หัวใจไกลคานทอง
พราวพุธสาววัยเบญจเพสกำลังเผชิญเคราะห์ซ้ำ กรรมซัด ต้องแก้ชง ด้วยการหาคู่สมพงศ์มาแต่งงานแก้เคล็ด พร้อมทั้งรีบปั๊มทายาทสืบสกุลพรหมพยากรณ์แบบหัวปี ท้ายปี!!
ถึงไม่เชื่อเรื่องกรรมเก่า แต่ก็ไม่อยากปีนไปอยู่บนคานทองจนวันตาย ดังนั้นการหาลูกเขยเข้าบ้านจึงตกเป็นของหญิงสาวอย่างเลี่ยงมิได้
กระนั้นก็ไม่รู้จะโยนมาลัยรักเลือกใคร? เพราะจู่ๆ เกิดมีรถไฟรักวิ่งมาชนกันถึงสามขบวน!!!
เอกลักษณ์ ท่านประธานสุดหล่อผู้เป็นดั่งชายในฝัน
สิงห์นักบิด ธงทิว เทพบุตรแห่งความโชคดี
และพี่ชายข้างบ้าน ดรณ์ เจ้าของร้านขนมหวาน
ในภารกิจที่ต้องใช้ความโสดเป็นเดิมพัน ใครกันหนอที่จะช่วยปลดล็อคหัวใจพราวพุธลงจากคานทอง เฮ้อ...งานนี้คนสวยเลือกได้ปวดตับจริงๆ
ลงก่อนวางแผง ต้น พย.2555 นี้ครับ
ถึงไม่เชื่อเรื่องกรรมเก่า แต่ก็ไม่อยากปีนไปอยู่บนคานทองจนวันตาย ดังนั้นการหาลูกเขยเข้าบ้านจึงตกเป็นของหญิงสาวอย่างเลี่ยงมิได้
กระนั้นก็ไม่รู้จะโยนมาลัยรักเลือกใคร? เพราะจู่ๆ เกิดมีรถไฟรักวิ่งมาชนกันถึงสามขบวน!!!
เอกลักษณ์ ท่านประธานสุดหล่อผู้เป็นดั่งชายในฝัน
สิงห์นักบิด ธงทิว เทพบุตรแห่งความโชคดี
และพี่ชายข้างบ้าน ดรณ์ เจ้าของร้านขนมหวาน
ในภารกิจที่ต้องใช้ความโสดเป็นเดิมพัน ใครกันหนอที่จะช่วยปลดล็อคหัวใจพราวพุธลงจากคานทอง เฮ้อ...งานนี้คนสวยเลือกได้ปวดตับจริงๆ
ลงก่อนวางแผง ต้น พย.2555 นี้ครับ
Tags: เขมปัณณ์,หัวใจไกลคานทอง,บุพนิมิต
ตอน: บทที่ ๓ ช่วยเก็บผ้าเช็ดหน้าให้ฉันที
บทที่ ๓ ช่วยเก็บผ้าเช็ดหน้าให้ฉันที
พราวพุธรู้สึกเหมือนมีคนแอบดูหล่อนอยู่ใกล้ๆ ครั้นกวาดตามองไปรอบงาน จึงพบสายตาเจ้าชู้ยักษ์จากหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ เห็นแบบนั้นเลยเกิดอาการขวยเขิน แก้มนวลแดงระเรื่อ มือไม้พันกันยุ่ง ไม่บ่อยนักหรอกที่สาวอวบจะเป็นที่ต้องตา ต้องใจผู้ชายหลายคนเช่นคืนนี้
ร่างระหงในชุดราตรีสั้นสุดเก๋ เดินเฉิดฉายผ่านไปหลายโต๊ะ พราวพุธอมยิ้ม ก้าวเข้าไปในส่วนปาร์ตี้สาวโสด ข้างในเป็นโถงโล่งเพดานสูง ตบแต่งด้วยลูกโป่งสีขาวสลับฟ้าอ่อน จัดซุ้มดอกไม้สำหรับถ่ายรูป อาหารเน้นขนม
ไทยสไตล์โมเดิร์น พราวพุธเขม่นมองขนมเหล่านั้นอย่างสงสัย เมื่อเห็นชื่อ ‘แก้วตาขนมไทย’ อารมณ์ขุ่นมัวก็พลุ่งขึ้น
เอ...นายดรณ์หัวเหม็นตามมารังควานถึงนี่เลยหรือ หล่อนพอจะเดาออกแล้วว่าที่รู้สึกเหมือนถูกใครแอบมอง คงมาจากสายตาหนุ่มข้างบ้านจอมยียวน นายดรณ์ พุ่มดอกรัก นั่นเอง
จากนั้นพราวพุธเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้รางๆ ถึงคืนนี้จะหลบคุณพี่ๆ ออกมาอวดความสวยได้ แต่ยังไม่พ้นสายตานักสืบข้างบ้านอย่างดรณ์
นึกแล้วต้องแปลกใจ ปกติงานหรูหราเต็มไปด้วยลูกคุณหนู และเซเลบบริตี้ ไม่ค่อยถูกจริตเขา เพราะคนที่มีความ
คิดสุดโต่ง มองในมุมต่างอย่างดรณ์ ชอบวาดฝันว่าขนมที่เขาปั้นแต่งคือศิลปะชิ้นเอก ดังนั้นคนที่คู่ควรจะลิ้มรสมือเขาต้องให้เกียรติเขาด้วย ดรณ์มีความคิดเป็นของตัวเองเช่นนี้ ขนมของเขา จึงจัดอยู่ในประเภทกินอิ่มท้อง มองแล้วสุขใจ
และหลายครั้งที่หล่อนมักได้ยินเขาพูดกรอกหูว่า ‘แก้วตาขนมไทย คุณค่าที่คุณคู่ควร’
หญิงสาวชะเง้อออกไปนอกกระจก ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าร่างสูงเพรียวซึ่งยืนหลบมุมอยู่ลานด้านนอกนั้น คือดรณ์
ร้อยวันพันปีไม่ออกมาท่องราตรี แล้วนี่อะไรดลใจหนอ เขาถึงได้มาโผล่อยู่ตรงนี้
หน็อยแน่ะ ...ตามมาคุมถึงนี้เลยนะนายมาเฟียขนมหวาน!!
บัวบูชามองสาวสวยซึ่งทำหน้าตูม ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดเคืองใจ จึงถามหล่อนว่า
“หิวหรือไง...ดูทำหน้าเข้าสิ ตั้งท่ายังกับจะฟาดของหวาน ให้ราบเป็นหน้ากอง เชียว”
“เปล้า! ขนมข้างบ้าน กินจนเบื่อแล้ว ของหวานกินมากก็อ้วน” พราวพุธไหวไหล่น้อยๆ หล่อนก้าวฉิวผ่านเข้านั่งโต๊ะด้านในสุด
บอดี้การ์ดซึ่งยืนคุมอยู่ในงาน วางสีหน้าขรึมให้สองสาว แต่สายตานั้นพราวระยับ
“โก้จริ้ง มีพี่เบิ้มมาคุมด้วย” ว่าแล้วยกมือโบกทักทายพวกเขา สองหนุ่มที่ยืนมาดเข้มอยู่จึงโค้งศีรษะลงเล็กน้อยทักทายแม่สาวพราวเสน่ห์
“แขกวีไอพีของคุณเอกมาเพียบ ต้องปลอดภัยไว้ก่อนละ” บัวบูชาพูดเหมือนมีเลศนัย แต่คนซึ่งกำลังหงุดหงิดใจ ไม่ทันได้สังเกต!
“พราวว่าเปลี่ยนจากปาร์ตี้สละโสด เป็นงานเปิดตัวคุณเอกต้อนรับตำแหน่งใหม่ ดีกว่ามั้ย” พราวพุธได้ข่าวซุบซิบจากคนในออฟฟิศว่า เอกลักษณ์จะเข้ามาบริหารงานในโรงงาน จึงไม่แปลกที่คนมาร่วมงานส่วนหนึ่งจะเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ พราวพุธคุ้นหน้าพวกเขาในงานเลี้ยงประจำปีของบริษัทเทพวัฒนาไพศาล หลายคนเป็นลูกนักการเมืองดัง
“เจอแฟนคลับคุณเอกตัวจริงแล้วไหมละ มีพรายกระซิบหรือไงจ๊ะ ถึงรู้ว่าคุณเอกจะเข้ามาบริหารที่โรงงาน”
“...ลืมอะไรไปหรือเปล่า พราวนามสกุล พรหมพยากรณ์นะ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ” พราวพุธหัวเราะคิก ชอบใจนามสุกลตัวเองก็ตอนนี้
“จ้ะ คุณผู้หญิงตระกูลซิกซ์เซ้นส์” บัวบูชาลอบถอนหายใจ เมื่อพูดถึงการเข้ามาบริหารงานของเอกลักษณ์ หลายสิ่งคงต้องเปลี่ยนแปลง ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายขายที่เธอพึ่งได้รับมาอาจจะสั่นคลอน!
ทิศทางการทำงานของเอกลักษณ์ยากจะเดาเกมได้ ว่าจะมาไม้ไหน เท่าที่รู้เขาเป็นนักบริหารยุคใหม่ ที่ถือคติ ‘ใจซื่อ มือสะอาด’ แค่นี้ก็ต้องระวังตัวมากขึ้นแล้ว
เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นที่หน้าผากบัวบูชา ใจกระหวัดถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านพ้น รู้สึกว่าขนลุกซู่ จนต้องกอดอกไว้แน่น
“คิดๆ ไปแล้ว อะไรมันก็เร็วมากเลย พราวป่วยแค่อาทิตย์กว่าๆ บัวได้เป็นผู้จัดการฝ่ายขาย แถมคุณเอกยังยอมตามใจคุณพิมพา เข้ามาบริหารโรงงานอีก หรือว่า มันมีอะไรมากกว่านี่นะ จะว่าไปตั้งแต่ต้นปีคนเข้า-ออกบริษัทเราไม่น้อยเลยนะ”
พราวพุธถามด้วยความสงสัย หล่อนทำงานมาระยะหนึ่งแล้ว มองเห็นปัญหาหลายสิ่ง โดยเฉพาะอำนาจในฝ่ายบริหารที่เล่นพรรคเล่นพวก และเรื่องที่เป็นปัญหามาตลอดคือการทุจริต !!
บัวบูชาไม่ชอบใจที่พราวพุธพูดถึงเรื่องการเข้ามาทำงานของเอกลักษณ์นัก เพราะมันหมายความว่าชัยชนะเจ้าบ่าวของเธอต้องถูกลดบทบาทลงไปโดยปริยาย อีกอย่างความเปลี่ยนแปลงที่กำลังจะเกิดขึ้นในระยะเวลาอันใกล้นี้ ส่งผลกระทบต่อเธอโดยตรง
“อย่าพูดเรื่องเครียดๆ เลย มาสนุกกันให้เต็มที่ดีกว่า เราตั้งใจสวยกันขนาดนี้ อย่าเอาเรื่องอื่นมากวนใจเลยนะ”
บัวบูชาหันความสนใจไปที่ช่างภาพที่เดินเข้ามาขอถ่ายรูปเธอ พราวพุธซึ่งยืนเคียงกันรีบชูสองนิ้ว ‘แอ๊บ’ เป็นสาวหวานน่ารักเอียงแก้มชิดบัวบูชา
“...อีกหน่อยคงเห็นบัวในงานคนใหญ่ คนโตบ่อยๆ คราวนี้แหละ ดังสมใจบัวแล้วละ” พราวพุธคิดถึงอดีตที่บัวบูชานั้นเคยใฝ่ฝันว่าอยากเป็น ดารา นางแบบ เธอวิ่งประกวดหลายเวที แต่จนแล้วจนรอดไปไม่ถึงฝันด้วยนามสกุลไม่ดัง และยังชอบมีเรื่องกับแมวมองอยู่เนืองๆ
“เกินไปแล้ว บัวแค่โชคดีได้แต่งงานกับเฮียชัย ไม่กล้าไปแข่งเซเลบฯ ดังๆ หรอก” ถึงจะพูดแบบถ่อมตน แต่สาวโชคดีที่ได้ตกอยู่ในถังข้าวสารอย่าง บัวบูชาก็ยิ้มย่อง ใครจะคาดคิด จากผู้หญิงที่มีฐานะปานกลาง มีบุญหล่นทัพได้เป็นสะใภ้ตระกูลเทพวัฒนาไพศาล ถึงชัยชนะไม่ใช่ลูกชายคุณพิมพาแต่ขึ้นชื่อว่า เป็นคนในตระกูลนี้ เธอก็ดูดีมีภาษีกว่าผู้หญิงเดินดินทั่วไป
“...ดูสิขนาดไม่อยากดัง แต่นักข่าวรุมถ่ายรูปขนาดนี้...พราวอิจฉาจริ้ง”
“ไม่ต้องมาอิจฉาเลย คืนนี้เป็นคืนของพราวนะจ๊ะ ไหนๆ ออกมาจากบ้านผีสิงได้ทั้งที พราวน่าจะทิ้งผ้าเช็ดหน้า เลือกหนุ่มๆ ไว้เป็นสารถีคอยขับรถส่งสักคนดีมั้ย”
“เซี้ยวจริง ขืนทำแบบนั้น คุณพี่ๆ ได้ไล่ตะเพิดออกจากบ้านไม่ทันนะซี” พราวพุธหน้าร้อนผ่าว รีบบอกปัดเป็นพัลวัน ผิดกับในใจนึกสนุกอย่างที่บัวบูชาบอก
“แหม บ้านนี้แปลกกันจริง อยากได้ลูกเขย แต่กลัวผู้ชาย!”
“ไม่ได้กลัวนะ ก็แค่...”
พราวพุธไม่รู้จะตอบอย่างไร ตัวหล่อนไม่ได้กลัวผู้ชายสักนิด แต่การที่จะมีคนพิเศษสักคนไม่ใช่เรื่องง่าย แถมคนที่หล่อนคิดว่า ‘ใช่’ คือบุรุษในฝันของสาวๆ เมื่อเป็นอย่างนี้ ถึงจะทิ้งผ้าเช็ดหน้าไว้สักร้อยผืน ก็ไม่รู้ว่าจะถึงมือคุณเอกลักษณ์ เทพวัฒนาไพศาล หรือเปล่า
“เอ๊ะๆ ทำหน้าแบ๊ว ไม่รู้ ไม่ชี้แบบนี้ แสดงว่า มีกิ๊กซ่อนเอาไว้ละซี เป็นคุณหมอ หรือ บุรุษพยาบาลที่ไหนยะ” บัวบูชาเอ่ยติดตลก พราวพุธนอนป่วยอยู่โรงพยาบาลหลายวัน หล่อนอาจปิ๊งคุณหมอหนุ่มๆ เข้าก็เป็นได้
“บ้า! คุณหมอที่ไหน พราวโสดมาตั้งหลายปีแล้ว บัวก็รู้…”
“ระวังเถอะ ปล่อยให้โสดอย่างนี้ เดี๋ยวได้ปีนขึ้นคานตามคุณพี่ๆ ไปหรอก”
“ไม่มีทาง!” พราวพุธเสียงเขียว ทำตาพองจนคนที่ยืนมองหัวเราะเสียงใส
“ไม่มีทางนี่หมายถึง ไม่มีทางสลัดความโสดทิ้งได้ใช่ไหมจ๊ะ”
พราวพุธเตรียมกรี๊ดใส่ แต่อีกฝ่ายตัดบทด้วยการชี้ไปที่กลุ่มเจ้าภาพซึ่งถูกล้อมหน้าล้อมหลังด้วย ช่างภาพ และสาวสวย ในขณะนั้นเอกลักษณ์ก้าวเข้ามาในงานพร้อมชัยชนะซึ่งตอนนี้เป็นได้แค่ตัวประกอบ
“เฮ้อ...คนดังอย่างคุณเอก พราวคงได้มองดูไกลๆ เป็นแค่คนนอกสายตา”
“เพ้ออีกแล้ว...สาวน้อยร้อยชั่ง” บัวบูชาจับต้นแขนกลมกลึงของสาวอวบขึ้น ตั้งใจให้หล่อนโบกทักทายเอกลักษณ์ กับชัยชนะ
“อย่างพราวจะมีอะไรไปสู้ คนสวยพวกนั้น หุ่นอย่างกับนางแบบ แถมเป็นคนดังด้วย” หล่อนพูดถึง ผู้หญิงที่เอกลักษณ์ควงอยู่ ซึ่งเป็นสาวงามมาดนางพญา
“จะไปสนใจทำไม พวกนั้นแค่ คู่ควง คูขา รับรองได้ว่าคุณเอกเค้าไม่เลือกหรอกจ้ะ ตอนนี้มีคำสั่งลงมาสะใภ้ใหญ่ของคุณพิมพา ต้องเป็นคนที่คุณแม่ปลื้มเท่านั้น ข้อนี้สำคัญมั่กๆ” บัวบูชาเน้นท้ายประโยคหนักแน่น
“เอ คุณพิมพาจะคลุมถุงชนให้คุณเอกอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ได้หมายความแบบนั้น ต้องเรียกว่า จับคู่ให้ลูกชายถึงจะถูก”
“คนรวยก็อย่างนี้ ความรักไม่ใช่แค่เรื่องคนสองคน”
“แน่นอนจ้ะ เหมือนบ้านพราวไง เลือกมากทั้งตระกูล”
“เอ๊ะ จะมาแขวะพราวทำไม”
“มันจริงนี่นา สองบ้านนี้ เลือกลูกเขย ลูกสะใภ้เข้าบ้านที ต้องถูกใจคนทั้งตระกูล!”
“ทำไงได้ กฎที่บ้านมันมีอยู่ว่า เลิฟมี ต้องเลิฟแฟมิลี่ฉันด้วย!”
“จ๊ะ แต่งงานกับพราวยังไม่พอ ต้องแต่งกับวงศาคณาญาติหลอนๆ ของพราวด้วยใช่ไหม”
พราวพุธค้อนขวับ ขัดใจบัวบูชา แต่เธอทำเป็นไม่สนใจ พูดต่อไปว่า
“…เฮียชัยเล่าให้ฟังว่า คุณเอกเคารพและรักคุณพิมพามาก เขาเป็นแฟมิลี่แมนตัวจริง ตั้งแต่กลับมาจากต่างประเทศก็ตั้งทีมฟุตบอล วางแผนสร้างห้างขายอุปกรณ์ก่อสร้างใหญ่โต แล้วนี่ยังจะมาบริหารงานที่โรงงานแบบเต็มตัวอีก ทำงานเยอะอย่างนี้ไง ถึงไม่มีเวลาดูแลหัวใจตัวเอง”
“ปัญหาคนรวยละสิ”
“คงงั้นละ เท่าที่รู้ คุณเอกยังไม่ถูกใจใครมากกว่า แต่น่าแปลกเห็นจ้างสถาปนิกไปเนรมิตบ้านชายหาดไว้เป็นเรือนหอ ใช้เงินไปหลายสิบล้านเชียวละ ทั้งที่ยังไม่เห็นวี่แววเจ้าสาวเลย”
“น่าอิจฉาผู้หญิงคนนั้นจัง ได้อยู่กับเจ้าชาย ครองคู่กันชั่วนิจนิรันดร์…”
พราวพุธคิดถึงดวงหน้าเอกลักษณ์ แล้วจบลงที่ป้ายโฆษณาของเขาซึ่งหล่อนขับรถชนเมื่อเช้านี้
เส้นขนานระหว่างเขากับหล่อนจะมีสิทธิวิ่งมาบรรจบกันไหมนะ...
“เออ มีเรื่องลุ้นสำหรับสาวโสดอย่างพราวด้วย ตอนนี้คุณพิมพากำลังหาลูกสะใภ้เข้าบ้าน ท่านเชื่อเรื่องดวงกับคู่สมพงศ์มาก เซเลบฯ ดังๆ เลยพยายามตามติดคุณเอกแจ เห็นว่าเนื้อคู่คุณเอกต้องเป็นสาวผิวขาว รูปร่างสมส่วนเป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดคุณเอก แบบเพื่อนร่วมงาน เพื่อนคู่คิดอะไรทำนองนี้...”
บัวบูชาพูดไปก็ยิ้มไป เธอเห็นพราวพุธขวยอาย หล่อนคงนึกเข้าข้างตัวเองว่าผู้หญิงของเอกลักษณ์อาจเป็นสาวอวบหน้าตาจิ้มลิ้ม คนนี้
สองสาวหัวเราะชอบใจได้ประเดี๋ยว ร่างผอมสูงของจุ๋มจิ๋มก็ก้าวเข้ามาแสยะยิ้ม แล้วทิ้งระเบิดใส่ตูมใหญ่
“ต้าย นึกว่าจะหาชุดคลุมท้องไม่ได้เสียแล้ว ฮิๆ” จุ๋มจิ๋มโยงประเด็นเรื่องน้ำหนักตัวที่ขยับขึ้นของพราวพุธมาล้อเลียน ถึงจะพูดไม่จริงจังอะไร แต่น้ำเสียงและท่าทางของเธอนั้นบ่งบอกว่าต้องการหาเรื่อง
จุ๋มจิ๋มเห็นสองสาวตั้งแต่ก้าวเข้ามาในงาน เธอคันปากยิบๆ อยู่นานสองนาน พอสบโอกาสจึงปรี่เข้ามาทักพอให้หอมปากหอมคอ สาวใหญ่มองไปที่พราวพุธ สะดุดตาตรงเข็มกลัดหงส์ซึ่งมีประกายระยิบระยิบจับตา จึงหันไปกระซิบลูกน้องคนสนิทว่าเข็มกลัดนั้นคงเป็นเพชรเก๊ พลอยเทียม
“ของเก่าประจำตระกูลค่ะ ไม่ได้ซื้อตามแผงลอย ที่บ้านไม่นิยมของแบกะดิน! ” พราวพุธยิ้มเย็น
“แล้วแต่งตัวโป๊ เป็นดาวยั่วขนาดนี้ ไม่กลัวคุณพี่ๆ เอ็ดเอาหรือน้องพราว เห็นตอนแรกนึกว่า โคโยตี้จะมาเต้นจ้ำบ๊ะ” หยุดเรื่องเข็มกลัดได้ เธอก็ยกเอาการแต่งตัวพราวพุธมาพูดให้เจ็บใจ
“ คุณพี่จุ๋มก็แต่งตัวตามอายุดีนะคะ ดูคลาสิกมาก…”
“ อย่างพี่จะเปิดหน้าเปิดหลัง คงดูไม่งามหรอก คนที่บ้านเค้าขี้หึงมากค่ะ” จุ๋มจิ๋มตอบกลับด้วยคำพูดนิ่มๆ แต่เชือนใจคนโสด คิดดูสิขนาดจุ๋มจิ๋มรูปร่างผอม ผิวเข้มปานนี้ยังมีสามีเป็นตัวเป็นตน แล้วหล่อนละ สาวสวย ครบเครื่องทำไมยังไร้หมู่ภมรมาดอมดม!
“ จริงเร้อ...บัวนึกว่า ไม่มีอะไรจะโชว์เสียอีก” บัวบูชาชิงเอ่ยแทรก พอเห็นอีกฝ่ายเนื้อเต้น จึงรีบจูงมือพราวพุธสืบเท้ายาวๆ ห่างไป “ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนนะ คุณบัวพูดอย่างนี้พี่ไม่ยอมจริงๆ ด้วย” จุ๋มจิ๋มแว้ดเสียงดัง
“ ใครเชิญยายจุ๋มจิ๋มมาน่ะบัว ไหนว่าปาร์ตี้สละโสดเฉพาะกลุ่มไง ปล่อยป้ามาป่วนแบบนี้หมดสนุกกันพอดี” พราวพุธทำหน้าเซ็ง แค่เห็นหน้าคนที่ไม่ถูกชะตากันงานปาร์ตี้ก็เหมือนจะกร่อยลง
“แผนนี้ คงเป็นฝีมือคุณพิมพาตามเคย ใช้ยายพี่จุ๋มมาคอยจับตาบัวกับเฮียชัย แถมเลือกมาถูกคนด้วย คนอย่างยายพี่จุ๋ม เรื่องจับผิดคนอื่นนางเก่งเป็นที่หนึ่ง” บัวบูชาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
จากนั้นชัยชนะก้าวเข้ามาถึงสองสาวได้ทันจังหวะพอดี จุ๋มจิ๋มจึงหยุดกึกแต่มิวายเบ้ปากใส่พวกเขา
ว่าที่เจ้าบ่าวโอบเอวบางไว้หลวมๆ เชยคางบัวบูชาขึ้น แล้วยื่นปากหมูแกล้งทำเป็นจูจู๊บเธอ พลอยให้คนโสดสนิทอย่างพราวพุธร้อนวูบวาบ ขวยเขินการแสดงออกที่ชวนหวามใจ
“ทำอะไรอายสาวน้อยคนนี้บ้างนะคะ ตาจะเป็นกุ้งยิงแล้ว” พราวพุธเสียงสั่นทีเดียว
“ทำไงได้ละน้องพราว คนกำลังอินเลิฟ เจ้าสาวเฮียก็สวยขนาดนี้” ชัยชนะโอบไหล่คนรัก เตรียมจะพาไปแนะนำตัวกับก๊วนหนุ่มๆ ด้านนอก
“ ไปน้องพราว เพื่อนเฮียอยากรู้จักลูกสาวตระกูลพรหมพยากรณ์ใจจะขาดแล้ว” ชัยชนะชวนหญิงสาว
พราวพุธหน้าซีดเผือดทันที ไม่รู้ว่าชัยชนะแกล้งแหย่หล่อนหรืออย่างไร แต่การเอ่ยถึงตระกูลหล่อนนั้น ทำให้หญิงสาวหัวหมุนติ้ว จู่ๆ ดวงหน้าของคุณพี่ๆ ก็ลอยขึ้นมาให้เห็นพลอยให้ความกล้า ความมั่นใจหดหาย ที่สำคัญเบื้องหน้าตอนนี้ มีร่างของเอกลักษณ์ยืนอยู่
“นั่นคุณเอกมีสาวคนใหม่ ตั้งแต่เมื่อไหร่น้า” บัวบูชาพูดยั่วพราวพุธให้หันไปสนใจ สาวข้างกายเอกลักษณ์
“ไม่ใช่กิ๊กพี่เอกหรอก นั่นนางแบบที่จะมาถ่ายโฆษณากับปฏิทินประจำปีไง” ชัยชนะยิ้มกว้าง เขาชอบมองของสวยงามอยู่แล้ว โดยเฉพาะผู้หญิงสวย
“นี่แน่ะ ทำตาเยิ้มเชียวนะ” บัวบูชาหน้างอ แต่ก็ดึงหูชัยชนะเตือนสติเบาๆ
“โอย แต่ยังไง ก็ไม่มีใครสวยเท่าบัว และน้องพราวหรอกจ้ะ ข้อนี้เฮียเอาหัวเป็นประกัน...ไปกันเถอะไปหว่านเสน่ห์ให้ หนุ่มๆ พวกนั้นหัวใจวายกันเล่นๆ” ชัยชนะควงบัวบูชาก้าวออกไป แต่พราวพุธไม่ยอมขยับตาม หล่อนเห็นเอกลักษณ์เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ๆ จึงได้แต่มองซ้ายขวา หาหลักกำบังให้ตัวเอง
“เฮียชัย...พราวรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอออกไปสูดอากาศข้างนอกแป๊บนึงนะคะ...มันจะอ้วก!” หญิงสาวเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนหน้าผาก ใจหล่อนเต้นระส่ำ ผู้ชายในฝันปรากฏตัวอยู่ใกล้แค่เอื้อมถึง แต่จู่ๆ อาการปอดแหกก็พุ่งชนอย่างแรง
“เสียมารยาทน่ะพราว คุณเอกเดินมานู้นแล้ว จะหลบไปไหนอีก” บัวบูชาเอ็ดเพื่อนไม่จริงจังนัก แต่ก็หันไปยกมือไหว้เอกลักษณ์ซึ่งหันมามองเธอพอดี
“เอาน่า...น้องพราวคงไม่สบายจริงๆ นั้นแหละ ถ้างั้นขอตัวก่อนนะจ๊ะ” ชัยชนะไม่อยากขัดใจหล่อน เขาจึงจับมือว่าที่เจ้าสาวเดินเคียงกันไปต้อนรับเอกลักษณ์
////////////////////////////////////
พราวพุธออกมาสูดอากาศด้านนอกอาคาร อยู่เงียบๆ ตามลำพังได้ไม่นาน ก็ต้องเสียอารมณ์อย่างหนัก เมื่อชายหนุ่มร่างสูงเพรียวส่งเสียงหัวเราะหึๆ กวนประสาท
ดรณ์ทำหน้าที่ราวกับอาจารย์ฝ่ายปกครองที่ยืนตรวจการแต่งตัวของนักเรียนหน้าประตูโรงเรียน เขาส่ายหน้าน้อยๆ และมองชุดราตรีสั้นของหล่อน อย่างตำหนิ
“อุ๊ย นึกว่าใคร” พราวพุธค้อนวงใหญ่ให้เขา อยากจะทำตัวดีๆ อยู่หรอกแต่พอคิดถึงสารพัดวีรกรรมที่เขาทำแสบไว้ หล่อนก็คอแข็งขึ้นมา
“หายป่วยแล้วนี่ ถึงได้ออกมาเที่ยวดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้” ดรณ์เก๊กมาดดุ เหมือนเป็นพี่ชายหล่อนอีกคน
“พราวไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ทำไมจะออกจากบ้านไม่ได้”
“อ้าว ได้ข่าวว่านอนป่วยเป็นปลาพะยูนเกยตื้นหลายวัน พี่ตั้งใจไปเยี่ยมเหมือนกัน แต่ติดที่งานยุ่ง เออ…หายป่วยก็ดีแล้ว จะได้เลิกเหงาปากเสียที” เขายียวน ปากนั้นดุแต่สายตากลับตรงกันข้าม เพราะมันกำลังยั่วล้อหล่อน
“เอ๊ะ...ว่าใครเป็นปลาพะยูน” พราวพุธอยากจะพุ่งเข้าไปจับปากบางๆ ของเขาเย็บติดกันให้สนิท
“เปล๊า จริงๆ แล้วไม่ใช่พะยูนหรอก น่าจะเป็นน้องแปร๋นๆ ต่างหาก” เขายิ้มตรงมุมปาก ด้วยความเอ็นดูหล่อนหรอกจึงเห็นว่าพราวพุธเป็น ปลาพะยูนบ้าง เป็นน้องช้างบ้าง
“อีพี่ดรณ์!” หล่อนกรี๊ดเสียงดังอย่างลืมตัว
“จ๋า” เขาลากเสียงหวานรับคำหล่อน
“อย่ามากวนใจนะ ย้ายก้นกลับบ้านเลย พราวโกรธจริงๆ ด้วย” หล่อนผลักอกกว้างแรงๆ แล้วเดินเลี่ยงจากเขาไป แต่ดรณ์ก็ก้าวตามมาติดๆ
เขาคว้าข้อมือหล่อนไว้ ออกแรงบีบเพื่อไม่ให้หล่อนขัดขืน
“ปล่อยนะพี่ดรณ์ มาจับพราวไว้ทำไม”
“พี่เป็นห่วงนะสิ ออกมาเที่ยวแบบนี้มันไม่ปลอดภัยรู้ไหม” เขาพยายามปลอบหล่อน
“ฮึ ถ้าพราวจะไม่ปลอดภัย ก็น่าจะมาจากพี่ดรณ์มากกว่า โอย...เจ็บนะ” หล่อนใช้อีกมือหยิกเนื้อตรงเอวเขาแรงๆ เขาหน้าแหย เจ็บจี๊ดแต่ยังฝืนทน เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผลหล่อนเลยใช้ส้นสูงเหยียบลงที่เท้าชายหนุ่มแทน
ดรณ์สะดุ้งโหยง ถอยห่างสาวจอมเหวี่ยงไปหนึ่งช่วงตัว
“ทำบุญบูชาโทษจริงๆ รู้อย่างนี้ ไม่ห่วงก็ดีหรอก” เขาทำเสียงเศร้า
“อ๋อ นี่คงไปรับปากพี่พบไว้ละสิ ว่าแล้วเชียว อย่างพี่ดรณ์มีหรือจะออกมา ป้วนเปี้ยนงานหรูๆ แบบนี้ ให้ดีก็มุดอยู่แต่ในครัว ผสมสูตรขนมพิลึกๆ ไว้หรอกขายเด็กสาวๆ” พราวพุธจี้ใจดำเขาสำเร็จ
“เฮ้ย...คิดได้แค่นั้นเหรอพราว โลกแคบไปแล้วนะเรา”
“โอย น่าเบื่อจริง เอาละ พี่ไปอยู่กับขนมของพี่เถอะ คอยดูนะ ถ้ามีใครกินแล้ว ท้องเสียได้เข้าโรงพยาบาล พราวนี่ละจะประกาศให้คนเขารู้ว่า ร้านพี่ดรณ์ไม่ได้มาตรฐาน ขายของไร้คุณภาพ”
ดรณ์ส่ายหน้าระอา ปกติก็พอจะคุยกับพราวพุธรู้เรื่อง แต่นั่นมันนานหลายปีแล้ว ตั้งแต่หล่อนเริ่มเป็นสาวก็มีคนเริ่มจับคู่ให้พวกเขา เธอจึงมีท่าทางผิดแผกไป กลายเป็นว่าเห็นเขาเมื่อไหร่ หล่อนก็ตั้งป้อมยิงปืนใส่เขาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง
“โอเค ถ้าคิดว่าพี่มากวนใจเรา พี่ไปก็ได้ แต่พราวอย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับพี่พบละ”
“สัญยิง สัญญาอะไรมิทราบ คุณดรณ์” ถามออกไปอย่างหัวเสีย นี่หมายความว่าพบพรคงเอาเรื่องความฝันของเธอไป ปรึกษาเขาเป็นแน่แท้
ดรณ์ถอนหายใจแรงๆ เฮือกใหญ่ ก่อนจะทำตัวเป็นพี่ชายจอมเฮี้ยบของหล่อนอีกคน
“พราวสัญญากับพี่พบว่าจะถือ ศีลห้าเป็นเวลาเจ็ดวันไม่ใช่หรือ...รับปากไว้แล้ว อย่าลืมคำพูดตัวเองสิ!”
คำพูดชายหนุ่มทิ้งความหนักใจให้พราวพุธ จนมีอาการปวดหัวตุบๆ
///////////////////////////////
หลุดจากดรณ์ไปได้ พราวพุธหายเข้าไปเติมแป้งในห้องน้ำและซ้อมบทพูดทักทายเอกลักษณ์อยู่นานสองนาน
เมื่อกลับเข้ามาในงานก็เห็นบัวบูชานั่งรออยู่ที่โต๊ะ เสียงเพลงในจังหวะคึกคักช่วยทำให้บรรยากาศสนุก หล่อนจึงผ่อนคลายขึ้น “ไปหลบอยู่ในห้องน้ำนานขนาดนั้น บัวก็นึกว่าเป็นอะไรไปแล้ว”
“ เป็นสิ ตะกี้เจอผีตาดรณ์ด้วย ไม่รู้ใครจุดธูปเรียก ลอยวนเวียนอยู่ตรงนั้นไง ชิ ผู้ชายน่าเบื่อ” หล่อนเสียงเขียวหน่อยๆ เมื่อเอ่ยถึงดรณ์ “พูดไม่ดีเลยพราว พี่ดรณ์เขามาดูงานเขาสิ คุณพิมพา เลือกขนมมาออกงานด้วยตัวเองเชียวนะ เห็นไหมละว่างานนี้ สำคัญกับครอบครัวนี้แค่ไหน”
“จ้ะ สะใภ้ตระกูลเทพฯ” พราวพุธตั้งใจล้อเลียนเพื่อน หล่อนหยุดชื่อตระกูลของชัยชนะไว้เพียงคำว่า ‘เทพ’
“งั้นพราวก็รีบหานามสกุลอื่นใช้ได้เร็วๆ สิ ขืนมัวช้าอยู่อย่างนี้ เดี๋ยวได้ปีนขึ้นไปอยู่บนคานเหมือนคุณพี่ๆ ทั้งสามคนหรอก” บัวบูชาตั้งใจหยอกนิด สะกิดใจหน่อย หากพราวพุธนั้นหน้าคว่ำ
“ดูพูดเข้าสิ นี่ถ้าไม่รักกันจริง พราวจะกรี๊ดใส่ให้หน้าหงายเลย”
“อย่ากรี๊ดนะ บัวยอมแพ้แล้ว เดี๋ยวพราวบ้าพลังฟาดงวงฟาดงาใส่ละก็ บัวเละแน่ๆ” เธอทำท่าเทียบขนาดตัวเอง กับร่างทรงเสน่ห์ของพราวพุธซึ่ง ออกจะอวบอยู่สักหน่อย
“บัว! ถ้าล้อพราวอีกคำเดียว พราวกลับจริงๆด้วย”
“แหม ยังไม่ถึงเที่ยงคืนเลย ซินเดอเรลล่าจะรีบไปไหนจ๊ะ... ผ้าเช็ดหน้าก็ยังไม่ได้ทิ้ง เกือกแก้วก็ยังไม่ได้ถอดไว้ให้เจ้าชายดูเขาต่างหน้า” บัวบูชายิ้มกว้าง เธอมีมุขตลกปลอบใจเพื่อนเสมอ และมันใช้ได้ผลเมื่อพราวพุธหัวเราะพรืดออกมา
“พูดเหมือนจะให้พราวไปทอดสะพานให้ผู้ชายอย่างนั้นละ”
“ว้าย... เขาไม่เรียกว่าทอดสะพานนะ แค่ฝากของไว้เป็นสื่อรักเท่านั้นเอง” บัวบูชากระเซ้าเพื่อนรัก ก่อนจะร้องเสียงดัง ด้วยความตกใจ “เอ๊ะ พราวเข็มกลัดหายไปไหนน่ะ!”
พราวพุธมองที่หน้าอกตนเอง พอไม่เห็นเข็มกลัดหงส์ใจก็หายวาบ ด้วยสิ่งนี้เปรียบเสมือนตัวแทนคุณย่าจวง และยังเป็นเครื่องรางป้องกันภัยให้หล่อน
“ หล่นหายตรงไหนน่ะพราว” บัวบูชากวาดตามองรอบโต๊ะ แต่ไม่เห็นวี่แววเข็มกลัดหงส์
“...ตอนคุยกับยายพี่จุ๋ม พราวยังจับอยู่เลย หายไปไหนนะ” พราวพุธเอ่ยเสียงเศร้า นึกย้อนว่าตัวเองเดินผ่านที่ไหนบ้าง
“ ของเก่าด้วยใช่ไหม น่าเสียดายจริง เดี๋ยวโทรบอกเฮียชัยก่อนดีกว่า ปูพรมหาเลยดีมั้ย” บัวบูชาเตรียมจะกดมือถือ แต่พอดีมีเสียงทุ้มดังขัดขึ้น “ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” ร่างสูงที่เข้ามายืนด้านหลังพราวพุธเป็นที่สนใจของคนซึ่งเดินไปมาในงานทันที
“อ๋อ...คุณเอก” บัวบูชายิ้มหวานต้อนรับเจ้าของคลับเฮาส์ เขาพยักหน้าให้ หันมาจับจ้องพราวพุธอย่างสนใจ
“ พราว...” บัวบูชาสะกิดพราวพุธซึ่งยืนนิ่งมองชายหนุ่มเต็มตาเต็มใจ
“สะ...สวัสดีค่ะ” หล่อนพนมมือไหว้ รีบก้มหน้างุด หลบสายตาคมเข้ม
“เอ...หาอะไรอยู่หรือเปล่า” เอกลักษณ์ยิ้มตรงมุมปาก มองสองสาวสลับกันไปมา
“พราวทำเข็มกลัดหล่นน่ะคะ ของเก่าด้วย กำลังหาอยู่พอดีค่ะ” บัวบูชาตอบแทนหญิงสาว พอเหลือบเห็นสิ่งที่ชายหนุ่มถือติดมือมาด้วย สองสาวก็ประหลาดใจ
“ใช่ หงส์ตัวนี้หรือเปล่า” ร่างสูงขยับตัวเข้าใกล้พราวพุธ สายตาเขาจับที่ดวงหน้านวลไม่วางตา พราวพุธเผยยิ้มกว้างขอบคุณราวกับเด็กหญิงเล็กๆ ที่ได้ของรักคืน เขามองหล่อนด้วยสายตาเอ็นดู วางหงส์ฝังเพชรในมือหญิงสาวด้วยความทะนุถนอม
“ขอบคุณค่ะ ถ้าหายไปเสียใจแย่เลย ของคุณย่าจวงท่านให้มา” หล่อนตอบพร้อมกับติดเข็มกลัดให้เขาที่
“เอ่อ... คุณเอกคะ นานๆ สาวออฟฟิศอย่างบัวกับพราวจะได้แต่งตัวสวย...ขอถ่ายรูปกับคุณเอกไว้เป็นที่ระลึกได้มั้ยคะ” บัวบูชาซึ่งหัวไว รีบจัดแผนให้เพื่อนรักได้เข้าไปใกล้ชิดเอกลักษณ์
“สำหรับสุภาพสตรีที่น่ารักทั้งสองท่าน ต้องถือว่าเป็นเกียรติมากกว่า เชิญครับ” เขาผายมือชวนด้วยความเต็มใจ
พอสบโอกาส บัวบูชารีบจัดท่าทางให้เพื่อนรักทันที
“พราวมายืนตรงนี้สิ....ไม่ใช่ มานี่เร้ว” บัวบูชาดันหลังเพื่อนให้ชิดร่างสูงของเอกลักษณ์ แต่มันทันจะได้ถ่ายรูป เสียงแหลมปรี๊ดของจุ๋มจิ๋มพร้อมคณะก็ปรี่เข้ามาร่วมวงอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ อุ้ย...อย่าพึ่งสิคะ คุณเอก พี่จุ๋มและน้องๆ ขออยู่ในเฟรมด้วย”
เอกลักษณ์เลิกคิ้วสูงขึ้นข้างหนึ่ง ขยับเปลี่ยนมุมเล็กน้อย แสดงท่าถือตัวกว่าเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เท่าไหร่เลยนะพี่จุ๋ม” บัวบูชายิงฟันใส่ เธอลากพราวพุธเข้าไปอยู่ในจุดศูนย์กลางของภาพเคียงข้างเอกลักษณ์ จุ๋มจิ๋มซึ่งจับตามองอยู่ก่อนรีบเข้ามาขวางร่างพราวพุธจึงโงนเงนไปมาจนเกือบกองลงไปบนพื้นแต่เอกลักษณ์มือไวประคองได้ทัน หนึ่ง สอง สาม...สิ้นเสียงนับ ช็อตเด็ดถูกบันทึกไว้พอดิบพอดี บัวบูชาซึ่งแอบลุ้นอยู่ใกล้ๆ ขยิบตาให้เพื่อนรัก เธอกระซิบพอให้ได้ยินว่า
“ คืนนี้ได้เป็นซินเดอเรลล่า สมใจแล้วนะพราว”
พราวพุธรู้สึกเหมือนมีคนแอบดูหล่อนอยู่ใกล้ๆ ครั้นกวาดตามองไปรอบงาน จึงพบสายตาเจ้าชู้ยักษ์จากหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ เห็นแบบนั้นเลยเกิดอาการขวยเขิน แก้มนวลแดงระเรื่อ มือไม้พันกันยุ่ง ไม่บ่อยนักหรอกที่สาวอวบจะเป็นที่ต้องตา ต้องใจผู้ชายหลายคนเช่นคืนนี้
ร่างระหงในชุดราตรีสั้นสุดเก๋ เดินเฉิดฉายผ่านไปหลายโต๊ะ พราวพุธอมยิ้ม ก้าวเข้าไปในส่วนปาร์ตี้สาวโสด ข้างในเป็นโถงโล่งเพดานสูง ตบแต่งด้วยลูกโป่งสีขาวสลับฟ้าอ่อน จัดซุ้มดอกไม้สำหรับถ่ายรูป อาหารเน้นขนม
ไทยสไตล์โมเดิร์น พราวพุธเขม่นมองขนมเหล่านั้นอย่างสงสัย เมื่อเห็นชื่อ ‘แก้วตาขนมไทย’ อารมณ์ขุ่นมัวก็พลุ่งขึ้น
เอ...นายดรณ์หัวเหม็นตามมารังควานถึงนี่เลยหรือ หล่อนพอจะเดาออกแล้วว่าที่รู้สึกเหมือนถูกใครแอบมอง คงมาจากสายตาหนุ่มข้างบ้านจอมยียวน นายดรณ์ พุ่มดอกรัก นั่นเอง
จากนั้นพราวพุธเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้รางๆ ถึงคืนนี้จะหลบคุณพี่ๆ ออกมาอวดความสวยได้ แต่ยังไม่พ้นสายตานักสืบข้างบ้านอย่างดรณ์
นึกแล้วต้องแปลกใจ ปกติงานหรูหราเต็มไปด้วยลูกคุณหนู และเซเลบบริตี้ ไม่ค่อยถูกจริตเขา เพราะคนที่มีความ
คิดสุดโต่ง มองในมุมต่างอย่างดรณ์ ชอบวาดฝันว่าขนมที่เขาปั้นแต่งคือศิลปะชิ้นเอก ดังนั้นคนที่คู่ควรจะลิ้มรสมือเขาต้องให้เกียรติเขาด้วย ดรณ์มีความคิดเป็นของตัวเองเช่นนี้ ขนมของเขา จึงจัดอยู่ในประเภทกินอิ่มท้อง มองแล้วสุขใจ
และหลายครั้งที่หล่อนมักได้ยินเขาพูดกรอกหูว่า ‘แก้วตาขนมไทย คุณค่าที่คุณคู่ควร’
หญิงสาวชะเง้อออกไปนอกกระจก ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าร่างสูงเพรียวซึ่งยืนหลบมุมอยู่ลานด้านนอกนั้น คือดรณ์
ร้อยวันพันปีไม่ออกมาท่องราตรี แล้วนี่อะไรดลใจหนอ เขาถึงได้มาโผล่อยู่ตรงนี้
หน็อยแน่ะ ...ตามมาคุมถึงนี้เลยนะนายมาเฟียขนมหวาน!!
บัวบูชามองสาวสวยซึ่งทำหน้าตูม ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดเคืองใจ จึงถามหล่อนว่า
“หิวหรือไง...ดูทำหน้าเข้าสิ ตั้งท่ายังกับจะฟาดของหวาน ให้ราบเป็นหน้ากอง เชียว”
“เปล้า! ขนมข้างบ้าน กินจนเบื่อแล้ว ของหวานกินมากก็อ้วน” พราวพุธไหวไหล่น้อยๆ หล่อนก้าวฉิวผ่านเข้านั่งโต๊ะด้านในสุด
บอดี้การ์ดซึ่งยืนคุมอยู่ในงาน วางสีหน้าขรึมให้สองสาว แต่สายตานั้นพราวระยับ
“โก้จริ้ง มีพี่เบิ้มมาคุมด้วย” ว่าแล้วยกมือโบกทักทายพวกเขา สองหนุ่มที่ยืนมาดเข้มอยู่จึงโค้งศีรษะลงเล็กน้อยทักทายแม่สาวพราวเสน่ห์
“แขกวีไอพีของคุณเอกมาเพียบ ต้องปลอดภัยไว้ก่อนละ” บัวบูชาพูดเหมือนมีเลศนัย แต่คนซึ่งกำลังหงุดหงิดใจ ไม่ทันได้สังเกต!
“พราวว่าเปลี่ยนจากปาร์ตี้สละโสด เป็นงานเปิดตัวคุณเอกต้อนรับตำแหน่งใหม่ ดีกว่ามั้ย” พราวพุธได้ข่าวซุบซิบจากคนในออฟฟิศว่า เอกลักษณ์จะเข้ามาบริหารงานในโรงงาน จึงไม่แปลกที่คนมาร่วมงานส่วนหนึ่งจะเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ พราวพุธคุ้นหน้าพวกเขาในงานเลี้ยงประจำปีของบริษัทเทพวัฒนาไพศาล หลายคนเป็นลูกนักการเมืองดัง
“เจอแฟนคลับคุณเอกตัวจริงแล้วไหมละ มีพรายกระซิบหรือไงจ๊ะ ถึงรู้ว่าคุณเอกจะเข้ามาบริหารที่โรงงาน”
“...ลืมอะไรไปหรือเปล่า พราวนามสกุล พรหมพยากรณ์นะ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ” พราวพุธหัวเราะคิก ชอบใจนามสุกลตัวเองก็ตอนนี้
“จ้ะ คุณผู้หญิงตระกูลซิกซ์เซ้นส์” บัวบูชาลอบถอนหายใจ เมื่อพูดถึงการเข้ามาบริหารงานของเอกลักษณ์ หลายสิ่งคงต้องเปลี่ยนแปลง ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายขายที่เธอพึ่งได้รับมาอาจจะสั่นคลอน!
ทิศทางการทำงานของเอกลักษณ์ยากจะเดาเกมได้ ว่าจะมาไม้ไหน เท่าที่รู้เขาเป็นนักบริหารยุคใหม่ ที่ถือคติ ‘ใจซื่อ มือสะอาด’ แค่นี้ก็ต้องระวังตัวมากขึ้นแล้ว
เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นที่หน้าผากบัวบูชา ใจกระหวัดถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านพ้น รู้สึกว่าขนลุกซู่ จนต้องกอดอกไว้แน่น
“คิดๆ ไปแล้ว อะไรมันก็เร็วมากเลย พราวป่วยแค่อาทิตย์กว่าๆ บัวได้เป็นผู้จัดการฝ่ายขาย แถมคุณเอกยังยอมตามใจคุณพิมพา เข้ามาบริหารโรงงานอีก หรือว่า มันมีอะไรมากกว่านี่นะ จะว่าไปตั้งแต่ต้นปีคนเข้า-ออกบริษัทเราไม่น้อยเลยนะ”
พราวพุธถามด้วยความสงสัย หล่อนทำงานมาระยะหนึ่งแล้ว มองเห็นปัญหาหลายสิ่ง โดยเฉพาะอำนาจในฝ่ายบริหารที่เล่นพรรคเล่นพวก และเรื่องที่เป็นปัญหามาตลอดคือการทุจริต !!
บัวบูชาไม่ชอบใจที่พราวพุธพูดถึงเรื่องการเข้ามาทำงานของเอกลักษณ์นัก เพราะมันหมายความว่าชัยชนะเจ้าบ่าวของเธอต้องถูกลดบทบาทลงไปโดยปริยาย อีกอย่างความเปลี่ยนแปลงที่กำลังจะเกิดขึ้นในระยะเวลาอันใกล้นี้ ส่งผลกระทบต่อเธอโดยตรง
“อย่าพูดเรื่องเครียดๆ เลย มาสนุกกันให้เต็มที่ดีกว่า เราตั้งใจสวยกันขนาดนี้ อย่าเอาเรื่องอื่นมากวนใจเลยนะ”
บัวบูชาหันความสนใจไปที่ช่างภาพที่เดินเข้ามาขอถ่ายรูปเธอ พราวพุธซึ่งยืนเคียงกันรีบชูสองนิ้ว ‘แอ๊บ’ เป็นสาวหวานน่ารักเอียงแก้มชิดบัวบูชา
“...อีกหน่อยคงเห็นบัวในงานคนใหญ่ คนโตบ่อยๆ คราวนี้แหละ ดังสมใจบัวแล้วละ” พราวพุธคิดถึงอดีตที่บัวบูชานั้นเคยใฝ่ฝันว่าอยากเป็น ดารา นางแบบ เธอวิ่งประกวดหลายเวที แต่จนแล้วจนรอดไปไม่ถึงฝันด้วยนามสกุลไม่ดัง และยังชอบมีเรื่องกับแมวมองอยู่เนืองๆ
“เกินไปแล้ว บัวแค่โชคดีได้แต่งงานกับเฮียชัย ไม่กล้าไปแข่งเซเลบฯ ดังๆ หรอก” ถึงจะพูดแบบถ่อมตน แต่สาวโชคดีที่ได้ตกอยู่ในถังข้าวสารอย่าง บัวบูชาก็ยิ้มย่อง ใครจะคาดคิด จากผู้หญิงที่มีฐานะปานกลาง มีบุญหล่นทัพได้เป็นสะใภ้ตระกูลเทพวัฒนาไพศาล ถึงชัยชนะไม่ใช่ลูกชายคุณพิมพาแต่ขึ้นชื่อว่า เป็นคนในตระกูลนี้ เธอก็ดูดีมีภาษีกว่าผู้หญิงเดินดินทั่วไป
“...ดูสิขนาดไม่อยากดัง แต่นักข่าวรุมถ่ายรูปขนาดนี้...พราวอิจฉาจริ้ง”
“ไม่ต้องมาอิจฉาเลย คืนนี้เป็นคืนของพราวนะจ๊ะ ไหนๆ ออกมาจากบ้านผีสิงได้ทั้งที พราวน่าจะทิ้งผ้าเช็ดหน้า เลือกหนุ่มๆ ไว้เป็นสารถีคอยขับรถส่งสักคนดีมั้ย”
“เซี้ยวจริง ขืนทำแบบนั้น คุณพี่ๆ ได้ไล่ตะเพิดออกจากบ้านไม่ทันนะซี” พราวพุธหน้าร้อนผ่าว รีบบอกปัดเป็นพัลวัน ผิดกับในใจนึกสนุกอย่างที่บัวบูชาบอก
“แหม บ้านนี้แปลกกันจริง อยากได้ลูกเขย แต่กลัวผู้ชาย!”
“ไม่ได้กลัวนะ ก็แค่...”
พราวพุธไม่รู้จะตอบอย่างไร ตัวหล่อนไม่ได้กลัวผู้ชายสักนิด แต่การที่จะมีคนพิเศษสักคนไม่ใช่เรื่องง่าย แถมคนที่หล่อนคิดว่า ‘ใช่’ คือบุรุษในฝันของสาวๆ เมื่อเป็นอย่างนี้ ถึงจะทิ้งผ้าเช็ดหน้าไว้สักร้อยผืน ก็ไม่รู้ว่าจะถึงมือคุณเอกลักษณ์ เทพวัฒนาไพศาล หรือเปล่า
“เอ๊ะๆ ทำหน้าแบ๊ว ไม่รู้ ไม่ชี้แบบนี้ แสดงว่า มีกิ๊กซ่อนเอาไว้ละซี เป็นคุณหมอ หรือ บุรุษพยาบาลที่ไหนยะ” บัวบูชาเอ่ยติดตลก พราวพุธนอนป่วยอยู่โรงพยาบาลหลายวัน หล่อนอาจปิ๊งคุณหมอหนุ่มๆ เข้าก็เป็นได้
“บ้า! คุณหมอที่ไหน พราวโสดมาตั้งหลายปีแล้ว บัวก็รู้…”
“ระวังเถอะ ปล่อยให้โสดอย่างนี้ เดี๋ยวได้ปีนขึ้นคานตามคุณพี่ๆ ไปหรอก”
“ไม่มีทาง!” พราวพุธเสียงเขียว ทำตาพองจนคนที่ยืนมองหัวเราะเสียงใส
“ไม่มีทางนี่หมายถึง ไม่มีทางสลัดความโสดทิ้งได้ใช่ไหมจ๊ะ”
พราวพุธเตรียมกรี๊ดใส่ แต่อีกฝ่ายตัดบทด้วยการชี้ไปที่กลุ่มเจ้าภาพซึ่งถูกล้อมหน้าล้อมหลังด้วย ช่างภาพ และสาวสวย ในขณะนั้นเอกลักษณ์ก้าวเข้ามาในงานพร้อมชัยชนะซึ่งตอนนี้เป็นได้แค่ตัวประกอบ
“เฮ้อ...คนดังอย่างคุณเอก พราวคงได้มองดูไกลๆ เป็นแค่คนนอกสายตา”
“เพ้ออีกแล้ว...สาวน้อยร้อยชั่ง” บัวบูชาจับต้นแขนกลมกลึงของสาวอวบขึ้น ตั้งใจให้หล่อนโบกทักทายเอกลักษณ์ กับชัยชนะ
“อย่างพราวจะมีอะไรไปสู้ คนสวยพวกนั้น หุ่นอย่างกับนางแบบ แถมเป็นคนดังด้วย” หล่อนพูดถึง ผู้หญิงที่เอกลักษณ์ควงอยู่ ซึ่งเป็นสาวงามมาดนางพญา
“จะไปสนใจทำไม พวกนั้นแค่ คู่ควง คูขา รับรองได้ว่าคุณเอกเค้าไม่เลือกหรอกจ้ะ ตอนนี้มีคำสั่งลงมาสะใภ้ใหญ่ของคุณพิมพา ต้องเป็นคนที่คุณแม่ปลื้มเท่านั้น ข้อนี้สำคัญมั่กๆ” บัวบูชาเน้นท้ายประโยคหนักแน่น
“เอ คุณพิมพาจะคลุมถุงชนให้คุณเอกอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ได้หมายความแบบนั้น ต้องเรียกว่า จับคู่ให้ลูกชายถึงจะถูก”
“คนรวยก็อย่างนี้ ความรักไม่ใช่แค่เรื่องคนสองคน”
“แน่นอนจ้ะ เหมือนบ้านพราวไง เลือกมากทั้งตระกูล”
“เอ๊ะ จะมาแขวะพราวทำไม”
“มันจริงนี่นา สองบ้านนี้ เลือกลูกเขย ลูกสะใภ้เข้าบ้านที ต้องถูกใจคนทั้งตระกูล!”
“ทำไงได้ กฎที่บ้านมันมีอยู่ว่า เลิฟมี ต้องเลิฟแฟมิลี่ฉันด้วย!”
“จ๊ะ แต่งงานกับพราวยังไม่พอ ต้องแต่งกับวงศาคณาญาติหลอนๆ ของพราวด้วยใช่ไหม”
พราวพุธค้อนขวับ ขัดใจบัวบูชา แต่เธอทำเป็นไม่สนใจ พูดต่อไปว่า
“…เฮียชัยเล่าให้ฟังว่า คุณเอกเคารพและรักคุณพิมพามาก เขาเป็นแฟมิลี่แมนตัวจริง ตั้งแต่กลับมาจากต่างประเทศก็ตั้งทีมฟุตบอล วางแผนสร้างห้างขายอุปกรณ์ก่อสร้างใหญ่โต แล้วนี่ยังจะมาบริหารงานที่โรงงานแบบเต็มตัวอีก ทำงานเยอะอย่างนี้ไง ถึงไม่มีเวลาดูแลหัวใจตัวเอง”
“ปัญหาคนรวยละสิ”
“คงงั้นละ เท่าที่รู้ คุณเอกยังไม่ถูกใจใครมากกว่า แต่น่าแปลกเห็นจ้างสถาปนิกไปเนรมิตบ้านชายหาดไว้เป็นเรือนหอ ใช้เงินไปหลายสิบล้านเชียวละ ทั้งที่ยังไม่เห็นวี่แววเจ้าสาวเลย”
“น่าอิจฉาผู้หญิงคนนั้นจัง ได้อยู่กับเจ้าชาย ครองคู่กันชั่วนิจนิรันดร์…”
พราวพุธคิดถึงดวงหน้าเอกลักษณ์ แล้วจบลงที่ป้ายโฆษณาของเขาซึ่งหล่อนขับรถชนเมื่อเช้านี้
เส้นขนานระหว่างเขากับหล่อนจะมีสิทธิวิ่งมาบรรจบกันไหมนะ...
“เออ มีเรื่องลุ้นสำหรับสาวโสดอย่างพราวด้วย ตอนนี้คุณพิมพากำลังหาลูกสะใภ้เข้าบ้าน ท่านเชื่อเรื่องดวงกับคู่สมพงศ์มาก เซเลบฯ ดังๆ เลยพยายามตามติดคุณเอกแจ เห็นว่าเนื้อคู่คุณเอกต้องเป็นสาวผิวขาว รูปร่างสมส่วนเป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดคุณเอก แบบเพื่อนร่วมงาน เพื่อนคู่คิดอะไรทำนองนี้...”
บัวบูชาพูดไปก็ยิ้มไป เธอเห็นพราวพุธขวยอาย หล่อนคงนึกเข้าข้างตัวเองว่าผู้หญิงของเอกลักษณ์อาจเป็นสาวอวบหน้าตาจิ้มลิ้ม คนนี้
สองสาวหัวเราะชอบใจได้ประเดี๋ยว ร่างผอมสูงของจุ๋มจิ๋มก็ก้าวเข้ามาแสยะยิ้ม แล้วทิ้งระเบิดใส่ตูมใหญ่
“ต้าย นึกว่าจะหาชุดคลุมท้องไม่ได้เสียแล้ว ฮิๆ” จุ๋มจิ๋มโยงประเด็นเรื่องน้ำหนักตัวที่ขยับขึ้นของพราวพุธมาล้อเลียน ถึงจะพูดไม่จริงจังอะไร แต่น้ำเสียงและท่าทางของเธอนั้นบ่งบอกว่าต้องการหาเรื่อง
จุ๋มจิ๋มเห็นสองสาวตั้งแต่ก้าวเข้ามาในงาน เธอคันปากยิบๆ อยู่นานสองนาน พอสบโอกาสจึงปรี่เข้ามาทักพอให้หอมปากหอมคอ สาวใหญ่มองไปที่พราวพุธ สะดุดตาตรงเข็มกลัดหงส์ซึ่งมีประกายระยิบระยิบจับตา จึงหันไปกระซิบลูกน้องคนสนิทว่าเข็มกลัดนั้นคงเป็นเพชรเก๊ พลอยเทียม
“ของเก่าประจำตระกูลค่ะ ไม่ได้ซื้อตามแผงลอย ที่บ้านไม่นิยมของแบกะดิน! ” พราวพุธยิ้มเย็น
“แล้วแต่งตัวโป๊ เป็นดาวยั่วขนาดนี้ ไม่กลัวคุณพี่ๆ เอ็ดเอาหรือน้องพราว เห็นตอนแรกนึกว่า โคโยตี้จะมาเต้นจ้ำบ๊ะ” หยุดเรื่องเข็มกลัดได้ เธอก็ยกเอาการแต่งตัวพราวพุธมาพูดให้เจ็บใจ
“ คุณพี่จุ๋มก็แต่งตัวตามอายุดีนะคะ ดูคลาสิกมาก…”
“ อย่างพี่จะเปิดหน้าเปิดหลัง คงดูไม่งามหรอก คนที่บ้านเค้าขี้หึงมากค่ะ” จุ๋มจิ๋มตอบกลับด้วยคำพูดนิ่มๆ แต่เชือนใจคนโสด คิดดูสิขนาดจุ๋มจิ๋มรูปร่างผอม ผิวเข้มปานนี้ยังมีสามีเป็นตัวเป็นตน แล้วหล่อนละ สาวสวย ครบเครื่องทำไมยังไร้หมู่ภมรมาดอมดม!
“ จริงเร้อ...บัวนึกว่า ไม่มีอะไรจะโชว์เสียอีก” บัวบูชาชิงเอ่ยแทรก พอเห็นอีกฝ่ายเนื้อเต้น จึงรีบจูงมือพราวพุธสืบเท้ายาวๆ ห่างไป “ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนนะ คุณบัวพูดอย่างนี้พี่ไม่ยอมจริงๆ ด้วย” จุ๋มจิ๋มแว้ดเสียงดัง
“ ใครเชิญยายจุ๋มจิ๋มมาน่ะบัว ไหนว่าปาร์ตี้สละโสดเฉพาะกลุ่มไง ปล่อยป้ามาป่วนแบบนี้หมดสนุกกันพอดี” พราวพุธทำหน้าเซ็ง แค่เห็นหน้าคนที่ไม่ถูกชะตากันงานปาร์ตี้ก็เหมือนจะกร่อยลง
“แผนนี้ คงเป็นฝีมือคุณพิมพาตามเคย ใช้ยายพี่จุ๋มมาคอยจับตาบัวกับเฮียชัย แถมเลือกมาถูกคนด้วย คนอย่างยายพี่จุ๋ม เรื่องจับผิดคนอื่นนางเก่งเป็นที่หนึ่ง” บัวบูชาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
จากนั้นชัยชนะก้าวเข้ามาถึงสองสาวได้ทันจังหวะพอดี จุ๋มจิ๋มจึงหยุดกึกแต่มิวายเบ้ปากใส่พวกเขา
ว่าที่เจ้าบ่าวโอบเอวบางไว้หลวมๆ เชยคางบัวบูชาขึ้น แล้วยื่นปากหมูแกล้งทำเป็นจูจู๊บเธอ พลอยให้คนโสดสนิทอย่างพราวพุธร้อนวูบวาบ ขวยเขินการแสดงออกที่ชวนหวามใจ
“ทำอะไรอายสาวน้อยคนนี้บ้างนะคะ ตาจะเป็นกุ้งยิงแล้ว” พราวพุธเสียงสั่นทีเดียว
“ทำไงได้ละน้องพราว คนกำลังอินเลิฟ เจ้าสาวเฮียก็สวยขนาดนี้” ชัยชนะโอบไหล่คนรัก เตรียมจะพาไปแนะนำตัวกับก๊วนหนุ่มๆ ด้านนอก
“ ไปน้องพราว เพื่อนเฮียอยากรู้จักลูกสาวตระกูลพรหมพยากรณ์ใจจะขาดแล้ว” ชัยชนะชวนหญิงสาว
พราวพุธหน้าซีดเผือดทันที ไม่รู้ว่าชัยชนะแกล้งแหย่หล่อนหรืออย่างไร แต่การเอ่ยถึงตระกูลหล่อนนั้น ทำให้หญิงสาวหัวหมุนติ้ว จู่ๆ ดวงหน้าของคุณพี่ๆ ก็ลอยขึ้นมาให้เห็นพลอยให้ความกล้า ความมั่นใจหดหาย ที่สำคัญเบื้องหน้าตอนนี้ มีร่างของเอกลักษณ์ยืนอยู่
“นั่นคุณเอกมีสาวคนใหม่ ตั้งแต่เมื่อไหร่น้า” บัวบูชาพูดยั่วพราวพุธให้หันไปสนใจ สาวข้างกายเอกลักษณ์
“ไม่ใช่กิ๊กพี่เอกหรอก นั่นนางแบบที่จะมาถ่ายโฆษณากับปฏิทินประจำปีไง” ชัยชนะยิ้มกว้าง เขาชอบมองของสวยงามอยู่แล้ว โดยเฉพาะผู้หญิงสวย
“นี่แน่ะ ทำตาเยิ้มเชียวนะ” บัวบูชาหน้างอ แต่ก็ดึงหูชัยชนะเตือนสติเบาๆ
“โอย แต่ยังไง ก็ไม่มีใครสวยเท่าบัว และน้องพราวหรอกจ้ะ ข้อนี้เฮียเอาหัวเป็นประกัน...ไปกันเถอะไปหว่านเสน่ห์ให้ หนุ่มๆ พวกนั้นหัวใจวายกันเล่นๆ” ชัยชนะควงบัวบูชาก้าวออกไป แต่พราวพุธไม่ยอมขยับตาม หล่อนเห็นเอกลักษณ์เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ๆ จึงได้แต่มองซ้ายขวา หาหลักกำบังให้ตัวเอง
“เฮียชัย...พราวรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอออกไปสูดอากาศข้างนอกแป๊บนึงนะคะ...มันจะอ้วก!” หญิงสาวเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนหน้าผาก ใจหล่อนเต้นระส่ำ ผู้ชายในฝันปรากฏตัวอยู่ใกล้แค่เอื้อมถึง แต่จู่ๆ อาการปอดแหกก็พุ่งชนอย่างแรง
“เสียมารยาทน่ะพราว คุณเอกเดินมานู้นแล้ว จะหลบไปไหนอีก” บัวบูชาเอ็ดเพื่อนไม่จริงจังนัก แต่ก็หันไปยกมือไหว้เอกลักษณ์ซึ่งหันมามองเธอพอดี
“เอาน่า...น้องพราวคงไม่สบายจริงๆ นั้นแหละ ถ้างั้นขอตัวก่อนนะจ๊ะ” ชัยชนะไม่อยากขัดใจหล่อน เขาจึงจับมือว่าที่เจ้าสาวเดินเคียงกันไปต้อนรับเอกลักษณ์
////////////////////////////////////
พราวพุธออกมาสูดอากาศด้านนอกอาคาร อยู่เงียบๆ ตามลำพังได้ไม่นาน ก็ต้องเสียอารมณ์อย่างหนัก เมื่อชายหนุ่มร่างสูงเพรียวส่งเสียงหัวเราะหึๆ กวนประสาท
ดรณ์ทำหน้าที่ราวกับอาจารย์ฝ่ายปกครองที่ยืนตรวจการแต่งตัวของนักเรียนหน้าประตูโรงเรียน เขาส่ายหน้าน้อยๆ และมองชุดราตรีสั้นของหล่อน อย่างตำหนิ
“อุ๊ย นึกว่าใคร” พราวพุธค้อนวงใหญ่ให้เขา อยากจะทำตัวดีๆ อยู่หรอกแต่พอคิดถึงสารพัดวีรกรรมที่เขาทำแสบไว้ หล่อนก็คอแข็งขึ้นมา
“หายป่วยแล้วนี่ ถึงได้ออกมาเที่ยวดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้” ดรณ์เก๊กมาดดุ เหมือนเป็นพี่ชายหล่อนอีกคน
“พราวไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ทำไมจะออกจากบ้านไม่ได้”
“อ้าว ได้ข่าวว่านอนป่วยเป็นปลาพะยูนเกยตื้นหลายวัน พี่ตั้งใจไปเยี่ยมเหมือนกัน แต่ติดที่งานยุ่ง เออ…หายป่วยก็ดีแล้ว จะได้เลิกเหงาปากเสียที” เขายียวน ปากนั้นดุแต่สายตากลับตรงกันข้าม เพราะมันกำลังยั่วล้อหล่อน
“เอ๊ะ...ว่าใครเป็นปลาพะยูน” พราวพุธอยากจะพุ่งเข้าไปจับปากบางๆ ของเขาเย็บติดกันให้สนิท
“เปล๊า จริงๆ แล้วไม่ใช่พะยูนหรอก น่าจะเป็นน้องแปร๋นๆ ต่างหาก” เขายิ้มตรงมุมปาก ด้วยความเอ็นดูหล่อนหรอกจึงเห็นว่าพราวพุธเป็น ปลาพะยูนบ้าง เป็นน้องช้างบ้าง
“อีพี่ดรณ์!” หล่อนกรี๊ดเสียงดังอย่างลืมตัว
“จ๋า” เขาลากเสียงหวานรับคำหล่อน
“อย่ามากวนใจนะ ย้ายก้นกลับบ้านเลย พราวโกรธจริงๆ ด้วย” หล่อนผลักอกกว้างแรงๆ แล้วเดินเลี่ยงจากเขาไป แต่ดรณ์ก็ก้าวตามมาติดๆ
เขาคว้าข้อมือหล่อนไว้ ออกแรงบีบเพื่อไม่ให้หล่อนขัดขืน
“ปล่อยนะพี่ดรณ์ มาจับพราวไว้ทำไม”
“พี่เป็นห่วงนะสิ ออกมาเที่ยวแบบนี้มันไม่ปลอดภัยรู้ไหม” เขาพยายามปลอบหล่อน
“ฮึ ถ้าพราวจะไม่ปลอดภัย ก็น่าจะมาจากพี่ดรณ์มากกว่า โอย...เจ็บนะ” หล่อนใช้อีกมือหยิกเนื้อตรงเอวเขาแรงๆ เขาหน้าแหย เจ็บจี๊ดแต่ยังฝืนทน เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผลหล่อนเลยใช้ส้นสูงเหยียบลงที่เท้าชายหนุ่มแทน
ดรณ์สะดุ้งโหยง ถอยห่างสาวจอมเหวี่ยงไปหนึ่งช่วงตัว
“ทำบุญบูชาโทษจริงๆ รู้อย่างนี้ ไม่ห่วงก็ดีหรอก” เขาทำเสียงเศร้า
“อ๋อ นี่คงไปรับปากพี่พบไว้ละสิ ว่าแล้วเชียว อย่างพี่ดรณ์มีหรือจะออกมา ป้วนเปี้ยนงานหรูๆ แบบนี้ ให้ดีก็มุดอยู่แต่ในครัว ผสมสูตรขนมพิลึกๆ ไว้หรอกขายเด็กสาวๆ” พราวพุธจี้ใจดำเขาสำเร็จ
“เฮ้ย...คิดได้แค่นั้นเหรอพราว โลกแคบไปแล้วนะเรา”
“โอย น่าเบื่อจริง เอาละ พี่ไปอยู่กับขนมของพี่เถอะ คอยดูนะ ถ้ามีใครกินแล้ว ท้องเสียได้เข้าโรงพยาบาล พราวนี่ละจะประกาศให้คนเขารู้ว่า ร้านพี่ดรณ์ไม่ได้มาตรฐาน ขายของไร้คุณภาพ”
ดรณ์ส่ายหน้าระอา ปกติก็พอจะคุยกับพราวพุธรู้เรื่อง แต่นั่นมันนานหลายปีแล้ว ตั้งแต่หล่อนเริ่มเป็นสาวก็มีคนเริ่มจับคู่ให้พวกเขา เธอจึงมีท่าทางผิดแผกไป กลายเป็นว่าเห็นเขาเมื่อไหร่ หล่อนก็ตั้งป้อมยิงปืนใส่เขาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง
“โอเค ถ้าคิดว่าพี่มากวนใจเรา พี่ไปก็ได้ แต่พราวอย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับพี่พบละ”
“สัญยิง สัญญาอะไรมิทราบ คุณดรณ์” ถามออกไปอย่างหัวเสีย นี่หมายความว่าพบพรคงเอาเรื่องความฝันของเธอไป ปรึกษาเขาเป็นแน่แท้
ดรณ์ถอนหายใจแรงๆ เฮือกใหญ่ ก่อนจะทำตัวเป็นพี่ชายจอมเฮี้ยบของหล่อนอีกคน
“พราวสัญญากับพี่พบว่าจะถือ ศีลห้าเป็นเวลาเจ็ดวันไม่ใช่หรือ...รับปากไว้แล้ว อย่าลืมคำพูดตัวเองสิ!”
คำพูดชายหนุ่มทิ้งความหนักใจให้พราวพุธ จนมีอาการปวดหัวตุบๆ
///////////////////////////////
หลุดจากดรณ์ไปได้ พราวพุธหายเข้าไปเติมแป้งในห้องน้ำและซ้อมบทพูดทักทายเอกลักษณ์อยู่นานสองนาน
เมื่อกลับเข้ามาในงานก็เห็นบัวบูชานั่งรออยู่ที่โต๊ะ เสียงเพลงในจังหวะคึกคักช่วยทำให้บรรยากาศสนุก หล่อนจึงผ่อนคลายขึ้น “ไปหลบอยู่ในห้องน้ำนานขนาดนั้น บัวก็นึกว่าเป็นอะไรไปแล้ว”
“ เป็นสิ ตะกี้เจอผีตาดรณ์ด้วย ไม่รู้ใครจุดธูปเรียก ลอยวนเวียนอยู่ตรงนั้นไง ชิ ผู้ชายน่าเบื่อ” หล่อนเสียงเขียวหน่อยๆ เมื่อเอ่ยถึงดรณ์ “พูดไม่ดีเลยพราว พี่ดรณ์เขามาดูงานเขาสิ คุณพิมพา เลือกขนมมาออกงานด้วยตัวเองเชียวนะ เห็นไหมละว่างานนี้ สำคัญกับครอบครัวนี้แค่ไหน”
“จ้ะ สะใภ้ตระกูลเทพฯ” พราวพุธตั้งใจล้อเลียนเพื่อน หล่อนหยุดชื่อตระกูลของชัยชนะไว้เพียงคำว่า ‘เทพ’
“งั้นพราวก็รีบหานามสกุลอื่นใช้ได้เร็วๆ สิ ขืนมัวช้าอยู่อย่างนี้ เดี๋ยวได้ปีนขึ้นไปอยู่บนคานเหมือนคุณพี่ๆ ทั้งสามคนหรอก” บัวบูชาตั้งใจหยอกนิด สะกิดใจหน่อย หากพราวพุธนั้นหน้าคว่ำ
“ดูพูดเข้าสิ นี่ถ้าไม่รักกันจริง พราวจะกรี๊ดใส่ให้หน้าหงายเลย”
“อย่ากรี๊ดนะ บัวยอมแพ้แล้ว เดี๋ยวพราวบ้าพลังฟาดงวงฟาดงาใส่ละก็ บัวเละแน่ๆ” เธอทำท่าเทียบขนาดตัวเอง กับร่างทรงเสน่ห์ของพราวพุธซึ่ง ออกจะอวบอยู่สักหน่อย
“บัว! ถ้าล้อพราวอีกคำเดียว พราวกลับจริงๆด้วย”
“แหม ยังไม่ถึงเที่ยงคืนเลย ซินเดอเรลล่าจะรีบไปไหนจ๊ะ... ผ้าเช็ดหน้าก็ยังไม่ได้ทิ้ง เกือกแก้วก็ยังไม่ได้ถอดไว้ให้เจ้าชายดูเขาต่างหน้า” บัวบูชายิ้มกว้าง เธอมีมุขตลกปลอบใจเพื่อนเสมอ และมันใช้ได้ผลเมื่อพราวพุธหัวเราะพรืดออกมา
“พูดเหมือนจะให้พราวไปทอดสะพานให้ผู้ชายอย่างนั้นละ”
“ว้าย... เขาไม่เรียกว่าทอดสะพานนะ แค่ฝากของไว้เป็นสื่อรักเท่านั้นเอง” บัวบูชากระเซ้าเพื่อนรัก ก่อนจะร้องเสียงดัง ด้วยความตกใจ “เอ๊ะ พราวเข็มกลัดหายไปไหนน่ะ!”
พราวพุธมองที่หน้าอกตนเอง พอไม่เห็นเข็มกลัดหงส์ใจก็หายวาบ ด้วยสิ่งนี้เปรียบเสมือนตัวแทนคุณย่าจวง และยังเป็นเครื่องรางป้องกันภัยให้หล่อน
“ หล่นหายตรงไหนน่ะพราว” บัวบูชากวาดตามองรอบโต๊ะ แต่ไม่เห็นวี่แววเข็มกลัดหงส์
“...ตอนคุยกับยายพี่จุ๋ม พราวยังจับอยู่เลย หายไปไหนนะ” พราวพุธเอ่ยเสียงเศร้า นึกย้อนว่าตัวเองเดินผ่านที่ไหนบ้าง
“ ของเก่าด้วยใช่ไหม น่าเสียดายจริง เดี๋ยวโทรบอกเฮียชัยก่อนดีกว่า ปูพรมหาเลยดีมั้ย” บัวบูชาเตรียมจะกดมือถือ แต่พอดีมีเสียงทุ้มดังขัดขึ้น “ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” ร่างสูงที่เข้ามายืนด้านหลังพราวพุธเป็นที่สนใจของคนซึ่งเดินไปมาในงานทันที
“อ๋อ...คุณเอก” บัวบูชายิ้มหวานต้อนรับเจ้าของคลับเฮาส์ เขาพยักหน้าให้ หันมาจับจ้องพราวพุธอย่างสนใจ
“ พราว...” บัวบูชาสะกิดพราวพุธซึ่งยืนนิ่งมองชายหนุ่มเต็มตาเต็มใจ
“สะ...สวัสดีค่ะ” หล่อนพนมมือไหว้ รีบก้มหน้างุด หลบสายตาคมเข้ม
“เอ...หาอะไรอยู่หรือเปล่า” เอกลักษณ์ยิ้มตรงมุมปาก มองสองสาวสลับกันไปมา
“พราวทำเข็มกลัดหล่นน่ะคะ ของเก่าด้วย กำลังหาอยู่พอดีค่ะ” บัวบูชาตอบแทนหญิงสาว พอเหลือบเห็นสิ่งที่ชายหนุ่มถือติดมือมาด้วย สองสาวก็ประหลาดใจ
“ใช่ หงส์ตัวนี้หรือเปล่า” ร่างสูงขยับตัวเข้าใกล้พราวพุธ สายตาเขาจับที่ดวงหน้านวลไม่วางตา พราวพุธเผยยิ้มกว้างขอบคุณราวกับเด็กหญิงเล็กๆ ที่ได้ของรักคืน เขามองหล่อนด้วยสายตาเอ็นดู วางหงส์ฝังเพชรในมือหญิงสาวด้วยความทะนุถนอม
“ขอบคุณค่ะ ถ้าหายไปเสียใจแย่เลย ของคุณย่าจวงท่านให้มา” หล่อนตอบพร้อมกับติดเข็มกลัดให้เขาที่
“เอ่อ... คุณเอกคะ นานๆ สาวออฟฟิศอย่างบัวกับพราวจะได้แต่งตัวสวย...ขอถ่ายรูปกับคุณเอกไว้เป็นที่ระลึกได้มั้ยคะ” บัวบูชาซึ่งหัวไว รีบจัดแผนให้เพื่อนรักได้เข้าไปใกล้ชิดเอกลักษณ์
“สำหรับสุภาพสตรีที่น่ารักทั้งสองท่าน ต้องถือว่าเป็นเกียรติมากกว่า เชิญครับ” เขาผายมือชวนด้วยความเต็มใจ
พอสบโอกาส บัวบูชารีบจัดท่าทางให้เพื่อนรักทันที
“พราวมายืนตรงนี้สิ....ไม่ใช่ มานี่เร้ว” บัวบูชาดันหลังเพื่อนให้ชิดร่างสูงของเอกลักษณ์ แต่มันทันจะได้ถ่ายรูป เสียงแหลมปรี๊ดของจุ๋มจิ๋มพร้อมคณะก็ปรี่เข้ามาร่วมวงอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ อุ้ย...อย่าพึ่งสิคะ คุณเอก พี่จุ๋มและน้องๆ ขออยู่ในเฟรมด้วย”
เอกลักษณ์เลิกคิ้วสูงขึ้นข้างหนึ่ง ขยับเปลี่ยนมุมเล็กน้อย แสดงท่าถือตัวกว่าเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เท่าไหร่เลยนะพี่จุ๋ม” บัวบูชายิงฟันใส่ เธอลากพราวพุธเข้าไปอยู่ในจุดศูนย์กลางของภาพเคียงข้างเอกลักษณ์ จุ๋มจิ๋มซึ่งจับตามองอยู่ก่อนรีบเข้ามาขวางร่างพราวพุธจึงโงนเงนไปมาจนเกือบกองลงไปบนพื้นแต่เอกลักษณ์มือไวประคองได้ทัน หนึ่ง สอง สาม...สิ้นเสียงนับ ช็อตเด็ดถูกบันทึกไว้พอดิบพอดี บัวบูชาซึ่งแอบลุ้นอยู่ใกล้ๆ ขยิบตาให้เพื่อนรัก เธอกระซิบพอให้ได้ยินว่า
“ คืนนี้ได้เป็นซินเดอเรลล่า สมใจแล้วนะพราว”
เขมปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ต.ค. 2555, 10:22:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ต.ค. 2555, 10:22:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 1392
| << บทที่ ๒ ผู้ชายในฝัน | บทที่ ๔ ข้างหลังภาพ >> |
อสิตา 17 ต.ค. 2555, 20:51:42 น.
ลงตอนใหม่เร็วจังค่ะ อุอุ
ชื่อตอนน่าสนใจ ออกแนวไทรอัมพ์คิงด้อม
อร๊าว คอมเม้นต์บอกอายุ...
ลงตอนใหม่เร็วจังค่ะ อุอุ
ชื่อตอนน่าสนใจ ออกแนวไทรอัมพ์คิงด้อม อร๊าว คอมเม้นต์บอกอายุ...
เขมปัณณ์ 17 ต.ค. 2555, 20:54:40 น.
อูยยยยยยยย เราอย่าพูดชื่อแพงอย่างนี่้สิครับ เขารู้กันหมดอายุเท่าไหร่ ดีนะไปพาดพุงถึง แนวทีสะเกิ๊ต หรือ บอยสะเกาท์ กรั๊กๆๆๆๆๆๆ
อูยยยยยยยย เราอย่าพูดชื่อแพงอย่างนี่้สิครับ เขารู้กันหมดอายุเท่าไหร่ ดีนะไปพาดพุงถึง แนวทีสะเกิ๊ต หรือ บอยสะเกาท์ กรั๊กๆๆๆๆๆๆ