ลิขิตพราย โดย วงแหวนดาวเสาร์ สนพ.อรุณ
ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินทางรอนแรมไปในหนทางมืดมิด
มีเพียงเสียงหริ่งเรไรและหิ่งห้อยนำทาง
เขากำลังหนีจากสังคม ผู้คน มาเพื่อตามหาสิ่งหนึ่งซึ่งถูกซุกซ่อนเอาไว้ในป่าลึก... “บ่อพราย”
ตำนานเล่าขานกันว่าหากใครได้ส่องดูเงาตนเองที่บ่อในคืนเดือนมืด คนผู้นั้นจะมองเห็นสิ่งที่ตนตามหา

พี่นนท์คนใหม่กลายเป็นอีกคนที่เพลงพิณไม่รู้จัก จากผู้ชายขี้แพ้ สุภาพ อ่อนโยน ไม่สู้คน
กลายเป็นกระด้าง ปราดเปรียว สนุกกับชีวิตในเวลาที่ได้เอาชนะทุกสิ่งด้วยแววตาทรงพลังจนน่าขนลุก
ชั่วเวลาไม่กี่เดือนสรานนท์กลับกลายจากคนหมดตัวไปเป็นตากล้องมาแรงที่สุดในขณะนั้น
เขาเปิดนิทรรศการภาพถ่ายชวนพิศวงและดูสูงค่าจนเหล่าเศรษฐีแทบจะเหยียบกันเพื่อแย่งชิงไปไว้ในครอบครอง
ด้วยแรงดึงดูดแปลกประหลาดราวกับไม่ใช่พลังจากน้ำมือมนุษย์
Tags: สรานนท์ เพลงพิณ ธิติ พล กมลณัฐ บ่อพราย

ตอน: บทที่ ๙ พรายปรารถนา (ต่อ-จบบท)

คุณชีจัง – เขียนขยายความในต้นฉบับแล้วนะคะ เรื่องน้ำบ่อน้อย หุหุ ไวน์ก็นับเป็นน้ำ แต่มันน้อยง่ะ

คุณใบบัวน่าร๊ากกก – แฮ่ๆ ขอบคุณค่ะที่มาปลอบ อสิตาก็กลัวน้ำท่วมบ้านอีกรอบจะแย่แล้ว
พรายเรื่องนี้ยังมีอีกหนึ่ง เอ๊ะ หรือว่าสอง *-* เอ๊ะๆๆ

คุณหลิง – หุหุ พี่นนท์จะมาช่วยดูแลน้องเพลง แต่ว่าบรรยากาศกำลังเป็นใจให้พี่นนท์เสียคน

คุณหมูอ้วน – กลัวจะเป็นหนีเสือปะจระเข้ที่ชื่อนนท์ แง้วๆๆๆ

คุณมุนีรัตน์ – ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ ไว้ตรวจงานเสร็จแล้วจะแวะไปอ่านของทุกคนเลย ฮือๆ

คุณเฟอร์ เมห์ฮรา – ง่า พี่นนท์งอกงามเหมือนบัว ก็มันจำเป็นง่ะ อย่าไปคิดภาพที่ไม่เท่แบบนั้นสิ -*-
พรายอีกคน ก็คือ... คือ... แหม ไม่น่าจะเดายากเลยนะ

คุณเลิฟหมวย – นั่นจิคะ ได้ช่วยสาว ได้พาสาวไปส่งบ้าน ยามดึกสงัด ในรถที่แสนจะ......

คุณซาอิ แกะน้อยงุงิหางละมุนละไม – พี่นนท์ขอโต้ดนะเพลง เดี๋ยวจะดูแลอย่างดีเลย ^^…

คุณโกลเด้นซัน – ขอบคุณค่ะที่ช่วยเม้นต์เรื่องไวน์ จะเอาไปเขียนเพิ่มเติมนะ คนอื่นจะได้เข้าใจชัดเจนขึ้น
จิตพรายปู่ก็อยู่กับ...

คุณดารานิล – ขอบคุณที่มาเยี่ยมพี่สาวนะฮัฟฟฟ ยังแก้งานตาปรุอยู่เรยยยย

คุณเมล็ดทานตะวัน – พี่แป้งมาต่อให้แย้ว แหม สนุกจริงป่ะเนี่ย หลังจากตอนนี้เรื่องจะเริ่มเดินไวขึ้นละนะ
รู้สึกที่ผ่านมาเดินเรื่องอึมครึมไปอ่ะ






เมื่อได้รู้ว่าหญิงสาวมาพบปะเพื่อนและจะต้องขับรถกลับไปเองชายหนุ่มก็ตัดสินใจว่า
เขาคงไม่อาจสะกดเธอทั้งอย่างนี้ เพลงพิณกำลังตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกคนแปลกหน้ารวบตัวไว้
เพราะมาลับๆ ล่อๆ ตามหาเขาในความมืด ทั้งยังเป็นทำเลที่คนนอกไม่น่าเข้ามา
ถ้าสะกดเธอตอนนี้ เขาจะปล่อยให้เธอขับรถเองได้ยังไง

“คงไม่สนุกแล้วนะที่จะอยู่ต่อ เอางี้ เพลงโทรบอกเพื่อนว่าขอตัวกลับ เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่ง”



หญิงสาวทำตามอย่างว่าง่าย หากเป็นพี่นนท์แต่ก่อนคงขอความเห็นว่าจะเอาอย่างไร
แต่นี่เขาสั่งเลย จากนั้นก็ลากตัวเธอไปขึ้นรถเหมือนกับผู้ปกครองที่มีหน้าที่ดูแลเด็กเล็กๆ
สรานนท์ปิดดูแลให้เพลงพิณขึ้นนั่ง ก่อนจะขับรถของเธอออกมาจากที่นั่นเงียบๆ

เนื่องเพราะร้านอาหารนั้นอยู่ไกลจากบ้านของเพลงพิณแทบคนละมุมเมืองจึงใช้เวลานาน
กว่าจะถึงบ้าน ในรถนั้นเงียบ มองออกไปยังถนนเห็นใบไม้ปลิวเกลื่อนกลาดส่อเค้า
ว่าพายุกำลังมา แล้วไม่นานฝนห่าใหญ่เม็ดหนาก็ตกลงกระทบกระจกรถ
แสงไฟจากรถคันอื่นสาดจับประกายของหยาดน้ำที่รินไหล อากาศเย็นลงเรื่อยๆ
และเพลงพิณก็เงียบนัก ทั้งที่ใจมีเรื่องอยากถามมากมาย

สรานนท์หันไปพบว่าหญิงสาวไม่ได้หลับ อีกฝ่ายกำลังนั่งกอดตัวเอง
ตาเบิกโพลงไปข้างหน้า เห็นแบบนั้นชายหนุ่มก็ระบายลมหายใจ

“เอ้า เอาไปห่มซะ” มือใหญ่เอื้อมมาคลุมเสื้อตัวนอกที่ยังระอุไปด้วยไออุ่นของตน
ให้ร่างบางคลายความหนาว

เพลงพิณกะพริบตา สัมผัสได้ถึงกลิ่นตัวอุ่นละมุนที่ยังติดมากับเสื้อ
เธอกระชับมันกับตัวแน่นเข้า ก่อนเอ่ยแผ่วเบา

“ตั้งแต่กลับมาจากเมื่อตอนพักงาน เพลงรู้สึกว่าพี่นนท์เปลี่ยนไป”

นั่นไง เพราะความทรงจำอันตราติดฝัง ไม่ว่ายังไงเพลงพิณก็คงรู้สึกขึ้นมาจนได้
ว่าเขาไม่เหมือนพี่นนท์ที่เธอเคยรู้จัก แต่ไม่ว่ายังไง แบบไหน มันก็ยังเป็นเขา
จิตพรายปลดปล่อยตัวตนซึ่งซ่อนไว้ลึกที่สุดออกมา และเขาจะไม่ยอมกลับไป
เป็นคนเดิมอีก...อย่างแน่นอน

“พี่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เพลงไม่ดีใจหรือ”

“ค่ะ แต่ว่าพี่นนท์แทบไม่ยอมให้ใครเข้าถึงเลย ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ไม่ว่าเพลง หรือพี่พล
เรารู้เรื่องของพี่นนท์น้อยมาก อย่างวันนี้พี่นนท์เข้าไปทำอะไรในผับใต้ดิน เห็นมอง
ซ้ายมองขวา แล้วก็ไม่รับโทรศัพท์เพลงด้วย ตอนหลังพี่นนท์ขึ้นมาแล้วก็เดินหายไปในสวน
เพลงไม่รู้ว่าจะตามทางไหนถูก หาเท่าไรก็ไม่เจอ”

“พี่ไม่รู้ว่าเพลงโทรมา”

เขามาทางน้ำ เอาโทรศัพท์พกไว้ได้ที่ไหนกัน เวลาลงน้ำเขาแปรสภาพเสื้อผ้าที่ติดตัวมา
เป็นหนึ่งเดียวกับตนเองได้ พอขึ้นมาก็ทำให้น้ำออกไปหมดจนแห้ง แต่ก่อนนั้นมันก็ต้องเปียก
การแก้ปัญหาอาจทำได้ แต่ไม่ต้องพกโทรศัพท์คงง่ายกว่า ยิ่งไม่มีความจำเป็นจะต้อง
ใช้มันเวลาหลบซ่อนจากสายตามนุษย์ จะบอกเธอยังไง เรื่องที่เขาได้กลายเป็นสิ่งมีชีวิต
ที่แตกต่าง ตั้งแต่ได้จิตพรายมา... “เพลงเคยได้ยินเรื่องสิ่งมีชีวิตจากโลกอื่นไหม”

“อะไรคะ หมายถึงเรื่องมนุษย์ต่างดาวหรือ” ในน้ำเสียงเธอมีแววยิ้ม ไม่ใช่ว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ
แต่เพลงพิณคิดไปว่าเขาจะชวนเปลี่ยนเรื่องคุยมากกว่า

“เปล่า โลก... คนละความหมาย โลกที่อาจซ้อนอยู่ตรงนี้ แต่ไม่ใช่ในแบบของเรา”

“มืดๆ ฝนตก บรรยากาศแบบนี้ พี่นนท์จะหลอกผีเพลงเหมือนตอนเด็กๆ หรือไง”

หญิงสาวไม่รู้เช่นกันว่าทำไมเวลานั้นเธอจึงเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มเย็นๆ ของคนที่กำลังขับรถ
พี่นนท์ก็เป็นคนเดิมนี่เอง... แต่ก่อนเขาชอบหลอกผีเธอจะตาย เขาชอบนักละนิทานจากป่า
เรื่องลึกลับในยามค่ำคืนที่ความมืดโรยตัวลงมา และเวลาแบบนั้นเพลงพิณก็จะฟ้องพี่พล
ว่าเพื่อนพี่รังแกหนูเพลงอีกแล้ว

สรานนท์สะดุ้งนิดหนึ่งกับสัมผัสอ่อนโยน ชายหนุ่มเอื้อมมือขึ้นจับมือเพลงพิณไว้ผะแผ่ว...
รถญี่ปุ่นสีขาวคันย่อมค่อยๆ ชะลอลงจอดข้างทาง จนหยุดสนิทใต้ร่มไม้ที่กำลังถูกพายุฝน
กระหน่ำซัดจนไหวเอนลู

เพลงพิณนิ่งเงียบ คิดว่าสรานนท์มีบางอย่างจะเล่าให้เธอฟัง เรื่องว่าเขาเข้าไปทำอะไร
ในโกดังเหล็กนั่นวันนี้ เขาเกี่ยวข้องยังไงกับสถานบันเทิงที่เปิดขึ้นมาอย่างลับๆ บางที
เรื่องที่พี่นนท์มีเงินขึ้นมาอาจไม่ใช่เพราะมรดกตกทอดจากปู่เพียงอย่างเดียว แต่ไม่ว่ายังไง
หญิงสาวก็เชื่อว่าพี่ชายคนนี้เป็นคนดี เขาอาจจะทำเรื่องแปลกๆ เพราะเหตุผลบางอย่าง
ทว่าคนอย่างเขาไม่มีวันก้าวเดินบนทางผิดหรือทำให้ใครต้องเดือดร้อนแน่



จู่ๆ สรานนท์กลับฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย เขาซบอยู่อย่างนั้นนิ่งๆ ก่อนจะค่อยๆ
หัวเราะเสียงดังขึ้นจนคนข้างกายต้องฉงน

“พี่นนท์เป็นอะไร บอกเพลง...” หญิงสาวเอ่ยร้อนรน กลัวว่าเขาจะร้องไห้ออกมาหรืออะไร
แบบนั้น แต่สุ่มเสียงของเขาก็ดูเป็นการหัวเราะอย่างขันจริงจังเกินกว่าจะคล้ายคนอยากหลั่งน้ำตา


ในบรรยากาศเย็นๆ พลันอบอุ่นขึ้นมาเมื่อมือเล็กบอบบางค่อยๆ ลูบๆ ท้ายทอยคนที่กำลัง
ซบกับพวงมาลัยแผ่วๆ ด้วยไม่กล้าลูบไปถึงผมของเขาด้านบน เพลงพิณเป็นคนหัวสมัย
แต่เสี้ยวความรู้สึกเล็กๆ บอกว่ายังไงเขาก็เป็นพี่ แต่เธอรู้ว่าจับแค่นี้เขาไม่ถือ อาจจะชอบด้วยซ้ำ

น่าสมเพช เขากำลังขำ ที่ตนเองไม่กล้าบอก ไม่กล้าพูดออกไปอย่างที่ใจอยากพูดเลยสักอย่างเดียว

เพลงพิณสะดุ้งเมื่อคนที่ฟุบอยู่เกิดจะผวาเข้ามากอดเธอไว้ จมูกโด่งคมฝังลงแนบชิดข้างแก้ม
มือใหญ่สอดเสยเข้าในพวงผมสีน้ำตาลละมุนสลวย เขากอดเธอกระชับชิด
จนหญิงสาวต้องอุทานออกมา

“พี่นนท์ !!! ”

เม็ดฝนกระหน่ำซัดมาจากทุกทิศทาง ไม่มีใครอื่นสนใจหรือว่ามองเข้ามาในรถที่ตอนนี้
จอดดับเครื่องสนิท และเพราะรถของเพลงพิณคันเล็ก ระยะห่างระหว่างเบาะไม่มาก
ร่างบอบบางของเธอจึงถูกดึงเข้าใกล้สรานนท์ได้ใกล้ชิดนัก

หญิงสาวตกใจจนตัวแข็งในทีแรก ความรู้สึกแปลกประหลาดเข้าจู่โจมจนเพลงพิณไม่กล้าขยับ
เมื่อริมฝีปากที่เย็นเยียบลากไล้จากติ่งหูผ่านพวงแก้ม จมูก ย้ายไปยังแก้มอีกข้าง ก้มลงจรด
ซอกคอ ก่อนคลื่นมาชิดเชยยังปลายคาง ปากของเขาค่อยๆ อุ่นขึ้นทีละน้อย กลายเป็นอุ่นจัด
เมื่อประทับลงจุมพิตแผ่วที่ริมฝีปากเธออย่างลังเล แล้วในวูบเดียวก็กลับครองครองกลีบปากสวย
จนเต็มอารมณ์

เพลงพิณผวา จากที่ตกใจจนทำอะไรถูก แต่อ้อมกอดนั้นกระชับแน่นเกินจะผละหนี
ริมฝีปากของชายหนุ่มเคล้าคลอจนไม่อาจจะทำกระทั่งผละออกเพื่อร้องประท้วง
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงแทบจะทะลุออกมานอกทรวง ความรู้สึกวาบหวามนี่มันอะไรกัน
เธอไม่ได้รังเกียจพี่นนท์เลยสักนิด แต่เสียงหนึ่งยังร้อนรนในใจ ด้วยรู้สึกว่าเขาคือพี่ชายอีกคน
มือขาวบอบางพยายามดึงแขนเสื้อคนตัวโต หมายให้เขาหยุดการรุกราน
แต่สรานนท์ในยามนั้นไม่สนใจอะไรเสียแล้ว...

มือที่อุ่นขึ้นไม่ต่างจากริมฝีปากของคนตัวใหญ่ช้อนใต้ท้ายทอย บังคับให้
เจ้าของร่างบางเงยแหงนขึ้นรับจุมพิตแสนหวาน เมื่อแรกเพลงพิณเงอะงะทำอะไรไม่ถูก
แต่เมื่อธารอารมณ์พัดพาให้ร่างแข็งแกร่งบดเบียดเข้าหาเธอรุนแรงขึ้น
หญิงสาวผู้ยังใหม่กับประสบการณ์ที่เพิ่งพานพบก็ตระหนกที่เขาเร็วเกินไป
มือใหญ่ข้างหนึ่งของสรานนท์เลื่อนลงไปสัมผัสเอวคอดในขณะที่เขาจูบเธอ
นิ้วโป่งไล้เบาๆ กับผิวเนื้อเนียนนุ่มแถวหน้าท้องของคนตัวเล็กซึ่งซ่อนอยู่ใต้เสื้อ
เนื้อเนียนพลิ้ว สัมผัสนั้นส่งให้เพลงพิณสะดุ้ง หน้าคงจะแดงจัดจนใกล้
จะเป็นลมอยู่แล้วในขณะที่รวบรวมแรงผลักสรานนท์ออก

“เพลง...เกลียดพี่หรือ” สรานนท์พูดเท่านั้นแล้วก็พยายามจะจุมพิตหญิงสาวอีก

เพลงพิณเบี่ยงหน้าหนี ด้วยความกระดากอายมากกว่าอื่น มือข้างหนึ่งยันไหล่กว้าง
ของพี่นนท์เอาไว้ อีกข้างทุบต้นแขนเขาไปสองสามทีอย่างไม่ถนัดนักด้วยความใกล้ชิด
ที่มากเกินไป จมูกของชายหนุ่มคลอเคลียลงมาตรงไรผมในขณะเจ้าของร่างน้อยเอ่ยต่อว่า

“พี่นนท์ พี่ชายที่ไหนเขาทำกับน้องสาวอย่างนี้หรือคะ”

คำนั้นเบาแสนเบา คนพูดแทบไม่ได้คิดอะไรตามคำพูด ถ้าเพียงคนฟังตอบมาสักคำ
ว่าอยากเป็นอย่างอื่น

หากแต่คำที่เขาหูกลับไปจี้จุดลึกๆ ในใจสรานนท์เข้าอย่างจัง ลมหายใจของเขาสะดุด
กลัวเกินกว่าอะไรทั้งหมดถ้าอีกฝ่ายจะโกรธ จะหมดสิ้นความนับถือน้ำใจอันสั่งสม
ตลอดเวลายาวนานที่ผ่านมา

ชายหนุ่มมองสบตาซึ้งคลอไปด้วยน้ำตาที่ดูคล้ายใกล้จะหยดมิหยดแหล่ของคนในอ้อมแขน
จนด้วยวาจาจะแก้ตัว แต่แล้วเขากลับพูดออกไปเสียอีกทาง

“พี่ขอโทษนะ เพลง... ลืมเสียได้ไหมเรื่องคืนนี้ ลืมซะว่าพี่ทำชั่วๆ ไว้กับเพลง”
สรานนท์ละล่ำละลักออกไปไม่ได้หยุดคิด กับผู้หญิงอื่น ตอนนี้เขาไม่เคยหวั่น
แต่กับน้องสาวคนนี้เท่านั้นที่ใจคิดจริงจัง เขากลับ...




เมื่อหญิงสาวค่อยๆ แน่นิ่งจนนิทราสนิทลงคาอก แขนแข็งแกร่งผ่อนร่างน้อยลงยังเบาะข้างกาย
มือเขาเกร็งกำพวงมาลัยรถที่อยู่เบื้องหน้าสุดแรงจนเจ็บ ชายหนุ่มถอนหายใจ กระแทกกระทั้นศีรษะ
กับเบาะพิงหลังโดยแรง หลับตาแน่น คิ้วขมวดเข้าหากัน

จะอีกสักกี่ครั้งที่ต้องทำแบบนี้ เขาก็ยังอ่อนแอเท่าเดิม เพราะเธอคือสิ่งสำคัญ! ...มาก ยิ่งกว่าสิ่งใด

กี่ครั้งที่ได้กอด ได้ใกล้ชิดกัน แล้วเขาเองก็ไม่กล้าพอจะรับผลของสิ่งที่ทำไป
ต้องเผลอตัวสั่งให้อีกฝ่ายลืมเลือนเหมือนอย่างวันนี้

สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนฝนตก สายฝนอาจชะล้างมันไปจากใจและความทรงจำของเพลงพิณได้ไม่ยาก
เพราะมันไม่ใช่ประสบการณ์อย่างที่เธอมีร่วมกับเขามานาน อกข้างซ้ายสรานนท์กระตุกซ้ำอีกครั้ง...
แล้วกับใจเขาเองล่ะ ต้องใช้พายุฝนกระหน่ำมามากเท่าไรจึงจะทำให้รอยจูบนี้ลบเลือน



{ โปรดติดตาม… บทที่ ๑๐ การห้ามใจที่ไม่เป็นผล }



อสิตา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.ย. 2555, 09:24:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ต.ค. 2557, 07:38:48 น.

จำนวนการเข้าชม : 1390





<< บทที่ ๙ พรายปรารถนา / กรี๊ด ทำไมเว็บร้างๆ นักอ่านหายไปหนายหมดดดดดด!!!!   บทที่ ๑๐ การห้ามใจที่ไม่เป็นผล >>
อสิตา 9 ก.ย. 2555, 09:39:43 น.
ไม่ไหวละ บทต่อไปต้องจัดของแรง เปลี่ยนการดำเนินเรื่องเป็นแบบถนัดดีก่า


Chii 9 ก.ย. 2555, 09:54:45 น.
"สรานนท์ปิดดูแลให้เพลงพิณขึ้นนั่ง" ??

^^


goldensun 9 ก.ย. 2555, 10:59:22 น.
งงกับประโยคเดียวกันเลย เปิดประตูรถ?
ไม่พูด รุกเลย แล้วบอกให้ลืม ไม่น่าง่ายขนาดนั้นนะพี่นนท์


ดารานิล 9 ก.ย. 2555, 11:43:44 น.
จับกดเลยค่ะ กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


sai 9 ก.ย. 2555, 12:18:49 น.
เอออออพี่นนท์ค่ะช่วยเคลียร์หน่อยจิๆๆๆๆ อย่าหลบเข้ามุมอีกน้าาาาา


lovemuay 9 ก.ย. 2555, 12:57:40 น.
เอ่อ บอกว่าไม่อยากเป็นพี่ หนูเพลงยังดีใจมากกว่าอีก


มุนีรัตน์ 9 ก.ย. 2555, 13:16:42 น.
อืม.......
ดันไปนึกภาพพรายเป็นเอเลี่ยนตัวเปียกๆ = ="


หมูอ้วน 10 ก.ย. 2555, 10:11:32 น.
ปากแข็งทั้งคู่เลยค่าา


silverraindrop 10 ก.ย. 2555, 12:11:12 น.
พยายามตามให้ทันอยู่ค่ะ...เร่ง speed ในการอ่านสุด ๆ เพิ่งจบตอนที่ 4 ...


Zephyr 10 ก.ย. 2555, 18:07:18 น.
พี่นนท์นี่ จะรุกก็รุกเซ่ ทำไรไปแล้วชอบถอยกลับนะ
มันถึงไม่ก้าวหน้าไง สู้พี่พลก็ไม่ได้ ถึงจะไม่ยอมรับ แต่ก็ เนียนๆแบบเบลอๆอ่ะ
ไม่กลับลำด้วย มีแต่พี่แหละ ทำเสร็จบอกให้ลืม สองครั้งแล้วมั้งนะ
พอพี่นนท์พูดถึงตัวนอกโลก ก็....นึกภาพ พี่นนทื หัวดต ตัวลีบ ตาโตๆ สีดำๆ แบนๆเรียวๆ นิ้วยาวๆ มือยาวๆ ตัวเขียว......อืมมม ช่างเป็นพรายที่ ดูไม่จืด จริงๆ


SunSeed 10 ก.ย. 2555, 20:42:16 น.
แอร่กกก ค้างงงงอ่ะพี่แป้ง อีพี่นนท์บทจะรุกก็เร็วซะ แล้วก็ถอยเฉยๆอ่ะ


ameerahTaec 11 ก.ย. 2555, 10:54:02 น.
พี่นนท์รุก คริคริ


ling 11 ก.ย. 2555, 15:51:52 น.
พี่นนท์ไม่เห็นต้องลบความทรงจำน้องเพลงเลย ให้น้องเพลงได้รู้ก็ดีแล้ว


ฮอบบิท 13 ก.ย. 2555, 03:52:04 น.
กว่าพี่นนท์จะปล่อยให้เพลงจำได้ คงจูบจนช้ำไปหลายรอบแหงเลย ร้ายจริง อ้อ เจอคำผิดค่ะ นิ้วโป่งไล้เบาๆ...เป็นนิ้วโป้งใช่ไหมคะ นิ้วโป่งคล้ายๆ นิ้วพี่นนท์บาดเจ็บ
และอีกที่นึง คำที่เขาหูกลับไปจี้จุดลึกๆ ในใจ เอาไม้โทใส่เข้าไปด้วยนะ


silverraindrop 21 ก.ย. 2555, 10:46:57 น.
อ๊ายยยย...พี่นนท์ ทำไมไม่บอกไปหล่ะคะ
ขัดใจม๊ากกกกก


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account