พิรุณสีนิล (ชื่อเดิม ฝนกุมภา)
เธอได้สวดอ้อนวอนขอให้เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ฝันไป ท้องนภามิดมิดเบื้องบนค่อยๆ เลือนหาย พอๆ กับเสียงลมหายใจที่แผ่วเบาลงทุกที...
Tags: รัก ฆาตกรรม ตาย กุ๊กกิ๊ก วีดวิ้ว ศพ
ตอน: ๓
ตันเตไม่รู้ว่าผู้ตายเป็นใคร อยู่ที่ไหน หรือชื่ออะไร ในตอนนี้รู้แต่เพียงบาดแผลที่เกิดขึ้นทั่วร่างและลักษณะการตายที่ผิดธรรมชาติจนใครได้เห็นต้องเบือนหน้าหนี ก่อนได้รับแจ้งเหตุ เขากำลังจะเข้านอน แต่พอได้ยินสภาพศพที่ร้อยเวรรายงานมาตามสายก็ต้องตาลีตาเหลือกออกบ้านอย่างไม่มีข้อแม้ นายตำรวจวัยสามสิบเจ็ดมองร่างของผู้ตายที่นอนอยู่ในห่อผ้า ก่อนจะเลยไปยังหญิงสาวที่อายุไม่น่าจะเกินยี่สิบห้าสีหน้าตกใจอยู่ เธอกำลังพูดคุยอยู่กับลูกน้องของเขาอีกคนหนึ่งถึงเหตุการณ์ทั้งหมดก่อนจะเจอศพและหลังเจอศพ
สภาพศพนั้นถูกแทงไม่ต่ำกว่าสิบแผล มือเท้าทั้งสองข้างถูกตะปูตอกตรึงเอาไว้อย่างเหี้ยมโหด แต่ก็ยังไม่เท่ากับการถูกตัดอวัยวะเพศออกแล้ววางเอาไว้ที่ปลายเท้าเบื้องหน้า คล้ายกับต้องการให้ผู้ตายได้ตระหนักถึงอะไรสักอย่าง หากให้เขาเดาก็คงไม่แคล้วเรื่องผัวๆ เมียๆ เพราะความเคียดแค้นของฆาตกรนั้นโจ่งแจ้งออกเสียขนาดนั้น ผู้ตายอาจจะไปติดพันสาวใหม่จนภรรยาเกิดความแค้น เลยลงมือสังหารโหดเช่นนี้
“สารวัตรครับ เชิญทางนี้หน่อย” เสียงร้อยเวรที่รับเรื่องดังขึ้น เรียกสติตันเตให้กลับมาอยู่เบื้องหน้าอีกครั้ง เขาพยักหน้ารับ เดินตรงไปหาหญิงสาวที่ยังคงมีอาการหวาดผวาอยู่
“มีอะไร?” ตันเตพูดพลางมองไปรอบๆ บริเวณ จำนวนไทยมุงเยอะเกินไป ทุกคนที่มายืนออกันต่างรอคำตอบของตำรวจว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร หลายคนสบตาเขาแล้วเอ่ยถามถึงความคืบหน้า ซึ่งก็บอกปัดไปทุกราย เพราะข้อมูลทุกอย่างที่ได้มายังไม่กระจ่างนัก หากบอกไปตอนนี้ก็กลัวจะแตกตื่น จึงต้องรอสรุปทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนค่อยแถลงข้อกังขาให้แก่ประชาชนได้
“คุณฟ้ารินขอตัวกลับบ้านก่อนน่ะครับ เธอไม่อยากอยู่แถวนี้อีก”
“คุณไหวไหมครับ ถ้าไม่ ผมจะให้ลูกน้องไปส่ง” ตันเตไม่ตอบคำถาม แต่กลับหันไปถามหญิงสาวที่ยืนหน้าซีดเซียวแทน
“ไหวค่ะ ฉันแค่ไม่อยากเห็นอะไรพวกนี้อีก” พูดพลางเหลือบมองไปยังศพที่อยู่บนหลังรถของหน่วยกู้ภัยอย่างหวาดหวั่น
“ถ้าอย่างนั้นคุณกลับไปก่อนก็ได้ครับ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาให้ปากคำเพิ่มที่โรงพัก”
“ขอบคุณมากค่ะสารวัตร” ฟ้ารินยิ้มซีดเซียว เดินตรงไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล
ตันเตมองตามร่างของคนที่หายลับเข้าไปในรถเก๋งญี่ปุ่นรุ่นใหม่ ไม่บ่อยนักที่จะได้เจอสาวสวยในระหว่างปฏิบัติหน้าที่ นับตั้งแต่เลิกกับภรรยาเก่า คนที่ทำให้เขาเข็ดขยาดสาวสวยไปนาน ไม่รู้ว่าเป็นความผิดเขาหรือความผิดใครที่ทำให้เธอแอบไปคบชู้กับเพื่อนที่ทำงานเดียวกัน เธอให้เหตุผลว่าเหงา อยากมีใครสักคนคุยด้วย ซึ่งคนนั้นไม่ใช่เขาอีกต่อไป เพราะภาระหน้าที่ที่ต้องทำมันกินเวลาส่วนตัวของเขาเสียเกือบหมด เธอจึงเริ่มสนิทกับเพื่อนชายที่ทำงานและลงเอยด้วยการแลกประสบการณ์ซาบซ่านซึ่งกันและกัน เธอร้องห่มร้องไห้ตอนที่เขาจับได้ และโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเขา เขาจึงตัดสินใจลบล้างความผิดโดยการหย่าเพื่อให้เธอได้มีความสุข หลังจากนั้นมาเขาก็ทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับงานจนลืมเรื่องพวกนี้ไปเสียสนิทใจ
“ได้อะไรบ้างหมวด” ตันเตหันไปสนใจงานข้างหน้า เมื่อเดินเข้าไปตรวจดูสถานที่เกิดเหตุอีกครั้ง
“ก็ไม่ได้อะไรมากหรอกครับ เป็นห้องเก็บของปกติ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน คนร้ายถึงได้เลือกใช้ที่นี่ในการก่อเหตุ ถามคนแถวนี้ก็ไม่มีใครรู้จัก” หมวดปานเทพ ผู้เป็นร้อยเวรที่รับเรื่องนี้ รายงานตามที่ได้ตรวจสอบเบื้องต้นกับชาวบ้านที่มายืนมุงดูอยู่
“ถ้าอย่างนั้นก็ถ่ายรูปเก็บหลักฐานไปให้หมด ส่งศพไปตรวจ แล้วก็อย่าลืมเคลียร์สถานที่ด้วย”
“ครับ” หมวดปานเทพรับคำ แม้จะอายุอานามพอๆ กัน แต่เขาก็ให้ความเคารพสารวัตรผู้นี้ตามศักดิ์เพราะผลงานที่เคยเห็นกันมา เมื่อก่อนเขาเคยปรามาสตันเตไว้สมัยที่สารวัตรหนุ่มเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ๆ หน้าตาดี ผิวพรรณดี เหมือนลูกผู้ดีมีเงิน ก็คงได้ตำแหน่งมาเพราะบารมีใครสักคน แต่พอนานไประยะทางพิสูจน์ม้าฉันใด เวลาก็ย่อมพิสูจน์คนอย่างตันเตฉันนั้น
“อ้อ...อย่าเพิ่งให้ข่าวกับสื่อนะหมวด เดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่ คดีนี้ค่อนข้างสะเทือนขวัญ ผมกลัวว่าใครให้ข่าวไปก่อนจะสรุปงาน มันจะทำให้คนแตกตื่นกันไปก่อน พอได้ข้อสรุปแล้วค่อยให้ข่าวทีเดียว กำชับทุกคนด้วยละ”
หมวดปานเทพรับคำ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมามองอีกครั้ง อีกไม่กี่นาทีก็จะกลายเป็นวันใหม่ แต่เขา ตำรวจอีกหลายนาย และหน่วยกู้ภัยก็ยังคงทำงานกันไม่หยุดหย่อน ศพถูกขนย้ายแล้ว สถานที่เกิดเหตุกำลังเก็บหลักฐานครั้งสุดท้าย ก่อนจะปิดเอาไว้ใช้สืบสวนต่อ น่าสงสารเหยื่อเคราะห์ร้ายที่คงจะทรมานจนขาดใจตายไปเอง แค่คิดก็สยอง มือข้างหนึ่งที่ว่างอยู่เอื้อมมาลูบน้องชายที่นอนพักอยู่ใต้กางเกงอย่างอุ่นใจ อย่างน้อยของเขาก็ยังอยู่ครบ... ก่อนจะเดินไปสมทบกับร้อยเวรคนรับเรื่องที่กำลังวุ่นอยู่กับการถ่ายรูปเอาไว้เป็นหลักฐาน
‘ผู้ตายชื่อนายวัฒนะ รุ่งเรือง อายุสามสิบเก้าปี อาชีพรับจ้างทั่วไป สถานะโสด ไม่มีครอบครัว มีนิสัยชอบดื่มสุราและเที่ยวอาบอบนวด สรุปสาเหตุการตายคือทนพิษบาดแผลไม่ไหว ถูกของมีคมแทงที่ลำคอสองแผล อกหนึ่งแผล ท้องสามแผล ใบหน้าถูกกรีดเป็นทางยาว อวัยวะเพศถูกตัดขาด เสียชีวิตมาไม่ต่ำกว่าหกชั่วโมงหลังเจอศพ’
อ่านจบตันเตก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ สายตามองไปยังแฟ้มประวัติผู้ตายอีกรอบ ก่อนจะเอนตัวไปกับเก้าอี้มีพนักพิงบุบวมหนาภายในห้องทำงานของตัวเอง ปิดตาลงเพื่อพักสายตาครู่หนึ่ง หลังจากเกิดเหตุเมื่อคืนเขาก็นอนไม่ค่อยหลับ ในหัววนเวียนคิดถึงแต่สภาพศพและเหตุจูงใจในการฆ่า จนกระทั่งมาทำงานในตอนเช้า หลังจากที่เคลียร์เอกสารบนโต๊ะเสร็จ แฟ้มประวัตินายวัฒนะก็ถูกส่งเข้ามา แม้จะไม่มีครอบครัว แต่ประเด็นชู้สาวก็ไม่สามารถตัดออกไปได้ เพราะเจตนามันเห็นได้ชัด นับตั้งแต่เขาทำงานมา ศพนี้น่าจะโหดที่สุด จินตนาการไม่ออกว่าฆาตกรคั่งแค้นขนาดไหน ถึงสามารถลงมืออย่างเหี้ยมโหดเช่นนี้ได้
ทว่าห้วงความคิดของตันเตก็ต้องถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะประตูหน้าห้อง หมวดปานเทพเข้ามารายงานเกี่ยวกับนายวัฒนะเพิ่มเติมว่าก่อนตาย นายวัฒนะได้ไปทำงานให้กับเจ้าของสวนดอกไม้ผู้หนึ่งและคงนำเงินที่ได้จากการจ้างไปเที่ยวอาบอบนวดเจ้าประจำ ตันเตพยักหน้ารับอย่างพอใจ ร่างสูงยืดตัวขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมจะออกไปหาข้อมูลตามที่ลูกน้องรายงาน แต่ก็ต้องพักไว้ก่อนเมื่อได้ยินเสียงใครบางคน
“ไม่ทราบว่าสารวัตรตันเตอยู่ไหมคะ” ฟ้ารินเอ่ยถามร้อยเวรที่นั่งอยู่ด้านหน้าโรงพัก แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตอบ ตันเตก็เดินจากห้องทำงานของตัวเองออกมาเสียแล้ว
“อยู่ครับ แต่กำลังจะออกไปสืบคดี” ตันเตยิ้มน้อยๆ
“ฟ้ามาตามเรื่องคนตายเมื่อคืนน่ะค่ะ”
“งั้นเชิญทางนี้” ว่าแล้วก็ผายมือไปยังห้องทำงานของตนเอง หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มร่างสูงเข้าไป ด้านในมีโต๊ะทำงานที่จัดไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย ด้านข้างมีตู้โชว์ผลงานต่างๆ และหนังสือมากมาย เธอทรุดตัวลงนั่งยังเก้าอี้ตรงข้ามกับเขา พร้อมเปิดประเด็น
“คุณรู้ชื่อผู้ตายรึยังคะ”
“ชื่อนายวัฒนะ อาชีพรับจ้างทั่วไป”
“แล้วเจอตัวฆาตกรรึยังคะ” พอถามเสร็จฟ้ารินก็รู้ตัวว่าพลาด เพราะตันเตลอบยิ้มน้อยๆ หญิงสาวจึงหัวเราะแก้เขินไปด้วย “สงสัยจะยังไม่เจอ เร็วไปที่จะถามใช่ไหมคะ”
“ครับ เร็วไป” ตันเตพยักหน้า “ผมกำลังจะออกไปสืบคดีต่อ ตอนนี้หลักฐานที่เรามีก็แค่หลักฐานทางนิติเวชกับร่องรอยในสถานที่เกิดเหตุ ผมบอกได้แค่นี้ ส่วนฆาตกรจะเป็นใครนั้น คงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย”
“มีอะไรให้ฟ้าช่วยก็บอกเลยนะคะ ยินดีเต็มที่”
“มีแน่นอนครับ คุณฟ้ารินช่วยไปให้ปากคำเพิ่มเติมที่ตำรวจด้านหน้าหน่อยนะ เมื่อคืนทุกอย่างมันวุ่นวายไปหมด ผมเลยอนุญาตให้คุณกลับก่อน แต่หลังจากนี้คุณคงต้องเจอหน้าผมไปเรื่อยๆ จนกว่าคดีจะปิดหรือจนสุดทางนั่นแหละ”
“พูดเหมือนกับว่าคุณจะไม่เจอตัวฆาตกรอย่างนั้นแหละ” ฟ้ารินเหล่ตามองคนตรงหน้า
“ผมพูดเผื่อไว้” ตันเตทำหน้าจริงจัง “เผื่อในกรณีที่ทำทุกอย่างแล้วยังตามจับไม่ได้ เพราะตอนนี้เรายังมีหลักฐานไม่เพียงพอ
“คดีนี้เป็นคดีที่โหดมาก ฟ้าเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้เข้ามาพัวพันด้วย ใจก็เลยอยากให้เรื่องนี้จบโดยเร็วค่ะ”
“พวกผมทำเต็มที่อยู่แล้วครับ คุณไม่ต้องห่วง”
“ขอบคุณมากค่ะ คงไม่รบกวนสารวัตรแล้ว เดี๋ยวฟ้าจะให้ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับคดีนี้เท่าที่รู้แน่ค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ” เขายิ้มรับ แล้วลุกขึ้น ฟ้ารินลุกตาม สองคนเดินออกจากห้องไปหาร้อยเวรที่นั่งอยู่ข้างหน้าด้วยกัน ก่อนตันเตจะฝากฝังเธอเอาไว้ แล้วออกไปสืบสวนเรื่องราวเหล่านี้ต่อพร้อมกับหมวดปานเทพ
ฟ้ารินมองตามร่างสูงของตันเตไปจนลับตา ปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปพักหนึ่ง ก่อนจะถูกดึงกลับมาด้วยเสียงของจ่าสนิท เธอทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ไม้ พร้อมกับเล่าเหตุการณ์เมื่อวานให้ฟังอีกครั้งอย่างละเอียดยิบ
ตันเตและหมวดปานเทพตรงดิ่งไปยังบ้านของนายวัฒนะก่อนเป็นอันดับแรก เมื่อได้ข้อมูลจากเปี๊ยก เพื่อนบ้านที่อยู่ติดกันว่าเมื่อวานนายวัฒนะได้ไปทำงานแทนตนเองยังสวนดอกไม้แห่งหนึ่งแถบชานเมือง แถมยังชอบไปอาบอบนวดหลังจากเสร็จงานทุกครั้ง ตันเตจึงเริ่มตามสืบจากเจ้าของสวนดอกไม้ แต่ก็ไม่พบอะไรผิดสังเกต จึงไปต่อยังอาบอบนวดที่ได้ข้อมูลมา ที่แห่งนี้ตันเตได้ทราบว่ามีสาวสวยอวบอัดชื่ออ้อยใจเป็นคนโปรดปรานของนายวัฒนะอยู่ ตำรวจทั้งสองคนจึงขอคุยกับอ้อยใจเป็นการส่วนตัว
“อ้าว ตายแล้วเหรอ!” น้องอ้อยใจคนงามอุทานออกมาอย่างเสียไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เสียดายที่ลูกค้าหดหายไปหนึ่งคน แม้นายวัฒนะจะไม่ใช่ลูกค้ากระเป๋าตุง แต่อย่างน้อยเงินที่ได้รับมาก็พอชดเชยในยามขัดสนได้
“ครับ ตายแล้วเมื่อคืน ไม่ทราบว่าคุณอ้อยพอจะจำรายละเอียดอะไรได้ไหม” หมวดปานเทพเป็นคนเอ่ยถาม ดูจากลักษณะท่าทางการแต่งตัวแล้ว แม่สาวร่างอวบคงจะไม่เบา ลูกค้าคงเทียวไปเทียวมาจนหัวกระไดไม่แห้ง
“จำได้สิ จะเอาทุกท่าเลยไหมล่ะ” อ้อยใจพูดจริงไม่ได้ประชด ไม่เห็นต้องเหนียมอายอะไร ก็รู้ๆ กันอยู่แก่ใจว่าอาชีพหลักของเธอคืออะไร
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ” เป็นฝ่ายหมวดปานเทพที่เขินเอง “คือเมื่อคืนหลังจากที่เขา เอ่อ...เขาแยกจากคุณไป เขาบอกไหมครับว่าจะไปที่ไหนต่อ”
“เขาก็ไปนั่งกินเหล้าต่อแหละคุณ ร้านเจ้าประจำเขา” พูดจบก็บอกที่อยู่ร้านเสร็จสรรพ หมวดปานเทพหันไปมองหน้าตันเตคล้ายกับจะพูดว่าไม่มีพิรุธ แต่สารวัตรหนุ่มก็ยังไม่ปักใจ
“นอกจากคุณแล้วยังมีผู้หญิงคนอื่นที่เขาชอบเรียกอีกรึเปล่าครับ” ตันเตเอ่ยถามขึ้น สายตาก็จดจ้องรอจับพิรุธ
“โอ๊ย ไม่มีหรอกค่ะคุณ ก็มีแต่ฉันนี่แหละที่มันเรียกอยู่ตลอด ใจก็ภาวนาให้มันเรียกคนอื่นบ้าง แต่จะทำยังไงได้ละคุณ เงินทั้งนั้น”
“แล้วไม่มีผู้หญิงอื่นมาติดพันเลย?”
“น้ำหน้าอย่างมัน ใครมาติดพันก็โง่เต็มทนแล้วละ” อ้อยใจชักมีน้ำโห ถึงแม้เธอจะทำอาชีพเช่นนี้ แต่ก็ไม่ใฝ่ต่ำไปคว้าเอาพวกเหลือเดนอย่างนั้นมาทำพันธุ์แน่ แต่ถ้าเป็นพ่อคนรูปหล่อตรงหน้านี้ก็ไม่แน่...
“คุณแน่ใจนะว่านอกจากคุณแล้ว เขาไม่เคยซื้อบริการจากใครอีก”
“เอ๊ะ ก็บอกไปแล้วว่ามันติดใจ หรือถ้าไม่เชื่อจะลองก่อนไหมล่ะ” อ้อยใจจ้องตันเตตาเป็นมัน ทว่าเขาไม่ใส่ใจ กล่าวขอบคุณแล้วเดินผละตัวออกไป สอบถามหญิงสาวอีกสามสี่รายเพื่อเก็บข้อมูล
“สารวัตรว่าน้องอ้อยจะมีส่วนรู้เห็นรึเปล่าครับ” หมวดปานเทพที่ขับรถอยู่เอ่ยถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ ระหว่างเดินทางไปยังร้านเหล้าเจ้าประจำของนายวัฒนะ
“ไม่น่านะ ท่าทางออกจะโล่งใจด้วยซ้ำที่นายวัฒนะตายเสียได้” ตันเตครุ่นคิด “แต่อะไรก็ไม่แน่ไม่นอน เธออาจจะหลอกเราอยู่ จนกว่าเราจะได้หลักฐานเพิ่มเติม ประเด็นนี้ยังตัดออกไม่ได้”
“แล้วสารวัตรจะไม่ลองหน่อยเหรอ” ปานเทพพูดติดตลก เห็นๆ กันอยู่ว่าทางนั้นให้ท่ามาขนาดไหน
“อยากลองไหมหมวด เดี๋ยวผมตั้งเบิกให้เอง เผื่อจะได้หลักฐานเพิ่มเติม” ตันเตซ่อนยิ้ม
“โอ๊ย เห็นจะไม่ได้ครับ! เดี๋ยวอีแก่ที่บ้านมันตีหัวตาย”
“ขนาดนั้นเลย?” สารวัตรหนุ่มยิ้มขำ
“ครับ ดุยิ่งกว่าเสือก็เมียนี่แหละครับ เราทำงานแทบตายได้เงินมาใช้วันแปดสิบบาท แถมยังบอกให้เราออมเงินไปหยอดกระปุกเพื่อลูกอีกด้วย”
“นั่นเมียหรือแม่ครับหมวด”
“แม่ผมยังไม่ขนาดนี้เลยสารวัตร โชคดีแล้วที่สารวัตรยังไม่คิดมีใคร แต่ถ้าจะมีดูดีๆ นะครับ ผมเตือนก่อน”
“ผมคงยังไม่มีใคร”
“ก็ไม่แน่นะครับสารวัตร บางทีอาจจะเจอโดยที่เราไม่รู้ตัวก็ได้ เอ๊ะ! หรือสารวัตรจะเจอแล้ว” จู่ๆ หมวดปานเทพก็คิดออก
“ใครกันหมวด?”
“แหม...ก็เห็นเชิญไปนั่งคุยกันในห้องกระหนุงกระหนิงยังจะมาทำเป็นไม่รู้อีกแน่ะ”
“คุณฟ้าริน?” ตันเตเลิกคิ้ว
“เธอสวยดีนะครับสารวัตร”
“นี่หมวดกำลังจะยุผมจีบคุณฟ้าริน?”
“ก็ไม่ได้ยุหรอกสารวัตร ผมเห็นสารวัตรทำงานหนักมานานแล้วยังไม่เจอใครสักที บางทีเธออาจจะเป็นคนที่สารวัตรรออยู่ก็ได้นะครับ” หมวดปานเทพอดเย้าไม่ได้
“พอเถอะหมวด ผมยังไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้ในเวลางาน”
“แสดงว่านอกเวลางานก็คิดได้ใช่ไหมครับ?”
“ขับรถไปหมวด” ตันเตตัดบท หมวดปานเทพหัวเราะคิกคัก แล้วหันไปสนใจกับทางข้างหน้าต่อไป
ดารานิล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ก.ค. 2558, 10:23:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ต.ค. 2558, 00:03:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 1375
| << ๒ | ๔ >> |
นิชาภา 29 ก.ค. 2558, 12:03:25 น.
อุต๊ะ!!!! เธอกลับมาแล้ว มาเขียนแล้ว อร๊ายยยยยยยย
อุต๊ะ!!!! เธอกลับมาแล้ว มาเขียนแล้ว อร๊ายยยยยยยย
จ๊ะจ๋า 29 ก.ค. 2558, 14:51:55 น.
ถึงบทนี้เริ่มเดาได้แล้ว ฆาตกรโรคจิตมักจะมีปมตอนเด็ก
โครงเรื่องเหมือนได้ดูซีรีย์สืบสวนเมกา แต่สำนวนการเขียนแบบไทยๆที่ทำให้อินมากกว่า สุดยอดเลยค่ะ
ถึงบทนี้เริ่มเดาได้แล้ว ฆาตกรโรคจิตมักจะมีปมตอนเด็ก
โครงเรื่องเหมือนได้ดูซีรีย์สืบสวนเมกา แต่สำนวนการเขียนแบบไทยๆที่ทำให้อินมากกว่า สุดยอดเลยค่ะ
Zephyr 2 ส.ค. 2558, 18:47:57 น.
เด็กน้อยคนนั้นกำลังตามแก้แค้นให้แม่รึป่าว
เด็กน้อยคนนั้นกำลังตามแก้แค้นให้แม่รึป่าว