พลอยตาเสือ มูนสโตน และอความารีน
มรดกที่ย่ามอบให้ทั้งสามสาวจะนำพาลางร้าย ความรัก หรือการผจญภัยมาสู่พวกเธอ
เมื่อพี่สาวคนโตอย่างมัชฌิตาตั้งใจจะเก็บมรดกทั้งของตนเองและน้องสาวเอาไว้
อันตรายบางอย่างกลับคืบคลานเข้ามา หญิงสาวจึงทำได้เพียงหนี !
ก่อนที่ “เขา” เจ้าของพลอยที่แท้จริงผู้น่าสะพรึงจะมาทวงมันคืนไปจากเธอ

มีเล่นเกมแจกกระเป๋าลายเสือ ฝีมือนักเขียน ที่เพจมนตราอัญมณีในเฟซบุ๊คจ้ะ
^^/ ฝากด้วยน้า
https://www.facebook.com/#!/photo.php?fbid=452810611429935&set=a.365742273470103.95362.365365123507818&type=1&theater


มีดสั้นสองเล่มกระแทกกันโฉบฉิวเฉี่ยวแรงภายใต้แสงจันทร์ที่เร่าร้อนขึ้นทุกขณะ
พื้นโคลนเลนปนทรายเฉอะแฉะกระจุยตามแรงล้มลุกคลุกคลาน หัสดินมิเคยรู้มาก่อน
ว่าความดุดันว่องไวของอัคนิที่แม้ไม่ชำนาญมีดสั้นเท่าตนแต่ด้วยกำลังขับดันยามคับขัน
จะทำให้อีกฝ่ายรับมือได้ถึงขนาดนี้
แต่มือสังหารที่หมายชีวิตนายก็กระหยิ่มในใจเมื่อเห็นผู้เป็นเลิศในทุกด้านเริ่มเพลี่ยงพล้ำ
จังหวะที่เขากำลังจะจัดการกับอีกฝ่าย
อัคนิชิงหลบไหววูบจนหัสดินเองเสียหลักล้ม ทันเห็นคมมีดขาววับรับแสงจันทราฉกปลาบลงมา
เลือดในกายเย็นวาบราวหัวใจจะหยุด

แต่มีดนั้นกลับปักลงที่แขน หาใช่อก...



ทั้งสองหอบหายใจ สบตากัน หัสดินมองเห็นเนตรของอัคนิวราวาวโรจน์จากเงื้อมเงาที่คร่อมเขาอยู่

“ท่านกับข้า เราโตมาด้วยกัน...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแหบล้า

“ใช่ และเจ้าก็ยังคิดสังหารข้า ผู้ดูแลทุกคนสาบานต่อเมห์ฮรา หากเจ้าผิดคำสาบานก็สมควรแล้ว
ที่จะต้องตาย เจ้าเองคงไม่เสียดายชีวิตเท่าไรนักจึงทำเช่นนี้ แต่ข้าจะคืนมันให้ หากยอมบอก
ว่าใครเป็นคนสั่ง...”
อัคนิลดความกราดเกรี้ยวในแววตาลง ขณะชักมีดพ้นแผลหัสดิน ฉุดอีกฝ่ายให้ลุกยืนตาม
ไม่อาจทำใจอภัยกับการที่คนของตนสังหารเพื่อนร่วมสู้
แต่สิ่งสำคัญกว่าคือต้องรู้ว่านี่คือความต้องการของผู้ใด


พริบตาที่อัคนิละมือ วูบนั้นมีดในมือหัสดินกลับฉกเข้าหาลำคอ ทว่าผู้ตกเป็นเป้าฉากหลบ
ทั้งยังยกข้อแขนกันไว้ทันท่วงที ปลายมีดคมกริบแทงทะลุท้องแขน หากแต่อัคนิกุมยั้งข้อมือ
หัสดินไว้ก่อนที่มันจะไปไกลเกินกว่านั้น

“ข้าไม่มีวันบอกสิ่งที่ท่านต้องการ” หัสดินปากคอสั่น รู้แล้วว่าโอกาสสุดท้ายที่ตนจะมีชีวิต
หลุดลอยหาย แต่ความตายของเขาจะมาถึงเช่นไรก็สุดรู้ เพราะแววตาของอัคนิ เมห์ฮรา
หรือที่ทุกผู้มักเรียกขานกันว่าท่านอัคนิวรานั้นน่ากลัวเกินกว่าที่เขาจะกล้าเอ่ยต่อ...

ในความเงียบนั้นไม่เกิดสุ้มเสียงใด หัสดินรู้เพียงว่า ร้อน ร้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่แล้วเขาก็หนาว !
มีดในมือกำลังเย็นเฉียบประหนึ่งจะกลายเป็นน้ำแข็ง ไม่สิ...ตัวเขาต่างหากที่กำลังเย็นลงทุกที
ด้วยกระแสความร้อนที่หลั่งไหลผ่านอาวุธ ผ่านออกไปสู่บาดแผลที่เขาลงมือจ้วงแทงอีกฝ่าย

นี่หรือวิธีที่อัคนิวราใช้ในยามปราณไฟแทบจะสิ้นไร้ ดูดดึงธาตุไฟในกายเขาออกไปแทน
วูบที่ชีวิตกำลังจะสิ้นสุด ดวงตาพยัคฆ์ร้ายผู้ปลิดชีพแลคล้ายสว่างโพลงขึ้นดุจกงจักรเพลิงที่มาบั่นชีวิตหัสดิน

“ท่าน ไม่ใช่ คะ...คน ขะ ขออภัย ที่ข้า บังอาจจ จ จ... ล่วงเกิน พระเป็นเจ้า”
หัสดินพูดเป็นคำสุดท้าย ก่อนตาเหลือกกลับ ผิวเผือดกลายเป็นสีขาวอมเทาราวศพแช่แข็ง

“หากข้าคือพระเจ้าจริง ข้าคงมองเห็นใจเจ้าได้...อดีตสหายร่วมตาย” อัคนิปล่อยมือให้ร่างนั้น
ทรุดลงกองเป็นหนึ่งกับตม งานสำเร็จ ได้สมบัติที่ไขว่คว้ามาไว้ในมือ แต่คราวนี้เหมือนไม่ได้อะไรเลย





“อัคนิน้องพี่ ไปไซง่อนคราวนี้พี่มองเห็นจากตาในว่าเจ้าต้องสะบักสะบอมกลับมา
นี่ดูเจ้ายังเดินเหินได้ปกติไม่มีส่วนใดขาดกุดเสียหาย เสียดายบิดายังป่วย แต่ไม่ต้องห่วง
มีคนรายงานผลภารกิจอันยอดเยี่ยมให้ท่านรู้แล้ว”

ศานติมัน เมห์ฮรา ลุกเดินไปตบหลังตบไหล่น้องชายผู้มีสีหน้าอิดโรยอยู่มาก
แม้มีผ้าพันแผลทั่วกายแต่ความแกร่งกร้าวในท่วงท่ามิได้ลดลงเลยยามเมื่ออัคนิก้าวยาวๆ
เข้าสู่โถงประชุมที่เหล่าผู้ดูแลซึ่งเป็นแกนหลักของตระกูลมารวมตัวกัน
รอคอยทายาทผู้นำที่ไปทำงานใหญ่และกลับมานั่งลงสรุปผลทันทีโดยมิเสียเวลาพัก

“ผู้ติดตามตายหมด จะนับว่าทำงานได้เยี่ยมเช่นไร” อัคนิเม้มริมฝีปาก
เขาต้องบอกพี่ชายเรื่องคนทรยศ แต่ไม่ใช่ในที่ธารกำนัลเช่นนี้

“พวกนั้นเต็มใจจะตายในหน้าที่อยู่แล้ว” ศานติมันเอ่ยด้วยอาการสงบสำรวมขึ้น
“ถึงอย่างไรเจ้าก็ทำงานที่ความสำเร็จทำท่าจะเป็นศูนย์ให้เป็นจริง ไม่เรียกว่ามหัศจรรย์หรือ”

“ข้าทำเพราะเจ้าของสมบัติชิ้นที่ข้าไปเอามาคราวนี้เคยช่วยเมห์ฮรา ถือว่าเราชดใช้หนี้หมดแล้ว
ถึงข้าไม่เจ็บปางตายแต่ก็ต้องปะทะรุนแรงกับพวกเมืองแม่ที่มันหวงสมบัติจากแดนอารักขา
เสียยิ่งกว่าจงอางหวงไข่”

“หึๆ ก็เพราะว่าคราวนี้เจ้าไปล้วง ‘ไข่’ จงอางมาจริงๆ น่ะสิ สำคัญที่ว่ามันคือ
ไข่มุกดำศักดิ์สิทธิ์เสียด้วย ของดีอย่างนี้ผู้ที่ชิงมันไปครอบครองไว้คงไม่อยากเสียมันต่อให้ใคร”

“แต่ก็ไม่พ้นสายตาเมห์ฮรา...” อัคนิผ่อนลมหายใจ “แต่หลังจากนี้ งานส่งคืนมันให้เจ้าของ
คงต้องวานท่านพี่ศานติมันกับผู้ดูแลของท่านช่วย เพราะข้าไม่ถนัดเรื่องเจรจา”

“เจ้าชอบงานใช้กำลังมากกว่าหรือ...” ศานติมันสำรวลหยอกเย้าพาให้บรรยากาศคร่ำเคร่ง
ในโต๊ะประชุมคลายลง

อัคนิแย้มริมฝีปากคล้ายแยกเขี้ยวรับถ้อยคำนั้น ใจยินดีที่ได้แบ่งงานสำคัญให้ท่านพี่
เพื่อจะได้สมค่ากับความสำคัญของท่านพี่ศานติมันในใจเขาเอง

“เพราะท่านพี่ศานติมันแท้ๆ เป็นคนติงให้เราขึ้นไปเอาของบนเรือสินค้าฝรั่งเศสในเดือนหงาย
แทนที่จะเป็นเดือนมืด เพราะข้าเพิ่งมารู้ทีหลังว่าคนสำคัญของมันจะกลับมาพำนักหาความสำราญ
อยู่บนเรืออย่างลับๆ ในเพลาแรม หากฝืนเข้าไปโดยเมินเฉยต่อคำเตือนท่านคงถึงตายแน่”


เป็นอีกครั้งที่คำพูดของอัคนิวราซึ่งเป็นที่เคารพยิ่งของทุกคนนำพาสายตาชื่นชมไปสู่ผู้พี่ชาย
และพวกเขาก็ตระหนักได้ว่า ท่านศานติมันมีดีเช่นนั้นจริง นอกจากรักเมห์ฮรา ยังรักใคร่
ห่วงใยน้องชายยิ่งกว่าผู้ใด ในโต๊ะยาวนั้น
จะมีก็แต่เพียงผู้ดูแลชั้นพิเศษอย่างมิตราที่ลอบถอนใจยามมองว่าที่ผู้นำด้วยความกังวล
ท่านอัคนิยังไม่ควรไว้ใจใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในเวลานี้ เพราะแม้ท่านศานติมันจะแลดูโปร่งใส
แต่ด้วยพลังอำพรางของท่านนั้นรู้กันว่าสูงเยี่ยมเทียมเมฆ อาจเป็นหมอกชั้นดีที่จะซุกซ่อนสิ่งใดก็ตามไว้เบื้องหลัง

มิตราเองมีอาวุโสรองจากท่านผู้เป็นบิดาของท่านทั้งสอง และจะต้องยืนหยัดเคียงผู้นำรุ่นต่อไป
จึงคิดคำนึงห่วงใยในเรื่องนี้ไม่สร่างซา ยังจำได้ดีถึงแววตาเจ็บลึกที่อำพรางไว้ยามต้องพ่ายแพ้น้องชาย
เมื่อท่านศานติมันเจริญวัยขึ้น ก็ยิ่งสุขุมแนบเนียนจนเหมือนมิได้พะวงสิ่งใดนอกจากอยากเห็นน้องตน
สง่างามในฐานะผู้นำ
ทว่ามวลเมฆหนักอึ้งยังคงบดบังดวงตาของทุกผู้ที่พยายามมองเข้าไปค้นหาความจริง คล้ายไม่ได้ตั้งใจ
เพราะเป็นปกติของผู้ที่มีพลังอำพรางสูง แต่หากผสมรวมเอาความตั้งใจเข้าไปด้วยเล่า ผู้ใดจะรู้...





“ใครมันบังอาจเอาพรมหนังเสือมาไว้ในห้องข้า ใครกัน !!! ”

เด็กหนุ่มวศินกุมารว่าที่ผู้ดูแลทันได้เห็นพรมผืนงามกำลังหดตัวส่งกลิ่นไหม้คล้ายผมติดไฟ
อยู่แทบเท้านายเหนือ “ขออภัยท่านอัคนิ พวกจากมณีปุระที่มาบูรณาการวังเราทราบว่าท่านโปรดเสือ
จึงได้นำมากำนันไว้นานแล้ว แต่เพิ่งมีคนขนพรมนี่เข้ามาห้องนี้ก่อนที่ข้าจะทันห้าม”

“เพียงรู้ว่าเสือคือสัตว์ที่ข้าโปรด ถึงกับไปถลกหนังมันมาให้ข้าใช้รองบาทา น่าสมเพช”
อัคนิยังคงโกรธเกรี้ยว ไฟของเขากำลังทำลายซากสิ่งมีชีวิตที่สวยงามนั่น
จะเรียกว่าบูชากูณฑ์แทนมันแด่องค์เทวะได้หรือไม่

ใครจะรู้ว่าภายใต้ท่าทีทระนงไม่หวั่นไหว ตอนนี้เขาเหนื่อยล้าจับจิต ไม่ว่าเรื่องอะไร
ที่เข้ามากระทบล้วนจุดไฟติดขึ้นได้ไม่ยาก คนเพียงคนเดียวที่ไว้ใจมีเรื่องปิดบังเขาใหญ่โต
เป็นเรื่องร้ายอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเกิด
สิ่งที่ท่านพี่ศานติมันทำกับอมินตา แม้ว่ามันจะผ่านไปแล้วและเวลานี้นางรอดพ้นไปได้
แต่ย่อมทิ้งร่อยรองมหึมาให้เขาต้องกลบฝัง ทั้งจากสายตาท่านพี่ จากใจตนเองที่จะไม่ให้คิดเสียใจ
กับสิ่งที่ท่านพี่ทำ



แรกนั้นเป็นเขาที่มีใจให้อมินตา ท่านพี่แสดงท่าว่าไม่พอใจวรรณะอันแตกต่าง
แม้เขาจะฉุดนางสูงขึ้นได้แต่ท่านพี่ก็ยังมีท่าทีไม่ยอมรับ นั่นอาจเป็นเพราะแท้จริง
ท่านพี่ศานติมันเองมีใจกับนาง บางทีอาจจะมากเสียยิ่งกว่าตัวเขา

สำหรับเขา นารีคือสิ่งที่ผ่านมาและผ่านไป... มิได้มากมาย แต่ก็มิถึงกับห่างหาย
ด้วยสามารถคุมปราณและธาตุชีวิตที่หลั่งไหลออกจากกายตน จึงไม่มีผู้ใดให้กำเนิดทายาทจากเขา
พี่ชายก็เช่นกัน แต่ท่านพี่กลับพยายามจะให้นางมีกำเนิดทายาทของท่านด้วยจุดประสงค์ที่อมินตา
พยายามบอก แต่อัคนิไม่อยากเชื่อ
ท่านพี่ยังไม่รู้ว่านางที่หนีไปนั้นอุ้มท้องหลานของเขาไปด้วยและตกเลือดเสียระหว่างทาง
ด้วยพลังอำพรางของอมินตาช่างกล้าแข็งเกินกว่าจะมีผู้ใดรู้ว่านางตั้งครรภ์ได้หกเดือน
เขาจึงสนับสนุนให้วศินกุมารพานางหนีโดยตนเองดึงความสนใจพี่ชายเอาไว้
ด้วยความยากลำบากในการเดินทาง อมินตาตกเลือดจนคลอด ยามนางหมดสติ
วศินกุมารส่งทารกน้อยต่อมาให้เขาซึ่งเป็นอา โดยบอกแม่เด็กว่าทารกนั้นได้ตายไปแล้ว

เชื่อแน่ว่าแววตาของอมินตาต้องมีรอยกังขา แต่นางอาจรู้บางอย่าง รู้ว่าเด็กจะปลอดภัยเมื่ออยู่ในมือเขา
และเขาก็ได้ส่งเด็กนั้นต่อไปยังมือที่ตนไว้ใจ

‘ท่านมิตรา เราล้วนหวั่นใจว่าท่านพี่มีแผนบางอย่างกับทารกนี้ หากท่านตั้งใจจะจากตระกูลเราไป
เพื่อทำภารกิจซึ่งท่านเรียกว่ายืนหยัดเคียงข้างโดยอยู่ห่างออกไป คงเป็นการดียิ่งถ้าจะนำเด็กคนนี้ไปด้วย
เด็กผู้ชายที่อมินตาคลอดระหว่างหลบหนี...หลานของข้า
ขอท่านจงรับไว้เป็นบุตรบุญธรรมเพื่อให้เขาได้ใช้สกุลเมห์ฮรา ประหนึ่งทายาทแห่งผู้ดูแลชั้นพิเศษ
แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คือหลานแท้ๆ ของข้า วันหนึ่งเขาจะได้กลับมายังที่ที่ควรอยู่’

‘เขาจะเลือกที่ที่ควรอยู่ด้วยตนเองท่านอัคนิ’

นั่นคือคำที่ท่านมิตรากล่าวทิ้งท้ายเอาไว้ อัคนิยังลำบากใจด้วยไม่กล้าแตกหักกับพี่ชายซึ่งหน้า
ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่มีทางไว้หน้า แต่ด้วยรักพี่ไม่เปลี่ยนแปร แม้อยากต่อว่าแค่ไหน
ว่าทำไมพี่จึงทำเช่นนั้นกับนางได้ลง
ความรักที่ร้ายกาจของท่านทำให้แววตานางที่ข้าเห็นในครั้งสุดท้ายเปลี่ยนไป
จากสดใสกลายเป็นซากที่ไม่รู้ว่านานเท่าใดจะฟื้นคืน


เรื่องอมินตาเขาจะเอ่ยออกไปมิได้เลย ไม่เช่นนั้นนางและหลานของเขาที่แยกไปอีกทาง
จะไม่ปลอดภัยทั้งคู่ ความลับที่เขากับผู้ดูแลจำนวนหนึ่งรวมพลังอำพรางไว้อย่างยากลำบาก
ก็จะไม่ลับอีกต่อไป ท่านมิตราเองมีพลังอำพรางสูง ยังต้องเร้นไปไกลจากรังเมห์ฮราเพื่อปิดบังเรื่องนี้
หากเพียงคำน้อยที่เอ่ยต่อว่า สิ่งทั้งหมดที่เพียรรักษากันมาจะยังประโยชน์อันใด

อาการของบิดาทรุดหนัก มารดาโศกเศร้า พี่ชายคลุ้มคลั่งตามหาสตรีที่หนีหายไป
พร้อมพลอยตาเสือเนตรราชินี เมฆก้อนใหญ่ทะมึนตั้งเค้า แม้หลายคนจะบอกว่าเมื่อเขาขึ้นเป็นผู้นำ
เมห์ฮราจะก้าวสู่ยุคเจิดจรัสยิ่งกว่าสมัยใด แต่อัคนิมองไม่เห็นอนาคตเช่นนั้นเลย

หรือเนตรข้าจะบอดเสียแล้ว




...ในคืนเงียบเหงาบนระเบียงชมดาวเหนือขุนเขา มีเพียงเขากับพี่ชาย
อัคนิเอนกายลงอิงหมอนอย่างอ่อนล้า
“ท่านพี่... ตั้งแต่ข้าโตมาไม่เคยไว้ใจใครนอกจากท่าน แม้มีตาที่สามแต่เราไม่เคยหยั่งถึงใจใคร
แม้คนข้างกาย”

“เจ้าคิดถึงเรื่องของหัสดินที่เล่าให้ข้าฟังเมื่อครานั้นหรือ”

อัคนิหลับตาลง ท่านพี่ นอกจากนั้นข้ายังคิดเรื่องท่านด้วย... เรื่องอมินตาที่ท่านปิดบังข้า
แต่ความรู้สึกรักนั้นเล่าเป็นสิ่งอ่อนไหว ข้ารู้ดีท่านพี่กดเก็บความรุนแรงไว้ใต้ท่าทีสุขุมเยือกเย็นตลอดมา
ข้าไม่อยากไปสะกิดให้ท่านร้าว เพราะข้าเองผิดต่อท่าน ผิดที่ดันเกิดมาเพื่อเป็นผู้นำ แต่ข้าก็
ไม่อาจหลีกทาง เพราะข้าทำทุกอย่างที่ดีที่สุดเพื่อเมห์ฮราเราเพียงเท่านั้น

“ท่านอย่าได้เปลี่ยนไป ขอจงอยู่เคียงข้างข้าเถิดนะท่านพี่ เพียงแต่ท่านเท่านั้นที่ข้าไม่อยากให้ไปไหนไกล”
อัคนิทรงกายขึ้นสบตาพี่ชายตนยามเอ่ยหนักแน่น
เห็นเพียงรอยยิ้มเรียบๆ บนหน้าพี่ ยิ้มอย่างเจียมใจว่าน้องเหนือกว่า

“คงจะไม่ได้ เพราะผู้นำต้องเดินนำหน้า และผู้นำนั้นต้อง มี...คนเดียวเท่านั้น” คนพูดเอ่ยอย่างลำบากใจ

“ข้าจะไม่มีวันทำให้พวกท่านผิดหวังเลย” อัคนิเอ่ยเป็นคำมั่น

“ก่อนนิทราในราตรีนี้ จงมาดื่มกับพี่เถอะ...อัคนิ” ผู้พูดชี้ชวนน้องชายด้วยรอยยิ้มจากใจ


ชั่วขณะที่พี่ชายยื่นแก้วทองคำจุสุราสีสวยใสให้
อัคนิยิ้มแย้มตอบอย่างที่แทบมิมีใครเคยได้เห็นยามเอื้อมมือออกไปรับมันมาดื่มจนหมด

และเขาก็หลับไป
...
..
.


{โปรดติดตามตอนต่อภาคพิเศษ "ฝันแห่งไฟ" }

อสิตา

จำนวนการเข้าชม : 2455

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery