เปลวไฟในกระแสลม
ชีวิตชายหนุ่ม หล่อ พ่อรวย แต่กลับดวงซวย โชกเลือด ชุ่มเหงื่อ และหยาดน้ำตา แถมฉ่ำรักใคร่เสน่หา เกิดราศีเมถุน ตำราโหราศาสตร์ว่าเกิดในธาตุลม

ชะตาชีวิตผกผันพบเจอเธอ หญิงสาวราศีเมษอันเป็นธาตุไฟ เกิดปลายเดือนมีนา รักเคารพบิดา แต่ดวงชะตาความรักแย่ บิดาไม่อยากฝากอนาคตที่เธอ หากแต่จะยกมรดกให้หลานชาย อันเกิดเป็นลูกของเธอ โดยหาว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคตไว้ให้

เธอให้มิตรภาพเป็นเพื่อนแท้ ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมแก๊ง ‘เฮอริเคน’ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งค้นเจอ เธอคือคนที่ ‘ใช่’ เขาจึงเหมือนกระแสลมแรง เปลี่ยนแปลงจากมิตรแท้ ร่วมทางสู่คู่ครองชั่วชีวิต

จึงเป็นที่มาของชื่อเรื่อง ‘เปลวไฟในกระแสลม’
Tags: กุ๊กกิ๊ก, หวานแหวว, บู๊, แอคชั่น, คอมเมดี้, ตลกขบขัน, ไตรติมา, รวย, หล่อ, เท่ห์,

ตอน: ตอน 24 ผู้ช่วยชีวิต


..........เจมส์ให้ยูริที่ผอมและน้ำหนักตัวเบาที่สุดในกลุ่มเหยียบบ่าขึ้นไปเป็นการต่อตัวให้สูงขึ้น จนสามารถเอื้อมถึงตัวกล้องวงจรปิดและกำลังหมุนกล้องให้หันไปอีกทาง

ทั้งฮายาโตะและปลายมีนามัววุ่นวายกันอยู่ถึงตามมาล่าช้ากว่าเพื่อน เลี้ยวเข้าข้างตึกกว่าจะเดินไปยังด้านหลังตึกที่มีความยาวมาก ซึ่งพวกเพื่อนร่วมแก๊งได้ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว

“ต้องปีนไอ้โครงเหล็กสแตนเลสลื่นๆ นี่จริงง่ะ”

ปลายมีนาถาม ไม่ได้กลัวความสูงแต่ไม่ค่อยชอบบันไดสแตนเลส มันสะท้อนแสงไฟนีออนวาววับด้วยความเรียบลื่นเป็นมันปล๊าบ ความสูงถึงดาดฟ้าตึกชั้นสองขนานกับผนังตึกโดยทำมุม 90 องศาทั้งความสูงชันนั้นชวนให้ไม่กล้าปีน กลัวตกลงมาสภาพศพไม่สวย ไม่แน่ว่าจะบาดเจ็บ... พิการ... หรือเป็นอะไรไปจากโลกนี้

“ไม่ตามมา ก็รออยู่ข้างล่างนี่ล่ะ”

ฮายาโตะว่า ตั้งหน้าตั้งตาปีนขึ้นไปอย่างไม่รีรอ

มีหรือปลายมีนาจะไม่รีบตามติด อย่างกับเป็นลูกลิงชิงมาเกิดเป็นคนซะก่อน

ท่ามกลางความมืดเงียบยามดึกสงัด แม้เสียงพูดคุยเบาๆ ยังพอได้ยินแว่วไปไกลๆ สมุนยากูซ่าคนหนึ่งไหวตัว สงสัยจึงเดินมาทางต้นกำเนิดเสียง

“เฮ้ย! เงยหน้า... ขึ้นมาถึงนี่อยากตายเรอะ”

สมุนยากูซ่าออกเสียงสั่ง ทันทีที่เห็นหัวคนโผล่ขึ้นมาจากบันได มันยังไม่เห็นปลายมีนา เพราะร่างที่ใหญ่กว่าของฮายาโตะเป็นกำบังอย่างดี

“อิจิ... นายเองรึ”

ฮายาโตะทักทายคนที่คุ้นเคยกัน

“ฮายาโตะนายมาทำอะไรที่นี่”

“มาตามเพื่อนฉัน ไท...”

“กลับไปซะเถิด พวกเขากำลังหาความสุขด้วยกัน นายอย่ามาเป็นก้างขวางคอ”

ฮายาโตะไม่เชื่อว่าเพื่อนในแก๊งของเขาคนนี้จะมีความสุขร่วมด้วยกับรองหัวหน้าแก๊งยากูซ่า

“หลีกไป... ฉันจะขึ้นไปช่วยเพื่อน”

“ถ้าขึ้นมาฉันระเบิดสมองนายเละ”

“ใช้หัวแม่เท้าคิดรึไง เสียงปืนดังเปรี้ยงเดียว ตำรวจสายตรวจจะได้แจ้นมาที่นี่ อยากเรียกพ่อมึงมาเรอะ”

“มีเวลาคุยกันเป็นมินิซีรีย์ คนรอความช่วยเหลือเด๊สสะมอเร่กันพอดี”

ปลายมีนาส่งเสียงบ่นอุบอิบ ชั่วแป๊บเดียวหยิบบูมเมอแรง

“เฮ้ย! ยังมีอีกคนเหรอวะ”

อิจิถึงเพิ่งรู้... รีบชะโงกหน้ามาดู พร้อมเล็งปืนไปยังปลายมีนา แต่สายเสียแล้ว

“อ้ากกก...”

เสียงร้องลั่น เกิดบาดแผลที่มือ เลือดกระฉูดแดงฉานไหลออกจากมือขวา ปืนหล่นตกลงจากชั้นดาดฟ้า ลิ่วลอยลงพื้นเบื้องล่าง

มินิบูมเมอแรงติดปลายคัทเตอร์ของปลายมีนาทำงานได้ผลชะงัด เรียกเลือดของอิจิให้พุ่งออกมาได้ แล้วลอยกลับมาหาเจ้าของ แต่วิถีโค้งไกลไปเล็กน้อย ปลายมีนาต้องเอื้อมสุดปลายมือไปรับ ก็ยังไม่ถึง...

‘คุณพระช่วย! เรากำลังจะตกลงไป ...ตายแน่’

ปลายมีนานึกตระหนก ตกใจอย่างกับวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง พลาดท่าเสียหลัก เท้าเธอที่เหยียบอยู่หลุดจากบันไดสแตนเลสสุดลื่นนั้น

“ว้ายยย....”

แต่แล้วกลับไม่ตกลงไป เท้าห้อยร่องแร่งรีบเหยียบบันไดสแตนเลสได้อีกครั้ง ท่อนแขนปลายมีนาถูกฮายาโตะรั้งไว้ด้วยมือที่มีพลังแข็งแกร่งของเขา เพิ่งรู้ซึ้งว่ารักชีวิตอันมีค่าของตัวเองก็ตอนนี้ แขนข้างขวารีบเกาะบันไดแน่น อีกแขนซ้ายกอดขอบคุณผู้ช่วยชีวิต

ชั่วครู่เดียวทั้งสองรีบปีนขึ้นข้างบน ปลายมีนารีบวิ่งหนีนำหน้าไปก่อนเลย

ฮายาโตะหันมาหาอิจิ ถีบเปรี้ยงเดียว

ผู้กำลังบาดเจ็บใช้มือซ้ายกุมมือขวาของตนเองอยู่ถึงกับล้มลงบนพื้น

แต่ฝ่ายนั้นก็ไวพอตัว ตวัดโซ่คล้องพันรัดขาขวาฮายาโตะ แล้วรีบล็อคแม่กุญแจ

“เฮ้ย! ทำบ้าอะไรงี้”

ฮายาโตะอุทานกระชากขาตัวเอง ไม่สามารถหลุดจากโซ่เหล็กแล้ว สายโซ่ยาวโดยประมาณห้าเมตรคล้องติดกับเสาปูนต้นอ้วนเท่าตัวคน ซึ่งไม่ไกลประตูทางเข้าตึก

ปลายมีนากำลังเหลียวล่อกแล่กมองซ้ายมองขวาว่ามียากูซ่าอยู่ในทางข้างหน้าหรือไม่ หันมาเห็นฮายาโตะโดนอย่างนั้น แต่ฉุกละหุกช่วยเหลือไม่ได้ เพราะอิจิวิ่งตรงมาหา เธอจำต้องรีบวิ่งหนีเข้าไปด้านในก่อน



..........ย้อนไปก่อนหน้าไม่นาน ไทกำลังเสียวอยู่คนเดียว... ถูกแล้วล่ะต้องเรียกอย่างนั้น เพราะโดนวางยานอนหลับ เพิ่งตื่นขึ้นมาอย่างมึนศีรษะ แบบมึนแล้วมึนอีก

“ไง... ไท... ดื่มเบียร์ไหม”

อิจิเอ่ยถามเป็นประโยคแรก แล้วชูเหยือกให้ไทเห็น ในนั้นคือเบียร์สดรสชาติหอมมันกลมกล่ม เจ้าของปลายลิ้นแลบเลียริมฝีปาก เพิ่งเอร็ดอร่อยกับการได้ลิ้มรสชาติของมัน

“อย่าเล่นแบบนี้น่า นายน่าจะรู้... ฉันเป็นได้แค่เพื่อน บอกไปตั้งหลายครั้งแล้ว อย่าหวังอะไรในตัวฉัน”

ไทพูดเสียงอู้อี้ไปบ้าง ยังไม่สร่างจากอาการงัวเงีย

“นายเคยยอมให้กอด ให้ฉันจูบ ผิวเนื้อที่นุ่มนิ่มชวนลูบคลำ ฉันไม่เคยเจอใครที่วิเศษอย่างนาย นายทำให้ฉันหลงรักหัวปักหัวปำรู้ไหม”

“อย่าบ้าน่า ฉันเป็นคนขี้เล่น เล่นกับนายได้ชั่วประเดี๋ยวประด๋าวเท่านั้นแหละ”

“ฉันรู้นายไม่เคยจริงจังกะใคร เดทกับสาวก็เล่นๆ แต่กับผู้หญิงคนนั้น ฉันไม่ไว้ใจเลย นายถึงกับเอ่ยปากชวนคบเป็นแฟน”

“ใครวะ จำไม่เห็นได้”

“ปลายมีนา”

“อ๋อ... น่าลุ้น เธอไม่ค่อยสนใจฉัน”

“นายชอบผู้หญิงที่ไม่วิ่งไล่จับนาย ฉันกลัวว่าสักวันจะเสียนายไปให้ผู้หญิง”

“ทำใจเสียเถอะ บอกนายหลายครั้งแล้ว ยังไงฉันก็จะมีแฟนเป็นผู้หญิง”

“ไม่... ฉันไม่อนุญาตให้นายมีแฟน นายต้องเป็นของฉันคนเดียว”

“หึ หึ... นายพูดตลก เอาแต่ใจ สิ่งที่นายคิดนั่นเป็นไปไม่ได้ นายก็รู้ดีอยู่แก่ใจ”

ระหว่างที่ไทนอนพูดโดยไม่มองหน้ารูกิอยู่นั้น รูกิยกเหยือกเบียร์ขึ้นมาดื่มเบียร์อมไว้ในปาก แล้วเงยหน้าหยิบเม็ดยาใส่ในปาก ขึ้นเตียงคลานหาไทที่ไม่ได้ระวังตัว รูกิทาบทับร่างไทมือจับข้อมือไทกดไว้ อีกมือบีบจมูก แล้วป้อนจูบถ่ายทอดเบียร์ที่อยู่ในปากเข้าไปในปากไท

“อึ้ก...”

ไทหายใจไม่ออก ต้องกลืนกินสิ่งที่เข้าไปอัดล้นเต็มปากนั้นจนหมด ถึงอ้าปากหายใจได้

“เล่นบ้าๆ เดี๋ยวโดนเตะ ถอยออกไปจากตัวฉันเลย”

ไทพูด เขายังคงรู้สึกเฉยๆ และไม่รู้ตัวว่าได้กลืนกินยาเม็ดนั้นเข้าไป มันไม่ใช่ยาสามัญประจำบ้าน! ไม่ธรรมดาแน่นอน

“เสื้อผ้าฉันหายไปไหน ทำไมฉันโล่งโจ้ง ไม่มีแม้แต่อันเดอร์แวร์”

ไทถาม เพราะเพิ่งรู้สึกว่าทั้งเนื้อตัวมีแต่เสื้อคลุมผูกเอวไว้เท่านั้น ก่อนหน้านี้เขาใส่ชุดหนังสีดำแสนจะเท่สำหรับขับขี่ซุปเปอร์ไบค์ แต่ตอนนี้กลับไม่เหลือเสื้อผ้าติดกายสักชิ้น

“อยากให้นายนอนหลับสบายๆ ฉันเลยถอดมันออก เอาเสื้อคลุมนี่มาใส่ให้แทน”

“นายวางยาฉัน เล่นไม่ซื่อกะเพื่อนเลยนะ”

น้ำเสียงไทเรียบเรื่อย ไม่ได้โกรธเคืองหรือจะเอาเรื่องใด แล้วอยากลุกขึ้นจากเตียง จึงผลักร่างใหญ่โตกว่าของรูกิที่ทับร่างของตนออก ลุกขึ้นจากเตียงได้ แต่ยืนได้เพียงครู่เดียว

“มึนเป็นบ้า...”

แล้วไทก็ต้องทิ้งร่างตนลงบนเตียงนอนอีกครั้ง

“ฉันสามารถให้นายได้ทุกอย่าง รถยนต์หรูให้ขับเล่น อยากไปเดทกับสาวฉันอนุญาต เพราะรู้นายชอบเล่นกับสาวๆ โดยไม่คิดจริงจัง ขอเพียงนายยอมเป็นสุดที่รักเคียงข้างกายฉัน เป็นคนของฉัน”

“ฝันไปเถอะ บ้านฉันรวยอยู่แล้ว หว่านล้อมไม่ได้ผลหรอก”

“หึ หึ... นั่นสินะ เพียงแค่คำพูดไม่ได้ผล ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่าง...”

ว่าแล้วรูกิลุกขึ้นไปดื่มเบียร์และใส่ยาเม็ดเข้าปากอมมาป้อนไท ทำซ้ำเดิมอีกหน จากหนก่อนเว้นระยะห่างมาสักพักหนึ่งแล้ว ยานั้นเริ่มออกฤทธิ์

“ฉันร้อน เฮ้อ...”

ไทบ่น กระหืบกระหอบหายใจ เริ่มรู้สึกร้อน... และอึดอัดแบบแปลกๆ ปนปั่นป่วนมวนท้องชอบกล เหมือนจะเกิดอารมณ์โหยหา ต้องการ...

“ฉันดับร้อนให้...”

น้ำเสียงเนิบนาบสบายๆ ว่าแล้วก็ลุกไปหยิบเหยือกเบียร์ เทลงอาบร่องหน้าอกของไท

“เฮ้ย! มันเย็น”

“ฉันจะช่วยให้อุ่นขึ้นอีกนิด”

บอกอย่างนั้นกับไทที่ยังคงนอนหลับตา มือของรูกิกระตุกสายรัดที่ผูกเอวจากชุดคลุมของไทและแหวกชุดคลุมออก แล้วปลดเปลื้องเชือกที่ผูกชุดคลุมของตนเองออกเช่นกัน สภาพภายใต้ชุดเสื้อคลุมจึงไม่ต่างกัน เปล่าเปลือย!

“อื้อ...”

ไทร้อง

สะดุ้งทั้งเรือนร่างที่บางกว่ารูกิ เพราะได้รับสัมผัสลื่นๆ อุ่นๆ จากปลายลิ้นรูกิ โดนลิ้นเลียบริเวณร่องอก ละเลียดละเมียดละไมเรื่อยๆ มาถึงปุ่มนมอันเป็นจุดสุดกระสัน ปฏิกิริยาตอบรับฉับพลัน ถึงกับเด้งอกแอ่นทุรนทุรายทรมาน หวามไหวใจสั่นรัวๆ เรี่ยวแรงอ่อนล้า มือคว้าโอบกอดคออีกฝ่ายที่เป็นผู้กระทำการทรมานให้วาบหวิวกำซาบ

อย่าว่าแต่เป็นจุดอ่อนของผู้หญิงเลย แม้แต่ผู้ชายโดนโลมเลียเข้าบ้างก็ระทวยหมดเรี่ยวแรงจะขัดขืนเหมือนกัน รูกิเลียกินเบียร์ที่เจิ่งนองทั่วหน้าอกไท เลียเสียเรียบร้อยอิ่มหวานมันอร่อยรสเบียร์ ทั้งหวานอร่อยรสกามา สุดจะคลั่งไคล้กับเรือนร่างบางที่ตอบสนองต่อไฟราคะที่กำลังลุกโชนของตน

เห็นใบหน้าแดงระเรื่อด้วยแรงราคะ เลือดกำลังสูบฉีดไปทั่วร่างขาวบางกว่าภายใต้ตัวของเขา รูกิรีบจู่โจมโถมจูบ ริมฝีปากแดงก็จูบตอบรับกับเขา ปลายลิ้นของใครเป็นของใครไม่รู้แล้ว เพราะวนเวียนสัมผัสกันเมามันและเมามัว

“ทำไมอยากมากยังงี้ ...เอาอีกรูกิ”

ไทร้องขอเสียงแหบกระเส่า เขาควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ ใจกระเจิงเตลิดเพลิดเพลินไม่ยอมหยุด ร่างกายส่ายร่อนไขว่คว้า ต้องการ... อย่างไม่รู้จักพอ

“ยาวิเศษนี่ได้ผลยังกะยาสวรรค์”

จากคำพูดของรูกิ แวบหนึ่งไทเข้าใจแล้วว่าตนโดนวางยาซ้ำ แต่นาทีนี้ต้านทานไม่อยู่กับฤทธิ์แรงตัณหา อยากอย่างไม่รู้จบสิ้นจนแทบดิ้นตายอยู่แล้ว อยากมากเกินไปมีแต่ต้องไขว่คว้าให้สาสมใจอยาก

รูกิเพลินกับกอดจูบไม่ว่างไม่วางทั้งมือและปาก คลอเคลียคลึงเคล้าเมามันในรสสัมผัสเร่าร้อนถึงใจ กำลังเป็นสุขเหลือเกิน...




ไตรติมา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ก.พ. 2562, 11:42:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ก.พ. 2562, 11:42:08 น.

จำนวนการเข้าชม : 727





<< ตอน 23 ให้หนูไปด้วย   ตอน 25 ไทจ๋าอย่าร้องไห้ >>


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account