกอย่าง ฉันรู้ว่านายต้องการอะไร จะช่วยเพื่อนนายคนนั้นที่ชื่อเป็นเอกให้ได้งั้นสิ”
คนพูดมองสีหน้าที่แสดงออกถึงการยอมรับของคนฟัง “แล้วนาย...จะยอมเลิกสนใจทุกเกม
ที่ตั้งใจไว้หลังจากนั้นไปได้ไหมล่ะ เพื่อให้ชนะเกมนี้เพียงเกมเดียว ช่วยเพื่อนออกมา
แล้วหลังจากนั้นก็ตามใจฉันบ้างเป็นการตอบแทน...”
นพคุณรู้สึกว่ามีบางอย่าง ที่ถ้ารับคำไปแล้วจะไม่อาจถอยกลับ เพราะตอนนี้เขารับปากเรื่องศีลห้า
เขาจะโกหกไม่ได้เลย ถ้าใจไม่ได้คิดจะตกลงกับเธออย่างตรงไปตรงมา
ทั้งสองจ้องตากันอยู่เป็นครู่ ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยักหน้าทีหนึ่ง
“ตกลง”
แต่แล้วไม่ทันไร เกิดเสียงดังปุ้ง หญิงสาวพลันตัวหดจิ๋วลงกลายเป็นลูกกระต่ายแคระ
ทำปากยุกยิกจ้องเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง
“ตายๆ” ชายหนุ่มอุทาน “ลืมเอาเหรียญออกไปรับแสงจันทร์มาหลายวัน แต่ไม่ต้องห่วง
เราทำสัญญากันทั้งแบบนี้ได้เลย ฉันเป็นคนร่าง แล้วปริ้นต์ออกมาลงนามร่วมกัน โอเคไหม”
ว่าแล้วก็ฉวยเอาก้อนปุยสีขาวติดมือเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ ฝ่ายถูกอุ้มรู้สึกสังหรณ์แปลกๆ
เมื่อถูกวางลงบนโต๊ะจึงตั้งใจจับสังเกตเป็นพิเศษตลอดเวลาที่ชายหนุ่มเริ่มพิมพ์ร่างสัญญา
กำลังพิมพ์คล่องๆ ตามองจอไม่มองแป้น นิ้วกลับพลันสะดุด ก้มลงพบว่าติดที่ขาหน้าสั้นๆ
ของกระต่ายซึ่งยื่นมาขวางเอาไว้ พร้อมสายตาติติงที่ส่งมา
“ทำไมล่ะ ให้กินผลไม้ได้เศษหนึ่งส่วนสามของทั้งหมดที่ซื้อเข้าครัว ถ้าคิดตามขนาดตัวมันก็เยอะแล้วนี่”
กระต่ายที่ตัวแทบจะเป็นก้อนกลมส่ายหน้าช้าๆอย่างไม่เห็นด้วย
ทั้งยังกระโดดโหม่งมือเขาซ้ำอีกสองทีจนตัวเองล้มกลิ้งไม่เป็นท่า
“หรือไม่พอใจข้อนี้...ห้ามไปผุดไปเกิด ถ้าพี่เก้าไม่อนุญาต หืม?”
นพคุณชะงักเมื่อรู้สึกว่านิ้วที่วางสงบรีรออยู่ของเขากำลังถูกกัดแทะ
“ดีๆหน่อย ตัวนุ่ม” ชายหนุ่มปราม
เจ้าของร่างเล็กจิ๋วสูดจมูกฟุดฟิด น้ำตารื้นอย่างโกรธๆ ที่เขาทำเป็นพูดนั่นยังน้อย
หากนับทุกข้อแล้ว นี่นับว่าเป็นข้อตกลงสุดเอาเปรียบ เขากล้าคิดออกมาได้
อ๋อ ใช่สิ ถึงได้รอให้เธอหมดพลังกลับคืนร่างกระต่ายแบบนี้ โต้แย้งไม่ได้ก็ต้องยอมเขาไป
แกล้งกันได้ถึงขนาดนี้ มันน่าช่วยหรือ
นพคุณเหลือมองลงยังข้างคีย์บอร์ดอีกครั้ง คราวนี้พบคู่สัญญานอนเงียบ
ตาปิดสนิทแน่น เป็นท่าประจำที่มักถูกนำออกมาใช้เวลางอนเขาเข้าให้แล้ว
“ก็ได้ๆ แก้ให้แล้วกัน ผลไม้แบ่งคนละครึ่ง โอเคไหม”
กระต่ายขาวตัวเล็กหูกระดิก ลืมตาขึ้นข้างหนึ่งแต่ยังไว้เชิง
“ให้เลือกขนมก่อนด้วย แล้วก็เสื้อผ้าใหม่สม่ำเสมอตามที่ต้องการ...
ไม่เอาเปรียบเวลาอยู่ในร่างกระต่าย” ชายหนุ่มพิมพ์เพิ่มเติมลงไป
ล้วนแต่เข้อได้ประโยชน์มากมายของแม่ตัวนุ่ม เจ้าตัวจึงค่อยหายงอน
ต้วมเตี้ยมเข้ามาจ้องมองร่างสัญญาต่อ
...จนเมื่อกระดาษแผ่นนั้นถูกวางลงตรงหน้า
หญิงสาวในร่างกระต่ายก้มลงอ่านจนชิดอีกครั้งอย่างจับผิด
ก่อนจะพยักหน้าขรึมๆทีหนึ่งเป็นเชิงอนุญาต
ชายหนุ่มหยิบปากกามาลงชื่อขยุกขยิกทางฝั่งซ้าย
เหลือฝั่งขวาไว้สำหรับแม่กระต่ายจอมยุ่งที่จ้องเขาเขม็ง
หญิงสาวผู้ไม่มีมือปรายตามองปากกาที่เขาส่งให้ ยืนเท้าปุยออกไปปัดทิ้งอย่างงอนจัด
อ้อ ข้อเสนอดีแล้ว แต่เพราะรู้ว่าเธอเซ็นไม่ได้ถึงพิมพ์ขึ้นมาแกล้งกัน
“อ้าว ลืมไป! ขอโทษทีๆๆ” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างไม่ได้มีความรู้สึกผิดแต่อย่างใด
ก็ใช่น่ะสิ เขาจงใจแกล้งเธอ
ยังไม่ทันที่จะมีการประท้วงหลบเข้ามุมอย่างใดอีกเป็นคำรบสอง
ตัวนุ่มถูกอุ้มไปยังหน้ากระจกแต่งตัวที่ตอนนี้มีลิปสติกหลากสีสันของเธอเองวางอยู่
ชายหนุ่มเลือกหยิบขึ้นมาแท่งหนึ่ง จับกระต่ายนอนหงายลง ก่อนจะทาสีชมพูแปร๊ด
ลงบนอุ้งเท้านิดๆสะอาดสะอ้านของแม่ตัวน้อย
ทาจนทั่วดีก็อุ้มตัวกระต่ายตัวยุ่งขึ้นมาจนชิดหน้า เอ่ยถาม
“ประทับรอยมือแล้วกัน แทนรอยนิ้วมือไง เป็นไง แบบนี้ดีไหม”
พูดยังไม่ทันจบ วินาทีนั้นกระต่ายสาวฉวยจังหวะเอาอุ้งเท้าเลอะลิปสติกแจะเข้าให้ตรงปาก
จนชายหนุ่มต้องชะงัก แล้วเมื่อชักเท้าปุยๆออก สายตาก็เห็นเขาเหมือนทาปากชมพูระเรื่อเลอะเทอะ
น่าขำ แต่เพราะขำไม่ได้จึงได้แต่ตัวสั่นไปหมด ชักดิ้นชักหงายอยู่ในอุ้งมือนั้นเอง ก่อนจะนิ่งงัน เมื่อพบว่า
ชายหนุ่มยิ้มกว้างออกมาเป็นครั้งแรก ยิ่งขับเน้นรอยลักยิ้มบุ๋มที่สองข้างแก้มอย่างชัดเจน
“ได้ทีนะเจ้าตัวนุ่ม”
กระต่ายขยิบตาอย่างได้ใจเต็มที่ นพคุณหยิบสัญญามาวางอีกครั้ง วางก้อนขนสีขาวที่ข้างในเป็นหญิงสาวลงไป
รอจนเจ้าตัวยินดีลงนามเป็นรอยแปะอุ้งเท้าด้วยตนเอง เสร็จแล้วเขาจึงเช็ดทำความสะอาดให้อย่างอ่อนโยน
คืนนั้น เหรียญถูกวางรับแสงจันทร์ไว้ยังข้างหน้าต่าง ส่วนบนเตียง...มีกระต่ายกับชายหนุ่ม
ที่นอนเคียงกันบนหมอนคนละใบ อาคมกำกับที่ครอบคลุมเหรียญไม่ให้เธอหนีหลบเข้าไปได้
ถูกไถ่ถอนนานแล้ว ทว่าเจ้าตัวก็ยังไม่รู้สึกอยากกลับเข้าไปอยู่ดี ...เที่ยงคืนคล้อยผ่าน พลังบางอย่าง
ส่งให้ร่างกระจิริดกลับกลายเป็นร่างบอบบางของหญิงสาว นพคุณหลับไปแล้ว แต่เธอยังตื่นอยู่
ยังคงมองหน้าเขาด้วยสายตาที่อาจเรียกได้ว่าเป็นปริศนา...ทั้งสำหรับตัวเอง และสำหรับเขา
ถ้าเพียงแต่เขาจะมีโอกาสได้เห็น
เธอลุกขึ้นเงียบเชียบ เดินไปยังข้างหน้าต่าง ที่ซึ่งเหรียญทองอันมีลวดลายของพระจันทร์วางอยู่
เมื่อมือแตะลงบนเนื้อเย็นเยียบ ร่างทั้งร่างก็ค่อยๆจางลงทีละน้อย ก่อนจะเลือนหาย...
หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นในห้องที่เธอแสนคุ้นเคย นานแล้วที่ไม่ได้ตื่นขึ้นมาในห้องนี้ นาน...กว่าครึ่งเดือน
เธอรู้ดีว่าตนไม่ได้อยู่ลำพัง เพราะได้ยินเสียงลมหายใจของคนอีกคนในห้อง
ผู้ชายคนหนึ่งกำลังรอคอยเธออยู่ ตาพร่าพรายมองเห็นหลายแสงแรงเทียนริบหรี่
แต่ละเล่มเทียนยืนหยัดให้อารมณ์โดดเดี่ยวอย่างประหลาด พวกมันถูกจุดไว้คอยท่า
เป็นจุดหมายเรียกให้เธอกลับมา เทียนที่จะไม่ยอมดับลงเอง นอกจาก...
เงามืดของใครบางคนโฉบไปเป่าเทียนให้ดับลง หนึ่งเล่ม สองเล่ม
ตอนนี้เหลือเทียนที่ยังสว่างไสวอยู่เพียงเจ็ด เท่าๆกับจำนวนชีวิตของใครบางคนที่ยังคงเหลือ
เมื่อร่างบางขยับ ส่งเสียงในคอและตั้งท่าจะลุก มือแสนคุ้นเคยมือนั้นก็ยื่นมาประคอง
ทั้งที่เธอไม่ได้ต้องการสักนิด พร้อมเสียงถามเจือกระแสทั้งห่วงใยทั้งครอบงำปนเป
“เป็นไง เขาเชื่อใจเธอแค่ไหนแล้ว”
หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งบนเตียง สบนัยน์ตาคาดคั้นด้วยแววตาหม่นหมอง นิ่งเงียบไปนาน ก่อนตอบเสียงแผ่ว
“คิดว่าน่าจะมากอยู่ค่ะ อย่างน้อยก็ทำสัญญากันเรียบร้อยแล้ว ตามที่กะไว้ทุกอย่าง... ก็คงเชื่อใจ ระดับนึง”
“หึ เพราะตอนนี้มันไม่มีอย่างอื่นเหลือให้เชื่อแล้วสิ”
คนฟังเม้มปาก ก้มลง พยักหน้าช้าๆ “ค่ะ คุณพ่อ”
“ดีมาก งั้นก็ทำให้มันเชื่อต่อไป...หมดหัวใจ”
--------------------------------
{โปรดติดตาม บทที่ ๓ ขุมทรัพย์ต้องสาป}
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ก.ย. 2557, 02:42:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ก.ย. 2557, 02:42:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 1281
| << ๒.๕ เกมต่อชีวิต | ๓ ขุมทรัพย์ต้องสาป >> |
ภาวิน 22 ก.ย. 2557, 06:07:58 น.
นี่ไม่ใช่นกต่อ แต่เป็นกระต่ายต่อ ตัวนุ่มนะตัวนุ่ม ทำพี่เก้าได้ ตอนนี้พี่เก้าก็กลายเป็นพี่เจ็ดแล้วสินะ
นี่ไม่ใช่นกต่อ แต่เป็นกระต่ายต่อ ตัวนุ่มนะตัวนุ่ม ทำพี่เก้าได้ ตอนนี้พี่เก้าก็กลายเป็นพี่เจ็ดแล้วสินะ
ketza 22 ก.ย. 2557, 06:31:09 น.
มาแว้วววว
มาแว้วววว
ketza 22 ก.ย. 2557, 06:41:54 น.
ตัวนุ่มน่าร๊ากกกก ทำไรไม่ได้ก็เอาหัวโหม่งไว้ก่องง 55555
.. อุต๊ะ ทิ้งท้ายไว้ให้อยากรู้อีกแย้วว
ตัวนุ่มน่าร๊ากกกก ทำไรไม่ได้ก็เอาหัวโหม่งไว้ก่องง 55555
.. อุต๊ะ ทิ้งท้ายไว้ให้อยากรู้อีกแย้วว
yimyum 22 ก.ย. 2557, 07:03:56 น.
โด่่่่่ ตัวนุ่มจะแว้งโหม่งพี่เก้าเหรอ ทำไมตัวนุ่มทำงี้้้ คนอ่านเสียใจนะ ฮือๆ
โด่่่่่ ตัวนุ่มจะแว้งโหม่งพี่เก้าเหรอ ทำไมตัวนุ่มทำงี้้้ คนอ่านเสียใจนะ ฮือๆ
ใบบัวน่ารัก 22 ก.ย. 2557, 08:08:16 น.
ไปช้อปมาเยอะพี่เก้าจะเลี้ยงไหวหรือ?
กระต่ายกินเยอะเด๋วก็อ้วนกลมหรอก
มาช่วยพี่เก้าแล้วมีอะไรแอบแฝง มาช่วยหรือ
จริงใจหรือเปล่าเนี่ย น้องกระต่าย
ไปช้อปมาเยอะพี่เก้าจะเลี้ยงไหวหรือ?
กระต่ายกินเยอะเด๋วก็อ้วนกลมหรอก
มาช่วยพี่เก้าแล้วมีอะไรแอบแฝง มาช่วยหรือ
จริงใจหรือเปล่าเนี่ย น้องกระต่าย
พันธุ์แตงกวา 22 ก.ย. 2557, 09:13:58 น.
ได้ทีเอาใหญ่เลยนะตัวนุ่ม ชักจะเห็นใจเฮียเก้าแล้ว แบบนี้ต้องละเลิกสัญญาห้ามรังแกร่างกระต่ายฮี่ๆ
ตัวนุ่มมีอีกเสี้ยววิญญาณนึง หรือนั่นคือตัวนุ่มกลับไปอีกที่หนึ่งน่ะ แอร้ายยยยย จะมาหลอกเฮียรึ เฮียยิ่งกำลังซวยๆอยู่น้า
ได้ทีเอาใหญ่เลยนะตัวนุ่ม ชักจะเห็นใจเฮียเก้าแล้ว แบบนี้ต้องละเลิกสัญญาห้ามรังแกร่างกระต่ายฮี่ๆ
ตัวนุ่มมีอีกเสี้ยววิญญาณนึง หรือนั่นคือตัวนุ่มกลับไปอีกที่หนึ่งน่ะ แอร้ายยยยย จะมาหลอกเฮียรึ เฮียยิ่งกำลังซวยๆอยู่น้า
ริญจน์ธร 22 ก.ย. 2557, 10:55:44 น.
ตัวนุ่มชักน่าสงสัย
ตัวนุ่มชักน่าสงสัย
นักอ่านเหนียวหนึบ 22 ก.ย. 2557, 12:45:04 น.
ตัวนุ่มมมมมม
หวังดี ประสงค์ร้าย นะ ไม่ได้นะ
แต่ถ้า
หวังดี ประสงค์รัก ละก่อออ เชิญเลยยยย
สงสารซ้อเจ็ด เอ้ย เฮียเจ็ดเลยอะ ผู้ใหญ่รังแกเด็กอีกละ เซงงง
ตัวนุ่มมมมมม
หวังดี ประสงค์ร้าย นะ ไม่ได้นะ
แต่ถ้า
หวังดี ประสงค์รัก ละก่อออ เชิญเลยยยย
สงสารซ้อเจ็ด เอ้ย เฮียเจ็ดเลยอะ ผู้ใหญ่รังแกเด็กอีกละ เซงงง
บุลินทร 22 ก.ย. 2557, 15:59:29 น.
ตัวนุ่มน่าสงสัยระดับนึง แต่ไม่น่ามีอะไรหรอกน่า ไว้ใจได้ระดับนึงแหละ
ป.ล. เราจะระดับนึงไปมาจนจบเรื่องมั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ
ตัวนุ่มน่าสงสัยระดับนึง แต่ไม่น่ามีอะไรหรอกน่า ไว้ใจได้ระดับนึงแหละ
ป.ล. เราจะระดับนึงไปมาจนจบเรื่องมั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ
lovemuay 22 ก.ย. 2557, 18:22:16 น.
น่ารักอ่ะ อยากได้กระต๋ายแบบนี้บ้าง แต่ท่าทางนางเข้ามาแบบคาดหวังอะไรบางอย่าง บางทีอาจจะไม่เต็มใจทำก็ได้นะคะ
แต่ดีใจอย่าง อย่างน้อยนางเอกก็ยังมีชีวิตอยู่ คู้กะพระเอกตอนจบได้แน่นอน อิอิ
น่ารักอ่ะ อยากได้กระต๋ายแบบนี้บ้าง แต่ท่าทางนางเข้ามาแบบคาดหวังอะไรบางอย่าง บางทีอาจจะไม่เต็มใจทำก็ได้นะคะ
แต่ดีใจอย่าง อย่างน้อยนางเอกก็ยังมีชีวิตอยู่ คู้กะพระเอกตอนจบได้แน่นอน อิอิ
ดังปัณณ์ 22 ก.ย. 2557, 19:16:25 น.
อ้าวๆๆๆ ตัวนุ่มทำไรเนี่ย เอาแล้วแหมะล่ะ ว่าแต่ฉากไอ้พี่เก้ากับตัวนุ่มตอนเป็นกระต่ายนี่น่าร้ากกกกกกกกกกกกก 555+ ขุ่นแม่กุเต่ยทำให้เห็นภาพตูดขาวๆๆกลมๆๆของน้องนางกุเต่ยที่หันให้ชัดเบยยยยยยยยยยย
ว่าแต่ว่า กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตัวนุ่มแอบลวนลามอิพี่เก้า มีแตะปงแตะปากกกกกกกกก 555+ ขาหน้าก็มือชิมิ หุๆ
แอบไปจับริมฝีปากพี่เก้าได้งายยยยยยยยยยยยยย เตรียมกรงดักตัวนุ่ม เพื่อทำการเปลี่ยนตัว 555+
อ้าวๆๆๆ ตัวนุ่มทำไรเนี่ย เอาแล้วแหมะล่ะ ว่าแต่ฉากไอ้พี่เก้ากับตัวนุ่มตอนเป็นกระต่ายนี่น่าร้ากกกกกกกกกกกกก 555+ ขุ่นแม่กุเต่ยทำให้เห็นภาพตูดขาวๆๆกลมๆๆของน้องนางกุเต่ยที่หันให้ชัดเบยยยยยยยยยยย
ว่าแต่ว่า กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตัวนุ่มแอบลวนลามอิพี่เก้า มีแตะปงแตะปากกกกกกกกก 555+ ขาหน้าก็มือชิมิ หุๆ
แอบไปจับริมฝีปากพี่เก้าได้งายยยยยยยยยยยยยย เตรียมกรงดักตัวนุ่ม เพื่อทำการเปลี่ยนตัว 555+ 
Sukhumvit66 22 ก.ย. 2557, 21:58:52 น.
แง....พี่เก้าโดนหลอกใช้ซินะ ชิชะ เอากระต่ายมาทำซุปซะเลยนิ
แง....พี่เก้าโดนหลอกใช้ซินะ ชิชะ เอากระต่ายมาทำซุปซะเลยนิ
Barby 23 ก.ย. 2557, 18:33:01 น.
ตัวนุ่มเธอกำลังจะทำอะไร
ตัวนุ่มเธอกำลังจะทำอะไร
Zephyr 4 ต.ค. 2557, 18:27:15 น.
ตัวนุ่ม เด็ก เอะ กระต่ายนิสัยไม่ดี
แต่ก็ต้องเชื่อฟังพ่อสินะ
เฮียเจ็ดลำบากแว้วววววว
ตัวนุ่ม เด็ก เอะ กระต่ายนิสัยไม่ดี
แต่ก็ต้องเชื่อฟังพ่อสินะ
เฮียเจ็ดลำบากแว้วววววว