=ตราบสิ้นแสงอัสนี= -
นี่คือเรื่องของนางฟ้า ชื่อมณีเมขลา
คือเรื่องของอสุรา ชื่อรามสูร
แต่นี่... ไม่ใช่เรื่องรักที่จะพาคุณย้อนอดีต
เราจะพาคุณข้ามผ่านกลุ่มเมฆ กาลเวลา และสายฟ้า
"สู่อนาคต"
คือเรื่องของอสุรา ชื่อรามสูร
แต่นี่... ไม่ใช่เรื่องรักที่จะพาคุณย้อนอดีต
เราจะพาคุณข้ามผ่านกลุ่มเมฆ กาลเวลา และสายฟ้า
"สู่อนาคต"
Tags: เมขลา รามสูร สายฟ้า องค์อินทร์ อินทรชิต
ตอน: บทที่ ๓ จดหมายจากอนาคต
๓
จดหมายจากอนาคต
“เขาไม่ได้จากไปเพื่อให้สองคนนั้นมีความสุข
เขาไปเพื่อเหลือทางให้ตัวเองสามารถมีความสุขได้...
ในอนาคต”
-----------------------
‘ตรี แกชอบแบบนั้นหรือ’ เขาถาม
‘ไม่ละ ฉันชอบผู้หญิงหุ่นดี’ มันตอบ
แล้วจากนั้นเนิ่นนาน เขาก็เคยลองหยั่งเชิงถามอีกครั้ง ‘แกว่าฝนนิสัยเป็นไง’
‘กระโดกกระเดกเกินไป ไม่ละเอียดอ่อน’ ตรีเมฆว่า
ตฤณภพไม่เคยเชื่อในคำตอบที่ได้ยินนั้นเลย เขารู้ว่าแฝดตนซ่อนใจที่แท้จริงเอาไว้
คำตอบพลันมาเปิดเผยอยู่ต่อหน้าเขาเวลานี้เอง คนที่เขารัก กอดกัน
ในแบบที่มีเขาเป็นส่วนเกิน...
ถ้าต้องมาเห็นภาพแบบนี้ ไม่ต้องแค่ตาบอดสีหรอก ให้ตาบอดจริงๆไปซะเลยจะดีกว่า
เขาหลับตา ก่อนพาใจกายที่แข็งทื่อจากมา ในคืนเงียบงัน ดาวซึ่งมองไม่เห็น
หลังม่านเมฆราวจะเย้ยเยาะ ทว่าตฤณภพยังคงนิ่ง เฉยสนิท
เขากำลังกลายเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด มีชีวิตต่อไปด้วยใบหน้าชืดชาเหมือนหุ่นไร้ชีวิต
ราวกับต่อแต่นี้ไม่มีเขาคนเดิม
วันต่อมา เขาบังคับตัวเองให้ไปที่ห้องสันติ
เพื่อนเกือบสนิท...อย่างน้อยก็สนิทที่สุดเท่าที่คนอย่างตนจะหาได้
เจ้าของร่างเตี้ยเห็นทรายติดรองเท้าเขา ทักถามได้ถูกว่าไปเดินปลดปล่อยอารมณ์
ที่ทะเลมาหรือ เขารู้อยู่ตลอดว่าเพื่อนผู้เปี่ยมมารยาทคนนี้ช่างสังเกต
ไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวอะไรมาก
ตฤณภพคิดว่าเขาควรพยายามอยู่กับมนุษย์ เพื่อที่ว่าจะได้ไม่กลายร่างเป็นหุ่นไร้ชีวิตไป
แต่ดูเหมือนคิดผิด... เมื่อเห็นหน้าเพื่อน เขากลับเบื่อมนุษย์ไปด้วยอย่างมีสาเหตุ
แววตาที่รู้ทัน เล็งเห็นว่าเขากำลังพ่ายแพ้อย่างน่าเวทนา
“ก็ไปทะเลมาจริงๆ”
สันติหรี่ตาเรียวรีอย่างคนเชื้อสายจีน ปากยังปิดสนิทเมื่อเดินไปรินเครื่องดื่มให้ตฤณภพอย่างใจเย็น
“ไม่มีอะไรมาก แค่เอาโทรศัพท์ไปปาทิ้ง” เขาไม่ได้เชื่อเพียงภาพที่ตาเห็นเมื่อคืน
วันนี้ เขาส่งข้อความไปหาเธอ ด้วยคำถามสั้นๆ ง่ายๆ
‘ฝน รักตรีจริงหรือ?’ เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขาเรียกชื่อเธอ
‘ใช่...’
คำตอบนั้นเข้าใจได้ง่ายยิ่งกว่า เป็นเหตุให้โลกทั้งใบมืดดับ ตอนนี้ยังไม่มีใครโทรหาเขา
แต่เขากลัวตัวเองจะเป็นฝ่ายโทรหาใคร ยังไม่อยากใช้สมาร์ทโฟนทำเรื่องโง่ๆ
การทิ้งมันไปก็นับว่าโง่เหมือนกัน
ช่างเถอะ..........
“กะว่าจะทิ้งงาน ทิ้งชีวิตไปสักพัก” ปากพูดอย่างนั้น
แต่ใจรู้ว่าตนกำลังอยากจากไปนานอย่างไม่มีกำหนด
ตอนเด็ก ตั้งแต่ตรีเมฆและปู่จากไป ทุกวันก็เหมือนๆกัน
เทศกาลใดก็ล้วนไร้ความหมาย ...แม้กระทั่งวันเกิด
เขาแทบไม่มีเพื่อน เด็กลูกครึ่ง ตัวโต แตกต่าง สีหน้าไม่เป็นมิตร มีแต่เด็กผู้หญิง
ที่เข้ามาเพราะถูกใจหน้าตา ครั้นตฤณภพไม่เล่นด้วยแถมดุใส่หนักเข้าก็ถอยกระเจิงไปหมด
เพื่อนชายหมั่นไส้ เพื่อนเรียนดีเขม่น เพื่อนเรียนด้อยริษยา เขาไม่สนใจ เพราะต้องการ
แค่คนอย่างตรี ยายฝนที่พอจะฉลาดเข้าขั้นอยู่บ้างก็อยู่คนละโรงเรียน ไม่ได้เฉียดมาใกล้
ทุกวันที่ไปเรียนคือไปเรียนจริงๆ มิตรภาพไม่ฝักใฝ่ กิจกรรมไม่ใส่ใจ ชีวิตเขาตลอดมาเป็นอย่างนั้น
จวบจนเทอมสองของมัธยมปลายปีสุดท้าย เขาบังเอิญพบกับสันติที่โรงเรียนกวดวิชามีชื่อ
ทั้งคู่ต่างไปเป็นอาจารย์สอนคนอายุเท่ากัน ไม่ได้ไปเรียน เพราะระดับความสนใจที่พอจะ
เทียบเคียงกันได้ ทำให้เขามีเพื่อนจริงๆเป็นครั้งแรก แม้จะไม่ได้พูดจาเปิดเผยเรื่องส่วนตัว
มากมายนัก แต่ตฤณภพก็ยอมเปิดใจให้เพื่อนผู้สุภาพและระมัดระวังตัวคนนี้มากพอดู
...สันติมีสีหน้ากังวลจริงจังกับทั้งหมดทั้งมวลที่ได้ฟังในคราวนี้ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยห้าม
เพราะรู้ว่าคนอย่างตฤณภพห้ามไปก็เท่านั้น มือป้อมขาวยกแก้วขึ้น
ดื่มให้กับความเศร้าของผู้มาเยือนยามวิกาล
“แล้วพบกันใหม่ ตฤณ ผมจะรอ”
๑๓ กรกฎา... ปี ๒๕๕๗
ตฤณภพเก็บกระเป๋า เสียงวิทยุออนไลน์ที่เปิดทิ้งไว้พึมพำ พายุรามสูรกำลังก่อตัวแรงขึ้น...
หึ พายุ สิ่งที่เขาเกลียด ก่อนนี้ไต้ฝุ่นชื่อฟ้าใสก็ยังมี หลอกลวงกันชัดๆ
หรือไม่ก็ตั้งชื่อปลอบใจให้ความหวังคนมั่วซั่ว
มันน่านักที่เขากำลังจะออกจากบ้านอยู่แล้วฝนดันผ่ามาตก ฤกษ์ไม่ดี
แต่เขาไม่คิดรอโมงยามไหนอีก เมื่อตัดสินใจว่าจะไปก็ต้องไป
แต่แล้วชายหนุ่มกลับสะดุดลงเพียงประตูห้องคอนโด ไม่ใช่เปลี่ยนความตั้งใจ
แต่เขาวางเป้ลงเมื่อพบซองยาวสีขาวซองหนึ่งถูกสอดเข้ามารอไว้ใต้ประตู
ไม่มีจ่าหน้าว่าจากไหน ไม่ระบุว่าส่งถึงใคร อย่างว่า ห้องนี้ก็มีเขาอยู่แค่คนเดียว
“โอเอ็ม...” ชายหนุ่มรำพึง ขยับแว่นแล้วเดินกลับไปทิ้งตัวบนเตียง
ต้องมีใครสักคนเล่นตลก จดหมายนี่พูดถึงอนาคตและการจัดสรรบ้าๆ
‘เราจับตาเหล่าอัจฉริยะตั้งแต่แรกโต แต่จะเลือกติดต่อมาเมื่อถึงเวลา
เพื่อมอบโอกาสให้อยู่ในมือคุณ’
นี่มันขายตรงหรืออะไร เขาเกลียดที่สุด แม้อารมณ์จะขุ่นมัวแต่ความคิดที่วูบผ่าน
ทำให้ตฤณภพเกือบหลุดหัวเราะเยาะ ความใส่ใจพลันเพิ่มขึ้น ขณะมองผ่านกรอบแว่น
ไล่เรียงตามตัวหนังสือภาษาอังกฤษซึ่งพิมพ์ติดต่อกันเป็นพืดยืดยาว
“ในอนาคต จะเกิดปรากฏการณ์ที่เป็นการจัดสรร เปลี่ยนแปลงสภาพสังคมเสียใหม่
ขอเชิญคุณมาร่วมชมสิ่งนี้กับเราด้วย” ชายหนุ่มอ่านออกเสียงเร็วๆ พึมพำอยู่แค่ริมฝีปาก
“ถ้าคิดว่านี่คือลัทธิ คิดว่าคือคำทำนาย คุณกำลังเข้าใจผิด
เพราะทุกอย่างที่ว่าจะเกิดขึ้น ตามแผนของเรา...”
บอกไม่ได้ว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ
นั่นคือสิ่งที่ยังคาใจ หลังจากตฤณภพพาตัวเองมาติดเกาะอยู่เกือบอาทิตย์
ปล่อยให้อาทิตย์อ่อนระอุที่ว่าใช้เวลาแลบเลียเนื้อหนังจนผิวลูกครึ่งแทนระเรื่อขึ้น
อย่างเห็นได้ชัด เท่านี้เขาก็ไม่เหมือนตรีแล้ว ดีที่แดดเจ้ากรรมยังส่องทะลุเมฆ
ลงมาจนได้ แม้พยับฝนแรงจะยังกรายมาเรื่อยๆให้เขาต้องหลบเข้าร่ม คลื่นสูง
ทะเลปรวนแปรไม่ต่างจากอารมณ์คน
จดหมายประหลาด เขายังเอามันติดมาด้วย... น่าทึ่ง ตัวอักษรค่อยๆเลือนหาย
เหลือเพียงบางส่วนที่เป็นคีย์เวิร์ดสำคัญซึ่งต้องการให้จดจำเป็นพิเศษ
แต่กระนั้นกระดาษก็เริ่มกลายสภาพ บ่งบอกว่ามันคงจะป่นเป็นผงในเวลาไม่ช้าไม่นาน
แสดงให้เห็นชัด สิ่งนี้ถูกส่งมาจากมือที่ไม่ธรรมดา
ชายหนุ่มโบกสะบัดจดหมายรับลมทะเล จดหมายบ้าๆ ที่ถูกส่งมาให้คนบ้า
นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ไม่อาจตัดใจทิ้งมันไปกับสายลมเสียตอนนี้
อ่านดูแล้วช่างเหลือเชื่อจนใจเกิดอคติ แต่ส่วนลึกของสมองกลับยอมการันตี
ในข้อมูลเชิงวิชาการที่แน่ใจว่าเชื่อถือได้ กับความเป็นไปได้ในการเข้าควบคุม
โลกของโอเอ็มอย่างที่พวกมันกล่าวอ้าง
ทำได้จริง แต่อาจต้องใช้ปาฏิหาริย์สักหน่อย
หากเป็นก่อนนี้ที่เขายังประคองจิตไว้ได้ด้วยดี ตฤณภพคงขยำมันทิ้งตั้งแต่แรกอ่าน
อย่างที่คู่แฝดของตนเคยว่า วาดรูปเสียเปล่า กลับไม่ค่อยเปิดพื้นที่ให้จินตนาการ
แต่เขากลับยอมรับความบ้าบอในสารนี้ได้เพราะตอนนี้ใจเขาอ่อนแอ
หรือเพราะมันมาหาเขา ถูกที่... ถูกเวลา...
‘ทิ้งชีวิตนี้ไว้เบื้องหลังแล้วไปกับเรา เดินทางสู่อนาคตสวยงามที่รอคอยอยู่
ในโลกที่เราจะจัดสรรขึ้นใหม่ ยังมีเก้าอี้ตัวสำคัญเว้นไว้รอสถาปนิกอัจฉริยะอย่างคุณ’
ข้อเสนอที่ทำให้ฉุกใจ
อนาคต พวกมันจะให้เขาไปทำอะไรที่ไหน?
แต่จุดหมายนั้นมีอยู่ จดหมายบอกไว้ว่าถ้าเขาปลงใจเชื่อในข้อเสนอ
ให้ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง กำหนดเวลาคือก่อนสิ้นเดือน
เขาหลับตาลง เสียงคลื่น บางขณะช่วยเยียวยา
บางขณะพาเอาความทรงจำอันเป็นสุขย้อนมาทำร้าย...
ก่อนนั้นแม้ไม่มีคำพูด แต่มีความเข้าใจ เคยย่างบาร์บีคิวกันบนหาด
เขาเห็นเธอไม่กินหัวหอมใหญ่ ครั้นจะทำให้เป็นพิเศษก็ใช่ที่
สู้ปัดกระบะใส่หอมสดให้เทกระจาดไปเลยง่ายกว่า นึกถึงตรงนี้
ตฤณภพหลุดเสียงหัวเราะในความร้ายกาจของตัวเอง
ขณะเดียวกัน เมื่อมีคนเอาบาร์บีคิวเนื้อไม้ที่ย่างไม่ค่อยสุกให้ฝน
เธอโยนต่อมาทางเขา เพราะรู้ เขาชอบแบบนั้น แม้ตฤณภพจะไม่เคยบอกสักคำ
เวลานั้นตรีเองก็ร่วมหัวเราะสนุกสนานวงในใกล้ชิด แต่เขาคงมัวสนใจเธอ
มากไปกว่าเสียงขำขื่นๆของมัน เขาไม่รู้ตัว ว่าความเข้าใจซึ่งเป็นสมบัติ
เพียงอย่างเดียวของเขาและเธอค่อยๆย้ายไปอยู่ฝั่งแฝดตนแทนตอนไหน
แต่ฝนก็ชื่นชมตรีมากกว่าเขามาโดยตลอด
จากเคยหลอกตัวเองว่าทำใจได้ หากวันหนึ่งสองคนนั้นจะรักกัน...
ทว่าเพียงได้รู้ความจริงเขาก็ทำอะไรไม่ถูก ยิ่งกว่าเจ็บ คล้ายเสียคนที่รักไป
สองคนพร้อมกัน จากนี้โลกเหลือแต่เขาลำพัง ไม่สิ เขาถูกถีบลงนรกเพียงลำพัง
ไม่มีทางไหนจะตะกายพ้นไปได้
หรือเขาควรไปตามทางที่จดหมายชี้บอก นั่นอาจเป็นจุดปลีกวิเวกถัดไป
ที่สามารถจะหลบไปซ่อนตัวและคลายความอยากรู้อยากเห็นพร้อมๆกัน
สถานีต่อไปของตฤณภพ...คือเมืองแห่งสวรรค์
จดหมายจากอนาคต
“เขาไม่ได้จากไปเพื่อให้สองคนนั้นมีความสุข
เขาไปเพื่อเหลือทางให้ตัวเองสามารถมีความสุขได้...
ในอนาคต”
-----------------------
‘ตรี แกชอบแบบนั้นหรือ’ เขาถาม
‘ไม่ละ ฉันชอบผู้หญิงหุ่นดี’ มันตอบ
แล้วจากนั้นเนิ่นนาน เขาก็เคยลองหยั่งเชิงถามอีกครั้ง ‘แกว่าฝนนิสัยเป็นไง’
‘กระโดกกระเดกเกินไป ไม่ละเอียดอ่อน’ ตรีเมฆว่า
ตฤณภพไม่เคยเชื่อในคำตอบที่ได้ยินนั้นเลย เขารู้ว่าแฝดตนซ่อนใจที่แท้จริงเอาไว้
คำตอบพลันมาเปิดเผยอยู่ต่อหน้าเขาเวลานี้เอง คนที่เขารัก กอดกัน
ในแบบที่มีเขาเป็นส่วนเกิน...
ถ้าต้องมาเห็นภาพแบบนี้ ไม่ต้องแค่ตาบอดสีหรอก ให้ตาบอดจริงๆไปซะเลยจะดีกว่า
เขาหลับตา ก่อนพาใจกายที่แข็งทื่อจากมา ในคืนเงียบงัน ดาวซึ่งมองไม่เห็น
หลังม่านเมฆราวจะเย้ยเยาะ ทว่าตฤณภพยังคงนิ่ง เฉยสนิท
เขากำลังกลายเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด มีชีวิตต่อไปด้วยใบหน้าชืดชาเหมือนหุ่นไร้ชีวิต
ราวกับต่อแต่นี้ไม่มีเขาคนเดิม
วันต่อมา เขาบังคับตัวเองให้ไปที่ห้องสันติ
เพื่อนเกือบสนิท...อย่างน้อยก็สนิทที่สุดเท่าที่คนอย่างตนจะหาได้
เจ้าของร่างเตี้ยเห็นทรายติดรองเท้าเขา ทักถามได้ถูกว่าไปเดินปลดปล่อยอารมณ์
ที่ทะเลมาหรือ เขารู้อยู่ตลอดว่าเพื่อนผู้เปี่ยมมารยาทคนนี้ช่างสังเกต
ไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวอะไรมาก
ตฤณภพคิดว่าเขาควรพยายามอยู่กับมนุษย์ เพื่อที่ว่าจะได้ไม่กลายร่างเป็นหุ่นไร้ชีวิตไป
แต่ดูเหมือนคิดผิด... เมื่อเห็นหน้าเพื่อน เขากลับเบื่อมนุษย์ไปด้วยอย่างมีสาเหตุ
แววตาที่รู้ทัน เล็งเห็นว่าเขากำลังพ่ายแพ้อย่างน่าเวทนา
“ก็ไปทะเลมาจริงๆ”
สันติหรี่ตาเรียวรีอย่างคนเชื้อสายจีน ปากยังปิดสนิทเมื่อเดินไปรินเครื่องดื่มให้ตฤณภพอย่างใจเย็น
“ไม่มีอะไรมาก แค่เอาโทรศัพท์ไปปาทิ้ง” เขาไม่ได้เชื่อเพียงภาพที่ตาเห็นเมื่อคืน
วันนี้ เขาส่งข้อความไปหาเธอ ด้วยคำถามสั้นๆ ง่ายๆ
‘ฝน รักตรีจริงหรือ?’ เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขาเรียกชื่อเธอ
‘ใช่...’
คำตอบนั้นเข้าใจได้ง่ายยิ่งกว่า เป็นเหตุให้โลกทั้งใบมืดดับ ตอนนี้ยังไม่มีใครโทรหาเขา
แต่เขากลัวตัวเองจะเป็นฝ่ายโทรหาใคร ยังไม่อยากใช้สมาร์ทโฟนทำเรื่องโง่ๆ
การทิ้งมันไปก็นับว่าโง่เหมือนกัน
ช่างเถอะ..........
“กะว่าจะทิ้งงาน ทิ้งชีวิตไปสักพัก” ปากพูดอย่างนั้น
แต่ใจรู้ว่าตนกำลังอยากจากไปนานอย่างไม่มีกำหนด
ตอนเด็ก ตั้งแต่ตรีเมฆและปู่จากไป ทุกวันก็เหมือนๆกัน
เทศกาลใดก็ล้วนไร้ความหมาย ...แม้กระทั่งวันเกิด
เขาแทบไม่มีเพื่อน เด็กลูกครึ่ง ตัวโต แตกต่าง สีหน้าไม่เป็นมิตร มีแต่เด็กผู้หญิง
ที่เข้ามาเพราะถูกใจหน้าตา ครั้นตฤณภพไม่เล่นด้วยแถมดุใส่หนักเข้าก็ถอยกระเจิงไปหมด
เพื่อนชายหมั่นไส้ เพื่อนเรียนดีเขม่น เพื่อนเรียนด้อยริษยา เขาไม่สนใจ เพราะต้องการ
แค่คนอย่างตรี ยายฝนที่พอจะฉลาดเข้าขั้นอยู่บ้างก็อยู่คนละโรงเรียน ไม่ได้เฉียดมาใกล้
ทุกวันที่ไปเรียนคือไปเรียนจริงๆ มิตรภาพไม่ฝักใฝ่ กิจกรรมไม่ใส่ใจ ชีวิตเขาตลอดมาเป็นอย่างนั้น
จวบจนเทอมสองของมัธยมปลายปีสุดท้าย เขาบังเอิญพบกับสันติที่โรงเรียนกวดวิชามีชื่อ
ทั้งคู่ต่างไปเป็นอาจารย์สอนคนอายุเท่ากัน ไม่ได้ไปเรียน เพราะระดับความสนใจที่พอจะ
เทียบเคียงกันได้ ทำให้เขามีเพื่อนจริงๆเป็นครั้งแรก แม้จะไม่ได้พูดจาเปิดเผยเรื่องส่วนตัว
มากมายนัก แต่ตฤณภพก็ยอมเปิดใจให้เพื่อนผู้สุภาพและระมัดระวังตัวคนนี้มากพอดู
...สันติมีสีหน้ากังวลจริงจังกับทั้งหมดทั้งมวลที่ได้ฟังในคราวนี้ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยห้าม
เพราะรู้ว่าคนอย่างตฤณภพห้ามไปก็เท่านั้น มือป้อมขาวยกแก้วขึ้น
ดื่มให้กับความเศร้าของผู้มาเยือนยามวิกาล
“แล้วพบกันใหม่ ตฤณ ผมจะรอ”
๑๓ กรกฎา... ปี ๒๕๕๗
ตฤณภพเก็บกระเป๋า เสียงวิทยุออนไลน์ที่เปิดทิ้งไว้พึมพำ พายุรามสูรกำลังก่อตัวแรงขึ้น...
หึ พายุ สิ่งที่เขาเกลียด ก่อนนี้ไต้ฝุ่นชื่อฟ้าใสก็ยังมี หลอกลวงกันชัดๆ
หรือไม่ก็ตั้งชื่อปลอบใจให้ความหวังคนมั่วซั่ว
มันน่านักที่เขากำลังจะออกจากบ้านอยู่แล้วฝนดันผ่ามาตก ฤกษ์ไม่ดี
แต่เขาไม่คิดรอโมงยามไหนอีก เมื่อตัดสินใจว่าจะไปก็ต้องไป
แต่แล้วชายหนุ่มกลับสะดุดลงเพียงประตูห้องคอนโด ไม่ใช่เปลี่ยนความตั้งใจ
แต่เขาวางเป้ลงเมื่อพบซองยาวสีขาวซองหนึ่งถูกสอดเข้ามารอไว้ใต้ประตู
ไม่มีจ่าหน้าว่าจากไหน ไม่ระบุว่าส่งถึงใคร อย่างว่า ห้องนี้ก็มีเขาอยู่แค่คนเดียว
“โอเอ็ม...” ชายหนุ่มรำพึง ขยับแว่นแล้วเดินกลับไปทิ้งตัวบนเตียง
ต้องมีใครสักคนเล่นตลก จดหมายนี่พูดถึงอนาคตและการจัดสรรบ้าๆ
‘เราจับตาเหล่าอัจฉริยะตั้งแต่แรกโต แต่จะเลือกติดต่อมาเมื่อถึงเวลา
เพื่อมอบโอกาสให้อยู่ในมือคุณ’
นี่มันขายตรงหรืออะไร เขาเกลียดที่สุด แม้อารมณ์จะขุ่นมัวแต่ความคิดที่วูบผ่าน
ทำให้ตฤณภพเกือบหลุดหัวเราะเยาะ ความใส่ใจพลันเพิ่มขึ้น ขณะมองผ่านกรอบแว่น
ไล่เรียงตามตัวหนังสือภาษาอังกฤษซึ่งพิมพ์ติดต่อกันเป็นพืดยืดยาว
“ในอนาคต จะเกิดปรากฏการณ์ที่เป็นการจัดสรร เปลี่ยนแปลงสภาพสังคมเสียใหม่
ขอเชิญคุณมาร่วมชมสิ่งนี้กับเราด้วย” ชายหนุ่มอ่านออกเสียงเร็วๆ พึมพำอยู่แค่ริมฝีปาก
“ถ้าคิดว่านี่คือลัทธิ คิดว่าคือคำทำนาย คุณกำลังเข้าใจผิด
เพราะทุกอย่างที่ว่าจะเกิดขึ้น ตามแผนของเรา...”
บอกไม่ได้ว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ
นั่นคือสิ่งที่ยังคาใจ หลังจากตฤณภพพาตัวเองมาติดเกาะอยู่เกือบอาทิตย์
ปล่อยให้อาทิตย์อ่อนระอุที่ว่าใช้เวลาแลบเลียเนื้อหนังจนผิวลูกครึ่งแทนระเรื่อขึ้น
อย่างเห็นได้ชัด เท่านี้เขาก็ไม่เหมือนตรีแล้ว ดีที่แดดเจ้ากรรมยังส่องทะลุเมฆ
ลงมาจนได้ แม้พยับฝนแรงจะยังกรายมาเรื่อยๆให้เขาต้องหลบเข้าร่ม คลื่นสูง
ทะเลปรวนแปรไม่ต่างจากอารมณ์คน
จดหมายประหลาด เขายังเอามันติดมาด้วย... น่าทึ่ง ตัวอักษรค่อยๆเลือนหาย
เหลือเพียงบางส่วนที่เป็นคีย์เวิร์ดสำคัญซึ่งต้องการให้จดจำเป็นพิเศษ
แต่กระนั้นกระดาษก็เริ่มกลายสภาพ บ่งบอกว่ามันคงจะป่นเป็นผงในเวลาไม่ช้าไม่นาน
แสดงให้เห็นชัด สิ่งนี้ถูกส่งมาจากมือที่ไม่ธรรมดา
ชายหนุ่มโบกสะบัดจดหมายรับลมทะเล จดหมายบ้าๆ ที่ถูกส่งมาให้คนบ้า
นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ไม่อาจตัดใจทิ้งมันไปกับสายลมเสียตอนนี้
อ่านดูแล้วช่างเหลือเชื่อจนใจเกิดอคติ แต่ส่วนลึกของสมองกลับยอมการันตี
ในข้อมูลเชิงวิชาการที่แน่ใจว่าเชื่อถือได้ กับความเป็นไปได้ในการเข้าควบคุม
โลกของโอเอ็มอย่างที่พวกมันกล่าวอ้าง
ทำได้จริง แต่อาจต้องใช้ปาฏิหาริย์สักหน่อย
หากเป็นก่อนนี้ที่เขายังประคองจิตไว้ได้ด้วยดี ตฤณภพคงขยำมันทิ้งตั้งแต่แรกอ่าน
อย่างที่คู่แฝดของตนเคยว่า วาดรูปเสียเปล่า กลับไม่ค่อยเปิดพื้นที่ให้จินตนาการ
แต่เขากลับยอมรับความบ้าบอในสารนี้ได้เพราะตอนนี้ใจเขาอ่อนแอ
หรือเพราะมันมาหาเขา ถูกที่... ถูกเวลา...
‘ทิ้งชีวิตนี้ไว้เบื้องหลังแล้วไปกับเรา เดินทางสู่อนาคตสวยงามที่รอคอยอยู่
ในโลกที่เราจะจัดสรรขึ้นใหม่ ยังมีเก้าอี้ตัวสำคัญเว้นไว้รอสถาปนิกอัจฉริยะอย่างคุณ’
ข้อเสนอที่ทำให้ฉุกใจ
อนาคต พวกมันจะให้เขาไปทำอะไรที่ไหน?
แต่จุดหมายนั้นมีอยู่ จดหมายบอกไว้ว่าถ้าเขาปลงใจเชื่อในข้อเสนอ
ให้ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง กำหนดเวลาคือก่อนสิ้นเดือน
เขาหลับตาลง เสียงคลื่น บางขณะช่วยเยียวยา
บางขณะพาเอาความทรงจำอันเป็นสุขย้อนมาทำร้าย...
ก่อนนั้นแม้ไม่มีคำพูด แต่มีความเข้าใจ เคยย่างบาร์บีคิวกันบนหาด
เขาเห็นเธอไม่กินหัวหอมใหญ่ ครั้นจะทำให้เป็นพิเศษก็ใช่ที่
สู้ปัดกระบะใส่หอมสดให้เทกระจาดไปเลยง่ายกว่า นึกถึงตรงนี้
ตฤณภพหลุดเสียงหัวเราะในความร้ายกาจของตัวเอง
ขณะเดียวกัน เมื่อมีคนเอาบาร์บีคิวเนื้อไม้ที่ย่างไม่ค่อยสุกให้ฝน
เธอโยนต่อมาทางเขา เพราะรู้ เขาชอบแบบนั้น แม้ตฤณภพจะไม่เคยบอกสักคำ
เวลานั้นตรีเองก็ร่วมหัวเราะสนุกสนานวงในใกล้ชิด แต่เขาคงมัวสนใจเธอ
มากไปกว่าเสียงขำขื่นๆของมัน เขาไม่รู้ตัว ว่าความเข้าใจซึ่งเป็นสมบัติ
เพียงอย่างเดียวของเขาและเธอค่อยๆย้ายไปอยู่ฝั่งแฝดตนแทนตอนไหน
แต่ฝนก็ชื่นชมตรีมากกว่าเขามาโดยตลอด
จากเคยหลอกตัวเองว่าทำใจได้ หากวันหนึ่งสองคนนั้นจะรักกัน...
ทว่าเพียงได้รู้ความจริงเขาก็ทำอะไรไม่ถูก ยิ่งกว่าเจ็บ คล้ายเสียคนที่รักไป
สองคนพร้อมกัน จากนี้โลกเหลือแต่เขาลำพัง ไม่สิ เขาถูกถีบลงนรกเพียงลำพัง
ไม่มีทางไหนจะตะกายพ้นไปได้
หรือเขาควรไปตามทางที่จดหมายชี้บอก นั่นอาจเป็นจุดปลีกวิเวกถัดไป
ที่สามารถจะหลบไปซ่อนตัวและคลายความอยากรู้อยากเห็นพร้อมๆกัน
สถานีต่อไปของตฤณภพ...คือเมืองแห่งสวรรค์
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 เม.ย. 2558, 14:25:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 เม.ย. 2558, 14:30:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 1044
| << บทที่ ๒ วันที่ฟ้าหนักกว่าดิน (...จบบท) | บทที่ ๓ จดหมายจากอนาคต (จบบท) >> |
อสิตา 3 เม.ย. 2558, 14:31:09 น.
คุณเกดซ่ากรี๊ดกร๊าดตลอด ทำเอาพี่รามอยากปล้ำฮะ
คุณเลิฟหมวย แยกได้สิคะฝาแฝด แต่โดนจู่โจมกะทันหันนะ
คุณเฟอร์หางกระดก เหอๆ มีหนุ่มดิบๆมากกว่าสองคนอีกนะเรื่องนี้ เฟอร์รอเลือกได้เลย โฉดแบบตาชามารยังอาย
คุณสร้อย ฮี่ๆ เดี๋ยววันนี้ไปอ่านมยุราต่อบ้างค่ะ เรื่องของฝาแฝดนี่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตเกินกว่าที่จะคาดเดา
คุณแพทแมว สามคน สุดท้ายคนเศร้าที่สุด อาจเป็นคนที่ทำร้ายคนอื่นก็เป็นได้ค่ะ *-*
คุณพันธุ์แตง สายเสมอเรอะ............. พรุ่งนี้คงโผล่มาตามนัดนะ หึหึหึหึ
คุณนักอ่านเหนียวหนึบ 555 ดูตั้งชื่อซะ ถามมาก้ตอบไป ใช่ค่ะ คือแม่นิลขำนั่นแล
(แต่พี่รามเราไม่บอกหรอกว่าใคร)
คุณเกดซ่ากรี๊ดกร๊าดตลอด ทำเอาพี่รามอยากปล้ำฮะ
คุณเลิฟหมวย แยกได้สิคะฝาแฝด แต่โดนจู่โจมกะทันหันนะ
คุณเฟอร์หางกระดก เหอๆ มีหนุ่มดิบๆมากกว่าสองคนอีกนะเรื่องนี้ เฟอร์รอเลือกได้เลย โฉดแบบตาชามารยังอาย
คุณสร้อย ฮี่ๆ เดี๋ยววันนี้ไปอ่านมยุราต่อบ้างค่ะ เรื่องของฝาแฝดนี่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตเกินกว่าที่จะคาดเดา
คุณแพทแมว สามคน สุดท้ายคนเศร้าที่สุด อาจเป็นคนที่ทำร้ายคนอื่นก็เป็นได้ค่ะ *-*
คุณพันธุ์แตง สายเสมอเรอะ............. พรุ่งนี้คงโผล่มาตามนัดนะ หึหึหึหึ
คุณนักอ่านเหนียวหนึบ 555 ดูตั้งชื่อซะ ถามมาก้ตอบไป ใช่ค่ะ คือแม่นิลขำนั่นแล
(แต่พี่รามเราไม่บอกหรอกว่าใคร)
Zephyr 3 เม.ย. 2558, 18:33:25 น.
เอ๊า โหมดมาม่าของพี่ตฤณ
เห้ยยยยยย นายเข้าใจผิดอยู่รึป่าว
เดี๋ยวเสียใจฟรีนะ
เอ๊า โหมดมาม่าของพี่ตฤณ
เห้ยยยยยย นายเข้าใจผิดอยู่รึป่าว
เดี๋ยวเสียใจฟรีนะ
นักอ่านเหนียวหนึบ 3 เม.ย. 2558, 22:41:32 น.
โว๊ะ มาแบบนี้ หรือพ่อยอดหญ้าจะเป็นผู้เสียสละ!!!!
โว๊ะ มาแบบนี้ หรือพ่อยอดหญ้าจะเป็นผู้เสียสละ!!!!
konhin 4 เม.ย. 2558, 01:55:57 น.
ว้าววววววววว เป็นแฝดที่ดาร์คๆมากกกกก
ว้าววววววววว เป็นแฝดที่ดาร์คๆมากกกกก
ดังปัณณ์ 4 เม.ย. 2558, 19:40:45 น.
ตินนี่ปายหนายยยยยยยยยยยย แง้ๆๆๆๆๆ
ตินนี่ปายหนายยยยยยยยยยยย แง้ๆๆๆๆๆ