เพียงใจเสน่าหา โดย ภคพร (วางแผงแล้ว)
เมื่อเทพบุตรในฝันมายืนอยู่ตรงหน้ามีหรือคนอย่างแป้งร่ำจะปล่อยให้หลุดมือ ปฏิบัติการล่ารักฉบับพลีชีพจึงเกิดขึ้น แต่เอ๊ะยังไง นานๆไปเทพบุตรในฝันกลับกลายร่าง รู้ตัวอีกทีเธอก็เป็น "เป็ดน้อยในมือซาตานไปแล้ว"
เรื่องนี้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ไลต์ออฟเลิฟค่ะ เป็นภาคต่อของมธุรัตน์เสน่หา สามารถสั่งซื้อได้ในราคาลด 15% ได้ที่เว็บนี้นะคะ
http://www.lightoflovebooks.com/
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ
เรื่องนี้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ไลต์ออฟเลิฟค่ะ เป็นภาคต่อของมธุรัตน์เสน่หา สามารถสั่งซื้อได้ในราคาลด 15% ได้ที่เว็บนี้นะคะ
http://www.lightoflovebooks.com/
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ
Tags: โรแมนติก คอเมดี้ นางเอกรั่วๆ นางเป็นเภสัชกร พระเอกเป็นจิตแพทย์
ตอน: บทที่ 10 เริ่มใหม่อีกครั้ง
บทที่ 10 เริ่มใหม่อีกครั้ง
“ชา แกต้องช่วยฉันนะ ฮือๆ ฉันแย่แล้ว” เสียงสะอึกสะอื้นร่ำไห้ของณัฐมลดังขึ้นทันทีที่ศศิชาเปิดประตูห้องออกมาต้อนรับ
ยังไม่ทันได้สอบถาม แม่เพื่อนสาวตัวดีก็โผเข้ามาซบอก เช็ดน้ำตากับป้ายน้ำมูกบนตัวเธอแบบไม่เกรงอกเกรงใจ
“เกิดอะไรขึ้น!”
ศศิชาตกใจไม่น้อยที่เห็นเพื่อนร้องไห้ ณัฐมลเป็นพวกขี้โวยวายแต่ก็ไม่ใช่คนขี้แย ส่วนใหญ่เวลามีเรื่องอย่างมากก็แค่บีบน้ำตาเรียกความสงสารแบบหอมปากหอมคอ ไม่เคยเลยจะมาร้องไห้ฟูมฟายอย่างนี้
“ฉัน…ฮึก ฉันทำให้พี่หมอเดือดร้อน ฉันมันบ้าแต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ โฮ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะชา แกต้องช่วยฉัน แกต้องเชื่อฉันนะ ฮือออ!” ณัฐมลละล่ำละลักบอกด้วยน้ำเสียงที่ฟังแทบจะไม่เป็นภาษา
ศศิชาไม่เข้าใจสิ่งที่เพื่อนพูดมาเลยสักนิดเดียว เธอเห็นว่าเพื่อนสาวกำลังสติแตกก็เลยปิดประตูห้อง แล้วถูลู่ถูกังลากคนที่เกาะหนึบเป็นลูกลิงมาที่โซฟารับแขก
“อยากร้องก็ร้องออกมา สงบสติอารมณ์ได้แล้วค่อยคุยกัน”
หญิงสาวส่งกระดาษทิชชูไปให้ทั้งกล่อง แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายซบอกเธอร้องไห้ตามใจชอบโดยไม่ปลอบ ณัฐมลมีนิสัยแปลกคือยิ่งถูกปลอบแล้วต่อมน้ำตาจะยิ่งแตก ถ้าอยากให้หยุดร้องเร็วๆ ก็ต้องไม่พูดอะไร
ณัฐมลร้องไห้แบบไม่ลืมหูลืมตาอยู่ราวสิบห้านาที เสียงสะอื้นก็เงียบลง ส่วนหนึ่งเพราะเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ อีกส่วนเป็นเพราะขนตาปลอมหลุด
หญิงสาวหยิบกระจกมาส่องดูสภาพตัวเอง แล้วก็เบะปากตั้งท่าจะร้องไห้อีกครั้ง เมื่อเห็นใบหน้าเลอะเทอะเปรอะด้วยคราบเครื่องสำอางเป็นด่างเป็นดวง ดูอัปลักษณ์เสียยิ่งกว่าใบหน้าเปล่าๆ ของเธออีก เห็นแล้วต้องรีบซับน้ำตาสั่งน้ำมูกเป็นการด่วน
“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”
น้ำเสียงของศศิชาดูราบเรียบแต่ก็แฝงเอาไว้ด้วยความห่วงใย ณัฐมลจึงพยักหน้ารับคำ หญิงสาวสั่งน้ำมูกแรงๆ อีกที แล้วจึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ใกล้เคียงกับปกติ
“ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วย แต่ตอนนี้ยังพูดไม่ได้ แกมีคลีนซิงกับพวกเครื่องสำอางไหมชา ขอยืมหน่อย ฉันจะแต่งหน้าใหม่ ไม่สวยแล้วพูดไม่ออก”
“มีแต่ของที่แกให้ตอนวันเกิด อยู่ในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบเอามาใช้ได้เลย”
ศศิชานึกเหนื่อยใจกับนิสัยห่วงสวยของเพื่อน แต่หนนี้เธอไม่คิดจะขัด หญิงสาวเคยอ่านงานวิจัยที่บอกว่าการแต่งหน้าช่วยในการฟื้นฟูจิตใจ ทำให้รู้สึกสดชื่นและสงบใจได้ ซึ่งน่าจะใช้ได้ผลกับพวกรักสวยรักงามอย่างณัฐมล
ณัฐมลล้างหน้าจนสะอาด เธอใช้แผ่นประคบเย็นในตู้เย็นมาประคบดวงตา จากนั้นก็ลูบหน้าเบาๆ ให้หายบวม แล้วค่อยไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อแต่งหน้า
ชุดเครื่องสำอางชุดใหญ่ที่เธอซื้อให้ศศิชาแทบจะไม่พร่องไปเลย มองสำรวจดูดีๆ ก็เห็นว่าแกะใช้แค่ลิปสติกกับครีมบำรุงผิวเท่านั้น ที่เหลือยังไม่ได้แกะกล่องเลยด้วยซ้ำ ถ้าเป็นปกติเธอคงบ่นใส่ โทษฐานไม่รู้จักประทินโฉม ทั้งที่เกิดมาเป็นคนสวย แต่วันนี้เธอไม่มีอารมณ์จะโวยวายจึงเงียบเสีย
ณัฐมลแต่งหน้าไปพลางคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นไปพลาง หญิงสาวไม่อยากยอมรับความจริงว่าตัวเองเริ่มมีอาการทางจิต แต่หลักฐานมันก็มัดตัวแน่นหนาจนดิ้นไม่หลุด เธอไม่เคยคิดจะทำให้พัลลภเดือดร้อนเพราะตัวเองเลยสักนิด แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เธอก็ต้องแก้ไขปัญหาอย่างคนที่มีความรับผิดชอบ
เมื่อสงบใจได้หญิงสาวก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนฟัง ตั้งแต่เธอแอบถ่ายรูปเขา ตามไปที่บ้าน ตลอดจนสลับเสื้อกราวน์ เธอไม่คิดเลยสักนิดว่าสิ่งที่ทำมันผิด จนกระทั่งพัลลภลาออกจากงานเธอถึงได้รู้สึกตัว
“แกช่วยบอกเขาทีได้ไหมชา ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือฉัน ฉันสัญญาว่าจะเลิกตามเขาและจะไม่ทำให้เขาเดือดร้อนอีก เขาจะได้กลับมาทำงานเหมือนเดิม”
“ก็ได้ ฉันจะลองดู” ศศิชารับปากก่อนจะหันไปสบตาเพื่อนด้วยสายตาจริงจัง “แต่แกต้องไปหาจิตแพทย์”
“ได้ แกไม่บอกฉันก็จะไปอยู่แล้ว” ณัฐมลรับคำเสียงอ่อย นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เธอจะต้องจัดการกับตัวเอง
“ฉันเตรียมเอาไว้ให้แล้ว เลือกเอาก็แล้วกัน”
พูดจบศศิชาก็หยิบกระดาษเอสี่จากลิ้นชักโต๊ะคอมพิวเตอร์ออกมาให้ ในนี้มีข้อมูลแบบละเอียดของคลินิกจิตเวชหลายแห่ง
“ขอบใจนะชา แกหาไว้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” ณัฐมลอ่านรายละเอียดอย่างทึ่งจัด ของพวกนี้ไม่ใช่ของที่หาข้อมูลได้ในวันสองวันเสียที่ไหน
“นานแล้ว”
“ฉันคงดูผิดปกติจนแกดูออกสินะ ขอบใจนะชา แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในโลกเลย” ณัฐมลโผเข้ากอดอย่างตื้นตัน
ศศิชาไม่เคยเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตเธอ บางทีก็เหมือนจะเย็นชาใส่ด้วยซ้ำ แต่พอเวลามีปัญหาหรือเกิดสถานการณ์คับขันขึ้นมาจริงๆ กลับสามารถพึ่งพาเพื่อนคนนี้ได้มากที่สุด
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่น่า ปล่อยฉันได้แล้ว มันอึดอัดนะยะ” ศศิชาทำเสียงแข็งใส่เพราะทั้งเขินและไม่ชินกับการถูกกอด
“โทษที ลืมตัวไป ฉันจะรีบหายเร็วๆ จะได้เริ่มต้นใหม่แบบคนปกติเสียที คราวนี้ฉันจะไม่ทำให้พี่หมอเดือดร้อนแน่นอน ชาต้องเป็นกำลังใจให้เค้านะ”
น้ำเสียงของณัฐมลสดชื่นขึ้น แต่ก็ไม่ใช่ลางดีสักเท่าไร เพราะมันเป็นสัญญาณว่าเจ้าหล่อนกลับมาเป็นตัวของตัวเอง ซึ่งไม่ค่อยจะเต็มเต็งนัก
“ ‘คราวนี้จะไม่ทำให้พี่หมอเดือดร้อน’ หมายความว่ายังไง” ประโยคนี้สะกิดใจศศิชาจนต้องขอคำขยาย
“ฉันหมายความว่าถ้าฉันรักษาหายแล้ว ฉันก็เป็นคนปกติใช่ไหมล่ะ คราวนี้ฉันจะได้เข้าไปจีบเขาแบบคนปกติไง ทำแบบเปิดเผยกันไปเลย อ้อ! เวลาไปพูดกับพี่หมอห้ามบอกชื่อฉันเด็ดขาดนะ เอาแบบว่าเป็นคนรู้จักห่างๆ อะไรอย่างนี้ก็ได้ เดี๋ยวฉันเสียภาพพจน์ ตอนฉันจะไปจีบเดี๋ยวเขาจะกลัวแล้วเผ่นหนีเอา”
“ไหนแกบอกว่าจะไม่จีบผู้ชาย
“ชา แกต้องช่วยฉันนะ ฮือๆ ฉันแย่แล้ว” เสียงสะอึกสะอื้นร่ำไห้ของณัฐมลดังขึ้นทันทีที่ศศิชาเปิดประตูห้องออกมาต้อนรับ
ยังไม่ทันได้สอบถาม แม่เพื่อนสาวตัวดีก็โผเข้ามาซบอก เช็ดน้ำตากับป้ายน้ำมูกบนตัวเธอแบบไม่เกรงอกเกรงใจ
“เกิดอะไรขึ้น!”
ศศิชาตกใจไม่น้อยที่เห็นเพื่อนร้องไห้ ณัฐมลเป็นพวกขี้โวยวายแต่ก็ไม่ใช่คนขี้แย ส่วนใหญ่เวลามีเรื่องอย่างมากก็แค่บีบน้ำตาเรียกความสงสารแบบหอมปากหอมคอ ไม่เคยเลยจะมาร้องไห้ฟูมฟายอย่างนี้
“ฉัน…ฮึก ฉันทำให้พี่หมอเดือดร้อน ฉันมันบ้าแต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ โฮ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะชา แกต้องช่วยฉัน แกต้องเชื่อฉันนะ ฮือออ!” ณัฐมลละล่ำละลักบอกด้วยน้ำเสียงที่ฟังแทบจะไม่เป็นภาษา
ศศิชาไม่เข้าใจสิ่งที่เพื่อนพูดมาเลยสักนิดเดียว เธอเห็นว่าเพื่อนสาวกำลังสติแตกก็เลยปิดประตูห้อง แล้วถูลู่ถูกังลากคนที่เกาะหนึบเป็นลูกลิงมาที่โซฟารับแขก
“อยากร้องก็ร้องออกมา สงบสติอารมณ์ได้แล้วค่อยคุยกัน”
หญิงสาวส่งกระดาษทิชชูไปให้ทั้งกล่อง แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายซบอกเธอร้องไห้ตามใจชอบโดยไม่ปลอบ ณัฐมลมีนิสัยแปลกคือยิ่งถูกปลอบแล้วต่อมน้ำตาจะยิ่งแตก ถ้าอยากให้หยุดร้องเร็วๆ ก็ต้องไม่พูดอะไร
ณัฐมลร้องไห้แบบไม่ลืมหูลืมตาอยู่ราวสิบห้านาที เสียงสะอื้นก็เงียบลง ส่วนหนึ่งเพราะเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ อีกส่วนเป็นเพราะขนตาปลอมหลุด
หญิงสาวหยิบกระจกมาส่องดูสภาพตัวเอง แล้วก็เบะปากตั้งท่าจะร้องไห้อีกครั้ง เมื่อเห็นใบหน้าเลอะเทอะเปรอะด้วยคราบเครื่องสำอางเป็นด่างเป็นดวง ดูอัปลักษณ์เสียยิ่งกว่าใบหน้าเปล่าๆ ของเธออีก เห็นแล้วต้องรีบซับน้ำตาสั่งน้ำมูกเป็นการด่วน
“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”
น้ำเสียงของศศิชาดูราบเรียบแต่ก็แฝงเอาไว้ด้วยความห่วงใย ณัฐมลจึงพยักหน้ารับคำ หญิงสาวสั่งน้ำมูกแรงๆ อีกที แล้วจึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ใกล้เคียงกับปกติ
“ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วย แต่ตอนนี้ยังพูดไม่ได้ แกมีคลีนซิงกับพวกเครื่องสำอางไหมชา ขอยืมหน่อย ฉันจะแต่งหน้าใหม่ ไม่สวยแล้วพูดไม่ออก”
“มีแต่ของที่แกให้ตอนวันเกิด อยู่ในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบเอามาใช้ได้เลย”
ศศิชานึกเหนื่อยใจกับนิสัยห่วงสวยของเพื่อน แต่หนนี้เธอไม่คิดจะขัด หญิงสาวเคยอ่านงานวิจัยที่บอกว่าการแต่งหน้าช่วยในการฟื้นฟูจิตใจ ทำให้รู้สึกสดชื่นและสงบใจได้ ซึ่งน่าจะใช้ได้ผลกับพวกรักสวยรักงามอย่างณัฐมล
ณัฐมลล้างหน้าจนสะอาด เธอใช้แผ่นประคบเย็นในตู้เย็นมาประคบดวงตา จากนั้นก็ลูบหน้าเบาๆ ให้หายบวม แล้วค่อยไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อแต่งหน้า
ชุดเครื่องสำอางชุดใหญ่ที่เธอซื้อให้ศศิชาแทบจะไม่พร่องไปเลย มองสำรวจดูดีๆ ก็เห็นว่าแกะใช้แค่ลิปสติกกับครีมบำรุงผิวเท่านั้น ที่เหลือยังไม่ได้แกะกล่องเลยด้วยซ้ำ ถ้าเป็นปกติเธอคงบ่นใส่ โทษฐานไม่รู้จักประทินโฉม ทั้งที่เกิดมาเป็นคนสวย แต่วันนี้เธอไม่มีอารมณ์จะโวยวายจึงเงียบเสีย
ณัฐมลแต่งหน้าไปพลางคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นไปพลาง หญิงสาวไม่อยากยอมรับความจริงว่าตัวเองเริ่มมีอาการทางจิต แต่หลักฐานมันก็มัดตัวแน่นหนาจนดิ้นไม่หลุด เธอไม่เคยคิดจะทำให้พัลลภเดือดร้อนเพราะตัวเองเลยสักนิด แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เธอก็ต้องแก้ไขปัญหาอย่างคนที่มีความรับผิดชอบ
เมื่อสงบใจได้หญิงสาวก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนฟัง ตั้งแต่เธอแอบถ่ายรูปเขา ตามไปที่บ้าน ตลอดจนสลับเสื้อกราวน์ เธอไม่คิดเลยสักนิดว่าสิ่งที่ทำมันผิด จนกระทั่งพัลลภลาออกจากงานเธอถึงได้รู้สึกตัว
“แกช่วยบอกเขาทีได้ไหมชา ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือฉัน ฉันสัญญาว่าจะเลิกตามเขาและจะไม่ทำให้เขาเดือดร้อนอีก เขาจะได้กลับมาทำงานเหมือนเดิม”
“ก็ได้ ฉันจะลองดู” ศศิชารับปากก่อนจะหันไปสบตาเพื่อนด้วยสายตาจริงจัง “แต่แกต้องไปหาจิตแพทย์”
“ได้ แกไม่บอกฉันก็จะไปอยู่แล้ว” ณัฐมลรับคำเสียงอ่อย นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เธอจะต้องจัดการกับตัวเอง
“ฉันเตรียมเอาไว้ให้แล้ว เลือกเอาก็แล้วกัน”
พูดจบศศิชาก็หยิบกระดาษเอสี่จากลิ้นชักโต๊ะคอมพิวเตอร์ออกมาให้ ในนี้มีข้อมูลแบบละเอียดของคลินิกจิตเวชหลายแห่ง
“ขอบใจนะชา แกหาไว้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” ณัฐมลอ่านรายละเอียดอย่างทึ่งจัด ของพวกนี้ไม่ใช่ของที่หาข้อมูลได้ในวันสองวันเสียที่ไหน
“นานแล้ว”
“ฉันคงดูผิดปกติจนแกดูออกสินะ ขอบใจนะชา แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในโลกเลย” ณัฐมลโผเข้ากอดอย่างตื้นตัน
ศศิชาไม่เคยเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตเธอ บางทีก็เหมือนจะเย็นชาใส่ด้วยซ้ำ แต่พอเวลามีปัญหาหรือเกิดสถานการณ์คับขันขึ้นมาจริงๆ กลับสามารถพึ่งพาเพื่อนคนนี้ได้มากที่สุด
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่น่า ปล่อยฉันได้แล้ว มันอึดอัดนะยะ” ศศิชาทำเสียงแข็งใส่เพราะทั้งเขินและไม่ชินกับการถูกกอด
“โทษที ลืมตัวไป ฉันจะรีบหายเร็วๆ จะได้เริ่มต้นใหม่แบบคนปกติเสียที คราวนี้ฉันจะไม่ทำให้พี่หมอเดือดร้อนแน่นอน ชาต้องเป็นกำลังใจให้เค้านะ”
น้ำเสียงของณัฐมลสดชื่นขึ้น แต่ก็ไม่ใช่ลางดีสักเท่าไร เพราะมันเป็นสัญญาณว่าเจ้าหล่อนกลับมาเป็นตัวของตัวเอง ซึ่งไม่ค่อยจะเต็มเต็งนัก
“ ‘คราวนี้จะไม่ทำให้พี่หมอเดือดร้อน’ หมายความว่ายังไง” ประโยคนี้สะกิดใจศศิชาจนต้องขอคำขยาย
“ฉันหมายความว่าถ้าฉันรักษาหายแล้ว ฉันก็เป็นคนปกติใช่ไหมล่ะ คราวนี้ฉันจะได้เข้าไปจีบเขาแบบคนปกติไง ทำแบบเปิดเผยกันไปเลย อ้อ! เวลาไปพูดกับพี่หมอห้ามบอกชื่อฉันเด็ดขาดนะ เอาแบบว่าเป็นคนรู้จักห่างๆ อะไรอย่างนี้ก็ได้ เดี๋ยวฉันเสียภาพพจน์ ตอนฉันจะไปจีบเดี๋ยวเขาจะกลัวแล้วเผ่นหนีเอา”
“ไหนแกบอกว่าจะไม่จีบผู้ชาย
นิชาภา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.ย. 2554, 21:36:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ก.พ. 2555, 16:53:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 2949
| << บทที่ 9 สตอล์กเกอร์ | บทที่ 11 ไม่คาดคิด >> |
ลูกกวาดสีส้ม 14 ก.ย. 2554, 21:45:38 น.
ยังไม่เลิกรั่วเนอะ
ยังไม่เลิกรั่วเนอะ
pattisa 14 ก.ย. 2554, 21:48:29 น.
อ่านตอนที่แล้วหงุดหงิดนางเอกมาก แต่ตอนนี้นางเอกดีขึ้นแล้วค่อยดีหน่อย :)
อ่านตอนที่แล้วหงุดหงิดนางเอกมาก แต่ตอนนี้นางเอกดีขึ้นแล้วค่อยดีหน่อย :)
Auuuu 14 ก.ย. 2554, 21:52:14 น.
ฮานางเอกอยู่ดี 555
ฮานางเอกอยู่ดี 555
ปอกะเจา 14 ก.ย. 2554, 22:19:21 น.
55555
55555
ปรางขวัญ 14 ก.ย. 2554, 22:25:53 น.
น่าสงสารกันติทัตจริงๆ ต้องมานั่งหง่าวอยู่คนเดียว หนังก็ไม่ได้ดู
แล้วแป้งร่ำจะสานสัมพันธ์กับหมอพัลลภได้รึเปล่าน้า ลุ้นๆรีบมาต่อไวๆนะคะ
น่าสงสารกันติทัตจริงๆ ต้องมานั่งหง่าวอยู่คนเดียว หนังก็ไม่ได้ดู
แล้วแป้งร่ำจะสานสัมพันธ์กับหมอพัลลภได้รึเปล่าน้า ลุ้นๆรีบมาต่อไวๆนะคะ
Pat 14 ก.ย. 2554, 22:25:55 น.
5555 สงสารน้องครามจริงๆ ทำกับน้องนุ่งได้ลงคอนะยายแป้ง
5555 สงสารน้องครามจริงๆ ทำกับน้องนุ่งได้ลงคอนะยายแป้ง
bow 15 ก.ย. 2554, 00:09:09 น.
แง.. น้องครามน่าสงสาร
แง.. น้องครามน่าสงสาร
หมูอ้วน 15 ก.ย. 2554, 11:50:55 น.
สงสารน้องครามอีกหนึ่งเสียงค่ะ
สงสารน้องครามอีกหนึ่งเสียงค่ะ
nunoi 15 ก.ย. 2554, 13:10:44 น.
หนุ่มหล่อ อย่างน้องคราม ต้องมานั่งหง่าว อยู่คนเดียวน่าสงสารจริๆ
หนุ่มหล่อ อย่างน้องคราม ต้องมานั่งหง่าว อยู่คนเดียวน่าสงสารจริๆ
pookza 15 ก.ย. 2554, 13:34:31 น.
บุพเพรึเปล่าหว่า เจอกันได้ไงเนี่ย เมื่อไหร่จะมีกุ๊กกิ๊กกันซักทีน๊าาา ^^
บุพเพรึเปล่าหว่า เจอกันได้ไงเนี่ย เมื่อไหร่จะมีกุ๊กกิ๊กกันซักทีน๊าาา ^^
Zephyr 15 ก.ย. 2554, 18:32:20 น.
สงสารน้องครามจัง มานั่งดูหนังกะเราก็ได้นะ ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ส่วนยายแป้งเธอจะไปไหนก็ไปเถอะ
สงสารน้องครามจัง มานั่งดูหนังกะเราก็ได้นะ ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ส่วนยายแป้งเธอจะไปไหนก็ไปเถอะ