=ตราบสิ้นแสงอัสนี= -
นี่คือเรื่องของนางฟ้า ชื่อมณีเมขลา
คือเรื่องของอสุรา ชื่อรามสูร
แต่นี่... ไม่ใช่เรื่องรักที่จะพาคุณย้อนอดีต
เราจะพาคุณข้ามผ่านกลุ่มเมฆ กาลเวลา และสายฟ้า
"สู่อนาคต"
คือเรื่องของอสุรา ชื่อรามสูร
แต่นี่... ไม่ใช่เรื่องรักที่จะพาคุณย้อนอดีต
เราจะพาคุณข้ามผ่านกลุ่มเมฆ กาลเวลา และสายฟ้า
"สู่อนาคต"
Tags: เมขลา รามสูร สายฟ้า องค์อินทร์ อินทรชิต
ตอน: บทที่ ๔ แผนพระพรหม
หลังการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของตฤณภพ
เธอที่เขารักดูราวกับเกลียดขี้หน้าเขาเสียแล้ว จนถึงกับไม่อยากเห็นเขาอีกต่อไป
ทั้งที่ตรีเมฆยืนยันหลายครั้ง...เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
‘แต่ฝนสงสัย ว่าข้อความที่ฝนคุยกับตาบ้านั่นถูกใครบางคนมาลบทิ้งไป’
หญิงสาวพูดเสียงเรียบ นัยน์ตากร้าวแข็งอย่างที่ไม่เคยแสดงกับเขามาก่อน
จนตรีเมฆไม่กล้าต่อตาด้วย... เพราะยิ่งมองก็ยิ่งเห็น ตัวเขาในนั้นคือเงาสะท้อน
ภาพเสมือนของคนที่เธอต้องการ เขาไม่เคยมีตัวตน
จะให้ยอมรับยังไงว่ามือคู่นี้แหละทำ
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะรู้เรื่องที่ตฤณหายไป
‘แล้วทำไมต้องคิดว่าพี่ทำ’
ตรีเมฆยังยืนกรานอย่างคนปากแข็ง คนที่ทำน่ะ มันคือเมฆที่ตอนนั้นออกมาจัดการทุกอย่าง
เริ่มจากปรากฏตัวด้วยสภาพสวมแว่นตา ให้วูบแรกเธอเข้าใจว่าเป็นตฤณ ดึงเธอมากอด
แม้หลอกได้ไม่นานนัก หลังจากนั้นจะโดนผลักไส แต่แค่ไม่กี่อึดใจ
ที่เหมาะสมที่คู่แข่งจะมาเห็นก็พอเพียง
สามนาทีที่มันมาสาย เป็นสามนาทีอันมีค่ากับเขาอย่างแน่นอน
เมื่อคืน ฝนดูกังวลและสงสัย ว่าทำไมคนที่บอกว่าจะมาถึงไม่มา
เขาโกหกคำโตว่าแวะไปที่คอนโดตฤณภพ พบว่าแฝดตนเมามายจนออกมา
ตามนัดไม่ไหว ถึงได้แวะมาบอกเธอแทนเจ้าตัว ช่วยไม่ได้ เพราะมันเองชอบ
แก้ปัญหาด้วยเหล้าเสมอ ไม่แปลกที่เธอจะเชื่อ ...ชายหนุ่มเคยคิดว่าหลังจากนั้น
เป็นโชคล้วนๆ แม้เรื่องเมื่อคืนอะไรๆจะไม่ลงตัวนัก แต่ทุกอย่างมาเข้าทีเอาวันต่อมา
เขาไปหาฝนที่ร้านอีกครั้ง ระหว่างรอคุยก็นั่งทอดตามองโทรศัพท์ซึ่งเธอวางทิ้งไว้
รหัสล็อกนั้นเขาจำได้นานแล้ว
ระหว่างเจ้าของมือถือเดินไปหยิบนั่นจับนี่ ไปรับลูกค้า
เมฆเลยฉวยจังหวะรับข้อความสำคัญที่เด้งมาเสียแทน
‘ฝน รักตรีจริงหรือ?’
‘ใช่...’
คำเดียวที่เขาตอบ ผลที่ตามมากลับร้ายแรงเกินคาด ตฤณภพหายตัวไปนับเดือน
ไร้การติดต่อ ระหว่างนั้นใจห่วงกังวลของตรีก็เข้มแข็งขึ้นมา ไล่บี้อสุรกายชื่อเมฆ
ให้ผลุบหายเข้าไปข้างใน จะโทษเมฆเสียทีเดียวก็ไม่ได้ เรื่องร้ายกาจที่มันทำไป
ต่อให้เปลี่ยนเป็นเขาก็อาจจะทำเหมือนกันเมื่อจนตรอก
แต่ตอนนี้เขากลับมาเข้มแข็งด้วยใจร้อนรนเรื่องคู่แฝด
หลักฐานการมีอยู่สุดท้าย คือการที่แฝดของเขานั่งเครื่องบินไปนครสวรรค์
ไอ้ฉิบหาย! มันไปทำอะไรที่นั่น อยากจะตามปู่ไปสวรรค์งั้นหรือ?
แล้วทิ้งเขาไว้ในนรกนี่เพียงลำพังนี่นะ
“ตฤณ อย่าบอกนะว่าแกหายหัวไปตายที่ไหนแล้ว!”
ไม่ ตฤณภพยังไม่ตาย ใจลึกๆเขารู้ อาจเป็นสายสัมพันธ์ของฝาแฝดที่ใครๆพูดกัน
มันยังมีชีวิต เพียงแต่เขารู้เท่าๆกันกับข้อแรก มันจะไม่กลับมา
สุดท้ายยิ่งน่าเจ็บใจ ไม่มีมันก็ใช่ว่าเขาจะได้อย่างที่ต้องการ ที่แย่ที่สุด
เขาเองคลุ้มคลั่งเสียใจกับการต้องเสียมันไปไม่น้อยกว่าฝน หรืออาจยิ่งกว่า!
ความรู้สึก เหมือนตอนปู่ตายไม่มีผิด แต่คราวนี้แย่หนักเมื่อต้องมาเสียใจทีหลัง
กับสิ่งที่ตัวเองทำ เวลานี้เขาคือคนที่ต้องอยู่โดยไม่มีเงา
ว่างเปล่า ไร้ค่า แม้แต่เธอก็หันหลังให้
ส่วนคนหาย หาเท่าไรก็ยังคว้าน้ำเหลว...
ตื่นตระหนกกันในคำรบแรก ผ่านไปเนิ่นนานจนทุกคนลืมเลือน ก็แค่มนุษย์คนหนึ่ง
ที่หายไปจากสังคม คงเหลือเพียงคนสองสามคนที่ไม่ลืม ฝน เขา และสันติอีกคน
เมื่อหญิงสาวไม่ยอมเข้าหน้าเขาอีก ตรีเมฆจึงมีทางเลือกเหลือแค่ออกไปดื่มกับสันติ
หวังจะระบายความอัดอั้นตันใจออกไปได้บ้าง
“รู้บ้างไหมสันติ ว่าคนอย่างตฤณจะไปอยู่ที่ไหนได้”
ครึ่งหนึ่งที่เหลือของฝาแฝดพูดพลางอัดบุหรี่เข้าปอดหนักๆ กรอกน้ำทองแดงเข้าปาก
แบบไม่กลัวฟุบ เขากลายเป็นคนดื่มจัดและติดบุหรี่ จากที่ไม่เคยแตะต้องสิ่งเหล่านี้ตลอดมา
หนุ่มเลือดจีนฟังแล้วส่ายหน้าอย่างว่างเปล่า ตาหลุบลงมองน้ำสีเหมือนเปลวไฟ
อ่อนจางในแก้วตน “ไม่มีใครตอบได้หรอกครับ การที่คนฉลาดขนาดนั้นสักคน
จะวางแผนซ่อนตัวจากเราไปตลอดก็อาจไม่ยาก เพราะโลกนี้มันใบใหญ่เกินไป”
ท่ามกลางม่านควัน ทั้งสองหันสบตา ตรีเมฆพบว่าดวงตาเรียวนั้นมองเขา
อย่างประเมินวูบหนึ่ง และผลก็ฉายชัด อีกฝ่ายเห็นเขาเหมือนตฤณภพ
เพียงเปลือกนอก ชั่งน้ำหนักแล้วเทียบเคียงกันหาได้ไม่
มันกลับเป็น...ผลลัพธ์อย่างเดียวกับที่ปรากฏในดวงตาของฝน
เขาไม่มีความหมายอะไร
คนอย่างเขา เรียนเอาปริญญาสักกี่ใบก็ได้ นี่คือทางเลือก...
เขาเลือกทางอัจฉริยะ แต่ตฤณ มันเลือกทางของคนธรรมดา
แม้สมองจะไม่ได้ต่าง แต่ใจมันมีตำหนิที่เกิดจากสายฟ้า
แต่แล้วสุดท้ายมันก็ดีกว่าเขา ชายหนุ่มหลับตาลง...
การสบตาคนอื่นแล้วไม่ถูกมองเห็น
การพูดคุยที่คนฟังไม่ได้ยิน
การสื่อสารที่ไม่เข้าใจ
ตรีเมฆระบายควันใส่หน้าสันติอย่างค่อนข้างจะเสียมารยาท วางเงินแปะลงบนโต๊ะ
ก่อนเดินจากมาโดยไม่ลา เขากลับไปยังห้อง ผลักประตูแรงๆ ก้าวเข้าไปยังห้องน้ำ
เงยสบตาคนในกระจก วูบแรก...สีหน้าหม่นขรึมร้าวลึก แววตานั้นเหมือนตฤณไม่มีผิดเพี้ยน
ชายหนุ่มแสยะยิ้มจนกลายเป็นเบะปาก พลันรูปลักษณ์ในกระจกก็บิดผัน
กลับเป็นตัวตนชั่วช้าของเขาที่เก็บกดเอาไว้ เมฆ...
เพล้ง!
วูบนั้น กำปั้นอัดเข้าเต็มแรงบนกระจกบานมหึมา ตูมเดียว...
ก่อนที่รอยร้าวจะค่อยๆแผ่ลามออกเหมือนใยแมงมุม
เศษซากกระจกเงาปริแตกร่วงลงกราว เลือดแดงเข้มไหลหยด
บาดแผล ยังไม่เจ็บเท่าอารมณ์เดือดพล่านรวดร้าวภายใน
ขนาดเขา ยังมองไม่เห็นตัวเองในเงานั้นเลย
ห้วงเวลาอันสิ้นหวังคงจะผ่านไปอย่างมืดมิดสนิท
ถ้าตรีเมฆไม่ได้รับจดหมายจากเพื่อนเก่าผู้ห่างหายไปนาน
คุณพร้อมจะเป็นส่วนหนึ่งของโอเอ็มไหม? เวลาของคุณมาถึงแล้ว
...เทวราช ข่าน
ชายที่ชื่อบ่งบอกว่าเป็นคนแขกผู้นี้เป็นใคร สำคัญยังไงกับโอเอ็ม และ...ต้องการอะไรจากเขา?
เมื่อไม่มีอะไรเหลือ เป็นไรไปถ้าตรีเมฆเองก็จะหันหลังให้โลก
เขายังมีความหวังที่ต้องทำให้เป็นจริงรออยู่ ชายหนุ่มตัดสินใจ
เดินหน้าเข้าหาองค์กรลับนั่นเต็มตัว
ไม่ว่ายังไงนี่ก็คือความตั้งใจของเขาเองเป็นทุนอยู่แล้ว
สั่งลาคนที่ต้องลา สะสางทุกสิ่งที่คั่งค้าง ก่อนจับเครื่องบินสู่บังกลาเทศ
ในดินแดนซึ่งดูจะอยู่นอกสายตา ตึกของโอเอ็ม – เจเนซิส ไม่ได้วิลิศมาหราไปกว่า
ตึกสำนักงานค่อนข้างทันสมัยแต่เรียบขรึมธรรมดาๆ เพื่อกลบบังโฉมหน้าอันพันลึก
ที่ซุกซ่อนไว้ ตรีเมฆถูกพาไปยังห้องประชุมลับซึ่งได้ยินมาว่า
เปิดต้อนรับคนชั้นหัวกะทิเพียงไม่กี่คน
หากนี่คือองค์กรที่ตั้งขึ้นมาเพื่อลวงโลก เขาก็พร้อมจะเล่นไปตามสีสันแห่งมายาภาพ
และจะเป็นผู้ควบคุมจินตนาการของเหล่าผู้คนด้วยมือนี้เอง ลาก่อนความจริง
ทว่าเมื่อประตูเปิด คนเพียงคนเดียวในหมู่คนที่นั่งล้อมโต๊ะประชุม
กลับดึงความสนใจของตรีเมฆไปได้ทั้งหมด
“ฝน...”
เธอที่เขารักดูราวกับเกลียดขี้หน้าเขาเสียแล้ว จนถึงกับไม่อยากเห็นเขาอีกต่อไป
ทั้งที่ตรีเมฆยืนยันหลายครั้ง...เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
‘แต่ฝนสงสัย ว่าข้อความที่ฝนคุยกับตาบ้านั่นถูกใครบางคนมาลบทิ้งไป’
หญิงสาวพูดเสียงเรียบ นัยน์ตากร้าวแข็งอย่างที่ไม่เคยแสดงกับเขามาก่อน
จนตรีเมฆไม่กล้าต่อตาด้วย... เพราะยิ่งมองก็ยิ่งเห็น ตัวเขาในนั้นคือเงาสะท้อน
ภาพเสมือนของคนที่เธอต้องการ เขาไม่เคยมีตัวตน
จะให้ยอมรับยังไงว่ามือคู่นี้แหละทำ
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะรู้เรื่องที่ตฤณหายไป
‘แล้วทำไมต้องคิดว่าพี่ทำ’
ตรีเมฆยังยืนกรานอย่างคนปากแข็ง คนที่ทำน่ะ มันคือเมฆที่ตอนนั้นออกมาจัดการทุกอย่าง
เริ่มจากปรากฏตัวด้วยสภาพสวมแว่นตา ให้วูบแรกเธอเข้าใจว่าเป็นตฤณ ดึงเธอมากอด
แม้หลอกได้ไม่นานนัก หลังจากนั้นจะโดนผลักไส แต่แค่ไม่กี่อึดใจ
ที่เหมาะสมที่คู่แข่งจะมาเห็นก็พอเพียง
สามนาทีที่มันมาสาย เป็นสามนาทีอันมีค่ากับเขาอย่างแน่นอน
เมื่อคืน ฝนดูกังวลและสงสัย ว่าทำไมคนที่บอกว่าจะมาถึงไม่มา
เขาโกหกคำโตว่าแวะไปที่คอนโดตฤณภพ พบว่าแฝดตนเมามายจนออกมา
ตามนัดไม่ไหว ถึงได้แวะมาบอกเธอแทนเจ้าตัว ช่วยไม่ได้ เพราะมันเองชอบ
แก้ปัญหาด้วยเหล้าเสมอ ไม่แปลกที่เธอจะเชื่อ ...ชายหนุ่มเคยคิดว่าหลังจากนั้น
เป็นโชคล้วนๆ แม้เรื่องเมื่อคืนอะไรๆจะไม่ลงตัวนัก แต่ทุกอย่างมาเข้าทีเอาวันต่อมา
เขาไปหาฝนที่ร้านอีกครั้ง ระหว่างรอคุยก็นั่งทอดตามองโทรศัพท์ซึ่งเธอวางทิ้งไว้
รหัสล็อกนั้นเขาจำได้นานแล้ว
ระหว่างเจ้าของมือถือเดินไปหยิบนั่นจับนี่ ไปรับลูกค้า
เมฆเลยฉวยจังหวะรับข้อความสำคัญที่เด้งมาเสียแทน
‘ฝน รักตรีจริงหรือ?’
‘ใช่...’
คำเดียวที่เขาตอบ ผลที่ตามมากลับร้ายแรงเกินคาด ตฤณภพหายตัวไปนับเดือน
ไร้การติดต่อ ระหว่างนั้นใจห่วงกังวลของตรีก็เข้มแข็งขึ้นมา ไล่บี้อสุรกายชื่อเมฆ
ให้ผลุบหายเข้าไปข้างใน จะโทษเมฆเสียทีเดียวก็ไม่ได้ เรื่องร้ายกาจที่มันทำไป
ต่อให้เปลี่ยนเป็นเขาก็อาจจะทำเหมือนกันเมื่อจนตรอก
แต่ตอนนี้เขากลับมาเข้มแข็งด้วยใจร้อนรนเรื่องคู่แฝด
หลักฐานการมีอยู่สุดท้าย คือการที่แฝดของเขานั่งเครื่องบินไปนครสวรรค์
ไอ้ฉิบหาย! มันไปทำอะไรที่นั่น อยากจะตามปู่ไปสวรรค์งั้นหรือ?
แล้วทิ้งเขาไว้ในนรกนี่เพียงลำพังนี่นะ
“ตฤณ อย่าบอกนะว่าแกหายหัวไปตายที่ไหนแล้ว!”
ไม่ ตฤณภพยังไม่ตาย ใจลึกๆเขารู้ อาจเป็นสายสัมพันธ์ของฝาแฝดที่ใครๆพูดกัน
มันยังมีชีวิต เพียงแต่เขารู้เท่าๆกันกับข้อแรก มันจะไม่กลับมา
สุดท้ายยิ่งน่าเจ็บใจ ไม่มีมันก็ใช่ว่าเขาจะได้อย่างที่ต้องการ ที่แย่ที่สุด
เขาเองคลุ้มคลั่งเสียใจกับการต้องเสียมันไปไม่น้อยกว่าฝน หรืออาจยิ่งกว่า!
ความรู้สึก เหมือนตอนปู่ตายไม่มีผิด แต่คราวนี้แย่หนักเมื่อต้องมาเสียใจทีหลัง
กับสิ่งที่ตัวเองทำ เวลานี้เขาคือคนที่ต้องอยู่โดยไม่มีเงา
ว่างเปล่า ไร้ค่า แม้แต่เธอก็หันหลังให้
ส่วนคนหาย หาเท่าไรก็ยังคว้าน้ำเหลว...
ตื่นตระหนกกันในคำรบแรก ผ่านไปเนิ่นนานจนทุกคนลืมเลือน ก็แค่มนุษย์คนหนึ่ง
ที่หายไปจากสังคม คงเหลือเพียงคนสองสามคนที่ไม่ลืม ฝน เขา และสันติอีกคน
เมื่อหญิงสาวไม่ยอมเข้าหน้าเขาอีก ตรีเมฆจึงมีทางเลือกเหลือแค่ออกไปดื่มกับสันติ
หวังจะระบายความอัดอั้นตันใจออกไปได้บ้าง
“รู้บ้างไหมสันติ ว่าคนอย่างตฤณจะไปอยู่ที่ไหนได้”
ครึ่งหนึ่งที่เหลือของฝาแฝดพูดพลางอัดบุหรี่เข้าปอดหนักๆ กรอกน้ำทองแดงเข้าปาก
แบบไม่กลัวฟุบ เขากลายเป็นคนดื่มจัดและติดบุหรี่ จากที่ไม่เคยแตะต้องสิ่งเหล่านี้ตลอดมา
หนุ่มเลือดจีนฟังแล้วส่ายหน้าอย่างว่างเปล่า ตาหลุบลงมองน้ำสีเหมือนเปลวไฟ
อ่อนจางในแก้วตน “ไม่มีใครตอบได้หรอกครับ การที่คนฉลาดขนาดนั้นสักคน
จะวางแผนซ่อนตัวจากเราไปตลอดก็อาจไม่ยาก เพราะโลกนี้มันใบใหญ่เกินไป”
ท่ามกลางม่านควัน ทั้งสองหันสบตา ตรีเมฆพบว่าดวงตาเรียวนั้นมองเขา
อย่างประเมินวูบหนึ่ง และผลก็ฉายชัด อีกฝ่ายเห็นเขาเหมือนตฤณภพ
เพียงเปลือกนอก ชั่งน้ำหนักแล้วเทียบเคียงกันหาได้ไม่
มันกลับเป็น...ผลลัพธ์อย่างเดียวกับที่ปรากฏในดวงตาของฝน
เขาไม่มีความหมายอะไร
คนอย่างเขา เรียนเอาปริญญาสักกี่ใบก็ได้ นี่คือทางเลือก...
เขาเลือกทางอัจฉริยะ แต่ตฤณ มันเลือกทางของคนธรรมดา
แม้สมองจะไม่ได้ต่าง แต่ใจมันมีตำหนิที่เกิดจากสายฟ้า
แต่แล้วสุดท้ายมันก็ดีกว่าเขา ชายหนุ่มหลับตาลง...
การสบตาคนอื่นแล้วไม่ถูกมองเห็น
การพูดคุยที่คนฟังไม่ได้ยิน
การสื่อสารที่ไม่เข้าใจ
ตรีเมฆระบายควันใส่หน้าสันติอย่างค่อนข้างจะเสียมารยาท วางเงินแปะลงบนโต๊ะ
ก่อนเดินจากมาโดยไม่ลา เขากลับไปยังห้อง ผลักประตูแรงๆ ก้าวเข้าไปยังห้องน้ำ
เงยสบตาคนในกระจก วูบแรก...สีหน้าหม่นขรึมร้าวลึก แววตานั้นเหมือนตฤณไม่มีผิดเพี้ยน
ชายหนุ่มแสยะยิ้มจนกลายเป็นเบะปาก พลันรูปลักษณ์ในกระจกก็บิดผัน
กลับเป็นตัวตนชั่วช้าของเขาที่เก็บกดเอาไว้ เมฆ...
เพล้ง!
วูบนั้น กำปั้นอัดเข้าเต็มแรงบนกระจกบานมหึมา ตูมเดียว...
ก่อนที่รอยร้าวจะค่อยๆแผ่ลามออกเหมือนใยแมงมุม
เศษซากกระจกเงาปริแตกร่วงลงกราว เลือดแดงเข้มไหลหยด
บาดแผล ยังไม่เจ็บเท่าอารมณ์เดือดพล่านรวดร้าวภายใน
ขนาดเขา ยังมองไม่เห็นตัวเองในเงานั้นเลย
ห้วงเวลาอันสิ้นหวังคงจะผ่านไปอย่างมืดมิดสนิท
ถ้าตรีเมฆไม่ได้รับจดหมายจากเพื่อนเก่าผู้ห่างหายไปนาน
คุณพร้อมจะเป็นส่วนหนึ่งของโอเอ็มไหม? เวลาของคุณมาถึงแล้ว
...เทวราช ข่าน
ชายที่ชื่อบ่งบอกว่าเป็นคนแขกผู้นี้เป็นใคร สำคัญยังไงกับโอเอ็ม และ...ต้องการอะไรจากเขา?
เมื่อไม่มีอะไรเหลือ เป็นไรไปถ้าตรีเมฆเองก็จะหันหลังให้โลก
เขายังมีความหวังที่ต้องทำให้เป็นจริงรออยู่ ชายหนุ่มตัดสินใจ
เดินหน้าเข้าหาองค์กรลับนั่นเต็มตัว
ไม่ว่ายังไงนี่ก็คือความตั้งใจของเขาเองเป็นทุนอยู่แล้ว
สั่งลาคนที่ต้องลา สะสางทุกสิ่งที่คั่งค้าง ก่อนจับเครื่องบินสู่บังกลาเทศ
ในดินแดนซึ่งดูจะอยู่นอกสายตา ตึกของโอเอ็ม – เจเนซิส ไม่ได้วิลิศมาหราไปกว่า
ตึกสำนักงานค่อนข้างทันสมัยแต่เรียบขรึมธรรมดาๆ เพื่อกลบบังโฉมหน้าอันพันลึก
ที่ซุกซ่อนไว้ ตรีเมฆถูกพาไปยังห้องประชุมลับซึ่งได้ยินมาว่า
เปิดต้อนรับคนชั้นหัวกะทิเพียงไม่กี่คน
หากนี่คือองค์กรที่ตั้งขึ้นมาเพื่อลวงโลก เขาก็พร้อมจะเล่นไปตามสีสันแห่งมายาภาพ
และจะเป็นผู้ควบคุมจินตนาการของเหล่าผู้คนด้วยมือนี้เอง ลาก่อนความจริง
ทว่าเมื่อประตูเปิด คนเพียงคนเดียวในหมู่คนที่นั่งล้อมโต๊ะประชุม
กลับดึงความสนใจของตรีเมฆไปได้ทั้งหมด
“ฝน...”
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 เม.ย. 2558, 15:18:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 เม.ย. 2558, 15:18:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 1031
| << บทที่ ๓ จดหมายจากอนาคต (จบบท) | บทที่ ๔ แผนพระพรหม (จบบท) >> |
อสิตา 9 เม.ย. 2558, 15:20:43 น.
คุณเลิฟหมวย มาต่อแล้วค่า หุหุ ตฤณต้องได้เจอกันกับฝนอีกแน่นอน
คุณหนอนน้อย นั่นสิ ตอนก่อนสั้นปายยย ขุ่นแม่แบ่งบทพลาดไปหน่อยอะนะ
คุณเฟอร์ มาต่อแล้วจ้า นอนในแคปซูลฟ้ามีน้ำ ตุ๊บป่องๆ
คุณนักอ่านเหนียวหนึบ นั่นสิคะสั้น คนเขียนค่อนข้างไร้พลังงานพอสมควรเลยช่วงนี้
มันร้อนนนนนนนน
คุณเลิฟหมวย มาต่อแล้วค่า หุหุ ตฤณต้องได้เจอกันกับฝนอีกแน่นอน
คุณหนอนน้อย นั่นสิ ตอนก่อนสั้นปายยย ขุ่นแม่แบ่งบทพลาดไปหน่อยอะนะ
คุณเฟอร์ มาต่อแล้วจ้า นอนในแคปซูลฟ้ามีน้ำ ตุ๊บป่องๆ
คุณนักอ่านเหนียวหนึบ นั่นสิคะสั้น คนเขียนค่อนข้างไร้พลังงานพอสมควรเลยช่วงนี้
มันร้อนนนนนนนน
lovemuay 9 เม.ย. 2558, 16:37:10 น.
ว่าแล้วเชียวว่าข้อความนั้นฝนไม่ได้เป็นคนตอบ สรุปทุกคนหนีตามกันไปเจอกันในองค์กรสินะคะ อิอิ
ว่าแล้วเชียวว่าข้อความนั้นฝนไม่ได้เป็นคนตอบ สรุปทุกคนหนีตามกันไปเจอกันในองค์กรสินะคะ อิอิ
Zephyr 9 เม.ย. 2558, 18:11:04 น.
น่านไปบังคลาเทศกันหมด
สรุปฝนก็ไปกะเค้าด้วย
และ ตึ่ง ตึง ตึง ตึ้ง
ตฤณภพเป็นหัวหน้าองค์กร........ผ่างงงงงง
อิอิออออ
น่านไปบังคลาเทศกันหมด
สรุปฝนก็ไปกะเค้าด้วย
และ ตึ่ง ตึง ตึง ตึ้ง
ตฤณภพเป็นหัวหน้าองค์กร........ผ่างงงงงง
อิอิออออ
Zephyr 9 เม.ย. 2558, 18:11:07 น.
น่านไปบังคลาเทศกันหมด
สรุปฝนก็ไปกะเค้าด้วย
และ ตึ่ง ตึง ตึง ตึ้ง
ตฤณภพเป็นหัวหน้าองค์กร........ผ่างงงงงง
อิอิออออ
น่านไปบังคลาเทศกันหมด
สรุปฝนก็ไปกะเค้าด้วย
และ ตึ่ง ตึง ตึง ตึ้ง
ตฤณภพเป็นหัวหน้าองค์กร........ผ่างงงงงง
อิอิออออ
ดังปัณณ์ 9 เม.ย. 2558, 18:48:39 น.
ตอนนี้ก็สั้นขุ่นแม้ 555+ แล้วๆๆๆๆๆๆ มะไหร่เด็กดีจิลงงงงงงงงงงงงงงง นี่นั่งรอนอนรอเฝ้ารอเลยน้าาาาาาาาาาาาาา
ตอนนี้ก็สั้นขุ่นแม้ 555+ แล้วๆๆๆๆๆๆ มะไหร่เด็กดีจิลงงงงงงงงงงงงงงง นี่นั่งรอนอนรอเฝ้ารอเลยน้าาาาาาาาาาาาาา
ขุ่นแม่แพ้อากาศร้อน 
บุลินทร 11 เม.ย. 2558, 15:59:28 น.
พระพรหมวางแผนไว้ระดับหนึ่งสินะ
พระพรหมวางแผนไว้ระดับหนึ่งสินะ
Pat 12 เม.ย. 2558, 11:55:32 น.
อ้าว ฝนก็ถูกดึงมาด้วยหรือนี่
อ้าว ฝนก็ถูกดึงมาด้วยหรือนี่
goldensun 18 เม.ย. 2558, 18:49:35 น.
โอเอ็มดึงหัวกะทิไปหมด เข้าช่วงนอยด์ของแต่ละคน เข้าถูกจังหวะจริงๆ
ว่าแต่ สันดิจะโดนดึงไปร่วมด้วยมั้ยนี่ อัจฉริยะอีกคนนี่นา หรือไม่มีปมให้ดึง
โอเอ็มดึงหัวกะทิไปหมด เข้าช่วงนอยด์ของแต่ละคน เข้าถูกจังหวะจริงๆ
ว่าแต่ สันดิจะโดนดึงไปร่วมด้วยมั้ยนี่ อัจฉริยะอีกคนนี่นา หรือไม่มีปมให้ดึง